Immortality Chapter 500 Nether Heaven
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 500 แดนเทพอเวจี.
Chapter 500 Nether Heaven
幽冥天
แดนเทพอเวจี.
มรรคาที่อ่อนนุ่ม
เจิ้นเหริน=พุทธะ=มาร.
มรรคาระดับกลาง เจิ้นจวิน(ราชันย์แท้)=ปู่ซา=มารแท้
มารคาระดับสูง เต๋าจวิน=อรหันต์=พญามาร.
พวกเขาข้ามผ่านเมฆที่มืดคลึ้ม,โดยการนำของเจี้ยนอ้าวและฉู่จิวไปในสถานที่แปลกๆ.
เหมือนกับแดนเทพพิสุทธิ์,ที่นี่เป็นมิติอื่นที่แยกออกมา.
ที่ด้านหน้านั้นเป็นผืนดินที่กว้างใหญ่ไพศาล,นอกจากนี้ยังมีที่ลุ่มเป็นบ่อขนาดหมื่นเมตรอยู่,บ่อดังกล่าวไม่ได้มีน้ำ,หากแต่มีหมอกสีดำทมิฬ,ดูเหมือนกับเมฆบนท้องฟ้า,จงซานที่ถูกนำเข้าไปยังสถานที่ดังกล่าว,ทว่าต้องบอกได้เลยว่ามันเป็นบ่อที่ใหญ่โตจริงๆ.
คนทั้งสามที่บินผ่านหมอกเมฆลงไปในบ่อ,ซี่งที่นี่คือทางเข้าแดนเทพอเวจีนั่นเอง.
รอบๆปากบ่อนั้นมีสิ่งก่อสร้างมากมาย,เป็นสถานที่ของเหล่าผู้ฝึกตนของเทพเทพอเวจีที่มาฝึกฝนและปกป้องปากทางเข้า,ทันทีที่พวกเจ้าเห็นเจี้ยนอ้าว,คนเหล่านั้นก็ไม่กล้าเข้ามาขวาง.
บรรยากาศรอบๆนั้นเต็มไปด้วยความมืดมิด,ไร้ซึ่งดวงดาว,มีเพียงเมฆคลึ้มที่ปิดท้องฟ้า,ทั่วทั้งผืนปฐพีมีเพียงดวงตะวันสีขาวเงินส่องผ่านเมฆลงมา.
แม้ว่าจะดูมืดสลัว,ทว่าก็สามารถมองเห็นพื้นที่ได้อย่างชัดเชน.
มีป่าไม้ที่กว้างใหญ่ไพศาล,มีสายน้ำไหลผ่าน,ดูไม่ต่างจากแดนเทพพิสุทธิ์,สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่กว้างมาก.
หลังจากเข้ามาในแดนเทพอเวจีแล้ว,เจี้ยนอ้าวก็พาทุกคนเข้าไปด้านในสุดอย่างรวดเร็ว.
พวกเขาที่บินผ่านภูเขา,ป่าไม้,ซึ่งรอบๆนี้เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและแมลงพิษเต็มไปหมด,ซ้ำยังมีฝูงยุงพิษ,ดูอันตรายไม่ธรรมดา.
คนทั้งสามที่มุ่งตรงไปยังตำหนักที่อยู่ตรงกลาง,สถานที่แห่งนี้น่าจะอยู่ใจกลางของแดนเทพอเวจี.
พื้นที่ไกลออกไปนั้น,จงซานสามารถมองเห็นได้,พื้นที่ดังกล่าวนั้นมีเมฆสีดำคลึ้มปกคลุมอยู่,และนอกจากนี้ยังมีฟ้าแล็ปอยู่ตลอดเวลา,พร้อมกับฟาดลงมาเนินเขาเป็นระยะๆด้วย.
จงซานจ้องมองพื้นที่รอบๆ,ที่ไกลออกไปอีกแห่งยังพบสถานการณ์ที่แปลกประหลาด,พื้นที่หลายๆแห่งต่างก็มีสนามพลัง,มีพายุสายลมที่หมุนขดเกลียว,และมีทะเลสาบขนาดใหญ่มากๆ,ตรงกลางมีเกาะขนาดใหญ่ตั้งอยู่.
เป็นเกาะที่มีขนาดใหญ่มากๆ,มีขนาดครึ่งหนึ่งของเกาะหมาป่าสวรรค์.
เกาะหมาป่าสวรรค์นั้นมีขนาดใหญ่ไม่ธรรมดา,และแน่นอนว่ามันเป็นผืนแผ่นดินชิ้นเดียวกัน,สถานที่แห่งนี้ดูคล้ายกันมาก,ราวกับว่าเป็นเกาะหมาป่าสวรรค์ย่อส่วน.
แน่นอน,นี่เป็นรูปร่างของมันที่มองจากที่ไกลออกไป,หากมองกรายๆย่อมดูคล้ายกัน.
เพียงแค่มองปรายๆเท่านั้นย่อมมองเห็นเส้นโค้งเว้าของภูเขาเรียงตัวเป็นเส้นโค้ง,เป็นเส้นโค้งที่ดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก.
จงซานที่สูดหายใจลึก.
"สถานที่แห่งนี้เรียกว่าเทือกเขาคู่หยินหยาง,มีรูปร่างโค้งเป็นวงกลมหยินหยาง,และแยกพื้นที่ออกเป็นสองส่วน,เป็นอาณาเขตหยินและหยาง."เจี้ยนอ้าวตอบก่อนที่จะพาเขาบินตรงไป.
"อืม!"คนทั้งสองที่พยักหน้ารับ.
ภูเขาแห่งนี้มองไกลๆเหมือนกับคนกำลังวิ่ง,หากแต่พวกเขาไม่ได้บินไปยังสถานที่ดังกล่าว,พวกเขาบินไปยังสถานที่ใกล้ๆเคียง.
ทะเลสาบแห่งนี้ดูเหมือนแม่น้ำขนาดใหญ่มากกว่าที่กำลังไหลไปยังเส้นทางหนึ่ง,ลู่ไปตามเมฆคลึ้มบนท้องฟ้า,ราวกับว่ามีใครบางคนจากด้านบนกำลับจับจ้องมองลงมายังด้านล่าง.
เกาะที่แยกสายน้ำออกเป็นสองสาย,หมุนวนล้อมล้อมภูเขา,เป็นแม่น้ำที่ใหญ่,และมีสิ่งก่อสร้างที่เป็นวงกลม,ซึ่งมียอดเขาสองแห่งที่สูงโดดเด่นแยกกันอย่างชัดเจน.
มีภูเขามากมายกระจายไปรอบทิศทาง,ยอดเขาแต่ละลูกเวลานี้มีหลายคนที่เดินทางมาประจำอยู่,ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะเป็นคนที่เข้าร่วมรับการสืบทอด.
ในแต่ละยอดเขาเวลานี้มีคนยึดครองไปแล้ว,ภายในแดนเทพอเวจีนั้นจะมีมารแท้หรือผู้เยาว์เมล็ดมาร,คนเหล่านี้ต่างก็นำผู้ช่วยมาด้วยทั้งนั้น.
มารแท้,ทุกคนเกือบทั้งหมดจะมีระดับราชันย์แท้,ส่วนผู้เยาว์เมล็ดมารนั้นก็คือเหล่ามารแท้ที่ได้กลับชายมาเกิด,แน่นอนว่ามารแท้และพญามารทุกคนล้วนแล้วแต่สามารถกลับชาติมาเกิดได้ด้วยกันทั้งนั้น.
นี่คือคนที่มีโอกาสได้รับการคัดเลือกจากพญามาร.
เจี้ยนอ้าวเป็นหนึ่งในนั้น,เขาได้นำคนนอกเข้ามาด้วย,เพราะว่าสามวันหลังจากนี้,การแข่งขันค้นหาผู้สืบทอดจะเริ่มขึ้นแล้ว.
คนสามคนเป็นกลุ่มที่เข้ามาถึงที่พักกลุ่มสุดท้าย,ซึ่งมีผู้นำทางคนหนึ่ง.
เป็นชายในชุดสีเหลือง.
"เซียนเป่ย,มาระ,ที่นี่เป็นยอดเขาที่ยังไม่มีใครอยู่อาศัย."ชายในชุดสีเหลืองได้กล่าวและชี้ไปยังยอดเขาลูกหนึ่ง.
เซียนเป่ย,นี่คือนามที่ใช้เรียกเจี้ยนอ้าว,เนื่องจากเจี้ยนอ้าวคือคนที่กลับชาติมาเกิด,จึงถูกเรียกว่าเซียนเป่ยนั่นเอง.
"คนที่มาก่อนหน้านี้จำนวนมากเท่าไหร่กัน?"เจี้ยนอ้าวที่เอ่ยปากสอบถามออกมา.
"สิบมารแท้,สิบเซียนเป่ยเข้าร่วมคัดเลือกผู้สืบทอดในครั้งนี้."ชายในชุดสีเหลืองเอ่ยปากออกมา.
"มีทั้งหมดแล้วยี่สิบกลุ่มอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวพยักหน้า.
จากนั้นชายในชุดสีเหลืองก็ไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป,กลุ่มของจงซานบินตรงไปยังยอดเขาแห่งหนี่งที่ไม่มีคนในทันที.
บนยอดเขานั้นมีสิ่งก่อสร้างอยู่แล้ว,ขณะที่ทุกคนก้าวลงไปบนยอดเขา.
ในเวลานี้ขณะที่พวกเขามาถึงนั้น,สายตาจำนวนมากที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่.
ในยอดเขาลูกหนึ่งไม่ไกลออกไปนั้นขณะที่จงซานมาถึง,ภายในห้องโถง,ชายในชุดสีดำ,คนผู้นี้คือคนที่ถูกเชิญมานั่นเอง.
ในห้องโถงดังกล่าวนั้น,มีคนหนึ่งคนที่ยกน้ำชาขึ้นจิบและจ้องมองออกไปด้านนอก,จ้องมองเหล่ากลุ่มคนที่เพิ่งมาถึง.
เจี้ยนอ้าวและฉู่จิวที่เขากำลังจับจ้องมองออกไป,เมื่อเห็นคนทั้งสองเขาไม่ได้ตอบสนองสิ่งใด,ทว่าเมื่อมองเห็นจงซานที่อยู่ข้างๆ,มือของเขาที่สั่นไหวไปมาในทันที.
"บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ....."ชายในชุดดำที่ตื่นตกใจจนต้องพูดของมา.
ชาในมือของเขาที่สั่นไหวไปมา,น้ำที่เปียกเปื้อนทั่วเสื้อผ้าและพื้น.
"เซียนเซิงเสวียน,เป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีม่วงที่อยู่ข้างขมวดคิ้วไปมาด้วยความสงสัย,จดจ้องมองไปยังชายในชุดสีดำ.
ชายในชุดสีดำที่ลุกขึ้นในทันที,แสดงท่าทางเปลี่ยนไป,ร่างกายที่สั่นไหว,ใบหน้าไม่สู้ดี,ไม่สามารถที่จะสงบอยู่ได้.
"ต้องขออภัย,ครั้งนี้ข้าคงไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้."ชายในชุดสีดำที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไรนะ?
นี่ท่านจะตระบัดสัตย์อย่างงั้นรึ? ท่าจะยกเลิกคำสัญญาได้อย่างไร?"
"ของสิ่งนั้นข้าไม่ต้องการแล้ว,เพราะว่าข้ามีเหตุผลของข้า,ข้าจะต้องจากไปในทันที."ชายในชุดสีดำที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จากไปอย่างงั้นรึ?เซียนเซิงเสวียน,นี่ท่านกำลังล้อข้าเล่นอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีม่วงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาในทันที.
ชายในชุดสีดำหันหน้ากลับไปมองชายในชุดสีม่วง,สายตาของทั้งคู่ที่ประสานกัน,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง,จวบจนชายในชุดสีม่วงถอยหลังไปเล็กน้อย.
เซียนเซิงเสวียนที่สูดหายใจลึกก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า,"ข้าบอกเจ้าด้วยความจริงจัง,การจะได้รับการสืบทอดในครั้งนี้,เจ้าไม่มีหวังแล้ว,เจ้าควรจะที่จะเหลีกไปให้ไกล."
เซียนเซิงเสวียนที่นำหมวกออกมาพร้อมกับปิดหน้าปิดตาเอาไว้ทั่วร่าง,ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องโถง,ไม่หันกลับมามองอีก,ออกไปด้านนอกแดนเทพอเวจีในทันที,เขาตัดสินใจที่จะจากที่นี่แล้ว.
ชายในชุดสีม่วงแม้ว่าต้องการจะขวางเขาเอาไว้ทว่าก็ไม่สามารถทำได้,ทำให้เวลานี้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์อย่างที่สุด,จ้องมองเซียนเซิงเสวียนที่จากไปด้วยสายตาที่เย็นชา,พร้อมกับสบถออกมาอีกหลายคำ.
เขา,รู้จักจงซาน,แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกับจงซาน,สถานที่แห่งนี้มีคนมากมายที่รู้จัก.
เกี่ยวกับคนที่บำเพ็ญชื่อเสียงทุกคนย่อมรู้จักจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าชายผู้นี้ของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวภายในทวีปศักดิ์สิทธิ์มีชื่อเสียงมาก,ผู้ฝึกตนสายบำเพ็ญชื่อเสียงย่อมจับจ้องมายังเขา.
ทว่าสายบำเพ็ญกรรมนั้นมีคนไม่มากนักที่รู้จักเขา,ทว่าก็มีไม่น้อยเช่นกันที่เคยเห็นเขา,ชะตาภัยพิบัติของแดนเทพพิสุทธิ์,ชื่อเสียงของเขาในสายบำเพ็ญกรรมค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน.
สำหรับในแดนเทวะแล้วย่อมมีคนรู้จักเขาไม่น้อย.
อย่างไรก็ตาม,ภายในแดนเทพอเวจีนี้กลับมีคนรู้จักเขาน้อยมาก.
น้อย,จนนับคนได้.
อีกยอดเขาหนึ่งในตำหนักแห่งหนึ่ง,มีคนหลายคนที่อยู่ภายในสถานที่แห่งนึ้,หนึ่งในนั้นสวมจีวร,หัวโล้น,ชัดเจนว่าเป็นนักบวชคนหนึ่ง.
หากจงซานอยู่ที่นี่ย่อมจำเขาได้อย่างแน่นอน,คนผู้นี้คือเซอคง,นักบวชที่ล่อลวงจงซานเมื่อครั้งเขาไปยังค่ายกลอรหันต์แสนภูผาครั้งแรกนั่นเอง.
สมาชิกกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายาที่อยู่รอบๆตัวเขา.
เซอคงที่เห็นจงซาน,ทันใดนั้น,หัวใจของเขาที่รัดแน่น,จงซานรึ?
นั่นเขา?
เห็นจงซาน,เซอคงที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที,ต้องรู้ด้วยว่าประสบการณ์ครั้งแรกที่เขาได้พบกับจงซานนนั้นมันลึกล้ำมาก,อาจารย์อาของเขาระดับจักรพรรดิแท้ขั้นปลายต้องตายด้วยนำมือเขา,เขามาที่นี่ทำไมกัน?
"ซือโป๋ว!"เซอคงที่เอ่ยกับชายในชุดสีแดงโลหิตด้านข้างในทันที.
ศิษย์พี่ของอาจารย์(ทั้งชายและหญิง)
เรียกว่า 师伯 [shībó]
"หืม?"ชายในชุดสีแดงชาดที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย.
"ซือโป๋ว,นั่นจงซาน,ท่านเห็นหรือไม่?"
"อืม."ชายในชุดสีแดงที่พยักหน้า.
เห็นท่าทางสั่นไหวของเซอคง,ชายในชุดสีแดงรู้สึกไม่พอใจเช่นกัน.
"ซือโป๋ว,พวกเรารีบหนีกันเถอะ,อย่าไปหาเรื่องคนผู้นี้เลย."เซอคงกล่าว.
เซอคงที่กล่าวต่อผู้เยาว์เมล็ดมารผู้หนึ่งที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,หนีอย่างงั้นรึ?
"โปรดวางใจ,ข้ามีวิธีในการจัดการกับเขา,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล?
หรือว่าเจ้ากลัวอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวหยัน.
"จงซานผู้นี้เป็นคนที่แปลกประหลาดมา! แม้แต่อาจารย์อายังถูกเขาจัดการ!"เซอคงที่ส่ายหน้าไปมา.
เห็นท่าทางขลาดเขลาของเซอคง,ทำให้ชายในชุดสีแดงรู้สึกขุ่นเคืองไม่น้อย.
"เจ้าอยากไป,ก็ไปคนเดียว!"ชายในชุดสีแดงแค่นเสียงเย็นชา.
"ครับ,ซือโป๋ว,ศิษย์หลานขอลา,ของให้ซือโป๋วได้รับชัย."เซอคงที่กล่าวลาทันที.
เซอคงพูดจบ,ไม่หันมามองแม้แต่น้อย,เร่งรีบหนีไปด้วยหวาดหวั่น,กลัวว่าจะล่าช้าด้วยซ้ำ,หวั่นเกรงในชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก.
เห็นศิษย์หลานของเขาที่ขลาดเขลา,ชายในชุดสีแดงทันใดนั้นก็รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก,เดียวหน้าแดงเดี๋ยวเปลี่ยนเป็นซีดเซียว.
"สหายเต๋าไม่จำเป็นต้องใส่ใจ,บางทีมันคงเป็นความกลัวฝังใจ,"ผู้เยาว์เมล็ดมารกล่าวปลอบ.
ในเวลานี้,ชายในชุดสีแดงที่หน้าเสียเป็นอย่างมาก,พยักหน้ารับ,"น่าขายหน้าจริงๆ."
"ไม่หรอก!"เมล็ดมารที่ส่ายหน้าไปมา.
ชายในชุดสีแดงนั้นคิดว่าเซอคงทำขายหน้าตัวเองเป็นอย่างมาก,ทว่าเซองคงที่หนีมานั้นรู้สึกดีใจอย่างที่สุด,โชคดีมากๆที่หนีมาได้,ขายหน้ารึ?
ตราบเท่าที่รักษาชีวิตเอาไว้ได้,แค่ขายหน้าหาได้สำคัญ,เสียหน้าก็ยังดีกว่าเสียชีวิต.
คนที่คุ้นเคยกับจงซาน,ที่จริงไม่ได้มีเพียงเท่านั้น,ยังมีคนผู้หนึ่งที่อยู่กับผู้เยาว์เมล็ดมารอีกหลายคน.
คนผู้หนึ่งนี้ก็คือเฉินฉีเทียน,คนที่เจี้ยนหงไล่ล่าไม่หยุดหย่อนนั่นเอง,ก่อนหน้านี้เขาคือฉีเทียนโหวกู่หลิน,ทว่าเขาถูกยึดนามนั่นคืนโดยกู่เฉิงตง.
เฉินฉีเทียนนั้น,คือจื่อจุ้นเผ่าวานรกลับชาติมาเกิด.
ในเวลานี้สายตาของเฉินฉีเทียนที่หรี่ตาจ้องมองไปยังจงซาน,จับจ้องมองตั้งแต่เขาก้าวเข้ามา.
จงซาน,คนผู้นี้,เฉินฉีเทียนไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิต,เขาจะต้องอยู่ในสภาพย่ำแย่เช่นนี้,เพราะว่าถูกไล่ออกมาจากราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,แม้แต่กู่เฉิงตงยังห้ามเขาเข้าไปในราชวงศ์สวรรค์แม้แต่ก้าวนี้,ทว่านี่อาจจะไม่สำคัญเท่าใดนัก,สิ่งสำคัญที่สุดคือกู่เฉียนโหยว,ในเวลานี้ได้กลายเป็นสตรีของจงซานไปแล้ว.........
คิดได้เช่นนี้,เฉินฉีเทียนที่กำหมัดแน่น,ดวงตาที่ปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
"สหายเฉิน,เจ้าเป็นไรหรือไม่?"ผู้เยาว์เมล็ดมารคนหนึ่งกล่าวสอบถาม.
"ข้าสบายดี!"เฉียนฉีเทียนที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับพยายามยับยั้งความโกรธเอาไว้.
จากนั้น,อารมณ์ของเขาก็สงบลง,หลังจากที่รอคอยอีกสามวัน,การแข่งขันสืบทอดอย่างเป็นทางการก็จะเริ่มขึ้น.
ผู้เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้,ไม่ธรรมดา,มีผู้เยาว์เมล็ดมาร,ที่กลับชาติที่แล้วเป็นมารแท้กลับชาติมาเกิดหรือแม้แต่เป็นพญามารก็มี,ดูเหมือนมีคนจำนวนไม่น้อยที่มีพลังฝึกตนสูงกว่าเจี้ยนอ้าว.
ส่วนมารแท้,พวกเขาแข็งแกร่งมากๆอยู่แล้ว,มารแท้เหล่านี้,เกือบทั้งหมดมีระดับราชันย์แท้,สิบมารแท้ที่เข้าร่วมในครั้งนี้,นอกจากนี้เขายังสามารถเชิญคนอื่นเข้าร่วมด้วยแน่นอนว่าการแข่งขันในครั้งนี้ย่อมไม่ธรรมดา.
หากเทียบแล้ว,กลุ่มของจงซานในครานี้ดูเหมือนว่าจะดูธรรมดาที่สุด.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น