Immortality Chapter 1046 Zhong Shan murderous aura
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1046 จิตสังหารของจงซาน.
Chapter 1046 Zhong Shan murderous aura
钟山的杀气
จิตสังหารของจงซาน.
ยูไลที่จ้องมองเหล่าผู้ฝึกตนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่จากไป,เขาที่ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น,ท้ายที่สุดก็ก้าวออกไปหายไปด้วยเช่นกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่แยกย้ายจากกันไปหมดแล้ว,ปราณฟ้าดินที่มากมายมหาศาล,ในเวลานี้,กลายเป็นสนับสนวุ่นวาย,แม้แต่เกิดพายุขึ้นเป็นระยะๆ,เป็นสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายมาก.
มีหลายคนเช่นกัน,ที่ไม่ต้องการจากไปเลย.
ศาลสวรรค์ถูกกำจัดไปแล้ว,ทุกคนของศาลสวรรค์,ล่วงหล่นจากสวรรค์!
นี่คือการต่อสู้ที่พันปีจะมีสักครั้ง,ความรุนแรงที่สร้างความตื่นตะลึงไปทั่วหล้า,มีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้น,ความแข็งแกร่งของหยิง! กงจื่อล่วงหล่นจากสวรรค์!
ข่าวต่างๆนี้ถูกกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,เหล่ากลุ่มอิทธิพลต่างๆได้รับข่าวเรื่องนี้พร้อมกับปรึกษาหารือกันทันที.
สิบวันหลังจากนั้น,สถานที่แห่งนี้มีพายุลมหมุนที่รุนแรงกระจายไปทั่ว,พวกเขาที่เข้าไปตรวจสอบสนามรบและศาลสวรรค์ที่พังทลายลงมา.
ในวันนี้,คนกลุ่มดังกล่าวที่แหวกพายุเข้ามา.
"ท่านผู้นำ,ข้าเห็นทุกอย่างด้วยตัวเองในวันนั้น,ที่นี่ราชันย์หยกล่วงหล่นจากสวรรค์,หยิงที่กินกงจื่อไป,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยบ่อโลหิต,ที่นี่....!"คนผู้นี้กำลังนำทางและอธิบายคนกลุ่มนี้.
"กินทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"คนเหล่านั้นที่ขมดวคิ้วไปมา.
"แน่นอน,ข้าไม่กล่าวอะไรไร้สาระแน่,ข้าเห็นมันด้วยตัวเอง,หยิงที่กัดและกลืนกินเขา,เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวมา,แม้แต่ปราชญ์เทพหมี่เทียนยังตัวสั่น,ใบหน้าเซียนขาวซีด!"ผู้นำทางที่พูดจาโอ้อวด.
"เจ้ามองเห็นหน้าปราชญ์เทพด้วยรึ?
ไม่ใช่ว่าไม่สามารถมองเห็นหน้าปราชญ์เทพได้ไม่ใช่รึ?"คนผู้หนึ่งที่กล่าวขัดขึ้นมาทันที.
"หืม? ศิษย์น้องหก,เจ้าไม่ควรจะกล่าวขัด!"ผู้นำทางแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"เอาล่ะๆ,ศาลสวรรค์ที่พังทลายอยู่ที่ใหน!"คนผู้หนึ่งเอ่ยออกมาในทันที.
"หัวหน้า,ที่นั่น,ห้วงมิติมันไม่เสถียร,ไม่มีใครเข้าใกล้ได้!"ผู้นำทางที่ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง.
"เอ๊ะ?
ไม่ใช่ว่ามิติมันไม่เสถียร,ไม่มีใครเข้าใกล้ได้?
แล้วที่นั่นมีคนอยู่คนหนึ่งรึ?"ศิษย์น้องหกที่กล่าวขัดอีกครั้ง.
"เป็นไปไม่ได้,ข้าเห็นมันด้วยตา,เซียนปฐพีเข้าใกล้ถูกบดสลายกลายเป็นฝุ่นในทันที!"ผู้นำทางที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทว่า,เป็นความจริงมีคนหนึ่งคน,ชายในชุดสีดำที่สวมชุดอลังการน่าเกรงขาม.
"นี่มัน?"ผู้นำทางที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หุบปาก!"ผู้นำที่ตะโกนออกมาในทันที.
ในเวลานี้,ทุกคนที่พบคนในชุดสีดำ,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ราวกับว่ามีหมอกที่มืดมนปิดเอาไว้.
คนในชุดสีดำที่สะบัดมือ,เศษซากของศาลสวรรค์ก็ถูกเก็บเอาไว้,ก่อนที่เขาจะก้าวออกไปพร้อมกับหายไปในทันที.
"นั่น,นั่นมัน?"ศิษย์น้องหกที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"ไม่สามารถมองเห็นใบหน้ได้,เป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"ผู้นำทางกล่าวด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"ไม่ใช่,นั่นซา!"ผู้นำที่มีประสบการ,สามารถระบุคนดังกล่าวได้ในทันที.
"ซา?"
"ไปเร็วเขา,สถานที่แห่งนี้อยู่นานไม่ได้!"ผู้นำที่ตื่นตระหนกตกใจ.
---------------------------------------------------------------------------
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,มีค่ายกลมากมายถูกสร้างขึ้นมาปิดล้อม.
ที่ห้องโถงกลางนั้น! ที่ด้านนอก,จักรพรรดิพิษปัจจิม,เห่าเม่ยลี่,โหลวซิงเฉิน,เซียนเซิงซือ,หนานกงเซิ่งแม้แต่เสี่ยวจินที่รอคอยอยู่ด้านนอก.
ที่ด้านในนั้นมีจงซานและเจี่ยหยิน!
"เนตรนิมิตดี,เปิด!"จงซานที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ทั่วทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยแสงสีแดงสว่างจ้า!
หลังจากที่ใช้พลังงานไปมหาศาล,ร่างกายของจงซานที่สั่นไหวโอนเอนไปมา!
เจี่ยหยินที่แตะไปที่หน้าผาก,ส่งพลังคืนกลับให้จงซานในทันที,เพื่อทดแทนพลังที่เสียไปของจงซานที่ถูกผลาญไปอย่างรวดเร็ว.
"ข้าบอกแล้วมันไร้ประโยชน์!"เจี่ยหยินที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ทำไมถึงไร้ประโยชน์!"แววตาของจงซานที่ส่ายไปมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เนตรนิมิตดีของเจ้า,ความจริงเป็นพลังแห่งความโชคดี,ทว่าสามารถใช้ได้เพียงกับคนเป็น,ส่วนข้านั้นไม่ใช่,ข้านั้นได้ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว!"เจี่ยหยินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ตาย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ไร้ประโยชน์,ชะตาวิถีของข้าแตกสลายไปแล้ว,ตกตายไร้ชีวิต,ถูกทำลายทั้งร่างกายและวิญญาณ,ที่เจ้าเห็นอยู่ตอนนี้คือพลังฟ้าดินที่รวมตัวกัน,มันจะค่อยๆสลายหายไปในไม่ช้า,อย่างไรก็ตาม,ยังนับว่าดีที่ได้มาล่ำลาสหาย,เพียงเท่านี้,ข้าก็พอใจแล้ว!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
หัวใจอารมณ์ของจงซานที่หนักอึ้ง,แม้แต่รู้สึกคัดจมูกขึ้นมาเล็กน้อย.
-----------
"จงซาน,ข้าจะยกเจ้าเป็นอาจารย์เลย,เจ้าต้องสอนข้านะ,สอนข้าทำอย่างไรถึงจะเกี่ยวเซิ่งหนี่ได้!
ข้าต้องการที่จะเกี้ยวเซิ่งหนี่ของนิกายใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้ว,ไม่ว่าจะไปใหน,ข้าจะตามเจ้าไปทุกที่เลย."
"เจ้าร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
ช่วยข้าหลอมอันหนึ่งสิ!
ข้าจะใช้อุปกรณ์ต้าเซียนแลกกับเจ้า!"
"ห้าเลยเหรอ,นี่อันสุดท้ายแล้ว,เป็นผู้ฝึกตนอย่าได้โลภนักสิ!"
..............................
..................
-------------
ในอดีตที่ได้อยู่กับเจี่ยหยิน,เขานับว่าเป็นสหายที่ดีคนหนึ่ง,ไม่สามารถรักษาได้เลยรึ?
เจี่ยหยินที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าอย่าได้เศร้า,แสนปีที่แล้ว,ข้าก็ได้ตายไปแล้ว! การที่ได้มีอีกชีวิตมาดูความเป็นไปของโลกหล้า,ข้ารู้สึกพอใจแล้ว!"
จงซานที่ได้แต่เงียบ!
เจี่ยหยินที่สะบัดมือ,นำผลึกแก้วออกมา,ด้านในผลึกนั้นมีอักขระหว่าน(卍) สีทองอยู่.
"ข้ารู้ว่าเจ้ามีบุตรชายอยู่,ในเวลานี้เป็นประมุขของวิหารเทียนหยิน,ข้าคงต้องไปแล้ว,ไม่มีงานในไม่เลิกลา,ฝากเจ้าลากงจูจิวเหว่ยสหายที่นับถือของข้าอีกคน,ข้าคงไม่สามารถเข้าไปในโลกจิ้งจอกลานางได้,,ข้าให้เจ้า,ผนึกอรหันต์นี้,มันจะช่วยเจ้าได้อย่างมากมาย!"เจี่ยหยินกล่าว.
จงซานที่ไม่ต้องการลับ,อารมณ์ที่หนักอึ้งในเวลานี้,ราวกับว่าเจี่ยหยินกำลังมอบสิ่งของขณะที่เขากำลังจะตาย,เขาที่วางมันลงกับพื้นให้กับจงซาน.
"ข้า,จุนถี,ไท่ซ่าง,ทงเทียน,จะต้องตายทุกคน!"เจี่ยหยินกล่าว.
"ทงเทียน? ซานะรึ?
ไม่ใช่ว่าเข้าไม่เข้าร่วมหรอกรึ? ในเวลานี้ไม่ใช่ว่าเขาหนีไปได้อย่างงั้นรึ?"
"หนีอย่างงั้นรึ? ไร้ประโยชน์,ตราบเท่าที่อยู่ในโลกใบนี้,เนตรเทียนชูสามารถมองเห็นพวกเรา,ทงเทียนยังมีที่ให้หนีรึ?
เขาจุติมา,แน่นอนว่าไม่มีทางหนีรอด,มีเพียงแค่หงจวินและหยวนซือเท่านั้นที่ไม่ได้จุติ!"เจี่ยหยินที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หงจวินและหยวนซือ,พวกเขาวางแผนมาดี,เหนือกว่าพวกเรา,พวกเราที่ด้อยกว่าพวกเขาที่ปรากฏตัวออกมาก่อน,ทว่าหงจวินและหยวนซือนั้นมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน,หยวนซือนั้นข้ารู้,ทว่าหยวนซือไม่ต้องการต่อสู้กับหงจวิน,หลังจากนี้,เจ้าต้องระวังตัว! หงจวินเอาไว้,แผนการของเข้านั้นลึกล้ำแข็งแกร่ง,ไม่มีใครรู้ว่า,เขามีพรรคพวกมากมายขนาดใหน!"เจี่ยหยินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นอกจากนี้,หากเป็นไปได้,คนหาตำหนักจื่อเซียวให้พบเร็วที่สุด,ด้านในนั้นได้ผนึกพลังของหงจวินเอาไว้!
หงจวินได้นำของวิเศษสุดยอดไปฝังไว้ที่นั่น,ตำหนักจื่อเซียวก็คือดินแดนที่ข้าบอกเจ้า,ดวงดาราที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่!"เจี่ยหยินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ข้าจะพยายายาม!"จงซานพยักหน้า.
"อีกสองคนที่เจ้าต้องระวัง,หยิงและยูไล! นับจากวันนี้ไป,พวกเขาเชื่อใจไม่ได้อีกแล้ว!"เจี่ยหยินที่สูดหายใจลึก.
"ข้าเข้าใจ!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เฮ้เฮ้,ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายได้มาถึงแล้ว,ข้ารู้ว่าใต้สวรรค์แห่งนี้กำลังจะเข้าสู่ยุคแห่งความโกลาหล,เจ้าเวลานี้กลับยังอ่อนแอนัก!"เจี่ยหยินที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ข้าจะพยายาม,พัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งให้ได้!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"ข้ารู้ว่าเจ้านั้นพยายาม,ข้าเชื่ออีกไม่นาน,ถึงไม่ต้องการเจ้าต้องก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชน,พลังฝึกตนของเจ้ารวดเร็วเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์,แม้แต่ราชวงศ์วาสนาของเจ้าเองก็จะเติบโตขึ้น,ทว่าเจ้ายังขาดสิ่งหนึ่ง,เป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด!"เจี่ยหยินกล่าว.
"อะไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ขุมหัวใจ!"เจี่ยหยินเอ่ย.
"เจ้าหมายถึงหัวใจอะไร?"
"ใช่,บางที่,อาจเรียกทักษะเทวะได้,หากเจ้าสามารถพัฒนามันขึ้นมาก้าวไปสู่ขอบเขตใหม่,เจ้าจะสามารถสร้างทักษะเทวะที่เป็นของตัวเองได้,เหมือนกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าที่มีทักษะเวลา,ทว่าเจ้า,เวลานี้,ทำได้อย่างงั้นรึ?"เจี่ยหยินที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานทีได้แต่เงียบ!
"ข้าจะช่วยเจ้า!"เจี่ยหยินเอ่ย.
"เจ้าจะช่วยข้า?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เชื่อข้า,หลับตาแล้วสัมผัสมัน,อย่าได้เอ่ยอะไร,ปิดสัมผัสทั้งหกก่อน,ปล่อยตัวให้สบายสัมผัสมันด้านในให้ได้!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าเชื่อเจ้า!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
จงซานที่หลับตา,นั่งสมาธิ,เปิดสัมผัสรู้ทั้งหก,ไม่ติดต่อกับภายนอก,ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของเจี่ยหยิน.
เจี่ยหยินที่จ้องมองไปยังจงซาน,เผยยิ้มอย่างเศร้าสร้อย.
"ข้าเจี่ยหยินจะเป็นกำลังให้เจ้า,การมีเจ้าเป็นสหาย,แค่นี้ก็พอแล้ว,ข้าขอใช้อาคมนทีโพธิ,ช่วยให้เจ้าสามารถสัมผัสได้ถึงการรับรู้ในระดับสูงขึ้น,ด้วยพลังสุดท้ายของข้า,หัวใจของข้าไม่เคยเสียใจ,ข้าจะคอยมองเจ้าเดินไปด้านหน้าก้าวผ่านความยากลำบากและกลายเป็นอันดับหนึ่งของโลกใบนี้!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ร่างของเจี่ยหยินที่เปลี่ยนไป,ร่างของเขาที่กลายเป็นต้นไม้แห่งแสงขนาดใหญ่,ที่ปกคลุมร่างของจงซานทั้งหมด,ก่อนที่แสงมากมายจะค่อยๆไหลเข้าไปในร่างของจงซาน.
ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่จางลงเรื่อยๆ,ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ!
สามวันหลังจากนั้น,ต้นไม้แห่งแสงขนาดใหญ่ที่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์,ภายในห้องโถง,เจี่ยหยินได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว,เหลือเพียงแค่ผนึกอรหันต์ที่มีอักษรหว่าน(卍)อยู่ด้านใน.
จงซานที่นั่งสมาธิอยู่,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนมีสีสันมากมายปรากฏขึ้น,ประกายแสงมากมายที่ห่อหุ้มร่าง.
หลังจากที่เจี่ยหยินจากไป,เจ็ดวัน,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที.
ขณะที่จงซานลืมตาขึ้น,แววตาทั้งสองข้าที่มีริ้วแสงสิบสามสีไหลวน,สามารถมองเห็นเสาขนาดใหญ่อยู่ด้านในได้.
"ปัง!"เสาดังกล่าวที่ระเบิดออกมา.
จงซานที่ลุกขึ้นในทันที.
"เจี่ยหยิน? เจี่ยหยิน? ซูอาฝู?
ซูอาฝู,เจ้าออกมา,ออกมาหาบิดาเดี๋ยวนี้!"
จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ดวงตาที่มีน้ำตาแห่งความเศร้าไหลออกมาเป็นทาง,ทว่าเจี่ยหยินก็ไม่ตอบรับเขาแล้ว.
---------
"จงซาน,ข้าจะยกเจ้าเป็นอาจารย์เลย,เจ้าต้องสอนข้านะ,สอนข้าทำอย่างไรถึงจะเกี่ยวเซิ่งหนี่ได้!
ข้าต้องการที่จะเกี้ยวเซิ่งหนี่ของนิกายใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้ว,ไม่ว่าจะไปใหน,ข้าจะตามเจ้าไปทุกที่เลย."
"ห้าเลยเหรอ,นี่อันสุดท้ายแล้ว,เป็นผู้ฝึกตนอย่าได้โลภนักสิ!"
--------
คำพูดของอาฝูที่ยังคงก้องอยู่ในสำนึกของจงซาน.
จงซานที่นั่งอยู่ในห้องโถง,ด้วยหัวใจที่สั่นไหว.
"ซูอาฝู,ข้าจงซานจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง! ข้าจะต้องตระหนักรู้,ต้องตระหนักรู้ทักษะเทวะของข้าให้ได้."จงซานที่เก็บผลึกบนพื้นในทันที.
ระหว่างที่กล่าวนี้,จงซานที่กัดฟันแน่น! ชัดเจนว่าภายในใจที่สั่นไหวนั้นจำเป็นต้องใช้เวลากำราบมันให้ได้.
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลาเดียวกัน,ห้องโถงที่สั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.
"จงซาน!"
ที่ด้านนอกเสียงของเห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางกังวล.
ริ้วแสงสีทองที่โจมตีมานั้น,ทำให้พื้นที่รอบๆพังทลายกลายเป็นซากปรักหักพัง,โหลวซิงเฉินและคนอื่นๆที่เวลานี้ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่บนพื้น.
บนอากาศ,จินเผิงที่สวมหมวกเหล็กและชุดเกราะสีทอง,พร้อมกับถือฟางเทียนฮวาจี้,เปลวเพลิงที่กำลังรุกโชน,พร้อมกับทำลายค่ายกลของเจี่ยหยินให้ระเบิดดังสนั่น.
"ค่ายกงเจี่ยหยิน?
พังทลายเพียงแค่การโจมตีเดียว,เจ้าเฒ่าเจี่ยหยินตายแล้วอย่างงั้นรึ?
มันตายแล้ว?"จินเผิงที่หัวเราะด้วยท่าทางอหังการให้กับจงซาน.
จงซานที่กำหมัดแน่น.
ก้าวออกไปด้านนอก,สายลมที่รุนแรงพัดออกไป,ร่างของจงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าทุกคน.
จงซานที่เคลื่อนไหวออกไปรับมือจินเผิง.
"ตายแล้วจริงๆรึ? เจ้าแก่นั่นตายแล้ว?
ท้ายที่สุดก็ตาย!,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จินเผิงที่หัวเราะอย่างสบายใจ.
"จินเผิง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ดวงตาทั้งสองข้าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมาพุ่งตรงไปยังจินเผิง.
ความโกรธเกรี้ยวและจิตสังหารที่รุนแรงทำให้จินเผิงถึงกับหยุดหัวเราะ.
"มีปัญหาอะไร? คิดว่ามีความสามารถอย่างงั้นรึ?
ขวานสะบั้นสวรรค์รึ?
หากไม่มีเจี่ยหยินล่ะก็จะทำอะไรได้,มีอะไรซ่อนอยู่ก็แสดงมา?"จินเผิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แส่หาความตาย!!"
คำพูดของจงซาน,ทำให้ห้วงมิติรอบๆกลายเป็นน้ำแข็ง,จิตสังหารที่รุนแรงจนทำให้พื้นที่รอบๆกลายเป็นหิมะตามคำพูดของจงซาน.
Chapter 1046 Zhong Shan murderous aura
钟山的杀气
จิตสังหารของจงซาน.
ยูไลที่จ้องมองเหล่าผู้ฝึกตนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่จากไป,เขาที่ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น,ท้ายที่สุดก็ก้าวออกไปหายไปด้วยเช่นกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่แยกย้ายจากกันไปหมดแล้ว,ปราณฟ้าดินที่มากมายมหาศาล,ในเวลานี้,กลายเป็นสนับสนวุ่นวาย,แม้แต่เกิดพายุขึ้นเป็นระยะๆ,เป็นสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายมาก.
มีหลายคนเช่นกัน,ที่ไม่ต้องการจากไปเลย.
ศาลสวรรค์ถูกกำจัดไปแล้ว,ทุกคนของศาลสวรรค์,ล่วงหล่นจากสวรรค์!
นี่คือการต่อสู้ที่พันปีจะมีสักครั้ง,ความรุนแรงที่สร้างความตื่นตะลึงไปทั่วหล้า,มีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้น,ความแข็งแกร่งของหยิง! กงจื่อล่วงหล่นจากสวรรค์!
ข่าวต่างๆนี้ถูกกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,เหล่ากลุ่มอิทธิพลต่างๆได้รับข่าวเรื่องนี้พร้อมกับปรึกษาหารือกันทันที.
สิบวันหลังจากนั้น,สถานที่แห่งนี้มีพายุลมหมุนที่รุนแรงกระจายไปทั่ว,พวกเขาที่เข้าไปตรวจสอบสนามรบและศาลสวรรค์ที่พังทลายลงมา.
ในวันนี้,คนกลุ่มดังกล่าวที่แหวกพายุเข้ามา.
"ท่านผู้นำ,ข้าเห็นทุกอย่างด้วยตัวเองในวันนั้น,ที่นี่ราชันย์หยกล่วงหล่นจากสวรรค์,หยิงที่กินกงจื่อไป,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยบ่อโลหิต,ที่นี่....!"คนผู้นี้กำลังนำทางและอธิบายคนกลุ่มนี้.
"กินทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"คนเหล่านั้นที่ขมดวคิ้วไปมา.
"แน่นอน,ข้าไม่กล่าวอะไรไร้สาระแน่,ข้าเห็นมันด้วยตัวเอง,หยิงที่กัดและกลืนกินเขา,เป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวมา,แม้แต่ปราชญ์เทพหมี่เทียนยังตัวสั่น,ใบหน้าเซียนขาวซีด!"ผู้นำทางที่พูดจาโอ้อวด.
"เจ้ามองเห็นหน้าปราชญ์เทพด้วยรึ?
ไม่ใช่ว่าไม่สามารถมองเห็นหน้าปราชญ์เทพได้ไม่ใช่รึ?"คนผู้หนึ่งที่กล่าวขัดขึ้นมาทันที.
"หืม? ศิษย์น้องหก,เจ้าไม่ควรจะกล่าวขัด!"ผู้นำทางแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"เอาล่ะๆ,ศาลสวรรค์ที่พังทลายอยู่ที่ใหน!"คนผู้หนึ่งเอ่ยออกมาในทันที.
"หัวหน้า,ที่นั่น,ห้วงมิติมันไม่เสถียร,ไม่มีใครเข้าใกล้ได้!"ผู้นำทางที่ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง.
"เอ๊ะ?
ไม่ใช่ว่ามิติมันไม่เสถียร,ไม่มีใครเข้าใกล้ได้?
แล้วที่นั่นมีคนอยู่คนหนึ่งรึ?"ศิษย์น้องหกที่กล่าวขัดอีกครั้ง.
"เป็นไปไม่ได้,ข้าเห็นมันด้วยตา,เซียนปฐพีเข้าใกล้ถูกบดสลายกลายเป็นฝุ่นในทันที!"ผู้นำทางที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทว่า,เป็นความจริงมีคนหนึ่งคน,ชายในชุดสีดำที่สวมชุดอลังการน่าเกรงขาม.
"นี่มัน?"ผู้นำทางที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หุบปาก!"ผู้นำที่ตะโกนออกมาในทันที.
ในเวลานี้,ทุกคนที่พบคนในชุดสีดำ,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้,ราวกับว่ามีหมอกที่มืดมนปิดเอาไว้.
คนในชุดสีดำที่สะบัดมือ,เศษซากของศาลสวรรค์ก็ถูกเก็บเอาไว้,ก่อนที่เขาจะก้าวออกไปพร้อมกับหายไปในทันที.
"นั่น,นั่นมัน?"ศิษย์น้องหกที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"ไม่สามารถมองเห็นใบหน้ได้,เป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"ผู้นำทางกล่าวด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"ไม่ใช่,นั่นซา!"ผู้นำที่มีประสบการ,สามารถระบุคนดังกล่าวได้ในทันที.
"ซา?"
"ไปเร็วเขา,สถานที่แห่งนี้อยู่นานไม่ได้!"ผู้นำที่ตื่นตระหนกตกใจ.
---------------------------------------------------------------------------
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,มีค่ายกลมากมายถูกสร้างขึ้นมาปิดล้อม.
ที่ห้องโถงกลางนั้น! ที่ด้านนอก,จักรพรรดิพิษปัจจิม,เห่าเม่ยลี่,โหลวซิงเฉิน,เซียนเซิงซือ,หนานกงเซิ่งแม้แต่เสี่ยวจินที่รอคอยอยู่ด้านนอก.
ที่ด้านในนั้นมีจงซานและเจี่ยหยิน!
"เนตรนิมิตดี,เปิด!"จงซานที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ทั่วทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยแสงสีแดงสว่างจ้า!
หลังจากที่ใช้พลังงานไปมหาศาล,ร่างกายของจงซานที่สั่นไหวโอนเอนไปมา!
เจี่ยหยินที่แตะไปที่หน้าผาก,ส่งพลังคืนกลับให้จงซานในทันที,เพื่อทดแทนพลังที่เสียไปของจงซานที่ถูกผลาญไปอย่างรวดเร็ว.
"ข้าบอกแล้วมันไร้ประโยชน์!"เจี่ยหยินที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ทำไมถึงไร้ประโยชน์!"แววตาของจงซานที่ส่ายไปมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เนตรนิมิตดีของเจ้า,ความจริงเป็นพลังแห่งความโชคดี,ทว่าสามารถใช้ได้เพียงกับคนเป็น,ส่วนข้านั้นไม่ใช่,ข้านั้นได้ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว!"เจี่ยหยินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ตาย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ไร้ประโยชน์,ชะตาวิถีของข้าแตกสลายไปแล้ว,ตกตายไร้ชีวิต,ถูกทำลายทั้งร่างกายและวิญญาณ,ที่เจ้าเห็นอยู่ตอนนี้คือพลังฟ้าดินที่รวมตัวกัน,มันจะค่อยๆสลายหายไปในไม่ช้า,อย่างไรก็ตาม,ยังนับว่าดีที่ได้มาล่ำลาสหาย,เพียงเท่านี้,ข้าก็พอใจแล้ว!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
หัวใจอารมณ์ของจงซานที่หนักอึ้ง,แม้แต่รู้สึกคัดจมูกขึ้นมาเล็กน้อย.
-----------
"จงซาน,ข้าจะยกเจ้าเป็นอาจารย์เลย,เจ้าต้องสอนข้านะ,สอนข้าทำอย่างไรถึงจะเกี่ยวเซิ่งหนี่ได้!
ข้าต้องการที่จะเกี้ยวเซิ่งหนี่ของนิกายใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้ว,ไม่ว่าจะไปใหน,ข้าจะตามเจ้าไปทุกที่เลย."
"เจ้าร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
ช่วยข้าหลอมอันหนึ่งสิ!
ข้าจะใช้อุปกรณ์ต้าเซียนแลกกับเจ้า!"
"ห้าเลยเหรอ,นี่อันสุดท้ายแล้ว,เป็นผู้ฝึกตนอย่าได้โลภนักสิ!"
..............................
..................
-------------
ในอดีตที่ได้อยู่กับเจี่ยหยิน,เขานับว่าเป็นสหายที่ดีคนหนึ่ง,ไม่สามารถรักษาได้เลยรึ?
เจี่ยหยินที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าอย่าได้เศร้า,แสนปีที่แล้ว,ข้าก็ได้ตายไปแล้ว! การที่ได้มีอีกชีวิตมาดูความเป็นไปของโลกหล้า,ข้ารู้สึกพอใจแล้ว!"
จงซานที่ได้แต่เงียบ!
เจี่ยหยินที่สะบัดมือ,นำผลึกแก้วออกมา,ด้านในผลึกนั้นมีอักขระหว่าน(卍) สีทองอยู่.
"ข้ารู้ว่าเจ้ามีบุตรชายอยู่,ในเวลานี้เป็นประมุขของวิหารเทียนหยิน,ข้าคงต้องไปแล้ว,ไม่มีงานในไม่เลิกลา,ฝากเจ้าลากงจูจิวเหว่ยสหายที่นับถือของข้าอีกคน,ข้าคงไม่สามารถเข้าไปในโลกจิ้งจอกลานางได้,,ข้าให้เจ้า,ผนึกอรหันต์นี้,มันจะช่วยเจ้าได้อย่างมากมาย!"เจี่ยหยินกล่าว.
จงซานที่ไม่ต้องการลับ,อารมณ์ที่หนักอึ้งในเวลานี้,ราวกับว่าเจี่ยหยินกำลังมอบสิ่งของขณะที่เขากำลังจะตาย,เขาที่วางมันลงกับพื้นให้กับจงซาน.
"ข้า,จุนถี,ไท่ซ่าง,ทงเทียน,จะต้องตายทุกคน!"เจี่ยหยินกล่าว.
"ทงเทียน? ซานะรึ?
ไม่ใช่ว่าเข้าไม่เข้าร่วมหรอกรึ? ในเวลานี้ไม่ใช่ว่าเขาหนีไปได้อย่างงั้นรึ?"
"หนีอย่างงั้นรึ? ไร้ประโยชน์,ตราบเท่าที่อยู่ในโลกใบนี้,เนตรเทียนชูสามารถมองเห็นพวกเรา,ทงเทียนยังมีที่ให้หนีรึ?
เขาจุติมา,แน่นอนว่าไม่มีทางหนีรอด,มีเพียงแค่หงจวินและหยวนซือเท่านั้นที่ไม่ได้จุติ!"เจี่ยหยินที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หงจวินและหยวนซือ,พวกเขาวางแผนมาดี,เหนือกว่าพวกเรา,พวกเราที่ด้อยกว่าพวกเขาที่ปรากฏตัวออกมาก่อน,ทว่าหงจวินและหยวนซือนั้นมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน,หยวนซือนั้นข้ารู้,ทว่าหยวนซือไม่ต้องการต่อสู้กับหงจวิน,หลังจากนี้,เจ้าต้องระวังตัว! หงจวินเอาไว้,แผนการของเข้านั้นลึกล้ำแข็งแกร่ง,ไม่มีใครรู้ว่า,เขามีพรรคพวกมากมายขนาดใหน!"เจี่ยหยินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นอกจากนี้,หากเป็นไปได้,คนหาตำหนักจื่อเซียวให้พบเร็วที่สุด,ด้านในนั้นได้ผนึกพลังของหงจวินเอาไว้!
หงจวินได้นำของวิเศษสุดยอดไปฝังไว้ที่นั่น,ตำหนักจื่อเซียวก็คือดินแดนที่ข้าบอกเจ้า,ดวงดาราที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่!"เจี่ยหยินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ข้าจะพยายายาม!"จงซานพยักหน้า.
"อีกสองคนที่เจ้าต้องระวัง,หยิงและยูไล! นับจากวันนี้ไป,พวกเขาเชื่อใจไม่ได้อีกแล้ว!"เจี่ยหยินที่สูดหายใจลึก.
"ข้าเข้าใจ!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เฮ้เฮ้,ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายได้มาถึงแล้ว,ข้ารู้ว่าใต้สวรรค์แห่งนี้กำลังจะเข้าสู่ยุคแห่งความโกลาหล,เจ้าเวลานี้กลับยังอ่อนแอนัก!"เจี่ยหยินที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ข้าจะพยายาม,พัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งให้ได้!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"ข้ารู้ว่าเจ้านั้นพยายาม,ข้าเชื่ออีกไม่นาน,ถึงไม่ต้องการเจ้าต้องก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชน,พลังฝึกตนของเจ้ารวดเร็วเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์,แม้แต่ราชวงศ์วาสนาของเจ้าเองก็จะเติบโตขึ้น,ทว่าเจ้ายังขาดสิ่งหนึ่ง,เป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด!"เจี่ยหยินกล่าว.
"อะไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ขุมหัวใจ!"เจี่ยหยินเอ่ย.
"เจ้าหมายถึงหัวใจอะไร?"
"ใช่,บางที่,อาจเรียกทักษะเทวะได้,หากเจ้าสามารถพัฒนามันขึ้นมาก้าวไปสู่ขอบเขตใหม่,เจ้าจะสามารถสร้างทักษะเทวะที่เป็นของตัวเองได้,เหมือนกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าที่มีทักษะเวลา,ทว่าเจ้า,เวลานี้,ทำได้อย่างงั้นรึ?"เจี่ยหยินที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานทีได้แต่เงียบ!
"ข้าจะช่วยเจ้า!"เจี่ยหยินเอ่ย.
"เจ้าจะช่วยข้า?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เชื่อข้า,หลับตาแล้วสัมผัสมัน,อย่าได้เอ่ยอะไร,ปิดสัมผัสทั้งหกก่อน,ปล่อยตัวให้สบายสัมผัสมันด้านในให้ได้!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าเชื่อเจ้า!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
จงซานที่หลับตา,นั่งสมาธิ,เปิดสัมผัสรู้ทั้งหก,ไม่ติดต่อกับภายนอก,ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของเจี่ยหยิน.
เจี่ยหยินที่จ้องมองไปยังจงซาน,เผยยิ้มอย่างเศร้าสร้อย.
"ข้าเจี่ยหยินจะเป็นกำลังให้เจ้า,การมีเจ้าเป็นสหาย,แค่นี้ก็พอแล้ว,ข้าขอใช้อาคมนทีโพธิ,ช่วยให้เจ้าสามารถสัมผัสได้ถึงการรับรู้ในระดับสูงขึ้น,ด้วยพลังสุดท้ายของข้า,หัวใจของข้าไม่เคยเสียใจ,ข้าจะคอยมองเจ้าเดินไปด้านหน้าก้าวผ่านความยากลำบากและกลายเป็นอันดับหนึ่งของโลกใบนี้!"เจี่ยหยินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ร่างของเจี่ยหยินที่เปลี่ยนไป,ร่างของเขาที่กลายเป็นต้นไม้แห่งแสงขนาดใหญ่,ที่ปกคลุมร่างของจงซานทั้งหมด,ก่อนที่แสงมากมายจะค่อยๆไหลเข้าไปในร่างของจงซาน.
ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่จางลงเรื่อยๆ,ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ!
สามวันหลังจากนั้น,ต้นไม้แห่งแสงขนาดใหญ่ที่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์,ภายในห้องโถง,เจี่ยหยินได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว,เหลือเพียงแค่ผนึกอรหันต์ที่มีอักษรหว่าน(卍)อยู่ด้านใน.
จงซานที่นั่งสมาธิอยู่,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนมีสีสันมากมายปรากฏขึ้น,ประกายแสงมากมายที่ห่อหุ้มร่าง.
หลังจากที่เจี่ยหยินจากไป,เจ็ดวัน,จงซานที่ลืมตาขึ้นในทันที.
ขณะที่จงซานลืมตาขึ้น,แววตาทั้งสองข้าที่มีริ้วแสงสิบสามสีไหลวน,สามารถมองเห็นเสาขนาดใหญ่อยู่ด้านในได้.
"ปัง!"เสาดังกล่าวที่ระเบิดออกมา.
จงซานที่ลุกขึ้นในทันที.
"เจี่ยหยิน? เจี่ยหยิน? ซูอาฝู?
ซูอาฝู,เจ้าออกมา,ออกมาหาบิดาเดี๋ยวนี้!"
จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ดวงตาที่มีน้ำตาแห่งความเศร้าไหลออกมาเป็นทาง,ทว่าเจี่ยหยินก็ไม่ตอบรับเขาแล้ว.
---------
"จงซาน,ข้าจะยกเจ้าเป็นอาจารย์เลย,เจ้าต้องสอนข้านะ,สอนข้าทำอย่างไรถึงจะเกี่ยวเซิ่งหนี่ได้!
ข้าต้องการที่จะเกี้ยวเซิ่งหนี่ของนิกายใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้ว,ไม่ว่าจะไปใหน,ข้าจะตามเจ้าไปทุกที่เลย."
"ห้าเลยเหรอ,นี่อันสุดท้ายแล้ว,เป็นผู้ฝึกตนอย่าได้โลภนักสิ!"
--------
คำพูดของอาฝูที่ยังคงก้องอยู่ในสำนึกของจงซาน.
จงซานที่นั่งอยู่ในห้องโถง,ด้วยหัวใจที่สั่นไหว.
"ซูอาฝู,ข้าจงซานจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง! ข้าจะต้องตระหนักรู้,ต้องตระหนักรู้ทักษะเทวะของข้าให้ได้."จงซานที่เก็บผลึกบนพื้นในทันที.
ระหว่างที่กล่าวนี้,จงซานที่กัดฟันแน่น! ชัดเจนว่าภายในใจที่สั่นไหวนั้นจำเป็นต้องใช้เวลากำราบมันให้ได้.
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลาเดียวกัน,ห้องโถงที่สั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.
"จงซาน!"
ที่ด้านนอกเสียงของเห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางกังวล.
ริ้วแสงสีทองที่โจมตีมานั้น,ทำให้พื้นที่รอบๆพังทลายกลายเป็นซากปรักหักพัง,โหลวซิงเฉินและคนอื่นๆที่เวลานี้ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่บนพื้น.
บนอากาศ,จินเผิงที่สวมหมวกเหล็กและชุดเกราะสีทอง,พร้อมกับถือฟางเทียนฮวาจี้,เปลวเพลิงที่กำลังรุกโชน,พร้อมกับทำลายค่ายกลของเจี่ยหยินให้ระเบิดดังสนั่น.
"ค่ายกงเจี่ยหยิน?
พังทลายเพียงแค่การโจมตีเดียว,เจ้าเฒ่าเจี่ยหยินตายแล้วอย่างงั้นรึ?
มันตายแล้ว?"จินเผิงที่หัวเราะด้วยท่าทางอหังการให้กับจงซาน.
จงซานที่กำหมัดแน่น.
ก้าวออกไปด้านนอก,สายลมที่รุนแรงพัดออกไป,ร่างของจงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าทุกคน.
จงซานที่เคลื่อนไหวออกไปรับมือจินเผิง.
"ตายแล้วจริงๆรึ? เจ้าแก่นั่นตายแล้ว?
ท้ายที่สุดก็ตาย!,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จินเผิงที่หัวเราะอย่างสบายใจ.
"จินเผิง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ดวงตาทั้งสองข้าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมาพุ่งตรงไปยังจินเผิง.
ความโกรธเกรี้ยวและจิตสังหารที่รุนแรงทำให้จินเผิงถึงกับหยุดหัวเราะ.
"มีปัญหาอะไร? คิดว่ามีความสามารถอย่างงั้นรึ?
ขวานสะบั้นสวรรค์รึ?
หากไม่มีเจี่ยหยินล่ะก็จะทำอะไรได้,มีอะไรซ่อนอยู่ก็แสดงมา?"จินเผิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แส่หาความตาย!!"
คำพูดของจงซาน,ทำให้ห้วงมิติรอบๆกลายเป็นน้ำแข็ง,จิตสังหารที่รุนแรงจนทำให้พื้นที่รอบๆกลายเป็นหิมะตามคำพูดของจงซาน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น