Immortality Chapter 930 Too many Expert
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 930 ผู้ฝึกตนมากมาย.
Chapter 930 Too many Expert
จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่ายอดฝีมือมากมาย,แม้ว่าส่วนมาจะไม่รู้จัก,ทว่าก็มีหลายคนเช่นกันที่คุ้นเคยดี.
รับรู้ว่าหลายๆคนที่เดินทางมานั้น,แม้ว่าจะรู้ว่าทำอะไรไม่ได้มากนัก,ทว่าก็ยังคาดหวังว่าจะพบอะไรบางอย่างที่คาดไม่ถึงอยู่ด้วยเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทันใดนั้นจงซานต้องขมวดคิ้วไปมา,มีอำนาจวิเศษบางอย่างที่ปกคลุมทั่วร่างในทันที.
สัมผัสนี้ไม่สามารถที่จะบอกกับคนอื่นได้หากว่าไม่ได้สัมผัสกับตัวเอง,เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนที่ได้รับอึดอัดเล็กน้อย.
ส่วนจงซานนั้นได้รับแผนผังสวรรค์ลี้ลับมาจากหยิง,ในเวลานี้เขาสามารถรับรู้ได้ในทันที,การพยากร?
มีบางคนกำลังพยากรพวกเขาอยู่.
ด้วยแผนผังสวรรค์ลี้ลับ,หลายปีมานี้นอกจากพลังฝึกตนแล้ว,ทักษะดังกล่าวของเขาได้ก้าวมาถึงชั้นที่ห้าแล้ว,สามปีที่แล้วเขาสามารถทะลวงผ่านจากขั้นสี่มายังขั้นห้า,กล่าวให้ถูกล่ะก็,ตราบเท่าที่ไม่ใช่ปราชญ์เทพพยากร,เขาสามารถสัมผัสได้ในทันที.
มีใครบางคนกำลังพยากรเขา? นอกจากนี้ด้วยสัมผัสของทักษะสวรรค์ลี้ลับแล้ว,คนดังกล่าวยังอยู่ไม่ไกลอีกด้วย.
ที่นี่?
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังยอดเขาสูงแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
บนยอดเขาสูงนั้น,มีชายในชุดสีขาวมากมายยืนอยู่,บนเสื้อของพวกเขามีรูปดอกเหมยปักอยู่รอบๆ,ที่ใจกลางมีชายชราผู้หนึ่ง,ที่รูปร่างดูเหมือนกับบัญฑิตผู้คงแก่เรียน,ขณะที่มือของเขาที่กำลังทำมุทราชี้ตรงออกไป,ทำไมไม่รู้นิ้วของเขานั้นได้ชี้มายังทิศทางของพวกเขา.
ชายชราผลขาวเล็กน้อยเผยท่าทางอัศจรรย์ใจ,จดจ้องมองมายังทิศทางจงซาน.
"ชายชราคนนั้นเป็นใครกันที่สวมชุดสีขาวลายดอกเหมย?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
กงจูจิวเหว่ยที่ไม่ได้รู้สึกผิดหวังกับจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังคงใส่ใจพวกนางอยู่.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่ตำหนักดาราของเหนียงเหนียงนวี่หว๋าเขาได้ชักนำเหล่าเซียนโบราณมากมายไป,เขาเป็นคนที่เผยข้อมูลต่างๆให้กับเซียนโบราณ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เขามีวิชาพยากรที่ร้ายกาจและแม่นยำมาก!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จ้องมองออกมาด้วยสายตาเย็นชา.
ที่ไกลออกไปนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองมายังจงซาน,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,พร้อมกับเผยยิ้มอย่างมีเลิศนัยน์.
แสดงท่าทางเป็นมิตรรึ?
จงซานไม่เชื่อว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จะเป็นมิตร,ไม่เช่นนั้นคงจะไม่พยากรเขารุกล้ำความเป็นส่วนตัว,นี่มันเป็นเรื่องที่ไร้มารยาทเป็นอย่างมาก.
จงซานที่จ้องมองไปยังทิศทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,แม้ว่าจะรู้สึกโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ต้องพยักหน้ารับอย่างสุภาพเช่นกัน.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
ดูเหมือนว่าจะจ้องมองมายังเจ้านะ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
แน่นอนว่าจงซานรู้ดีว่าเรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆแน่.
จงซานที่ทำการตรวจสอบเหล่ากลุ่มอิทธิพล,พวกเขาเองต่างก็จ้องมองมายังจงซานเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่าการเคลื่อนไหวของไป๋ฉีก่อนหน้านี้ดูไม่ธรรมดา,แม้แต่เฟิงซิงอวิ๋นยังจดจ้องมองมา.
เหล่าเซียนโบราณย่อมไม่กล้าเร่งรีบพุ่งเข้าไปอีกอย่างแน่นอน,ต้องไม่ลืมว่าเฟิงซิงอวิ๋นที่ขวางทางอยู่นั้น,มีแต่จะเป็นการสร้างความอับอายให้กับตัวเอง,ไม่มีใครต้องการสร้างความอดสูให้กับตัวเอง,นอกจากนี้ประมุขนิกายเสอโห่วที่แข็งแกร่งที่สุดยังไม่ได้ออกมาด้วยซ้ำ.
ใครกันคือประมุขนิกายเสอโห่ว,มีน้อยคนนักที่เคยเห็น,แม้แต่จงซานที่หลายปีมานี้คอยค้นหาข้อมูลของประมุขนิกายเสอโหวโดยเฉพาะ,ทว่ากลับไม่สามารถค้นหาข้อมูลได้เลยสักนิด,คนผู้นี้ลึกล้ำมาก.
นี่คืองานชุมนุมใหญ่ที่น่าเกรงขาม,เหล่าตัวตนที่น่าหวาดกลัวต่างก็กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทุกคนต่างก็รอคอยสิ่งที่เรียดว่า,โลกนวีหว๋า
เปิดออกมา.
หนึ่งเดือน,ผู้คนมากมายต่างก็รุมล้อมรอบๆวิหารเสอโห่วอย่างคับคั่ง,และดูเหมือนว่าจะหลั่งไหลมาไม่หยุดเช่นกัน.
กับผู้ฝึกตนมากมายมหาศาลเช่นนี้,มีเซียนโบราณปนอยู่เป็นจำนวนมาก,ครั้งนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าจะมีใครได้รับสมบัติตกทอดของนวีหว๋า,ผู้คนมากมายต่างก็เต็มไปด้วยความสับสน,มีการต่อสู้เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน,เพื่อแย่งยอดเขาสูงที่อยู่พื้นที่รอบๆ.
"เฟิงซิงอวิ๋น,หนึ่งเดือนมาถึงแล้ว,ไม่ใช่ว่าโลกนวีหว๋าเปิดออกมาแล้วรึ?"หนึ่งในกลุ่มคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทุกคนเวลานี้ราวกับว่ารอคอยสัญญาณอยู่,ทุกคนที่หยุดนิ่ง,จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกันไปยังยอดเขาที่สูงที่สุด.
เฟิงซิงอวิ๋นที่ไม่สนใจแต่อย่างใด,ทว่าในเวลาเดียวกันตำหนักที่อยู่ด้านหลังของเขา.
"ครืนนนนน!"ประตูตำหนักที่ค่อยๆเปิดออกมา.
ทุกคนรับรู้ในทันทีว่าประมุขนิกายเสอโห่วกำลังจะออกมา.
ออกมาแล้ว,ประมุขนิกายเสอโห่วออกมาแล้ว,ทุกๆกาวปรากฏลอมอ่อนหมุนวน,นี่คือประมุขเสอโห่วดูลึกลับทรงพลัง.
ประมุขนิกายเสอโหวที่สวมชุดสีดำ,ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าได้,บนชุดสีดำนั้น,ไดได้ปักอสุรพิษหลากสีอยู่บนชุด,เป็นอสูรที่แตกต่างกัน,และตรงกลางนั้นมีอสรพิษตัวใหญ่ที่ดูราวกับว่ามีชีวิต.
"นี่มัน?"ซูอาโฝวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เป็นนางอย่างแน่นอน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวยืนยันอย่างหนักแน่น.
จงซานที่จับจ้องมองตาเขม็ง,ประมุขนิกายเสอโห่ว?
แท้จริงแล้วก็คือ,หม่ากู่?
เมื่อครั้งที่ทะเลอ้าวไล,หมากูที่นับว่าเป็นคนที่โดดเด่นผู้หนึ่ง?
เป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,นอกจากนี้ยังมีวิชาของเผ่าจิ้งจอกด้วย.
หม่ากูที่ก้าวออกมา,ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้,ทว่าทุกคนที่สามารถมองเห็นรูปร่างของมากที่ดูร้อนแรงมาก,ดึงดูดจึงทำให้ดวงตากลมโตได้เลย.
"ประมุข!"เฟิงซิงอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ต้องรบกวนเจ้าแล้ว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว!"เฟิงซิงอวิ๋นกล่าว.
หม่ากูพยักหน้ารับ,กวาดตามองทุกคนที่อยู่รอบๆ,ทันใดนั้น,ก็ยกมือขึ้นเล็กน้อย,ฝ่ามือที่งดงามของนางยื่นออกไป,พร้อมกับส่องประกายแสงออกไปบนอากาศ,อสุรพิษหลากสีที่กำลังเคลื่อนออกไปจากลายปักเสื้อของนาง,ส่องประกายแสงระยิบระยับอยู่บนนิ้ว.
หลังจากที่ส่องประกายแสงอยู่ราวๆหนึ่งก้านธูป,ฝ่ามือของนางที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า,แสงหลากสีที่พวยพุ่งขึ้นไป,กระแทกไปยังกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาล.
กรรมวาสนรามากมายในเวลานี้กำลังไหลมารวมกันในทันที.
กรรมวาสนมากมายที่เกิดเสียงดังสนั่นหลอมรวมตัวกัน,หมุนวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
"นางกำลังทำอะไร?
หม่ากูกำลังจะทำลายกรรมวาสนาบนท้องฟ้าอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ไม่ใช่แค่ซูอาโฝว
ทุกคนเองต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจด้วยกันทั้งนั้น.
กรรมวาสนามากมายที่กำลังหมุนวนโคจรไปรอบๆ,จากนั้นก็รวมตัวกันเป็นเกลียวแสง,หมุนวนอะไรบางอย่างอยู่ตรงกลาง,ที่ใจกลางอากาศที่วางกล่าวกำลังปรากฏอะไรบางอย่างขึ้น,ทุกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมา.
"โลกหนี่หว๋า,โลกนวี่หว๋ากำลังปรากฏ,มันซ่อนอยู่ในกลุ่มเมฆวาสนาอย่างงั้นรึ?"ผู้คนมากมายที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ครืนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าที่เสียงดังสนั่น,เมฆวาสนาที่ระเบิดออกมา,เปิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นที่กลางอากาศ,หลุมขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อไปยังโลกเขตแดนแห่งหนึ่ง.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สายฟ้าจากเมฆวาสนามากมายที่รวมตัวกัน,ก่อนที่จะฟาดลงไปยังที่ปากถ้ำ.
ไม่มีใครเร่งรีบไป,ทว่ายังคงมองไปยังหม่ากู.
หม่ากูจ้องมองไปยังอุโมงค์ขนาดใหญ่บนท้องฟ้า,จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า,"นิกายเสอโห่วนับจากนี้ไม่มีอีกต่อไป,เหนียงเหนียงจงเจริญ!"
ได้ยินคำพูดทั้งหมด,ดวงตาของจงซานที่ส่ายไปมา,แม้นว่าคำพูดของหม่ากูจะดูคลุมเคลือ,ทว่าก็ไม่ยากจำคาดเดา,ภารกิจของนิกายเสอโหวได้จบสิ้นแล้ว,การปกป้องสุสานของเหนียงเหนียงหนี่หว๋า,นี่คือวันสุดท้ายแล้วอย่างงั้นรึ?
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแผนการของเหนียงเหนียงนวี่หว๋าแทบทั้งสิ้น?
"ฟิ้ว!"ร่างในชุดสีขาวที่พุ่งออกไป,พร้อมกับกลุ่มผู้ฝึกตนในชุดสีขาวบินตามไปด้วยเช่นกัน.
เป็นบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ได้นำเหล่าศิษย์ของเขา,เข้าไปในโลกนวี่หว๋าเข้าไปเป็นกลุ่มแรก.
หลังจากมีคนเข้าไปทดสอบกลุ่มแรกแล้ว,หลังจากนั้นก็ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจ,เร่งรีบตามเข้าไปในทันที.
ศาลเทวะไท่ชู,ศาลเทวะไท่อี้,นิกายจื่อเซียว,นิกายหลั่นเติ้ง,เหยี่ยนหุย,ที่พุ่งตรงเข้าไปในโลกของนวี่หว๋าอย่างพร้อมหน้าเช่นกัน.
ผู้คนมากมายที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,เข้าไปในโลกของนวี่หว๋า,พวกเขาต่างก็ต้องการเข้าไปเสี่ยงโชคในสุสานของนวี่หว๋ากันทั้งนั้น.
หยิง,ไป๋ฉี,กุยกูซือและคนอื่นๆเองก็บินขึ้นไปในทันทีเช่นกัน.
"จงซาน,พวกเราไปกันเถอะ!"กงจูจิวเหวิ่ยที่เอ่ยออกมา.
"รอก่อน!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ทุกคนต้องการค้นหาสมบัติปราชญ์เทพที่หายไปอย่างงั้นรึ?
หากเพียงแค่นั้น,คงไม่ง่ายที่จะครอบครอง
หม่ากูและคนอื่นๆต่างก็รอคอยอย่างใจเย็น,กระแสของผู้คนที่เคลื่อนที่เข้าไปกว่าหนึ่งชั่วยาม,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆเหลืออยู่ไม่มากแล้ว.
คนของนิกายเสอโห่วเวลานี้ได้บินออกไปเช่นกัน.
ขณะที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,ร่างของหม่ากูสั่นไหวไปมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะจ้องมองลงมายังยอเขาด้านร่าง,ทว่าเพียงแค่มองเล็กน้อย,ก่อนที่จะเข้าไปในโลกหนี่หว๋าพร้อมกับศิษย์ของนาง.
จงซานที่จ้องมองไปยังยอดเขาดังกล่าว,ที่ยอดเขานั้นมีผู้เยาว์คนหนึ่งในชุดสีขาว,ผู้เยาว์ในชุดสีขาวนั้นไม่ได้คิดที่จะเข้าไปในโลกนวี่หว๋า,ทว่าจับจ้องมองไปยังกลุ่มคนของนิกายเสอโห่ว,ใบหน้าที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังผู้เยาว์ในชุดสีขาวในทันที,ทันใดนั้นราวกับว่าสัมผัสได้ถึงบางอย่าง,ดูร้ายกาจเกินไปแล้ว,ถึงแม้ว่าจะใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับออกมาแต่ก็ไม่สามารถหยุดการจ้องมองของคนผู้นี้ได้,เขาเป็นใคร?
กงจูจิวเหว่ยที่อยู่ข้างๆจงซานทันใดนั้นก็สั่นไปมา.
"อย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"ผู้เยาว์,ผู้เยาว์? ข้าไม่สามารถพูดได้!"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นั่น?เอ๊ะ,คน?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ผู้เยาว์ในชุดสีขาว,หายไป,หายไปแปลกๆ.
"เขามีรูปร่างอย่างไร?"ซูอาโฝวสอบถามออกมา.
"รูปร่าง? รูปร่างอย่างงั้นรึ?
ข้าจำไม่ได้?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
จงซานเองก็รู้สึกแปลกประหลาดเช่นกัน,ตัวเอขาเองก็ไม่สามารถจดจำรูปร่างของผู้เยาว์ก่อนหน้านี้ได้,เป็นอะไรที่แปลกประหลาด,ทำไมถึงไม่สามารถจดจำได้?
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมา,มีผู้ฝึกตนมากมายขนาดใหนที่แปลกประหลาด,เข้าไปในโลกนวี่หว๋า?
จงซานที่จ้องมองไปยังหลุมขนาดใหญ่,บัวหงหลวนที่หน้าผากที่กระพริบเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน,นิมิตร้าย!
จากนั้น,จากสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันทีด้วยเช่นกัน,นิมิตดี!
บัวหงหลวนที่เดี๋ยวเป็นสีน้ำเงิน,เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสีแดง,เปลี่ยนไปมา,เป็นอะไรที่ลำล้ำมาก.
มีทั้งนิมิตโชคร้ายและนิมิตโชคดีอย่างงั้นรึ?
เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ.
"จงซาน,พวกเราไม่ไปรึ? คนอื่นๆไปกันหมดแล้ว!"ซูอาโฝวเอ่ย.
"ไป!"
คนทั้งสามที่บินต้องขึ้นไปบนท้องฟ้า,ก่อนที่จะผ่านเข้าไปในอุโมงค์ขนาดใหญ่,ก่อนที่จะมาปรากฏยังโลกใบเล็กอีกใบ.
โลกเขตแดนที่ปราชญ์เทพสร้างขึ้น,แม้แต่จงซานหรือคนอื่นก็ตามก็ไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบพื้นที่โดยรอบได้ทั้งหมด.
เป็นโลกเขตแดนที่เต็มไปด้วยป่าไม้ที่กว้างใหญ่ไพศาล,เหล่าผู้ฝึกตนที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทั้งผู้ฝึกตนที่มีระดับต่ำหรือสูง,ต่างก็บินออกไปรอบๆกระจายไปทั่ว.
"จงซาน,พวกเราจะไปทางใหน?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"พวกเรา,จะต้องหาใครบางคน!"จงซานทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หาใคร?"
"หากกลุ่มคนที่เป็นศิษย์ของกงซือ,หรือผู้ใต้บังคับบัญชาของเหยี่ยนฮุย!"จงซานกล่าว
"เหยี่ยนฮุย?เซียนโบราณ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปทันที.
"ไป!"
ทั้งสามที่พุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง,คลื่นลมที่รุนแรงโบกพัดแยกออกเป็นสองฝั่งในทันที.
Chapter 930 Too many Expert
太多的强者
ผู้ฝึกตนมากมาย.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่ายอดฝีมือมากมาย,แม้ว่าส่วนมาจะไม่รู้จัก,ทว่าก็มีหลายคนเช่นกันที่คุ้นเคยดี.
รับรู้ว่าหลายๆคนที่เดินทางมานั้น,แม้ว่าจะรู้ว่าทำอะไรไม่ได้มากนัก,ทว่าก็ยังคาดหวังว่าจะพบอะไรบางอย่างที่คาดไม่ถึงอยู่ด้วยเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทันใดนั้นจงซานต้องขมวดคิ้วไปมา,มีอำนาจวิเศษบางอย่างที่ปกคลุมทั่วร่างในทันที.
สัมผัสนี้ไม่สามารถที่จะบอกกับคนอื่นได้หากว่าไม่ได้สัมผัสกับตัวเอง,เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนที่ได้รับอึดอัดเล็กน้อย.
ส่วนจงซานนั้นได้รับแผนผังสวรรค์ลี้ลับมาจากหยิง,ในเวลานี้เขาสามารถรับรู้ได้ในทันที,การพยากร?
มีบางคนกำลังพยากรพวกเขาอยู่.
ด้วยแผนผังสวรรค์ลี้ลับ,หลายปีมานี้นอกจากพลังฝึกตนแล้ว,ทักษะดังกล่าวของเขาได้ก้าวมาถึงชั้นที่ห้าแล้ว,สามปีที่แล้วเขาสามารถทะลวงผ่านจากขั้นสี่มายังขั้นห้า,กล่าวให้ถูกล่ะก็,ตราบเท่าที่ไม่ใช่ปราชญ์เทพพยากร,เขาสามารถสัมผัสได้ในทันที.
มีใครบางคนกำลังพยากรเขา? นอกจากนี้ด้วยสัมผัสของทักษะสวรรค์ลี้ลับแล้ว,คนดังกล่าวยังอยู่ไม่ไกลอีกด้วย.
ที่นี่?
ขณะที่ภายในใจของจงซานบริกรรมคาถาวิถีสวรรค์ลี้ลับ,ร่างกายที่สั่นไหวไปมา,ชะตาวิถีที่ขยับไปมาเล็กน้อย,รอบๆร่างกายของจงซานปรากฏหมอกสีขาวผุดออกมาในทันที,วิชาลับสวรรค์ลี้ลับที่รบกวนวิถีสวรรค์ในทันที!
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังยอดเขาสูงแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
บนยอดเขาสูงนั้น,มีชายในชุดสีขาวมากมายยืนอยู่,บนเสื้อของพวกเขามีรูปดอกเหมยปักอยู่รอบๆ,ที่ใจกลางมีชายชราผู้หนึ่ง,ที่รูปร่างดูเหมือนกับบัญฑิตผู้คงแก่เรียน,ขณะที่มือของเขาที่กำลังทำมุทราชี้ตรงออกไป,ทำไมไม่รู้นิ้วของเขานั้นได้ชี้มายังทิศทางของพวกเขา.
ชายชราผลขาวเล็กน้อยเผยท่าทางอัศจรรย์ใจ,จดจ้องมองมายังทิศทางจงซาน.
"ชายชราคนนั้นเป็นใครกันที่สวมชุดสีขาวลายดอกเหมย?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
กงจูจิวเหว่ยที่ไม่ได้รู้สึกผิดหวังกับจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังคงใส่ใจพวกนางอยู่.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่ตำหนักดาราของเหนียงเหนียงนวี่หว๋าเขาได้ชักนำเหล่าเซียนโบราณมากมายไป,เขาเป็นคนที่เผยข้อมูลต่างๆให้กับเซียนโบราณ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เขามีวิชาพยากรที่ร้ายกาจและแม่นยำมาก!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จ้องมองออกมาด้วยสายตาเย็นชา.
ที่ไกลออกไปนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองมายังจงซาน,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,พร้อมกับเผยยิ้มอย่างมีเลิศนัยน์.
แสดงท่าทางเป็นมิตรรึ?
จงซานไม่เชื่อว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จะเป็นมิตร,ไม่เช่นนั้นคงจะไม่พยากรเขารุกล้ำความเป็นส่วนตัว,นี่มันเป็นเรื่องที่ไร้มารยาทเป็นอย่างมาก.
จงซานที่จ้องมองไปยังทิศทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,แม้ว่าจะรู้สึกโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ต้องพยักหน้ารับอย่างสุภาพเช่นกัน.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
ดูเหมือนว่าจะจ้องมองมายังเจ้านะ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
แน่นอนว่าจงซานรู้ดีว่าเรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆแน่.
จงซานที่ทำการตรวจสอบเหล่ากลุ่มอิทธิพล,พวกเขาเองต่างก็จ้องมองมายังจงซานเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่าการเคลื่อนไหวของไป๋ฉีก่อนหน้านี้ดูไม่ธรรมดา,แม้แต่เฟิงซิงอวิ๋นยังจดจ้องมองมา.
เหล่าเซียนโบราณย่อมไม่กล้าเร่งรีบพุ่งเข้าไปอีกอย่างแน่นอน,ต้องไม่ลืมว่าเฟิงซิงอวิ๋นที่ขวางทางอยู่นั้น,มีแต่จะเป็นการสร้างความอับอายให้กับตัวเอง,ไม่มีใครต้องการสร้างความอดสูให้กับตัวเอง,นอกจากนี้ประมุขนิกายเสอโห่วที่แข็งแกร่งที่สุดยังไม่ได้ออกมาด้วยซ้ำ.
ใครกันคือประมุขนิกายเสอโห่ว,มีน้อยคนนักที่เคยเห็น,แม้แต่จงซานที่หลายปีมานี้คอยค้นหาข้อมูลของประมุขนิกายเสอโหวโดยเฉพาะ,ทว่ากลับไม่สามารถค้นหาข้อมูลได้เลยสักนิด,คนผู้นี้ลึกล้ำมาก.
นี่คืองานชุมนุมใหญ่ที่น่าเกรงขาม,เหล่าตัวตนที่น่าหวาดกลัวต่างก็กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทุกคนต่างก็รอคอยสิ่งที่เรียดว่า,โลกนวีหว๋า
เปิดออกมา.
หนึ่งเดือน,ผู้คนมากมายต่างก็รุมล้อมรอบๆวิหารเสอโห่วอย่างคับคั่ง,และดูเหมือนว่าจะหลั่งไหลมาไม่หยุดเช่นกัน.
กับผู้ฝึกตนมากมายมหาศาลเช่นนี้,มีเซียนโบราณปนอยู่เป็นจำนวนมาก,ครั้งนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าจะมีใครได้รับสมบัติตกทอดของนวีหว๋า,ผู้คนมากมายต่างก็เต็มไปด้วยความสับสน,มีการต่อสู้เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน,เพื่อแย่งยอดเขาสูงที่อยู่พื้นที่รอบๆ.
"เฟิงซิงอวิ๋น,หนึ่งเดือนมาถึงแล้ว,ไม่ใช่ว่าโลกนวีหว๋าเปิดออกมาแล้วรึ?"หนึ่งในกลุ่มคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทุกคนเวลานี้ราวกับว่ารอคอยสัญญาณอยู่,ทุกคนที่หยุดนิ่ง,จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกันไปยังยอดเขาที่สูงที่สุด.
เฟิงซิงอวิ๋นที่ไม่สนใจแต่อย่างใด,ทว่าในเวลาเดียวกันตำหนักที่อยู่ด้านหลังของเขา.
"ครืนนนนน!"ประตูตำหนักที่ค่อยๆเปิดออกมา.
ทุกคนรับรู้ในทันทีว่าประมุขนิกายเสอโห่วกำลังจะออกมา.
ออกมาแล้ว,ประมุขนิกายเสอโห่วออกมาแล้ว,ทุกๆกาวปรากฏลอมอ่อนหมุนวน,นี่คือประมุขเสอโห่วดูลึกลับทรงพลัง.
ประมุขนิกายเสอโหวที่สวมชุดสีดำ,ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าได้,บนชุดสีดำนั้น,ไดได้ปักอสุรพิษหลากสีอยู่บนชุด,เป็นอสูรที่แตกต่างกัน,และตรงกลางนั้นมีอสรพิษตัวใหญ่ที่ดูราวกับว่ามีชีวิต.
"นี่มัน?"ซูอาโฝวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เป็นนางอย่างแน่นอน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวยืนยันอย่างหนักแน่น.
จงซานที่จับจ้องมองตาเขม็ง,ประมุขนิกายเสอโห่ว?
แท้จริงแล้วก็คือ,หม่ากู่?
เมื่อครั้งที่ทะเลอ้าวไล,หมากูที่นับว่าเป็นคนที่โดดเด่นผู้หนึ่ง?
เป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,นอกจากนี้ยังมีวิชาของเผ่าจิ้งจอกด้วย.
หม่ากูที่ก้าวออกมา,ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้,ทว่าทุกคนที่สามารถมองเห็นรูปร่างของมากที่ดูร้อนแรงมาก,ดึงดูดจึงทำให้ดวงตากลมโตได้เลย.
"ประมุข!"เฟิงซิงอวิ๋นที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ต้องรบกวนเจ้าแล้ว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว!"เฟิงซิงอวิ๋นกล่าว.
หม่ากูพยักหน้ารับ,กวาดตามองทุกคนที่อยู่รอบๆ,ทันใดนั้น,ก็ยกมือขึ้นเล็กน้อย,ฝ่ามือที่งดงามของนางยื่นออกไป,พร้อมกับส่องประกายแสงออกไปบนอากาศ,อสุรพิษหลากสีที่กำลังเคลื่อนออกไปจากลายปักเสื้อของนาง,ส่องประกายแสงระยิบระยับอยู่บนนิ้ว.
หลังจากที่ส่องประกายแสงอยู่ราวๆหนึ่งก้านธูป,ฝ่ามือของนางที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า,แสงหลากสีที่พวยพุ่งขึ้นไป,กระแทกไปยังกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาล.
กรรมวาสนรามากมายในเวลานี้กำลังไหลมารวมกันในทันที.
กรรมวาสนมากมายที่เกิดเสียงดังสนั่นหลอมรวมตัวกัน,หมุนวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
"นางกำลังทำอะไร?
หม่ากูกำลังจะทำลายกรรมวาสนาบนท้องฟ้าอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ไม่ใช่แค่ซูอาโฝว
ทุกคนเองต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจด้วยกันทั้งนั้น.
กรรมวาสนามากมายที่กำลังหมุนวนโคจรไปรอบๆ,จากนั้นก็รวมตัวกันเป็นเกลียวแสง,หมุนวนอะไรบางอย่างอยู่ตรงกลาง,ที่ใจกลางอากาศที่วางกล่าวกำลังปรากฏอะไรบางอย่างขึ้น,ทุกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมา.
"โลกหนี่หว๋า,โลกนวี่หว๋ากำลังปรากฏ,มันซ่อนอยู่ในกลุ่มเมฆวาสนาอย่างงั้นรึ?"ผู้คนมากมายที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ครืนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าที่เสียงดังสนั่น,เมฆวาสนาที่ระเบิดออกมา,เปิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นที่กลางอากาศ,หลุมขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อไปยังโลกเขตแดนแห่งหนึ่ง.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สายฟ้าจากเมฆวาสนามากมายที่รวมตัวกัน,ก่อนที่จะฟาดลงไปยังที่ปากถ้ำ.
ไม่มีใครเร่งรีบไป,ทว่ายังคงมองไปยังหม่ากู.
หม่ากูจ้องมองไปยังอุโมงค์ขนาดใหญ่บนท้องฟ้า,จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า,"นิกายเสอโห่วนับจากนี้ไม่มีอีกต่อไป,เหนียงเหนียงจงเจริญ!"
ได้ยินคำพูดทั้งหมด,ดวงตาของจงซานที่ส่ายไปมา,แม้นว่าคำพูดของหม่ากูจะดูคลุมเคลือ,ทว่าก็ไม่ยากจำคาดเดา,ภารกิจของนิกายเสอโหวได้จบสิ้นแล้ว,การปกป้องสุสานของเหนียงเหนียงหนี่หว๋า,นี่คือวันสุดท้ายแล้วอย่างงั้นรึ?
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแผนการของเหนียงเหนียงนวี่หว๋าแทบทั้งสิ้น?
"ฟิ้ว!"ร่างในชุดสีขาวที่พุ่งออกไป,พร้อมกับกลุ่มผู้ฝึกตนในชุดสีขาวบินตามไปด้วยเช่นกัน.
เป็นบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ได้นำเหล่าศิษย์ของเขา,เข้าไปในโลกนวี่หว๋าเข้าไปเป็นกลุ่มแรก.
หลังจากมีคนเข้าไปทดสอบกลุ่มแรกแล้ว,หลังจากนั้นก็ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจ,เร่งรีบตามเข้าไปในทันที.
ศาลเทวะไท่ชู,ศาลเทวะไท่อี้,นิกายจื่อเซียว,นิกายหลั่นเติ้ง,เหยี่ยนหุย,ที่พุ่งตรงเข้าไปในโลกของนวี่หว๋าอย่างพร้อมหน้าเช่นกัน.
ผู้คนมากมายที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,เข้าไปในโลกของนวี่หว๋า,พวกเขาต่างก็ต้องการเข้าไปเสี่ยงโชคในสุสานของนวี่หว๋ากันทั้งนั้น.
หยิง,ไป๋ฉี,กุยกูซือและคนอื่นๆเองก็บินขึ้นไปในทันทีเช่นกัน.
"จงซาน,พวกเราไปกันเถอะ!"กงจูจิวเหวิ่ยที่เอ่ยออกมา.
"รอก่อน!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ทุกคนต้องการค้นหาสมบัติปราชญ์เทพที่หายไปอย่างงั้นรึ?
หากเพียงแค่นั้น,คงไม่ง่ายที่จะครอบครอง
เวลานี้ควรจะรอให้หม่ากูและคนอื่นๆกล่าวอะไรออกมาอีกครั้ง.
หม่ากูและคนอื่นๆต่างก็รอคอยอย่างใจเย็น,กระแสของผู้คนที่เคลื่อนที่เข้าไปกว่าหนึ่งชั่วยาม,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆเหลืออยู่ไม่มากแล้ว.
คนของนิกายเสอโห่วเวลานี้ได้บินออกไปเช่นกัน.
ขณะที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,ร่างของหม่ากูสั่นไหวไปมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะจ้องมองลงมายังยอเขาด้านร่าง,ทว่าเพียงแค่มองเล็กน้อย,ก่อนที่จะเข้าไปในโลกหนี่หว๋าพร้อมกับศิษย์ของนาง.
จงซานที่จ้องมองไปยังยอดเขาดังกล่าว,ที่ยอดเขานั้นมีผู้เยาว์คนหนึ่งในชุดสีขาว,ผู้เยาว์ในชุดสีขาวนั้นไม่ได้คิดที่จะเข้าไปในโลกนวี่หว๋า,ทว่าจับจ้องมองไปยังกลุ่มคนของนิกายเสอโห่ว,ใบหน้าที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังผู้เยาว์ในชุดสีขาวในทันที,ทันใดนั้นราวกับว่าสัมผัสได้ถึงบางอย่าง,ดูร้ายกาจเกินไปแล้ว,ถึงแม้ว่าจะใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับออกมาแต่ก็ไม่สามารถหยุดการจ้องมองของคนผู้นี้ได้,เขาเป็นใคร?
กงจูจิวเหว่ยที่อยู่ข้างๆจงซานทันใดนั้นก็สั่นไปมา.
"อย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"ผู้เยาว์,ผู้เยาว์? ข้าไม่สามารถพูดได้!"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นั่น?เอ๊ะ,คน?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ผู้เยาว์ในชุดสีขาว,หายไป,หายไปแปลกๆ.
"เขามีรูปร่างอย่างไร?"ซูอาโฝวสอบถามออกมา.
"รูปร่าง? รูปร่างอย่างงั้นรึ?
ข้าจำไม่ได้?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
จงซานเองก็รู้สึกแปลกประหลาดเช่นกัน,ตัวเอขาเองก็ไม่สามารถจดจำรูปร่างของผู้เยาว์ก่อนหน้านี้ได้,เป็นอะไรที่แปลกประหลาด,ทำไมถึงไม่สามารถจดจำได้?
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมา,มีผู้ฝึกตนมากมายขนาดใหนที่แปลกประหลาด,เข้าไปในโลกนวี่หว๋า?
จงซานที่จ้องมองไปยังหลุมขนาดใหญ่,บัวหงหลวนที่หน้าผากที่กระพริบเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน,นิมิตร้าย!
จากนั้น,จากสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันทีด้วยเช่นกัน,นิมิตดี!
บัวหงหลวนที่เดี๋ยวเป็นสีน้ำเงิน,เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสีแดง,เปลี่ยนไปมา,เป็นอะไรที่ลำล้ำมาก.
มีทั้งนิมิตโชคร้ายและนิมิตโชคดีอย่างงั้นรึ?
เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ.
"จงซาน,พวกเราไม่ไปรึ? คนอื่นๆไปกันหมดแล้ว!"ซูอาโฝวเอ่ย.
"ไป!"
คนทั้งสามที่บินต้องขึ้นไปบนท้องฟ้า,ก่อนที่จะผ่านเข้าไปในอุโมงค์ขนาดใหญ่,ก่อนที่จะมาปรากฏยังโลกใบเล็กอีกใบ.
โลกเขตแดนที่ปราชญ์เทพสร้างขึ้น,แม้แต่จงซานหรือคนอื่นก็ตามก็ไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบพื้นที่โดยรอบได้ทั้งหมด.
เป็นโลกเขตแดนที่เต็มไปด้วยป่าไม้ที่กว้างใหญ่ไพศาล,เหล่าผู้ฝึกตนที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทั้งผู้ฝึกตนที่มีระดับต่ำหรือสูง,ต่างก็บินออกไปรอบๆกระจายไปทั่ว.
"จงซาน,พวกเราจะไปทางใหน?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"พวกเรา,จะต้องหาใครบางคน!"จงซานทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หาใคร?"
"หากกลุ่มคนที่เป็นศิษย์ของกงซือ,หรือผู้ใต้บังคับบัญชาของเหยี่ยนฮุย!"จงซานกล่าว
"เหยี่ยนฮุย?เซียนโบราณ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปทันที.
"ไป!"
ทั้งสามที่พุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง,คลื่นลมที่รุนแรงโบกพัดแยกออกเป็นสองฝั่งในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น