Immortality Chapter 876 Causes and effects that is not willing to contaminate Saint
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 876 แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่เต็มใจที่จะแปดเปื้อน.
Chapter 876 Causes and effects that is not
willing to contaminate Saint
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,อำนาจปราณกระบี่ที่น่าเกรงขามร่ายรำพิ้วกระจายเต็มท้องฟ้า,แรงกดดันจิตสังหารที่ปะทุกขึ้นมาทันทีทันใด
ทำให้ผู้ฝึกตนรอบๆถึงกับต้องถอยห่างออกไปไกล.
ริ้วแสงของปราณกระบี่,ไม่สามารถมองเห็นค่ายกลกระบี่สังหารเซียนได้,ทุกคนรับรู้ว่าอำนาจทำลายและแรงกระแทกนั้นสามารถทำให้แผ่นดินไหวอย่างรุนแรง.
ค่ายกลหยกลวงคุนหลุน!
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน!
หนึ่งคือค่ายกลของปราชญ์เทพหยวนซือที่ได้ทิ้งเอาไว้,อีกหนึ่งคือค่ายกลของปราชญ์เทพทงเทียนได้ทิ้งเอาไว้,นี่คือค่ายกลตกทอดของปราชญ์เทพทั้งสองที่ได้ล่วงหล่นลงจากสวรรค์ไปแล้ว,เวลานี้ได้เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ถอยออกมา!"จงซานที่กล่าวกับกงจูจิวเหว่ยและคนอื่นๆ.
ในเวลานี้,คนอื่นที่ต้องการศิลาเทวะห้าสีรับรู้ว่าแทบเป็นไปไม่ได้,อีกทั้งการปะทะกันของค่ายกลชั้นยอด,ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเงียบงัน,ทว่าจงซานนั้นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงแม้ว่าจะอยู่ไกลออกมาแล้วก็ตาม.
จิวเหว่ยและซูอาโฝวที่งงงวย,ทว่าก็เร่งรีบถอยหางออกไปพร้อมกับจงซาน.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยเองก็ตามหลังกงจูจิวเหว่ยไป,คล้ายว่าคอยปกป้องกงจูจิวเหว่ยเป็นพิเศษ.
เซิ่งหวังไท่ชูที่โบกมือให้คนของศาลเทวะไท่ชูถอยออกมาด้วยเช่นกัน,ทว่าก็ยังมีอีกหลายคนที่ประมาทไม่สนใจอะไร,แม้แต่เคลื่อนที่เข้าไกลค่ายกลกระบี่สังหารเซียนด้วยซ้ำ,ด้วยหวังว่าจะโชคดีได้เข้าไปด้านในเผื่อจะโชคดี.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดใหญ่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ปราณกระบี่ที่เอ่อล้นระเบิดโจมตีไปทุกทิศทุกทาง,เกิดระเบิดติดต่อกันหลายครั้ง,ทั่วทั้งเกาะกุยเวลานี้ปรากฏการระเบิดนับหมื่นจุดรอบๆเกาะ,แรงระเบิดเกิดแรงกระแทกรุนแรงพัดเป่าออกมาทุกทิศทุกทาง,อำนาจทำลายล้างที่รุนแรงกวาดม้วนทุกสิ่งที่อยู่รอบๆให้แตกสลายหายไป.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนที่ระเบิดออกมานั้น,ทำให้พื้นที่มิติด้านในกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะค่อยๆกลับมาสู่สภาพปกติ.
ทะลวง!
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนทะลวง,ค่ายกลหยกลวงคุนหลุนแล้ว!
ในเวลานั้นผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆต่างส่งเสียงดังฮือฮา,แววตาที่จ้องมองไปยังเกาะกุยด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
พวกเขาที่ต้องการพุ่งตรงไปยังด้านในอย่างรวดเร็ว,ทว่ารู้ดีว่าหากทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากแส่หาความตาย,ทุกคนจึงจำเป็นต้องอดทน,สายตาที่ยังคงจ้องเขม็งไปยังเกาะกุยเพื่อรอโอกาส.
"เซิ่งหวัง,โชคดีนักที่ข้าไม่ได้ทำให้ภารกิจล้มเหลว!"ซือหม่าชิงที่บินตรงมากยังด้านหน้าเซิ่งหวังไท่ชูด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง.
"อืม!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นทุกคนที่ยังคงจับจ้องมองไปยังหลายๆคนที่อยู่ใกล้เกาะที่เตรียมที่จะพุ่งเข้าไปด้านใน.
บนอากาศบนเกาะ,ทันใดนั้นคนนับพันคนก็ล่วงหล่นลงบนพื้น,พร้อมกับพ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เจ้าหน้าที่ของศาลเทวะไท่อี้อย่างงั้นรึ?
เป็นกลุ่มคนที่เตรียมค่ายกลหยกลวงคุนหลุนอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ค่ายกลถูกทะลวง,คนเหล่านั้นย่อมได้รับแรงสะท้อนกลับ,ทำให้ได้รับบาดเจ็บหนักจนล่วงหล่นบนพื้น.
คนเหล่านี้,คนจำนวนมากไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ,สิ่งที่พวกเขาสนใจก็คือศิลาเทวะห้าสีต่างหาก,จากนั้น,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังภูเขาลูกหนึ่ง.
กล่าวให้ถูกต้องบนภูเขาลูกนั้นมีศิลายักษ์ก้อนหนึ่งตั้งอยู่.
ภูเขาลูกดังกล่าวนั้นไม่ได้สูงนัก,ราวๆพันจั้ง,พื้นที่รอบๆนั้นกลับเต็มไปด้วยปราณทมิฬที่หนาแน่น,ราวกับว่าเป็นหลุมนรกของภพหยินก็ไม่ปาน.
บนภูเขาลูกนั้นมีแท่นศิลา,และมีศาลายักษ์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่,ศิลายักษ์นั้นมีสีหลากสี,สูงขนาดเก้าจั้ง,กว้างเจ็ด
ฉือ(0.33ม.),หนาสาม ชุ่น(2.5ซม).
"ศิลาเทวะห้าสี?"ไม่รู้ว่าใครเป็นคนอุทานออกมาคนแรก.
ในเวลานั้น,ทุกคนรอบๆเกาะกลายเป็นตื่นเต้นดีใจขึ้นมา,ศิลาเทวะห้าสี,นี่คือศิลาเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
พบแล้ว.
คนไม่น้อยที่ดวงตากลายเป็นสีแดง,ไป?
หลายสิบคนที่ไม่กลัวตายเร่งรีบพุ่งตรงเข้าไปในทันที,แต่เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวนั้นไม่ขวางพวกเขา,ปล่อยให้หลายสิบคนพุ่งตรงเข้าไปในทันที.
คนมากมายที่จ้องมองไปยังศิลาเทวะห้าสีด้วยความโลภ,มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่พบถึงความผิดปรกติ.
ก่อนหน้านี้สิบคนที่พุ่งตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว,บินร่อนลงเกาะ,ยังไม่ได้แม้แต่สัมผัสศิลาวะห้าสี,เพียงแค่สัมผัสเข้ากับปราณทมิฬที่อยู่รอบๆเท่านั้น.
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
ปราณทมิฬที่คละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่ว,ส่งผลให้ผู้คนมากมายล้มลงไปนอนร้องโอดโอยโอยทรมาน,ทั่วร่างเริ่มเปื่อยยุ่ยมีน้ำหนองไหลออกมาในทันที,ไม่แม้แต่สามารถหนีออกมา,ทำได้แค่เจ็บปวดกลิ้งเกลือกไปมาจนกลายเป็นกองเศษเนื้อไปในทันที.
น่าหวาดกลัวมา,ทำให้แทบทุกคนเวลานี้,หัวใจเต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
หลายๆคนที่ลองเปลี่ยนทิศทางที่จะเข้าไป,ทว่าผลก็เป็นเหมือนเดิม,ตราบเท่าที่สัมผัสปราณทมิฬเหล่านี้,ร่างกายจะกลายเป็นกองเศษเนื้อไปในทันที,น่าขนลุกขนพองเป็นอย่างมาก.
"หมายความว่าอย่างไรกัน? แปลกเกินไปแล้ว?!"
"เข้าไปแล้วตกตายไปเลยรึ?
ไม่แปลกใจเลยว่าเซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวไม่เข้าไป."
"มันคือศิลาเทวะห้าสีจริงๆรึ?
ทำไมถึงได้มีปราณทมิฬที่รุนแรงขนาดนี้กัน?
ได้ยินมาว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องประกายแสงสีทอง,เพราะดูดซับแก่นของฟ้าดิน,นี่มันไม่ถูกต้อง!"
"แต่ว่ารูปร่างแบบนั้นต้องเป็นศิลาศักดิ์สิทธิ์แน่!"
"แต่คุณสมบัติมันแตกต่างกันไปเลยไม่ใช่รึ?"
ในเวลานี้รอบๆเกาะกลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาในทันที.
เหรินชุนที่ยืนกอดอกอยู่จับจ้องมองไปด้านหน้า,มีผู้ใต้บังคับบัญชา
7-8 คนยืนอยู่ด้านหลัง.
"ได้เวลาแล้ว,พิธีสังเวยวิญญาณธารโลหิตเบิกฟ้า! เริ่มได้!"เหรินชุนให้สัญญาณ.
"รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ไกลออกไปนั้น,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวขณะจับจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้น,จับจ้องมองไปยังปราณทมิฬที่สังหารผู้ฝึกตนมากมายนับไม่ถ้วนนั้น,ท้ายที่สุดพวกเขาก็เตรียมลงมือด้วยตัวเอง.
กับผู้คนมากมายที่ได้ตกตายไปก่อนหน้านี้,ทำให้ผู้คนมากมายต่างก็ไม่กล้าเข้าไปอีกแล้ว,หากแต่เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียว,พวกเขาจะเป็นเช่นไร?
เซียนปฐพี,เซียนสวรรค์,แม้แต่ต้าเซียน
เหล่าผู้ฝึกตนไร้สังกัด,พวกเขาไม่มีใครต้านปราณทมิฬนี้ได้เลย,เป็นปราณทมิฬที่แข็งแกร่งทรงพลังมาก.
ในเวลานี้,ทุกคนที่กลายเป็นเงียบงัน,หยุดนิ่งเฝ้ามองเซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียว,คนทั้งสองกำลังเข้าไปแล้ว.
ทว่าขณะที่คนสองคนกำลังจะก้าวเข้าไป,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งออกมาขวางคนทั้งสองในทันที.
คนผู้นี้สวมชุดราชวงศ์ลายเก้ามังกร,ดวงตาของเขาที่ดูสงบสง่าราวกับดวงดารา,แฝงไปด้วยเชาว์ปัญญาที่ลึกล้ำโดดเด่นกว่าคนทั่วไป.
"เซิ่งหวังไท่ชู,เจ้านิกายจื่อเซียวเชิญ!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เป็นความจริง,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวที่หยุด,จดจ้องมองไปยังคนดังกล่าว.
"เซิ่งหวังไท่อี้,ท้ายที่สุดก็ยินดีปรากฏตัวแล้วอย่างงั้นรึ?
"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เซิ่งหวังไทอี้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้!"เซิ่งหวังไท่ชูที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัยจดจอ้งมองไปยังปรมาจารย์หมากซือเหม่ย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้,ในอดีตนั้นเขาคือหนึ่งใน
12 ศิษย์ของปราชญ์เทพหยวนซือ,ทว่าทำไมหลังจากนั้นไม่รู้,เขาสามารถกลับชาติมาเกิดใหม่ได้,ในเวลานี้,ปราชญ์เทพหยวนซือได้ตกตายไปแล้ว,ไท่อี้เองก็ได้ละทิ้งกรรมวิถีบนเส้นทางการบำเพ็ญกรรมไปแล้ว,พร้อมกับเปลี่ยนมาบนเส้นทางของการบำเพ็ญชื่อเสียง,สร้างราชวงศ์วาสนาจนเป็นศาลเทวะไท่อี้,ทว่าชื่อเสียงในชาติก่อนของเขาดูเหมือนว่าจะยังมีมากกว่า,คนหลายคนจึงเรียกเขาว่าเจิ้นเหรินไท่อี้!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยกล่าวอธิบาย.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"หากว่าไม่เพราะว่าทั้งสองต้องการชิงศิลาเทวะห้าสี,ข้าเองก็คงไม่ออกมา,ทั้งสองหยุดเท่านี้เถอะ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวออกมาทันที.
"ทำไมถึงไม่สามารถนำมาครองได้?
ศิลาเทวะห้าสีนี้เป็นของศาลเทวะไทอี้แล้วอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"หุบปาก!"ประมุขนิกายกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ข้าไม่ได้สอนศิษย์ให้ดี,ทว่าทำไมถึงไม่สามารถครอบครองได้กัน!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวต่อเซิ่งหวังไท่อี้ในทันที.
"หึ หึ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่ว่าไม่สามารถครอบครองศิลาเทวะห้าสีได้?
หรือไม่ยอมให้ครอบครองกัน?"เซิ่งหวังไท่ชูที่สอบถามออกมา.
"ข้าเองก็ไม่สามารถครอบครอง!"เซิ่งหวังไท่อี้กล่าว.
"หืม?"
"ศาลเทวะไทอี้นั้นปกป้องสมบัติแห่งนี้มานานแล้ว,ไม่ยอมให้ใครสามารถเคลื่อนมันได้,แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถ,และจะไม่ยอมให้ใครยึดครองมันด้วย,ในอดีตปราชญ์เทพได้เดินทางมายังทะเลอ้าวไลหลายครั้ง,ทว่าศิลาเทวะห้าสีเองก็อยู่ที่นี่มาก่อนแล้ว,ทำไมพวกเขาไม่นำมันไป,ถึงแม้นว่าตัวเองจะไม่ต้องใช้แต่ก็สามารถมอบให้กับศิษย์ตัวเองได้,ทำไมถึงได้ปล่อยผ่านไปล่ะ?"เซิ่งหวังไท่อี้กล่าว.
ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมา,เป็นความจริง,ปราชญ์เทพได้เดินทางมาแล้ว,ทำไมไม่มีใครนำมันไปล่ะ?
"เช่นนั้นโปรดชี้แจงเรื่องนี้ด้วย!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เพราะว่าศิลาเทวะห้าสีนี้,มีกรรมก้อนใหญ่ผูกติดอยู่,กรรมก้อนใหญ่นี้,แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการสัมผัส."เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบออกมา.
เมื่อได้ยินคำพูดของไท่อี้,ทุกคนที่ขมวดคิ้วแน่น.
กรรมก้อนใหญ่?
เป็นกรรมก้อนใหญ่ที่แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการจะแตะอย่างงั้นรึ? ได้ยินคำพูดนี้สร้างตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ,เพราะว่าทั้งสองรับรู้พื้นหลังของเซิ่งหวังไท่อี้ดี,ภายในอาณาเขตเฟิงจงนี้,แม้ว่าจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด,ทว่าก็เคยเป็นสาวกของปราชญ์เทพ,นับว่ามีประวัติความเป็นมาที่ลึกล้ำเป็นอย่างมาก.
"กรรมอะไรกัน?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกมาทันที.
"พวกเจ้ารู้สึกศิลาเทวะห้าสีของทวีปตงเซิ่ง?
หรือว่าศิลาเทวะห้าสีของหุบเขาผลไม้หรือไม่?
ศิลาเทวะเหล่านี้ใช้ทำอะไร?"เจิ้นเหรินไท่อี้ที่กล่าวสอบถาม.
"ศิลาเทวะห้าสีมีใว้เพื่อทำอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ครั้งหนึ่งศิลาเทวะห้าสีนั้น,ได้ระเบิดออกมา,จนเกิดเป็นวานรศิลา,วานรศิลาตนดังกล่าวก็ได้รับนับถือโพธิจู่ซือเป็นอาจารย์,ซึ่งได้รับประทานนามว่า,ซุนอู๋คง,ด้วยทักษะเรียนรู้และสติปัญญาที่เหนือกว่าใครๆ,ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาก้าวไปสู่ระดับเซียนโบราณได้ในที่สุด,โพธิจู่ซือ,เพราะว่าชื่นชอบในพรสวรรค์,จึงรับเขาเป็นศิษย์อย่างงั้นรึ?
ทำไมเพียงเพราะความซุกซนของเขาที่สร้างปัญหาเล็กๆน้อยถึงกับทำให้ถูกขับไล่ออกจากเหมินเฉียงอย่างงั้นรึ?ความจริงไม่ว่าจะเป็นความสามารถและความรู้ของศิษย์,หรือแม้แต่นิสัยใจคอนั้น,หากว่าซุนอู๋คงกระทำผิด,หรือสร้างปัญหาใดๆก็ตาม,ก็ยังสามารถสั่งสอนให้ก้าวเข้ามาสู่หนทางที่ถูกต้องได้,ในเมื่อยินดีที่จะรับเขาเป็นศิษย์แล้ว,ทำไมท้ายที่สุดแล้วกับตัดความสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ล่ะ?"เซิ่งหวังไท่อี้ที่สอบถามออกมา.
"ความจริงเรื่องนี้,ข้าได้ยินมาบ้างเช่นกัน,แต่ก็หาได้ใช่ประเด็น,แล้วมันเกี่ยวข้องอย่างไรกับหุบเขาผลไม้ล่ะ?"
"เดิมที่ศิลาวานรนั้นได้เกิดขึ้นที่หุบเขาผลไม้,ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าในเวลานั้นฟ้าดินปั่นป่วน,สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนัก,ทว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นที่สนใจกับผู้คนมากมายหรอกรึ?
โพธิจู่ซือที่รับซุนอู๋คงเป็นศิษย์,ก่อนที่จะตัดขาดเป็นเพราะว่าซุนอู๋คงเป็นไม้เน่าไม่สามารถสลักได้จริงๆรึ?"
ยิ่งได้ยินคำพูดของเซิ่งหวังไท่อี้กล่าว,ทุกคนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"เจ้ากำลังจะบอกว่าโพธิจู่ซือนั้นไม่ต้องการที่จะรับซุนอู๋คงเป็นศิษย์,แต่กับต้องการสอนสั่งเพียงแค่ทักษะความสามารถให้เท่านั้นอย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ถูกต้อง!"
"ทว่า,ทำไมถึงต้องทำเช่นนั้นด้วย?"
"ชดใช้ความความผิดยังไงล่ะ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบ.
"ชดใช้ความผิดอะไร? มีอะไรต้องชดเชยย่างงั้นรึ?"ทุกคนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เป็นเพราะผนึกของหุบเขาผลไม้,ทำให้เกิดวานรศิลาขึ้นมา,แม้แต่หนีออกมาจากผนึกดังกล่าวได้!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"ผนึก? โพธิจู่ซือได้ผนึกหุบเขาผลไม้เอาไว้อย่างงั้นรึ?
แล้วเกี่ยวอะไรกับศิลาเทวะห้าสีกัน?"ทุกคนที่เต็มไปด้วยความงงงวย.
"ศิลาเทวะห้าสีนั้นเป็นส่วนหนึ่งของผนึก,ทว่า,หลังจากที่วานรศิลาเกิดขึ้นมาแล้ว,ผนึกดังกล่าวกลับหายไป,ดังนั้นโพธิจู่ซือจึงต้องการชดเชยให้กับวานรศิลา,โดยการส่งมอบทักษะต่างๆให้กับเขา,แต่ก็ไม่ต้องการที่จะมีกรรมผูกพันกับวานรศิลาด้วยเช่นกัน,ดังนั้นจึงได้ตัดสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ไปในที่สุด!"เซิ่งหวังไท่อี่กล่าว.
ดูเหมือนว่าจะมีบางคนที่เริ่มเข้าใจกับคำพูดของเซิ่งหวังไท่อี้บ้างแล้ว.
เช่นนั้นภายในเกาะกุยแห่งนี้,ได้ผนึกใครบางคนเอาไว้อย่างงั้นรึ?
อีกทั้งศิลาเทวะห้าสีก้อนนี้ยังใหญ่กว่าที่เคยใช้ที่หุบเขาผลไม้,จนมันได้กลายเป็นวานรศิลา,เป็นใครกันที่ถูกผนึกเอาไว้?
"เช่นนั้นนี่คือผนึก?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ผนึกที่หุบเขาผลไม้,หมอกควันที่กระจายไปรอบๆนั้นเต็มไปด้วยแสงสีทอง,ดูงดงามราวกับสรวงสวรรค์,เพราะว่ามันคือผนึกของโพธิจู่ซือนั่นเอง,ทว่าที่นี่,ทุกท่านก็เห็น,มันเต็มไปด้วยปราณทมิฬ,กลิ่นอายแห่งความตายที่โชติช่วง,ปราณหยินรุนแรงมาก,นี่น่าจะเป็นเพราะคนที่ถูกผนึกนี้ปลดปล่อยออกมา."เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบ.
"ภายในเกาะกุยแห่งนี้,ได้ผนึกใครเอาไว้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"กล่าวตรงจริง,ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่า,ทุกท่านก็เห็นด้วยตา,แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับกรรมก้อนนี้,ในอดีตนั้นอาจารย์ข้า,ปราชญ์เทพหยวนซือเคยมาที่นี่เช่นกัน,ท่านเองไม่ต้องการที่จะเปรอะเปื้อนกับมัน,จึงได้สั่งการให้ข้าคุ้มกันที่นี่เอาไว้,ดังนั้นศาลเทวะไท่อี้ของข้าจึงจำเป็นต้องมาปกป้องที่นี่เอาไว้ยังไงล่ะ."เซิ่งหวังไท่อี้กล่าวตอบ.
"ปราชญ์เทพหยวนซือไม่ต้องการแปดเปื้อนอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
เป็นอสุรากายตนใหนกันที่อยู่ในผนึกแห่งนี้?
เป็นความจริงหรือเท็จ? มีกรรมก้อนใหญ่ผูกติดอย่างงั้นรึ?
Chapter 876 Causes and effects that is not
willing to contaminate Saint
连圣人都不愿沾染的因果
แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่เต็มใจที่จะแปดเปื้อน.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,อำนาจปราณกระบี่ที่น่าเกรงขามร่ายรำพิ้วกระจายเต็มท้องฟ้า,แรงกดดันจิตสังหารที่ปะทุกขึ้นมาทันทีทันใด
ทำให้ผู้ฝึกตนรอบๆถึงกับต้องถอยห่างออกไปไกล.
ริ้วแสงของปราณกระบี่,ไม่สามารถมองเห็นค่ายกลกระบี่สังหารเซียนได้,ทุกคนรับรู้ว่าอำนาจทำลายและแรงกระแทกนั้นสามารถทำให้แผ่นดินไหวอย่างรุนแรง.
ค่ายกลหยกลวงคุนหลุน!
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน!
หนึ่งคือค่ายกลของปราชญ์เทพหยวนซือที่ได้ทิ้งเอาไว้,อีกหนึ่งคือค่ายกลของปราชญ์เทพทงเทียนได้ทิ้งเอาไว้,นี่คือค่ายกลตกทอดของปราชญ์เทพทั้งสองที่ได้ล่วงหล่นลงจากสวรรค์ไปแล้ว,เวลานี้ได้เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ถอยออกมา!"จงซานที่กล่าวกับกงจูจิวเหว่ยและคนอื่นๆ.
ในเวลานี้,คนอื่นที่ต้องการศิลาเทวะห้าสีรับรู้ว่าแทบเป็นไปไม่ได้,อีกทั้งการปะทะกันของค่ายกลชั้นยอด,ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเงียบงัน,ทว่าจงซานนั้นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงแม้ว่าจะอยู่ไกลออกมาแล้วก็ตาม.
จิวเหว่ยและซูอาโฝวที่งงงวย,ทว่าก็เร่งรีบถอยหางออกไปพร้อมกับจงซาน.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยเองก็ตามหลังกงจูจิวเหว่ยไป,คล้ายว่าคอยปกป้องกงจูจิวเหว่ยเป็นพิเศษ.
เซิ่งหวังไท่ชูที่โบกมือให้คนของศาลเทวะไท่ชูถอยออกมาด้วยเช่นกัน,ทว่าก็ยังมีอีกหลายคนที่ประมาทไม่สนใจอะไร,แม้แต่เคลื่อนที่เข้าไกลค่ายกลกระบี่สังหารเซียนด้วยซ้ำ,ด้วยหวังว่าจะโชคดีได้เข้าไปด้านในเผื่อจะโชคดี.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดใหญ่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ปราณกระบี่ที่เอ่อล้นระเบิดโจมตีไปทุกทิศทุกทาง,เกิดระเบิดติดต่อกันหลายครั้ง,ทั่วทั้งเกาะกุยเวลานี้ปรากฏการระเบิดนับหมื่นจุดรอบๆเกาะ,แรงระเบิดเกิดแรงกระแทกรุนแรงพัดเป่าออกมาทุกทิศทุกทาง,อำนาจทำลายล้างที่รุนแรงกวาดม้วนทุกสิ่งที่อยู่รอบๆให้แตกสลายหายไป.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนที่ระเบิดออกมานั้น,ทำให้พื้นที่มิติด้านในกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะค่อยๆกลับมาสู่สภาพปกติ.
ทะลวง!
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนทะลวง,ค่ายกลหยกลวงคุนหลุนแล้ว!
ในเวลานั้นผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆต่างส่งเสียงดังฮือฮา,แววตาที่จ้องมองไปยังเกาะกุยด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
พวกเขาที่ต้องการพุ่งตรงไปยังด้านในอย่างรวดเร็ว,ทว่ารู้ดีว่าหากทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากแส่หาความตาย,ทุกคนจึงจำเป็นต้องอดทน,สายตาที่ยังคงจ้องเขม็งไปยังเกาะกุยเพื่อรอโอกาส.
"เซิ่งหวัง,โชคดีนักที่ข้าไม่ได้ทำให้ภารกิจล้มเหลว!"ซือหม่าชิงที่บินตรงมากยังด้านหน้าเซิ่งหวังไท่ชูด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง.
"อืม!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นทุกคนที่ยังคงจับจ้องมองไปยังหลายๆคนที่อยู่ใกล้เกาะที่เตรียมที่จะพุ่งเข้าไปด้านใน.
บนอากาศบนเกาะ,ทันใดนั้นคนนับพันคนก็ล่วงหล่นลงบนพื้น,พร้อมกับพ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เจ้าหน้าที่ของศาลเทวะไท่อี้อย่างงั้นรึ?
เป็นกลุ่มคนที่เตรียมค่ายกลหยกลวงคุนหลุนอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ค่ายกลถูกทะลวง,คนเหล่านั้นย่อมได้รับแรงสะท้อนกลับ,ทำให้ได้รับบาดเจ็บหนักจนล่วงหล่นบนพื้น.
คนเหล่านี้,คนจำนวนมากไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ,สิ่งที่พวกเขาสนใจก็คือศิลาเทวะห้าสีต่างหาก,จากนั้น,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังภูเขาลูกหนึ่ง.
กล่าวให้ถูกต้องบนภูเขาลูกนั้นมีศิลายักษ์ก้อนหนึ่งตั้งอยู่.
ภูเขาลูกดังกล่าวนั้นไม่ได้สูงนัก,ราวๆพันจั้ง,พื้นที่รอบๆนั้นกลับเต็มไปด้วยปราณทมิฬที่หนาแน่น,ราวกับว่าเป็นหลุมนรกของภพหยินก็ไม่ปาน.
บนภูเขาลูกนั้นมีแท่นศิลา,และมีศาลายักษ์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่,ศิลายักษ์นั้นมีสีหลากสี,สูงขนาดเก้าจั้ง,กว้างเจ็ด
ฉือ(0.33ม.),หนาสาม ชุ่น(2.5ซม).
"ศิลาเทวะห้าสี?"ไม่รู้ว่าใครเป็นคนอุทานออกมาคนแรก.
ในเวลานั้น,ทุกคนรอบๆเกาะกลายเป็นตื่นเต้นดีใจขึ้นมา,ศิลาเทวะห้าสี,นี่คือศิลาเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
พบแล้ว.
คนไม่น้อยที่ดวงตากลายเป็นสีแดง,ไป?
หลายสิบคนที่ไม่กลัวตายเร่งรีบพุ่งตรงเข้าไปในทันที,แต่เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวนั้นไม่ขวางพวกเขา,ปล่อยให้หลายสิบคนพุ่งตรงเข้าไปในทันที.
คนมากมายที่จ้องมองไปยังศิลาเทวะห้าสีด้วยความโลภ,มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่พบถึงความผิดปรกติ.
ก่อนหน้านี้สิบคนที่พุ่งตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว,บินร่อนลงเกาะ,ยังไม่ได้แม้แต่สัมผัสศิลาวะห้าสี,เพียงแค่สัมผัสเข้ากับปราณทมิฬที่อยู่รอบๆเท่านั้น.
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
ปราณทมิฬที่คละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่ว,ส่งผลให้ผู้คนมากมายล้มลงไปนอนร้องโอดโอยโอยทรมาน,ทั่วร่างเริ่มเปื่อยยุ่ยมีน้ำหนองไหลออกมาในทันที,ไม่แม้แต่สามารถหนีออกมา,ทำได้แค่เจ็บปวดกลิ้งเกลือกไปมาจนกลายเป็นกองเศษเนื้อไปในทันที.
น่าหวาดกลัวมา,ทำให้แทบทุกคนเวลานี้,หัวใจเต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
หลายๆคนที่ลองเปลี่ยนทิศทางที่จะเข้าไป,ทว่าผลก็เป็นเหมือนเดิม,ตราบเท่าที่สัมผัสปราณทมิฬเหล่านี้,ร่างกายจะกลายเป็นกองเศษเนื้อไปในทันที,น่าขนลุกขนพองเป็นอย่างมาก.
"หมายความว่าอย่างไรกัน? แปลกเกินไปแล้ว?!"
"เข้าไปแล้วตกตายไปเลยรึ?
ไม่แปลกใจเลยว่าเซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวไม่เข้าไป."
"มันคือศิลาเทวะห้าสีจริงๆรึ?
ทำไมถึงได้มีปราณทมิฬที่รุนแรงขนาดนี้กัน?
ได้ยินมาว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องประกายแสงสีทอง,เพราะดูดซับแก่นของฟ้าดิน,นี่มันไม่ถูกต้อง!"
"แต่ว่ารูปร่างแบบนั้นต้องเป็นศิลาศักดิ์สิทธิ์แน่!"
"แต่คุณสมบัติมันแตกต่างกันไปเลยไม่ใช่รึ?"
..............................
............
......
ในเวลานี้รอบๆเกาะกลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาในทันที.
เหรินชุนที่ยืนกอดอกอยู่จับจ้องมองไปด้านหน้า,มีผู้ใต้บังคับบัญชา
7-8 คนยืนอยู่ด้านหลัง.
"ได้เวลาแล้ว,พิธีสังเวยวิญญาณธารโลหิตเบิกฟ้า! เริ่มได้!"เหรินชุนให้สัญญาณ.
"รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ไกลออกไปนั้น,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวขณะจับจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้น,จับจ้องมองไปยังปราณทมิฬที่สังหารผู้ฝึกตนมากมายนับไม่ถ้วนนั้น,ท้ายที่สุดพวกเขาก็เตรียมลงมือด้วยตัวเอง.
กับผู้คนมากมายที่ได้ตกตายไปก่อนหน้านี้,ทำให้ผู้คนมากมายต่างก็ไม่กล้าเข้าไปอีกแล้ว,หากแต่เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียว,พวกเขาจะเป็นเช่นไร?
เซียนปฐพี,เซียนสวรรค์,แม้แต่ต้าเซียน
เหล่าผู้ฝึกตนไร้สังกัด,พวกเขาไม่มีใครต้านปราณทมิฬนี้ได้เลย,เป็นปราณทมิฬที่แข็งแกร่งทรงพลังมาก.
ในเวลานี้,ทุกคนที่กลายเป็นเงียบงัน,หยุดนิ่งเฝ้ามองเซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียว,คนทั้งสองกำลังเข้าไปแล้ว.
ทว่าขณะที่คนสองคนกำลังจะก้าวเข้าไป,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งออกมาขวางคนทั้งสองในทันที.
คนผู้นี้สวมชุดราชวงศ์ลายเก้ามังกร,ดวงตาของเขาที่ดูสงบสง่าราวกับดวงดารา,แฝงไปด้วยเชาว์ปัญญาที่ลึกล้ำโดดเด่นกว่าคนทั่วไป.
"เซิ่งหวังไท่ชู,เจ้านิกายจื่อเซียวเชิญ!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เป็นความจริง,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวที่หยุด,จดจ้องมองไปยังคนดังกล่าว.
"เซิ่งหวังไท่อี้,ท้ายที่สุดก็ยินดีปรากฏตัวแล้วอย่างงั้นรึ?
"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เซิ่งหวังไทอี้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้!"เซิ่งหวังไท่ชูที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัยจดจอ้งมองไปยังปรมาจารย์หมากซือเหม่ย.
"เจิ้นเหรินไท่อี้,ในอดีตนั้นเขาคือหนึ่งใน
12 ศิษย์ของปราชญ์เทพหยวนซือ,ทว่าทำไมหลังจากนั้นไม่รู้,เขาสามารถกลับชาติมาเกิดใหม่ได้,ในเวลานี้,ปราชญ์เทพหยวนซือได้ตกตายไปแล้ว,ไท่อี้เองก็ได้ละทิ้งกรรมวิถีบนเส้นทางการบำเพ็ญกรรมไปแล้ว,พร้อมกับเปลี่ยนมาบนเส้นทางของการบำเพ็ญชื่อเสียง,สร้างราชวงศ์วาสนาจนเป็นศาลเทวะไท่อี้,ทว่าชื่อเสียงในชาติก่อนของเขาดูเหมือนว่าจะยังมีมากกว่า,คนหลายคนจึงเรียกเขาว่าเจิ้นเหรินไท่อี้!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยกล่าวอธิบาย.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"หากว่าไม่เพราะว่าทั้งสองต้องการชิงศิลาเทวะห้าสี,ข้าเองก็คงไม่ออกมา,ทั้งสองหยุดเท่านี้เถอะ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวออกมาทันที.
"ทำไมถึงไม่สามารถนำมาครองได้?
ศิลาเทวะห้าสีนี้เป็นของศาลเทวะไทอี้แล้วอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"หุบปาก!"ประมุขนิกายกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ข้าไม่ได้สอนศิษย์ให้ดี,ทว่าทำไมถึงไม่สามารถครอบครองได้กัน!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวต่อเซิ่งหวังไท่อี้ในทันที.
"หึ หึ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่ว่าไม่สามารถครอบครองศิลาเทวะห้าสีได้?
หรือไม่ยอมให้ครอบครองกัน?"เซิ่งหวังไท่ชูที่สอบถามออกมา.
"ข้าเองก็ไม่สามารถครอบครอง!"เซิ่งหวังไท่อี้กล่าว.
"หืม?"
"ศาลเทวะไทอี้นั้นปกป้องสมบัติแห่งนี้มานานแล้ว,ไม่ยอมให้ใครสามารถเคลื่อนมันได้,แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถ,และจะไม่ยอมให้ใครยึดครองมันด้วย,ในอดีตปราชญ์เทพได้เดินทางมายังทะเลอ้าวไลหลายครั้ง,ทว่าศิลาเทวะห้าสีเองก็อยู่ที่นี่มาก่อนแล้ว,ทำไมพวกเขาไม่นำมันไป,ถึงแม้นว่าตัวเองจะไม่ต้องใช้แต่ก็สามารถมอบให้กับศิษย์ตัวเองได้,ทำไมถึงได้ปล่อยผ่านไปล่ะ?"เซิ่งหวังไท่อี้กล่าว.
ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมา,เป็นความจริง,ปราชญ์เทพได้เดินทางมาแล้ว,ทำไมไม่มีใครนำมันไปล่ะ?
"เช่นนั้นโปรดชี้แจงเรื่องนี้ด้วย!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เพราะว่าศิลาเทวะห้าสีนี้,มีกรรมก้อนใหญ่ผูกติดอยู่,กรรมก้อนใหญ่นี้,แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการสัมผัส."เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบออกมา.
เมื่อได้ยินคำพูดของไท่อี้,ทุกคนที่ขมวดคิ้วแน่น.
กรรมก้อนใหญ่?
เป็นกรรมก้อนใหญ่ที่แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการจะแตะอย่างงั้นรึ? ได้ยินคำพูดนี้สร้างตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก,เซิ่งหวังไท่ชูและประมุขนิกายจื่อเซียวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ,เพราะว่าทั้งสองรับรู้พื้นหลังของเซิ่งหวังไท่อี้ดี,ภายในอาณาเขตเฟิงจงนี้,แม้ว่าจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด,ทว่าก็เคยเป็นสาวกของปราชญ์เทพ,นับว่ามีประวัติความเป็นมาที่ลึกล้ำเป็นอย่างมาก.
"กรรมอะไรกัน?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกมาทันที.
"พวกเจ้ารู้สึกศิลาเทวะห้าสีของทวีปตงเซิ่ง?
หรือว่าศิลาเทวะห้าสีของหุบเขาผลไม้หรือไม่?
ศิลาเทวะเหล่านี้ใช้ทำอะไร?"เจิ้นเหรินไท่อี้ที่กล่าวสอบถาม.
"ศิลาเทวะห้าสีมีใว้เพื่อทำอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ครั้งหนึ่งศิลาเทวะห้าสีนั้น,ได้ระเบิดออกมา,จนเกิดเป็นวานรศิลา,วานรศิลาตนดังกล่าวก็ได้รับนับถือโพธิจู่ซือเป็นอาจารย์,ซึ่งได้รับประทานนามว่า,ซุนอู๋คง,ด้วยทักษะเรียนรู้และสติปัญญาที่เหนือกว่าใครๆ,ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาก้าวไปสู่ระดับเซียนโบราณได้ในที่สุด,โพธิจู่ซือ,เพราะว่าชื่นชอบในพรสวรรค์,จึงรับเขาเป็นศิษย์อย่างงั้นรึ?
ทำไมเพียงเพราะความซุกซนของเขาที่สร้างปัญหาเล็กๆน้อยถึงกับทำให้ถูกขับไล่ออกจากเหมินเฉียงอย่างงั้นรึ?ความจริงไม่ว่าจะเป็นความสามารถและความรู้ของศิษย์,หรือแม้แต่นิสัยใจคอนั้น,หากว่าซุนอู๋คงกระทำผิด,หรือสร้างปัญหาใดๆก็ตาม,ก็ยังสามารถสั่งสอนให้ก้าวเข้ามาสู่หนทางที่ถูกต้องได้,ในเมื่อยินดีที่จะรับเขาเป็นศิษย์แล้ว,ทำไมท้ายที่สุดแล้วกับตัดความสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ล่ะ?"เซิ่งหวังไท่อี้ที่สอบถามออกมา.
"ความจริงเรื่องนี้,ข้าได้ยินมาบ้างเช่นกัน,แต่ก็หาได้ใช่ประเด็น,แล้วมันเกี่ยวข้องอย่างไรกับหุบเขาผลไม้ล่ะ?"
"เดิมที่ศิลาวานรนั้นได้เกิดขึ้นที่หุบเขาผลไม้,ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าในเวลานั้นฟ้าดินปั่นป่วน,สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนัก,ทว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นที่สนใจกับผู้คนมากมายหรอกรึ?
โพธิจู่ซือที่รับซุนอู๋คงเป็นศิษย์,ก่อนที่จะตัดขาดเป็นเพราะว่าซุนอู๋คงเป็นไม้เน่าไม่สามารถสลักได้จริงๆรึ?"
ยิ่งได้ยินคำพูดของเซิ่งหวังไท่อี้กล่าว,ทุกคนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"เจ้ากำลังจะบอกว่าโพธิจู่ซือนั้นไม่ต้องการที่จะรับซุนอู๋คงเป็นศิษย์,แต่กับต้องการสอนสั่งเพียงแค่ทักษะความสามารถให้เท่านั้นอย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ถูกต้อง!"
"ทว่า,ทำไมถึงต้องทำเช่นนั้นด้วย?"
"ชดใช้ความความผิดยังไงล่ะ!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบ.
"ชดใช้ความผิดอะไร? มีอะไรต้องชดเชยย่างงั้นรึ?"ทุกคนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เป็นเพราะผนึกของหุบเขาผลไม้,ทำให้เกิดวานรศิลาขึ้นมา,แม้แต่หนีออกมาจากผนึกดังกล่าวได้!"เซิ่งหวังไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"ผนึก? โพธิจู่ซือได้ผนึกหุบเขาผลไม้เอาไว้อย่างงั้นรึ?
แล้วเกี่ยวอะไรกับศิลาเทวะห้าสีกัน?"ทุกคนที่เต็มไปด้วยความงงงวย.
"ศิลาเทวะห้าสีนั้นเป็นส่วนหนึ่งของผนึก,ทว่า,หลังจากที่วานรศิลาเกิดขึ้นมาแล้ว,ผนึกดังกล่าวกลับหายไป,ดังนั้นโพธิจู่ซือจึงต้องการชดเชยให้กับวานรศิลา,โดยการส่งมอบทักษะต่างๆให้กับเขา,แต่ก็ไม่ต้องการที่จะมีกรรมผูกพันกับวานรศิลาด้วยเช่นกัน,ดังนั้นจึงได้ตัดสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ไปในที่สุด!"เซิ่งหวังไท่อี่กล่าว.
ดูเหมือนว่าจะมีบางคนที่เริ่มเข้าใจกับคำพูดของเซิ่งหวังไท่อี้บ้างแล้ว.
เช่นนั้นภายในเกาะกุยแห่งนี้,ได้ผนึกใครบางคนเอาไว้อย่างงั้นรึ?
อีกทั้งศิลาเทวะห้าสีก้อนนี้ยังใหญ่กว่าที่เคยใช้ที่หุบเขาผลไม้,จนมันได้กลายเป็นวานรศิลา,เป็นใครกันที่ถูกผนึกเอาไว้?
"เช่นนั้นนี่คือผนึก?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ผนึกที่หุบเขาผลไม้,หมอกควันที่กระจายไปรอบๆนั้นเต็มไปด้วยแสงสีทอง,ดูงดงามราวกับสรวงสวรรค์,เพราะว่ามันคือผนึกของโพธิจู่ซือนั่นเอง,ทว่าที่นี่,ทุกท่านก็เห็น,มันเต็มไปด้วยปราณทมิฬ,กลิ่นอายแห่งความตายที่โชติช่วง,ปราณหยินรุนแรงมาก,นี่น่าจะเป็นเพราะคนที่ถูกผนึกนี้ปลดปล่อยออกมา."เซิ่งหวังไท่อี้ที่กล่าวตอบ.
"ภายในเกาะกุยแห่งนี้,ได้ผนึกใครเอาไว้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"กล่าวตรงจริง,ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่า,ทุกท่านก็เห็นด้วยตา,แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับกรรมก้อนนี้,ในอดีตนั้นอาจารย์ข้า,ปราชญ์เทพหยวนซือเคยมาที่นี่เช่นกัน,ท่านเองไม่ต้องการที่จะเปรอะเปื้อนกับมัน,จึงได้สั่งการให้ข้าคุ้มกันที่นี่เอาไว้,ดังนั้นศาลเทวะไท่อี้ของข้าจึงจำเป็นต้องมาปกป้องที่นี่เอาไว้ยังไงล่ะ."เซิ่งหวังไท่อี้กล่าวตอบ.
"ปราชญ์เทพหยวนซือไม่ต้องการแปดเปื้อนอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
เป็นอสุรากายตนใหนกันที่อยู่ในผนึกแห่งนี้?
เป็นความจริงหรือเท็จ? มีกรรมก้อนใหญ่ผูกติดอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น