Immortality chapter 472 Buddhist Huanxi
นิยาย เรื่อง อมตะ 472 อรหันต์หวนซี
chapter 472 Buddhist Huanxi
欢喜佛
อรหันต์หวนซี
ทุกสิ่งทุกอย่างที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,ราวกับสวรรค์ล่ม,สามราชวงศ์สวรรค์เข้าปะทะแท่นอรหันต์อย่างบ้าคลั่ง,แรงสั่นสะเทือนจนทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี,แม้แต่พื้นที่รอบๆพวกเขา,ยังปรากฏแสงสีต่างๆมากมาย,กำลังสาดซัดออกมา,พลังที่บ้าคลั่งนี้,สร้างความวุ่นวายอย่างรุนแรง,แสงมากมายยังคงสาดซัดออกมาไม่หยุด.
ประกายแสงสีทองที่โอบตรงกลางแดนเทพพิสุทธิ์เวลานี้ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว,เห็นเพียงแค่มันสั่นไหวไปมา,แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงนี้,ทำให้อากาศบิดเบี้ยวแยกออกจากกัน,พลังสั่นสะเทือนที่รุนแรงนี้ยังทำให้สิ่งก่อสร้างทุกอย่างเกิดรอยร้าว,และเริ่มแตกออกอย่างรุนแรง.
ที่ด้านบนนั้นมีบอลแสงมากมายหลากสี,บนท้องฟ้า,ที่จริงแล้วมันก็คือเมฆของกรรมวาสนานั่นเอง,เป็นเมฆของกรรมวาสนาที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด.
สายตาของปู่ซาหมิงไท่,ที่ชำเลืองมองไปยังเมฆกรรมวาสนา,สายตาที่ดูเคร่งเครียดหนักอกหนักใจ.
"เจ้าอาวาส,ท่านมองขึ้นไปบนกรรมวาสนามากมายที่อยู่บนนั้น."ปู่ซาหมิงไท่ที่เริ่มเอ่ยออกมาเบาๆ.
"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงเทียนที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ส่วนใหญ่แล้วนั่น,เป็นของวิหารต้าหมิงของพวกเรา,"ปู่ซาหมิงไท่ที่กล่าวพลางสูดหายใจลึกก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเงียบไป.
ฟากหนึ่ง,เซียนเซิงซือที่มุ่งตรงไปยังตำแหน่งของสุสานอรหันต์,เพื่อที่จะขุดเอาศพของอรหันต์และปู่ซาขึ้นมา,เพื่อที่จะนำศพเหล่านั้น,กลับไปหลอมเป็นเจียงซือที่ทรงพลังนั่นเอง.
สุ่ยอู๋เหินและคนของวิหารต้าหมิงที่ออกไปไล่ล่าสังหารเหล่านักบวชของแดนเทพพิสุทธิ์พร้อมกัน.
จงซานและเห่าเม่ยลีที่เดินทางไปยังสถานที่ที่มีเจดีย์อมตะ,ซึ่งได้มาอยู่ด้านหน้าแล้ว,ขณะที่กำลังหาทางเปิดค่ายกลเพื่อเข้าไปข้างในนั้น.
เจดีย์อมตะนั้นอยู่ในส่วนโลกสีขาว,ดังนั้นหากก้าวออกไปก็จะเผยตัวเองในทันที.
"เห่าเม่ยลี,เจ้ามองดู,สามารถนำมันมาได้."จงซานที่ชี้ไปยังอนุสาวรีย์อมตะ.
อีกสถานที่แห่งหนึ่ง,เป็นโลกสีดำ,เนียนโหยวโหยวและอาจารย์ที่ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ไม่จำเป็นต้องกังวลเลยว่าจะมีใครสามารถมองเห็นพวกเขาได้.
"อาจารย์!"แววตาของเนียนโหยวโหยวที่อัดอั้นไม่สามารถทนได้.
"มีปัญหาอะไร?มาถึงที่นี่แล้ว,เจ้ายังไม่เริ่มอีกรึ?
ฮ่าฮ่า,ดี,ความรู้สึกของเจ้ามันลึกล้ำนัก,หากว่าเจ้าสังหารมันได้,เจ้าจะได้รับประโยชนมากมายแน่นอน,ไม่จำเป็นต้องรออีกพันปี,ไม่,เพียงไม่กี่ร้อยปีก็พอแล้ว,เจ้าจะต้องได้กลายเป็นเซียนแน่."หญิงสาวคนดังกล่าวจ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวด้วยความสุข.
"อาจารย์,ข้าไม่ต้องการสังหารเขา."เนียนโหยวโหยว,ท้ายที่สุดน้ำตาก็ล่วงหล่นอาบไปทั้งสองแก้ม.
"ไม่ได้,เจ้าต้องรู้ว่าเจ้าสร้างความปรารถนาต่อเขาทำไม,สังหารเขาซะ."สีหน้าแววตาของหญิงสาวดังกล่าวเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"อาจารย์!"เนียนโหยวโหยวที่สะอึกสะอื้น.
"ฆ่ามันซะ,นี่คือคันศรจิวซือ,ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพา,ธนูเองก็มีพลังแห่งกฏข้ารู้ว่ามันสามารถเอาชีวิตมันได้แน่,เพียงแค่ดอกเดียวก็ทำให้มันตายแล้ว,ยิง,เจ้าออกไป,ยิงมันแล้วกลับมา."หญิงสาวคนดังกล่าวนำศรเทวะสีดำมอบให้นาง,สั่งการให้นางออกไป.
เนียนโหยวโหยวไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเศร้าขนาดนี้,ทว่านางก็จำต้องยื่นมือไปรับศรจิวซือ,มือของนางที่จับคันศรสั่นไหวไม่หยุด,ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทาใจจนไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้.
ประกายแสงมากมาย,ที่แผ่ออกมา,เมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามยังคงเข้าปะทะแท่นอรหันต์เสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"เป็นไปไม่ได้เลยรึ?เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
แท่นอรหันต์ทั้งสามเหมือนจริงขนาดนี้เลยรึ?"เสียงของซือ
ที่ดังผ่านออกมาในทันที,เผยน้ำเสียงที่ไม่อยากเชื่อออกมา.
"สมจริง,หนีปู่ซา,หนีปู่ซาสมคำร่ำลือแล้ว!"กุยกู่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"สมคำร่ำลือรึ?
ชิ,ซือ,กุยกู,พวกเราเปลี่ยนตำแหน่งกัน,เมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ของข้าจะจัดการแท่นอรหันต์ของจินฉานเอง."อาวุโสเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
สามเมืองศักดิ์สิทธิ์ในเวลานี้ไม่มีทางเลือกที่ต้องเปลี่ยนตำแหน่งการโจมตีแท่นอรหันต์,ตอนนี้อาวุโสเทียนได้เปลี่ยนตำแหน่ง,กันแล้ว,แน่นอนว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีความเห็นอะไร,เมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามที่กำลังโคจรช้าๆ,จากนั้นเมืองศักดิ์สิทธิ์ก็เปลี่ยนตำแหน่งเข้าโจมตีท่านอรหันต์ใหม่.
"โจมตี.........."
อาวุโสเทียนที่คำรามเสียงดัง.
สามเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่เข้าโจมตีท่านอรหันต์อีกครั้งแล้ว.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
................................................
........................
......
เสียงเข้าปะทะยังคงดังสนั่น,พื้นดินทั่วทั้งแดนเทพพิสุทธิ์ที่สั่นไหว,ทั้งพื้นดินและชั้นบรรยากาศบนผืนฟ้าที่ดูเหมือนจะเกิดรอยร้าวมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
"แค๊ก............................."
ไม่รู้ทำไม,เสียงที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น,ทุกคนที่นิ่งงัน,จ้องมองไปยังแท่นอรหันต์ของจินฉาน,บนแท่นอรหันต์นั้น,ปรากฏรอยแตกขึ้นมาในทันที,เกิดเป็นรอยชนขนาดใหญ่จากเมืองบรรพชนศักดิสิทธิ์,ดูเหมือนว่ามันจะลามออกไปเรื่อยๆอีกด้วย.
"เป็นไปไม่ได้,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?"จินฉานที่ตื่นตกใจจึงต้องอุทานออกมา.
"เฮ้,เขามีสิ่งของบางอย่าง,ที่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของเจ้า,เป็นสิ่งของสิ่งใดกันที่อยู่ในมือของพวกเขา?"หนีปู่ซาที่หันหน้าไปสอบถามอรหันต์จินฉาน.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ดวงตาของจินฉานที่จับจ้องมองไปยังจีวรที่อยู่บนเท้าของกู่เฉิงตง.
"จีวรไหมม่วงอย่างงั้นรึ? จงซาน?
นี่เจ้าเป็นตัวภัยพิบัติของแดนเทพพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ!"จินฉานที่ตื่นตกใจคำรามออกมาในทันที.
จงซาน,เป็นจงซาน,ในเวลานี้เหล่าอรหันต์ที่รู้สึกเกลียดจงซานเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น,ของสามราชวงศ์สวรรค์,คาดไม่ถึงเลยว่า,จะเป็นจงซานที่เกี่ยวข้องกับการติดต่อ,ทั้งเป็นทูตเดินทางไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,หรือแม้แต่ติดต่อกับไป๋เย่,จนเป็นเหตุให้ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและต้าฉินสามารถติดต่อกันได้.
มิหนำซ้ำ,จื่อจุ้นหงเพลิง,ที่เตรียมตัวขึ้นไปยังโลกด้านบนเลื่อนเวลา,ทั้งที่ไม่น่าจะเข้าร่วมสงครามครั้งนี้ได้,เป็นเพราะจงซานที่กดดันให้จื่อจุ้นหงเพลิงใช้เสียงผ่านเก้าสวรรค์,เป็นฝีมือจงซานนี่เอง,มิหนำซ้ำญาณปิดปากที่ทรงพลังของอรหันต์กุยหยวน,ญาณแตกเมื่อไม่นาน,คาดไม่ถึงเลยว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขา,จวบจนถึงตอนนี้ทำให้โลกที่เชื่อมต่อมีจุดอ่อนเกิดขึ้นอีก.
จงซาน,สามอรหันต์เวลานี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังจงซานเป็นอย่างมาก.
"กล่าวไปก็ไร้ประโยชน์,จินฉานท่านไม่ควรเชื่อมแท่นอรหันต์อีก,ไม่เช่นนั้นโลกที่เชื่อมต่อนี้จะต้องพังในเร็วๆนี้เป็นแน่."หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จินฉานที่พยักหน้าอย่างขมขื่น.
ในเวลาเดียวกันนั้น,สามเซิ่งซ่างที่ยังคงเงียบอยู่,จ้องมองไปยังตำแหน่งของจินฉาน,ราวกับว่ากำลังเกิดอะไรบางอย่างดังที่พวกเขาได้คาดการณ์เอาไว้.
ทันใดนั้น,มีนักบวชที่อยู่ข้างๆของจินฉาน,ที่ด้านหลังศีรษะนั้นมีญาณกรรมบารมีส่องสว่าง,ใบหน้าที่ดูน่าเกรงขาม,ขึ้นมานั่งแทนตำแหน่งของจินฉาน,จินฉานที่ถอยห่างออกไป,ขยับไปนั่งอยู่ข้างๆ,กลุ่มปู่ซาและพุทธะ,พร้อมกับร่วมสวดมนต์ไปพร้อมกับคนอื่นๆ.
"อรหันต์หวนซี,ในที่สุดเจ้าก็ออกมา!"ดวงตาของกู่เฉิงตงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดุร้ายอย่างถึงที่สุด.
"เจ้ายังไม่ตายจริงๆด้วย!"ดวงตาของเนี่ยฟ่านเฉินตอนนี้เต็มไปด้วยความเย็นชาด้วยเช่นกัน.
ห่างออกไปไม่ไกลจากเนี่ยฟ่านเฉิน,อู๋จิวเทียนที่จ้องมองไปยังนักบวชดังกล่าว,สีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวปะทุขึ้นมาในทันที.
"วันนี้,เจ้าต้องชดใช้ชีวิตของเจ้าให้กับอ๋องนกยูงคงโห่ว!"อู่จิวเทียนที่กล่าวด้วยความโกรธอย่างรุนแรง.
อ๋องนกยูง,คงโห่ว?
นับตั้งแต่แรกแล้วกู่เฉิงตง,เนี่ยฟ่านเฉินและอู๋จิวเทียนนั้นต้องการแก้แค้น,ให้กับคนที่มีนามว่าคงโห่ว,ซึ่งตายไปด้วยน้ำมือของอรหันต์ที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้นมานี่เอง.
อรหันต์องค์ที่สี่ของแดนเทพพิสุทธิ์,อรหันต์หวนซี!
"คาดไม่ถึง,ว่าพวกเจ้าจะใส่ใจนางขนาดนี้,เพียงเพื่อบีบให้ข้าออกมา,ทำไมถึงได้ทำเรื่องให้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้กัน?"อรหันต์หวนซีฝืนยิ้มออกมา.
"ข้าเคยบอกกับเจ้าก่อนหน้านี้แล้ว,ข้าต้องการฝังแดนเทพพิสุทธิ์ให้ตกตายไปพร้อมกับเจ้า!"กู่เฉิงตงที่แค่นเสียงเย็นชาออกมา.
"ถึงกับใช้แสงห้าสี,เพื่อตบตา,เป็นถึงอรหันต์กับใช้เล่ห์เหลี่ยมหน้าไม่อาย,วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าต้องหลับไปตลอดกาล."เนี่ยฟ่านเฉินที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"แล้วข้าจะคอยดู!"อรหันต์หวนซีที่จ้องมองด้วยความเย็นชาเช่นกัน.
หลังจากที่แท่นอรหันต์ถูกควบคุมโดยอรหันต์หวนซี,ทันใดนั้นรอยแตกก็หายไปในทันที,ปรากฏเป็นเขตแดนที่แข็งแกร่ง,ไร้ซึ่งจุดอ่อนอีก.
กู่เฉิงตงและเนี่ยฟ่านเฉินหลังจากที่พบศัตรูคู่แค้น,ทันใดนั้นก็เข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง,เขตแดนโลกเข้าปะทะเขตแดนโลก,พลังที่มากมายไร้ที่สิ้นสุดในเวลานี้,ทั่วทั้งแดนเทพพิสุทธิ์เกิดสั่นไหวอย่างรุนแรง,เกิดพายุใหญ่,ที่กวาดทุกสิ่งทุกอย่างออกมา.
"ชิ,วาสนาของพวกเจ้า,หาได้มีอะไร,เทียบกับกรรมวาสนาของพวกเรามีมีมากว่าหนึ่งล้านล้านปี,นี่คือตำแหน่งที่ไร้เทียมทาน."อรหันต์หวนซีที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ทรงพลัง.
เป็นความจริง,เขตแดนโลกวาสนา,เป็นวาสนาที่มีความเป็นมาไม่นาน,ทำให้ผลของมันนั้นไม่ได้ทรงพลังเทียบกับกรรมวาสนาที่มีประวัติความเป็นมา.
ทว่า,เซิ่งซ่างทั้งสามที่อยู่ที่นี่,มาถึงนี่แล้ว,จะให้พวกเขายอมแพ้อย่างงั้นรึ?
สายฟ้าที่ยังคงกระหน่ำ,ฟาดลงไปยังตำแหน่งของแท่นอรหันต์ไม่หยุด.
ที่ตำแหน่งใกล้ๆพื้นที่ของอนุสาวรีย์อมตะ.
"เจ้าอาวาส!"ปู่ซาหมิงไท่ที่เอ่ยต่อจงเทียนในทันที.
"ปรมาจารย์,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"ข้า,คงไม่หวังให้ท่านพาข้าไปสู่วิหารต้าหมิงในอนาคต."ปู่ซาหมิงไท่ที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ไม่ไป?
หมายความว่าอย่างไร?"ภายในใจของจงเทียนที่แสดงท่าทางไม่ค่อยดีนัก.
ปู่ซาหมิงไท่ที่สะบัดมือ,นำเจดีย์ขนาดเล็กออกมา,จากนั้นก็ทำการสร้างเจดีย์ขนาดเล็กอีกอัน,เป็นเจดีย์เลียนแบบ,ซึ่งดูเหมือนกับภาพมายา.
"นี่คือวิหารเจดีย์บรรพกาล,วิหารฉีหลิง,เจ้าอาวาสโปรดหลอมมันเข้าร่างด้วย."ปู่ซาหมิงไท่ที่กล่าวออกมาในทันที.
จงเทียนที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย,ให้หลอมรวมเข้าร่าง,ดูเหมือนว่าเจดีย์ฉีหลิงนี้จะเป็นของเจ้าอาวาสทุกคน,ที่จะต้องผสานมันเข้ามาในร่างกาย.
"เจ้าอาวาสอย่าได้ร้อนใจ,นี่คือวิหารวิญญาณสำหรับเจ้าอาวาส,มันเพียงแค่จดจำท่านได้,ตอนนี้ยังไม่สามารถหลอมมันได้สมบูรณ์,หลังจากนี้มันจะค่อยๆหลอมเข้ากับร่างของท่าน."ปู่ซาหมิงไท่เอ่ย.
"รับทราบ!"จงเทียนพยักหน้ารับ.
"เวลานี้ถึงเวลานำกรรมวาสนาของวิหารต้าหมิงกลับคืนแล้ว."หมิงไท่ที่จับเจดีย์ฉีหลิงเลียนแบบขึ้นมา.
จากนั้น,เห็นแค่เพียงปู่ซาหมิงไท่บินออกไป,ร่างของเขาที่แทรกเข้าไปในเจดีย์หมิงไท่เลียนแบบในทันที,บินตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไปในกลุ่มก้อนของเมฆกรรมวาสนา.
เจดีย์ฉีหลิงเลียนแบบทันใดนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น,ใหญ่ขึ้นมากขึ้นและก็มากขึ้น,มันขยายใหญ่ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง,พร้อมกันนี้ที่ประตูด้านล่างของเจดีย์,ทันใดนั้นก็ดูด,กรรมวาสนมากมายจากบนท้องฟ้าเข้ามา.
"ไม่ได้การ!"จงเทียนที่ราวกับรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.
แม้ว่าจะไม่ได้ถูกส่งมาโดยตรง,ทว่าเจดีย์ฉีหลิงในร่างของเขา,ทันใดนั้นก็ปรากฏกรรมวาสนามากมายที่ถูกส่งผ่านมาเข้ามาในร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน.
"ฟู่ฉิน,ปรมาจารย์เขาได้ออกไปเก็บกรรมวาสนาของวิหาราต้าหมิงแล้ว."จงเทียนที่กล่าวต่อจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ.
"ปรมาจารย์ได้กระทำด้วยความต้องการของตัวเอง,ควรค่าแล้วที่จะให้การยกย่อง,ให้เขาได้ทำตามสิ่งที่เขาปรารถนา,หลังจากนี้หากว่าเกิดสิ่งใดขึ้น,หากเข้าก้าวลงไปยังภพหยินได้,ค่อยนำวิญญาณของเขากลับมา,พร้อมกับสร้างร่างทองคำให้กับเขา."จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจเล็กน้อย.
"ครับ!"จงเทียนที่กำหมัดแน่และพยักรับเบาๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น