Immortality Chapter 716 Old monster in under the heavens peak
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 716 อสุรกายชราในยอดเขาเทียนเซี่ย.
Chapter 716 Old monster in under the heavens
peak
ย้อนกลับไปอีกครึ่งเดือนที่แล้ว,ราชวงศ์สวรรค์,ภายในห้องอักษรของกู่เจิ้งอี้.
"ฝ่าบาทโปรดออกคำสั่งถอยกำลัง,บนยอดเขาเทียนเซี่ยนั้นเป็นสุสานบรรพชนของกระหม่อม,ไม่สามารถเข้าไปล่วงเกินได้!"อาวุโสเทียนที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
"อาวุโสเทียนท่านทำอะไร?"กู่เจิ้งอี้ที่เร่งรีบกล่าวห้ามอาวุโสเทียนในทันที.
"ฝ่าบาท,เมื่อต้าหยงเปิดราชวงศ์นั้น,ฝ่าบาทได้รับปากผู้น้อยแล้ว,ว่าจะเติมเต็มความปรารถนาของผู้น้อย,ก่อนหน้านี้กู่เฉิงตงที่ได้ตกตายไปเอง,ก็ได้รับปากหม่อมฉันจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้,และเรื่องที่ผู้น้อยร้องขอก็คือการรักษาหลุมศพบรรพชน,ขอให้ฝ่าบาทรับปากกระทำตามคำสัญญาของกระหม่อมด้วย!"อาวุโสเทียนที่ร้องขอไม่ยอมลุก.
กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ราวกับว่า,กำลังรู้สึกลังเล.
ซือหม่าเข่อที่แค่นเสียงเย็นชา,"ถอนกำลังอย่างงั้นรึ?
สถานการบนเทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,ทั้งสองราชวงศ์ต่างก็ได้ตั้งทัพประจำการแล้ว,แค่ฟังคำพูดเจ้าจะให้ถอนทัพอย่างงั้นรึ?
สุสานบรรพชนแล้วอย่างไร,รอให้ต้าหยกยึดครองเทือกเขานั้นได้,ค่อยประทานให้เจ้าก็ยังได้,เจ้าเพียงแค่ต้องการแสดงความกตัญญูเท่านั้นไม่ใช่รึไง."
ได้ยินคำพูดของซือหม่าเข่อ,อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความอับอายและห่อเหี่ยวใจที่สุด,"รอให้สงครามจบแล้วมอบให้ข้ารึ?เจ้าต้องการใด้ดวงวิญญาณบรรพชนข้าสาปแช่งเจ้ารึอย่างไร?"
"ดวงวิญญาณบรรพชนอย่างงั้นรึ?
เมื่อตายไปก็ต้องไปภพหยิน,หรือดวงวิญญาณแตกกระจาย,ดวงวิญญาณอะไร?
เศษเสี้ยวของพลังฟ้าดินรึอย่างไร!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวเหยียดหยัน.
"เจ้า..............!"อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง.
ซือหม่าเข่อที่แค่นเสียงไม่ใส่ใจอีกต่อไป.
"อาวุโสเทียน,สงครามที่เทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,นับเป็นเรื่องที่สำคัญ,เมื่อพวกเรายึดเทือกเขาเทียนเซี่ยแล้ว,ข้าจะมอบสถานที่นั่นเป็นของท่าน,ตลอดไป!"กู่เจิ้งอี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฝ่าบาท!"อาวุโสเทียนที่โอดออกมาทันที.
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวด้วยใบหน้าหนักแน่น.
อาวุโสเทียนจดจ้องมองกู่เจิ้งอี้ด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด,เขาที่หมดอะไรตายอยาก,เดินค้ำไม้เท้าออกจากห้องอักษรช้าๆ.
อาวุโสเทียนที่จากไป,ซือหม่าเข่อที่เผยยิ้มดูแคลน.
"เฮ้อ!"กู่เจิ้งอี้ที่ถอนหายใจเบาๆ.
"โปรดวางใจ,ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า,เซียนปฐพีสี่คนที่คอยช่วยเจ้า,สองคนช่วยยึดต้าเจิ้ง,สองคนช่วยต้านต้าฉิน! รับรองปลอดภัยหายกังวล!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"หวังจะเป็นเช่นนั้น!"กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
เพราว่ากู่เจิ้งอี้สังหรใจไม่ดีนัก,ความรู้สึกที่ไม่เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ,ต้าฉินและต้าสุ่ยที่ควรจะเคลื่อนทัพเพื่อแบ่งแยกต้าเจิ้ง,กลับกลายเป็นว่าต้าสุ่ยไม่เคลื่อนไหว,ส่วนต้าฉินกลับเคลื่อนทัพมาบุกเขา,นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้,ที่สถานการณ์ต่างๆ,กู่เจิ้งอี้ไม่สามารถควบคุมได้,ในเวลานี้เขายังทำให้อาวุโสเทียนผิดหวังจนตาน้ำซึมอีกด้วย.
ภายในใจของกู่เจิ้งอี้ที่รู้สึกไม่ดีมากขึ้นและก็มากขึ้น.
อาวุโสเทียนที่ออกไปจากห้องโถง,เขาที่เร่งรีบบินตรงไปยังเทือกเขาเทียนเซี่ยในทันที.
เขาที่ออกมาจากเมืองหลวง,พร้อมกับหันหน้าไปมองเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์ต้าหยงอีกครั้ง,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,เขาที่ภัคดีต่อต้าหยง,แต่ท้ายที่สุดก็ไม่แม้แต่ปกป้องสุสานบรรพชนของเขาอย่างงั้นรึ?
ในอดีตนั้นกู่เฉิงตงได้ใช้เหตุผลนี้,ทำให้เขามอบความเคารพให้,ตอนนี้แล้วอย่างไรล่ะ?
เพราะว่าตอนนี้มีกลุ่มคนแปลกหน้าที่มาเยือน,ตัวเขาที่มีระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สองจึงไม่ให้ค่าเขาเลยอย่างงั้นรึ?
"ชิ!"อาวุโสเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา,พุ่งตรงไปยังยอดเขาเทียนเซี่ย.
อาวุโสเทียนที่เร่งรีบเดินทางมายังเทือกเขาเทียนเซี่ย,สงครามก็ได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
เสียงการต่อสู้ที่ดังสนั่นโถมขึ้นท้องฟ้า,โลหิตที่ไหลอาบทั่วผืนดิน,จิตสังหารที่อบอวนไปทั่วพื้นที่บริเวณ.
อีกฝั่งหนึ่งไม่ไกลออกไป,เซียนปฐพีที่ใช้กระบี่ฟาดฟันลงไปยังสุสานบรรพชน,บนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"บรรพชน!!"
อาวุโสเทียนที่ครวญครางร้องโหยหวนออกมา.
"ลูกหลานอกตัญญูนัก!!"
อาวุโสเทียนที่โหยหวน,ทว่า,เพียงแค่คร่ำครวญนั้นไม่สามารถหยุดกองทัพได้.
เซียนปฐพีที่ฟาดฟันลงไปบนยอดเขาเทียนเซี่ย,หากแต่ถูกอำนาจวิเศษกระแทกลอยโด่งออกมา.
อาวุโสเทียนรับรู้ว่ายอดเขาเทียนเซี่ยนั้นร้ายกาจขนาดใหน,ทว่าสุสานบรรพชนนั้นไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครดูแคลนได้แน่!,นอกจากนี้โลหิตที่ชะโลมไปทั่วหุบเขาไม่หยุดหย่อนนี้,ก็ไม่ได้ดูแคลนน้อยไปกว่าเซียนปฐพีที่พยายามทำลายเทือกเขาเลย,อาวุโสเทียนที่โกรธเกรี้ยวขุ่นเคืองกับโลหิตอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย.
เพราะว่าด้วยคำสั่งสอนของบรรพชนที่ถูกส่งต่อกันมา,ไม่สามารถทำให้โลหิตจากสงครามทำให้เทือกเขาเทียนเซี่ยสกปรกได้,ทว่าตอนนี้โลหิตที่ไหลอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย,ลูกหลานเช่นเขาอกตัญญูยิ่งนัก.
อาวุโสเทียนที่โศกเศร้าอย่างที่สุด,ในเวลานี้,ครุ่นคิดเรื่องต่างๆมากมาย,เขาจะหยุดสงครามครั้งนี้ได้อย่างไร,จะหยุดมันได้อย่างไร?
แน่นอนว่ากองทัพทั้งหมดไม่มีทางฟังเขาอย่างแน่นอน,ทว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการตายไป,บางที่สงครามอาจจะหยุดได้.
ผู้บัญชาการอย่างงั้นรึ?
ต้องสังหารเจ้าโส่วเซี่ยงอย่างงั้นรึ?
อาวุโสเทียนที่หันหน้าออกไป,ที่ไกลออกไปของทัพต้าเจิ้งนั้น,มีคนสองคนที่ทำให้เขาต้องดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
หนึ่งคือหนีปู่ซา,และอีกหนึ่งคนคือจื่อจุ้นเผ่าพยัคฆ์,หยินโหลวหรี่?ไม่ใช่ว่ากู่เฉิงตงส่งเขาไปยังภพหยินแล้วหรอกรึ?
แล้วเขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร? และยังอยู่ฝังของต้าเจิ้งด้วยอย่างงั้นรึ?
การจะสังหารเจ้าโส่วเซี่ยงคงเป็นไปไม่ได้แล้ว.
อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังหวนถูหลงในทันที.
อาวุโสเทียนที่หันหน้ามามองหวนถูหลง,อาวุโสเทียนที่หรี่ตาเล็กลง,คิดถึงกู่เจิ้งอี้ที่ทำให้เขาผิดหวัง,คิดถึงต้าหยงที่ดูแคลนตัวเอง.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าบนสนามรบในทันที.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไป,หยินโหลวหรี่เองก็บินขึ้นไปเช่นเดียวกัน.
ทั้งสองที่เข้ามาใกล้การต่อสู้ของพวกเขา,เจ้าโส่วเซี่ยงและหวนถูหลงที่หยุดชะงักเล็กน้อย.
"อาวุโสเทียน,เจ้าเข้ามาทำไม?"หวนถูหลงที่เอ่ยออกไปไม่ได้มองอาวุโสเทียนด้วยซ้ำ.
หวนถูหลงและอาวุโสเทียนที่จ้องมองไปด้วยหน้า,เป็นหยินโหลวหรี่และเจ้าโส่วเซี่ยง.
สายตาของหวนถูหลงที่ลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
"สว๊วปปป!"
ไม้เท้าของอาวุโสเทียนทะลวงเข้าไปยังหน้าอกของหวนถูหลงในทันที,อาวุโสเทียนลอบโจมตีหวนถูหลงจากด้านหลังนั่นเอง.
หยินโหลวหรี่ที่ตกตะลึงจดจ้องด้วยความงงงวยสบหน้าไปมากับเจ้าโส่วเซี่ยงด้วยสายตาสับสน,หวนถูหลงผู้องอาจ,กลับถูกอาวุโสเทียนลอบโจมตีใช้ไม้เท้าทะลวงอก,แววตาไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้นี้,เป็นไปได้อย่างไร?
หวนถูหลงที่ตอบโตฟาดฝ่ามือไปยังอาวุโสเทียน.
"ตูมมมมมมมมม!"
ฝ่ามือของคนทั้งสองปะทะกัน,อาวุโสเทียนที่ลอยห่างออกมาหลายร้อยจั้ง,หากแต่หวนถูหลงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บไหนัก.
"ซูมมมมม!"ปราณหอกของเจ้าโส่วเซี่ยงพุ่งทะลวงไปยังศีรษะของหวนถูหลงทันที.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่เป็นแม่ทัพผู้ห้าวหาญ,เหยียดหยันการลอบโจมตี,ทว่านี่คือสนามรบ,ทุกคนที่ก้าวเข้ามาก็ต้องพร้อมที่จะตกตายไป,ไม่มีคำว่ากฏเกณฑ์,ผู้รอดชีวิตเท่านั้นคือผู้มีชัยชนะ,ในเมื่อหวนถูหลงโชคร้าย,จะต้องตาย,เขาย่อมไม่ทิ้งโอกาสของแสงแห่งชัยชนะที่ปรากฏขึ้นได้.
หวนถูหลงย่อมไม่คิดว่าตัวเองต้องมาตายเช่นนี้แน่นอน.
ปราณหอกของเจ้าโส่วเซี่ยงที่ตัดศีรษะของหวนถูหลง,สนามรบเปลี่ยนเป็นเงียบงันในทันที.
ผู้บัญชาการตายอย่างงั้นึ? แม่ทัพใหญ่ตกตายแล้ว?
ทุกคนที่ไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็นเลยแม้แต่น้อย.
"หวนถูหลงตกตายไปแล้ว,ยังไม่หยุดสู้อีกรึ?
จะยอมแพ้หรือยอมตาย!"เจ้าโส่วเซี่ยงตะโกนออกไปเสียงดัง,พร้อมกับยกศีรษะของหวนถูหลงขึ้น.
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
ทัพของต้าเจิ้งที่ส่งเสียงดังออกไปด้วยเช่นกัน.
ก่อนหน้านี้,ทัพของต้าเจิ้งที่เหนือกว่า,ตอนนี้หวนถูหลงตายไป,สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม.
เหล่าทหารของต้าหยงตัดสินใจหนีในทันที,ทหารต้าเจ้งที่ไล่สังหารทันทีเช่นกัน.
"ฆ่า!!"
การไล่ล่าสังหารฝ่ายเดียวเปิดฉากขึ้นในทันที.
."สารเลว!!"
อาวุโสที่ลงมือต่อในทันที,เซียนปฐพีคนที่ทำลายยอดเขาเทียนเซียที่ลอยโด่งออกมาก่อนหน้านี้,ทว่ายังไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ,เซียนปฐพีคนดังกล่าวก็ร้องออกมาเสียงดัง.
"เหล่าป้า,มาช่วยข้าเร็วเข้า!"เซียนปฐพีที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ก่อนหน้านี้,เซียนปฐพีคนดังกล่าวถูกดีดลอยโด่งออกมา,และในเวลาเดียวกันก็ปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งเข้าไปในร่างของเขา,เรื่องที่น่าขนหัวลุกก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาต้องร้องโอดโอย.
และในเวลาเดียวกัน,บนพื้นดิน,โลหิตมากมายที่ชะโลมผืนแผ่นดินนั้นถูกยอดเขาเทียนเซี่ยดูดซับหายไปทั้งหมด.
นี่เป็นการกระทำของยอดเขาเทียนเซี่ยอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาในทันที.
"ข้าถูกคำสาบ,เหล่าป้า,ช่วยข้าด้วย!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"ทำอย่างไร? โลหิตท่วมร่างของเจ้าแล้ว?
ผิวของเจ้า,มันกำลังละลายอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่อุทานด้วยความตกใจ.
"มันเป็นคำสาบ,ทำลายภูเขานั่นเร็วเข้า,เร็ว,เร็วเข้า!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวร้องโอดครวญเสียงดัง.
อีกครั้ง,ปราณกระบี่ขนาดหมื่นจั้งที่ยืดยาวออกไป,ฟาดฟันลงไปบนเทือกเขาดังกล่าวเสียงดังสนั่น,เซียนอีกคนก็โจมตีลงไปด้วยเช่นกัน,พลังที่ฉีกอากาศ,เกิดระเบิดสร้างหลุมดำขนาดใหญ่,ขึ้นบนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,ท้องฟ้าที่สั่นไหวไปมา.
พื้นที่รอบภูเขาที่พังทลายลง,แผ่นดินที่สั่นไหวไปมา,เหล่าทหารมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.
ทว่าบนยอดเขาที่สั่นไหวไปมาแต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นปรกติ,บนยอดเขาปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งออกมาทันทีเช่นกัน.
แสงสีแดงที่เหมือนกับโลหิตอาบไปทั่วร่าง.
"ข้าถูกคำสาบ,ข้าเองก็ถูกคำสาบ!"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่ร้องโอดโอยเสียงดัง.
"ครืนนนนนนนน!"
บนยอดเขาเทียนเซี่ยค่อยๆปรากฏแผ่นดินเลื่อนแยกออกเป็นสองส่วน,จากนั้นก็ปรากฏตำหนักขนาดใหญ่ค่อยๆผุดขึ้นมาจากด้านล่างช้าๆ,ตำหนักดังกล่าวนั้นปลดปล่อยแสงสีทองสว่างจ้า,ราวกับดวงตะวันที่สาดแสงจ้าจนแสบตาไปหมด.
"นี่มันอะไรกัน?"หนีปู่ซาและคนอื่นที่ขมวดคิ้วไปมา.
กับแสงสีทองมากมายที่ผุดออกมานั้นได้ทำให้ทหารทุกคนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ในทันที.
เซียนปฐพีที่ขวัญผวาเมื่อมองเห็นประกายแสงสีทองที่สว่างจ้าขนาดนั้น,บนยอดเขาที่อยู่ไกลออกไปนั้น,เทียนจี้จื่อที่คอยจับตามองอยู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,กุมกระบี่ยาวของเขาแน่นด้วยความคาดหวัง.
ตำหนักที่มีแสงสีทองปกคลุมนั้น,อาวุโสเทียนที่บินเข้ามาใกล้,พร้อมกับคุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
แสงสีทองที่สว่างจ้านั้น,ค่อยๆสลายหายไป,ทุกคนที่จับจ้องมองภูเขาที่แยกออกมาเป็นสองส่วนเผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ที่ผุดมาจากใต้ดินด้วยความประหลาดใจ.
"ตึก,ตึก,ตึก......!"
เสียงจากด้านใน,เป็นเสียงก้าวเดินของใครสักคน,แม้นว่าจะอยู่ไกลออกไป,หากแต่กลับได้ยินเสียงดังสนั่น,เสียงที่ราวกับสั่นคลอนใจของทุกคน.
เสียงที่ค่อยๆก้าวออกมาช้าๆ,ก่อนที่จะปรากฏใครบางคนก้าวออกมาจากตำหนัก.
ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสีดำที่ค่อนข้างเก่า,ในมือถือไม้เท้ายาวสีม่วง,ก้าวออกมาช้าๆ.
ชายคนดังกล่าวที่ดูผอมแห้ง,แทบจะเรียกได้ว่าหนังติดกระดูก,ผิวที่ดำคล้ำ,ดูแทบไม่ต่างจากถ่านไม้,ผิวสีดำของเขา,แต่สายตาของเขากลับเป็นสีแดง,ที่หน้าผากของเขามีอัญมณีติดอยู่,อัญมณีนั้นเปล่งแสงสีทอง,ราวกับว่ามีดวงตะวันติดอยู่บนหน้าผากของเขา,เป็นแสงที่สะกดข่มให้ทุกคนรู้สึกหวั่นเกรง.
Chapter 716 Old monster in under the heavens
peak
天下峰中的老怪物
อสุรกายชราในยอดเขาเทียนเซี่ย.
ย้อนกลับไปอีกครึ่งเดือนที่แล้ว,ราชวงศ์สวรรค์,ภายในห้องอักษรของกู่เจิ้งอี้.
"ฝ่าบาทโปรดออกคำสั่งถอยกำลัง,บนยอดเขาเทียนเซี่ยนั้นเป็นสุสานบรรพชนของกระหม่อม,ไม่สามารถเข้าไปล่วงเกินได้!"อาวุโสเทียนที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
"อาวุโสเทียนท่านทำอะไร?"กู่เจิ้งอี้ที่เร่งรีบกล่าวห้ามอาวุโสเทียนในทันที.
"ฝ่าบาท,เมื่อต้าหยงเปิดราชวงศ์นั้น,ฝ่าบาทได้รับปากผู้น้อยแล้ว,ว่าจะเติมเต็มความปรารถนาของผู้น้อย,ก่อนหน้านี้กู่เฉิงตงที่ได้ตกตายไปเอง,ก็ได้รับปากหม่อมฉันจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้,และเรื่องที่ผู้น้อยร้องขอก็คือการรักษาหลุมศพบรรพชน,ขอให้ฝ่าบาทรับปากกระทำตามคำสัญญาของกระหม่อมด้วย!"อาวุโสเทียนที่ร้องขอไม่ยอมลุก.
กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ราวกับว่า,กำลังรู้สึกลังเล.
ซือหม่าเข่อที่แค่นเสียงเย็นชา,"ถอนกำลังอย่างงั้นรึ?
สถานการบนเทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,ทั้งสองราชวงศ์ต่างก็ได้ตั้งทัพประจำการแล้ว,แค่ฟังคำพูดเจ้าจะให้ถอนทัพอย่างงั้นรึ?
สุสานบรรพชนแล้วอย่างไร,รอให้ต้าหยกยึดครองเทือกเขานั้นได้,ค่อยประทานให้เจ้าก็ยังได้,เจ้าเพียงแค่ต้องการแสดงความกตัญญูเท่านั้นไม่ใช่รึไง."
ได้ยินคำพูดของซือหม่าเข่อ,อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความอับอายและห่อเหี่ยวใจที่สุด,"รอให้สงครามจบแล้วมอบให้ข้ารึ?เจ้าต้องการใด้ดวงวิญญาณบรรพชนข้าสาปแช่งเจ้ารึอย่างไร?"
"ดวงวิญญาณบรรพชนอย่างงั้นรึ?
เมื่อตายไปก็ต้องไปภพหยิน,หรือดวงวิญญาณแตกกระจาย,ดวงวิญญาณอะไร?
เศษเสี้ยวของพลังฟ้าดินรึอย่างไร!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวเหยียดหยัน.
"เจ้า..............!"อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง.
ซือหม่าเข่อที่แค่นเสียงไม่ใส่ใจอีกต่อไป.
"อาวุโสเทียน,สงครามที่เทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,นับเป็นเรื่องที่สำคัญ,เมื่อพวกเรายึดเทือกเขาเทียนเซี่ยแล้ว,ข้าจะมอบสถานที่นั่นเป็นของท่าน,ตลอดไป!"กู่เจิ้งอี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฝ่าบาท!"อาวุโสเทียนที่โอดออกมาทันที.
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวด้วยใบหน้าหนักแน่น.
อาวุโสเทียนจดจ้องมองกู่เจิ้งอี้ด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด,เขาที่หมดอะไรตายอยาก,เดินค้ำไม้เท้าออกจากห้องอักษรช้าๆ.
อาวุโสเทียนที่จากไป,ซือหม่าเข่อที่เผยยิ้มดูแคลน.
"เฮ้อ!"กู่เจิ้งอี้ที่ถอนหายใจเบาๆ.
"โปรดวางใจ,ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า,เซียนปฐพีสี่คนที่คอยช่วยเจ้า,สองคนช่วยยึดต้าเจิ้ง,สองคนช่วยต้านต้าฉิน! รับรองปลอดภัยหายกังวล!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"หวังจะเป็นเช่นนั้น!"กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
เพราว่ากู่เจิ้งอี้สังหรใจไม่ดีนัก,ความรู้สึกที่ไม่เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ,ต้าฉินและต้าสุ่ยที่ควรจะเคลื่อนทัพเพื่อแบ่งแยกต้าเจิ้ง,กลับกลายเป็นว่าต้าสุ่ยไม่เคลื่อนไหว,ส่วนต้าฉินกลับเคลื่อนทัพมาบุกเขา,นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้,ที่สถานการณ์ต่างๆ,กู่เจิ้งอี้ไม่สามารถควบคุมได้,ในเวลานี้เขายังทำให้อาวุโสเทียนผิดหวังจนตาน้ำซึมอีกด้วย.
ภายในใจของกู่เจิ้งอี้ที่รู้สึกไม่ดีมากขึ้นและก็มากขึ้น.
อาวุโสเทียนที่ออกไปจากห้องโถง,เขาที่เร่งรีบบินตรงไปยังเทือกเขาเทียนเซี่ยในทันที.
เขาที่ออกมาจากเมืองหลวง,พร้อมกับหันหน้าไปมองเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์ต้าหยงอีกครั้ง,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,เขาที่ภัคดีต่อต้าหยง,แต่ท้ายที่สุดก็ไม่แม้แต่ปกป้องสุสานบรรพชนของเขาอย่างงั้นรึ?
ในอดีตนั้นกู่เฉิงตงได้ใช้เหตุผลนี้,ทำให้เขามอบความเคารพให้,ตอนนี้แล้วอย่างไรล่ะ?
เพราะว่าตอนนี้มีกลุ่มคนแปลกหน้าที่มาเยือน,ตัวเขาที่มีระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สองจึงไม่ให้ค่าเขาเลยอย่างงั้นรึ?
"ชิ!"อาวุโสเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา,พุ่งตรงไปยังยอดเขาเทียนเซี่ย.
อาวุโสเทียนที่เร่งรีบเดินทางมายังเทือกเขาเทียนเซี่ย,สงครามก็ได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
เสียงการต่อสู้ที่ดังสนั่นโถมขึ้นท้องฟ้า,โลหิตที่ไหลอาบทั่วผืนดิน,จิตสังหารที่อบอวนไปทั่วพื้นที่บริเวณ.
อีกฝั่งหนึ่งไม่ไกลออกไป,เซียนปฐพีที่ใช้กระบี่ฟาดฟันลงไปยังสุสานบรรพชน,บนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"บรรพชน!!"
อาวุโสเทียนที่ครวญครางร้องโหยหวนออกมา.
"ลูกหลานอกตัญญูนัก!!"
อาวุโสเทียนที่โหยหวน,ทว่า,เพียงแค่คร่ำครวญนั้นไม่สามารถหยุดกองทัพได้.
เซียนปฐพีที่ฟาดฟันลงไปบนยอดเขาเทียนเซี่ย,หากแต่ถูกอำนาจวิเศษกระแทกลอยโด่งออกมา.
อาวุโสเทียนรับรู้ว่ายอดเขาเทียนเซี่ยนั้นร้ายกาจขนาดใหน,ทว่าสุสานบรรพชนนั้นไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครดูแคลนได้แน่!,นอกจากนี้โลหิตที่ชะโลมไปทั่วหุบเขาไม่หยุดหย่อนนี้,ก็ไม่ได้ดูแคลนน้อยไปกว่าเซียนปฐพีที่พยายามทำลายเทือกเขาเลย,อาวุโสเทียนที่โกรธเกรี้ยวขุ่นเคืองกับโลหิตอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย.
เพราะว่าด้วยคำสั่งสอนของบรรพชนที่ถูกส่งต่อกันมา,ไม่สามารถทำให้โลหิตจากสงครามทำให้เทือกเขาเทียนเซี่ยสกปรกได้,ทว่าตอนนี้โลหิตที่ไหลอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย,ลูกหลานเช่นเขาอกตัญญูยิ่งนัก.
อาวุโสเทียนที่โศกเศร้าอย่างที่สุด,ในเวลานี้,ครุ่นคิดเรื่องต่างๆมากมาย,เขาจะหยุดสงครามครั้งนี้ได้อย่างไร,จะหยุดมันได้อย่างไร?
แน่นอนว่ากองทัพทั้งหมดไม่มีทางฟังเขาอย่างแน่นอน,ทว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการตายไป,บางที่สงครามอาจจะหยุดได้.
ผู้บัญชาการอย่างงั้นรึ?
ต้องสังหารเจ้าโส่วเซี่ยงอย่างงั้นรึ?
อาวุโสเทียนที่หันหน้าออกไป,ที่ไกลออกไปของทัพต้าเจิ้งนั้น,มีคนสองคนที่ทำให้เขาต้องดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
หนึ่งคือหนีปู่ซา,และอีกหนึ่งคนคือจื่อจุ้นเผ่าพยัคฆ์,หยินโหลวหรี่?ไม่ใช่ว่ากู่เฉิงตงส่งเขาไปยังภพหยินแล้วหรอกรึ?
แล้วเขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร? และยังอยู่ฝังของต้าเจิ้งด้วยอย่างงั้นรึ?
การจะสังหารเจ้าโส่วเซี่ยงคงเป็นไปไม่ได้แล้ว.
อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังหวนถูหลงในทันที.
อาวุโสเทียนที่หันหน้ามามองหวนถูหลง,อาวุโสเทียนที่หรี่ตาเล็กลง,คิดถึงกู่เจิ้งอี้ที่ทำให้เขาผิดหวัง,คิดถึงต้าหยงที่ดูแคลนตัวเอง.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าบนสนามรบในทันที.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไป,หยินโหลวหรี่เองก็บินขึ้นไปเช่นเดียวกัน.
ทั้งสองที่เข้ามาใกล้การต่อสู้ของพวกเขา,เจ้าโส่วเซี่ยงและหวนถูหลงที่หยุดชะงักเล็กน้อย.
"อาวุโสเทียน,เจ้าเข้ามาทำไม?"หวนถูหลงที่เอ่ยออกไปไม่ได้มองอาวุโสเทียนด้วยซ้ำ.
หวนถูหลงและอาวุโสเทียนที่จ้องมองไปด้วยหน้า,เป็นหยินโหลวหรี่และเจ้าโส่วเซี่ยง.
สายตาของหวนถูหลงที่ลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
"สว๊วปปป!"
ไม้เท้าของอาวุโสเทียนทะลวงเข้าไปยังหน้าอกของหวนถูหลงในทันที,อาวุโสเทียนลอบโจมตีหวนถูหลงจากด้านหลังนั่นเอง.
หยินโหลวหรี่ที่ตกตะลึงจดจ้องด้วยความงงงวยสบหน้าไปมากับเจ้าโส่วเซี่ยงด้วยสายตาสับสน,หวนถูหลงผู้องอาจ,กลับถูกอาวุโสเทียนลอบโจมตีใช้ไม้เท้าทะลวงอก,แววตาไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้นี้,เป็นไปได้อย่างไร?
หวนถูหลงที่ตอบโตฟาดฝ่ามือไปยังอาวุโสเทียน.
"ตูมมมมมมมมม!"
ฝ่ามือของคนทั้งสองปะทะกัน,อาวุโสเทียนที่ลอยห่างออกมาหลายร้อยจั้ง,หากแต่หวนถูหลงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บไหนัก.
"ซูมมมมม!"ปราณหอกของเจ้าโส่วเซี่ยงพุ่งทะลวงไปยังศีรษะของหวนถูหลงทันที.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่เป็นแม่ทัพผู้ห้าวหาญ,เหยียดหยันการลอบโจมตี,ทว่านี่คือสนามรบ,ทุกคนที่ก้าวเข้ามาก็ต้องพร้อมที่จะตกตายไป,ไม่มีคำว่ากฏเกณฑ์,ผู้รอดชีวิตเท่านั้นคือผู้มีชัยชนะ,ในเมื่อหวนถูหลงโชคร้าย,จะต้องตาย,เขาย่อมไม่ทิ้งโอกาสของแสงแห่งชัยชนะที่ปรากฏขึ้นได้.
หวนถูหลงย่อมไม่คิดว่าตัวเองต้องมาตายเช่นนี้แน่นอน.
ปราณหอกของเจ้าโส่วเซี่ยงที่ตัดศีรษะของหวนถูหลง,สนามรบเปลี่ยนเป็นเงียบงันในทันที.
ผู้บัญชาการตายอย่างงั้นึ? แม่ทัพใหญ่ตกตายแล้ว?
ทุกคนที่ไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็นเลยแม้แต่น้อย.
"หวนถูหลงตกตายไปแล้ว,ยังไม่หยุดสู้อีกรึ?
จะยอมแพ้หรือยอมตาย!"เจ้าโส่วเซี่ยงตะโกนออกไปเสียงดัง,พร้อมกับยกศีรษะของหวนถูหลงขึ้น.
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
ทัพของต้าเจิ้งที่ส่งเสียงดังออกไปด้วยเช่นกัน.
ก่อนหน้านี้,ทัพของต้าเจิ้งที่เหนือกว่า,ตอนนี้หวนถูหลงตายไป,สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม.
เหล่าทหารของต้าหยงตัดสินใจหนีในทันที,ทหารต้าเจ้งที่ไล่สังหารทันทีเช่นกัน.
"ฆ่า!!"
การไล่ล่าสังหารฝ่ายเดียวเปิดฉากขึ้นในทันที.
."สารเลว!!"
อาวุโสที่ลงมือต่อในทันที,เซียนปฐพีคนที่ทำลายยอดเขาเทียนเซียที่ลอยโด่งออกมาก่อนหน้านี้,ทว่ายังไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ,เซียนปฐพีคนดังกล่าวก็ร้องออกมาเสียงดัง.
"เหล่าป้า,มาช่วยข้าเร็วเข้า!"เซียนปฐพีที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ก่อนหน้านี้,เซียนปฐพีคนดังกล่าวถูกดีดลอยโด่งออกมา,และในเวลาเดียวกันก็ปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งเข้าไปในร่างของเขา,เรื่องที่น่าขนหัวลุกก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาต้องร้องโอดโอย.
และในเวลาเดียวกัน,บนพื้นดิน,โลหิตมากมายที่ชะโลมผืนแผ่นดินนั้นถูกยอดเขาเทียนเซี่ยดูดซับหายไปทั้งหมด.
นี่เป็นการกระทำของยอดเขาเทียนเซี่ยอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาในทันที.
"ข้าถูกคำสาบ,เหล่าป้า,ช่วยข้าด้วย!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"ทำอย่างไร? โลหิตท่วมร่างของเจ้าแล้ว?
ผิวของเจ้า,มันกำลังละลายอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่อุทานด้วยความตกใจ.
"มันเป็นคำสาบ,ทำลายภูเขานั่นเร็วเข้า,เร็ว,เร็วเข้า!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวร้องโอดครวญเสียงดัง.
อีกครั้ง,ปราณกระบี่ขนาดหมื่นจั้งที่ยืดยาวออกไป,ฟาดฟันลงไปบนเทือกเขาดังกล่าวเสียงดังสนั่น,เซียนอีกคนก็โจมตีลงไปด้วยเช่นกัน,พลังที่ฉีกอากาศ,เกิดระเบิดสร้างหลุมดำขนาดใหญ่,ขึ้นบนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,ท้องฟ้าที่สั่นไหวไปมา.
พื้นที่รอบภูเขาที่พังทลายลง,แผ่นดินที่สั่นไหวไปมา,เหล่าทหารมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.
ทว่าบนยอดเขาที่สั่นไหวไปมาแต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นปรกติ,บนยอดเขาปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งออกมาทันทีเช่นกัน.
แสงสีแดงที่เหมือนกับโลหิตอาบไปทั่วร่าง.
"ข้าถูกคำสาบ,ข้าเองก็ถูกคำสาบ!"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่ร้องโอดโอยเสียงดัง.
"ครืนนนนนนนน!"
บนยอดเขาเทียนเซี่ยค่อยๆปรากฏแผ่นดินเลื่อนแยกออกเป็นสองส่วน,จากนั้นก็ปรากฏตำหนักขนาดใหญ่ค่อยๆผุดขึ้นมาจากด้านล่างช้าๆ,ตำหนักดังกล่าวนั้นปลดปล่อยแสงสีทองสว่างจ้า,ราวกับดวงตะวันที่สาดแสงจ้าจนแสบตาไปหมด.
"นี่มันอะไรกัน?"หนีปู่ซาและคนอื่นที่ขมวดคิ้วไปมา.
กับแสงสีทองมากมายที่ผุดออกมานั้นได้ทำให้ทหารทุกคนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ในทันที.
เซียนปฐพีที่ขวัญผวาเมื่อมองเห็นประกายแสงสีทองที่สว่างจ้าขนาดนั้น,บนยอดเขาที่อยู่ไกลออกไปนั้น,เทียนจี้จื่อที่คอยจับตามองอยู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,กุมกระบี่ยาวของเขาแน่นด้วยความคาดหวัง.
ตำหนักที่มีแสงสีทองปกคลุมนั้น,อาวุโสเทียนที่บินเข้ามาใกล้,พร้อมกับคุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
แสงสีทองที่สว่างจ้านั้น,ค่อยๆสลายหายไป,ทุกคนที่จับจ้องมองภูเขาที่แยกออกมาเป็นสองส่วนเผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ที่ผุดมาจากใต้ดินด้วยความประหลาดใจ.
"ตึก,ตึก,ตึก......!"
เสียงจากด้านใน,เป็นเสียงก้าวเดินของใครสักคน,แม้นว่าจะอยู่ไกลออกไป,หากแต่กลับได้ยินเสียงดังสนั่น,เสียงที่ราวกับสั่นคลอนใจของทุกคน.
เสียงที่ค่อยๆก้าวออกมาช้าๆ,ก่อนที่จะปรากฏใครบางคนก้าวออกมาจากตำหนัก.
ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสีดำที่ค่อนข้างเก่า,ในมือถือไม้เท้ายาวสีม่วง,ก้าวออกมาช้าๆ.
ชายคนดังกล่าวที่ดูผอมแห้ง,แทบจะเรียกได้ว่าหนังติดกระดูก,ผิวที่ดำคล้ำ,ดูแทบไม่ต่างจากถ่านไม้,ผิวสีดำของเขา,แต่สายตาของเขากลับเป็นสีแดง,ที่หน้าผากของเขามีอัญมณีติดอยู่,อัญมณีนั้นเปล่งแสงสีทอง,ราวกับว่ามีดวงตะวันติดอยู่บนหน้าผากของเขา,เป็นแสงที่สะกดข่มให้ทุกคนรู้สึกหวั่นเกรง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น