Immortality Chapter 1134 Arrogance of Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1134 จงซานผู้อหังการ
Chapter 1134 Arrogance of Zhong Shan
钟山的狂妄
จงซานผู้อหังการ
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าเหอปิง.
ครั้งแรกที่เขาต่อต้านปราชญ์เทพ,จงซานที่รับการโจมตี,แต่ไม่ตาย,ฝ่ามือแยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,ที่ใช้เป็นครั้งแรก! กับการกระทำครั้งนี้,เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าคงจะจดจำจงซานได้ไม่ลืมแน่นอน,โดยเฉพาะอาวุโสจื่อหร่าน,ที่ในเวลานี้จดจ้องมองจงซานราวกับเป็นอสุรกาย.
ในอดีตที่เขาไปหาตี้เสวียนชาเพื่อนำกลับแดนเทวะซือเทียน,พวกเขาที่มาจากโลกใบเล็กใบเดียวกัน,จงซานนับว่าเป็นตัวตนที่มากพรสวรรค์,ทว่าไม่ได้มีความแข็งแกร่งใดๆ,ทว่าในเวลานี้ได้สร้างความตื่นตะลึงให้กับเขาเข้าให้แล้ว.
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าปิงเหอ? กับพลังของมัน,ที่มีพลังเทียบเท่ากับยอดฝีมือเซียนบรรพชน.
และยังมีเนตรเทียนฟา.
เพียงแค่เนตรเทียนฟ้าก็ไม่ต่างจากอสูรกายที่แข็งแกร่ง,ทำไมมันดูเหมือนกับเนตรเทียนชูกัน?
สิบสองเซียนบรรพชนมาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจงซาน,ปกป้องความปลอดภัยให้กับจงซาน,หยิงเห่าแม้นว่าจะเป็นปราชญ์เทพ,ทว่ากับเซียนบรรพชนหลายกคน,ไม่มีทางที่เขาจะกำราบคนทั้งหมดได้พร้อมกับ,หากเขาขัดขื่นทุ่มสุดตัว,มีแต่ต้องพังพินาศแหลกสลายไปพร้อมๆกัน.
ร่างกายของจงซานที่ยังคงสั่นไหว,ก่อนที่จะร่อนลงบนเกาะลอยฟ้า,ยืนอย่างมั่นคง,แน่นอนว่าจงซานไม่สามารถใช้กระบวนท่าดังกล่าวได้อีกครั้งแล้ว.
"จง,จงซาน....!"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.
เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวเข้ามากอดแขนจงซาน,จ้องมองไปยังหยิงเห่าด้วยแววตาหวาดกลัว,เห็นชัดเจนว่าอำนาจของปราชญ์เทพนั้นยิ่งใหญ่ทำให้นางขวัญหนีดีฝ่อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ในท่าทางตกใจ,จงซานที่เผยความรักและอาดูร,พร้อมกับลูบศีรษะไปมาปลอบใจนาง,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหยิงเห่าที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้,สายตาของจงซานเผยความดุร้ายและความเย็นชาออกมา!
"เซิ่งหวัง!"คนอื่นๆเองก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เห่าเม่ยลี่ที่มีจิตใจที่เข็มแข็งอยู่แล้ว,ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกตื่นกลัว,ทว่านางจ้องมองจงซานด้วยความเทิดทูน,ใบหน้าที่เผยความอิจฉาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
ส่วนหงสาเพลิงและเสี่ยวจิน,แม้นว่าจะตกใจบ้าง,ทว่าก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว,เวลานี้ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
จงซานที่จ้องมองหยิงเห่าอย่างไม่แยแส,ลอยอยู่บนท้องฟ้า,เนตรเทียนฟาเองก็เช่นกัน,จดจ้องมองอย่างเย็นชาเหมือนๆกับจงซาน.
"ชิ!"จงซานแค่นเสียง,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เร่งรีบย่อย,เทียนกงอย่างรวดเร็ว.
"เทียนกงของข้า!"หยิงเห่าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ในครั้งนี้,หยิงเห่าไม่ได้พุ่งเข้ามาโจมตีในทันที,เพราะว่าหยิงเห่าเข้าใจสถานการณ์เวลานี้ดี,ก่อนหน้านี้เขาก็ได้สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อเหล่าเผ่าหมาป่าทั้งหมด,หวังที่จะฉวยโอกาส,กลิ่นกินบรรพชนของพวกเขา,ถึงเขาจะเร่งรีบจัดการจงซาน,มีแต่จะได้รับความเสียหายเท่านั้น.
ปราชญ์เทพ,แม้นว่าจะเพลินเพลินกับตำแหน่งมรรคาฟ้าดินจื่อจุ้น,มีพลังฟ้าดินสนับสนุน,ยกเว้นแค่เทียนชู,พวกเขาคือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด.
หากทุ่มสุดตัว,หากเขาได้รับบาดเจ็บหนัก,จะกลายเป็นทำให้เซียนบรรพชนทั่วหล้าเคลื่อนไหวเข้าแย่งชิงตำแหน่ง,แม้แต่จะจัดการจงซานได้เวลานี้,ยังจะได้เทียนกงคืนมาอย่างงั้นรึ?
อสุรกายตนนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำลายของวิเศษของเขาได้,แน่นอนว่าสิ่งที่เขาเห็นเวลานี้ทำให้เขาไม่แน่ใจ,เซียนโบราณ,เป็นเซียนโบราณที่แปลกประหลาดนัก.
เทียนกงของข้า?
นอกจากจงซานที่จ้องมองอย่างเย็นชาแล้ว,คนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็เช่นกัน.
กับนิสัยไร้หัวใจของหยิงเห่าชัดเจน,แม้นว่าจะคืนเทียนกงกับไป,ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้าม,มีเหรอที่จงซานจะคืน?
ไม่ว่าจะคืนหรือไม่คืน,เวลานี้ได้ล่วงเกินปราชญ์เทพแล้ว,นับจากนี้ปราชญ์เทพเป็นศัตรูของเขา,แม้นว่าจะไม่มีใครอยากเห็น,ทว่าเทียนกงเมื่ออยู่ในปากของแปดหางสวรรค์,จะให้จงซานปล่อยไปได้อย่างไร?
จงซาน,ความจริงไม่ต้องการล่วงเกินปราชญ์เทพ,ทว่าครั้งนี้ก็ไม่มีทางเลือก,แปดหางสวรรค์ของเขาในเวลานี้,หากต้องการเพิ่มพลังฝึกตนให้กับตัวเอง,จะต้องกลืนกินอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,นับจากนี้เขาก็ต้องล่วงเกินปราชญ์เทพ,ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้น.
นอกจากนี้,ถึงแม้นว่าคืนเทียนกง,หยิงเห่ามีเหรอที่จะปล่อยเขา?
จงซานไม่ยินดีที่จะก้มหัวให้กับหยิงเห่า,วันนี้เขารับการโจมตีของหยิงเห่าได้,พลังฝึกตนย่อมต้องเพิ่มขึ้น,ถึงคืนของวิเศษกลับไป,ก็มีแต่ทำให้เสี่ยงเพิ่มขึ้น,ทางที่ดีคือเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองดีกว่า,เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาแข็งแกร่งพอ,อย่างน้อยก็ต้องมีสภาพที่ดีกว่านี้.
ปราชญ์เทพ? ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?
"เจ้าข่มขู่คู่บำเพ็ญของข้า,ซ้ำยังต้องการโจมตีสหายของข้า,เทียนกง,อย่าได้ฝัน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ทุกคนถึงกับเปลี่ยนเป็นเงียบงัน!
เหล่าผู้ฝึกตนหมาป่าที่จ้องมองจงซานด้วยความงงงวย.
ไม่มีใครคิดว่าจงซานจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้,ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดกับใคร?
นี่เขาไม่คิดว่า,ต่อไปหยิงเห่าจะไล่ล่าเขาอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจินเผิงและเต้าเหรินถูถึงกับกระตุก,แม้นว่าทั้งสองจะไม่ได้อยู่ข้างกาย,ทว่ากับเห็นว่าจงซานสงบ,ตอนนี้,คาดไม่ถึงเลยว่า,ต่อหน้าปราชญ์เทพไร้ซึ่งความหวั่นเกรง,ของวิเศษปราชญ์เทพเขายังจะคืนอีกรึ?
จ้องมองจงซาน,จ้องมองเนตรเทียนฟาบนศีรษะจงซาน,หยิงเห่าที่รู้สึกไม่ดีนัก.
เซียนโบราณเล็กๆ,กลับกล้าพูดเช่นนี้กับเขา?
เทียนกง,อย่าได้ฝันอย่างงั้นรึ?
เทียนกงอย่าได้ฝัน,ทันใดนั้นหยิงเห่าที่ร่างกายสั่นเทิ้ม,กำหมัดแน่นในทันที.
"โฮกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หยิงเห่าที่คำรามลั่น,เสียงคำรามที่ดังกึกก้อง,ห้วงมิติสั่นไหว,ดวงดารามากมายเริ่มหมุนโคจรอย่างรวดเร็ว,เกิดพายุอวกาศขึ้น,ท้องฟ้าที่สั่นไหว,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน,เหล่าผู้ฝึกตนของเผ่าหมาป่าที่มีพลังฝึกตนตำ,ถึงกับตกตายไปจากเสียงคำราม.
"วูซซ!” "วูซซ!”....................................
เทียนเต๋าที่ปรากฏขึ้น,ทุกคนที่กลายเป็นระวังหยิงเห่าในทันที,หยิงเห่าเวลานี้กำลังบ้าไปแล้ว.
ทำไมจงซานรับรู้,เพราะว่าเทียนกงถูกแปดหางกลืนกิน,ย่อมจนหมดแล้ว,พลังมากมายแปดหางกำลังดูดซับอยู่.
เทียนกงที่มีจิตวิญญาณของตัวเอง,ถูกทำลายสิ้นแล้ว!
"ฟิ้ว!"
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น,ปล่อยกลิ่นอายปราชญ์เทพโถมกระหน่ำไปยังทิศทางของจงซานและเซียนบรรพชนทั้ง
12.
หยิงเห่าที่ไม่เร่งรีบ,ทว่าสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย,ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจงซาน.
"เจ้า,เจ้าสังหารเทียนกง!"หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ต้าเต๋าในร่างของเขาลุกโชน,เป็นเปลวเพลิงที่มากมายปะทุลุกไหม้ท้องฟ้า,แผ่ความร้อนออกไปรอบๆอย่างหนักหน่วง.
"แล้วอย่างไร!"จงซานที่เผยท่าทางเย็นชา,จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง.
เหล่าหมาป่าที่อยู่รอบๆถึงกับพูดไม่ออก,จงซานเสียสติไปแล้วจริงๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวเช่นนี้กับหยิงเห่า?
หยิงเห่าที่ยังไม่ลงมือ,ทว่าเต็มไปด้วยความดุร้ายเกรี้ยวกราด,"ข้ารับปากเทียนกง,ข้าจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล,ชีวิตของข้าสมบูรณ์แล้ว,ข้าไม่มีวันตาย,ตราบเท่าที่เจ้ามอบมันคืนกลับข้า,ข้าจะให้โอกาส,ทว่าเจ้ากลับสังหารมัน,เจ้าฆ่ามันแล้ว!"
จินเผิงและคนอื่นใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,สังหารมันอย่างงั้นรึ?ก่อนหน้านี้เจ้าไม่คิดที่จะปล่อยใครไม่ใช่รึ?
ถึงคืนให้เจ้า,เจ้ายังคิดว่าตัวเองจะปล่อยเซิ่งหวังอย่างงั้นรึ?
"ปราชญ์เทพ,ไม่รู้จักความยุติธรรม,ไร้หัวใจเช่นเจ้า,คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น,เห็นเพียงผลประโยชน์ตัวเอง,คิดว่าคนทั่วไปต้องสนองกิเลศเจ้า,เจ้าคิดว่าเป็นปราชญ์เทพแล้วทุกคนต้องหวาดกลัวต่อเจ้าอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?
เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?
เหล่าหมาป่าเกือบทั้งหมดกลายเป็นโง่งม,จงซานช่างอหังการ,หรือว่าเขาเสียสติแล้วจริงๆ.
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น,ภายในใจที่สั่นไหวด้วยความโกรธ.
หยิงเห่าที่สามารถกลายเป็นปราชญ์เทพได้,ไม่ใช่คนโง่แน่,จงซานต้องการทำอะไร?
จงซานต้องการสิทธิ์ในการต่อสู้กับตัวเอง,ที่นี่ยังมี 20
เซียนบรรพชน,เมื่อต่อสู้กัน,ตัวเอขาต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่นอน,และในเวลานั้นจงซานก็จะใช้เหตุผลนี้เขาฉวยโอกาส,หรือแม้แต่มองโอกาสให้กับเซียนบรรพชนทั่วหล้า,หากตัวเองล่วงหล่นจากท้องฟ้า?
เป็นหัวใจที่เหี้ยมหาญร้ายกาจนัก!
หยิงเห่าที่กัดฟันแน่น,พยายามสะกดเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ,กัดฟันกร๊อดๆ,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"ดี,ดีมาก,ข้าหยิงเห่าไม่เคยเกลียดใครมาเท่านี้มาก่อน,วันนี้ข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้,ทว่าข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ตลอดไป,เมื่อไหร่ที่เจ้าออกจากที่นี่เจ้าต้องตาย!"
หยิงเห่าที่เผยความเย็นชาดุร้ายออกมา,กล่าวออกมาเสียงดัง,วันนี้ไม่สามารถสังหารได้,ทว่าตราบเท่าที่จงซานออกจากแดนเทวะซือเทียน,เขาจะต้องสังหารจงซานแน่.
ปราชญ์เทพต้องการสังหารเซียนโบราณ,เป็นเรื่องที่ง่ายดาย,เซียนโบราณย่อมไร้ซึ่งความสามารถต้านทานได้.
จินเผิง,เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์.
"ข้าจงซาน,ประมุขของต้าเจิ้งดินแดนภาคเหนือ,วันหน้าข้าจงซานจะรอต้อนรับเจ้าอย่างสมเกียรติที่ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ฟิ้ว!"
เหล่าเผ่าหมาป่ามากมายที่หันหน้าจับจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาพวกเขาไม่เข้าใจจงซานต้องการทำอะไร,ไม่ว่าเขาจะทำถูกหรือผิด,ทว่าเหล่าเผ่าหมาป่าในเวลานี้,ย่อมรับรู้สัมผัสได้ว่า,คำพูดของจงซานที่กล่าวออกมานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ,ไม่ได้แสดงท่าทางประมาท
ไม่ประมาณตนแม้แต่น้อย.
โอหัง,อหังการ,ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ.
หยิงเห่าไม่คาดคิดเลยว่าจงซานจะดุร้ายเช่นนี้,จะรอคอยต้อนรับตัวเองอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!
หยิงเห่าที่เห็นจงซานนั้นเต็มไปด้วยความอหังการ,ทั้งที่ตัวเองอยู่ในระดับเซียนโบราณ,ภายในใจของหยิงเห่าที่รู้สึกสั่นไหวโป่งพอง,โกรธเกรี้ยวแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างจงซานออกเป็นชิ้นๆ.
"สงบ,ใจเย็น,ใจเย็นไว้!"หยิงเห่าที่คิดในใจพยายามทำให้ตัวเองสุขุม.
หยิงเห่าที่รู้สึกโกรธเกี้ยวในใจอย่างหนัก,กับความอหังการนี้,ทำให้ใบหน้าของหยิงเห่าบิดเบี้ยวเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"ไม่มีอะไรแล้ว,ยังไม่ไปอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาดเสียงดัง.
ความโกรธเกรี้ยวที่อัดแน่นพร้อมปะทุ,เขาที่เป็นปราชญ์เทพที่ยิ่งใหญ่,กับท่าทางเช่นนี้ของจงซาน,ราวกับไร้เหล่าคนใช้?เป็นเพียงมดปลวกกลับกล้าพูดจาเช่นนี้กับข้าอย่างคาดไม่ถึง?
หยิงเห่ายังคงพยายามสะกดคำว่า,ใจเย็น"เอาไว้ในใจ,ต้าเต๋าของเขาเวลานี้สั่นไหวเปลวเพลิงที่รุกโชน,ความร้อนที่มากมายมหาศาล,ความโกรธเกรี้ยว,ที่ทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม.
หยิงเห่าที่จดจ้องมองจงซานด้วยความเกลียดชังมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เหล่าเซียนบรรพชนที่จ้องมองไปยังหยิงเห่า,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง,รับรู้ว่าปราชญ์เทพกำลังโกรธเกรี้ยว,ทำให้พวกเขาจับจ้องไม่วางตา.
"ใช่,ยังไม่ไสหัวไปอีก!"
ไม่ไกลออกไปนั้น,อีกหนึ่งเสียงที่ดังขึ้นมา.
นอกจากจงซาน,ยังมีคนกล้าโอหังกับหยิงเห่าอย่างคาดไม่ถึง,ขณะสายตาของทุกคนที่จ้องมองไปพร้อมๆกัน.
ร่างๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยปราณสวีปกคลุมร่าง,เป็นตี้เสวียนชาที่ดื่มดำลิขิตเวลานี้ลืมตาขึ้นมา,จดจ้องมองมายังปราชญ์เทพหยิงเห่า.
เป็นตี้เสวียนชา,ที่ดูดซับลิขิตไร้รากฐานไปจนหมด,ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา.
ตี้เสวียนชาที่อหังการ,สายตาจ้องมองปราชญ์เทพหยิงเห่าด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจนว่าตี้เสวียนชานั้นไม่ได้หวั่นเกรงตำแหน่งปราชญ์เทพแม้แต่น้อย.
"คารวะบรรพชนชรา!"เหล่าหมาป่ามากมายที่กล่าวคำนับเสียงดัง,หมาป่าทุกตนที่เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
Chapter 1134 Arrogance of Zhong Shan
钟山的狂妄
จงซานผู้อหังการ
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าเหอปิง.
ครั้งแรกที่เขาต่อต้านปราชญ์เทพ,จงซานที่รับการโจมตี,แต่ไม่ตาย,ฝ่ามือแยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,ที่ใช้เป็นครั้งแรก! กับการกระทำครั้งนี้,เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าคงจะจดจำจงซานได้ไม่ลืมแน่นอน,โดยเฉพาะอาวุโสจื่อหร่าน,ที่ในเวลานี้จดจ้องมองจงซานราวกับเป็นอสุรกาย.
ในอดีตที่เขาไปหาตี้เสวียนชาเพื่อนำกลับแดนเทวะซือเทียน,พวกเขาที่มาจากโลกใบเล็กใบเดียวกัน,จงซานนับว่าเป็นตัวตนที่มากพรสวรรค์,ทว่าไม่ได้มีความแข็งแกร่งใดๆ,ทว่าในเวลานี้ได้สร้างความตื่นตะลึงให้กับเขาเข้าให้แล้ว.
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม,เทียนเต๋าปิงเหอ? กับพลังของมัน,ที่มีพลังเทียบเท่ากับยอดฝีมือเซียนบรรพชน.
และยังมีเนตรเทียนฟา.
เพียงแค่เนตรเทียนฟ้าก็ไม่ต่างจากอสูรกายที่แข็งแกร่ง,ทำไมมันดูเหมือนกับเนตรเทียนชูกัน?
สิบสองเซียนบรรพชนมาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจงซาน,ปกป้องความปลอดภัยให้กับจงซาน,หยิงเห่าแม้นว่าจะเป็นปราชญ์เทพ,ทว่ากับเซียนบรรพชนหลายกคน,ไม่มีทางที่เขาจะกำราบคนทั้งหมดได้พร้อมกับ,หากเขาขัดขื่นทุ่มสุดตัว,มีแต่ต้องพังพินาศแหลกสลายไปพร้อมๆกัน.
ร่างกายของจงซานที่ยังคงสั่นไหว,ก่อนที่จะร่อนลงบนเกาะลอยฟ้า,ยืนอย่างมั่นคง,แน่นอนว่าจงซานไม่สามารถใช้กระบวนท่าดังกล่าวได้อีกครั้งแล้ว.
"จง,จงซาน....!"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.
เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวเข้ามากอดแขนจงซาน,จ้องมองไปยังหยิงเห่าด้วยแววตาหวาดกลัว,เห็นชัดเจนว่าอำนาจของปราชญ์เทพนั้นยิ่งใหญ่ทำให้นางขวัญหนีดีฝ่อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ในท่าทางตกใจ,จงซานที่เผยความรักและอาดูร,พร้อมกับลูบศีรษะไปมาปลอบใจนาง,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหยิงเห่าที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้,สายตาของจงซานเผยความดุร้ายและความเย็นชาออกมา!
"เซิ่งหวัง!"คนอื่นๆเองก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เห่าเม่ยลี่ที่มีจิตใจที่เข็มแข็งอยู่แล้ว,ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกตื่นกลัว,ทว่านางจ้องมองจงซานด้วยความเทิดทูน,ใบหน้าที่เผยความอิจฉาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
ส่วนหงสาเพลิงและเสี่ยวจิน,แม้นว่าจะตกใจบ้าง,ทว่าก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว,เวลานี้ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
จงซานที่จ้องมองหยิงเห่าอย่างไม่แยแส,ลอยอยู่บนท้องฟ้า,เนตรเทียนฟาเองก็เช่นกัน,จดจ้องมองอย่างเย็นชาเหมือนๆกับจงซาน.
"ชิ!"จงซานแค่นเสียง,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เร่งรีบย่อย,เทียนกงอย่างรวดเร็ว.
"เทียนกงของข้า!"หยิงเห่าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ในครั้งนี้,หยิงเห่าไม่ได้พุ่งเข้ามาโจมตีในทันที,เพราะว่าหยิงเห่าเข้าใจสถานการณ์เวลานี้ดี,ก่อนหน้านี้เขาก็ได้สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อเหล่าเผ่าหมาป่าทั้งหมด,หวังที่จะฉวยโอกาส,กลิ่นกินบรรพชนของพวกเขา,ถึงเขาจะเร่งรีบจัดการจงซาน,มีแต่จะได้รับความเสียหายเท่านั้น.
ปราชญ์เทพ,แม้นว่าจะเพลินเพลินกับตำแหน่งมรรคาฟ้าดินจื่อจุ้น,มีพลังฟ้าดินสนับสนุน,ยกเว้นแค่เทียนชู,พวกเขาคือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด.
หากทุ่มสุดตัว,หากเขาได้รับบาดเจ็บหนัก,จะกลายเป็นทำให้เซียนบรรพชนทั่วหล้าเคลื่อนไหวเข้าแย่งชิงตำแหน่ง,แม้แต่จะจัดการจงซานได้เวลานี้,ยังจะได้เทียนกงคืนมาอย่างงั้นรึ?
อสุรกายตนนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำลายของวิเศษของเขาได้,แน่นอนว่าสิ่งที่เขาเห็นเวลานี้ทำให้เขาไม่แน่ใจ,เซียนโบราณ,เป็นเซียนโบราณที่แปลกประหลาดนัก.
เทียนกงของข้า?
นอกจากจงซานที่จ้องมองอย่างเย็นชาแล้ว,คนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็เช่นกัน.
กับนิสัยไร้หัวใจของหยิงเห่าชัดเจน,แม้นว่าจะคืนเทียนกงกับไป,ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้าม,มีเหรอที่จงซานจะคืน?
ไม่ว่าจะคืนหรือไม่คืน,เวลานี้ได้ล่วงเกินปราชญ์เทพแล้ว,นับจากนี้ปราชญ์เทพเป็นศัตรูของเขา,แม้นว่าจะไม่มีใครอยากเห็น,ทว่าเทียนกงเมื่ออยู่ในปากของแปดหางสวรรค์,จะให้จงซานปล่อยไปได้อย่างไร?
จงซาน,ความจริงไม่ต้องการล่วงเกินปราชญ์เทพ,ทว่าครั้งนี้ก็ไม่มีทางเลือก,แปดหางสวรรค์ของเขาในเวลานี้,หากต้องการเพิ่มพลังฝึกตนให้กับตัวเอง,จะต้องกลืนกินอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,นับจากนี้เขาก็ต้องล่วงเกินปราชญ์เทพ,ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้น.
นอกจากนี้,ถึงแม้นว่าคืนเทียนกง,หยิงเห่ามีเหรอที่จะปล่อยเขา?
จงซานไม่ยินดีที่จะก้มหัวให้กับหยิงเห่า,วันนี้เขารับการโจมตีของหยิงเห่าได้,พลังฝึกตนย่อมต้องเพิ่มขึ้น,ถึงคืนของวิเศษกลับไป,ก็มีแต่ทำให้เสี่ยงเพิ่มขึ้น,ทางที่ดีคือเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองดีกว่า,เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาแข็งแกร่งพอ,อย่างน้อยก็ต้องมีสภาพที่ดีกว่านี้.
ปราชญ์เทพ? ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?
"เจ้าข่มขู่คู่บำเพ็ญของข้า,ซ้ำยังต้องการโจมตีสหายของข้า,เทียนกง,อย่าได้ฝัน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ทุกคนถึงกับเปลี่ยนเป็นเงียบงัน!
เหล่าผู้ฝึกตนหมาป่าที่จ้องมองจงซานด้วยความงงงวย.
ไม่มีใครคิดว่าจงซานจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้,ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดกับใคร?
นี่เขาไม่คิดว่า,ต่อไปหยิงเห่าจะไล่ล่าเขาอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจินเผิงและเต้าเหรินถูถึงกับกระตุก,แม้นว่าทั้งสองจะไม่ได้อยู่ข้างกาย,ทว่ากับเห็นว่าจงซานสงบ,ตอนนี้,คาดไม่ถึงเลยว่า,ต่อหน้าปราชญ์เทพไร้ซึ่งความหวั่นเกรง,ของวิเศษปราชญ์เทพเขายังจะคืนอีกรึ?
จ้องมองจงซาน,จ้องมองเนตรเทียนฟาบนศีรษะจงซาน,หยิงเห่าที่รู้สึกไม่ดีนัก.
เซียนโบราณเล็กๆ,กลับกล้าพูดเช่นนี้กับเขา?
เทียนกง,อย่าได้ฝันอย่างงั้นรึ?
เทียนกงอย่าได้ฝัน,ทันใดนั้นหยิงเห่าที่ร่างกายสั่นเทิ้ม,กำหมัดแน่นในทันที.
"โฮกกก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หยิงเห่าที่คำรามลั่น,เสียงคำรามที่ดังกึกก้อง,ห้วงมิติสั่นไหว,ดวงดารามากมายเริ่มหมุนโคจรอย่างรวดเร็ว,เกิดพายุอวกาศขึ้น,ท้องฟ้าที่สั่นไหว,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน,เหล่าผู้ฝึกตนของเผ่าหมาป่าที่มีพลังฝึกตนตำ,ถึงกับตกตายไปจากเสียงคำราม.
"วูซซ!” "วูซซ!”....................................
เทียนเต๋าที่ปรากฏขึ้น,ทุกคนที่กลายเป็นระวังหยิงเห่าในทันที,หยิงเห่าเวลานี้กำลังบ้าไปแล้ว.
ทำไมจงซานรับรู้,เพราะว่าเทียนกงถูกแปดหางกลืนกิน,ย่อมจนหมดแล้ว,พลังมากมายแปดหางกำลังดูดซับอยู่.
เทียนกงที่มีจิตวิญญาณของตัวเอง,ถูกทำลายสิ้นแล้ว!
"ฟิ้ว!"
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น,ปล่อยกลิ่นอายปราชญ์เทพโถมกระหน่ำไปยังทิศทางของจงซานและเซียนบรรพชนทั้ง
12.
หยิงเห่าที่ไม่เร่งรีบ,ทว่าสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย,ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจงซาน.
"เจ้า,เจ้าสังหารเทียนกง!"หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ต้าเต๋าในร่างของเขาลุกโชน,เป็นเปลวเพลิงที่มากมายปะทุลุกไหม้ท้องฟ้า,แผ่ความร้อนออกไปรอบๆอย่างหนักหน่วง.
"แล้วอย่างไร!"จงซานที่เผยท่าทางเย็นชา,จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง.
เหล่าหมาป่าที่อยู่รอบๆถึงกับพูดไม่ออก,จงซานเสียสติไปแล้วจริงๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวเช่นนี้กับหยิงเห่า?
หยิงเห่าที่ยังไม่ลงมือ,ทว่าเต็มไปด้วยความดุร้ายเกรี้ยวกราด,"ข้ารับปากเทียนกง,ข้าจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล,ชีวิตของข้าสมบูรณ์แล้ว,ข้าไม่มีวันตาย,ตราบเท่าที่เจ้ามอบมันคืนกลับข้า,ข้าจะให้โอกาส,ทว่าเจ้ากลับสังหารมัน,เจ้าฆ่ามันแล้ว!"
จินเผิงและคนอื่นใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,สังหารมันอย่างงั้นรึ?ก่อนหน้านี้เจ้าไม่คิดที่จะปล่อยใครไม่ใช่รึ?
ถึงคืนให้เจ้า,เจ้ายังคิดว่าตัวเองจะปล่อยเซิ่งหวังอย่างงั้นรึ?
"ปราชญ์เทพ,ไม่รู้จักความยุติธรรม,ไร้หัวใจเช่นเจ้า,คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น,เห็นเพียงผลประโยชน์ตัวเอง,คิดว่าคนทั่วไปต้องสนองกิเลศเจ้า,เจ้าคิดว่าเป็นปราชญ์เทพแล้วทุกคนต้องหวาดกลัวต่อเจ้าอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?
เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?
เหล่าหมาป่าเกือบทั้งหมดกลายเป็นโง่งม,จงซานช่างอหังการ,หรือว่าเขาเสียสติแล้วจริงๆ.
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น,ภายในใจที่สั่นไหวด้วยความโกรธ.
หยิงเห่าที่สามารถกลายเป็นปราชญ์เทพได้,ไม่ใช่คนโง่แน่,จงซานต้องการทำอะไร?
จงซานต้องการสิทธิ์ในการต่อสู้กับตัวเอง,ที่นี่ยังมี 20
เซียนบรรพชน,เมื่อต่อสู้กัน,ตัวเอขาต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่นอน,และในเวลานั้นจงซานก็จะใช้เหตุผลนี้เขาฉวยโอกาส,หรือแม้แต่มองโอกาสให้กับเซียนบรรพชนทั่วหล้า,หากตัวเองล่วงหล่นจากท้องฟ้า?
เป็นหัวใจที่เหี้ยมหาญร้ายกาจนัก!
หยิงเห่าที่กัดฟันแน่น,พยายามสะกดเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ,กัดฟันกร๊อดๆ,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"ดี,ดีมาก,ข้าหยิงเห่าไม่เคยเกลียดใครมาเท่านี้มาก่อน,วันนี้ข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้,ทว่าข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ตลอดไป,เมื่อไหร่ที่เจ้าออกจากที่นี่เจ้าต้องตาย!"
หยิงเห่าที่เผยความเย็นชาดุร้ายออกมา,กล่าวออกมาเสียงดัง,วันนี้ไม่สามารถสังหารได้,ทว่าตราบเท่าที่จงซานออกจากแดนเทวะซือเทียน,เขาจะต้องสังหารจงซานแน่.
ปราชญ์เทพต้องการสังหารเซียนโบราณ,เป็นเรื่องที่ง่ายดาย,เซียนโบราณย่อมไร้ซึ่งความสามารถต้านทานได้.
จินเผิง,เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์.
"ข้าจงซาน,ประมุขของต้าเจิ้งดินแดนภาคเหนือ,วันหน้าข้าจงซานจะรอต้อนรับเจ้าอย่างสมเกียรติที่ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ฟิ้ว!"
เหล่าเผ่าหมาป่ามากมายที่หันหน้าจับจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาพวกเขาไม่เข้าใจจงซานต้องการทำอะไร,ไม่ว่าเขาจะทำถูกหรือผิด,ทว่าเหล่าเผ่าหมาป่าในเวลานี้,ย่อมรับรู้สัมผัสได้ว่า,คำพูดของจงซานที่กล่าวออกมานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ,ไม่ได้แสดงท่าทางประมาท
ไม่ประมาณตนแม้แต่น้อย.
โอหัง,อหังการ,ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ.
หยิงเห่าไม่คาดคิดเลยว่าจงซานจะดุร้ายเช่นนี้,จะรอคอยต้อนรับตัวเองอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!
หยิงเห่าที่เห็นจงซานนั้นเต็มไปด้วยความอหังการ,ทั้งที่ตัวเองอยู่ในระดับเซียนโบราณ,ภายในใจของหยิงเห่าที่รู้สึกสั่นไหวโป่งพอง,โกรธเกรี้ยวแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างจงซานออกเป็นชิ้นๆ.
"สงบ,ใจเย็น,ใจเย็นไว้!"หยิงเห่าที่คิดในใจพยายามทำให้ตัวเองสุขุม.
หยิงเห่าที่รู้สึกโกรธเกี้ยวในใจอย่างหนัก,กับความอหังการนี้,ทำให้ใบหน้าของหยิงเห่าบิดเบี้ยวเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"ไม่มีอะไรแล้ว,ยังไม่ไปอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาดเสียงดัง.
ความโกรธเกรี้ยวที่อัดแน่นพร้อมปะทุ,เขาที่เป็นปราชญ์เทพที่ยิ่งใหญ่,กับท่าทางเช่นนี้ของจงซาน,ราวกับไร้เหล่าคนใช้?เป็นเพียงมดปลวกกลับกล้าพูดจาเช่นนี้กับข้าอย่างคาดไม่ถึง?
หยิงเห่ายังคงพยายามสะกดคำว่า,ใจเย็น"เอาไว้ในใจ,ต้าเต๋าของเขาเวลานี้สั่นไหวเปลวเพลิงที่รุกโชน,ความร้อนที่มากมายมหาศาล,ความโกรธเกรี้ยว,ที่ทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม.
หยิงเห่าที่จดจ้องมองจงซานด้วยความเกลียดชังมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เหล่าเซียนบรรพชนที่จ้องมองไปยังหยิงเห่า,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง,รับรู้ว่าปราชญ์เทพกำลังโกรธเกรี้ยว,ทำให้พวกเขาจับจ้องไม่วางตา.
"ใช่,ยังไม่ไสหัวไปอีก!"
ไม่ไกลออกไปนั้น,อีกหนึ่งเสียงที่ดังขึ้นมา.
นอกจากจงซาน,ยังมีคนกล้าโอหังกับหยิงเห่าอย่างคาดไม่ถึง,ขณะสายตาของทุกคนที่จ้องมองไปพร้อมๆกัน.
ร่างๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยปราณสวีปกคลุมร่าง,เป็นตี้เสวียนชาที่ดื่มดำลิขิตเวลานี้ลืมตาขึ้นมา,จดจ้องมองมายังปราชญ์เทพหยิงเห่า.
เป็นตี้เสวียนชา,ที่ดูดซับลิขิตไร้รากฐานไปจนหมด,ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา.
ตี้เสวียนชาที่อหังการ,สายตาจ้องมองปราชญ์เทพหยิงเห่าด้วยความเย็นชา,เห็นชัดเจนว่าตี้เสวียนชานั้นไม่ได้หวั่นเกรงตำแหน่งปราชญ์เทพแม้แต่น้อย.
"คารวะบรรพชนชรา!"เหล่าหมาป่ามากมายที่กล่าวคำนับเสียงดัง,หมาป่าทุกตนที่เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น