Immortality Chapter 870 The people revere to reappear
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 870 จากไปอีกครั้ง.
Chapter 870 The people revere to reappear
"ขอบคุณอาวุโส! "คนของวิหารจื่อเซียวที่รอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์กล่าวออกมาเสียงดัง
"พวกเจ้าต้องการให้จัดการคนเหล่านี้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมาเล็กน้อย.
"คนเหล่านี้ได้ล่วงเกินเซิ่งหนี่ของพวกเราจะต้องถูกจัดการ!"ชายผู้หนึ่งที่ก้าวออกมาด้านหน้าจื่อซวินและกล่าวออกมาในทันที.
"ใช่,ต้องถูกจัดการ,สังหารพวกมัน!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
จื่อซวินที่ไม่ตอบอะไรออกมา,ตอนนี้ไม่กล้ากล่าวอะไรออกมา,ขบริมฝีปากของตัวเองแน่น.
จงซานหันหน้าไปทางอ๋องน้อยเผ่าฉลาม.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังอ๋องน้อยเผ่าฉลาม,ความอหังการของเขาที่หายไปอย่างสิ้นเชิง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,ราวกับว่าตัวเองกำลังจะถูกแยกส่วนออกไปในไม่ช้า.
"อย่าสังหารข้า,จะสังหารข้าไม่ได้,บิดาข้าจะให้ทุกอย่างกับเจ้า."อ๋องน้อยเผ่าฉลามที่ร้องขอความเมตตา.
"เผ่าฉลาม?
เผ่าเล็กๆ,มีสิ่งใดจะให้พวกเราได้? คิดว่าพวกเราเป็นใคร? พวกเราคือนิกายจื่อเซียว,พวกเขาคือศาลเทวะไท่ชู,มีเหรอที่จะสนใจเผ่าฉลามเช่นเจ้า?"ชายผู้หนึ่งของนิกายจื่อเซียวเอ่ยออกมาทันควัน.
คนของนิกายจื่อเซียวก่อนหน้านี้เดินทางมาหลายสิบคน,ตอนนี้เหลือพวกเขาเจ็ดคนเท่านั้น,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าก่อนหน้านี้ชีวิตของพวกเขาที่แขวนอยู่เป็นเส้นดายแห่งความตาย,เวลานี้จะไม่ให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
"ศาลเทวะไทชู?
เจ้าเป็นคนของศาลเทวะไท่ชูรึ? เจ้าสังหารข้าไม่ได้,นี่ไม่ใช่เรื่องของข้า,แต่เป็นซือหม่า..........!"อ๋องน้อยเผ่าฉลาที่เอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว.
ทว่ายังกล่าวออกมาไม่จบด้วยซ้ำ,มีคนสองคำที่เอ่ยว่าซือหม่า.
"ซี่!!"
เห็นเพียงแค่ริ้วแสงสีน้ำเงินที่พุ่งตัดผ่านอากาศ,ทะลวงร่างของอ๋องน้อยเผ่าฉลามในทันที.
ลูกศรสีเขียวที่ทะลวงผ่านร่าง.
ทุกๆคนที่ตื่นตกใจไม่น้อย,เร็วมาก,พริบตาเดียวก็ปรากฏออกมายังเป้าหมายแล้ว.
ในเสี้ยววินาทีนั้น,จงซานที่สัมผัสได้ถึงลูกศรได้เช่นกัน,หากยิงมาที่เขาจงซานย่อมสามารถป้องกันได้,ส่วนคนอื่น,ด้วยความเร็วเช่นนี้ยากที่จะต้านได้,ทว่าจงซานเองก็ไม่มีความจำเป็นใดที่ต้องช่วยเหลือพวกเขา,และไม่จำเป็นต้องแสดงความแข็งแกร่งทั้งหมดออกมาด้วย.
ศรหนึ่งดอกที่ทะลวงร่างของอ๋องน้อยเผ่าฉลาม.
จงซานที่หันหน้ากลับไป,ยังตำแหน่งของคนที่ยิงลูกศรออกมา,เวลานี้ได้หายไปเรียบร้อยแล้ว.
ซือหม่า? ซือหม่าเสิ่นเม่? คนตระกูลซือหม่า?
นี่คนของตระกูลซือหม่าต้องการสังหารจื่อซวินอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สูดหายใจลึก.
เหล่าคนของนิกายจื่อเซียวเวลานี้ถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,จดจ้องมองพื้นที่รอบๆด้วยท่าทางไม่แน่ใจประหลาดใจ,ไม่คิดเลยว่าพื้นที่รอบๆนี้จะเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย.
"ขอบคุณ!"จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,กล่าวอกมาต่อจงซาน.
"จำเป็นด้วยอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่แสดงท่าทางขมขื่นออกมา.
จื่อซวินที่ราวกับสัมผัสได้ถึงความเศร้าของจงซาน,แววตาของนางที่สั่นไหวผ่อนปรนอ่อนโยนลง,ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาด้วยความเศร้า."ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ,มันก็ควรเป็นเช่นนี้ไม่ใช่รึ?"
คนอื่นๆไม่เข้าใจความหมาย,ทว่าจงซานนั้นเข้าใจเข้าหมาย,ตอนแรกจื่อซือซวินต้องการเป็นคู่บำเพ็ญของจงซาน,ทว่าจงซานกลับปฏิเสธ,นั่นก็เพราะนางต้องการอยู่เคียงข้างจงซานคนเดียว,มีเพียงนางคนเดียว,และต้องเลิกกับฮวงโหวทั้งหมด,เรื่องนี้จงซานจะรับได้อย่างไร?
ที่ไกลออกไปนั้น,ซูอาโฝวและกงจูจิเหว่ยและหงเซียวที่หยุดลอยอยู่บนอากาศ,จดจ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซานและจื่อซวินพูดคุยกัน,พวกเขาที่เผยท่าทางสงสัย.
"จงซานกำลังทำอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่รู้เช่นกัน,จงซานได้สร้างม่านพลังกั้นเสียงของพวกเขาเอาไว้,พวกเราจึงไม่ได้ยินเสียง!"หงเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
ซูอาโฝวที่สีคางไปมา,ดวงตาที่ลุกวาวราวกับนึกอะไรได้"ตามประสบการณ์มากมายหลายปีของข้า,จงซานกำลังจะเกี้ยวเซิ่งหนี่นิกายจื่อเซียวสินะ!"
"เกี้ยวมารดาเจ้านะสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่ด่าว่าเสียงดัง.
หงเซียวที่อยู่ข้างๆไร้ซึ่งคำพูด,ดูเหมือนว่าความคิดของเส้าเหยี่ยอาโฝวคงจะไม่โตขึ้นเลยแม้แต่น้อย.
"ใช่,คนที่จะเป็นเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,พลังฝึกตนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์,จิตใจจะต้องมั่นคงเด็ดเดี่ยว,มีรึ?ที่จะมีความรู้สึกใดๆได้?"หงเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก็นั่นไงข้าถึงคิดว่าจงซานต้องการเกี้ยวนาง! นี่คือเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียวเชียวนะ,ไม่คิดว่ามันท้าทายหรอกรึ?
สำหรับจงซานแล้วยิ่งยากเขาก็ยิ่งต้องทำ!"แววตาของอาโฝวที่เป็นประกายขณะพูด.
กงจูจิวเหว่ยและหงเซียวที่หรี่ตามอง.
ที่ไกลออกไปนั้นจงซานและจื่อซวินยังคงพูดคุยกันอยู่,จงซานที่สร้างม่านกั้นเสียง,แม้ว่าคนของนิกายจื่อเซียวจะอยู่ไม่ไกลออกไปพวกเขาก็รู้สึกไม่ดีเท่าใดนัก,ทว่าจงซานเป็นคนช่วยพวกเขาเอาไว้,นอกจากนี้เพียงแค่พูดคุยกับเซิ่งหนี่ไม่กี่คำ,จึงไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใด,และพวกเขาก็ไม่มีความสามารถขัดขืนอีกด้วย.
"เจ้าไปอยู่ที่วิหารจื่อเซียวได้อย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"เรื่องของข้า,ใยต้องให้เจ้าจัดการด้วยล่ะ?"จื่อซวินที่ขบริมฝีปากกล่าวออกมาอย่างดื้อรั้น.
"แต่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้า!"จงซานกล่าว.
คนทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,แววตาจื่อซวินที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน,ทว่าแววตาของจงซานที่ซับซ้อนยิ่งกว่า.
"จากที่ดู,สายตาของจงซานและเซิ่งหนี่สบตากันแล้ว,ข้าคิดว่าข้ากล่าวถูก,จงซานที่เป็นคนที่เจ้าแผนการ,แน่นอนว่ากำลังเกี้ยวเซิ่งหนี่นิกายจื่อเซียวแน่!"ซูอาโฝวที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
จงซานที่จ้องมองจื่อซวิน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ออกจากนิกายจื่อเซียวซะ!"
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าไม่เข้าใจ,เจ้าไม่เข้าใจข้าเลย! นิกายจื่อเซียวมีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องการ!"
"ออกมาซะ,ไม่ว่าสิ่งใดที่เจ้าต้องการ,หลังจากนี้ข้าจะช่วยเจ้านำมันมาเอง,ไม่ว่าอะไรก็ตาม!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ว่าอะไร?เจ้าก็จะให้ข้าอย่างงั้นรึ?"
ราวกับว่านางได้ดึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มาพูด,ในเวลานี้ดวงตาของนางที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ,แม้แต่มีน้ำตาคลอเบ้าอีกด้วย.
จากนั้น,ไม่รอให้จงซานได้ตอบ,นางที่สะบัดใบหน้า,ก่อนที่จะบินจากไปในทันที.
เหล่าคนของนิกายจื่อซเยวที่เห็นจงซานที่กล่าวอะไรบางอย่างจนทำให้เซิ่งหนี่ร้องไห้,ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความขมขื่น,จากนั้นก็เร่งรีบตามจื่อซวินไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองจื่อซวินจากไปแล้ว,สูดหายใจลึก,ยังคงนิ่งงันไม่เคลื่อนไหว,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
ที่ไกลออกไปนั้น,กงจูจิวเหว่ย,หงเซียวและอาโฝวที่จ้องมองตะลึงงัน,พวกเขาทั้งสามไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"นี่เจ้านิกายจื่อเซียวร้องไห้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฝุ่นอาจจะเข้าตก!"หงเซียวที่กล่าวออกมา.
กงจูจิวเหว่ย".......!"
"เพียงคำพูดไม่กี่คำ,เกี้ยวเซิ่งหนี่วิหารจื่อเซียวได้อย่างงั้นรึ?
จากนั้นก็ตัดขาดไม่เหลือเยื่อไย,ใช่แล้ว,จงซานร้ายกาจนัก."ซูอาโฝวที่ตบต้นขาเสียงดัง.
กงจูจิวเหว่ยและหงเซียว"................!"
พื้นที่รอบๆนี้นอกจากเผ่าฉลามที่ตกตายไป,ก็มีอีกหลายสถานที่ที่มีการต่อสู้ใหญ่เกิดขึ้น.
ในเวลานี้คนทั้งสามได้บินมาอยู่ข้างๆจงซาน.
"จงซาน,ข้ารู้แล้วข้าต้องขอให้เจ้าเป็นอาจารย์ให้ข้าแล้ว,เจ้าสอนข้าที่,สอนวิธีเอาชนะใจเซิ่งหนี่! ข้าต้องการที่จะเอาชนะใจเซิ่งหนี่นิกายต่างๆมาตั้งแต่เด็กแล้ว,แต่ก็ไม่มีความสามารถที่,อนาคตของข้าต้องฝากเอาไว้กับเจ้าแล้ว."อาวโฝวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงซานที่กำลังโศกเศร้าทำใจทันใดนั้นก็ถูกอาโฝวกล่าวให้หลุดออกมาจากพวังค์,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังซูอาโฝว,พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน.
"เอาชนะใจอย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เมื่อกี้ไง,เจ้าพูดไม่กี่คำเซิ่งหนี่ถึงกับร้องไห้เลย,ไม่ใช่นางชอบเจ้าแล้วหรอกรึ?"
จงซานที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี,เขาที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่อธิบายใดๆระหว่างเรื่องของเขากับจื่อซวิน,เขาไม่ต้องการที่จะบอกเรื่องนี้ของเขาแก่ผู้ใด.
หลังจากนั้นก็ผ่านมาอีกครึ่งเดือน,บนเกาะแห่งหนึ่งในทะเลอ้าวไล.
จื่อซวินที่นำคนของนิกายจื่อซวินบนลงยังเกาะแห่งหนึ่ง,ในเวลานี้,มีชายชุดขาวที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว.
ชายในชุดสีขาวผู้นี้,ก่อนหน้านี้ประมุขนิกายจื่อเซียวได้นำเขาเข้าไปในสุสานของซูต้าจี้ด้วย,เขาที่เป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจคนหนึ่งของนิกายจื่อเซียว.
"จื่อซวิน? เจ้าพบอะไรบ้าง? คนอื่นๆล่ะ?
ชายในชุดสีขาวที่เผยท่าทางดีใจ,ขณะที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน,มีแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงไหลในความงามของนางเช่นกัน.
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวเล็กน้อย,"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้,ความลับของทะเลอ้าวไลนั้น,จื่อซวินไม่ต้องการเข้าร่วม,ข้าได้สิ่งของบางอย่าง,จะเร่งรีบกลับไปยังวิหารจื่อเซียวในทันที!"
"เกิดอะไรขึ้น?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกไปด้วยความสงสัย.
"เต๋าจวิน,พวกเราเกือบตาย,พวกเราทุกคนเกือบไม่ได้กลับมาแล้ว!"ศิษย์ผู้หนึ่งกล่าวออกมา.
"อะไร?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่จับจ้องมองตาโต.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ได้กล่าวสิ่งใดก่อนที่จะก้าวตรงไปยังตำหนักที่อยู่ไกลออกไป.
เฉิงไป่อี้ที่จ้องมองไปยังแผ่นหลังของจื่อซวิน,แววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง,ทว่าไม่รู้ว่าจะหยุดหรือเรียกให้นางหยุดได้อย่างไร,ทำได้แค่เพียงหันหน้ามาองคนทั้งเจ็ดที่เหลืออยู่.
"เกิดอะไรขึ้น? เล่ามาตั้งแต่ต้นจนจบ!"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้ที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"เต๋าจวิน,เผ่าฉลามในทะเล,ต้องการดูหมิ่นเซิ่งหนี่....!"จากนั้นเหล่าศิษย์ได้เริ่มเล่าเรื่อง.
"อะไร?
ต้องการดูหมิ่นเซิ่งหนี่อย่างงั้นรึ?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยความเย็นชาออกมา.
"ครับ,จากนั้น......!"เหล่าศิษย์ที่เริ่มเล่าวิกฤติที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นต่อ.
ขณะที่เล่าได้เพียงครึ่งหนึ่งจื่อซวินก็ก้าวออกมา.
"ข้าขอลา!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"จื่อซวิน,เจ้าไม่จำเป็นต้องไป,มีข้าอยู่,ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะก้าวลอยออกไป,เฉิงไป่อี้ต้องการจะหยุด,หากแต่ก็พูดไม่ออก,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มในทันที.
"เล่าต่อ!"เฉิงไป่อี้กล่าวเสียงดัง.
"ครับ,......,หลังจากนั้น,พวกเราก็กลับมา!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เล่าจนจบ.
"คนที่ช่วยพวกเจ้าก็คือจงซานอย่างงั้นรึ?"เฉิงปิงอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"
"นี่เขารู้จักกับเซิ่งหนี่อย่างงั้นรึ?
"ไม่รู้เช่นกันว่าพวกเขาได้พูดคุยกันเพียงลำพัง,จากนั้นเซิ่งหนี่ก็ร้องไห้น้ำตาคลอ,จากนั้นก็ไม่สนใจจงซานอีกเลย,พวกเราก็กลับมาก,บางที่พวกเขาอาจจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่โลกใบเล็ก,อาจจะมีอาวุโสบางคนที่ล่วงหล่นจากสวรรค์ก็เป็นได้!"ชายคนหนึ่งที่กล่าววิเคราะห์เรื่องราวที่เกิดขึ้น.
เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่ดูลังเลไม่แน่ใจ,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"อ๋องน้อยของเผ่าฉลามอย่างงั้นรึ?
เขาออกว่าราชาฉลามและเหล่าอาวุโสจะเดินทางมาทะเลอ้าวไลอย่างงั้นรึ?"
"ครับ,เต๋าจวิน!"
"เผ่าฉลามกล้าล่วงเกินนิกายจื่อเซียวอย่างคาดไม่ถึง,ออกคำสั่งไปยังคนของนิกายจื่อเซียวที่อยู่รอบๆ,ให้มาพบข้า,ข้าจะพาพวกเขาไปกำจัดเผ่าฉลามให้สิ้นซาก!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"
จงซานและคนอื่นๆที่กลับไปยังเกาะก่อนหน้านี้,หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,หลังจากที่จงซานได้ทำการวิเคราะห์ข้อมูลที่หงเซียวได้ส่งออกไปพื้นที่รอบๆ,และนำข่าวต่างๆกลับมา.
ที่ด้านหน้าบนโต๊ะของจงซานั้นนั้นมีหยกบันทึกวางอยู่นับร้อย.
"เซิ่งหวังจง,พวกเราได้ออกไปบันทึกพื้นที่ต่างๆตลอดสี่เดือนทั่วทั้งทะเลอ้าวไลแล้ว,เหล่ากลุ่มอิทธิต่างๆเองก็ด้วย,มีหลายกลุ่มที่เข้าห้ำหั่นกัน,และยังมีหลายกลุ่ม,หลายร้อยการต่อสู้ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก,รวมแล้วกว่าห้าสิบกว่าสนามรบ!"หงเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รอบนี้อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่แสดงความสงสัยออกมา.
"ใช่,มีกลุ่มหรือสองกลุ่ม,พวกเขาที่มีความขัดแย้งกับคนกลุ่มใหญ่ถึงสิบกลุ่ม,ทว่าตลอดการต่อสู้นับร้อยครั้ง,พวกเขาได้ปรากฏขึ้นในสนามรบกว่าห้าสิบแห่ง,นับเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก,ทว่าข้าก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้เช่นกัน
"เป็นใครอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยถามออกมาทันที.
หงเซียวที่ใช้วิชาฉายภาพออกมา,เป็นชายคนหนึ่งในชุดสีเหลือง,อีกคนในชุดนักพรตสีดำ,พวกเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคน,แววตาที่เผยท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก,ราวกับว่าการต่อสู้เหล่านี้มีพวกเขาเป็นต้นเหตุ.
"เหรินชุนอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
เหรินชุนอย่างงั้นรึ?
นี่คือผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยในโลกใบเล็ก,เขาที่เป็นหนึ่งผู้ควบคุมหนึ่งในห้าวิถีสวรรค์! และยังมีระฆังแห่งความโกลาหลในมืออีกด้วย,เขาเป็นใครกันแน่?
เขามาที่ทะเลอ้าวไลเพื่ออะไร?
Chapter 870 The people revere to reappear
人尊再现
จากไปอีกครั้ง.
"ขอบคุณอาวุโส! "คนของวิหารจื่อเซียวที่รอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์กล่าวออกมาเสียงดัง
"พวกเจ้าต้องการให้จัดการคนเหล่านี้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมาเล็กน้อย.
"คนเหล่านี้ได้ล่วงเกินเซิ่งหนี่ของพวกเราจะต้องถูกจัดการ!"ชายผู้หนึ่งที่ก้าวออกมาด้านหน้าจื่อซวินและกล่าวออกมาในทันที.
"ใช่,ต้องถูกจัดการ,สังหารพวกมัน!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
จื่อซวินที่ไม่ตอบอะไรออกมา,ตอนนี้ไม่กล้ากล่าวอะไรออกมา,ขบริมฝีปากของตัวเองแน่น.
จงซานหันหน้าไปทางอ๋องน้อยเผ่าฉลาม.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังอ๋องน้อยเผ่าฉลาม,ความอหังการของเขาที่หายไปอย่างสิ้นเชิง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,ราวกับว่าตัวเองกำลังจะถูกแยกส่วนออกไปในไม่ช้า.
"อย่าสังหารข้า,จะสังหารข้าไม่ได้,บิดาข้าจะให้ทุกอย่างกับเจ้า."อ๋องน้อยเผ่าฉลามที่ร้องขอความเมตตา.
"เผ่าฉลาม?
เผ่าเล็กๆ,มีสิ่งใดจะให้พวกเราได้? คิดว่าพวกเราเป็นใคร? พวกเราคือนิกายจื่อเซียว,พวกเขาคือศาลเทวะไท่ชู,มีเหรอที่จะสนใจเผ่าฉลามเช่นเจ้า?"ชายผู้หนึ่งของนิกายจื่อเซียวเอ่ยออกมาทันควัน.
คนของนิกายจื่อเซียวก่อนหน้านี้เดินทางมาหลายสิบคน,ตอนนี้เหลือพวกเขาเจ็ดคนเท่านั้น,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าก่อนหน้านี้ชีวิตของพวกเขาที่แขวนอยู่เป็นเส้นดายแห่งความตาย,เวลานี้จะไม่ให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
"ศาลเทวะไทชู?
เจ้าเป็นคนของศาลเทวะไท่ชูรึ? เจ้าสังหารข้าไม่ได้,นี่ไม่ใช่เรื่องของข้า,แต่เป็นซือหม่า..........!"อ๋องน้อยเผ่าฉลาที่เอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว.
ทว่ายังกล่าวออกมาไม่จบด้วยซ้ำ,มีคนสองคำที่เอ่ยว่าซือหม่า.
"ซี่!!"
เห็นเพียงแค่ริ้วแสงสีน้ำเงินที่พุ่งตัดผ่านอากาศ,ทะลวงร่างของอ๋องน้อยเผ่าฉลามในทันที.
ลูกศรสีเขียวที่ทะลวงผ่านร่าง.
ทุกๆคนที่ตื่นตกใจไม่น้อย,เร็วมาก,พริบตาเดียวก็ปรากฏออกมายังเป้าหมายแล้ว.
ในเสี้ยววินาทีนั้น,จงซานที่สัมผัสได้ถึงลูกศรได้เช่นกัน,หากยิงมาที่เขาจงซานย่อมสามารถป้องกันได้,ส่วนคนอื่น,ด้วยความเร็วเช่นนี้ยากที่จะต้านได้,ทว่าจงซานเองก็ไม่มีความจำเป็นใดที่ต้องช่วยเหลือพวกเขา,และไม่จำเป็นต้องแสดงความแข็งแกร่งทั้งหมดออกมาด้วย.
ศรหนึ่งดอกที่ทะลวงร่างของอ๋องน้อยเผ่าฉลาม.
จงซานที่หันหน้ากลับไป,ยังตำแหน่งของคนที่ยิงลูกศรออกมา,เวลานี้ได้หายไปเรียบร้อยแล้ว.
ซือหม่า? ซือหม่าเสิ่นเม่? คนตระกูลซือหม่า?
นี่คนของตระกูลซือหม่าต้องการสังหารจื่อซวินอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สูดหายใจลึก.
เหล่าคนของนิกายจื่อเซียวเวลานี้ถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,จดจ้องมองพื้นที่รอบๆด้วยท่าทางไม่แน่ใจประหลาดใจ,ไม่คิดเลยว่าพื้นที่รอบๆนี้จะเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย.
"ขอบคุณ!"จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,กล่าวอกมาต่อจงซาน.
"จำเป็นด้วยอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่แสดงท่าทางขมขื่นออกมา.
จื่อซวินที่ราวกับสัมผัสได้ถึงความเศร้าของจงซาน,แววตาของนางที่สั่นไหวผ่อนปรนอ่อนโยนลง,ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาด้วยความเศร้า."ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ,มันก็ควรเป็นเช่นนี้ไม่ใช่รึ?"
คนอื่นๆไม่เข้าใจความหมาย,ทว่าจงซานนั้นเข้าใจเข้าหมาย,ตอนแรกจื่อซือซวินต้องการเป็นคู่บำเพ็ญของจงซาน,ทว่าจงซานกลับปฏิเสธ,นั่นก็เพราะนางต้องการอยู่เคียงข้างจงซานคนเดียว,มีเพียงนางคนเดียว,และต้องเลิกกับฮวงโหวทั้งหมด,เรื่องนี้จงซานจะรับได้อย่างไร?
ที่ไกลออกไปนั้น,ซูอาโฝวและกงจูจิเหว่ยและหงเซียวที่หยุดลอยอยู่บนอากาศ,จดจ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซานและจื่อซวินพูดคุยกัน,พวกเขาที่เผยท่าทางสงสัย.
"จงซานกำลังทำอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่รู้เช่นกัน,จงซานได้สร้างม่านพลังกั้นเสียงของพวกเขาเอาไว้,พวกเราจึงไม่ได้ยินเสียง!"หงเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
ซูอาโฝวที่สีคางไปมา,ดวงตาที่ลุกวาวราวกับนึกอะไรได้"ตามประสบการณ์มากมายหลายปีของข้า,จงซานกำลังจะเกี้ยวเซิ่งหนี่นิกายจื่อเซียวสินะ!"
"เกี้ยวมารดาเจ้านะสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่ด่าว่าเสียงดัง.
หงเซียวที่อยู่ข้างๆไร้ซึ่งคำพูด,ดูเหมือนว่าความคิดของเส้าเหยี่ยอาโฝวคงจะไม่โตขึ้นเลยแม้แต่น้อย.
"ใช่,คนที่จะเป็นเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,พลังฝึกตนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์,จิตใจจะต้องมั่นคงเด็ดเดี่ยว,มีรึ?ที่จะมีความรู้สึกใดๆได้?"หงเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก็นั่นไงข้าถึงคิดว่าจงซานต้องการเกี้ยวนาง! นี่คือเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียวเชียวนะ,ไม่คิดว่ามันท้าทายหรอกรึ?
สำหรับจงซานแล้วยิ่งยากเขาก็ยิ่งต้องทำ!"แววตาของอาโฝวที่เป็นประกายขณะพูด.
กงจูจิวเหว่ยและหงเซียวที่หรี่ตามอง.
ที่ไกลออกไปนั้นจงซานและจื่อซวินยังคงพูดคุยกันอยู่,จงซานที่สร้างม่านกั้นเสียง,แม้ว่าคนของนิกายจื่อเซียวจะอยู่ไม่ไกลออกไปพวกเขาก็รู้สึกไม่ดีเท่าใดนัก,ทว่าจงซานเป็นคนช่วยพวกเขาเอาไว้,นอกจากนี้เพียงแค่พูดคุยกับเซิ่งหนี่ไม่กี่คำ,จึงไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใด,และพวกเขาก็ไม่มีความสามารถขัดขืนอีกด้วย.
"เจ้าไปอยู่ที่วิหารจื่อเซียวได้อย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"เรื่องของข้า,ใยต้องให้เจ้าจัดการด้วยล่ะ?"จื่อซวินที่ขบริมฝีปากกล่าวออกมาอย่างดื้อรั้น.
"แต่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้า!"จงซานกล่าว.
คนทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,แววตาจื่อซวินที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน,ทว่าแววตาของจงซานที่ซับซ้อนยิ่งกว่า.
"จากที่ดู,สายตาของจงซานและเซิ่งหนี่สบตากันแล้ว,ข้าคิดว่าข้ากล่าวถูก,จงซานที่เป็นคนที่เจ้าแผนการ,แน่นอนว่ากำลังเกี้ยวเซิ่งหนี่นิกายจื่อเซียวแน่!"ซูอาโฝวที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
จงซานที่จ้องมองจื่อซวิน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ออกจากนิกายจื่อเซียวซะ!"
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าไม่เข้าใจ,เจ้าไม่เข้าใจข้าเลย! นิกายจื่อเซียวมีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องการ!"
"ออกมาซะ,ไม่ว่าสิ่งใดที่เจ้าต้องการ,หลังจากนี้ข้าจะช่วยเจ้านำมันมาเอง,ไม่ว่าอะไรก็ตาม!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ว่าอะไร?เจ้าก็จะให้ข้าอย่างงั้นรึ?"
ราวกับว่านางได้ดึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มาพูด,ในเวลานี้ดวงตาของนางที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ,แม้แต่มีน้ำตาคลอเบ้าอีกด้วย.
จากนั้น,ไม่รอให้จงซานได้ตอบ,นางที่สะบัดใบหน้า,ก่อนที่จะบินจากไปในทันที.
เหล่าคนของนิกายจื่อซเยวที่เห็นจงซานที่กล่าวอะไรบางอย่างจนทำให้เซิ่งหนี่ร้องไห้,ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความขมขื่น,จากนั้นก็เร่งรีบตามจื่อซวินไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองจื่อซวินจากไปแล้ว,สูดหายใจลึก,ยังคงนิ่งงันไม่เคลื่อนไหว,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
ที่ไกลออกไปนั้น,กงจูจิวเหว่ย,หงเซียวและอาโฝวที่จ้องมองตะลึงงัน,พวกเขาทั้งสามไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"นี่เจ้านิกายจื่อเซียวร้องไห้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฝุ่นอาจจะเข้าตก!"หงเซียวที่กล่าวออกมา.
กงจูจิวเหว่ย".......!"
"เพียงคำพูดไม่กี่คำ,เกี้ยวเซิ่งหนี่วิหารจื่อเซียวได้อย่างงั้นรึ?
จากนั้นก็ตัดขาดไม่เหลือเยื่อไย,ใช่แล้ว,จงซานร้ายกาจนัก."ซูอาโฝวที่ตบต้นขาเสียงดัง.
กงจูจิวเหว่ยและหงเซียว"................!"
พื้นที่รอบๆนี้นอกจากเผ่าฉลามที่ตกตายไป,ก็มีอีกหลายสถานที่ที่มีการต่อสู้ใหญ่เกิดขึ้น.
ในเวลานี้คนทั้งสามได้บินมาอยู่ข้างๆจงซาน.
"จงซาน,ข้ารู้แล้วข้าต้องขอให้เจ้าเป็นอาจารย์ให้ข้าแล้ว,เจ้าสอนข้าที่,สอนวิธีเอาชนะใจเซิ่งหนี่! ข้าต้องการที่จะเอาชนะใจเซิ่งหนี่นิกายต่างๆมาตั้งแต่เด็กแล้ว,แต่ก็ไม่มีความสามารถที่,อนาคตของข้าต้องฝากเอาไว้กับเจ้าแล้ว."อาวโฝวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงซานที่กำลังโศกเศร้าทำใจทันใดนั้นก็ถูกอาโฝวกล่าวให้หลุดออกมาจากพวังค์,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังซูอาโฝว,พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน.
"เอาชนะใจอย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เมื่อกี้ไง,เจ้าพูดไม่กี่คำเซิ่งหนี่ถึงกับร้องไห้เลย,ไม่ใช่นางชอบเจ้าแล้วหรอกรึ?"
จงซานที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี,เขาที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่อธิบายใดๆระหว่างเรื่องของเขากับจื่อซวิน,เขาไม่ต้องการที่จะบอกเรื่องนี้ของเขาแก่ผู้ใด.
-------------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นก็ผ่านมาอีกครึ่งเดือน,บนเกาะแห่งหนึ่งในทะเลอ้าวไล.
จื่อซวินที่นำคนของนิกายจื่อซวินบนลงยังเกาะแห่งหนึ่ง,ในเวลานี้,มีชายชุดขาวที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว.
ชายในชุดสีขาวผู้นี้,ก่อนหน้านี้ประมุขนิกายจื่อเซียวได้นำเขาเข้าไปในสุสานของซูต้าจี้ด้วย,เขาที่เป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจคนหนึ่งของนิกายจื่อเซียว.
"จื่อซวิน? เจ้าพบอะไรบ้าง? คนอื่นๆล่ะ?
ชายในชุดสีขาวที่เผยท่าทางดีใจ,ขณะที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน,มีแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงไหลในความงามของนางเช่นกัน.
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวเล็กน้อย,"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้,ความลับของทะเลอ้าวไลนั้น,จื่อซวินไม่ต้องการเข้าร่วม,ข้าได้สิ่งของบางอย่าง,จะเร่งรีบกลับไปยังวิหารจื่อเซียวในทันที!"
"เกิดอะไรขึ้น?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกไปด้วยความสงสัย.
"เต๋าจวิน,พวกเราเกือบตาย,พวกเราทุกคนเกือบไม่ได้กลับมาแล้ว!"ศิษย์ผู้หนึ่งกล่าวออกมา.
"อะไร?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่จับจ้องมองตาโต.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ได้กล่าวสิ่งใดก่อนที่จะก้าวตรงไปยังตำหนักที่อยู่ไกลออกไป.
เฉิงไป่อี้ที่จ้องมองไปยังแผ่นหลังของจื่อซวิน,แววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง,ทว่าไม่รู้ว่าจะหยุดหรือเรียกให้นางหยุดได้อย่างไร,ทำได้แค่เพียงหันหน้ามาองคนทั้งเจ็ดที่เหลืออยู่.
"เกิดอะไรขึ้น? เล่ามาตั้งแต่ต้นจนจบ!"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้ที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"เต๋าจวิน,เผ่าฉลามในทะเล,ต้องการดูหมิ่นเซิ่งหนี่....!"จากนั้นเหล่าศิษย์ได้เริ่มเล่าเรื่อง.
"อะไร?
ต้องการดูหมิ่นเซิ่งหนี่อย่างงั้นรึ?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยความเย็นชาออกมา.
"ครับ,จากนั้น......!"เหล่าศิษย์ที่เริ่มเล่าวิกฤติที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นต่อ.
ขณะที่เล่าได้เพียงครึ่งหนึ่งจื่อซวินก็ก้าวออกมา.
"ข้าขอลา!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"จื่อซวิน,เจ้าไม่จำเป็นต้องไป,มีข้าอยู่,ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะก้าวลอยออกไป,เฉิงไป่อี้ต้องการจะหยุด,หากแต่ก็พูดไม่ออก,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มในทันที.
"เล่าต่อ!"เฉิงไป่อี้กล่าวเสียงดัง.
"ครับ,......,หลังจากนั้น,พวกเราก็กลับมา!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เล่าจนจบ.
"คนที่ช่วยพวกเจ้าก็คือจงซานอย่างงั้นรึ?"เฉิงปิงอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"
"นี่เขารู้จักกับเซิ่งหนี่อย่างงั้นรึ?
"ไม่รู้เช่นกันว่าพวกเขาได้พูดคุยกันเพียงลำพัง,จากนั้นเซิ่งหนี่ก็ร้องไห้น้ำตาคลอ,จากนั้นก็ไม่สนใจจงซานอีกเลย,พวกเราก็กลับมาก,บางที่พวกเขาอาจจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่โลกใบเล็ก,อาจจะมีอาวุโสบางคนที่ล่วงหล่นจากสวรรค์ก็เป็นได้!"ชายคนหนึ่งที่กล่าววิเคราะห์เรื่องราวที่เกิดขึ้น.
เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่ดูลังเลไม่แน่ใจ,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"อ๋องน้อยของเผ่าฉลามอย่างงั้นรึ?
เขาออกว่าราชาฉลามและเหล่าอาวุโสจะเดินทางมาทะเลอ้าวไลอย่างงั้นรึ?"
"ครับ,เต๋าจวิน!"
"เผ่าฉลามกล้าล่วงเกินนิกายจื่อเซียวอย่างคาดไม่ถึง,ออกคำสั่งไปยังคนของนิกายจื่อเซียวที่อยู่รอบๆ,ให้มาพบข้า,ข้าจะพาพวกเขาไปกำจัดเผ่าฉลามให้สิ้นซาก!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"
------------------------------------------------------
จงซานและคนอื่นๆที่กลับไปยังเกาะก่อนหน้านี้,หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,หลังจากที่จงซานได้ทำการวิเคราะห์ข้อมูลที่หงเซียวได้ส่งออกไปพื้นที่รอบๆ,และนำข่าวต่างๆกลับมา.
ที่ด้านหน้าบนโต๊ะของจงซานั้นนั้นมีหยกบันทึกวางอยู่นับร้อย.
"เซิ่งหวังจง,พวกเราได้ออกไปบันทึกพื้นที่ต่างๆตลอดสี่เดือนทั่วทั้งทะเลอ้าวไลแล้ว,เหล่ากลุ่มอิทธิต่างๆเองก็ด้วย,มีหลายกลุ่มที่เข้าห้ำหั่นกัน,และยังมีหลายกลุ่ม,หลายร้อยการต่อสู้ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก,รวมแล้วกว่าห้าสิบกว่าสนามรบ!"หงเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รอบนี้อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่แสดงความสงสัยออกมา.
"ใช่,มีกลุ่มหรือสองกลุ่ม,พวกเขาที่มีความขัดแย้งกับคนกลุ่มใหญ่ถึงสิบกลุ่ม,ทว่าตลอดการต่อสู้นับร้อยครั้ง,พวกเขาได้ปรากฏขึ้นในสนามรบกว่าห้าสิบแห่ง,นับเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก,ทว่าข้าก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้เช่นกัน
"เป็นใครอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยถามออกมาทันที.
หงเซียวที่ใช้วิชาฉายภาพออกมา,เป็นชายคนหนึ่งในชุดสีเหลือง,อีกคนในชุดนักพรตสีดำ,พวกเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคน,แววตาที่เผยท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก,ราวกับว่าการต่อสู้เหล่านี้มีพวกเขาเป็นต้นเหตุ.
"เหรินชุนอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
เหรินชุนอย่างงั้นรึ?
นี่คือผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยในโลกใบเล็ก,เขาที่เป็นหนึ่งผู้ควบคุมหนึ่งในห้าวิถีสวรรค์! และยังมีระฆังแห่งความโกลาหลในมืออีกด้วย,เขาเป็นใครกันแน่?
เขามาที่ทะเลอ้าวไลเพื่ออะไร?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น