Immortality Chapter 547 Big Ze pandemonium
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 547 เขตแดนภูติโคลน.
Chapter 547 Big Ze pandemonium
大泽鬼域
เขตแดนภูติโคลน.
"จงซาน,พวกเราจะเดินทางต่อไป,อย่าไปฟังชายชราเสียสติคนนี้เลยเขาอาจจะหลอกล่อพวกเราเพื่อสุราเท่านั้น!"เซียนเซียนที่เบ้ปากให้.
อาวุโสจิวที่ดื่มสุรา,แทบสะอึก,กับคำพูดที่บาดใจเขาเช่นนี้.
"ข้าเชื่อเขา!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
อาวุโสจิวที่บอกว่าที่ด้านหน้ามีอันตราย,โดยที่เขาไม่มีเหตุผลอะไรรองรับ,ราวกับว่าเป็นแค่คำโกหก,อย่างไรก็ตามรางหลักจงซานนั้นมีความสามารถเช่นนี้เช่นกัน,ดังนั้นจงซานเลือกที่จะเชื่อ.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เหยี่ยนฉงจื่อที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เผยสีหน้าประหลาดใจ.
อาวุโสจิวที่ถือไหสุราแน่น,กับคำพูดของเขาที่เอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น,ไร้ซึ่งเหตุผลรองรับ,จงซานกลับเชื่อเขาอย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,เซียนเซิงซือที่สุขุม,จ้องมองไปยังอาวุโสจิว,ราวกับว่าพบอะไรบางอย่าง.
"เจ้าเชื่อข้าอย่างงันรึ?"อาวุโสจิวที่จ้องมองมายังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"แน่นอน!"จงซานกล่าวรับรอง.
เห็นจงซานพยักหน้ารับ,อาวุโสจิวรู้สึกประหลาดใจ,จ้องมองจงซานอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า,"งั้นขอสุราอีกไหตอบแทนข้า!"
ทุกคน"............."
"ข้าบอกแล้วว่าเขาหลอกลวงเพื่อเอาสุรา!"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
หลังจากที่อาวุโสจิวขอสุราไหที่สอง,กับคำพูดของเซียนเซียน,ทำให้เขาขายหน้าไม่น้อย,ทว่าใครบอกให้เขานั้นรักในสุราอย่างงั้นรึ?
ภพหยิน,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน,ภายในท้องพระโรง.
"เรียนฝ่าบาท,เป็นไปตามที่ฝ่าบาทคาดการ,ที่เขตแดนภูติโคลน,หลังจากที่มีตะวันสีทองล่วงหล่นลงมา,จักรพรรดิต้าเจิ้งได้เดินทางไปยังดินแดนดวงตะวันสีทอง!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"เรียนฝ่าบาท,จักรพรรดิต้าหยิง,เหยี่ยนฉงจื่อเองก็เดินทางออกจากเมืองหลวง,คาดว่าเดินทางไปยังเขตแดนภูติโคลน!"เสนาธิการอีกคนกล่าวรายงาน.
"ดี,ดีมาก,ยอดเยี่ยน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จักรพรรดิกัวเฟิงที่หัวเราะเสียงดัง.
"นี่คือโอกาสทองแล้ว,ฝ่าบาท,สองราชวงศ์จักรพรรดิไม่อยู่,ขวัญกำลังใจย่อมขาดหาย,ข้าคิดว่านี้เป็นโอกาสดีแล้วที่จะยึดครองราชวงศ์ทั้งสอง,สวรรค์เป็นใจมอบโอกาสให้กับฝ่าบาทแล้ว!"เสนาธิการอีกคนที่ก้าวยกยอออกมาทันที.
"ดี,สวรรค์ได้มอบโอกาสให้กับข้า!"กัวเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ฝ่าบาท,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นทรงพลังและมีขนาดใหญ่,และยังมีหมาป่าโลหิตคอยช่วย,ถึงแม้ว่าจะไม่มีจงซาน,กาจจะรบกับพวกเขา,จำเป็นต้องใช้ความพยายามไม่น้อย,พวกเรายึดครองต้าหยิงก่อน,จากนั้นค่อยวางแผนยึดต้าเจิ้งอีกที!"เสนาธิการอีกคนที่เอ่ยปากออกมา.
"ฝ่าบาท,ควรจะโจมตีต้าเจิ้งก่อน,จงซานไม่อยู่,นี่เป็นคือโอกาสที่สวรรค์ส่งมาก,หากยึดต้าเจิ้งได้แล้ว,ต้าหยิงก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นกังวล!"เสนาธิการอีกคนกล่าว.
ขณะที่จักรพรรดิต้าซุนวางแผนที่จะเคลื่อนทัพอยู่นั้น,จงซาน,เหยี่ยนฉงจื่อและอาวุโสเทียนได้เดินทางร่วมกันเรียบร้อยแล้ว.
ขณะที่บินอยู่นั้น,อยู่ๆเหยี่ยนฉงจื่อที่เอ่ยออกมาในทันที,"จงซาน,เจ้ารู้จักกู่เฉิงตงหรือไม่?"
ได้ยินคำพูดของเหยี่ยนฉงจื่อเอ่ยถามจงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,เซียนเซียนและเซียนเซิงซือขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?
เจ้ารู้จักกู่เฉิงตงด้วยรึ?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"สหายเหยี่ยนช่างมีสายตาที่แหลมคม!"จงซานที่กล่าวออกมาพลางทอดถอนใจ.
จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าเหยี่ยนฉงจื่อนั้นต้องการยืนยันว่าตัวเขานั้นเดินทางมาจากภพหยาง,เหยี่ยนฉงจื่อผู้นี้นับว่าเป็นตัวตนที่ร้ายกาจ.
"ชื่นชมเกินไปแล้ว,ใยจะเทียบได้กับสหายจงล่ะ?"เหยี่ยนฉงจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวถ่อมตัว,หากจะให้กล่าวแล้วล่ะก็,หลายปีมานี้,จู่ๆราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้ปรากฏขึ้นมา,จงซาน,แน่นอนว่าจะต้องไม่ใช่คนของที่นี่.
ทว่าคนอื่นๆในเวลานี้ต่างก็เต็มไปด้วยท่าทางงงงวยตื่นตะลึงจ้องมองไปยังคนทั้งสองที่กล่าวออกมาราวกับทายปริศนา.
"จงซานนั้นครั้งหนึ่งเคยเป็น,อี้เติงกงตงฟางราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว."จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
"อืม,ไม่สงสัยเลยว่าสหายจงถึงได้มีความสามารถมากมายเพียงนี้,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,กู่เฉิงตง,ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ!"เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวออกมาพลางทอดถอนใจ.
"ว่าแต่สหายเหยี่ยนรู้จักกู่เฉิงตงได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"แยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,เรื่องที่ใหญ่โตเช่นนี้,พวกเราจะไม่รู้ได้อย่างไร,แม้แต่เรื่องที่กู่เฉิงตงใช้แผ่นดินแม่ผนึกภพหยิน! ไม่มีทางที่ภพหยินจะไม่เกิดความวุ่นวาย,กับเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนั้นคงไม่มีใครไม่รู้?
แม้ว่าจะไม่สำเร็จ,ทว่าก็ทำให้ฟ้าดินแยกออกมา,ผู้คนมากมายจากภพหยางที่ได้เข้ามาในภพหยิน,ข้าเองก็พอจะคาดเดาได้ว่าสหายจงเองอาจจะเดินทางมายังภพหยินเมื่อหลายสิบปีเมื่อครั้งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีก็เป็นได้."เหยี่ยนฉงจื่อ
หลายสิบปีที่แล้วมีคนมากมายเดินทางมายังภพหยินอย่างงันรึ?
จงซานที่เดินทางมายังภพหยินนั้น,แน่นอนว่าจะต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่แน่,ทว่าดูเหมือนท่าทางแปลกๆของเหยี่ยนฉงจื่อนี้,ต้องการที่จะตรวจสอบจงซานสินะ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหยี่ยนฉงจื่อต้องการหยั่งเชิงเขา,หากแต่เขาต้องตอบอย่างงั้นรึ?
ให้เขาเข้าใจเช่นนี้,โดยไม่ตอบไม่ดีกว่ารึ? อย่างน้อยก็ไม่ต้องอธิบายอะไรออกมา.
"เฮ้เฮ้,สหายเหยี่ยนดูเหมือนว่าท่านจะรู้ทุกเรื่องอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวพลางหัวเราะพลาง.
"อ่าฮ่า"เหยี่ยนฉงจื่อที่หัวเราะ,และไม่เอ่ยถึงเรื่องก่อนหน้า,ดูเหมือนว่าจงซานยากที่จะจัดการเช่นกัน,น้ำไม่รั่วสักหยด.
"อาวุโสจิว,ไม่ใช่ท่านบอกว่าด้านหน้ามีอันตรายหรอกรึ?"เซียนเซียนที่จ้องมองสอบถามอาวุโสจิว.
"เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างงั้นรึ?"อาวุโสเทียนที่กล่าวอย่างไม่สนใจนัก.
"ข้าไม่เชื่อท่าน,ทว่าข้าเชื่อจงซาน,เขาบอกว่ามีอันตราย,ข้าย่อมเชื่อเขา!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาเสียงดังด้วยความมั่นใจ.
อาวุโสเทียน"......"
"ในเวลานี้ไม่มีแล้ว,หากแต่สองวันที่แล้วมี,ข้าเพียงแค่บอกว่าพวกเราไม่ควรเร่งรีบเข้ามาในเขตแดนภูติโคลนเถอะ!"อาวุโสจิวกล่าว.
จากนั้นทุกคนก็บินตรงไปยังดินแดนที่เรียกว่าภูติโคลน.
ไม่นานหลังจากนั้น,ทุกคนก็เห็นศพมากมายกระจายอยู่รอบๆ,สภาพของศพนั้นดูน่าสยดสยองเป็นอย่างมา,ศีรษะที่เปิดออกเห็นกระดูก,สมองถูกดูดออกมาหมดเกลี้ยง,ส่วนเสื้อผ้าของพวกเขาที่ยังคงเป็นปกติ,เห็นชัดเจนว่าไม่มีร่องรอยอะไรเลย.
พวกเขาไม่สามารถเห็นได้ทั้งหมด,เท่าที่มองเห็นในเวลานี้มีศพอยู่
70-80 คนเห็นจะได้.
"จงซาน,เจ้ากล่าวถูกต้องจริงๆด้วย,พวกเราโชคดีจริงๆที่ไมได้รีบเข้ามา!"เห็นฉากสยดสยองแล้วแล้ว,ใบหน้าของนางที่แสดงท่าทางยินดีขึ้นมา.
"อาวุโสจิวถึงกับพูดไม่ออก,เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเป็นคนพูด,แต่กับยกความดีความชอบให้กับจงซานอย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่บินตรงเข้าไปตรวจสอบศพอย่างระมัดระวังพลางขมวดคิ้วไปมา.
"ฝ่าบาท,ไม่มีร่องรอยการต่อสู้,คนเหล่านี้ถูกสังหารภายในพริบตา!"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
ทุกคนที่แสดงท่าทางจริงจังบินเข้าไปยังดินแดนภูติโคลน,ไม่นานหลังจากนั้นก็มาถึงขอบของดินแดนภูติโคลน.
ดินแดนภูติโคลนนั้นทุกพื้นที่แม้แต่บนท้องฟ้า,เต็มไปด้วยหมอกสีดำ,บดบังทัศนะวิสัย,ดูมืดคลึ้มเป็นอย่างมาก.
ทว่าพื้นดินของดินแดนภูตโคลนนั้นเต็มไปด้วยดินเลน,มีเนินบางเป็นระยะ,ส่วนมากแล้วเป็นพื้นที่โลกเปลือยเหล่า.
ภายในดินเลนนั้น,มีเงาร่างจำนวนมาก,ดูเหมือนกับเงาร่างมนุษย์,ที่กำลังตะเกียกตะกายยู่บนดินเลน,เห็นเพียงแค่หัวและมือมากมายนับไม่ถ้วน,หลายหลายร่างที่กำลังคลาน,หากแต่ไม่สามารถคลานได้.
บนอากาศของดินแดนภูติโคลน,ราวกับว่าบนอากาศนั้นมีดวงวิญญาณมากมาย,ร่างกายที่โปรงแสง,ดูมืดคลึ้ม,กระจายอยู่ทุกที่.บางร่างที่เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย.
"นี่,นี่มัน..........."ใบหน้าของเซียนเซียนที่แสดงท่าทางรังเกียจ.
"นี่เป็นภูติอย่างหนึ่ง,สีดำที่รอยอยู่บนอากาศคือดวงวิญญาณ,เป็นดวงวิญญาณจากคนที่ตายแล้วจากภพหยางเพื่อมาเปลี่ยนร่างในบ่อโคลนนี้,มีวิญญาณมากมายที่ถูกดูดมาจากพื้นที่รอบๆนี้,มีภูติภูเขา,ภูติตนไม้ที่ถูกเพราะเลี้ยงที่นี้,ภูติสายน้ำ,ภูติหมอก,แม้แต่เผ่ามนุษย์,เผ่าวิญญาณ,ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภูติขั้นต้น,ไร้ซี่งจิตสำนึก,ดังนั้นแล้วจึงถูกบ่อโคลนนี้ดูดไป,และหลายตนกำลังตะเกียกตะกายอย่างทรมาน,"เซียนเซิงซือตอบเซียนเซียน.
"!"เซียนเซียนพยักหน้า.
เหยี่ยนฉงจื่อที่จ้องมองเซียนเซิงซือด้วยความประหลาดใจ.
"ภพหยินมีภูติมากมายกีชนิดกัน?"เซียนเซียนกล่าวถาม.
"ในภพหยางชีวิตเกิดจากการตั้งครรภ์,ส่วนภพหยินนั้นเกิดจากวิญญาณแห่งความมืด,แน่นอนเหล่าภูติเองก็เหมือนกันมนุษย์,นอกจากนี้ยังมีเผ่าโครงกระดูกที่ดูดซับพลังมิดเข้ามาในร่างแตกต่างจากเผ่าวิญญาณอื่นๆ."เซียเซิงซือตอบ.
"อืม!"เซียนเซียนพยักหน้า.
ในเวลาเดียวกันนี้,จงซานที่สามารถมองเห็นผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังสำรวจเขตแดนภูติโคลน,มีแม้แต่เผ่ามนุษย์,เผ่าอสูร,หรือแม้แต่เผ่าภูติวิญญาณที่ทรงพลัง,หรือแม้แต่เผ่าโครงกระดูก.
"ไปกันเถอะ!"เหยี่ยนฉงจื่อกล่าว.
จากนั้น,เป็นเหยี่ยนฉงจื่อที่บินนำหน้าทุกคนไป.
ทว่าขณะที่บินอยู่นั้น,ที่ไกลออกไปมีมีดวงวิญญาณหนาแน่น,,เหยี่ยนฉงจื่อที่หยุดนิ่งจ้องมองไปยังวิญญาณมากมายมหาศาลที่มาอยู่รวมกัน,นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกมาก.
"เอ๊ะ!"เซียนเซียนที่เผยสีหน้าประหลาดใจไม่เข้าใจที่เห็นเหล่าวิญญาณหลีกทางให้กับเหยี่ยนฉงจื่อ.
"จักรพรรดิต้าหยิง,น่าจะเป็นจักรพรรดิภูติ,เหล่าวิญญาณมากมายที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาจึงได้หลีกทาง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวอธิบายเซียนเซียน.
จงซานที่อยู่ด้านหลังจ้องมองเหยียนฉงจื่อ,ดวงตาที่เผยสีหน้าประหลาดใจ,ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมา.
พวกเขาที่บินตรงข้ามมาภายในเขตแดนภูติโคลนลึกขึ้น,ก็ยิ่งเห็นเหล่าผู้ฝึกตนมากขึ้นด้วยเช่นกัน.
ที่ใจกลางของเขตแดนภูติโคลนนั้น,บนภูเขาแห่งหนึ่ง,ตอนนี้มีผู้ฝึกตนมากมายกำลังยืนอยู่,ดูเหมือนว่าตะวันสีทองจะล่งหล่นลงมาในพื้นดินเลนแห่งนี้แล้วหายไป.
จงซานและคนอื่นๆที่บินมายืนบนภูเขาลูกหนึ่ง.
ไม่ไกลออกไปนั้น,ทันใดนั้นก็มีคนสองคนที่เริ่มต่อสู้กัน,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นศัตรูกันมาก่อน.
กระบี่ที่เข้าปะทะกันและกัน,เหล่าภูติมากมาย,ที่แยกออกมา.การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเร็วมากก่อนที่จะมีฝ่ายหนึ่งล่วงหล่นลงไปในดินเลน.
พริบตาเดียวที่ล่วงหล่นลงไปในดินเลน,ราวกับว่ามีมือสีดำมากมายยืนออกมาพร้อมกับดึงเขาลงไปด้านล่าง,จนหายไปอย่างรวดเร็ว.
"ร้ายกาจมาก!"เซียนเซียนที่จ้องมองด้วยความตื่นตกใจ,จับแขนของจงซานแน่น,ไม่ยินดีที่จะปล่อย.
โดยปรกติแล้ว,เหล่ายอดฝีมือไม่ได้หวาดกลัวที่จะล่วงหล่นลงไปในบ่อโคลน,ทว่าคนรอบๆจ้องมองไปด้วยท่าทางประหลาดใจ,ยอดฝีมือก่อนหน้านี้ล่วงหล่นลงไป,แต่กลับไม่สามารถหนีออกมาได้.
"ไม่ได้การ,เขตแดนบ่อโคลนนี้,ไม่สามารถที่จะกักคนระดับหลอมกายธาตุเอาไว้ได้! ทำไมคนเมื่อครู่นี้ไม่สามารถขึ้นมาได้?"อาวุโสจิวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเคยหล่นลงไปด้านล่างอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนสอบถาม.
"เคย!"อาวุโสจิวที่ขมวดคิ้วไปมาขณะตอบ.
การที่ไม่หล่นลงไปถือว่าโชคดี,ทว่าหลายๆคนที่เห็นคนล่วงลงไป,ทว่าพวกเขากลับไม่โผล่ขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง.
ทุกๆคนที่แสดงท่าทางจริงๆจัง,ใต้ดินเลนนี้,มีสิ่งใดหรือไม่?
ในเวลาเดียวกันนี้,ทันใดนั้นที่ไกลออกไปมีชายสามคนที่สวมชุดสีขาวล้วน,ดูโอ่อ่าสง่างามเป็นอย่างมาก,ร่างของพวกเขาส่องประกายแสงสีขาวออกมา,เสื้อผ้าของพวกเขาที่มีการปักสลักลายเอาไว้ด้วยตัวอักษรว่า
"เทียน"ทุกๆคคนที่เห็นได้แต่เงียบ,ไม่กล้าส่งเสียงดัง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนกลุ่มนี้มีสถานะและพลังฝึกตนสูงมาก.
"เร็วเข้า,บังข้าหน่อย,อย่าให้คนกลุ่มนั้นพบข้า!"อาวุโสจิวที่ราวกับว่ากระวนกระวายใจขึ้นมาในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น