Immortality Chapter 1088 The name moves under the heavens
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1088 นามที่สั่นสะเทือนโลกหล้า.
Chapter 1088 The name moves under the
heavens
名动天下
นามที่สั่นสะเทือนโลกหล้า.
20 ปีหลังจากนั้น!
ภายในภพหยิน,อู๋เซี่ยง,เสี่ยวเป่ย,โพ้นทะล,จินมู่,สุ่ยหู๋,ห้าเขตแดนเป็นของต้าเจิ้งโดยสมบูรณ์,ต้าเจิ้งภพหยิน,ควบคุมหกดินแดนในภพหยินอย่างเป็นทางการ.
ส่วนการยึดครองดินแดนฟู่โม่นั้น,ต้าเจิ้งยังไม่สามารถทำได้ทั้งหมดแม้นว่าส่วนมากจะยึดครองมาได้,ทว่ารอบๆนี้ก็มีอีกหลายนิกาย,ที่เข้ามาโจมตีแบ่งแย่งชิงดินแดน,พื้นที่รอบๆ,การจะทำให้มันคงนั้นคงจะยาก,เว้นแต่พื้นที่รอบๆถอยออกไปเท่านั้น!
ไม่ถึงห้าสิบปี,ต้าเจิ้งสามารถครอบครองดินแดนหกเขตแดนอย่างคาดไม่ถึง,เวลานี้ทำให้กลายเป็นเรื่องตื่นตกใจภายในทวีปภาคเหนือในทันที.
การพุ่งทยานของต้าเจิ้งนั้น,ได้ส่งไปยังกลุ่มอิทธิพลอื่นๆรอบๆอย่างรวดเร็ว.
หลากหลายกลุ่มอิทธิพลต่างต้องการข้อมูล,แววตาที่จ้องมองมาอย่างบ้าคลั่ง.
"ไม่พอ,ยังไม่พอ,ข้าต้องการข้อมูลของต้าเจิ้ง,มากกว่านี้!"เซิ่งหวังคนหนึ่งที่เอ่ยต่อผู้ใต้บังคับบัญชาในทันที.
"เซิ่งหวัง,นี่คือข้อมูลที่มีทั้งหมดแล้ว!"
"ยังไม่พอ,ไปหามาอีก,ไม่ว่าจะเสียอะไรไปเท่าไหร่ก็หามา,หามาอีก,ไปหามาให้ข้า! ห้าสิบปี? ห้าเขตแดน,เป็นไปได้อย่างไร?"เซิ่งหวังคนดังกล่าวเอ่ย.
"รับทราบ!"
แน่นอนว่ามีเหลายเรื่องที่ไม่มีทางที่คนอื่นๆจะรับรู้ยิ่งเกี่ยวกับข้อมูลแผนการเขตแดนลับเทียนตี้,ที่ต้าเจิ้งได้สร้างขึ้นมา.
หลากหลายขุมกำลังที่ต้องประชุมหน้านิ่วคิ้วขมวดคิ้ว,เกี่ยวกับข้อมูลที่พวกเขาได้รับมา,ทำให้ทุกคนเผยท่าทางจริงจัง.
"มีข้อมูลเพียงเท่านี้รึ?!"
"จงซาน?"
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง? จงซาน?"
..............................
..................
............
ทันใดนั้น,นามจงซานที่กระจายไปทั่วโลกหล้า,ในทวีปภาคเหนือ,ไม่มีใครกล้าประเมินจงซานต่ำอีกต่อไป,พวกเขารับรู้ว่าห้าดินแดนนั้นต้องประเมินจงซานต่ำไป,ห้าสิบปี,จึงได้ถูกต้าเจิ้งยึดครองอย่างสมบูรณ์.
แม้แต่ดินแดนที่อยู่รอบๆต้าเจิ้งในเวลานี้,ไม่มีใครกล้าลงมือ,ต้องไม่ลืมว่าต้าเจิ้งนั้นมีเหล่ายอดฝีมือมากมาย,ทำให้ทุกคนต้องครุ่นคิดอย่างหนัก,การจะเข้าโจมตีโดยทั่วไปมีแต่จะสร้างภัยพิบัติให้กับตัวเอง.
การรวมดินแดนทั้งหกเข้าด้วยกัน,ทำให้ต้าเจิ้งกลายเป็นมหาอำนาจในภาคเหนือ! หกดินแดนของภาคเหนือ!
กลายเป็นดินแดนที่เรืองอำนาจยากจะมีใครเทียบ!
เมืองซ่าง,ท้องพระโรง.
"นับจากวันนี้,ข้าจะประทานตำแหน่งแม่ทัพกองกำลังที่
12 ของต้าเจิ้ง,รับตำแหน่งกงขั้นสอง,จินเหวินกง!
ประทานหนึ่งอุปกรณ์เซียนโบราณ,ศิลาเซียนหนึ่งแสน,เม็ดยาเซียนโบราณอีกหนึ่ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครืนนนน!"วาสนามากมายที่พวยพุ่งเข้ามาในร่าง.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"หวังจิงเผวินที่โค้งคำนับก่อนที่จะก้าวเข้าไปในแถว.
จงซานที่นั่งบนบัลลังก์เก้ามังกร,ที่ด้านล่างเหล่าขุนนาง,มีเจ้าโส่วเซี่ยงและหลายคนในแถว,หลายๆคนต่างได้รับการประทานตำแห่งและของรางวัลมากมาย.
"หลายปีมานี้,ต้องลำบากขุนนางทุกท่าน! นับจากวันนี้,การยึดครองดินแดน!
จะเข้าสู่การพักฟื้น!เหยี่ยนฉงจื่อเจ้ารับผิดชอบในการคัดเลือกเหล่าคนที่มีพรสวรรค์,เติมเต็มเหล่าคนที่มีความสามารถให้เพียงพอกับดินแดนทั้งสี่,จากนั้นค่อยพิจารณาอีกครั้ง,ในเวลานี้พวกเรามีชื่อเสียงเพียงพอที่จะดึงดูดเหล่ายอดฝีมือจากทั่วทุกสารทิศ!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"รับทราบ!"เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เซิ่งหวัง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ก้าวออกมาจากแถว.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัยออกมา.
"เขตแดนของเซิ่งหวังอู๋เซี่ยงนั้นมีอยู่ห้าดินแดน,พวกเราได้ยึดรองมาได้ทั้งหมดสามดินแดน,อีกสองไม่ได้เคลื่อนทัพ,ทั้งสองดินแดนพวกเขาที่กลายเป็นเพียงเมืองขึ้น,ทว่าหากจะยึดครองก็หาใช้เรื่องยาก,ทำไมเซิ่งหวังจึงยังปล่อยให้สองดินแดนยังคงมีอำนาจปกครองตัวเองอย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ไม่เข้าใจ.
เห็นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเจ้าโส่วเซี่ยง,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
อี้เหยี่ยนที่อยู่ข้างๆที่ก้าวออกมาในทันที.
"แม่ทัพเจ้า,ข้าจะอธิบายต่อเจ้าเอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอคำชี้แนะด้วย!"เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้ารับ.
"แม่ทัพเจ้าและแม่ทัพคนอื่นๆย่อมมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่มากมาย,ทว่าสองดินแดนนี้ไม่เหมาะที่จะยึดครองมาในทันที,ต้องไม่ลืมว่าต้าเจิ้งของพวกเรานั้นเพิ่งมีประวัติศาสตร์ที่ไม่นานมานี้เอง,การจะสนับสนุนดินแดนทั้งหกแน่นอนว่าย่อมมีขีดจำกัด,หากมากเกินไปก็จะหลุดจากการควบคุม,ทั้งเหล่าคนที่มีความสามารถและการจัดการไม่สามารถควบคุมได้,แม้นว่าพื้นที่รอบๆไม่คิดที่จะเข้าโจมตีพวกเราเวลานี้,ทว่าพวกเขาก็ยังคงจ้องมองสายตาเป็นมัน,ในสภาวะที่อ่อนแอพวกเราย่อมไม่สามารถควบคุมได้,ย่อมต้องเป็นเหตุกระตุ้นให้ดินแดนอื่นๆเข้ามาแบ่งปันดินแดนอย่างแน่นอน."
"นอกจากนี้,พื้นที่ทั้งสองหากต้องการยึดครอง,ต้องจ่ายไปด้วยราคาที่สูง,ไม่คุ้มค่ากับการรักษาเสถียรภาพของต้าเจิ้งให้มั่นคง
ด้วยหกดินแดนที่ยึดครองได้,รอการเก็บเกี่ยวให้มากมาย,รักษาเจตจำนงของประชาชน,จากนั้นค่อยขยับขยายในภายหลังก็ยังไม่สายไป!"
แม้นเจ้าโส่วเซี่ยงจะมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชนแต่ก็ไม่ใช่คนถือดี,ได้ยินคำอธิบายของอี้เหยี่ยนก็สามารถเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้.
"โส่วเซี่ยงละอายใจนัก!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ยกมือคารวะต่ออี้เหยี่ยน.
"แม่ทัพเจ้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยเช่นนั้น,แต่ละคนย่อมมีด้านที่ยอดเยี่ยม,ยกตัวอย่างแม่ทัพเจ้าเรื่องการรบข้าเองก็ย่อมด้อยกว่า!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวปลอบเจ้าโส่วเซี่ยงในทันที!
นับจากนี้ไป,ศาลเทวะต้าเจิ้งที่ได้ประกาศ,ต้อนรับเหล่ายอดฝีมือจากทั่วโลกหล้า,เพื่อขยับขยายพัฒนาต้าเจิ้งต่อไป!
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่นั่งอยู่คนเดียวในสวนแห่งหนึ่งจ้องมองพระจันทร์! แววตาที่เผยความคิดถึงใครบางคนออกมา.
เนียนโหยวโหยวที่เดินมาด้านหลัง,จงซานที่ไม่รับรู้,มัวแต่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่.
เนียนโยวโหยวที่ก้าวเดินออกมาขวางด้านหน้า,จากนั้นจงซานค่อยๆปรับสีหน้า,พร้อมเผยยิ้มออกมา.
"ออกมาแล้วรึ?"จงซานที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน.
ข้างๆมีเก้าอีกว่างอยู่,หากแต่เนียนโหยวโหยวไม่ได้นั่ง,ทว่านางที่ก้าวเข้าไปนั่งบนท่อนข้าจงซาน,พร้อมกับแนบร่างไปบนอกจงซาน,ร่างกายที่เนียนนุ่ม,ถูไถบนร่างจงซานเบาๆ,พร้อมแนบหูไปบนอกของเขาเพื่อฟังเสียงหัวใจ!
"อืม,ออกมาแล้ว,เจ้าคิดถึงใครรึถึงได้ใจลอยๆไปไกล?"ดวงตาของเนียนโหยวโหยวเป็นประกาย.
"ไม่มีสิ่งใด,ข้าไม่ได้เห็นดวงจันทร์ที่งดงามเช่นนี้มานานแล้ว,เลยทำให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่,เจ้าคิดถึงเหล่าฮวงโหวคนอื่นๆรึ?!"ดวงตาของนางที่เผยท่าทางมุ่งมั่น,ไม่ต้องการให้เขาปิดบัง.
จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ,พร้อมกับพยักหน้ารับ."อืม!"
"เจ้าเตรียมการที่จะพาพวกนางกลับคืนมาอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่วางมือลูบไล้ไปบนอกของจงซาน.
"ไม่มีสิ่งใดที่ปิดเจ้าได้,หลายร้อยปีมานี้,ด้วยความแข็งแกร่งและอิทธิพลที่เพิ่มขึ้น,สามารถที่จะปกป้องพวกเจ้าได้แล้ว,ข้าคิดว่าถึงเวลาที่ครอบครัวจะกลับมาพร้อมหน้า!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ได้แต่เงียบ!
จงซานที่เงียบเช่นกัน,ทว่ามือข้างหนึ่งที่กดนางแน่น,พร้อมกับฝ่ามืออีกข้างที่กุมมือของนางเอาไว้อย่างนุ่มนวล.!
ก่อนหน้านี้,แน่นอนว่าเนียนโยวโหยวย่อมรู้ดี,กับสตรีทั้งหมดของจงซาน,แม้นว่านางจะยอมรับได้,ทว่าแน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย,ทว่าในเมื่อเนียนโหยวโหยวถามออกมาตรงๆ,จงซานเองก็ไม่ต้องการปิดบังนางเช่นกัน!
"แล้วเจ้าเตรียมไปพบใครเป็นคนแรกรึ?
เจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อ? เจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว?เจี่ยเจี๋ยหลิงเอ๋อ?
หรือเจี่ยเจี๋ยชิงซือล่ะ?"หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง,เนียนโหยวโหยวก็กล่าวออกมา.
จงซานที่จ้องมองเนี่ยนโหยวโหยว,ก่อนที่จะโน้มตัวจูบไปที่หน้าผากของนาง,ส่ายหน้าไปมา,"เรื่องนี้พวกเราค่อยพูดคุยกันวันอื่นเถอะ,วันนี้มาจ้องมองพระจันทร์ด้วยกันดีกว่า!"
เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ท้ายที่สุดก็เผยยิ้มหวานด้วยความสุข"อืม!"
ทั้งสองเคียงคู่จ้องดวงจันทราที่งดงาม,แสงนวลผ่องที่งามของจันทรา,สร้างความเพลิดเพลินใจนัก,ก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกันอย่างดูดดื่มภายในลานดังกล่าว!
--------------------------
หลังจากนั้นสามวัน,ตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานหลับตาลง,เคาะนิ้วเบาๆ,ครุ่นคิดที่จะนำฮวงโหวคนใหนกลับมา,เขาที่กำลังวางแผน,เฉียนโหยวเป็นคนของตระกูลกู่,ตระกูลกู่เวลานี้ไม่สามารถต่อกรได้,ไม่สามารถนำนางกลับมาหลือ,หลิงเอ๋อ,ชิงซือ,เป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋ออยู่ที่ทวีปตะวันตกซึ่งมีเนี่ยฟ่านเฉิน,และเป็นกงจื่อซึ่งควรได้รับการปฏิบัตที่ดี.
เป่าเอ๋ออยู่ที่ทวีปกลาง,ด้วยเจ้าตำหนักกลาง,ทั้งสองร่างเป็นชะตาวิถีของนาง,ดังนั้นสถานของเป๋าเอ๋อก็น่าจะเทียบเคียงเจ้าตำหนักกลาง,มีสถานะที่สูงมก,นอกจากนี้จินเผิงก็ยังรับรู้เรื่องนี้.
ชิงซืออยู่ตำหนักเหมันตร์เหนือ,กลางตามตกล่ะก็,สถานะของนางตอนไปไม่ได้สูงนัก.
คนแรกควรจะเป็น...........
ด้วยการวิเคราะห์ทุกอย่างแล้ว,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที,ดวงตาหดเกร็ง.
"รายงาน!
เรียนเซิ่งหวัง,ทิศใต้เกิดปรากฏการอภินิหารที่น่าตื่นตะลึงขึ้น,ขอให้เซิ่งหวังได้ตรวจสอบ!"องค์รักษ์ด้านนอกที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ปรากฏการที่สั่นสะเทือนสวรรค์อย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวออกมาจากด้านในตำหนักเทียนหยวนทันที.
เมื่อออกมาจากตำหนักเทียนหยวน,มีคนกลุ่มหนึ่งที่เดินทางมายังต้าเจิ้งด้วยเช่นกัน.
จงซานที่ตรงไปอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน!
ที่ไกลออกไปนั้น,มีคนในชุดขาวสามคน,พุ่งตรงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,พวกเขาที่ยังมาไม่ถึง,ทว่าที่บนท้องฟ้าเหนือศีรษะของพวกเขาในเวลานี้มีกลุ่มเมฆสีแดงขนาดใหญ่ลอยตามพวกเขามาด้วย.
"ผู้มา,เป็น.......!"
เหล่าองค์รักษ์ต้าเจิ้งที่ออกมาขวาง.
ขณะที่องค์รักษ์ออกไปขวาง,ใบหน้าขององค์รักษ์ของต้าเจิ้งที่เปลี่ยนไปถูกกระแทกล่องล่อยกระแทกพื้นดินในทันที.
แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวที่ปล่อยออกมาจากเมฆสีแดงนั้นทรงพลังมาก.
ทว่าคนในชุดขาวทั้งสามคนนั้นกลับไม่มีผลอะไรกับกลิ่นอายดังกล่าวเลย.
จินเฟิงบินออกไปในทันที,เข้าไปขวางคนเหล่านั้นเอาไว้ที่ด้านหน้าประตูสวรรค์ทิศใต้.
พริบตาเดียวกันนั้นคนในชุดสีขาวที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจขึ้นมาในทันที.
พวกเขาที่เห็นจินเผิงที่สามารถต้านทานกลิ่นอายที่น่าเกรงขามของเมฆสีแดงเอาไว้ได้.
"เจ้าเป็นใคร?"จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
"ตระกูลเทียนมาแล้ว,ไสหัวไปให้พ้น!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตระกูลเทียน?
ชิ,ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นใคร,ก็เพียงแค่ต้าเซียน,ยังกล้ากำแหงอีกรึ?"จินเผิงที่ปล่อยแรงกดดันออกไปในทันที.
ใบหน้าของคนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ทันใดนั้นทั้งสามที่คุกเข่าลงในทันที.
จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง,คุกเข่า?
คนทั้งสามคุกเข่าง่ายๆ,เพื่อขอความเมตตาอย่างงั้นรึ?
ทว่าคนทั้งสามกับไม่สนใจจินเผิง,กล่าวตามตรงพวกเขาคุกเข่าให้กับเมฆสีแดงขนาดใหญ่บนท้องฟ้า.
"เรียนอาวุโส,ราชวงศ์ต้าเจิ้ง,เมืองหลวงผ่านนอก,บังอาจท้าทายสวรรค์,ขอให้สวรรค์อภัยด้วย!"ชายในชุดสีขาวกล่าว.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังเมฆสีแดง,ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"เปรี้ยง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เมฆสีแดงขนาดใหญ่,ที่ส่งเสียงคำราม,จากนั้นก็ค่อยๆแยกออกออกมาเป็นทางยาว.
ใบหน้าของจินเผิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,พบว่าปรากฏแรงกดดันวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากเมฆสีแดง,สามผู้เยาว์ตระกูลเทียน,ยังคงหมอบอยู่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา.
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่แผ่โถมทับกระจายไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที.
"ฟิ้ว!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากัน,แสงสีแดงโลหิตที่ส่องประกาย,ท้องฟ้าที่แยกออกจากกันหนึ่งล้านจั้ง,ปรากฏดวงตาขนาดใหญ่ออกมา,ดวงตาสีแดงโลหิต,จดจ้องมองลงมา,พร้อมกับแผ่อำนาจสวรรค์กดลงมาด้านล่าง.
"เนตรเทียนชู?"จินเผิงที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จินเผิงที่ตื่นตกใจไปถึงดวงวิญญาณ,พลังอำนาจที่แม้แต่ปราชญ์เทพยังถูกสังหาร.
ไม่ๆ,เนตรเทียนชูต้องมีสีขาวดำ,จินเผิงที่จดจ้องมองอีกครั้ง,นี่เป็นเนตรสีแดงโลหิต.
Chapter 1088 The name moves under the
heavens
名动天下
นามที่สั่นสะเทือนโลกหล้า.
20 ปีหลังจากนั้น!
ภายในภพหยิน,อู๋เซี่ยง,เสี่ยวเป่ย,โพ้นทะล,จินมู่,สุ่ยหู๋,ห้าเขตแดนเป็นของต้าเจิ้งโดยสมบูรณ์,ต้าเจิ้งภพหยิน,ควบคุมหกดินแดนในภพหยินอย่างเป็นทางการ.
ส่วนการยึดครองดินแดนฟู่โม่นั้น,ต้าเจิ้งยังไม่สามารถทำได้ทั้งหมดแม้นว่าส่วนมากจะยึดครองมาได้,ทว่ารอบๆนี้ก็มีอีกหลายนิกาย,ที่เข้ามาโจมตีแบ่งแย่งชิงดินแดน,พื้นที่รอบๆ,การจะทำให้มันคงนั้นคงจะยาก,เว้นแต่พื้นที่รอบๆถอยออกไปเท่านั้น!
ไม่ถึงห้าสิบปี,ต้าเจิ้งสามารถครอบครองดินแดนหกเขตแดนอย่างคาดไม่ถึง,เวลานี้ทำให้กลายเป็นเรื่องตื่นตกใจภายในทวีปภาคเหนือในทันที.
การพุ่งทยานของต้าเจิ้งนั้น,ได้ส่งไปยังกลุ่มอิทธิพลอื่นๆรอบๆอย่างรวดเร็ว.
หลากหลายกลุ่มอิทธิพลต่างต้องการข้อมูล,แววตาที่จ้องมองมาอย่างบ้าคลั่ง.
"ไม่พอ,ยังไม่พอ,ข้าต้องการข้อมูลของต้าเจิ้ง,มากกว่านี้!"เซิ่งหวังคนหนึ่งที่เอ่ยต่อผู้ใต้บังคับบัญชาในทันที.
"เซิ่งหวัง,นี่คือข้อมูลที่มีทั้งหมดแล้ว!"
"ยังไม่พอ,ไปหามาอีก,ไม่ว่าจะเสียอะไรไปเท่าไหร่ก็หามา,หามาอีก,ไปหามาให้ข้า! ห้าสิบปี? ห้าเขตแดน,เป็นไปได้อย่างไร?"เซิ่งหวังคนดังกล่าวเอ่ย.
"รับทราบ!"
แน่นอนว่ามีเหลายเรื่องที่ไม่มีทางที่คนอื่นๆจะรับรู้ยิ่งเกี่ยวกับข้อมูลแผนการเขตแดนลับเทียนตี้,ที่ต้าเจิ้งได้สร้างขึ้นมา.
หลากหลายขุมกำลังที่ต้องประชุมหน้านิ่วคิ้วขมวดคิ้ว,เกี่ยวกับข้อมูลที่พวกเขาได้รับมา,ทำให้ทุกคนเผยท่าทางจริงจัง.
"มีข้อมูลเพียงเท่านี้รึ?!"
"จงซาน?"
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง? จงซาน?"
..............................
..................
............
ทันใดนั้น,นามจงซานที่กระจายไปทั่วโลกหล้า,ในทวีปภาคเหนือ,ไม่มีใครกล้าประเมินจงซานต่ำอีกต่อไป,พวกเขารับรู้ว่าห้าดินแดนนั้นต้องประเมินจงซานต่ำไป,ห้าสิบปี,จึงได้ถูกต้าเจิ้งยึดครองอย่างสมบูรณ์.
แม้แต่ดินแดนที่อยู่รอบๆต้าเจิ้งในเวลานี้,ไม่มีใครกล้าลงมือ,ต้องไม่ลืมว่าต้าเจิ้งนั้นมีเหล่ายอดฝีมือมากมาย,ทำให้ทุกคนต้องครุ่นคิดอย่างหนัก,การจะเข้าโจมตีโดยทั่วไปมีแต่จะสร้างภัยพิบัติให้กับตัวเอง.
การรวมดินแดนทั้งหกเข้าด้วยกัน,ทำให้ต้าเจิ้งกลายเป็นมหาอำนาจในภาคเหนือ! หกดินแดนของภาคเหนือ!
กลายเป็นดินแดนที่เรืองอำนาจยากจะมีใครเทียบ!
เมืองซ่าง,ท้องพระโรง.
"นับจากวันนี้,ข้าจะประทานตำแหน่งแม่ทัพกองกำลังที่
12 ของต้าเจิ้ง,รับตำแหน่งกงขั้นสอง,จินเหวินกง!
ประทานหนึ่งอุปกรณ์เซียนโบราณ,ศิลาเซียนหนึ่งแสน,เม็ดยาเซียนโบราณอีกหนึ่ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครืนนนน!"วาสนามากมายที่พวยพุ่งเข้ามาในร่าง.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"หวังจิงเผวินที่โค้งคำนับก่อนที่จะก้าวเข้าไปในแถว.
จงซานที่นั่งบนบัลลังก์เก้ามังกร,ที่ด้านล่างเหล่าขุนนาง,มีเจ้าโส่วเซี่ยงและหลายคนในแถว,หลายๆคนต่างได้รับการประทานตำแห่งและของรางวัลมากมาย.
"หลายปีมานี้,ต้องลำบากขุนนางทุกท่าน! นับจากวันนี้,การยึดครองดินแดน!
จะเข้าสู่การพักฟื้น!เหยี่ยนฉงจื่อเจ้ารับผิดชอบในการคัดเลือกเหล่าคนที่มีพรสวรรค์,เติมเต็มเหล่าคนที่มีความสามารถให้เพียงพอกับดินแดนทั้งสี่,จากนั้นค่อยพิจารณาอีกครั้ง,ในเวลานี้พวกเรามีชื่อเสียงเพียงพอที่จะดึงดูดเหล่ายอดฝีมือจากทั่วทุกสารทิศ!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"รับทราบ!"เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เซิ่งหวัง!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ก้าวออกมาจากแถว.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัยออกมา.
"เขตแดนของเซิ่งหวังอู๋เซี่ยงนั้นมีอยู่ห้าดินแดน,พวกเราได้ยึดรองมาได้ทั้งหมดสามดินแดน,อีกสองไม่ได้เคลื่อนทัพ,ทั้งสองดินแดนพวกเขาที่กลายเป็นเพียงเมืองขึ้น,ทว่าหากจะยึดครองก็หาใช้เรื่องยาก,ทำไมเซิ่งหวังจึงยังปล่อยให้สองดินแดนยังคงมีอำนาจปกครองตัวเองอย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ไม่เข้าใจ.
เห็นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเจ้าโส่วเซี่ยง,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
อี้เหยี่ยนที่อยู่ข้างๆที่ก้าวออกมาในทันที.
"แม่ทัพเจ้า,ข้าจะอธิบายต่อเจ้าเอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอคำชี้แนะด้วย!"เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้ารับ.
"แม่ทัพเจ้าและแม่ทัพคนอื่นๆย่อมมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่มากมาย,ทว่าสองดินแดนนี้ไม่เหมาะที่จะยึดครองมาในทันที,ต้องไม่ลืมว่าต้าเจิ้งของพวกเรานั้นเพิ่งมีประวัติศาสตร์ที่ไม่นานมานี้เอง,การจะสนับสนุนดินแดนทั้งหกแน่นอนว่าย่อมมีขีดจำกัด,หากมากเกินไปก็จะหลุดจากการควบคุม,ทั้งเหล่าคนที่มีความสามารถและการจัดการไม่สามารถควบคุมได้,แม้นว่าพื้นที่รอบๆไม่คิดที่จะเข้าโจมตีพวกเราเวลานี้,ทว่าพวกเขาก็ยังคงจ้องมองสายตาเป็นมัน,ในสภาวะที่อ่อนแอพวกเราย่อมไม่สามารถควบคุมได้,ย่อมต้องเป็นเหตุกระตุ้นให้ดินแดนอื่นๆเข้ามาแบ่งปันดินแดนอย่างแน่นอน."
"นอกจากนี้,พื้นที่ทั้งสองหากต้องการยึดครอง,ต้องจ่ายไปด้วยราคาที่สูง,ไม่คุ้มค่ากับการรักษาเสถียรภาพของต้าเจิ้งให้มั่นคง
ด้วยหกดินแดนที่ยึดครองได้,รอการเก็บเกี่ยวให้มากมาย,รักษาเจตจำนงของประชาชน,จากนั้นค่อยขยับขยายในภายหลังก็ยังไม่สายไป!"
แม้นเจ้าโส่วเซี่ยงจะมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชนแต่ก็ไม่ใช่คนถือดี,ได้ยินคำอธิบายของอี้เหยี่ยนก็สามารถเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้.
"โส่วเซี่ยงละอายใจนัก!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ยกมือคารวะต่ออี้เหยี่ยน.
"แม่ทัพเจ้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยเช่นนั้น,แต่ละคนย่อมมีด้านที่ยอดเยี่ยม,ยกตัวอย่างแม่ทัพเจ้าเรื่องการรบข้าเองก็ย่อมด้อยกว่า!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวปลอบเจ้าโส่วเซี่ยงในทันที!
นับจากนี้ไป,ศาลเทวะต้าเจิ้งที่ได้ประกาศ,ต้อนรับเหล่ายอดฝีมือจากทั่วโลกหล้า,เพื่อขยับขยายพัฒนาต้าเจิ้งต่อไป!
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่นั่งอยู่คนเดียวในสวนแห่งหนึ่งจ้องมองพระจันทร์! แววตาที่เผยความคิดถึงใครบางคนออกมา.
เนียนโหยวโหยวที่เดินมาด้านหลัง,จงซานที่ไม่รับรู้,มัวแต่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่.
เนียนโยวโหยวที่ก้าวเดินออกมาขวางด้านหน้า,จากนั้นจงซานค่อยๆปรับสีหน้า,พร้อมเผยยิ้มออกมา.
"ออกมาแล้วรึ?"จงซานที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน.
ข้างๆมีเก้าอีกว่างอยู่,หากแต่เนียนโหยวโหยวไม่ได้นั่ง,ทว่านางที่ก้าวเข้าไปนั่งบนท่อนข้าจงซาน,พร้อมกับแนบร่างไปบนอกจงซาน,ร่างกายที่เนียนนุ่ม,ถูไถบนร่างจงซานเบาๆ,พร้อมแนบหูไปบนอกของเขาเพื่อฟังเสียงหัวใจ!
"อืม,ออกมาแล้ว,เจ้าคิดถึงใครรึถึงได้ใจลอยๆไปไกล?"ดวงตาของเนียนโหยวโหยวเป็นประกาย.
"ไม่มีสิ่งใด,ข้าไม่ได้เห็นดวงจันทร์ที่งดงามเช่นนี้มานานแล้ว,เลยทำให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่,เจ้าคิดถึงเหล่าฮวงโหวคนอื่นๆรึ?!"ดวงตาของนางที่เผยท่าทางมุ่งมั่น,ไม่ต้องการให้เขาปิดบัง.
จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ,พร้อมกับพยักหน้ารับ."อืม!"
"เจ้าเตรียมการที่จะพาพวกนางกลับคืนมาอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่วางมือลูบไล้ไปบนอกของจงซาน.
"ไม่มีสิ่งใดที่ปิดเจ้าได้,หลายร้อยปีมานี้,ด้วยความแข็งแกร่งและอิทธิพลที่เพิ่มขึ้น,สามารถที่จะปกป้องพวกเจ้าได้แล้ว,ข้าคิดว่าถึงเวลาที่ครอบครัวจะกลับมาพร้อมหน้า!"จงซานกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่ได้แต่เงียบ!
จงซานที่เงียบเช่นกัน,ทว่ามือข้างหนึ่งที่กดนางแน่น,พร้อมกับฝ่ามืออีกข้างที่กุมมือของนางเอาไว้อย่างนุ่มนวล.!
ก่อนหน้านี้,แน่นอนว่าเนียนโยวโหยวย่อมรู้ดี,กับสตรีทั้งหมดของจงซาน,แม้นว่านางจะยอมรับได้,ทว่าแน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย,ทว่าในเมื่อเนียนโหยวโหยวถามออกมาตรงๆ,จงซานเองก็ไม่ต้องการปิดบังนางเช่นกัน!
"แล้วเจ้าเตรียมไปพบใครเป็นคนแรกรึ?
เจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อ? เจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว?เจี่ยเจี๋ยหลิงเอ๋อ?
หรือเจี่ยเจี๋ยชิงซือล่ะ?"หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง,เนียนโหยวโหยวก็กล่าวออกมา.
จงซานที่จ้องมองเนี่ยนโหยวโหยว,ก่อนที่จะโน้มตัวจูบไปที่หน้าผากของนาง,ส่ายหน้าไปมา,"เรื่องนี้พวกเราค่อยพูดคุยกันวันอื่นเถอะ,วันนี้มาจ้องมองพระจันทร์ด้วยกันดีกว่า!"
เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ท้ายที่สุดก็เผยยิ้มหวานด้วยความสุข"อืม!"
ทั้งสองเคียงคู่จ้องดวงจันทราที่งดงาม,แสงนวลผ่องที่งามของจันทรา,สร้างความเพลิดเพลินใจนัก,ก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกันอย่างดูดดื่มภายในลานดังกล่าว!
--------------------------
หลังจากนั้นสามวัน,ตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานหลับตาลง,เคาะนิ้วเบาๆ,ครุ่นคิดที่จะนำฮวงโหวคนใหนกลับมา,เขาที่กำลังวางแผน,เฉียนโหยวเป็นคนของตระกูลกู่,ตระกูลกู่เวลานี้ไม่สามารถต่อกรได้,ไม่สามารถนำนางกลับมาหลือ,หลิงเอ๋อ,ชิงซือ,เป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋ออยู่ที่ทวีปตะวันตกซึ่งมีเนี่ยฟ่านเฉิน,และเป็นกงจื่อซึ่งควรได้รับการปฏิบัตที่ดี.
เป่าเอ๋ออยู่ที่ทวีปกลาง,ด้วยเจ้าตำหนักกลาง,ทั้งสองร่างเป็นชะตาวิถีของนาง,ดังนั้นสถานของเป๋าเอ๋อก็น่าจะเทียบเคียงเจ้าตำหนักกลาง,มีสถานะที่สูงมก,นอกจากนี้จินเผิงก็ยังรับรู้เรื่องนี้.
ชิงซืออยู่ตำหนักเหมันตร์เหนือ,กลางตามตกล่ะก็,สถานะของนางตอนไปไม่ได้สูงนัก.
คนแรกควรจะเป็น...........
ด้วยการวิเคราะห์ทุกอย่างแล้ว,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที,ดวงตาหดเกร็ง.
"รายงาน!
เรียนเซิ่งหวัง,ทิศใต้เกิดปรากฏการอภินิหารที่น่าตื่นตะลึงขึ้น,ขอให้เซิ่งหวังได้ตรวจสอบ!"องค์รักษ์ด้านนอกที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ปรากฏการที่สั่นสะเทือนสวรรค์อย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวออกมาจากด้านในตำหนักเทียนหยวนทันที.
เมื่อออกมาจากตำหนักเทียนหยวน,มีคนกลุ่มหนึ่งที่เดินทางมายังต้าเจิ้งด้วยเช่นกัน.
จงซานที่ตรงไปอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน!
ที่ไกลออกไปนั้น,มีคนในชุดขาวสามคน,พุ่งตรงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,พวกเขาที่ยังมาไม่ถึง,ทว่าที่บนท้องฟ้าเหนือศีรษะของพวกเขาในเวลานี้มีกลุ่มเมฆสีแดงขนาดใหญ่ลอยตามพวกเขามาด้วย.
"ผู้มา,เป็น.......!"
เหล่าองค์รักษ์ต้าเจิ้งที่ออกมาขวาง.
ขณะที่องค์รักษ์ออกไปขวาง,ใบหน้าขององค์รักษ์ของต้าเจิ้งที่เปลี่ยนไปถูกกระแทกล่องล่อยกระแทกพื้นดินในทันที.
แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวที่ปล่อยออกมาจากเมฆสีแดงนั้นทรงพลังมาก.
ทว่าคนในชุดขาวทั้งสามคนนั้นกลับไม่มีผลอะไรกับกลิ่นอายดังกล่าวเลย.
จินเฟิงบินออกไปในทันที,เข้าไปขวางคนเหล่านั้นเอาไว้ที่ด้านหน้าประตูสวรรค์ทิศใต้.
พริบตาเดียวกันนั้นคนในชุดสีขาวที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจขึ้นมาในทันที.
พวกเขาที่เห็นจินเผิงที่สามารถต้านทานกลิ่นอายที่น่าเกรงขามของเมฆสีแดงเอาไว้ได้.
"เจ้าเป็นใคร?"จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
"ตระกูลเทียนมาแล้ว,ไสหัวไปให้พ้น!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตระกูลเทียน?
ชิ,ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นใคร,ก็เพียงแค่ต้าเซียน,ยังกล้ากำแหงอีกรึ?"จินเผิงที่ปล่อยแรงกดดันออกไปในทันที.
ใบหน้าของคนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ทันใดนั้นทั้งสามที่คุกเข่าลงในทันที.
จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง,คุกเข่า?
คนทั้งสามคุกเข่าง่ายๆ,เพื่อขอความเมตตาอย่างงั้นรึ?
ทว่าคนทั้งสามกับไม่สนใจจินเผิง,กล่าวตามตรงพวกเขาคุกเข่าให้กับเมฆสีแดงขนาดใหญ่บนท้องฟ้า.
"เรียนอาวุโส,ราชวงศ์ต้าเจิ้ง,เมืองหลวงผ่านนอก,บังอาจท้าทายสวรรค์,ขอให้สวรรค์อภัยด้วย!"ชายในชุดสีขาวกล่าว.
จินเผิงที่จ้องมองไปยังเมฆสีแดง,ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"เปรี้ยง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เมฆสีแดงขนาดใหญ่,ที่ส่งเสียงคำราม,จากนั้นก็ค่อยๆแยกออกออกมาเป็นทางยาว.
ใบหน้าของจินเผิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,พบว่าปรากฏแรงกดดันวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากเมฆสีแดง,สามผู้เยาว์ตระกูลเทียน,ยังคงหมอบอยู่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา.
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่แผ่โถมทับกระจายไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที.
"ฟิ้ว!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากัน,แสงสีแดงโลหิตที่ส่องประกาย,ท้องฟ้าที่แยกออกจากกันหนึ่งล้านจั้ง,ปรากฏดวงตาขนาดใหญ่ออกมา,ดวงตาสีแดงโลหิต,จดจ้องมองลงมา,พร้อมกับแผ่อำนาจสวรรค์กดลงมาด้านล่าง.
"เนตรเทียนชู?"จินเผิงที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จินเผิงที่ตื่นตกใจไปถึงดวงวิญญาณ,พลังอำนาจที่แม้แต่ปราชญ์เทพยังถูกสังหาร.
ไม่ๆ,เนตรเทียนชูต้องมีสีขาวดำ,จินเผิงที่จดจ้องมองอีกครั้ง,นี่เป็นเนตรสีแดงโลหิต.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น