Immortality Chapter 1048 Fat brother and bamboo pole
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1048 เฟยเกอและจูกาน(พี่อ้วนและผอม)
Chapter 1048 Fat brother and bamboo pole
肥哥与竹竿
เฟยเกอและจูกาน(พี่อ้วนและผอม)
ในห้องโถงหุบเขาแห่งหนึ่ง,มีค่ายกลปกคลุมทั่ว,จงซานที่ยังคงนั่งสมาธิ,บำเพ็ญลมหายใจสิบวันหลังจากที่ผลาญพลังมหาศาลในการต่อสู้กับจินเผิง!
จงซานที่ลืมตาขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะก้าวออกมาจากห้องโถง!
"จงซาน,เจ้าตื่นแล้วรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
เซียนเซิงซือและคนอื่นๆที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว.
"อืม,จินเผิงล่ะ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ตามหรือไม่?
เขาอยู่บนภูเขา,ตอนนี้กำลังโกรธเกรี้ยว!
ที่พยายามผิดคำสาบาน,เลยถูกสวรรค์ลงทัณฑ์!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอังหารการ.
"ยาโถว,เจ้าพูดอะไร?"ที่ไกลออกไปปรากฏริ้วแสงสีทองที่พุ่งเข้ามา.
ใบหน้าของจินเผิงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเสี่ยวจินบนบ่าของเห่าเม่ยลี่,ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น,ใบหน้าแห่งความเสียใจปรากฏชัดเชน.
"ข้าพูดอะไร?
เจ้าสาบานอะไรไว้ล่ะ,เจ้าก็ต้องทำตามไม่ใช่รึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ.
"เจ้า!"เส้นโลหิตที่หน้าผากของจินเผิงที่ปูดออกเป็นทาง.
"เอาล่ะ,หลังจากนี้จินเผิงเป็นคนของต้าเจิ้ง,เม่ยลี่,อย่าได้หาเรื่องเขา!"จงซานเอ่ย.
"ชิ,ใครบอกให้เขาต้องการกินเสี่ยวจินล่ะ!"เห่าเม่ยลี่กล่าวเสียงแข็ง.
"ชิ!"จินเผิงที่กัดฝันกร๊อด,คำรามภายในใจที่รู้สึกโกรธเกรี้ยว,"ฝากไว้ก่อน,ข้าจะกินเจ้าแน่นอน! มารดาเถอะ!"
"ซิงเฉิน,เจ้าไปตรวจสอบรอบๆได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าไม่มีเวลาไปสืบเรื่องของทวีปตะวันออก,มีเพียงเรื่องของทวีปซือตาปู่,ดูเหมือนว่าซาเวลานี้ยังมีชีวิตอยู่!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ในเวลานี้,จงซานรับรู้ว่าโหลวซิงเฉินที่ยอมจำนนทั้งใจ,มอบความซือสัตย์ต่อต้าเจิ้งหมดหัวใจแล้ว.
"ซายังมีชีวิตอีกรึ?"ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็ฯซับซ้อน.
เจี่ยหยินกล่าวว่าเขาจะต้องตาย,มีจุนถี,ไท่ซ่า,ทงเทียนทุกคนต้องตาย! ซากลับไม่เป็นไร,เขามีชีวิตอย่ได้อย่างไร?
"ครับ!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"อืม,จงซานกล่าว,"เอาล่ะก่อนอื่นออกเดินทางกันก่อน,เรื่องของทวีปตะวันออก,ไม่จำเป็นต้องใส่ใจในตอนนี้!"
"พวกเราจะไปใหนต่อ?
กลับต้าเจิ้งรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่สอบถามออกมาในทันที.
"อืม,ระหว่างเสิ้นทางกลับพวกเราจะแวะที่หนึ่ง!"จงซานกล่าว.
"ที่ใหน?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ราชวงศ์ซ่ง!"จงซานเอ่ย.
"ราชวงศ์ซ่ง?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้ยความประหลาดใจ.
จินเผิงจ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เดิมทีมันคือเมืองหลวงต้าซ่าง,ข้าต้องการไปที่นั่นเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของซูต้าจี้,นำศพของนางไปฝังรวมพร้อมกับกระดูกของซินหวังราชันย์โจว!"จงซานกล่าว.
เรื่องนี้กงจูจิวเหว่ยรับมา,ทว่านางได้เข้าไปในโลกจิ้งจอกแล้ว,ดังนั้นจึงกลายเป็นหน้าที่ของจงซาน.
"ดีเลย,ข้าต้องการไปดูเช่นกัน!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
---------------------------------------------------------------------------
บนเทือกเขาที่ยืดยาวติดต่อกัน,มียุงพิษปกคลุม,ระหว่างเทือกเขานั้น,สามารถมองเห็นเศษซากของสิ่งก่อสร้าง,และความเสียหายของสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่พังทลายได้.
บนยอดเขานั้น,มีคนกลุ่มหนึ่งนำมาโดยชุดสีดำหนึ่งคนและชุดสีเหลืองอีกคน,หากจงซานอยู่ที่นี่,ต้องจำได้อย่างแน่นอน,เขาคือผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยที่ถือระฆังแห่งความโกลาหล,ซึ่งเคยเจอในโลกใบเล็ก,เหริ่นชุน
"เหรินชุด,ทะลวงเข้าไปรึ?"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
"นี่คือผนึกค่ายกลแปดขาดหกผสาน,ยากที่จะทะลวงเข้าไป!"เหรินชุนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่สามารถทะลวงเข้าไปอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่เผยท่าทางไม่พึงพอใจ.
"ไม่สามารถทะลวง,ทว่าพวกเรายังขนาดสิ่งของที่ต้องใช้ทะลวง,ตอนนี้ต้องไปหากวัตถุดิบก่อน,จึงไม่สามารถทะลวงเข้าไปได้!"เหรินชุดเอ่ย.
"ครั้งนี้พวกเราต้องกลับไปเมื่อเปล่าอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
"ไม่ได้เสียเที่ยว,อย่างน้อยพวกเราก็พบแล้วตำแหน่งได้แล้ว,สถานที่แห่งนี้! คือราชวงศ์ซ่ง!"เหรินชุนที่ส่ายหน้าไปแล้ว.
"ดี,พวกเรากลับไปก่อน,เมื่อได้วัตถุดิบครบแล้ว,ค่อยกลับมาอีกครั้ง!"ชายในชุดสีดำที่ส่ายหน้าไปมา.
"อืม!
ข้าได้เตรียมค่ายกลสงครามทิ้งเอาไว้อีกส่วนอันแล้ว,ไป!"เหรินชุนที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นคนกลุ่มดังกล่าวก็บินออกไป.
ไม่นานหลังจากนั้น,หลังจากคนกลุ่มดังกล่าวจากไป,ภายในป่าแห่งหนึ่งปรากฏคนสองคนที่โผล่ออกมาจากภายในป่า!
คนทั้งสองที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,หนึ่งอ้วนหนัก,และผอมมากมาย,ทว่ากลับดูเข้าคู่กันอย่างมาก!
พวกเขาที่ดวงตาลุกลี้ลุกลน,ไม่,ต้องบออกว่ากำลังสั่นไปมาด้วยความหวาดกลัว,นอกจากนี้ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวตัวสั่นงันงกทีเดียว.
หากเซิ่งคงถูกเรียกว่าคนขี้กลัว,คนทั้งสองมีมากกว่าเท่าหนึ่ง,นี่คือความหวาดกลัวฝังเข้าไปในกระดูก,ใบหน้าที่ดูจริงจัง,จนไม่สามารถปิดบังความหวาดกลัวของคนทั้งสองเอาไว้ได้.
ดวงตาของชายอ้วนยังคงเปล่งประกายทอแสงสวมชุดที่ดูดี,ส่วนชายผอมที่เห็นซี่โครงนี้,แทบมองเห็นกระดูกได้เลย.
"เฟยเกอ,พวกเขาไปแล้ว!"ชายผมที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
หากจงซานอยู่ที่นี่จะรู้สึกแปลกประหลาดอย่างแน่นอน,เพราะว่าภาษาของชายผมที่เอ่ยนั้น,ดูเหมือนกับคนในโลก.
"อืม,ไป,ไม่มีใครขวางทางร่ำรวยของพวกเราได้! จูกาน,ในเวลานี้เจ้าต้องทำตัวให้ดี!"เฟยเกอที่เผยท่าทางพอใจจ้องมองไปยังชายผอม,สำเนียงของเขาที่เหมือนดังคำเหอหนาน.
"แน่นอน,ว่าแน่เฟยเกอ!
ท่านบอกว่าพวกเรามาอยู่ในโลกใบใหญ่หลายร้อยปีแล้ว,ต้องทำตัวให้กลมกลืนกับพวกเขา,การที่ท่านพูดสำเนียงเหอหนานไม่ทำให้ขายหน้ารึ?"จูกานที่สอบถามออกไป.
"เหอหนานอะไร? จูกาน,ข้าบอกเจ้าอีกครั้ง,หลังจากนี้ห้ามเอ่ยอะไรเกี่ยวกับโลกอีก,ห้ามเอ่ยคำว่าเหอหนานอีก,อะไรที่เกี่ยวกับภูมิหลังของพวกเรา,ห้ามพูด!"เฟิงเกอที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่ท่านหรืออย่างไร!"จูกานที่เอ่ยสำเนียงเหอหนาน.
"ไม่ใช่,หลังจากนี้ห้ามพูดอีก!"เฟิงเกอที่กล่าวเสียงดัง.
"ดี,ไม่ใช่ถึงเวลาที่พวกเราจะกลับโลกแล้วรึ?"จูกานที่กล่าวถาม.
"กลับไปทำอะไร?"เฟยเกอที่เอ่ยถาม.
"ตอนนี้พวกเราร้ายกายแล้ว,กับสิ่งที่เรามีหากว่านำกลับไป,ในเวลานี้พวกเราก็จะกลายเป็นคนที่รวยที่สุดในหมู่บ้าน,ในเวลานั้นข้าก็จะสามารถซื้อรถแทรกเตอร์,และทำให้น้องสาวของท่านมีความสุขได้,นางต้องมีความสุขอย่างแน่นอน!"จูกานที่เผยยิ้มแอบฝันถึงเวลาแห่งความสุข.
"จูกาน,ข้าบอกแล้ว,อย่าได้กล่าวอะไรไม่ดีกับน้องสาวข้า,ข้าไม่ต้องการให้เป็นเหมือนกับพี่สาวของเจ้า,ที่ท้องก่อนแต่ง!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"รู้,ข้ารู้!"จูกานที่กล่าวรับในทันที.
"อืม!
หลังจากนี้ห้ามกล่าวอะไรอีก!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"แต่ว่า,พวกเราจากมาหลายร้อยปีแล้ว,พวกเขาจะยังอยู่อีกรึ?"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความกังวน.
เฟยเกอที่สะบัดมือนำลูกบอลทรงกลมขนาดเท่ากำปั้นออกมา,ด้านในนั้นโปล่งใสสามารถมองเห็นระบบสุริยะได้,ด้านในนั้นมีภาพของดวงดารามากมายกระจายไปรอบๆ.
"เจ้าไม่เห็นอย่างงั้นรึ?
ครอบครัวของเราอยู่ที่นี่,พวกเราออกมาจากด้านใน,หลายปีมานี้ข้าได้ตรวจสอบดูแล้ว,โลกของพวกเราเปลี่ยนไปช้ามากๆ,แม้ว่าเราจอยู่ในโลกใบใหญ่มาหลายร้อยปีแล้ว,ทว่าภายในโลกนั้นผ่านมาเพียงครึ่งปีเท่านั้น,ในเวลานั้นข้าได้บอกพี่สาวของเจ้าให้ดูแลน้องสาวของข้า,พวกเราจะนำเงินที่มีไปซื้อบ้าน,พวกนางจะต้องรอข้าอยู่ที่นั่นแน่!"เฟยเกอที่ทำการสั่งสอนจูกาน.
"ดี,ดีเลย,ว่า,เฟยเกอ,พวกเราจะกลับอย่างไร?"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"พลั่วขนาดใหญ่ยังอยู่กับเจ้าหรือไม่?"เฟยเกอที่เอ่ยสอบถามออกมา.
"อยู่นี่!"
จูกานที่นำพลั่วสีดำขนาดใหญ่ออกมา,ดูเหมือนพลั่วที่ใช้ในการทำการเกษตรพรวนดินทั่วไป,ทว่ากลับมีสีดำเข้ม.
"ในอดีตนั้นพวกเราใช้มันข้ามผ่านมาที่นี่ได้,เวลากลับก็ทำเช่นเดิม,เจ้าเก็บมันเอาไว้ให้ดี,อย่าให้หาย! ไม่เช่นนั้นถึงเราจะร่ำรวยก็ไม่มีประโยชน์หากกลับไม่ได้!"เฟยเกอกล่าว.
"ได้!"จูกานที่ตอบรบในทันที.
"เจ้าจิ้งจอกชรานั่นท้ายที่สุดก็สิ้นบุญซะที,และพวกเราได้ออกมาจนได้,หลายร้อยปีมานี้,เขาที่สอนวิชาบำเพ็ญให้พวกเราแต่ไม่เห็นจะทำให้พวกเราได้เป็นเซียนเลย! เวลานี้เวลาแห่งความร่ำรวยของพวกเราได้เริ่มขึ้นแล้ว!"เฟยเกอที่กล่าวหยัน.
"ใช่,อาจารย์จิ้งจอกนั้น,ไม่ให้พวกเราออกไปใหนบอกว่าด้านนอกเต็มไปด้วยภัยร้ายอย่างงั้นรึ?
พวกเราแม้แต่ขอออกมาบนถนน,ยังไม่ได้เลย,ไม่ไว้หน้าเฟยเกอเลย!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นกัน.
"อืม,ไป!
พวกเราไปหาสมบัติกัน!"
"เฟิยเกอ,ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องไปนิกายขโมยสวรรค์หรอกรึ?
อาจารย์จิ้งจอกให้พวกเราไปเรียนวิชาขโมย,ไม่ใช่ว่าตอนนี้พวกเราจะกลายเป็นโจรปล้นสุสานไปแล้วรึ?
"กลับนิกายขโมยสวรรค์รึ? เพ่ย!,อาจารย์ลอบสอนวิชาให้พวกเรา,อย่างแรกก็คือขโมย,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นวิชาขโมย! เจ้าคิดว่าพวกเราจะโชคดีหนีได้ทุกครั้งอย่างงั้นรึ?"เฟยเกอที่กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ.
"เฟิยเกอ,พวกเราเปลี่ยนวิถีเช่นนี้,"ค่อนชั่วร้ายที่แพ้ภัยตัวเอง,ย่อมไม่ต่างจากฆ่าตัวตาย""จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ใครบอกเจ้า?"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาหัวเสีย.
"ก็คนอื่นต่างก็ด่าอาจารย์เช่นนี้,ค่อนชั่วร้ายที่แพ้ภัยตัวเอง,ย่อมไม่ต่างจากฆ่าตัวตาย,สุดท้ายแล้วอาจารย์ก็ไม่รอด,ข้ากลัวเล็กน้อย!"จูกานกล่าวด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"ไร้ซึ่งความกล้า,จะประสบความสำเร็จได้อย่างไร,ฟังข้าก็พอ!"เฟยเกอกล่าวเสียงแข็ง.
"ตกลง!"จูกลายกล่าวทั้งที่ยังกังวล.
"แผนที่ล่ะ?"เฟยเกอสอบถาม.
"แผนที่อะไร?"จูกานถึงกับเหวอ.
"แผนที่ลับของสำนักที่พวกเราขโมยมาก่อนหน้านี้,พวกเราเดินทางมาสิบวันสิบคืน,ไม่มีแผนที่อย่างงั้นรึ?"เฟิยเกอเอ่ย.
"แผนที่,เผาไปแล้ว!"จูกานตอบ.
"เผา? ข้าบอกให้ทำความสะอาด,เจ้าเผาอย่างงั้นรึ?"เฟยเกอที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
"ใช่,ท่านไม่ได้บอกข้าเช่นนั้นหรอกรึ!"จูกานกล่าว.
"ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่,ข้าบอกให้เจ้าทำความสะอาด!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
"แล้วอาจารย์ไม่ได้สอนไว้หรอกรึ?
ขโมยสิ่งใดมา,จะต้องเร่งรีบทำลายหลักฐาน,แม้แต่วิชาที่ใช้ออกมาก็อย่าให้ใครเห็น!"จูกานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"แต่เจ้าเผามันไปแล้ว,พวกเราจะดูอย่างไร!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"บนแผนที่มีรูปตำหนัก,พวกเราหาให้เจอก็พอไม่ใช่รึ?
หากเจอก็พอแล้ว!"จูกานกล่าว.
"ให้มันได้อย่างงี้!"เฟยเกอบ่นอุบอิบ.
ทั้งสองคนที่เดินทางตลอดสองวันหลังจากนั้นก็มาถึงเทือกเขาของราชวงศ์ซ่ง.
"เฟยเกอ,ดูนั่น,ที่นั่นแน่นอน!"จูกานที่ชี้ไปยังเนินเขาแห่งหนึ่ง.
"มีตำหนักด้วยรึ?"เฟยเกอถึงกับพูดไม่ออก.
ด้านในเนินเขานั้นมีตำหนักด้วย? ไม่มีทาง!
"มันจมอยู่ในเนินดิน,ขุด,เฟยเกอ,พวกเรากำลังจะมีเงินมากมาแล้ว! ข้ากำลังจะมีเงินซื้อรถแทกเตอร์แล้ว!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!"เฟยเกอพยักหน้ารับ.
คนทั้งสองที่บินเข้าไปด้วยกระบี่บิน,พร้อมกับเริ่มใช้วิชาขุดอย่างรวดเร็ว.
หากว่าบรรพชนนิกายขโมยสวรรค์รู้ว่าคนทั้งสองใช้กระบี่ตกทอดมาขุดดินหาสมบัติ,แน่นอนว่าคงเสียสติอย่างแน่นอน.
หลังจากที่ทั้งคู่ขุดไปได้สองชั่วยาม.
"สมบัติล้ำค่า,นี่ต้องขายได้เงินมากมายแน่!"จูกานกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
บนเนินดินนั้นมีแสงสีฟ้าที่กระจายออกไปช้าๆ.
ทั้งคู่ที่ขุนดินออกมา!
สามารถมองเห็นดินห้าสี,ดินห้าสีที่มีความแข็งเป็นอย่างมาก,แม้แต่กระบี่ตกทอดของนิกายขโมยสวรรค์ยังไม่สามารถทะลวงผ่านได้เลย.
"ขุดไปต่อไม่ได้!"เฟิยเกอที่พ่นลมหายใจแรง.
"เฟยเกอ,ตรงนี้มีอักษรด้วย!"จูกานเอ่ยออกมา.
"ผนึกค่ายกลแปดขาดหกผสาน,เชื่อมต่อฟ้าดิน!"เฟยเกอเอ่ย.
"หมายความว่าอย่างไร?"จูกานที่เผยท่าทางสงสัย.
"กระบี่บินของพวกเราไม่สามารถทะลวงผ่านได้,คงต้องใช้พลั่ว,ที่ทำให้เราผุดมายังโลกใบใหญ่แห่งนี้ได้แต่,นำพลั่วนั่นออกมา!"เฟยเกอเอ่ย.
"ตกลง!"จูกานที่นำพลั่วออกมาในทันที.
"ขุด,ขุดเลย!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ขุดต่อไป,ฮ่าฮ่าฮ่า,บิดากำลังจะรวยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน.
ทว่าหลังจากนั้น,กลุ่มคนของเหรินชุดที่บินกลับ,พวกเขาที่กำลังกลับไปหาวัตถุดิบต้องหยุดบินในทันที.
"เหรินชุนมีอะไร!"ชายในชุดสีดำสอบถาม.
"ผนึกค่ายกลแปดแยกหกผสาน,กำลังถูกทะลวง!"เหรินชุนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เกิดอะไรขึ้น? เจ้าบอกว่าไม่สามารถทะลวงผ่านได้,ใครกันที่ทำได้?"
"ไป,กลับไปดู! ค่ายกลตอนนี้กำลังเปลี่ยนแปลง!"เหรินชุนที่เอ่ยออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
Chapter 1048 Fat brother and bamboo pole
肥哥与竹竿
เฟยเกอและจูกาน(พี่อ้วนและผอม)
ในห้องโถงหุบเขาแห่งหนึ่ง,มีค่ายกลปกคลุมทั่ว,จงซานที่ยังคงนั่งสมาธิ,บำเพ็ญลมหายใจสิบวันหลังจากที่ผลาญพลังมหาศาลในการต่อสู้กับจินเผิง!
จงซานที่ลืมตาขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะก้าวออกมาจากห้องโถง!
"จงซาน,เจ้าตื่นแล้วรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
เซียนเซิงซือและคนอื่นๆที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว.
"อืม,จินเผิงล่ะ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ตามหรือไม่?
เขาอยู่บนภูเขา,ตอนนี้กำลังโกรธเกรี้ยว!
ที่พยายามผิดคำสาบาน,เลยถูกสวรรค์ลงทัณฑ์!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอังหารการ.
"ยาโถว,เจ้าพูดอะไร?"ที่ไกลออกไปปรากฏริ้วแสงสีทองที่พุ่งเข้ามา.
ใบหน้าของจินเผิงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเสี่ยวจินบนบ่าของเห่าเม่ยลี่,ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น,ใบหน้าแห่งความเสียใจปรากฏชัดเชน.
"ข้าพูดอะไร?
เจ้าสาบานอะไรไว้ล่ะ,เจ้าก็ต้องทำตามไม่ใช่รึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ.
"เจ้า!"เส้นโลหิตที่หน้าผากของจินเผิงที่ปูดออกเป็นทาง.
"เอาล่ะ,หลังจากนี้จินเผิงเป็นคนของต้าเจิ้ง,เม่ยลี่,อย่าได้หาเรื่องเขา!"จงซานเอ่ย.
"ชิ,ใครบอกให้เขาต้องการกินเสี่ยวจินล่ะ!"เห่าเม่ยลี่กล่าวเสียงแข็ง.
"ชิ!"จินเผิงที่กัดฝันกร๊อด,คำรามภายในใจที่รู้สึกโกรธเกรี้ยว,"ฝากไว้ก่อน,ข้าจะกินเจ้าแน่นอน! มารดาเถอะ!"
"ซิงเฉิน,เจ้าไปตรวจสอบรอบๆได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าไม่มีเวลาไปสืบเรื่องของทวีปตะวันออก,มีเพียงเรื่องของทวีปซือตาปู่,ดูเหมือนว่าซาเวลานี้ยังมีชีวิตอยู่!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ในเวลานี้,จงซานรับรู้ว่าโหลวซิงเฉินที่ยอมจำนนทั้งใจ,มอบความซือสัตย์ต่อต้าเจิ้งหมดหัวใจแล้ว.
"ซายังมีชีวิตอีกรึ?"ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็ฯซับซ้อน.
เจี่ยหยินกล่าวว่าเขาจะต้องตาย,มีจุนถี,ไท่ซ่า,ทงเทียนทุกคนต้องตาย! ซากลับไม่เป็นไร,เขามีชีวิตอย่ได้อย่างไร?
"ครับ!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"อืม,จงซานกล่าว,"เอาล่ะก่อนอื่นออกเดินทางกันก่อน,เรื่องของทวีปตะวันออก,ไม่จำเป็นต้องใส่ใจในตอนนี้!"
"พวกเราจะไปใหนต่อ?
กลับต้าเจิ้งรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่สอบถามออกมาในทันที.
"อืม,ระหว่างเสิ้นทางกลับพวกเราจะแวะที่หนึ่ง!"จงซานกล่าว.
"ที่ใหน?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ราชวงศ์ซ่ง!"จงซานเอ่ย.
"ราชวงศ์ซ่ง?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้ยความประหลาดใจ.
จินเผิงจ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เดิมทีมันคือเมืองหลวงต้าซ่าง,ข้าต้องการไปที่นั่นเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของซูต้าจี้,นำศพของนางไปฝังรวมพร้อมกับกระดูกของซินหวังราชันย์โจว!"จงซานกล่าว.
เรื่องนี้กงจูจิวเหว่ยรับมา,ทว่านางได้เข้าไปในโลกจิ้งจอกแล้ว,ดังนั้นจึงกลายเป็นหน้าที่ของจงซาน.
"ดีเลย,ข้าต้องการไปดูเช่นกัน!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
---------------------------------------------------------------------------
บนเทือกเขาที่ยืดยาวติดต่อกัน,มียุงพิษปกคลุม,ระหว่างเทือกเขานั้น,สามารถมองเห็นเศษซากของสิ่งก่อสร้าง,และความเสียหายของสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่พังทลายได้.
บนยอดเขานั้น,มีคนกลุ่มหนึ่งนำมาโดยชุดสีดำหนึ่งคนและชุดสีเหลืองอีกคน,หากจงซานอยู่ที่นี่,ต้องจำได้อย่างแน่นอน,เขาคือผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยที่ถือระฆังแห่งความโกลาหล,ซึ่งเคยเจอในโลกใบเล็ก,เหริ่นชุน
"เหรินชุด,ทะลวงเข้าไปรึ?"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
"นี่คือผนึกค่ายกลแปดขาดหกผสาน,ยากที่จะทะลวงเข้าไป!"เหรินชุนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่สามารถทะลวงเข้าไปอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่เผยท่าทางไม่พึงพอใจ.
"ไม่สามารถทะลวง,ทว่าพวกเรายังขนาดสิ่งของที่ต้องใช้ทะลวง,ตอนนี้ต้องไปหากวัตถุดิบก่อน,จึงไม่สามารถทะลวงเข้าไปได้!"เหรินชุดเอ่ย.
"ครั้งนี้พวกเราต้องกลับไปเมื่อเปล่าอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
"ไม่ได้เสียเที่ยว,อย่างน้อยพวกเราก็พบแล้วตำแหน่งได้แล้ว,สถานที่แห่งนี้! คือราชวงศ์ซ่ง!"เหรินชุนที่ส่ายหน้าไปแล้ว.
"ดี,พวกเรากลับไปก่อน,เมื่อได้วัตถุดิบครบแล้ว,ค่อยกลับมาอีกครั้ง!"ชายในชุดสีดำที่ส่ายหน้าไปมา.
"อืม!
ข้าได้เตรียมค่ายกลสงครามทิ้งเอาไว้อีกส่วนอันแล้ว,ไป!"เหรินชุนที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นคนกลุ่มดังกล่าวก็บินออกไป.
ไม่นานหลังจากนั้น,หลังจากคนกลุ่มดังกล่าวจากไป,ภายในป่าแห่งหนึ่งปรากฏคนสองคนที่โผล่ออกมาจากภายในป่า!
คนทั้งสองที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,หนึ่งอ้วนหนัก,และผอมมากมาย,ทว่ากลับดูเข้าคู่กันอย่างมาก!
พวกเขาที่ดวงตาลุกลี้ลุกลน,ไม่,ต้องบออกว่ากำลังสั่นไปมาด้วยความหวาดกลัว,นอกจากนี้ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวตัวสั่นงันงกทีเดียว.
หากเซิ่งคงถูกเรียกว่าคนขี้กลัว,คนทั้งสองมีมากกว่าเท่าหนึ่ง,นี่คือความหวาดกลัวฝังเข้าไปในกระดูก,ใบหน้าที่ดูจริงจัง,จนไม่สามารถปิดบังความหวาดกลัวของคนทั้งสองเอาไว้ได้.
ดวงตาของชายอ้วนยังคงเปล่งประกายทอแสงสวมชุดที่ดูดี,ส่วนชายผอมที่เห็นซี่โครงนี้,แทบมองเห็นกระดูกได้เลย.
"เฟยเกอ,พวกเขาไปแล้ว!"ชายผมที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
หากจงซานอยู่ที่นี่จะรู้สึกแปลกประหลาดอย่างแน่นอน,เพราะว่าภาษาของชายผมที่เอ่ยนั้น,ดูเหมือนกับคนในโลก.
"อืม,ไป,ไม่มีใครขวางทางร่ำรวยของพวกเราได้! จูกาน,ในเวลานี้เจ้าต้องทำตัวให้ดี!"เฟยเกอที่เผยท่าทางพอใจจ้องมองไปยังชายผอม,สำเนียงของเขาที่เหมือนดังคำเหอหนาน.
"แน่นอน,ว่าแน่เฟยเกอ!
ท่านบอกว่าพวกเรามาอยู่ในโลกใบใหญ่หลายร้อยปีแล้ว,ต้องทำตัวให้กลมกลืนกับพวกเขา,การที่ท่านพูดสำเนียงเหอหนานไม่ทำให้ขายหน้ารึ?"จูกานที่สอบถามออกไป.
"เหอหนานอะไร? จูกาน,ข้าบอกเจ้าอีกครั้ง,หลังจากนี้ห้ามเอ่ยอะไรเกี่ยวกับโลกอีก,ห้ามเอ่ยคำว่าเหอหนานอีก,อะไรที่เกี่ยวกับภูมิหลังของพวกเรา,ห้ามพูด!"เฟิงเกอที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่ท่านหรืออย่างไร!"จูกานที่เอ่ยสำเนียงเหอหนาน.
"ไม่ใช่,หลังจากนี้ห้ามพูดอีก!"เฟิงเกอที่กล่าวเสียงดัง.
"ดี,ไม่ใช่ถึงเวลาที่พวกเราจะกลับโลกแล้วรึ?"จูกานที่กล่าวถาม.
"กลับไปทำอะไร?"เฟยเกอที่เอ่ยถาม.
"ตอนนี้พวกเราร้ายกายแล้ว,กับสิ่งที่เรามีหากว่านำกลับไป,ในเวลานี้พวกเราก็จะกลายเป็นคนที่รวยที่สุดในหมู่บ้าน,ในเวลานั้นข้าก็จะสามารถซื้อรถแทรกเตอร์,และทำให้น้องสาวของท่านมีความสุขได้,นางต้องมีความสุขอย่างแน่นอน!"จูกานที่เผยยิ้มแอบฝันถึงเวลาแห่งความสุข.
"จูกาน,ข้าบอกแล้ว,อย่าได้กล่าวอะไรไม่ดีกับน้องสาวข้า,ข้าไม่ต้องการให้เป็นเหมือนกับพี่สาวของเจ้า,ที่ท้องก่อนแต่ง!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"รู้,ข้ารู้!"จูกานที่กล่าวรับในทันที.
"อืม!
หลังจากนี้ห้ามกล่าวอะไรอีก!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"แต่ว่า,พวกเราจากมาหลายร้อยปีแล้ว,พวกเขาจะยังอยู่อีกรึ?"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความกังวน.
เฟยเกอที่สะบัดมือนำลูกบอลทรงกลมขนาดเท่ากำปั้นออกมา,ด้านในนั้นโปล่งใสสามารถมองเห็นระบบสุริยะได้,ด้านในนั้นมีภาพของดวงดารามากมายกระจายไปรอบๆ.
"เจ้าไม่เห็นอย่างงั้นรึ?
ครอบครัวของเราอยู่ที่นี่,พวกเราออกมาจากด้านใน,หลายปีมานี้ข้าได้ตรวจสอบดูแล้ว,โลกของพวกเราเปลี่ยนไปช้ามากๆ,แม้ว่าเราจอยู่ในโลกใบใหญ่มาหลายร้อยปีแล้ว,ทว่าภายในโลกนั้นผ่านมาเพียงครึ่งปีเท่านั้น,ในเวลานั้นข้าได้บอกพี่สาวของเจ้าให้ดูแลน้องสาวของข้า,พวกเราจะนำเงินที่มีไปซื้อบ้าน,พวกนางจะต้องรอข้าอยู่ที่นั่นแน่!"เฟยเกอที่ทำการสั่งสอนจูกาน.
"ดี,ดีเลย,ว่า,เฟยเกอ,พวกเราจะกลับอย่างไร?"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"พลั่วขนาดใหญ่ยังอยู่กับเจ้าหรือไม่?"เฟยเกอที่เอ่ยสอบถามออกมา.
"อยู่นี่!"
จูกานที่นำพลั่วสีดำขนาดใหญ่ออกมา,ดูเหมือนพลั่วที่ใช้ในการทำการเกษตรพรวนดินทั่วไป,ทว่ากลับมีสีดำเข้ม.
"ในอดีตนั้นพวกเราใช้มันข้ามผ่านมาที่นี่ได้,เวลากลับก็ทำเช่นเดิม,เจ้าเก็บมันเอาไว้ให้ดี,อย่าให้หาย! ไม่เช่นนั้นถึงเราจะร่ำรวยก็ไม่มีประโยชน์หากกลับไม่ได้!"เฟยเกอกล่าว.
"ได้!"จูกานที่ตอบรบในทันที.
"เจ้าจิ้งจอกชรานั่นท้ายที่สุดก็สิ้นบุญซะที,และพวกเราได้ออกมาจนได้,หลายร้อยปีมานี้,เขาที่สอนวิชาบำเพ็ญให้พวกเราแต่ไม่เห็นจะทำให้พวกเราได้เป็นเซียนเลย! เวลานี้เวลาแห่งความร่ำรวยของพวกเราได้เริ่มขึ้นแล้ว!"เฟยเกอที่กล่าวหยัน.
"ใช่,อาจารย์จิ้งจอกนั้น,ไม่ให้พวกเราออกไปใหนบอกว่าด้านนอกเต็มไปด้วยภัยร้ายอย่างงั้นรึ?
พวกเราแม้แต่ขอออกมาบนถนน,ยังไม่ได้เลย,ไม่ไว้หน้าเฟยเกอเลย!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นกัน.
"อืม,ไป!
พวกเราไปหาสมบัติกัน!"
"เฟิยเกอ,ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องไปนิกายขโมยสวรรค์หรอกรึ?
อาจารย์จิ้งจอกให้พวกเราไปเรียนวิชาขโมย,ไม่ใช่ว่าตอนนี้พวกเราจะกลายเป็นโจรปล้นสุสานไปแล้วรึ?
"กลับนิกายขโมยสวรรค์รึ? เพ่ย!,อาจารย์ลอบสอนวิชาให้พวกเรา,อย่างแรกก็คือขโมย,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นวิชาขโมย! เจ้าคิดว่าพวกเราจะโชคดีหนีได้ทุกครั้งอย่างงั้นรึ?"เฟยเกอที่กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ.
"เฟิยเกอ,พวกเราเปลี่ยนวิถีเช่นนี้,"ค่อนชั่วร้ายที่แพ้ภัยตัวเอง,ย่อมไม่ต่างจากฆ่าตัวตาย""จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ใครบอกเจ้า?"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาหัวเสีย.
"ก็คนอื่นต่างก็ด่าอาจารย์เช่นนี้,ค่อนชั่วร้ายที่แพ้ภัยตัวเอง,ย่อมไม่ต่างจากฆ่าตัวตาย,สุดท้ายแล้วอาจารย์ก็ไม่รอด,ข้ากลัวเล็กน้อย!"จูกานกล่าวด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"ไร้ซึ่งความกล้า,จะประสบความสำเร็จได้อย่างไร,ฟังข้าก็พอ!"เฟยเกอกล่าวเสียงแข็ง.
"ตกลง!"จูกลายกล่าวทั้งที่ยังกังวล.
"แผนที่ล่ะ?"เฟยเกอสอบถาม.
"แผนที่อะไร?"จูกานถึงกับเหวอ.
"แผนที่ลับของสำนักที่พวกเราขโมยมาก่อนหน้านี้,พวกเราเดินทางมาสิบวันสิบคืน,ไม่มีแผนที่อย่างงั้นรึ?"เฟิยเกอเอ่ย.
"แผนที่,เผาไปแล้ว!"จูกานตอบ.
"เผา? ข้าบอกให้ทำความสะอาด,เจ้าเผาอย่างงั้นรึ?"เฟยเกอที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
"ใช่,ท่านไม่ได้บอกข้าเช่นนั้นหรอกรึ!"จูกานกล่าว.
"ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่,ข้าบอกให้เจ้าทำความสะอาด!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
"แล้วอาจารย์ไม่ได้สอนไว้หรอกรึ?
ขโมยสิ่งใดมา,จะต้องเร่งรีบทำลายหลักฐาน,แม้แต่วิชาที่ใช้ออกมาก็อย่าให้ใครเห็น!"จูกานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"แต่เจ้าเผามันไปแล้ว,พวกเราจะดูอย่างไร!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"บนแผนที่มีรูปตำหนัก,พวกเราหาให้เจอก็พอไม่ใช่รึ?
หากเจอก็พอแล้ว!"จูกานกล่าว.
"ให้มันได้อย่างงี้!"เฟยเกอบ่นอุบอิบ.
ทั้งสองคนที่เดินทางตลอดสองวันหลังจากนั้นก็มาถึงเทือกเขาของราชวงศ์ซ่ง.
"เฟยเกอ,ดูนั่น,ที่นั่นแน่นอน!"จูกานที่ชี้ไปยังเนินเขาแห่งหนึ่ง.
"มีตำหนักด้วยรึ?"เฟยเกอถึงกับพูดไม่ออก.
ด้านในเนินเขานั้นมีตำหนักด้วย? ไม่มีทาง!
"มันจมอยู่ในเนินดิน,ขุด,เฟยเกอ,พวกเรากำลังจะมีเงินมากมาแล้ว! ข้ากำลังจะมีเงินซื้อรถแทกเตอร์แล้ว!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!"เฟยเกอพยักหน้ารับ.
คนทั้งสองที่บินเข้าไปด้วยกระบี่บิน,พร้อมกับเริ่มใช้วิชาขุดอย่างรวดเร็ว.
หากว่าบรรพชนนิกายขโมยสวรรค์รู้ว่าคนทั้งสองใช้กระบี่ตกทอดมาขุดดินหาสมบัติ,แน่นอนว่าคงเสียสติอย่างแน่นอน.
หลังจากที่ทั้งคู่ขุดไปได้สองชั่วยาม.
"สมบัติล้ำค่า,นี่ต้องขายได้เงินมากมายแน่!"จูกานกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
บนเนินดินนั้นมีแสงสีฟ้าที่กระจายออกไปช้าๆ.
ทั้งคู่ที่ขุนดินออกมา!
สามารถมองเห็นดินห้าสี,ดินห้าสีที่มีความแข็งเป็นอย่างมาก,แม้แต่กระบี่ตกทอดของนิกายขโมยสวรรค์ยังไม่สามารถทะลวงผ่านได้เลย.
"ขุดไปต่อไม่ได้!"เฟิยเกอที่พ่นลมหายใจแรง.
"เฟยเกอ,ตรงนี้มีอักษรด้วย!"จูกานเอ่ยออกมา.
"ผนึกค่ายกลแปดขาดหกผสาน,เชื่อมต่อฟ้าดิน!"เฟยเกอเอ่ย.
"หมายความว่าอย่างไร?"จูกานที่เผยท่าทางสงสัย.
"กระบี่บินของพวกเราไม่สามารถทะลวงผ่านได้,คงต้องใช้พลั่ว,ที่ทำให้เราผุดมายังโลกใบใหญ่แห่งนี้ได้แต่,นำพลั่วนั่นออกมา!"เฟยเกอเอ่ย.
"ตกลง!"จูกานที่นำพลั่วออกมาในทันที.
"ขุด,ขุดเลย!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ขุดต่อไป,ฮ่าฮ่าฮ่า,บิดากำลังจะรวยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน.
ทว่าหลังจากนั้น,กลุ่มคนของเหรินชุดที่บินกลับ,พวกเขาที่กำลังกลับไปหาวัตถุดิบต้องหยุดบินในทันที.
"เหรินชุนมีอะไร!"ชายในชุดสีดำสอบถาม.
"ผนึกค่ายกลแปดแยกหกผสาน,กำลังถูกทะลวง!"เหรินชุนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เกิดอะไรขึ้น? เจ้าบอกว่าไม่สามารถทะลวงผ่านได้,ใครกันที่ทำได้?"
"ไป,กลับไปดู! ค่ายกลตอนนี้กำลังเปลี่ยนแปลง!"เหรินชุนที่เอ่ยออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น