Immortality Chapter 756 Gives the sword
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 756 มอบกระบี่.
Chapter 756 Gives the sword
ภพหยิน,เมืองซ่าง! ภายในตำหนักปู่ซือ,ท้องพระโรง.
"นับจากวันนี้,ข้าขอแต่งตั้งเสี่ยวหวังให้เป็นแม่ทัพกองกำลังที่
10 ของต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับด้วยเกล้า!"เสี่ยวหวังที่โค้งทำความเคารพ.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งที่มีแม่ทัพเพิ่มขึ้นมา,แม้ว่าจะมีบางคนที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ,ทว่าความสามารถของเสี่ยวหวังนั้นไม่มีใครสงสัย,กับการที่ราชวงศ์เทียนไมทรงพลังแข็งแกร่งนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นเสี่ยวหวังเป็นผู้บัญชาทัพนั่นเอง.
"เหยี่ยนฉงจื่อ!"จงซานกล่าว.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"แม่ทัพกองกำลังที่ 7 เหยี่ยนฉงจื่อที่ก้าวออกไปในทันที.
"สองปีหลังจากนี้,เมืองซ่างจะทำการสอบเกอจี,เกี่ยวกับการดำเนินการทั้งหมด,ให้เจ้าเป็นคนจัดการ!"จงซานออกคำสั่ง.
"น้อมรับประสงค์!"เหยี่ยนฉงจื่อที่รับคำในทันที.
เหยี่ยนฉงจื่อรับผิดชอบในการคัดเลือกคนที่มีความสามารถ,แน่นอนว่าการรบในภพหยินนั้นยังคงดำเนินอยู่,เหล่าคนที่มีความสามารถจึงนับว่าเป็นสิ่งจำเป็น.
ราชวงศ์เทียนไมที่ไร้ซึ่งเสี่ยวหวังและราชวงศ์หวู่ซือที่ไร้แดนเทพอมตะสนับสนุน,ก็กลายเป็นราชวงศ์ราชันย์ทั่วๆไปเท่านั้น.
ราชวงศ์ราชันย์ทั่วภพหยินนั้น,ถูกราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งสะกดข่มไปทั้งหมด.
ทิศเหนือ,ของภพหยินยังมีแดนเทวะและราชวงศ์สวรรค์อยู่,หากแต่พวกเขาไม่ได้เคลื่อนทัพลงมาภาคใต้,ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ต้องการเข้ามาร่วมแย่งชิงแผ่นดินแต่อย่างใด,นอกจากนี้ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,การจะต่อกรกับพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน.
ส่วนตระกูลเทียน,เทียนเซียวจื่อที่ได้รับบาดเจ็บหนักด้วยฝีมือจงซาน,เวลานี้พวกเขาคงยังไม่เคลื่อนไหว,อย่างน้อยในการรักษาบาดแผล,แม้นว่าจะมีน้ำพุแห่งชีวิตช่วย,อย่างน้อยที่สุดก็ใช้เวลาสิบปี,ต้องไม่ลืมว่าจงซานได้ทำร้ายเทียนเซียวบาดเจ็บสาหัส,บดกระดูกทั่วร่าง,จะสามารถรักษาได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
สิบปี? เมื่อไม่มีเสี่ยวหวัง,บางที่ภาคใต้ก็คงกลายเป็นของจงซานไปจนสิ้นแล้ว.
สำนักขนาดใหญ่? ราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่?
พวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่อยู่ในสายตาของจงซาน,กองกำลังของต้าเจิ้งกำลังกวาดยึดครองภาคใต้อย่างรวดเร็ว.
กับความฮึกเหิม,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่,ความแข็งแกร่งของพวกเขาไร้ซึ่งผู้ต้านทาน.
ความแข็งแกร่งของต้าเจิ้งที่ขยายออกไปอย่างรวดเร็วบ้าคลั่ง,อำนาจและความแข็งแกร่งเองได้เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน.
ส่วนจงซานนั้นไม่จำเป็นต้องลงมือเองด้วยซ้ำ,เขาที่ตอนนี้ประจำการอยู่เมืองซ่างตลอดเวลา.
ย้อนไปในอดีต,การต่อสู้ที่ทะเลดำ,เย่ชิงเฉิงที่หายไปทันทีทันใด.
เย่ชิงเฉิงในเวลานั้นรับรู้ว่าแสงสีเหลืองที่พาเขาเข้าไปในมิติแห่งหนึ่ง,หลังจากนั้นอีกสามวัน,มันก็พาเขาผ่านออกมายังสถานที่แห่งหนึ่ง.
บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่มวลเมฆา!
เย่ชิงเฉิงที่ได้มายืนบนยอดเขาแห่งหนึ่ง,สถานที่แห่งนี้มีแสงตะวันที่ร้อนแรง,ส่องประกายลงมา.
เย่ชิงเฉิงที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,เสื้อผ้าขาดวิ่น,ผมกระเซอะกระเซิง,สภาพน่าอดสูอย่างที่สุด.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองออกไปรอบๆ,ใบหน้าที่ชะงักงันเล็กน้อย,จดจ้องมองดวงตะวันสีทอง.
ดวงตะวันสีทอง? ภพหยางอย่างงั้นรึ?
"ผู้มาเป็นใคร?
กล้ารุกเข้ามายังเขตแดนหวงห้ามของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"
ไมไกลออกไปนั้นได้ปรากฏกลุ่มของผู้ฝึกตนที่ออกมารุมล้อมเขาในทันที,กระบี่ที่ชี้ไปยังเย่ชิงเฉิงด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองอย่างงงงวยกับเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ.
"ยังไม่รีบบอกอีกเจ้าเป็นใคร?
กล้าบุกเข้ามายังพื้นที่ลับของแดนเทพอมตะ?"เหล่ากลุ่มผู้ฝึกตนที่กำลังโกรธเกรี้ยว.
เย่ชิงเฉิงที่กวาดตามองกลุ่มคนดังกล่าว,ก็ฝืนยิ้มออกมา,เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"เป็นใคร?ยังไม่รีบพูดอีก?"
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองคนเหล่านั้น,ส่ายหน้าไปมา,"ช่วยแจ้งเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ว่าศิษย์ที่เต็มไปด้วยความผิดต้องการเข้าพบ,เย่ชิงเฉิง!"
"ศิษย์ที่ทำความผิดของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"
"เย่ชิงเฉิง?"
"ไม่เห็นเคยได้ยิน? เย่ชิงเฉิง?
ใครคือเย่ชิงเฉิงกัน?"
"ศิษย์พี่ใหญ่."
"อืม!"
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,ห้องโถงแดนเทพอมตะ.
ที่ด้านหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เย่ชิงเฉิงที่ฟื้นฟูกลับมาแล้ว!
"ท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอับอาย.
"ครับ,เรื่องนี้,เป็นความผิดพลาดของข้าเอง,ที่ทำให้โลกอมตะล่มสลาย!"ใบหน้าเย่ชิงเฉิงที่รู้สึกผิด.
"เอาล่ะ,ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!"เต๋าจวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า......!"
"ผู้ก่อตั้งให้ข้าเป็นคนจัดการเจ้า,ข้าจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง,หลังจากนี้,จงใช้พลังของเจ้าชดใช้คืนก็แล้วกัน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่ตอบรับคำในทันที.
"แม้ว่าคราวนี้พวกเราจะสูญเสียโลกอมตะไป,ทว่าแดนเทพอมตะคือศูนย์ใหญ่ของพวกเรา,ฝีมือกระบี่ของเจ้าก็นับว่าใช้ประโยชน์ได้,แม้นว่าจะเสียกระบี่ลู่เซียนไป,ทำให้ผู้ก่อตั้งโกรธเกรี้ยว,ทว่าข้าก็ตัดสินใจว่าจะยืมกระบี่จิวเซียนให้เจ้าใช้อีกสักครา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"ขอบคุณท่านประมุข,ข้าจะไม่ทำให้ท่านประมุขต้องผิดหวังอีกอย่างแน่นอน!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพพร้อมกับรับกระบี่จิวเซียนมา.
เต๋าจวินเซิ่งหยาพยักหน้ารับจดจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเย่ชิงเฉิงดี,เย่ชิงเฉิงในครั้งนี้สูญเสียโลกอมตะและกระบี่ลู่เซียน,นับว่าเป็นอาชญากรรมที่ยากจะให้อภัย,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็รู้จักที่จะใช้คน,การลงโทษเย่ชิงเฉิงมีประโยชน์น้อยกว่าทำให้เขาติดหนี้บุญคุณ,ภพหยินพ่ายแพแล้ว,หากแต่แดนเทพอมตะนั้นมีพลังมากกว่าหลายเท่า.
"ท่านประมุข,คาดไม่ถึงว่าจงซานจะร้ายกาจขนาดนี้,อสุรกายของมันได้กลืนกินกระบี่ลู่เซียนไป,ย่อยสลายหายไปทั้งหมดแล้วรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ผู้ก่อตั้งไม่มีทางผิดพลาดแน่,กระบี่ลู่เซียนนั้นไม่มีอยู่แล้ว,หายไปอย่างสิ้นเชิง,นับจากนี้ค่ายกลกระบี่พิฆาตเซียน,คงเป็นได้แค่ค่ายกลในตำนานแล้ว,หากแต่อสูรกายตนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก,แม้แต่มีดบิดพิฆาตเซียนของข้า,ยังถูกมันกลืนไปถึงสองเล่ม!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ต้าเจิ้ง,ท่านประมุข,ต้าเจิ้งนั้น,เป็นศัตรูกับแดนเทพอมตะมาก่อนแล้วอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"อืม,การโจมตีโลกอมตะครั้งนี้,จงซานคงต้องการแก้แค้นข้า."เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ก่อนหน้านี้?"
"ใช่,ก่อนหน้านี้ข้าได้นำคนเข้าล้อมโจมตีสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาจึงคิดที่จะเอาคืนแดนเทพอมตะของข้า,คนผู้นี้ร้ายกาจแน่นอน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งได้ส่งคนไปยังภพหยินหมด,ในเวลานี้
ไม่ใช่ว่าสวนสวรรค์ลอยฟ้ากลายเป็นว่างเปล่าหรอกรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ไม่รู้เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก,ทว่าข้าได้ส่งคนไปตรวจสอบที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว!"เต๋าจวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่ต้องเผชิญหน้ากับทูตของแดนเทพอมตะ.
"เอาล่ะ,พวกเจ้าไปได้!"จงซานที่ไม่ใส่ใจคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย.
"ครับ,รบกวนราชันย์จงซานแล้ว!"เหล่าทูตที่แสดงความเคารพ,ก่อนที่จะถอนตัว,และถูกส่งตัวออกทางประตูสวรรค์ทิศใต้ไป.
ขณะที่ทูตจากแดนเทพอมตะจากไปแล้ว,จงซานก็จ้องมองไปยังมุมห้องมุมหนึ่ง,คนอื่นๆย่อมไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานกลับสามารถมองเห็นได้อย่างแปลกประหลาด,ว่ามีสหายที่ดีของเขาคนหนึ่งอยู่ที่นั่น.
"หวนจี,หลายวันมานี้ต้องขอบคุณเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
หวนจีก็คือสตรีร่างมายาปิศาจสวรรค์ผู้เกิดขึ้นมาจากรูปปั้นหยกขาวในถ้ำร้อยสวรรค์นั่นเอง.
"เรื่องเล็กน้อย,หากไม่สามารถสร้างภาพลวงตาได้,จะยังเป็นปิศาจสวรรค์ได้อย่างไร,อีกอย่างข้าเพิ่งพบว่าข้าไม่ได้เป็นปิศาจสวรรค์ขั้นต้นแล้ว,ตอนนี้ได้ก้าวมาเป็นปิศาจสวรรค์ขั้นกลางแล้ว!"หวนจีที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"หืม?"จงซานที่ดวงตาเปล่งประกาย.
"หืมนี้,แปลว่าเร็วใช่รึไม่!"หวนจีเผยยิ้มออกมา.
"เจ้าคงจะพยายามอย่างหนัก!"จงซานที่กล่าวชม.
"แน่นอน,มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องการ!"หวนจีที่กล่าวตอบ.
"เฉียนโหยวกำลังจะเข้าไปในถ้ำร้อยสวรรค์,โปรดดูแลนางด้วย!"จงซานกล่าว.
"ข้ารู้ว่านางคือฮวงโหวของเจ้า,โปรดวางใจข้าจะดูแลอย่างดี,และให้เจ้าเป็นนักแสดงหลักด้วย!"หวนจีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
สองวันหลังจากนั้นที่ด้านหน้าถ้ำร้อยสวรรค์,กู่เฉียนโหยวที่กำลังเข้าไปในถ้ำ,โดยมีจงซานที่มาส่งนาง.
"จงซาน,เทพอสูรบรรพชนไปแล้วอย่างงั้นรึ?"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเสียดาย.
เทพอสูรบรรพชนนั้นท่าทางของมันน่ารักเป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้ที่เมืองซ่างภพหยิน,กู่เฉียนโหยวได้ดูแลมันอยู่ช่วงเวลาหนึ่งนั่นเอง.
"มันคงจะกลับไปหาเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,ก่อนที่ข้าจะออกไปต่อสู้เดิมพันที่ทะเลดำ,มันได้ตกลงกับข้าในฝันเรียบร้อยแล้ว!"จงซานกล่าว.
"หืม?,เช่นนั้นจะได้รับอันตรายหรือไม่?"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"โปรดวางใจ,ถึงจะเป็นระดับสวรรค์แท้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะจับตัวมันได้,อีกอย่างในอดีตเย่ชิงเฉิงที่ใช้แม้แต่เจดีย์หมื่นบานกระจกช่วยจับ,มันยังสามารถรอดปลอดภัยได้!"
"แต่ว่า........!"แววตาของกู่เฉียนโหยวยังไม่สามารถวางใจได้.
"หลังจากนี้,หากมีโอกาส,ข้าจะหาเทพอสูรที่น่ารักให้กับเจ้าแทนก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวที่เห็นจงซานรับรู้ความในใจ,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ.
ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน,เมืองเซียนหยาง,ท้องพระโรง.
หยิงที่จ้องมองเหล่าข้าราชบริพาร,ขณะที่หลี่ซือก้าวออกมาด้านหน้า.
"เรียนฝ่าบาท,กระบี่ลู่เซียนในภพหยินหายไปด้วยฝีมือของจงซาน,ดังนั้นเฒ่าจิ้งจอกนั่นจึงโกรธเกรี้ยวจนคำรามออกมา!"หลี่ซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?"
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งนั้น,มีความสามารถในการผ่านลงไปในภพหยิน,เมื่อไม่นานมานี้,เต้าเจิ้งในภพหยินได้กระทำแผนการใหญ่ที่พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน,สร้างชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วภพหยิน!"หลี่ซือกล่าวรายงานา.
"หืม?"
"ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรกแล้ว,จงซานที่วางแผนเดิมพันต่อสู้ที่ทะเลดำกับเย่ชิงเฉิงเป็นแผนการเพื่อให้เย่ชิงเฉิงออกมา,และยังมีตระกูลเทียนเข้ามาเกี่ยวข้อง,และเกิดการต่อสู้กัน,จงซานที่ได้รับชัยชนะและเก็บเกี่ยวได้อย่างมากมาย!"หลี่ซือกล่าว.
หยิงที่ยังคงนั่งบนบัลลังก์,รอฟังรายงาน.
"จงซานได้กำจัดโลกอมตะ,ยึดครองกระบี่ลู่เซียนและทำร้ายคุนเผิงบาดเจ็บหนัก,แม้แต่เอาชนะตระกูลเทียน,เรื่องนี้เวลานี้ในภพหยินกำลังลือกระฉ่อนไปทั่วหล้า..............!"
หลี่ซือที่ทำการรายงานสถานการณ์ต่างที่เกิดขึ้นในภพหยินออกไปทั้งหมด.
กับการรายงานที่ไม่เหลือไม่ขาดเลยแม้แต่น้อย,ความสามารถของหลี่ซือร้ายกาจต่อต้านสวรรค์เป็นอย่างมาก,ที่สามารถสืบข่าวที่เกิดขึ้นในภพหยินทั้งที่ตัวเองอยู่ภพหยางได้อย่างระเอียด,ไม่มีใครรู้ว่าหลี่ซือทำได้อย่างไร?
ราวกับว่าเขาก็สามารถไปมาระหว่างภพหยินและภพหยางได้อย่างง่ายดาย.
"ยอดเยี่ยม,ยิงหินก้อนเดียวได้นกหกตัว,จงซานทำได้ยอดเยี่ยม!"หลี่ปู่ซาที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ฝ่าบาท,ต้าเจิ้งที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ,จงซานที่ฝ่าบาทกำลังจับตามอง,โดดเด่นร้ายกาจจริงๆ!"หลี่ซือพยักหน้ารับ.
"ฝ่าบาท,พวกเราจะทำอย่างไรต่อไป?"หลี่ซือที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.
หยิงที่เคาะนิ้วไปบนพนักมังกรเบาๆ,กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำ,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็พากันเงียบ,ไม่มีใครกล้าส่งเสียงรบกวน.
หยิงที่ครุ่นคิดไปนานเหมือนกันก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."น่าสนใจ!"
"ฝ่าบาท?"หลี่ซือกล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
"นั่งและชมต่อไป!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
ฝ่าบาทกำลังจะบอกว่านั่งบนภูดูเสือกัดกันรึ?
หรือว่าเพียงแค่ต้องการชมเสือกัดกันเท่านั้นเอง?
"ขอรับ!"หลี่ซือรับคำในทันที.
坐山观虎斗 ความหมาย นั่งภูชมเสือกัดกัน หมายถึง นั่งชมสองฝ่ายที่รบกัน รอจนทั้งสองฝ่ายเพรี่ยงพร้ำแล้ว
ค่อยเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
Chapter 756 Gives the sword
授剑
มอบกระบี่.
ภพหยิน,เมืองซ่าง! ภายในตำหนักปู่ซือ,ท้องพระโรง.
"นับจากวันนี้,ข้าขอแต่งตั้งเสี่ยวหวังให้เป็นแม่ทัพกองกำลังที่
10 ของต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับด้วยเกล้า!"เสี่ยวหวังที่โค้งทำความเคารพ.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งที่มีแม่ทัพเพิ่มขึ้นมา,แม้ว่าจะมีบางคนที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ,ทว่าความสามารถของเสี่ยวหวังนั้นไม่มีใครสงสัย,กับการที่ราชวงศ์เทียนไมทรงพลังแข็งแกร่งนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นเสี่ยวหวังเป็นผู้บัญชาทัพนั่นเอง.
"เหยี่ยนฉงจื่อ!"จงซานกล่าว.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"แม่ทัพกองกำลังที่ 7 เหยี่ยนฉงจื่อที่ก้าวออกไปในทันที.
"สองปีหลังจากนี้,เมืองซ่างจะทำการสอบเกอจี,เกี่ยวกับการดำเนินการทั้งหมด,ให้เจ้าเป็นคนจัดการ!"จงซานออกคำสั่ง.
"น้อมรับประสงค์!"เหยี่ยนฉงจื่อที่รับคำในทันที.
เหยี่ยนฉงจื่อรับผิดชอบในการคัดเลือกคนที่มีความสามารถ,แน่นอนว่าการรบในภพหยินนั้นยังคงดำเนินอยู่,เหล่าคนที่มีความสามารถจึงนับว่าเป็นสิ่งจำเป็น.
ราชวงศ์เทียนไมที่ไร้ซึ่งเสี่ยวหวังและราชวงศ์หวู่ซือที่ไร้แดนเทพอมตะสนับสนุน,ก็กลายเป็นราชวงศ์ราชันย์ทั่วๆไปเท่านั้น.
ราชวงศ์ราชันย์ทั่วภพหยินนั้น,ถูกราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งสะกดข่มไปทั้งหมด.
ทิศเหนือ,ของภพหยินยังมีแดนเทวะและราชวงศ์สวรรค์อยู่,หากแต่พวกเขาไม่ได้เคลื่อนทัพลงมาภาคใต้,ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ต้องการเข้ามาร่วมแย่งชิงแผ่นดินแต่อย่างใด,นอกจากนี้ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,การจะต่อกรกับพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน.
ส่วนตระกูลเทียน,เทียนเซียวจื่อที่ได้รับบาดเจ็บหนักด้วยฝีมือจงซาน,เวลานี้พวกเขาคงยังไม่เคลื่อนไหว,อย่างน้อยในการรักษาบาดแผล,แม้นว่าจะมีน้ำพุแห่งชีวิตช่วย,อย่างน้อยที่สุดก็ใช้เวลาสิบปี,ต้องไม่ลืมว่าจงซานได้ทำร้ายเทียนเซียวบาดเจ็บสาหัส,บดกระดูกทั่วร่าง,จะสามารถรักษาได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
สิบปี? เมื่อไม่มีเสี่ยวหวัง,บางที่ภาคใต้ก็คงกลายเป็นของจงซานไปจนสิ้นแล้ว.
สำนักขนาดใหญ่? ราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่?
พวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่อยู่ในสายตาของจงซาน,กองกำลังของต้าเจิ้งกำลังกวาดยึดครองภาคใต้อย่างรวดเร็ว.
กับความฮึกเหิม,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่,ความแข็งแกร่งของพวกเขาไร้ซึ่งผู้ต้านทาน.
ความแข็งแกร่งของต้าเจิ้งที่ขยายออกไปอย่างรวดเร็วบ้าคลั่ง,อำนาจและความแข็งแกร่งเองได้เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน.
ส่วนจงซานนั้นไม่จำเป็นต้องลงมือเองด้วยซ้ำ,เขาที่ตอนนี้ประจำการอยู่เมืองซ่างตลอดเวลา.
...
ย้อนไปในอดีต,การต่อสู้ที่ทะเลดำ,เย่ชิงเฉิงที่หายไปทันทีทันใด.
เย่ชิงเฉิงในเวลานั้นรับรู้ว่าแสงสีเหลืองที่พาเขาเข้าไปในมิติแห่งหนึ่ง,หลังจากนั้นอีกสามวัน,มันก็พาเขาผ่านออกมายังสถานที่แห่งหนึ่ง.
บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่มวลเมฆา!
เย่ชิงเฉิงที่ได้มายืนบนยอดเขาแห่งหนึ่ง,สถานที่แห่งนี้มีแสงตะวันที่ร้อนแรง,ส่องประกายลงมา.
เย่ชิงเฉิงที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,เสื้อผ้าขาดวิ่น,ผมกระเซอะกระเซิง,สภาพน่าอดสูอย่างที่สุด.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองออกไปรอบๆ,ใบหน้าที่ชะงักงันเล็กน้อย,จดจ้องมองดวงตะวันสีทอง.
ดวงตะวันสีทอง? ภพหยางอย่างงั้นรึ?
"ผู้มาเป็นใคร?
กล้ารุกเข้ามายังเขตแดนหวงห้ามของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"
ไมไกลออกไปนั้นได้ปรากฏกลุ่มของผู้ฝึกตนที่ออกมารุมล้อมเขาในทันที,กระบี่ที่ชี้ไปยังเย่ชิงเฉิงด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองอย่างงงงวยกับเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ.
"ยังไม่รีบบอกอีกเจ้าเป็นใคร?
กล้าบุกเข้ามายังพื้นที่ลับของแดนเทพอมตะ?"เหล่ากลุ่มผู้ฝึกตนที่กำลังโกรธเกรี้ยว.
เย่ชิงเฉิงที่กวาดตามองกลุ่มคนดังกล่าว,ก็ฝืนยิ้มออกมา,เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"เป็นใคร?ยังไม่รีบพูดอีก?"
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองคนเหล่านั้น,ส่ายหน้าไปมา,"ช่วยแจ้งเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ว่าศิษย์ที่เต็มไปด้วยความผิดต้องการเข้าพบ,เย่ชิงเฉิง!"
"ศิษย์ที่ทำความผิดของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"
"เย่ชิงเฉิง?"
"ไม่เห็นเคยได้ยิน? เย่ชิงเฉิง?
ใครคือเย่ชิงเฉิงกัน?"
"ศิษย์พี่ใหญ่."
"อืม!"
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,ห้องโถงแดนเทพอมตะ.
ที่ด้านหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เย่ชิงเฉิงที่ฟื้นฟูกลับมาแล้ว!
"ท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอับอาย.
sound asked.
"เจ้าใช้,ยันต์ป้องชีวิตของโจวเหย๋าซือ,เดินทางมาภพหยางงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สอบถามออกมาในทันที.
"ครับ,เรื่องนี้,เป็นความผิดพลาดของข้าเอง,ที่ทำให้โลกอมตะล่มสลาย!"ใบหน้าเย่ชิงเฉิงที่รู้สึกผิด.
"เอาล่ะ,ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!"เต๋าจวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า......!"
"ผู้ก่อตั้งให้ข้าเป็นคนจัดการเจ้า,ข้าจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง,หลังจากนี้,จงใช้พลังของเจ้าชดใช้คืนก็แล้วกัน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่ตอบรับคำในทันที.
"แม้ว่าคราวนี้พวกเราจะสูญเสียโลกอมตะไป,ทว่าแดนเทพอมตะคือศูนย์ใหญ่ของพวกเรา,ฝีมือกระบี่ของเจ้าก็นับว่าใช้ประโยชน์ได้,แม้นว่าจะเสียกระบี่ลู่เซียนไป,ทำให้ผู้ก่อตั้งโกรธเกรี้ยว,ทว่าข้าก็ตัดสินใจว่าจะยืมกระบี่จิวเซียนให้เจ้าใช้อีกสักครา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"ขอบคุณท่านประมุข,ข้าจะไม่ทำให้ท่านประมุขต้องผิดหวังอีกอย่างแน่นอน!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพพร้อมกับรับกระบี่จิวเซียนมา.
เต๋าจวินเซิ่งหยาพยักหน้ารับจดจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเย่ชิงเฉิงดี,เย่ชิงเฉิงในครั้งนี้สูญเสียโลกอมตะและกระบี่ลู่เซียน,นับว่าเป็นอาชญากรรมที่ยากจะให้อภัย,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็รู้จักที่จะใช้คน,การลงโทษเย่ชิงเฉิงมีประโยชน์น้อยกว่าทำให้เขาติดหนี้บุญคุณ,ภพหยินพ่ายแพแล้ว,หากแต่แดนเทพอมตะนั้นมีพลังมากกว่าหลายเท่า.
"ท่านประมุข,คาดไม่ถึงว่าจงซานจะร้ายกาจขนาดนี้,อสุรกายของมันได้กลืนกินกระบี่ลู่เซียนไป,ย่อยสลายหายไปทั้งหมดแล้วรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ผู้ก่อตั้งไม่มีทางผิดพลาดแน่,กระบี่ลู่เซียนนั้นไม่มีอยู่แล้ว,หายไปอย่างสิ้นเชิง,นับจากนี้ค่ายกลกระบี่พิฆาตเซียน,คงเป็นได้แค่ค่ายกลในตำนานแล้ว,หากแต่อสูรกายตนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก,แม้แต่มีดบิดพิฆาตเซียนของข้า,ยังถูกมันกลืนไปถึงสองเล่ม!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ต้าเจิ้ง,ท่านประมุข,ต้าเจิ้งนั้น,เป็นศัตรูกับแดนเทพอมตะมาก่อนแล้วอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"อืม,การโจมตีโลกอมตะครั้งนี้,จงซานคงต้องการแก้แค้นข้า."เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ก่อนหน้านี้?"
"ใช่,ก่อนหน้านี้ข้าได้นำคนเข้าล้อมโจมตีสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาจึงคิดที่จะเอาคืนแดนเทพอมตะของข้า,คนผู้นี้ร้ายกาจแน่นอน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งได้ส่งคนไปยังภพหยินหมด,ในเวลานี้
ไม่ใช่ว่าสวนสวรรค์ลอยฟ้ากลายเป็นว่างเปล่าหรอกรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ไม่รู้เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก,ทว่าข้าได้ส่งคนไปตรวจสอบที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว!"เต๋าจวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ"
.........
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่ต้องเผชิญหน้ากับทูตของแดนเทพอมตะ.
"เอาล่ะ,พวกเจ้าไปได้!"จงซานที่ไม่ใส่ใจคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย.
"ครับ,รบกวนราชันย์จงซานแล้ว!"เหล่าทูตที่แสดงความเคารพ,ก่อนที่จะถอนตัว,และถูกส่งตัวออกทางประตูสวรรค์ทิศใต้ไป.
ขณะที่ทูตจากแดนเทพอมตะจากไปแล้ว,จงซานก็จ้องมองไปยังมุมห้องมุมหนึ่ง,คนอื่นๆย่อมไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานกลับสามารถมองเห็นได้อย่างแปลกประหลาด,ว่ามีสหายที่ดีของเขาคนหนึ่งอยู่ที่นั่น.
"หวนจี,หลายวันมานี้ต้องขอบคุณเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
หวนจีก็คือสตรีร่างมายาปิศาจสวรรค์ผู้เกิดขึ้นมาจากรูปปั้นหยกขาวในถ้ำร้อยสวรรค์นั่นเอง.
"เรื่องเล็กน้อย,หากไม่สามารถสร้างภาพลวงตาได้,จะยังเป็นปิศาจสวรรค์ได้อย่างไร,อีกอย่างข้าเพิ่งพบว่าข้าไม่ได้เป็นปิศาจสวรรค์ขั้นต้นแล้ว,ตอนนี้ได้ก้าวมาเป็นปิศาจสวรรค์ขั้นกลางแล้ว!"หวนจีที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"หืม?"จงซานที่ดวงตาเปล่งประกาย.
"หืมนี้,แปลว่าเร็วใช่รึไม่!"หวนจีเผยยิ้มออกมา.
"เจ้าคงจะพยายามอย่างหนัก!"จงซานที่กล่าวชม.
"แน่นอน,มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องการ!"หวนจีที่กล่าวตอบ.
"เฉียนโหยวกำลังจะเข้าไปในถ้ำร้อยสวรรค์,โปรดดูแลนางด้วย!"จงซานกล่าว.
"ข้ารู้ว่านางคือฮวงโหวของเจ้า,โปรดวางใจข้าจะดูแลอย่างดี,และให้เจ้าเป็นนักแสดงหลักด้วย!"หวนจีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
สองวันหลังจากนั้นที่ด้านหน้าถ้ำร้อยสวรรค์,กู่เฉียนโหยวที่กำลังเข้าไปในถ้ำ,โดยมีจงซานที่มาส่งนาง.
"จงซาน,เทพอสูรบรรพชนไปแล้วอย่างงั้นรึ?"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเสียดาย.
เทพอสูรบรรพชนนั้นท่าทางของมันน่ารักเป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้ที่เมืองซ่างภพหยิน,กู่เฉียนโหยวได้ดูแลมันอยู่ช่วงเวลาหนึ่งนั่นเอง.
"มันคงจะกลับไปหาเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,ก่อนที่ข้าจะออกไปต่อสู้เดิมพันที่ทะเลดำ,มันได้ตกลงกับข้าในฝันเรียบร้อยแล้ว!"จงซานกล่าว.
"หืม?,เช่นนั้นจะได้รับอันตรายหรือไม่?"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"โปรดวางใจ,ถึงจะเป็นระดับสวรรค์แท้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะจับตัวมันได้,อีกอย่างในอดีตเย่ชิงเฉิงที่ใช้แม้แต่เจดีย์หมื่นบานกระจกช่วยจับ,มันยังสามารถรอดปลอดภัยได้!"
"แต่ว่า........!"แววตาของกู่เฉียนโหยวยังไม่สามารถวางใจได้.
"หลังจากนี้,หากมีโอกาส,ข้าจะหาเทพอสูรที่น่ารักให้กับเจ้าแทนก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวที่เห็นจงซานรับรู้ความในใจ,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ.
................
ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน,เมืองเซียนหยาง,ท้องพระโรง.
หยิงที่จ้องมองเหล่าข้าราชบริพาร,ขณะที่หลี่ซือก้าวออกมาด้านหน้า.
"เรียนฝ่าบาท,กระบี่ลู่เซียนในภพหยินหายไปด้วยฝีมือของจงซาน,ดังนั้นเฒ่าจิ้งจอกนั่นจึงโกรธเกรี้ยวจนคำรามออกมา!"หลี่ซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?"
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งนั้น,มีความสามารถในการผ่านลงไปในภพหยิน,เมื่อไม่นานมานี้,เต้าเจิ้งในภพหยินได้กระทำแผนการใหญ่ที่พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน,สร้างชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วภพหยิน!"หลี่ซือกล่าวรายงานา.
"หืม?"
"ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรกแล้ว,จงซานที่วางแผนเดิมพันต่อสู้ที่ทะเลดำกับเย่ชิงเฉิงเป็นแผนการเพื่อให้เย่ชิงเฉิงออกมา,และยังมีตระกูลเทียนเข้ามาเกี่ยวข้อง,และเกิดการต่อสู้กัน,จงซานที่ได้รับชัยชนะและเก็บเกี่ยวได้อย่างมากมาย!"หลี่ซือกล่าว.
หยิงที่ยังคงนั่งบนบัลลังก์,รอฟังรายงาน.
"จงซานได้กำจัดโลกอมตะ,ยึดครองกระบี่ลู่เซียนและทำร้ายคุนเผิงบาดเจ็บหนัก,แม้แต่เอาชนะตระกูลเทียน,เรื่องนี้เวลานี้ในภพหยินกำลังลือกระฉ่อนไปทั่วหล้า..............!"
หลี่ซือที่ทำการรายงานสถานการณ์ต่างที่เกิดขึ้นในภพหยินออกไปทั้งหมด.
กับการรายงานที่ไม่เหลือไม่ขาดเลยแม้แต่น้อย,ความสามารถของหลี่ซือร้ายกาจต่อต้านสวรรค์เป็นอย่างมาก,ที่สามารถสืบข่าวที่เกิดขึ้นในภพหยินทั้งที่ตัวเองอยู่ภพหยางได้อย่างระเอียด,ไม่มีใครรู้ว่าหลี่ซือทำได้อย่างไร?
ราวกับว่าเขาก็สามารถไปมาระหว่างภพหยินและภพหยางได้อย่างง่ายดาย.
"ยอดเยี่ยม,ยิงหินก้อนเดียวได้นกหกตัว,จงซานทำได้ยอดเยี่ยม!"หลี่ปู่ซาที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ฝ่าบาท,ต้าเจิ้งที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ,จงซานที่ฝ่าบาทกำลังจับตามอง,โดดเด่นร้ายกาจจริงๆ!"หลี่ซือพยักหน้ารับ.
"ฝ่าบาท,พวกเราจะทำอย่างไรต่อไป?"หลี่ซือที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.
หยิงที่เคาะนิ้วไปบนพนักมังกรเบาๆ,กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำ,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็พากันเงียบ,ไม่มีใครกล้าส่งเสียงรบกวน.
หยิงที่ครุ่นคิดไปนานเหมือนกันก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."น่าสนใจ!"
"ฝ่าบาท?"หลี่ซือกล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
"นั่งและชมต่อไป!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
ฝ่าบาทกำลังจะบอกว่านั่งบนภูดูเสือกัดกันรึ?
หรือว่าเพียงแค่ต้องการชมเสือกัดกันเท่านั้นเอง?
"ขอรับ!"หลี่ซือรับคำในทันที.
坐山观虎斗 ความหมาย นั่งภูชมเสือกัดกัน หมายถึง นั่งชมสองฝ่ายที่รบกัน รอจนทั้งสองฝ่ายเพรี่ยงพร้ำแล้ว
ค่อยเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น