Immortality chapter 375 Zhong Shan breaks through the enemy lines

Immortality chapter 375  Zhong Shan breaks through the enemy lines

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 375   จงซานทะลวงค่ายกล.

chapter 375  Zhong Shan breaks through the enemy lines

钟山破阵

  จงซานทะลวงค่ายกล.

"ค่าช่วยเหลือของเจ้ามันแพงจนข้าไม่สามารถจ่ายได้!"จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆ.

เห็นจงซานที่ล่วงรู้เป้าหมายของตน,เห่าเม่ยหลี่ที่สะบัดหน้าหนีแค่นเสียงและเดินจากไป.

เกาะทองแดงที่บินผ่านป่าทึบ,มุ่งตรงไปยังทิศเหนือช้าๆ,พร้อมกับตรวจสอบพื้นที่รอบๆของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งด้วย.

ขณะที่เกาะลอยฟ้าเคลื่อนที่ไปข้างด้วยความเร็วเร็วคงที่,เหล่าประชาชนด้านล่าง,ที่มองเห็นจงซานแต่ไกล,กำลังเคลื่อนที่เข้าสู่สนามรบ.

ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ที่ข้างๆนั้นมีกองทัพขนาดใหญ่รวมตัวกันอยู่,บนสัตว์ขี่,เหล่าขุนพลที่เล็งศรปราณทะลวงไปด้านหน้า,รอคอยคำสั่งจากแม่ทัพ,ศรปราณทะลวงนับหมื่นจะถูกยิงลงมายังหุบเขาดังกล่าวแน่นอน.

ในหุบเขาแห่งนี้,มีเหล่าทหารที่เหลือรอด 3000 คน,อยู่ในสภาพสะบักสบอม,ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดผวาและไม่อยากเชื่อ.

พ่ายแพ้?หรือว่ายอมตามอย่างงั้นรึ?

บนหุบเขาสูงนั้น,หยิงหลานที่ยืนอยู่บนศิลาก้อนใหญ่,กวาดตามองลงมายังด้านล่าง,"ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าสิบลมหายใจ,หากไม่ยอมแพ้,ข้าจะไม่รออีกต่อไป,ศรปราณทะลวงหนึ่งหมื่นดอกจะถูกยิงลงไปทันที! ข้าเหว่ยหยิงหลานพูดแล้วไม่กลับคำ,สิบลมหายใจ,ให้พวกเจ้าคิดให้ดี,มีเวลาสิบลมหายใจเท่านั้น,ไม่มีการต่อรองใดๆอีก!"

กับคำพูดที่เย็นชาของหยิงหลาน,เหล่ากองกำลัง 3000 นายกำลังตัวสั่นหวาดผวาอยู่ภายในหุบเขา.

"หนึ่ง"

"สอง"

........

"เจ็ด".

ในเวลาเดียวกันนั้น,หยิงหลานที่มองเห็นเกาะทองแดงจากที่ไกลออกไป,ชำเลืองมองออกเล็กน้อย,จากนั้นก็เผยสีหน้าที่ยินดีเป็นอย่างมาก,จนไม่ได้นับออกไป!

หยิงหลานที่ไม่ได้นับต่อไป,เสียงของนางที่หยุดลง,ทำให้กองกำลังที่พ่ายแพ้ด้านล่างหัวใจหดเกร็งอย่างรุนแรง.

"อย่ายิง,อย่ายิง,ข้ายอมแพ้แล้ว!"ด้านล่างหุบเขาที่เสียงดังผ่านออกมาในทันที.

"ข้าเองก็ยอมแพ้!"

เหล่าเสียงยอมแพ้ของทหาร,ที่ดังระงมทั่งทั้งหุบเขา.

หยิงหลานที่จ้องมองออกไปด้วยท่าทางประหลาดใจ,ก่อนที่จะกล่าวต่อรองแม่ทัพ,"ไปจับเหล่าชเลยเหล่านั้นไว้,แล้วกลับมารายงานข้า.

"รับทราบ! "รองแม่ทัพที่ตอบกลับในทันที.

หยิงหลานที่รอคอยเกาะทองแดงที่ลอยผ่านมาอย่างอดทน.

"ฝ่าบาท,ท่านมาช้าไปแล้ว!"หยิงหลานที่บินขึ้นไปบนเกาะลอยฟ้ากล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.

"หืม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

"กองทัพทั้งสามของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่คนของกองกำลังที่สาม, ตอนนี้ข้าจับพวกมันเอาไว้ในหุบเขา."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางง่ายดาย.

"ทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ได้ยินจงซานกล่าวชื่นชม,ใบหน้าของหยิงหลานที่แสดงท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก.

"คารวะหวงโห่วทั้งสอง."หยิงหลานที่เอ่ยกับเป่าเอ๋อและเฉียนโหยว.

เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มที่เอ็นดู,ส่วนเฉียนโหยวนั้นยังคงขวยเขิน,พยักหน้าให้.

"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน."

ที่ด้านล่างนั้นเหล่าทหารที่จับตัวเหล่าเชลยทั้งหมดแล้ว,ต่างก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูนในทันที.

จงซานที่กวาดตามองลงมายังด้านล่าง.

"เหล่าขุนพลทุกท่าน,ต้องลำบากทุกท่านแล้ว!"จงซานเอ่ย.

"ไม่ลำบากเลยแม้แต่น้อย!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

แม่ทัพของศัตรูที่ถูกจับมัดเอาไว้เรียงรายอยู่ด้านหน้า.

"นี่คือแม่ทัพกองกำลังที่สามของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่อย่างงั้นรึ?"จงซานเผยยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยัน.

การจับตัวของแม่ทัพของศัตรูได้,ไม่เป็นที่สนใจต่อจงซานเลยแม้แต่น้อย.

"ปล่อยมัดเขา.!"จงซานกล่าว.

"ครับ!"ขุนพลที่อยู่ด้านล่าง,ทำการคลายเชือกให้กับแม่ทัพของฝ่ายศัตรู.

แม่ทัพของกองกำลังที่สามที่แสดงท่าทางสงสัย,หรือว่าเขาต้องการจะซื้อใจข้าอย่างงั้นรึ?

"เจ้าไม่มีทางซื้อใจข้าได้,ข้าเป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,ถึงตายกลายเป็นผีก็เป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,ข้าไม่มีทางทรยศ,ไม่มีทางที่จะรับใช้เจ้า."แม่ทัพกองกำลังที่สามที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอหังการ.

"โง่เง่าไม่เข้าใจสถานะการ,คิดว่าข้าต้องการซื้อใจเจ้าอย่างงั้นรึ? เฮ้เฮ้,เจ้านี่มันตลกสิ้นดี! เก็บชีวิตของเจ้าไว้ซะ,กลับไปบอกหลิวเต๋า,เจ้านายของเจ้า,หนี้แค้นที่เคยมี,ข้าจะไปเก็บถึงเมืองจิงหลิง,เตรียมตัวรอเอาไว้ได้เลย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยัน.

เห็นท่าทางของจงซานแล้ว,ทว่าไม่รู้ทำไม,แม่ทัพจักรพรรดิหยินเยว่ที่ได้ยินแล้ว,ทั่วร่างที่เย็นเยือก,ปรากฏความหวาดกลัวต่อจงซาน,ก่อนที่จะเร่งรีบบินหนีไปอย่างรวดเร็ว.

.........

ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,เมืองจิงหลิง,ห้องอักษรของหลิวเต๋า.

"ปัง..."

หลิวเต๋าถึงกับขว้างกระถางธูปออกไปด้วยความโกรธ,ต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร,หลังจากที่ได้รับรายงานจากแม่ทัพของเขา,เป็นแม่ทัพกองกำลังที่สามที่เพิ่งกลับมาจากแนวหน้า.

"กองทัพทั้งสามรึ? หนึ่งเดือนรึ? หนึ่งเดือนก็พ่ายแพ้ทั้งหมด? ถูกสังหารไม่มีเหลือ? ทหาร 1.5 ล้าน,ทำอะไรไม่ได้,ถูกสังหารไปทั้งหมดเพียงแค่หนึ่งเดือน,เจ้ายังมีหน้าบอกว่าทำดีที่สุดแล้วอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่โกรธเกรี้ยวจ้องมองออกไปยังแม่ทัพกองกำลังที่สามด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด.

"ฝ่าบาท,มีเพียงแค่ข้าคนเดียวที่กลับมาได้,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่งและสอง,ต่างก็ตายในหน้าที่แล้ว,เหว่ยหยิงหลานนั้นบัญชาการทัพได้อย่างแปลกประหลาด,แต่ละครั้งเต็มไปด้วยสายลมดังหวีดหวิวแต่ไม่พบเห็นใครสักคน,ทว่ากองทัพของเหว่ยหยิงหลานกับเข้าโจมตีพวกเราแต่เพียงฝ่ายเดียว,พวกเราไม่สามารถหนีได้,ถูกสังหารไปทั้งหมดโดยที่พวกเราไม่เข้าใจแม้แต่น้อย."แม่ทัพกองกำลังที่สามที่กล่าวออกมาด้วยความหดหู่.

หลิวเต๋าที่สูดหายใจลึก,พยายามทำตัวให้สงบลง.

"ฮึ,พวกเจ้าสวมผ้าถุงอยู่รึไงถึงสู้นางไม่ได้? หวงตี้ต้าเจิ้งนำกองกำลังมาด้วยตัวเองย่างงั้นรึ? คิดบัญชีกับข้ารึ? เจ้าเคยเห็นชายคนนี้มาก่อนอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังแม่ทัพกองกำลังที่สาม.

"ครับ!"แม่ทัพกองกำลังที่สามที่ใช้วิชาฉายภาพของจงซานออกมาอย่างรวดเร็ว.

"เป็นเขาอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่ดวงตาหดเกร็ง.

ตักแตนตำข้าวเมื่อก่อน? ตั๊กแตนตำข้าวที่เคยขวางรถม้า?

ที่ใกล้ๆนั้น,เซียนเซิงซือที่เห็นภาพของจงซาน,ขมวดคิ้วไปมา,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.

"ฝ่าบาท,รู้จักเขามาก่อนงั้นรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่เอ่ยถาม.

"อืม,เป็นเขา,คาดไม่ถึงความประมาทในวันนั้น,จะเกิดปัญหามากมายขนาดนี้."หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ทุกคนมีแผนการที่ยอดเยี่ยมอย่างไรบ้าง?"หลิวเต๋าที่กล่าวสอบถาม.

"ฝ่าบาท!"ถูซิวที่กล่าวออกมาในทันที.

"ถูซิว,พูดมา!"หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาทันที.

"ฝ่าบาท,ภายในเมืองจิงหลิงนั้น,มีวิหารต้าจิว,มีคนที่ฝ่าบาทไม่ชอบต้องการจะขับไล่ไป,หากว่าเราใช้เรื่องนี้กล่าวให้พวกเขาออกมาช่วยเหลือ,หากว่าไม่ทำตามก็สามารถใช้เหตุผลนี้ขับไล่ไปได้?"ถูซิวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ค่ายกลพุทธะของเหล่าพุทธะจินกวง,ให้เข้าปะทะกับกองกำลังต้าเจิ้ง,ให้ได้รับความเสียหายไปทั้งสองฝ่ายอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของหลิวเต๋าที่ส่องประกายวับวาว.

"ฝ่าบาทหลักแหลมยิ่งนัก!"ถูซิวทีกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

........

จงซานที่นำทัพเข้าสู่สนามรบ,พร้อมกับหยิงหลาน,กลายเป็นทัพที่ไร้เทียมทานเลยก็ว่าได้.

จงซานที่นำทัพเข้ามาในสนามรบผ่านมา 15 วันแล้ว.

ขณะที่กองกำลังขนาดใหญ่เคลื่อนที่เข้าไปในดินแดนภาคเหนือช้าๆ.

ขณะที่พวกเขาผ่านป่าทึบในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ทันใดนั้นทั่วทั้งท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยใบเมเปิลปกคลุมท้องฟ้าเต็มไปหมด.

ใบเมเปิลมากมายนับไม่ถ้วนที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า,หล่นลงมาปกคลุมเกาะทองแดง,พร้อมกับพื้นที่รอบๆล่วงหล่นลงมาเต็มไปหมด.

เป็นใบเมเปิลธรรมดาทั่วไป,ไม่ได้มีพลังวิญญาณอะไรแฝงอยู่,ทว่ากลับสามารถปิดกั้นพื้นที่ทุกอย่างของพวกเขาเอาไว้,ปิดบังสายตาราวกับตกไปอยู่ในโลกลวงตา,ไม่สามารถมองเห็นพื้นที่รอบๆได้เลยนอกจากใบเมเปิล,แทบจะในทันที,ทุกทิศ ตะวันออก,ตะวันตก,ทิศใต้และทิศเหนือ.

ทุกเส้นทางถูกใบเมเปิลปิดกั้นเอาไว้ทั้งหมด.

เกาะทองแดงของจงซานเวลานี้,ทุกคนที่เตรียมตัวลงมือ,ทว่าจงซานที่ยกมือขึ้นขวางเอาไว้.

"ค่ายกลพุทธะอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียง.

"โอ้ว,ประสกรู้จักค่ายกลพุทธะด้วยอย่างงั้นรึ?"เสียงที่ดังผ่านออกมาจากบนท้องฟ้า,พร้อมกับเสียงระฆังที่ดังขึ้นกังวานไปทั่ว.

"ข้าได้ยินมาว่า,ค่ายกลพุทธะแท้จริงนั้น,เป็นมังกรมากมายนับไม่ถ้วนและยังปรากฏพลังของอรหันด้วย,หากแต่ที่ปรากฏนี้ไม่ต่างจากกับกองหญ้าแห้งไม่ใช่รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หญ้าแห้งก็คือมังกร,และยังมีพลังของเทพอรหันอีกด้วย,ภายในใจที่ไร้ซึ่งศรัทธาก็เห็นเป็นเพียงหญ้าแห่ง,จิตใจที่ชั่วร้ายก็จะมองไม่เห็นเทพอรหัน."เสียงที่ดังออกมาพร้อมเสียงระฆังก้องกังวานไปทุกทิศ.

"เทพอรหันต์เก้นะรึ,ที่จะมาจัดการอสูรเช่นข้า? พูดจาใหญ่โตนัก,เช่นนั้นให้ข้าได้เห็นเทพอรหันต์ของเจ้า,จะมีความสามารถขนาดใหน."จงซานแค่นเสียงอย่างเย็นชา.

จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้า.

"เปรี้ยง!!"

ขณะที่จงซานเงยหน้ามองท้องฟ้านั้น,ท้องฟ้าที่เริ่มแตกแยกออกมา,จากนั้นบนท้องฟ้า,เกิดประกายแสงแปบๆ,เหล่าใบเมเปิลที่ระเบิดออกเป็นจุล,สร้างความประหลาดใจกับทุกคนเป็นอย่างมาก.

"เปรี้ยง!!"

"เปรี้ยง!!"

บนอากาศ,ประกายแสงสายฟ้าที่ส่องประกาย,ปรากฏสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนกำลังล่วงหล่นลงมาในทันที,สายฟ้าที่ไม่สัมผัสกับพื้นดิน,ราวกับว่ามันมีชีวิตของมัน,เคลื่อนที่ไปยังพื้นที่รอบๆอย่างบ้าคลั่ง,กลายเป็นมังกรสายฟ้าหลายตน,มีความเร็วที่น่าหวาดกลัว,พลุ้งพล่าน,วิ่งไปทุกทิศทาง,เผาไหม้ใบเมเปิ้ลให้ไหม้ไป,สลายหายไปอย่างรวดเร็ว.

ใบเมเปิ้ลที่ลดลงอย่างรวดเร็ว.

"มังกรสายฟ้าเกิดขึ้นในแดนลวงตา,เจ้ามาจากแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"เสียงจากทุ่งใบเมเปิลที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาในทันที.

"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? เจ้ามาจากแดนเทพพิสุทธิ์สินะ! "จงซานที่เผยยิ้มออกมา,ขณะที่พูดจบ,ดวงตาที่ชะเลืองมองออกไปด้วยความดุร้าย.

"เปรี้ยงๆ....เปรี้ยงๆๆ........"

มังกรสายฟ้าที่เคลื่อนที่เผาผลาญทุกอย่างรอบๆเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว,มังกรสายฟ้านับพัน,เมื่อเผาไหม้ใบเมเปิ้ลไปเป็นจำนวนมาก,เวลาสามารถมองเห็นค่ายกลพุทธะที่อยู่ด้านในได้.

"ตูมมมมมมมม"

ราวกับการระเบิดของดวงอาทิตย์,สายฟ้าขนาดใหญ่ที่รวมตัวกันปลดปล่อยพลังงานกระแทกออกไปทุกทิศเผาไหม้ใบเมเปิ้ล,กระแทกออกไปยังนักบวชที่เป็นศูนย์กลางของค่ายกลที่ปลดปล่อยกลิ่นอายพลังวิญญาณป้องกันตัวเองเอาไว้.

ดวงตาของนักบวชที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,แม้ว่าจะสามารถป้องกันการโจมตีของจงซานได้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยที่จงซานจะหาตัวเขาเจอ,เขาสามารถมองเห็นใจกลางของค่ายกลพุทธะได้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้!

"ฝ่าบาท,ให้ใช้ค่ายกลของข้าหรือไม่?"หยิงหลานที่กล่าวออกมาในทันที.

"ไม่จำเป็น,ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองนั้น,เอาไว้ใช้ทะลวงทัพ,ทว่าเวลานี้ไม่จะเป็นต้องใช้ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองก็ทำลายค่ายกลนี้ได้แล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางดูแคลน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.