Immortality Chapter 504 Weird Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ 504 จงซานผู้แปลกประหลาด.
Chapter 504 Weird Zhong Shan
邪门的钟山
จงซานผู้แปลกประหลาด.
เห็นจงซาน,ที่สร้างทหารขึ้นมา,ดวงตาของหลินเจินแทบถลนออกมา,เขาแทบจะเป็นลมในทันที.
เขาที่กำลังยับยั้งตัวเองเอาไว้,จ้องมองไปยังร่างทั้งหนึ่งร้อยร่างของจงซานอย่างระเอียด,เวลานี้เหลินเจินแทบจะพ่นโลหิตออกมา.
เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้,ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ?
นี่ไม่ใช่ทหารอาคมเม็ดถั่ว,ถั่วพวกนี้มันเป็นเซียนฉีไม่ใช่รึ?
มีเพียงแค่จูเหรินเท่านั้นที่มีทหารเซียน,คนอื่นจะมีได้อย่างไร.
ทว่าจงซานร้อยร่างด้านหน้านี้,จะอธิบายว่าอย่างไร?
ใครบอกข้าที่,สวรรค์,ทำไมก้อนกวาดธรรมดาถึงเสกทหารได้กัน?
ทำไมมันเป็นเช่นนี้?
ไม่ใช่,เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นทหารเม็ดถั่ว,มันเป็นเพียงภาพลวงตา,ก็แค่ภาพลวงตา.
เขาที่พยายามยับยั้งความตกใจเอาไว้,หลินเจินที่เต็มไปด้วยหัวใจที่หดหู่จ้องมองไปยังร่างทั้งหนึ่งร้อยของจงซาน.
ภาพลวงตา,นี่คือภาพลวงตา,หลินเจินที่ใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังพื้นที่รอบๆ.
ตรวจสอบร่างทั้งหนึ่งร้อยของจงซาน.
เป็นความจริง,ทุกร่างเป็นร่างจริงทั้งหมด.
ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ?หลินเจินที่ไม่รู้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,นี่มันเกินไปแล้ว,โกงไปแล้ว,มันจะเป็นไปได้อย่างไร.
มันจะน่าเศร้าขนาดนี้เลยเหรอ.
สิ่งของที่เขาได้มานี้,เป็นสมบัติชั้นยอด,ที่ได้รับมาจากจู่เหริน,เป็นถั่วเซียน,เรื่องที่เกิดขึ้นนี้หลินเจินไม่สามารถยอมรับได้เลยแม้แต่น้อย,พลังของมันที่สามารถรับมือได้แม้แต่ระดับราชันย์แท้?
เมื่อคิดมาได้ถึงตอนนี้,หลินเฉินก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาได้,ถั่วเซียน,นี่คือทหารอาคมเซียน,เพราะด้วยเหตุนี้,หลินเฉินที่เปลี่ยนไปต้องการสังหารจงซานที่กล้ามาปั่นหัวเขา.
ทว่าเขาที่รับรู้ว่าจงซานเรียนรู้มาจากเขา,หากแต่เขาใช้ก้อนกรวดแทนถั่วเซียน,เรื่องนี้ทำให้เขาเศร้าสุดๆ?
แน่นอน,ทหารถั่วเซียนของจงซานนั้นไม่ได้เรียนมาจากหลินเจิน,ทว่าเป็นเงาแยกร่างหนึ่งร้อยร่างต่างหาก.
หลินเจินที่จ้องมองจงซาน,ภายในใจที่เต้นเร่าๆไปมา,บางที่ก่อนหน้านี้หากว่ามันเป็นจริงล่ะ,หรือว่าเพียงแค่ก้อนกรวดก็สามารถทำได้,หลินเจินที่เต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับวิชาดังกล่าวนี้ขึ้นมาในทันที.
เป็นไปไม่ได้,ถั่วเซียน,สิ่งนี้คือเซียนฉีที่จูเหรินประทานมาให้,จะเทียบได้กับก้อนกวาดได้อย่างไร,เป็นไปไม่ได้ที่มันจะมีพลังเทียบเท่ากับทหารเกราะทอง.
คิดได้ดังนี้,หลินเจินที่เริ่มมั่นใจขึ้นมาทันที,ก่อนที่จะลงมือ.
หลินเจินออกคำสั่ง,ให้ทหารเกาะทองใช้ดาบเข้าโจมตี,ร่างเงาจงซานทั้งหนึ่งร้อย.
ทว่าร่างเงาของจงซานกลับเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก,จนทำให้หลินเจินถึงกับตาลาย.
จะเป็นไปได้อย่างไร?
ทหารของจงซานเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่าอย่างงั้นรึ? เร็วขนาดนี้เลยรึ?
"ซี่ ซี่ ซี่........."
จงซานที่พุ่งข้าหาทหารเกาะทองคำในพริบตาเดียว,ร่างของจงซานที่เหนือกว่ามาก,ร่างของทหารเกาะทองที่ถูกโจมตีลอยโด่งออกไป.
"เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้!"หลินเจินที่ร้องออกมาเสียงดัง.
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้,ด้วยทหารจากก้อนกวาด,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทรงพลังกว่าถั่วเซียนรึ?
ไม่,ถั่วเซียนต้องเหนือกว่าซิ,ทำไมมันถึงเป็นเช่นนี้.
จงซานที่เผยยิ้มให้กับหลินเจิน.
"ปม!"หลินเจินที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"ปม!"จงซานที่ร้องออกมาเสียงดังเช่นกัน.
ทันทีที่คำพูดของทั้งสอง,ทหารเกาะทองที่เปลี่ยนขบวนเป็นหกแถวสร้างค่ายกลอีกครั้ง,ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,จงซานทั้งหนึ่งร้อยเองก็แสดงค่ายกลที่เหมือนกันกับเขา,ทว่าเทียบกับมีกลิ่นอายทางฝั่งจงซานแล้วกลับดูทรงพลังกว่า.
"นี่เจ้าสร้างค่ายกลได้ด้วยรึ?"หลินเจินที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
ค่ายกลนี้,ไม่ใช่ค่ายกลทั่วไปของทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,ทว่าเขากับสามารถสร้างขึ้นมาได้,แม้ว่ามันจะอ่อนแอกว่าปกติ,ทว่าภายใต้สวรรค์นี้จะมีคนรู้ได้อย่างไร,จงซานจะรู้ได้อย่างไร?
นี่เขาลอกเลียนมาจากเขาอย่างงั้นรึ?
หลินเจินที่ร่างกายสั่นสะท้านจ้องมองไปยังจงซานที่ชาญฉลาด,ก่อนหน้านี้ศิษย์หลานเซอคงได้กล่าวเรื่องไร้สาระจนทำให้เขาโมโห.
"ซือโป๋ว,จงซานผู้นี้แปลกมาก,เป็นคนที่แปลกจริงๆ."
"ซือโป๋ว,อย่าได้เผชิญหน้ากับจงซานเลย,เขาเป็นคนที่แปลกประหลาด."
"จงซานเป็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดที่ข้าเคยเจอ,มันไม่ได้เกี่ยวกับพลังฝึกตน,มันไม่ได้เกี่ยวกับโชค,แต่เป็นคนประหลาด,เป็นคนที่แปลกประหลาดมาก!"
คำพูดของเซอคงยังคงก้องในหูของเขา,เขาที่ได้ยินคำพูดของเซอคง,ทำให้เขานั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,ศิษย์น้องของเขาสองคนตกตายด้วยมือจงซาน,แน่นอนว่าด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่างแน่นอน,พวกเขาพบกับชะตาที่ไม่แตกต่างกัน,คือความแปลกรึ?
เขาเป็นคนที่ประหลาดเหรอ,แล้วอย่างไร,คนผู้นี้,บางที่หากจะกล่าวล่ะก็,เขาไม่ใช่คน,หากแต่เป็นอสุรกายตนหนึ่ง.
อสุรกายพรสวรรค์? ตัวประหลาด?
ตอนนี้หลินเจินได้เชื่อในคำพูดของเซอคงแล้ว,แปลกประหลาด,ไม่,ไม่เพียงแค่เขาแปลกประหลาด,ทว่าเขายังมีพรสวรรค์สูง,ปิศาจพรสวรรค์.
หลินเจินในเวลานี้รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว,ที่ไม่ฟังคำพูดของเซอคง.
ทหารเม็ดถั่วในชุดสีทองในเวลานี้,ได้สร้างค่ายกลขึ้นมา,ประจำตำแหน่งต่างๆ,จงซานเองก็เลียนแบบทหารเม็ดถั่ว,เหมือนกันเป็นอย่างมาก.
จงซานสามารถใช้ค่ายกลนี้ได้จริงๆรึ?
ก่อนหน้านี้ร่างแยกเงาของจงซานถูกแยกออกมาตั้งแต่ที่ทหารเม็ดถั่วยังไม่ได้เรียกออกมาด้วยซ้ำ,ร่างเงาหนึ่งร้อยตนอีกชุดได้ถูกซ่อนเอาไว้ในซอกชุดเกราะของทหารเม็ดถั่ว,ไม่ว่าค่ายกลของหลินเจินจะร้ายกาจเพียงใด,ทว่าจงซานก็สามารถเลียนแบบและทำลายมันได้ตลอดเวลา,ด้วยการให้ร่างแยกเงาที่ซ่อนเลียนแบบนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองไปยังค่ายกลของร่างโคลน,พร้อมกับจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังค่ายกลของหลินเฉิน.
ทหารเม็ดถั่วของหลินเจิน,กำลังเผชิญหน้ากับของฝ่ายตรงข้าม.
หลินเจินที่มองเห็นจงซานเผยยิ้มเย้ยออกมา,ก็รู้สึกไม่ดีนัก.
ไม่ได้การแล้ว? มีอะไรผิดพลาดอย่างงั้นรึ?
มีอะไรที่ไม่ถูกต้องกัน.
หลินเจินที่ขมวดคิ้วไปมา,ทันใดนั้นหลินเจิ้นราวกับว่าขนทั่วร่างลุกชูชัน,ลางสังหรที่ไม่ดีปรากฏขึ้นมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
ตายรึ?
หลินเจินที่รู้สึกหัวใจสั่นไหวหวาดกลัวความตายในทันที.
หลินเจินที่รู้สึกไม่ถึงทันใดนั้นเขาก็กระตุ้นเปิดใช้ผนึกเทวะของตัวเอง,เตรียมพร้อมที่จะใช้พลังวิญญาณที่เหนือกว่าป้องกันตัวเอง.
ช่างน่าเศร้า,มันสายเกินไปแล้ว.
จงซานนับว่าเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง.
พริบตาเดียวที่หลินเจินเปิดผนึกเทวะนั้น,กระบี่ยาวก็ทะลวงเขาหัวสมองของเขาในทันที.
ตั้งแต่ต้นจนจบ,หลินเจินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศัตรูมาจากทิศใหน.
กระบี่ที่ทะลวงศีรษะหลินเจิน,มันเกิดขึ้นเร็วมาก,ไม่มีเวลาให้สร้างเกาะป้องกันได้ทัน,ท้ายที่สุดหลินเจินก็ตายไป,ก่อนที่จะตาย,สัมผัสเทวะที่กวาดออกมา.
เป็นร่างเงา,เงาของตัวเขาเอง,มันมีร่างที่โผล่ออกมาจากเงาของเขา,เป็นจงซาน,เป็นไปได้อย่างไร?
จงซานซ่อนอยู่ในเงาของเขา? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
หลินเจินคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,จงซานที่ทะลวงวิญญาณเทวะของเขา,หลินเจินได้ตกตาย,ตายไป,ไม่มีแม้แต่เวลาให้ครุ่นคิด,ว่าจงซานแปลกประหลาดเช่นไร,เขาไม่ควรจะหาเรื่องจงซาน,ไม่ควรเลยจริงๆ.
เขาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้ากับความไม่ยุติธรรมนี้,หลินเจินถูกจงซานตัดออกเป็นเสี่ยงๆ.
แน่นอน,พริบตาเพียวที่จงซานลงมือ,สังหารหลินเจิน,ค่ายกลของเขาก็พังทลายสลายไป.
นี่เป็นการต่อสู้ด้วยรูปแบบที่แปลกประหลาด,
การต่อสู้ที่แทบจะมองไม่เห็นฝ่ายตรงข้ามลงมือ.
พริบตาเดียวหลังจากที่หลินเจินเฉินตายไป,ที่ไกลออกไปนั้น,เหล่าทหารเกาะทอง.
"คลืนนนนนน"
ทุกตนได้กลายเป็นหมอกและคืนสภาพเป็นถั่วเซียนสีทองไปในทันที.
ส่วนร่างโคลนของจงซานก็กลายเป็นหมอก,พร้อมกับดำลงไปใต้ดินกลับมาผสานร่างเข้ากับร่างแยกเงาของจงซานเหมือนเดิม.
จงซานที่จับถัวเซียน,แววตาที่เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ,สิ่งนี้นับว่าเป็นของดี.
100 ระดับจักรพรรดิแท้,จงซานที่พยามยามจะเก็บลงในกำลังเก็บของ,ทว่ากลับไม่สามารถเก็บเข้าไปในกำไลเก็บของได้,จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าคงจะเหมือนกับถุงค้างคาว,ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไป,ใส่มันเข้าไปในอกเสื้อในทันที.
หลินเจินตายแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เป็นการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวและเหล่าซาน.
"เจี้ยนอ้าว,เร็วเข้า!"จงซานที่ร้องบอกออกไป.
ทันทีที่จงซานร้องออกไป.
"ตูมมมมมมมม"
ปราณกระบี่ขนาดใหญ่โตที่พุ่งขึ้นบนอากาศ,พร้อมกับริ้วแสงสีดำ,เป็นกระบี่ของเจี้ยนอ้าว,จากนั้นเจตจำนงกระบี่ก็พุ่งตรงลงมาจากหมู่มวลเมฆ,เจี้ยนอ้าวที่ถอยหลังออกไปเช่นกัน.
เจตจำนงกระบี่ที่น่าเกรงขามที่กดลงมายังร่างของเหล่าซาน.
ดวงตาของเหล่าซานที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,สีหน้าแววตาที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
เจตจำนงกระบี่ของเจี้ยนอ้าว,ทรงพลังขนาดใหนกัน,ดูซิว่าเขาจะต้ายทานได้หรือไม่?
คิดได้เช่นนั้นเหล่าซานที่กระชับดาบแน่น.
"ตูมมมมมมมม"
เจตจำนงกระบี่ที่ไร้เทียนทานพุ่งตรงมายังดาบยักษ์ของเหล่าซาน.
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ผืนประพีที่แยกออกมาเป็นรอยแยกกว้าง.
"พรึดๆๆ"
เหล่าซานที่พ่นโลหิตคำโต,ร่างกายที่อาบไปด้วยโลหิต,เสื้อผ้าฉีกขาด,ดาบยักษ์สีทองในเวลานี้,มันได้แตกหักด้วยเจตจำนงกระบี่ที่ทรงพลังอย่างคาดไม่ถึง.
พ่ายแพ้แล้ว,พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์,เจตจำนงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวทรงพลังแข็งแกร่งยิ่งนัก.
เพียงแค่การโจมตีครั้งเดียว,ก็ทำให้เหล่าซานพ่ายแพ้,ไม่สามารถรับมือได้.
เป็นไปได้ว่าก่อนหน้านี้,เขาจงใจที่จะออมมืออย่างงั้นรึ?
ไม่ได้คิดจะเอาจริงตั้งแต่แรกแล้ว?
เหล่าซานที่ลากร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล,ดวงตาที่จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวในชุดสีขาวที่กำลังโบกสะบัด.
"เจ้า......."
เหล่าซานที่ไม่สามารถพูดออกมาได้จบ.
"เจ้าควรจะรีบจัดการพวกเขาซะ,ที่จริงเจ้าน่าจะมองเห็นความแข็งแกร่งของข้ามาก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่รึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์.
เหล่าซานท้ายที่สุดก็รับรู้ว่าเจี้ยนอ้าวนั้นเพียงแค่เล่นกับเขาเท่านั้น,เดิมที่เขาต้องการเพียงแค่สังเกตการความสามารถของคู่หูเท่านั้น,หลินเจินตายแล้ว,ถั่วเซียนระดับจักรพรรดิแท้
100 ตน,พ่ายแพ้แล้วรึ?
ไม่ธรรมดา,จงซานไม่ธรรมดายิ่งนัก,ส่วนเจี้ยนอ้าวยิ่งไม่ธรรมดายิ่งกว่า.
ก่อนหน้านี้เจตจำนงกระบี่,นี่คือวิชาที่เขาคิดขึ้นมาเองอย่างงั้นรึ?
แข็งแกร่งเกินไปแล้ว,นี่ไม่ต่างจากระดับราชันย์แท้ด้วยซ้ำ,ใช่บางที่แม้แต่ระดับราชันย์แท้ยังไม่สามารถเทียบได้.
เหล่าจิว? นี่คือคนที่จะเป็นเหล่าต้า,ผู้มีทักษะไม่ธรรมดา,เขาที่มีเพียงระดับจักรพรรดิแท้เท่านั้น,นี่แค่เพียงจักรพรรดิแท้เท่านั้นรึ?.
เหล่าซานที่รับรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้,เป็นการพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง,รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นได้แค่ตัวตลก.
เจี้ยนอ้าวที่เห็นจงซานไม่สบอารมณ์นัก,ก็ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม,"จงซานอย่าได้ตำหนิข้า,หลายปีมานี้ข้าไม่ได้พบหน้าเจ้า,ต้องการประลองกับเจ้า,หากแต่ก็ไม่มีเวลาพอ,ดังนั้นข้าจึงต้องการเห็นว่าเจ้าพัฒนาไปถึงใหนแล้ว.
เจี้ยนอ้าวเป็นคนที่ตรงไปตรงมา,ไม่มีลับลมคมใน.
ได้ยินคำพูดของเจี้ยนอ้าวแล้ว,จงซานที่สูดหายใจลึกพร้อมกับพยักหน้า,ไม่ได้ว่ากล่าวใส่ใจต่อไป,ในเวลานี้,เขาเองก็ไม่ต้องการประลองกับเจี้ยนอ้าวเช่นกัน.
เห็นจงซานเข้าใจ,เจี้ยนอ้าวก็พยักหน้ารับ,พร้อมกับสะบัดมือ,นำตราของเหล่าซานมา,ก่อนที่จะบินตรงไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง,ตามไปยังทิศทางที่เหล่าฉีได้หนีไป.
เหล่าซานที่เห็นเจี้ยนอ้าวไม่สังหารตนเอง,ไม่สนใจแม้แต่จะพูดอะไรกับเขาด้วย,ทำเพียงแค่นำหยกสัญญาณไป,ใบหน้าของเขาที่ต้องยิ้มออกมาอย่างขมขื่น,เดิมที่เหล่าจิวก็ไม่เห็นเขาอยู่สายตามาตั้งแต่แรกแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น