Immortality Chapter 360 Wind God Bow and Wind God Arrow
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 360 คันศรและลูกศรเทพวายุ.
Chapter 360 Wind God
Bow and Wind God Arrow
风神弓、风神箭
คันศรและลูกศรเทพวายุ.
"พี่หญิงสายตาแหลมคม!"หยิงหนิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"คันศรเทพวายุนั้น,เป็นสมบัติตกทอดของท่านพ่อแท้จริงของข้า,ทว่าหลังจากที่ท่านได้ตายไปในสนามรบแล้ว,ก็ได้หายไป,ไม่รู้ร่องรอยของมัน,มันมาอยู่ในมือของเจ้าได้อย่างไร?
แล้วลูกศรเทพวายุล่ะ?"กงจูเฉวียนโหยวที่ชำเลืองมองออกไป.
"ข้าไม่มีลูกศรเทพวายุ,ข้ามีแค่คันศรเทพวายุ,ทว่าตอนนี้ไม่ใช่ของบิดาในสายโลหิตของพี่หญิงแล้ว,ทว่ามันเป็นของข้า."หยิงหนิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จากนั้น,หยิงหนิงที่ดึงสายของคันศรเทพวายุ,ก่อนที่มันจะรวมตัวกันเป็นศรวายุปรากฏขึ้นทันที.
ทันทีที่หยิงหนิงปล่อยออกไป,ลูกศรวายุพุ่งออกไปกระแทกศิลายักษ์ที่อยู่ไม่ไกลออกไปในทันที.
"ตูมมมมม"ศิลายักษ์ระเบิดออกเป็นผุยผงในทันที.
แม้ว่าพลังทำลายของมันจะลดลงหนึ่งในสี่จากการใช้ศรเทพวายุ,ทว่า,ศรวายุที่ปล่อยออกมานั้นก็ทรงพลังไม่น้อย.
ดวงตาของกงจูเฉียนโหยวที่หรี่เล็กลง,ทว่าหยิงหนิงนั้นแสดงท่าทางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นางที่รั้งสายของลูกศรอีกครั้ง.
ทว่าในเวลานี้,นางได้เล็งมายังร่างของกงจูเฉียนโหยว.
"หยิงหนิง,เจ้าต้องการทำอะไร?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวเสียงดัง.
"มีข่าวลือว่า,ร่างสถิตธาตุวายุนั้น,มีพลังสายลมคุ้มกาย,และยังสามารถต้านทานการโจมตีด้วยสายลมได้ด้วย,เช่นนั้นศรวายุนี้ก็ไม่สามารถทำร้ายท่านได้,ข้าต้องการจะทดลองในวันนี้,"หยิงหนิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จะเกินไปแล้ว!"สายตาของกงจูเฉียนโหยวทีแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,ก่อนที่พยายามจะเข้าไปแย่งคันศรกับหยิงหนิง.
"ฟิ้ว!"
ศรวายุที่พุ่งผ่านหน้ากงจูเฉียนโหยวกระแทกร่างของนาง,ดวงตาของนางที่ชำเลืองมองเบิกกว้าง.
"ตูมมมม"
ศรวายุที่ระเบิดสลายหายไปในทันที.
"พรึบ"
กงจูเฉียนโหยวที่ประทับฝ่ามือไปยังร่างของหยิงหนิง,ก่อนที่จะแย่งศรเทพวายุมา.
หยิงหนิงที่ลอยออกไป,ทว่า,กงจูเฉียนโหยวไม่ได้ใช้พลัง,ทำให้แค่นางลอยออกไปเท่านั้น,ดังนั้นนางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
"พี่หญิง,ท่านมีร่างสถิตธาตุวายุจริงๆ!"หยิงหนิงที่แสดงท่าทางตื่นเต้น,ไม่ได้รู้สึกผิดกับการกระทำของนางเลยแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังรู้สึกสนุกสนานอีกด้วย.
"คันศรเทพวายุ....."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวได้แค่เพียงครึ่งคำด้วยซ้ำ.
"ฟิ้ว!"
ทันใดนั้นลูกศรสีเขียวมรกตก็ถูกยิงเข้าไปบนหน้าอกของหยิงหนิง.
สองสาวที่ยืนตะลึงงันงงงวย,กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองหยิงหนิงที่ถูกลูกศรมรกตยิง,ทว่าใบหน้าของหยิงเองก็ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน,ทว่าศรได้ปักเข้าไปในร่างของนางแล้ว,ทะลวงไปยังเรือนหยาง,ไม่สามารถช่วยชีวิตได้แล้ว.
หยิงหนิงที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,นางส่ายหน้าไปมา,หันหลังกลับไป,จ้องมองไปยังศาลาที่อยู่ไกลออกไป,แววตาที่ไม่อยากเชื่อนี่นางจะต้องตายรึ?
นางจะต้องตายแล้วรึ?
"ใครก็ได้เข้ามาเร็วเข้า,ช่วยหยิงหนิงเร็วเข้า."
ในเวลาเดียวกัน,ที่ด้านข้างนั้น,หม่าจูหรีที่ได้ยินเสียง,จากนั้นก็บินเข้ามาอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่จะกุมร่างของหยิงหนิง,ทว่าหยิงหนิงในเวลานี้นางที่กำลังกระเสือกกระสนไม่ยินดีที่จะตาย.
ตาย!
จวินจู่หยิงหนิงตายไปแล้ว?
เสียงของหม่าจูหรีที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,พร้อมกับเรียกเหล่าเจ้าหน้าที่เข้ามา,ขณะที่มองไปรอบๆสวน,ก็พบเศษของศิลาหินที่ระเบิด,ดูเหมือนว่าจะมีการต่อสู้กันขึ้นมาก่อนหรือไม่,เหล่าเจ้าหนาที่ที่แสดงท่าทางสงสัย,ส่วนหมาจูหรีที่ทำการตรวจสอบรอบๆ.
ภายในสวนนั้นมีคนแค่สองคน,กงจูเฉียนโหยวและจวินจูหยิงหนิง,จวินจูหยิงหนิงที่นำกงจูเฉียนโหยวมาโดยที่ไม่นำองค์รักษ์มาด้วย,ตอนนี้ถูกศรทะลวงเรือนหยาง,ลูกศรที่ทะลวงร่างนางทะลุเรือนหยาง,ตายไปในทันที.
ลูกศรเป็นใครที่ยิงล่ะ?
ในสวนนั้นมีเพียงแค่กงจูเฉียนโหยว,ในมือของนางนั้นมีคันศรด้วย,หยิงหนิงที่หันหลังให้,กงจูเฉียนโหยวที่เป็นคนยิง! มีเพียงแค่นาง!
"ลูกศรเทพวายุ?"หม่าจูหรีที่ตรวจสอบศพของหยิงหนิงและลูกศรที่ปักร่างของนาง.
ในเวลาเดียวกัน,คาดไม่ถึงเลยว่าฉีเทียนโห่วที่อยู่ไม่ไกลออกมา,ก่อนที่จะบินเข้ามาก่อนที่จะรับศพของหญิงหนิงจากหม่าจูหรี.
"ลูกศรเทพวายุ? คันศรเทพวายุ?
เฉียนโหยว,เจ้าใจร้ายเกินไปแล้ว,ไม่คิดเลยว่าอาวุโสเทียนไม่ได้เลือกเจ้า,เลือกหยิงหนิง,กลับทำให้เจ้าอิจฉาจนต้องสังหารนาง?
เจ้าน่ากลัวเกินไปแล้ว!"ฉีเทียนโห่วที่สายตาแดงจ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.
"นำคนเข้ามา,คุมตัวกงจูเฉียนโหยวไป!"หม่าจูหรีตะโกนเสียงดัง.
.........
กับเรื่องที่เกิดขึ้น,กงจูเฉียนโหยวยิ่งนึกถึงก็ยิ่งโศกเศร้าเป็นอย่างมาก.
"ตำแหน่งยิงลูกศร,ไม่มีใครตรวจสอบเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถามออกมา.
"เมื่อหยิงหนิงถูกยิงไปแล้วนั้น,ข้าที่กำลังตื่นตกใจ,หลังจากตั้งสติได้,หยิงหนิงที่หันหน้ากลับไปยังทิศดังกล่าว,ข้าเองก็ได้ใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังศาลาที่อยู่ตรงนั้นแล้ว,ทว่าในตอนนั้น,ฆาตกรก็ได้หนีไปแล้ว,ไม่,เป็นไปได้ว่าจะแฝงตัวเข้ามาในฝูงชนแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ได้มีการคำนวณเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว,ไม่มีข้อบกพร่องเลย,เป็นการป้ายสีให้ทุกคนคิดว่า,เจ้าเป็นฆาตกรในทันที."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม!"กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.
"หากว่าเจ้าถูกลงโทษ,จะมีโทษสถานใดอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าว.
"ยึดคืนตำแหน่งกงจู,ลดชั้นกลายเป็นสามัญชน,หรือแม้แต่ทำลายพลังฝึกตน,ขับไล่จากราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ห้ามกลับมาอีก."กงจูเฉียนโหยวที่ฝืนยิ้มออกมา.
"โปรดวางใจ,ข้าจะต้องล้างมลทินให้กับเจ้าได้อย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
กงจูเฉียนโหยวที่สายหน้าไปมา,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ยกเว้นฝ่าบาท,ก็ไม่มีอะไรที่ควรค่าให้ข้าจดจำ,บิดาของข้า,ฮือ
ฮือ,บิดาของข้า,ก่อนหน้านี้ข้าได้พยายามทำเพื่อเขา,ฝึกฝนผู้คนแก้ปัญหาต่างๆมากมาย,ค้นหาเหล่าคนที่มีความสามารถให้,สุดท้ายแล้ว,คาดไม่ถึงสุดท้ายแล้ว......ฮือฮือ,
กับยศกงจูนั้น,ข้า..ไม่ได้สนใจ,สิ่งสำคัญคือความปลอดภัยของเจ้า."
"โปรดวางใจ,เจ้ายังมีข้า,ไม่มีใครรังแกเจ้าได้! ไม่มีใครแน่นอน!"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเฉียนโหยวและกล่าวรับรอง.
ได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของจงซาน,กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มด้วยความพึงพอใจ.
"ข้ามีเวลาหนึ่งเดือน,คงไม่มีเวลาอยู่เคียงข้างเจ้าทุกวัน,ข้าจะต้องค้นหาหลักฐาน,ข้าคงต้องไปแล้ว,ไว้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่!"จงซานกล่าว.
"อืม!"กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.
จงซานที่ออกจากตำหนักกงจู,จากนั้นก็เดินทางไปยังกระทรวงยุติธรรม.
ที่ตำหนักกระทรวงยุติธรรมนั้น,หม่าจูหรีที่รอรับหน้าจงซานอยู่.
"ใต้เท้าหม่า,ข้าต้องการรู้,ในวันที่เกิดเรื่อง,ภายในตำหนักของจวินจู่หยิงหนิง,มีใครอยู่บ้าง,น่าจะมีคนเป็นจำนวนมาก! "จงซานกล่าว.
"ใครบ้างอย่างงั้นรึ?
เจ้าต้องการหาแพะรับบาปในกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างงั้นรึ?"หม่าจูหรีแค่นเสียงเย็นชา.
"แพะรับบาปอย่างงั้นรึ?
ข้าต้องการค้นหาฆาตกรที่แท้จริง,ในเวลานั้นใต้เท้าหม่าท่านเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์,หนำซ้ำยังเป็นคนเรียกแขกทั้งหมดมาดูเหตุการณ์ฆาตกรรมด้วย."จงซานกล่าว.
"แล้วอย่างไร?กงจูเฉียนโหยวสังหารหยิงหนิง,นางคือฆาตกร."หม่าจูหรีกล่าว.
"ชิ,ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะกระจ่าง,ทุกคนที่อยู่ในตำหนักจวินจู่,เป็นผู้ต้องสงสัยทั้งหมด,โดยเฉพาะเจ้า.ใต้เท้าหม่า."จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดังฟังชัด.
"จงซาน,เจ้าต้องการใส่ร้ายข้าอย่างงั้นรึ?"หม่าจูหรีที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ในวันนั้น,ทันทีที่จวินจูหยิงหนิงถูกยิง,คนอื่นกับไม่รู้เรื่องเลย,ทำไมเป็นเจ้าที่พบเป็นคนแรกกัน?
บางทีศรที่สังหารจวินจูหยิงหนิงให้ตายนั้นอาจเป็นท่านก็ได้,จากนั้นก็ป้ายความผิดทั้งหมดให้กับกงจูเฉียนโหยว."จงซานกล่าว.
"เจ้า...หยิงหนิงถูกศรเทพวายุยิง,และคันศรเทพวายุก็อยู่ในมือของกงจูเฉียนโหยวซึ่งนางที่มีสายโลหิตที่ได้จากพ่อของนางทำให้ใช้ลูกศรนั่นได้,เป็นกงจูเฉียนโหยวเป็นคนสังหารแน่นอน."หม่าจูหรีที่คำรามด้วยความโกรธ.
"ชิ,ศรเทพวายุนั้นได้หายไปเป็นเวลานั้นแล้ว,ทว่า,ทำไมถึงได้มาปรากฏขึ้นในเหตุการณ์ฆาตกรรมนี้ล่ะ,ไม่ใช่ว่าโจรเป็นโจรตะโกนจับโจรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังหม่าจูหรี.
"สามหาว,หยิงหนิงเป็นหลานของข้า,ข้าจะสังหารนางได้อย่างไร?
ข้าเป็นคนแรกที่ไปถึงเพราะว่าได้ยินเสียงระเบิด,ข้าจึงได้เร่งรีบตามไปและเห็นกงจูเฉียนโหยวได้ยิงหยิงหนิงตายแล้ว."หม่าจูหรีที่กล่าวด้วยท่าทางร้อนรน.
"แล้วทำไมเพียงแค่เจ้าล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมา.
"ข้า?
จงซาน,เจ้าต้องการจะใส่ร้ายข้าอย่างงั้นรึ?
เพราะว่าเรื่องในท้องพระโรง,เจ้าจึงได้โกรธแค้นข้า,คิดที่จะใส่ร้ายข้าเพื่อล้างแค้นอย่างงั้นรึ?"หม่าจูหรีที่ร้อนรนใบหน้าแดงกล่ำ.
"ใส่ร้ายเจ้ารึ?
ชิ,เจ้าไม่คู่ควร,ข้ารู้ว่าเจ้าได้ทำการบันทึกทุกอย่างในตำหนักจวินจู่เอาไว้นำมันและหลักฐานทั้งหมดส่งมาให้กับข้าในวันนี้."จงซานกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา,ก่อนที่จะไปนั่งยังเก้าอี้ของราชครู,จื่อเห่าที่ถือกระบี่อาญาสิทธิ์ในมือ.
เจ้าไม่คู่ควรอย่างงั้นรึ?
หม่าจูหรีที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก,พร้อมกับรู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด,ทว่าทำได้แค่เพียงจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะเร่งรีบไปเตรียมข้อมูล.
หม่าจูหรีพบว่าจงซานนั้นยากที่จะต่อปากต่อคำได้,ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับจงซานนานนัก.
ใช่แล้ว,หม่าจูหรีนั้นไม่ใช่คู่มือของเขาแม้แต่น้อย,คนผู้นี้,ใส่ร้ายเขาเหรอ,เกรงว่าด้วยภูมิปัญญาของเขาแล้วไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย,ในเวลาเดียวกันจงซานไม่ได้สนใจหม่าจูหรีแม้แต่น้อย,เพราะว่าหม่าจูหรีผู้นี้ไร้ซึ่งความกล้า,ไร้ซึ่งความเยือกเย็น,ไร้ซึ่งเหตุผลให้เขาเปลืองแรง,ทว่าก็จำเป็นต้องขู่เอาไว้,เพื่อที่จะไม่ให้คนผู้นี้พูดอะไรมากจนเกินไป.
จากนั้นไม่นาน,หม่าจูหรีที่ใบหน้าบูดบึ้งก็นำข้อมูลทั้งหมดมา.
จงซานที่รับข้อมูลมาและตรวจสอบข้อมูลต่างๆ.
เวลามีไม่มาก,เขาจะต้องตรวจสอบข้อมูลให้ระเอียดที่สุด.
ในเวลานั้นมีแขกและผู้ใต้บังคับบัญชารวมกันทั้งสิ้น
234 คน, จากข้อมูลแล้ว,เกี่ยวกับบันทึกที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยง,ฉีเทียนโห่วและคนอื่นๆ,รวมถึงเหล่าสาวใช้,ได้มีการบันทึกเอาไว้แล้ว,พร้อมกับสถานที่ที่พวกเขาอยู่ในเหตุการ,ทุกคนทีมีการบันทึกเอาไว้โดยระเอียด.
"คันศรเทพวายุและลูกศรเทพวายุล่ะ?"จงซานเอ่ยถาม.
"อยู่ด้านในกระทรวงยุติธรรม,เมื่อคดีของกงจูเสร็จสิ้น,จะต้องส่งให้กับฝ่าบาทอีกครั้ง."หม่าจูหรีกล่าว.
"นำมันมาให้ข้า!"จงซานกล่าว.
"นี่เป็นหลักฐานที่สำคัญ!"หม่าจูหรีที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่ยินยอม.
"ในเมื่อมันคือหลักฐานสำคัญ,ข้าจำเป็นต้องใช้ในการสืบสวน,ฝ่าบาทได้มอบหน้าที่นี้ให้ข้าแล้ว,ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับคดี,ข้าจะต้องนำมันมาใช้ทั้งหมด,ไปนำมา!"จงซานสั่ง.
หม่าจูหรีต้องการจะโต้เถียง,ทว่าเห็นจงซานแล้ว,ทำได้แค่ยับยั้งความโกรธเอาไว้,ก่อนที่จะกลับไปนำคันศรเทพวายุและลูกศรเทพวายุออกมา.
ภายในห้องโถงกระทรวงยุติธรรมนั้น,จงซานที่ทำการคัดเลือกข้อมูลที่ต้องใช้,อย่างรวดเร็ว!
ก่อนอื่นเขาจะต้องแยกข้อมูลที่ไม่สำคัญออกไปทั้งหมด,การวิเคราะห์ของจงซานนั้นทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ขณะที่หม่าจูหรีนำคันศรเทพวายุและศรเทพวายุกลับมา,เขาก็สามารถคัดเลือกข้อมูลและตัดคนจำนวน
184 คนออกไป,ทว่ายังคงเหลือคนอีก 50 คนที่อยู่ในข่ายต้องสงสัย.
"นี่คือคันศรเทพวายุ,และศรเทพวายุ!"หม่าจูหรีที่นำคันศรมาวางไว้ที่ด้านหน้า.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น