Immortality Chapter 962 Xiantian Eight Diagrams
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 962 ป้ากัวเซียนเทียน.
Chapter 962 Xiantian Eight Diagrams
先天八卦
ป้ากัวเซียนเทียน.
แสงสีเขียวที่ปกคลุมร่างของจงซาน,หล่อเลี้ยงร่างกายที่หมดเรี่ยวหมดแรง,ความเบาสบายจนทำให้จงซานหมดสติลงไป.
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด,จงซานที่ค่อยๆฟื้นขึ้นมาช้าๆ.
ดวงตาที่ขยับไปมา,จงซานที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา,สายตาของเขาที่กวาดตามองรอบๆ,จ้องมองไปยังดวงดารามากมาย,ที่ส่องประกายระยิบระยับระรานตา,จงซานที่ค่อยๆหลับตาลงครุ่นคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น,พร้อมกับตรวจสอบร่างกายทั้งหมดของตัวเอง.
ความเหนื่อยล้าหายไปหมดแล้ว,อาการบาดเจ็บหายไปแล้ว! แม้แต่พลังฝึกตนของเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น.
ต้าเซียนขั้นที่ 3!
มังกรแท้สองตนที่อยู่ภายในร่าง,วาสนามังกรทองของต้าเจิ้งได้มาอยู่ในร่างกายของเขาทั้งหมด.
จงซานที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง,เริ่มตรวจสอบพื้นที่รอบๆ.
ธวัชเจาเหยาที่ยังคงอยู่ในอกของเขาเหมือนก่อน,ไม่ได้แสดงอภินิหารออกมาแล้ว,ทว่าในเวลานี้จงซานนอนอยู่บนแท่นศิลาขนาดใหญ่ยักษ์.
เขาอยู่ในทะเลดวงดาว?
ที่แห่งนี้เป็นบันได,ที่เชื่อมต่อลากยาวขึ้นไปบนที่สูงขึ้นไป.
ส่วนจงซานนั้นมาหยุดที่ใจกลาง บันไดที่มากมายหลายขั้น,ราวกับว่ามันยืดยาวขึ้นไปยังทะเลดวงดาวจนมองไม่เห็นยอด.
พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยดวงดารามากมาย,ล้อมรอบ,มีเพียงสถานที่เขายืนอยู่เท่านั้นที่แปลกประหลาด,มีกลุ่มดวงดาราด้านขวา,ดวงดาวที่แห่งนี้,เรียงตัวยืดยาวเป็นเส้นตรง.
นอกจากนี้ยังมีบางสถานที่,ดวงดาวที่โคจรหมุนไปมาในพื้นที่ใกล้ๆ.
เป็นพื้นที่แปลกประหลาดไม่น้อย.
ดูเหมือนว่ามีแค่บันได,ที่หยุดนิ่งไม่เปลี่ยนตำแหน่ง.
ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย,เขาที่ยื่นมือนำบอลผลึกออกมา,ก่อนที่จะนำมันออกมาทดสอง.
เขาที่ขว้างมันออกไปยังทะเลดวงดารา.
ความเร็วของบอลผลึกนั้นพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,ทว่าหลังจากที่มันผ่านเขตแดนของบันไดออกไป,บอลผลึกกลับช้าลงในทันที.
ไม่เพียงแค่บินออกไปช้าเท่านั้น,มันยังช้าลงเรื่อยๆอีกด้วย! ความรู้สึกนี้,เหมือนกับที่โหลวซิงเฉินได้ใช้ทักษะเทวะเวลาออกมา,นอกจากนี้พริบตรานั้นบอลผลึกยังเคลื่อนที่แปลกๆ,ราวกับว่ามันกำลังกรอบเปราะ,บิดเบี้ยวไปมาเล็กน้อย,แม้ว่าจะยังไม่แยกออกจากกัน,แต่ดูเหมือนว่ามันจะผุกร่อนสลายหายไปได้ทุกเมื่อ.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุกเล็กน้อย,มิติแห่งนี้มีปัญหา.
เวลาเดินช้ากว่าปรกติ,พลังแห่งกฏกาลอากาศวุ่นวายสับสนรึ?
เขาอยู่ที่ใหน?
จงซานที่นำธวัชเจาเหยาออกมา,เวลานี้มันได้กลับเป็นเหมือนกับตอนต้นแล้ว,มองไม่เห็นความผิดปรกติแม้แต่น้อย,ทว่าเขาพอจะคาดเดาได้ว่าเป็นมันที่นำเขามาอยู่ที่นี่!
"ฟิ้ว~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นแสงสีขาวที่พุ่งเป็นริ้วแสงพุ่งออกไปเหนือศีรษะของจงซานข้ามบันไดพุ่งไปยังยอดด้านบนด้วยความเร็ว.
สถานที่แห่งนี้มีพลังแห่งกฏที่โกลาหล,ทว่าคนผู้นี้กับบินผ่านไปโดยไม่มีผล,และยังรวดเร็วเห็นเป็นเพียงภาพติดตาเท่านั้น.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน?"
แม้นว่าจะไม่สามารถจดจำใบหน้าของปราชย์เทพหมี่เทียนได้,ทว่าร่างกายของเขานั้นจงซานจดจำได้,เป็นเขาแน่นอน!
มีอะไรอยู่เหนือขึ้นไปบนบันไดแห่งนี้?
จงซานที่ก้าวตรงขึ้นไปบนบนไดทันที,เขาที่พุ่งขึ้นไปด้วยความเร็ว.
บันไดนั้นมีความสูงมาก,ทว่าความเร็วของจงซานก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน,หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,ท้ายที่สุดก็สามารถมองเห็นจุดสูงสุดของบันไดได้.
ด้านบนนั้นเป็นพื้นที่แบนราบเรียบมีตำหนักที่กว้างใหญ่,เป็นสุสานแห่งหนึ่ง.
พื้นที่ใจกลางนั้นมีแท่นบูชาขนาดใหญ่,เป็นแท่นบูชาเป็นตำหนักที่มีขนาดหมื่นจั้ง,ไม่มีป้ายจารึก,ทว่ากลับมีกลิ่นอายที่มืดมนทรงพลังแผ่นออกมา,แม้แต่อยู่ห่างออกมานับหมื่นลี้ยังสัมผัสได้,จงซานรับรู้ได้ถึงห้องโถงที่ส่งกลิ่นอายออกมานั้น,ดูทรงพลังยิ่งใหญ่มาก.
ตำหนักแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะไร้ชื่อ,ทว่าในเวลานี้มีคนหกคนที่ยืนอยู่.
ปราชย์เทพหมี่เทียน,หยิง,กุยกูซือก็อยู่ในแถวและยังมีอีกคนหนึ่ง,เฟิงซิงอวิ๋น!,เต๋าจวินนิกายเสอโห่ว?
อย่างไรก็ตามที่เห็นเวลานี้,เฟิงซิงอวิ๋นที่ราวกับว่าไม่สู้ดีนัก,กำลังถูกกดดันอยู่.
และในกลุ่มพวกเขา,มีอีกหนึ่งคนที่สวมชุดสีดำ,กลิ่นอายที่คุ้นเคยจงซานไม่เคยลืม.
ปราชญ์เทพ,โม่จื่อ?
แน่นอนว่าต้องเป็นไม่จื่อ,ในอดีตจงซานเคยพบเขามาก่อน,กลิ่นอายนี้ไม่ผิดอย่างแน่นอน.
อีกหนึ่งคน,บันฑิตในชุดสีเขียว,กลิ่นอายที่ดูสง่าลึกลับ,ราวกับว่าคนทั่วหล้าต้องการสนับสนุนเขาอย่างไม่มีเหตุผล?
คนผู้นี้?
จงซานไม่เคยรู้จักรเขามาก่อน,ทว่าหากจะให้คาดเดาล่ะก็,เป็นไปได้ว่าเขาก็คือกงจื่อ!
สามปราชญ์เทพ,สองเซียนบรรพชน,หนึ่งเซียนโบราณ?
พื้นที่อยู่ไกลออกไปนับหมื่นลี้,ทว่าจงซานกลับไม่กล้าก้าวเข้าไปอีก,เพราะว่าจงซานรับรู้ได้ว่า,ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้.
ต่อหน้าปราชญ์เทพ,เขาที่เป็นเพียงต้าเซียนจะไปทำอะไรได้?
ที่ไกลออกไปนั้นทุกคนที่สัมผัสการมาถึงของจงซานได้,ทว่ามี่มีใครหันหน้ากลับมา,พวกเขายังคงจับจ้องมองไปยังห้องโถงที่อยู่ด้านหน้า.
"ปราชญ์เทพ,ผู้เป็นแบบอย่างของโลกหล้า,ทว่าปราชญ์เทพผู้น่าเคารพ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นคนขุดสุสาน,พวกเจ้า,ทำเกินไปแล้ว!"เฟิงซิงอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น,แววตาเย็นชาจดจ้องมองไปยังปราชญ์เทพหมี่เทียน.
"อย่าพูดจาไร้สาระ,ควรจะรู้ตัวเองว่าถูกนำมาเพื่ออะไร,หรือจะรอให้ข้าหลอมเจ้าไปด้วยรึไง?"หมี่เทียนกล่าวออกมาเบาๆ.
ในเวลานี้,ปราชญ์เทพสองคน,เซียนบรรพชนอีกสองคนที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เฟิงชิงอวิ๋นที่จ้องมองอย่างขมขื่น,ท้ายที่สุดก็สูดหายใจลึก,หลับตาลง.
หันหลังกลับ,ก่อนที่จะก้าวไปยังห้องโถงไร้นาม.
เฟิงชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังตำหนักขนาดใหญ่,คุกเข่าลงด้วยความเคารพในทันที.
เขาที่คุกเข่าลงสามครั้ง,และคำนับไปเก้าครั้ง.
"ผู้หลานอกตัญญู,เฟิงซิงอวิ๋น,ได้ถูกบังคับ,เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ!"เฟิงซิงอวิ๋นที่คุกเข่าลงขณะที่บ่นพึมพำไปมา.
สามปราชญ์เทพและสองเซียนบรรพชนยังคงรออย่างอดทน.
หลังจากที่ทำความเคารพรบเสร็จ,เฟิงชิงอวิ่นก็หยดโลหิตออกมาเก้าหยด,พร้อมกับส่งมันไปยังที่ด้านหน้าประตูตำหนักไร้นามในทันที.
หยดโลหิตที่เก้าที่กลายเป็นเส้นลายอาคมเกิดขึ้นที่ด้านหน้าประตู.
"ใช้สายโลหิตลูกหลานของนวีหว๋าเปิดประตู,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่มีแผนการที่ยอดเยี่ยมนัก!"หยิงที่เอ่ยปากออกมา.
หยิงที่หันหน้าไปมอง,หากแต่หมี่เทียนไม่กล่าวสิ่งใด,ไม่สนใจแม้แต่น้อย,อีกทั้งเขายังแสดงท่าทางดูแคลนเซียนบรรพชนด้วยซ้ำ.
หยิงที่ไม่สนใจแต่อย่างใด,ยังคงจ้องมองไปยังประตูด้านหน้า.
ขณะที่โลหิตที่ชโลมบนประตูอยู่นั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏช่องว่างที่ว่างเปล่าขึ้น,สถานที่ดังกล่าวนั้นม้วนกวาดพุ่งตรงมาด้านหน้า,มันยื่นยาวออกมาหลายร้อยลี้เลยทีเดียว.
"ครืนนนน!"
ประตูที่เปิดออกเสียงดัง.
จากนั้นประตูก็เปิดออกมา,ประกายแสงสีทองนับล้านล้านแผ่ฟุ้งกระจายไปทั่วในทันที,ลำแสงสีทองที่ส่องประกายระยิบระยับ.
ที่ด้านในนั้นเป็นแผนภูมิสีทองขนาดใหญ่,แผนภูมิที่ถูกแยกออกเป็นแปดช่องแปดเหลี่ยม,แต่ละช่องมีหมอกสีทองปกปิดตำแหน่งเอาไว้,แสงสีทองที่เจิดจรัส,ราวกับดวงดาราและกำลังโคจรกันไปมา,และบางเวลาก็หยุดนิ่งเป็นจังหวะ.
"ผังเซียนป้ากั้ว! ควรคู่แล้วกับชื่อเสียง!"ปราชญ์เทพโม่จื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่มีใครเร่งรีบ,ต้องไม่ลืมว่า,ที่นี่ไม่มีใครที่สามารถบังคับใครได้.
"สหายทุกท่าน,ข้าขอเพียงใช้งานหนึ่งร้อยปีเท่านั้น,หนึ่งร้อยปีหลังจากนั้นจะส่งมันให้กับทุกคน,เป็นอย่างไร?"กงจื่อที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาคนแรกในทันที.
"ไม่,ตำหนักแห่งนี้เปิดได้เพราะข้า,ข้าจะต้องเป็นคนได้มันไปใช้ก่อน,ห้าสิบปีหลังจากนั้นข้าจะส่งให้กับทุกคน!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
........................
............
ปราชญ์เทพทั้งสามที่พูดคุยโตแย้งกัน,ทุกคนต่างก็ต้องการผังเซียนป้ากั้วเป็นคนแรก,ต่างก็พยายามที่จะโน้มน้าวฝ่ายตรงข้าม,แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะใช้กำลัง.
ส่วนเฟิงชิงอวิ๋นที่อยู่ข้างๆยังคงคุกเข่าก้มหน้า,กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นจนเส้นโลหิตบวมปูดขึ้นมา.
"เช่นนั้นส่งมอบมาให้ข้าเป็นคนดูแลเป็นอย่างไร?"หยิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ขณะที่หยิงเอ่ยปาก,ปราชญ์เทพทั้งสามที่หยุดโต้เถียงกัน,พร้อมกับจ้องมองมายังหยิง,โดยเฉพาะหมี่เทียน,แม้นว่าจะรู้หยิงแข็งแกร่ง,แต่มันไม่พอ,เพียงแค่เซียนบรรพชน,หาได้อยู่ในสายตาของเขา.
ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ายุแหย่ปราชญ์เทพสามคนเลยรึ?
"ผังเซียนป้ากั้ว,เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ถูกทิ้งไว้โดยผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาฟู่ซี่,สามารถมอบให้ได้แค่คนๆเดียว! ในเวลานี้จะต่อรองกันไปเพื่อเหตุใด?"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังหยิง.
"เจ้าต้องการพูดอะไร?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
"ด้วยวิชาของเจ้า,คิดว่าจะควบคุมทุกคนได้อย่างงั้นรึ?!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เพียงแค่เซียนบรรพชนต้องการขัดขืนพวกเราอย่างงั้นรึ?
วิชาสวรรค์ลี้ลับนั้นเป็นข้าที่ทิ้งเอาไว้ในโลกใบเล็ก!"หมี่เทียนกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ต้าฉิน? เจ้าช่างเป็นคนที่หาญกล้ามาจริงๆ!"กงจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
หยิงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,รอยยิ้มนี้ไม่สามารถมองเห็นความโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย,แม้แต่เป็นรอยยิ้มพึงพอใจด้วยซ้ำ.
"ปราชญ์เทพโม่จื่อ!"หยิงกล่าว.
หยิงที่จ้องมองไปยังโม่จื่อ,ปราชญ์เทพทั้งสองต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หยิง!"โม่จื่อพยักหน้ารับ.
"หยิง,ต้องการสิ่งนี้ขอให้ปราชญ์เทพโม่จื่อช่วย!"หยิงที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"ไม่มากเลย,เพื่อตอบแทนบุญคุณในอดีต!"โม่จื่อกล่าวออกมาทันที.
บุญคุณ? ทุกคนต่างสงสัย,โม่จื่อติดหนี้หยิงอย่างงั้นรึ?
ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,จากคำพูดของโม่จื่อเห็นชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการผังเซียนป้ากั้วแม้แต่น้อย.
"ขอบคุณ,ข้าคงต้องรบกวนให้เจ้าช่วย,...,และไม่สามารถให้กงจื่อได้ผังเซียนป้ากั้วไปโดยเด็ดขาด!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นนิ่งงัน,คำพูดของหยิงนั้นดูอหังการยิ่งนัก!
หยิงต้องการแย่งชิงผังเซียนป้ากั้ว,โดยให้โม่จื่อขวางกงจื่อ,ส่วนเขามั่นใจว่าจะจัดการปราชญ์เทพหมี่เทียนได้อย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพหมี่เทียนในเวลานี้,ไม่รู้จะหัวเราะหรือโกรธเกรี้ยวออกมาดี! ปราชญ์เทพที่น่าเคารพ,กำลังถูกเซียนบรรพชนดูแคลนอยู่อย่างงั้นรึ?
"ดั่งหวัง!"โม่จื่อพยักหน้า.
ผังเซียนป้ากั้ว,โม่จื่อที่ราวกับไม่สนใจ,อีกทั้งยังคิดที่จะขวางกงจื่ออีกด้วย.
"เจ้าต้องการขวางข้าอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังหยิง.
"ที่นี่คือปมกาลอากาศ,ไม่ได้อยู่ท่ามกลางฟ้าดิน,ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพที่ไม่สามารถยืมพลังฟ้าดินได้!
ข้าต้องการจะเห็นเช่นกัน,ว่าปราชญ์เทพไม่มีพลังฟ้าดินสนับสนุน,จะแข็งแกร่งขนาดใหน!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าจะช่วยให้กระจ่างเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"อุ่นเครื่องรอวันที่เจ้าใช้อำนาจฟ้าดินได้,ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองเซียนหยางด้วยความเคารพ,ตอนนี้อยู่ในปมกาลอากาศ,หากว่าเจ้าสามารถเอาชนะข้ากับคนของข้าได้,ผังเซียนป้ากั้ว,พวกเราก็ไม่ต้องการ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ฟิ้ว!!"
ในเวลานั้น,หยิง,กุยกูซือ,หมี่เทียน,โม่จื่อ,กงจื่อ,ห้ายอดฝีมือที่หายไปในทันที.
จงซานที่จับจ้องมองออกไป,พวกเขาที่กำลังอยู่บนทะเลของดวงดาว.
นี่คือการต่อสู้ของยอดฝีมือ,เพื่อแย่งชิงผังเซียนป้ากั้ว!
เฟิงซิงอวิ๋นและจงซานที่ยังคงอยู่ที่ลาน,เหล่ายอดฝีมือนั้นไม่เห็นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย,เพราะพวกเรารับรู้ว่าการจะสังหารคนทั้งสองนั้น,ง่ายดายยิ่งนัก,แทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย.
จงซานเองก็ไม่ได้กระทำอะไรบุ่มบ่าม,เฟิงซิงอวิ๋นเองก็เช่นกัน,เขาที่ยังคุกเขาอยู่ที่ด้านหน้าตำหนักไร้นาน,ศีรษะก้มลง,กำหมัดแน่น,แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
กับความรู้สึกที่ถูกเหยียบย่ำ,ถูกบังคับให้เปิดหลุมศพบรรพชน,นอกจากนี้พวกเขายังคิดจะชิงสมบัติออกไป,โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย,นี่คือการข่มเหงกันอย่างบ้าคลั่ง,เฟิงชิงอวิ๋นที่เจ็บปวดอัดอั้นแทบกระอั๊กโลหิต.
ฟู่ซียังอยู่,นวีหว๋ายังอยู่,ใครกันที่จะกล้าข่มเหงตระกูลเฟิง?
ทว่าตอนนี้ตระกูลเฟิงตกต่ำถดถอย,ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถข่มเหงรังแกได้.
Chapter 962 Xiantian Eight Diagrams
先天八卦
ป้ากัวเซียนเทียน.
แสงสีเขียวที่ปกคลุมร่างของจงซาน,หล่อเลี้ยงร่างกายที่หมดเรี่ยวหมดแรง,ความเบาสบายจนทำให้จงซานหมดสติลงไป.
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด,จงซานที่ค่อยๆฟื้นขึ้นมาช้าๆ.
ดวงตาที่ขยับไปมา,จงซานที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา,สายตาของเขาที่กวาดตามองรอบๆ,จ้องมองไปยังดวงดารามากมาย,ที่ส่องประกายระยิบระยับระรานตา,จงซานที่ค่อยๆหลับตาลงครุ่นคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น,พร้อมกับตรวจสอบร่างกายทั้งหมดของตัวเอง.
ความเหนื่อยล้าหายไปหมดแล้ว,อาการบาดเจ็บหายไปแล้ว! แม้แต่พลังฝึกตนของเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น.
ต้าเซียนขั้นที่ 3!
มังกรแท้สองตนที่อยู่ภายในร่าง,วาสนามังกรทองของต้าเจิ้งได้มาอยู่ในร่างกายของเขาทั้งหมด.
จงซานที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง,เริ่มตรวจสอบพื้นที่รอบๆ.
ธวัชเจาเหยาที่ยังคงอยู่ในอกของเขาเหมือนก่อน,ไม่ได้แสดงอภินิหารออกมาแล้ว,ทว่าในเวลานี้จงซานนอนอยู่บนแท่นศิลาขนาดใหญ่ยักษ์.
เขาอยู่ในทะเลดวงดาว?
ที่แห่งนี้เป็นบันได,ที่เชื่อมต่อลากยาวขึ้นไปบนที่สูงขึ้นไป.
ส่วนจงซานนั้นมาหยุดที่ใจกลาง บันไดที่มากมายหลายขั้น,ราวกับว่ามันยืดยาวขึ้นไปยังทะเลดวงดาวจนมองไม่เห็นยอด.
พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยดวงดารามากมาย,ล้อมรอบ,มีเพียงสถานที่เขายืนอยู่เท่านั้นที่แปลกประหลาด,มีกลุ่มดวงดาราด้านขวา,ดวงดาวที่แห่งนี้,เรียงตัวยืดยาวเป็นเส้นตรง.
นอกจากนี้ยังมีบางสถานที่,ดวงดาวที่โคจรหมุนไปมาในพื้นที่ใกล้ๆ.
เป็นพื้นที่แปลกประหลาดไม่น้อย.
ดูเหมือนว่ามีแค่บันได,ที่หยุดนิ่งไม่เปลี่ยนตำแหน่ง.
ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย,เขาที่ยื่นมือนำบอลผลึกออกมา,ก่อนที่จะนำมันออกมาทดสอง.
เขาที่ขว้างมันออกไปยังทะเลดวงดารา.
ความเร็วของบอลผลึกนั้นพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,ทว่าหลังจากที่มันผ่านเขตแดนของบันไดออกไป,บอลผลึกกลับช้าลงในทันที.
ไม่เพียงแค่บินออกไปช้าเท่านั้น,มันยังช้าลงเรื่อยๆอีกด้วย! ความรู้สึกนี้,เหมือนกับที่โหลวซิงเฉินได้ใช้ทักษะเทวะเวลาออกมา,นอกจากนี้พริบตรานั้นบอลผลึกยังเคลื่อนที่แปลกๆ,ราวกับว่ามันกำลังกรอบเปราะ,บิดเบี้ยวไปมาเล็กน้อย,แม้ว่าจะยังไม่แยกออกจากกัน,แต่ดูเหมือนว่ามันจะผุกร่อนสลายหายไปได้ทุกเมื่อ.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุกเล็กน้อย,มิติแห่งนี้มีปัญหา.
เวลาเดินช้ากว่าปรกติ,พลังแห่งกฏกาลอากาศวุ่นวายสับสนรึ?
เขาอยู่ที่ใหน?
จงซานที่นำธวัชเจาเหยาออกมา,เวลานี้มันได้กลับเป็นเหมือนกับตอนต้นแล้ว,มองไม่เห็นความผิดปรกติแม้แต่น้อย,ทว่าเขาพอจะคาดเดาได้ว่าเป็นมันที่นำเขามาอยู่ที่นี่!
"ฟิ้ว~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นแสงสีขาวที่พุ่งเป็นริ้วแสงพุ่งออกไปเหนือศีรษะของจงซานข้ามบันไดพุ่งไปยังยอดด้านบนด้วยความเร็ว.
สถานที่แห่งนี้มีพลังแห่งกฏที่โกลาหล,ทว่าคนผู้นี้กับบินผ่านไปโดยไม่มีผล,และยังรวดเร็วเห็นเป็นเพียงภาพติดตาเท่านั้น.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน?"
แม้นว่าจะไม่สามารถจดจำใบหน้าของปราชย์เทพหมี่เทียนได้,ทว่าร่างกายของเขานั้นจงซานจดจำได้,เป็นเขาแน่นอน!
มีอะไรอยู่เหนือขึ้นไปบนบันไดแห่งนี้?
จงซานที่ก้าวตรงขึ้นไปบนบนไดทันที,เขาที่พุ่งขึ้นไปด้วยความเร็ว.
บันไดนั้นมีความสูงมาก,ทว่าความเร็วของจงซานก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน,หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,ท้ายที่สุดก็สามารถมองเห็นจุดสูงสุดของบันไดได้.
ด้านบนนั้นเป็นพื้นที่แบนราบเรียบมีตำหนักที่กว้างใหญ่,เป็นสุสานแห่งหนึ่ง.
พื้นที่ใจกลางนั้นมีแท่นบูชาขนาดใหญ่,เป็นแท่นบูชาเป็นตำหนักที่มีขนาดหมื่นจั้ง,ไม่มีป้ายจารึก,ทว่ากลับมีกลิ่นอายที่มืดมนทรงพลังแผ่นออกมา,แม้แต่อยู่ห่างออกมานับหมื่นลี้ยังสัมผัสได้,จงซานรับรู้ได้ถึงห้องโถงที่ส่งกลิ่นอายออกมานั้น,ดูทรงพลังยิ่งใหญ่มาก.
ตำหนักแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะไร้ชื่อ,ทว่าในเวลานี้มีคนหกคนที่ยืนอยู่.
ปราชย์เทพหมี่เทียน,หยิง,กุยกูซือก็อยู่ในแถวและยังมีอีกคนหนึ่ง,เฟิงซิงอวิ๋น!,เต๋าจวินนิกายเสอโห่ว?
อย่างไรก็ตามที่เห็นเวลานี้,เฟิงซิงอวิ๋นที่ราวกับว่าไม่สู้ดีนัก,กำลังถูกกดดันอยู่.
และในกลุ่มพวกเขา,มีอีกหนึ่งคนที่สวมชุดสีดำ,กลิ่นอายที่คุ้นเคยจงซานไม่เคยลืม.
ปราชญ์เทพ,โม่จื่อ?
แน่นอนว่าต้องเป็นไม่จื่อ,ในอดีตจงซานเคยพบเขามาก่อน,กลิ่นอายนี้ไม่ผิดอย่างแน่นอน.
อีกหนึ่งคน,บันฑิตในชุดสีเขียว,กลิ่นอายที่ดูสง่าลึกลับ,ราวกับว่าคนทั่วหล้าต้องการสนับสนุนเขาอย่างไม่มีเหตุผล?
คนผู้นี้?
จงซานไม่เคยรู้จักรเขามาก่อน,ทว่าหากจะให้คาดเดาล่ะก็,เป็นไปได้ว่าเขาก็คือกงจื่อ!
สามปราชญ์เทพ,สองเซียนบรรพชน,หนึ่งเซียนโบราณ?
พื้นที่อยู่ไกลออกไปนับหมื่นลี้,ทว่าจงซานกลับไม่กล้าก้าวเข้าไปอีก,เพราะว่าจงซานรับรู้ได้ว่า,ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้.
ต่อหน้าปราชญ์เทพ,เขาที่เป็นเพียงต้าเซียนจะไปทำอะไรได้?
ที่ไกลออกไปนั้นทุกคนที่สัมผัสการมาถึงของจงซานได้,ทว่ามี่มีใครหันหน้ากลับมา,พวกเขายังคงจับจ้องมองไปยังห้องโถงที่อยู่ด้านหน้า.
"ปราชญ์เทพ,ผู้เป็นแบบอย่างของโลกหล้า,ทว่าปราชญ์เทพผู้น่าเคารพ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นคนขุดสุสาน,พวกเจ้า,ทำเกินไปแล้ว!"เฟิงซิงอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น,แววตาเย็นชาจดจ้องมองไปยังปราชญ์เทพหมี่เทียน.
"อย่าพูดจาไร้สาระ,ควรจะรู้ตัวเองว่าถูกนำมาเพื่ออะไร,หรือจะรอให้ข้าหลอมเจ้าไปด้วยรึไง?"หมี่เทียนกล่าวออกมาเบาๆ.
ในเวลานี้,ปราชญ์เทพสองคน,เซียนบรรพชนอีกสองคนที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เฟิงชิงอวิ๋นที่จ้องมองอย่างขมขื่น,ท้ายที่สุดก็สูดหายใจลึก,หลับตาลง.
หันหลังกลับ,ก่อนที่จะก้าวไปยังห้องโถงไร้นาม.
เฟิงชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังตำหนักขนาดใหญ่,คุกเข่าลงด้วยความเคารพในทันที.
เขาที่คุกเข่าลงสามครั้ง,และคำนับไปเก้าครั้ง.
"ผู้หลานอกตัญญู,เฟิงซิงอวิ๋น,ได้ถูกบังคับ,เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ!"เฟิงซิงอวิ๋นที่คุกเข่าลงขณะที่บ่นพึมพำไปมา.
สามปราชญ์เทพและสองเซียนบรรพชนยังคงรออย่างอดทน.
หลังจากที่ทำความเคารพรบเสร็จ,เฟิงชิงอวิ่นก็หยดโลหิตออกมาเก้าหยด,พร้อมกับส่งมันไปยังที่ด้านหน้าประตูตำหนักไร้นามในทันที.
หยดโลหิตที่เก้าที่กลายเป็นเส้นลายอาคมเกิดขึ้นที่ด้านหน้าประตู.
"ใช้สายโลหิตลูกหลานของนวีหว๋าเปิดประตู,ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่มีแผนการที่ยอดเยี่ยมนัก!"หยิงที่เอ่ยปากออกมา.
หยิงที่หันหน้าไปมอง,หากแต่หมี่เทียนไม่กล่าวสิ่งใด,ไม่สนใจแม้แต่น้อย,อีกทั้งเขายังแสดงท่าทางดูแคลนเซียนบรรพชนด้วยซ้ำ.
หยิงที่ไม่สนใจแต่อย่างใด,ยังคงจ้องมองไปยังประตูด้านหน้า.
ขณะที่โลหิตที่ชโลมบนประตูอยู่นั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏช่องว่างที่ว่างเปล่าขึ้น,สถานที่ดังกล่าวนั้นม้วนกวาดพุ่งตรงมาด้านหน้า,มันยื่นยาวออกมาหลายร้อยลี้เลยทีเดียว.
"ครืนนนน!"
ประตูที่เปิดออกเสียงดัง.
จากนั้นประตูก็เปิดออกมา,ประกายแสงสีทองนับล้านล้านแผ่ฟุ้งกระจายไปทั่วในทันที,ลำแสงสีทองที่ส่องประกายระยิบระยับ.
ที่ด้านในนั้นเป็นแผนภูมิสีทองขนาดใหญ่,แผนภูมิที่ถูกแยกออกเป็นแปดช่องแปดเหลี่ยม,แต่ละช่องมีหมอกสีทองปกปิดตำแหน่งเอาไว้,แสงสีทองที่เจิดจรัส,ราวกับดวงดาราและกำลังโคจรกันไปมา,และบางเวลาก็หยุดนิ่งเป็นจังหวะ.
"ผังเซียนป้ากั้ว! ควรคู่แล้วกับชื่อเสียง!"ปราชญ์เทพโม่จื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่มีใครเร่งรีบ,ต้องไม่ลืมว่า,ที่นี่ไม่มีใครที่สามารถบังคับใครได้.
"สหายทุกท่าน,ข้าขอเพียงใช้งานหนึ่งร้อยปีเท่านั้น,หนึ่งร้อยปีหลังจากนั้นจะส่งมันให้กับทุกคน,เป็นอย่างไร?"กงจื่อที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาคนแรกในทันที.
"ไม่,ตำหนักแห่งนี้เปิดได้เพราะข้า,ข้าจะต้องเป็นคนได้มันไปใช้ก่อน,ห้าสิบปีหลังจากนั้นข้าจะส่งให้กับทุกคน!"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
........................
............
ปราชญ์เทพทั้งสามที่พูดคุยโตแย้งกัน,ทุกคนต่างก็ต้องการผังเซียนป้ากั้วเป็นคนแรก,ต่างก็พยายามที่จะโน้มน้าวฝ่ายตรงข้าม,แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะใช้กำลัง.
ส่วนเฟิงชิงอวิ๋นที่อยู่ข้างๆยังคงคุกเข่าก้มหน้า,กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นจนเส้นโลหิตบวมปูดขึ้นมา.
"เช่นนั้นส่งมอบมาให้ข้าเป็นคนดูแลเป็นอย่างไร?"หยิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ขณะที่หยิงเอ่ยปาก,ปราชญ์เทพทั้งสามที่หยุดโต้เถียงกัน,พร้อมกับจ้องมองมายังหยิง,โดยเฉพาะหมี่เทียน,แม้นว่าจะรู้หยิงแข็งแกร่ง,แต่มันไม่พอ,เพียงแค่เซียนบรรพชน,หาได้อยู่ในสายตาของเขา.
ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ายุแหย่ปราชญ์เทพสามคนเลยรึ?
"ผังเซียนป้ากั้ว,เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ถูกทิ้งไว้โดยผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาฟู่ซี่,สามารถมอบให้ได้แค่คนๆเดียว! ในเวลานี้จะต่อรองกันไปเพื่อเหตุใด?"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังหยิง.
"เจ้าต้องการพูดอะไร?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
"ด้วยวิชาของเจ้า,คิดว่าจะควบคุมทุกคนได้อย่างงั้นรึ?!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เพียงแค่เซียนบรรพชนต้องการขัดขืนพวกเราอย่างงั้นรึ?
วิชาสวรรค์ลี้ลับนั้นเป็นข้าที่ทิ้งเอาไว้ในโลกใบเล็ก!"หมี่เทียนกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ต้าฉิน? เจ้าช่างเป็นคนที่หาญกล้ามาจริงๆ!"กงจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
หยิงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,รอยยิ้มนี้ไม่สามารถมองเห็นความโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย,แม้แต่เป็นรอยยิ้มพึงพอใจด้วยซ้ำ.
"ปราชญ์เทพโม่จื่อ!"หยิงกล่าว.
หยิงที่จ้องมองไปยังโม่จื่อ,ปราชญ์เทพทั้งสองต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หยิง!"โม่จื่อพยักหน้ารับ.
"หยิง,ต้องการสิ่งนี้ขอให้ปราชญ์เทพโม่จื่อช่วย!"หยิงที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"ไม่มากเลย,เพื่อตอบแทนบุญคุณในอดีต!"โม่จื่อกล่าวออกมาทันที.
บุญคุณ? ทุกคนต่างสงสัย,โม่จื่อติดหนี้หยิงอย่างงั้นรึ?
ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,จากคำพูดของโม่จื่อเห็นชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการผังเซียนป้ากั้วแม้แต่น้อย.
"ขอบคุณ,ข้าคงต้องรบกวนให้เจ้าช่วย,...,และไม่สามารถให้กงจื่อได้ผังเซียนป้ากั้วไปโดยเด็ดขาด!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นนิ่งงัน,คำพูดของหยิงนั้นดูอหังการยิ่งนัก!
หยิงต้องการแย่งชิงผังเซียนป้ากั้ว,โดยให้โม่จื่อขวางกงจื่อ,ส่วนเขามั่นใจว่าจะจัดการปราชญ์เทพหมี่เทียนได้อย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพหมี่เทียนในเวลานี้,ไม่รู้จะหัวเราะหรือโกรธเกรี้ยวออกมาดี! ปราชญ์เทพที่น่าเคารพ,กำลังถูกเซียนบรรพชนดูแคลนอยู่อย่างงั้นรึ?
"ดั่งหวัง!"โม่จื่อพยักหน้า.
ผังเซียนป้ากั้ว,โม่จื่อที่ราวกับไม่สนใจ,อีกทั้งยังคิดที่จะขวางกงจื่ออีกด้วย.
"เจ้าต้องการขวางข้าอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่จ้องมองไปยังหยิง.
"ที่นี่คือปมกาลอากาศ,ไม่ได้อยู่ท่ามกลางฟ้าดิน,ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพที่ไม่สามารถยืมพลังฟ้าดินได้!
ข้าต้องการจะเห็นเช่นกัน,ว่าปราชญ์เทพไม่มีพลังฟ้าดินสนับสนุน,จะแข็งแกร่งขนาดใหน!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าจะช่วยให้กระจ่างเอง!"หมี่เทียนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"อุ่นเครื่องรอวันที่เจ้าใช้อำนาจฟ้าดินได้,ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองเซียนหยางด้วยความเคารพ,ตอนนี้อยู่ในปมกาลอากาศ,หากว่าเจ้าสามารถเอาชนะข้ากับคนของข้าได้,ผังเซียนป้ากั้ว,พวกเราก็ไม่ต้องการ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ฟิ้ว!!"
ในเวลานั้น,หยิง,กุยกูซือ,หมี่เทียน,โม่จื่อ,กงจื่อ,ห้ายอดฝีมือที่หายไปในทันที.
จงซานที่จับจ้องมองออกไป,พวกเขาที่กำลังอยู่บนทะเลของดวงดาว.
นี่คือการต่อสู้ของยอดฝีมือ,เพื่อแย่งชิงผังเซียนป้ากั้ว!
เฟิงซิงอวิ๋นและจงซานที่ยังคงอยู่ที่ลาน,เหล่ายอดฝีมือนั้นไม่เห็นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย,เพราะพวกเรารับรู้ว่าการจะสังหารคนทั้งสองนั้น,ง่ายดายยิ่งนัก,แทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย.
จงซานเองก็ไม่ได้กระทำอะไรบุ่มบ่าม,เฟิงซิงอวิ๋นเองก็เช่นกัน,เขาที่ยังคุกเขาอยู่ที่ด้านหน้าตำหนักไร้นาน,ศีรษะก้มลง,กำหมัดแน่น,แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
กับความรู้สึกที่ถูกเหยียบย่ำ,ถูกบังคับให้เปิดหลุมศพบรรพชน,นอกจากนี้พวกเขายังคิดจะชิงสมบัติออกไป,โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย,นี่คือการข่มเหงกันอย่างบ้าคลั่ง,เฟิงชิงอวิ๋นที่เจ็บปวดอัดอั้นแทบกระอั๊กโลหิต.
ฟู่ซียังอยู่,นวีหว๋ายังอยู่,ใครกันที่จะกล้าข่มเหงตระกูลเฟิง?
ทว่าตอนนี้ตระกูลเฟิงตกต่ำถดถอย,ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถข่มเหงรังแกได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น