Immortality Chapter 462 Sins

Immortality Chapter 462  Sins

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 462 บาปกรรม!

Chapter 462  Sins

造孽啊

บาปกรรม!

"จงซาน,มีอะไรเจ้าขอให้ข้ามา? เจ้าพบอะไรแล้วรึ?"

ยังไม่เข้ามาในตำหนักด้วยซ้ำ,เสียงของเห่าเม่ยลีที่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองอหังการก็ดังขึ้นมาในทันที.

จงซานไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของนางนัก,ก่อนที่เจ้าของเสียงจะก้าวเข้ามา,ที่บนไหล่ของนางมีมังกรทองที่ด้านข้านางเป็นจักรพรรดิพิษปัจจิม.

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง,จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ต้องขมวดคิ้วไปมาทันที.

"เจ้าหนู,พลังฝึกตนของเจ้าเร็วมาก,เร็วจริงๆ!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

ก่อนหน้านี้ที่พบกันกับจงซานครั้งก่อน,พลังฝึกตนของเขายังอยู่ในระดับแกนทอง,ระดับแกนทองเท่านั้น,นี่ผ่านมาเท่าไหร่กัน,ไม่เข้าใจ,คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย?เพียงแค่ไม่นาน,ก็มีระดับหลอมกายธาตุแล้วรึ?

ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้จักรพรรดิพิษปัจจิมได้ตรวจสอบพลังฝึกตนของจงซานที่ย่ำแย่มาก่อน,ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างกัน,ยังย่ำแย่เหมือนเดิม,แต่ไม่คิดเลยว่า,ตอนนี้? ระดับหลอมกายธาตุแล้วรึ? เพ่ย,ถึงแม้ว่าจะมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่,แต่นี่มันอะไรกัน! หรือว่าจะได้เม็ดยาเซียนอมตะกินเข้าไปอย่างงั้นรึ?

"นับว่าโชคดีไม่น้อย,จงซานได้พบเข้ากับโชควาสนาเล็กน้อย."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เพ่ย! ระดับแกนทองก้าวมาถึงระดับหลอมกายธาตุ,ยังคิดว่ามันเล็กน้อยอย่างงั้นรึ? นี่มันเป็นโชควาสนาที่ต่อต้านสวรรค์แล้ว! ยิ่งพรสวรรค์ต่ำเตี้ยของเจ้า,ไปได้รับอะไรกันมากันแน่?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ชำเลืองมองตาเบิกกว้าง.

จงซานทำได้แค่ส่ายหน้าฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,จะให้เขาพูดอย่างงั้นรึ?

"เอาล่ะ,อาจารย์,ข้ามาที่นี่มีธุระอย่างอื่น!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวขัดในทันที.

จักรพรรดิพิษที่ต้องแสดงท่าทางอักอ่วน,เขานับว่าเป็นอาจารย์ที่ล้มเหลวจริงๆ,ไม่มีได้มีบารมีอะไรเลย.

"จงซาน,หมายความว่าอย่างไร,เจ้าได้ส่งจดหมายนั่นมาให้กับข้า?"เห่าเม่ยลีกล่าว.

"เชิญด้านนี้!"จงซานที่พาพวกเขาออกมายังประตูตำหนัก,ก้าวไปยังลาน,ทุกคนที่แสดงท่าทางสงสัย,ก่อนที่จงซานจะสะบัดมือ.

"คลืนนนนนน"

ที่ด้านนอกนั้นปรากฏเป็นแท่นศิลาขนาดใหญ่ 11 อันปรากฏขึ้นในทันที.

"อนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

พร้อมกับวิ่งเข้าไปใกล้,สังเกตจ้องมองอย่างระมัดระวัง.

"นี่คืออนุสาวรีย์อมตะจริงๆรึ?จงซาน,เจ้าร้ายกาจมาก,ทำได้อย่างไร? อาจารย์ข้าใช้เวลากว่าสิบปีกับไม่ได้อะไรเลย,แต่เจ้ากลับสามารถนำมันมาได้ถึง 11 อัน,ร้ายกาจมาก!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวด้วยความตื่นเต้น,กล่าวชมจงซานไม่หยุด.

กับคำพูดดังกล่าวนั้น,ทำให้ใบหน้าของจักรพรรดิพิษปัจจิมหน้าดำคล่ำเครียดทีเดียว,เขาถึงกับพูดไม่ออก,จะให้ทำได้อย่างไร? อนุสาวรีอมตะยังเหลืออยู่ 44 อัน,หากแต่อยู่กับราชวงศ์สวรรค์ทั้งสองและแดนเทวะทั้งสอง,แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียง,แต่ย่อมไม่กล้าที่จะเข้าไปขโมยจากเซิ่งซ่างหรืออรหันต์แน่นอน!

ในเวลาเดียวกัน,จักรพรรดิพิษปัจจิมที่แสดงท่าทางสงสัย,ไม่ใช่ว่าเป็นของปลอมรึ? จงซานไปได้มาอย่างไรกัน?

"เม่ยลี,เป็นของจริงอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าว.

"แน่นอนว่าเป็นของจริง,ไม่มีผิดแน่,ได้อีก 11 ,เป็น 33 อันแล้ว."เห่าเม่ยลีกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

จากนั้น,เห่าเม่ยลีก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม.

"จงซาน,เจ้าบอกสิว่าเจ้าต้องการสิ่งใด? ข้าจะช่วยเจ้าหาบ้าง."เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาในทันที.

"หืม,นี่คือสิ่งที่ข้ารับปากเจ้า,แน่นอนว่าจะต้องส่งมันให้กับเจ้า,นี่คืออนุสาวรีย์อมตะที่ได้มาจากราชวงศ์ศวรรค์ต้าหลี 11 อัน."จงซาน.

"ดี,ยอดเยี่ยมเลย!"เห่าเม่ยลีที่พยักหน้าไปมาด้วยความพอใจ.

ทันใดนั้น,เห่าเม่ยหลี่ก็จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษปัจจิม,และกล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา.

"อาจารย์,นำไข่มุกมังกรหมื่นปีที่ราชามังกรให้มาก่อนหน้าให้ข้า."เห่าเม่ยลีกล่าว.

"หืม?."จักรพรรดิพิษที่ดวงตาเบิกกว้าง,แสดงท่าทางขัดขืน.

"อาจารย์,ท่านก็เห็น,จงซานหาอนุสาวรีย์อมตะให้ข้า,เทียบกับท่านที่หาไม่ได้เลย,ไข่มุกมังกรนี้,ตอนนี้ท่านก็มีมากพอแล้ว,ตอนนี้มอบมันให้กับจงซานก็แล้วกัน."เห่าเม่ยลีกล่าว.

กับคำพูดของเห่าเม่ยลีนั้นทำให้จักรพรรดิพิษปัจจิมตัวสั่นเลยทีเดียว,ดวงตาที่เบิกกว้าง.

"นี่คือไข่มุกมักกรหมื่นปี! ไม่ใช่ว่ามันเกิดจากผู้ฝึกตนเผ่ามังกรตายไปถึงจะเกิดขึ้น,หรอกรึ?"จักรพรรดิพิษที่แสดงท่าทางเสียดาย.

"จริงๆ,ในตำหนักมังกรก็พอถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่า? ไว้ครั้งหน้าข้าจะหาที่ดีกว่านี้ให้ท่านก็แล้วกัน."เห่าเม่ยลีกล่าว.

"แต่ว่า!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่แสดงท่าทางอึกอัก.

"อาจารย์,ท่านคิดว่าเป็นท่านต้องใช้เวลาขนาดใหน? สิบปีนี้,จงซานหามาได้ตั้ง 11 อัน,ท่านใช้เวลาหลายสิบปี,ยังหาไม่พบเลย."เห่าเม่ยลีกล่าว.

"หาไม่พบเลยรึ?"

"ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ก็เป็นจงซานมอบให้ท่านหรอกรึ? จริงใหม."เห่าเม่ยลีที่ขยิบตา.

ได้ยินคำพูดของเห่าเม่ยลี,จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ได้แต่ทอดถอนใจ,กับการถูกศิษย์ตัวเองดุ,นับว่าเป็นเรื่องเลวร้ายจริงๆ.

"ตอนนี้มอบไข่มุกมังกรให้กับเขา,ข้าคิดว่าเขาจะต้องช่วยข้าหาอนุสาวรีย์อมตะอย่างเต็มที่."เห่าเม่ยหลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ใหม?"จักรพรรดิพิษที่กล่าวต่อรองกับเห่าเม่ยลี.

เห่าเม่ยลีที่ชำเลืองมองตาโต,"ไม่ได้ ไมได้,ตอนนี้เข้าเป็นจักรพรรดิ,เป็นกง,ยังมีสิ่งธรรมดาอะไรอีกที่เขาต้องการ,ไม่ใช่ว่าเขามีมากมายไปหมดแล้วรึ?"

ในเวลาเดียวกันนั้น,จักรพรรดิพิษปัจจิมที่อยากจะตบหน้าตัวเองจริงๆ,เขาไม่น่าพูดอะไรมากเลย,ไม่คิดว่าตอนนี้เขาจะได้รับกรรมสนองคืนมาซะแล้ว.

"ก็ได้!"จักรพรรดิพิษปัจจิมท้ายที่สุดก็ต้องนำมุกมังกรเก้าสีขนาดเท่ากับกำปั้นออกมาทั้งที่ภายในใจนั้นไม่ยินดีแม้แต่น้อย.

เห่าเม่ยลีที่ก้าวออกไปหยิบมาอย่างไมสนใจก่อนที่จะเดินมาด้านหน้าจงซาน.

"จงซาน,ข้าเห่าเม่ยลีรู้จักบุญคุณความแค้น,นี่คือมุกมังกรพันปี,ข้ามอบให้เจ้า,ขอบคุณที่เจ้าช่วยหาอนุสาวรีย์อมตะให้ข้าได้ถึง 11 อัน."เห่าเม่ยหลีที่กล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา.

รอยยิ้มที่ข่มขื่นปรากฏบนหน้าของจักรพรรดิพิษปัจจิม,นี่คือมุกมังกรพันปี,เป็นสมบัติชั้นดี,ไม่ใช่สิ่งที่หาได้ง่ายๆ,ตอนนั้นบิดาไม่กล้าดูดซับมัน,ตอนนี้กลับต้องมอบให้คนอื่นไป,รู้เช่นนี้ดูดซับมันก่อนหน้าก็ดี.

"เรื่องนี้,คงไม่เหมาะมั้ง!"จงซานที่มองเห็นความขมขื่นของจักรพรรดิพิษปัจจิมได้,แม้ว่าเขาจะต้องการ,ทว่าก็ไม่กล้ารับเช่นกัน.

ได้ยินคำพูดบ่ายเบี่ยงของจงซาน,ดวงตาของจักรพรรดิพิษที่ส่องประกาย,ใช่แล้ว,เจ้าไม่ต้องการ,ให้ข้า,ข้าต้องการ.

"รับไปเถอะ,ข้าพูดแล้วย่อมไม่คืนคำ,รับมันไปเถอะ,หากว่าใครกล้าแย่งเจ้า,ข้าจะสาปมันให้ขาแขนเปื่อยเดินไม่ได้เลย!"เห่าเม่ยลีกล่าว.

ได้ยินคำพูดของเห่าเม่ยลี,จักรพรรดิพิษปัจจิมถึงกับจิตใจสั่นไหวเลยทีเดียว,เขาที่คิดว่าจะได้สิ่งของดังกล่าวกลับมาอย่างชอบธรรม,ใครจะคาดคิดละว่านางกับสาปเอาไว้,ช่างน่าหวั่นเกรงนัก,แล้วใครเล่าจะกล้าขโมย,จะให้แขน,ขาเปื่อยอย่างงั้นรึ? คนอื่นอาจจะไม่ได้จริงจัง,ทว่าคำสาปของเห่าเม่ยหลีนั้น,ราวกับคำสั่งของสวรรค์ไม่ต่างจากคำพูดเซิ่งซ่าง,จักรพรรดิพิษอยากจะร้องให้! สวรรค์! ทำไมเขาถึงได้ลูกศิษย์เช่นนี้! บาปกรรมแท้ๆ!

"งั้นจงซาน,ไม่เกรงใจเช่นกัน!"จงซานที่รับมาพลางหัวเราะเบาๆ.

มุกมังกรหมื่นปีนี้,จะต้องเป็นเผ่ามังกรระดับสวรรค์แท้ที่ตายเท่านั้น,ถึงจะมีเหลืออยู่,ซึ่งมันมีแก่นพลังของเผ่ามังกรอยู่ด้านใน.

จักรพรรดิพิษในเวลานี้นะรึ?ทำได้แค่ยิ้มแบบข่มๆ,เก็บความขมขื่นเอาไว้ด้านใน.

"อืม,หลังจากนี้หวังว่าเจ้าจะช่วยหามันอีก 33 อัน,คงต้องพึงเจ้าแล้ว!"เห่าเหม่ยหลีที่กล่าวอึกอักกระตุ้นเขาเล็กน้อยในทันที.

จงซานเผยยิ้มลับๆ,ส่ายหน้าไปมา.

"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลีที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เจ้าต้องการอนุสาวรีย์อมตะหรือไม่?"จงซานกล่าวสอบถามออกมา.

"แน่นอน!"เห่าเม่ยลีที่พยักหน้าในทันที

"เจ้าสามารถนำเผ่ามังกรมาช่วยได้เท่าไหร่?"จงซานสอบถาม.

"นำเผ่ามังกรอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยหลีที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.

"ใช่,ในเมื่อเจ้ามอบมุกมังกรพันปีให้กับข้า,แน่นอนว่าข้าจะต้องช่วยเจ้าหาอนุสาวรีย์อมตะอย่างสุดความสามารถ,ทว่าด้วยความแข็งแกร่งของข้านั้นยังไม่พอ,จำเป็นต้องยืมความแข็งแกร่งของเผ่ามังกร."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ที่ใหน?เจ้าเห็นมันที่ใหนรึ?"เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"หืม,กล่าวให้ถูกต้อง,พวกเราจะไปขโมยมัน,พวกเราได้ตั๋วเพื่อจะเข้าไปขโมยอนุสาวรีย์อมตะมากกว่า!"จงซานกล่าว.

เห่าเม่ยลีที่ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ,ได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของนางที่เปล่งประกาย,กำลังคิดอะไรบางอย่าง,ทว่าจักรพรรดิพิษปัจจิมนั้นชำเลืองมองดวงตากลมโตเลยทีเดียว.

ขโมยรึ? ยังมีอนุสาวรีย์อมตะอยู่สามแห่ง,ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,แดนเทพอมตะ,และแดนเทพพิสุทธิ์,ขโมยรึ? เป็นยักษ์ใหญ่ใด,ที่จะไปขโมย.

"ขโมยที่ใหนรึ?"เห่าเม่ยลีสอบถาม.

"แดนเทพพิสุทธิ์!"จงซานกล่าว.

"........"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมาทีเดียว.

คิดอะไร,คิดว่าจะขโมยจริงๆรึ?

"เจ้าหนู,แส่หาความตายเหรอ,ขโมยรึ? ไปแดนเทพอมตะเพื่อขโมยรึ? เจ้า 100 คน,ยังไม่เพียงพอให้ตายเลย,นี่ยังจะหาคนอื่นไปตายด้วยเหรอ."จักรพรรดิพิษที่โวยวายเสียงดังทันที.

จงซานต้องการตาย,ไม่ใช่ว่าต้องการพาพวกเขาไปตายด้วยรึ? มารดาเถอะ,ถึงจะทั้งเผ่ามังกร,ก็ไม่มีทางขโมยได้หรอก.

"หืม,อาจารย์,อย่าเพิ่งขัดจังหวะสิ,ขโมยอนุสาวรีย์อมตะ,ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร,จงซาน,เจ้ากล่าวต่อ."เห่าเม่ยหลีที่กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ.

จักรพรรดิพิษที่ถูกศิษย์ตำหนิ,รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก,บาปกรรม! บาปกรรม! ทำไมเขาถึงมีศิษย์เช่นนี้! บาปกรรม!

จงซานที่เห็นท่าทางของทั้งสองคน,ย่อมรับรู้ว่าภายในใจของทั้งสองย่อมตื่นตกใจเป็นธรรมดา,ก่อนที่จะเผยยิ้มบางๆกล่าวออกมาว่า,"อาวุโสพิษปัจจิมอย่าเพิ่งตกใจไป! ที่ข้ากล่าวว่าขโมยอนุสาวรีย์อมตะนั้น,ไม่ใช่บุกเข้าไปอย่างโง่งม,แน่นอนว่าจะต้องมีแผนการ."

"หืม,แผนอะไรรึ!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาในทันที,สิ่งสำคัญคือการได้อนุสาวรีย์อมตะต่างหาก,ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยากเท่าไหร่ก็ตาม.

แน่นอนว่า,สำหรับความคิดของนางนั้น,เพราะว่านางไม่กลัวแม้แต่สวรรค์,ไม่กลัวว่าใครจะมาทำอะไรนาง,ใครกล้าจัดการนาง,นางจะต้องสาปพวกมันทุกคน.

"แผนการอะไร?"จักรพรรดิพิษปัจจิมสอบถามออกมาในทันที,เขาจะต้องสอบถามออกมาให้ดี,เห็นท่าทางของเห่าเม่ยหลีในเวลานี้,ชัดเจนว่าได้ง้างคันศรพร้อมจะยิงออกไปแล้ว.

"ลำพังพวกเราแน่นอนว่ามันไม่เพียงพอ,ทว่าจำเป็นที่ต้องมีแผนการ,ใช้คนจำนวนมากบุกเข้าแดนเทพพิสุทธิ์พร้อมกัน,เมื่อเกิดความวุ่นวายพวกเราก็จะใช้โอกาสนั้นบุกเข้าไปคว้าอนุสาวรีย์อมตะ."จงซานกล่าว.

"ใครกันที่มันจะบ้าไปกับเจ้าด้วย,ปล้นแดนเทวะอย่างงั้นรึ? หากว่ามีคนช่วยเจ้า,ข้าจะ........"จักรพรรดิพิษที่กล่าวออกมา.

ขณะที่เขากำลังจะสาบาน,ทันใดนั้นก็หยุดเอาไว้ในทันที,หากก่อนหน้านี้ที่เขาจะได้พบกับเห่าเม่ยลี,เขาคงจะสาบานไปแล้ว,ทว่าตอนนี้จะกล่าวอะไรออกมานั้นเขาต้องระวังปาก,โดยเฉพาะเกี่ยวกับคำสาบาน.

"เฮ้เฮ้,เรื่องนี้,ทั้งสอง,โปรดวางใจ,คนเหล่านี้ข้ารับรู้และเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว,ตราบเท่าที่สามารถชักจูงเผ่ามังกรจำนวนมาก,เมื่อถือเวลาพวกเราเข้าโจมตีจากทางทิศตะวันออก,พวกเราทุกคนจะสามารถเข้าไปในแดนเทพพิสุทธิ์ได้."จงซานกล่าว.

"อืม,เจ้ากล่าววิธีออกมาเลย!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

จงซานที่พยักหน้าด้วยความพอใจ,เห่าเม่ยลีที่หูหนวนตาบอดไปแล้ว,ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย,แล้วใครเล่าจะกล้าขวางนาง? ด้วยถูกเห่าเม่ยหลีดุแล้ว,บางที่อาจจะถูกคำสาปด้วยซ้ำ.

จักรพรรดิพิษที่ได้แต่ยืนทอดถอนใจ,มารดาเถอะ,จงซานนี่ช่างบ้าคลั่งอย่างแท้จริง,จะหาใครมาช่วยปล้นแดนเทวะอย่างงั้นรึ? คิดว่าจะมีคนที่บ้าพอปล้นแดนเทวะอย่างงั้นรึ? หากว่าหาได้ง่ายๆเช่นนั้น,แดนทวะไม่ล่มสลายไปหลายครั้งแล้วรึ? ทว่าเห่าเม่ยหลีจะต้องไปอย่างแน่นอน,มารดาเถอะ,ทำไมตาแก่ถึงต้องมีศิษย์เช่นนี้,สวรรค์,ลงโทษข้าอย่างงั้นรึ? ถึงได้ให้ข้ามีศิษย์เช่นนี้! บาปกรรม!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.