Immortality Chapter 338 Sidereal revolution star Great Array

Immortality Chapter 338 Sidereal revolution star Great Array

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 338   ค่ายกลดาราเทวะต้าโหลว.

Chapter 338 Sidereal revolution star Great Array

周天星斗大阵

  ค่ายกลดาราเทวะต้าโหลว.

"บนแผนที่นี่คือแผนที่ของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,ซึ่งทหารมีความเร็วเป็นร้อยเท่า,ควบคุมโดยเจ้า,ซึ่งจะมีทัพสองทัพเข้าประจันหน้ากัน,โดยมีข้าและอี้เหยี่ยนเป็นคนตัดสิน,ตอนนี้เจ้าเลือกแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนหนึ่งในสองคนนี้ได้เลย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เลือกหนึ่งคนอย่างงั้นรึ?

ภายในใจของเถี่ยเสวี๋ยที่มั่นใจเป็นอย่างมาก,ไม่มีทางพ่ายแพ้คนทั้งสอง,เขาที่เป็นแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนที่หนึ่งของต้ายวี,จะพ่ายแพ้แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนของราชวงศ์กษัตริย์เล็กๆนี้ได้อย่างไร?

แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนกองกำลังที่หนึ่ง,หลินเซียว!

แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนกองกำลังที่สอง,หยิงหลาน!

ไร้ซึ่งความลังเล,เถี่ยเสวี๋ยที่เลือกหลินเซียว,ไม่ว่าอย่างไร,หยิงหลานก็เป็นผู้หญิง,นอกจากนี้ยังเป็นแม่ทัพลำดับสอง,แน่นอนว่าเขาจะต้องชนะคนที่แข็งแกร่งที่สุด,เพื่อที่จะแสดงให้จงซานได้เห็น.

"เจ้า!"เถี่ยเสวี๋ยที่ชี้นิ้วไปยังหลินเซียว.

"หลินเซียว!"จงซานเอ่ย.

"รับทราบ,ฝ่าบาท!"หลินเซียวที่ก้าวมาด้านหน้าสนามรบจำลอง,ด้วยรอยยิ้ม.

หลินเซียว,เดิมที่เมื่อครั้งที่เขาอยู่ในอาณาจักรต้าคุนได้รับสมญานาม,เทพสงคราม,ในสายตาของคนทั่วไปนั้น,ยากที่จะมีคนต้านได้,ไม่มีใครมีความสามารถเท่าเขา.

อย่างไรก็ตาม,อาณาจักรต้าคุนนั้น,จงซานและเขาที่เป็นเหมือนกับพี่น้องร่วมสาบาน,เขาที่ได้รับการยอมรับจากจงซาน,และยังเป็นคนสนิทตั้งแต่แรก,ที่มีอยู่น้อยนิดใต้หล้าแห่งนี้.

เทพสงครามของอาณาจักรต้าคุน,ในเวลานั้น,เขาได้ปกปิดความสามารถของตัวเองเอาไว้,อีกทั้งภายในใจเองก็มีปัญหากับต้าคุน,ไม่เคยใช้กำลังอย่างเต็มที่ในการออกรบ,แต่กระนั้นก็ยังได้รับสมญานามเทพสงครามเช่นเดิม,ไม่ต้องบอกเลยว่าทักษะที่แท้จริงของเขานั้นเป็นเช่นใด.

เทียบกับหยิงหลาน,ที่เป็นผู้เยาว์ในสงคราม,ทว่าด้วยนางเพียงคนเดียวที่สามารถยึดครองอาณาจักรสี่แห่ง,สามารถที่จะต้านกองกำลังหนึ่งล้านคน,สามารถใช้ค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง,ซึ่งเป็นค่ายกลสงครามที่ทรงพลังมาก,ถูกแต่งตั้งเป็นลำดับสอง.

ลำดับที่สอง? ที่สามารถเป็นอันดับหนึ่ง?

ด้วยมุมมองความแข็งแกร่ง,เข้าใจหลักการและเหตุผล,แน่นอนว่าแม่ทัพลำดับหนึ่งที่มีหน้าที่ในระดับเดียวกับต้าเสวียนอ๋องของต้าโหลว,เพราะว่าเป็นคนผู้เดียวที่จะตัดสินกองกำลังทั้งหมดในสนามรบนั่นเอง!

เถี่ยเสวี๋ยแม้ว่าจะเป็นคนใจร้อนบุ่มบ่าม,ทว่าลึกลงไปข้างในเขาก็เต็มไปด้วยความระมัดระวังเช่นเดียวกัน.

จงซาน,อี้เหยี่ยน,และหยิงหลานที่ยืนอยู่ด้านข้างของสนามรบจำลอง,เฝ้ามองคนทั้งสองที่ควบคุมการต่อสู้กันในสนามรบจำลอง.

ส่วนเถี่ยเสวี๋ยและหลินเซียวที่ยืนอยู่คนละฝั่งของสนามรบจำลอง.

จำนวนของทหารในสนามรบจำลองนั้น,จะสั่งการควบคุม,ด้วยสัมผัสเทวะ.

ในเวลาเดียวกัน,การรบของพวกเขาทั้งสองนั้น,จะมีหน้าจอที่ปรากฏขึ้นมา,ขณะที่พวกเขานำทัพ,จะสามารถมองเห็นทหารทั้งสนามรบได้,สำหรับทัพทั้งสองการจะตรวจสอบภูมิประเทศสามารถที่จะส่งทหารสังเกตการออกไปตรวจสอบภาพที่เกิดขึ้นด้านหน้าและนำกลับมาได้ด้วยเช่นกัน.

"ทั้งสองฝั่งนั้นมีทหารฝั่งล่ะ 3 ล้านคน,แต่ละคนมีหกเมือง,ให้เข้ายึดเมืองของฝ่ายตรงข้าม,ซึ่งคนที่สามารถยึดเมืองได้มากที่สุดก็จะเป็นฝ่ายชนะ!"จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

นี่เป็นการทำสงครามระหว่างสองฝ่ายเพียงอย่างเดียว,ไม่มีทัพอื่นที่เป็นตัวแปรไม่แน่นอนเข้ามารบกวน,เป็นการดูทักษะการรบของทั้งสองฝ่าย.

"เริ่มได้!"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

เถี่ยเสวี๋ยและหลินเซี่ยวไม่พูดจาอีกต่อไป,ทั้งสองที่ควบคุมทัพด้วยสัมผัสเทวะ,เพื่อเข้าโจมตี,และป้องกันไปพร้อมๆกัน,ความเร็วของเวลาที่เดินเร็วกว่าปรกติหนึ่งร้อยเท่า.

การต่อสู้ของคนทั้งสอง,ทุกคนภายในตำหนักซ่างเฉิงที่เงียบไปในทันที.

เถี่ยเสวี๋ยที่ตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมาก,นำพากองกำลังทั้งสามล้านคน,ส่วนหลินเซียวที่เห็นสนามรบแล้ว,ก็เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

กับความเร็วหนึ่งร้อยเท่า,เถี่ยเสวี๋ยที่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากในตอนแรก,เขาที่มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ! อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปหนึ่งวัน,ใบหน้าของเถี่ยเสวี๋ยที่เปลี่ยนไปเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ! ส่วนหลินเซี่ยวนั้นยังคงสุขุมตั้งแต่ตนจนจบ.

อี้เหยี่ยนที่สูดหายใจลึก,ส่ายหน้าให้กับเถี่ยเสวี๋ย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังหลินเซี่ยว,จ้องมองด้วยความลึกล้ำ.

ระหว่างนั้นหยิงหลานรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นางที่เข้ามากุมแขนของจงซานโดยไม่รู้ตัว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู,ไม่ได้ว่ากล่าวนางแต่อย่างใด.

"ฟู่ หอบ หอบ"

เถี่ยเสวี๋ยที่พ่นลมหายใจยาว.

"ท่านยอมให้ข้าชนะแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาไม่โอหังและไม่สุภาพพร้อมๆกัน,กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เจ้าก็แค่โชคดี,ข้าไม่ยอมรับ,ข้าไม่ยอมรับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่รู้สึกไม่พอใจ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจผลที่เกิดขึ้น.

อย่างไรก็ตาม,อี้เหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ,ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ,ส่ายหน้าไปมา! ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเถี่ยเสวี๋ยเลยแม้แต่น้อย.

"จะลองอีกครั้งก็ได้!"หลินเซี่ยวที่กล่าวออกมาในทันที.

"หืม?"เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมอง,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน.

ส่วนจงซานที่โบกมืออนุญาต,ให้เขาสามารถแข่งใหม่ได้!

เถี่ยเสวี๋ยที่ไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคร้ายตลอด,จึงได้ทำการแข่งต่ออีกครั้ง!

ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน,ทว่าครั้งที่สองนั้นใช้เวลาแค่ครึ่งวันเท่านั้นเขาก็พ่ายแพ้แล้ว,เถี่ยเสวี๋ยไม่ยินยอมรับความพ่ายแพ้,กองกำลังทั้งสามล้านคน,พ่ายแพ้ยับเยิน,เขาที่นำทหารไปตายทั้งหมด,เมืองหกเมืองถูกยึดโดยสมบูรณ์! พ่ายแพ้ราบคาบ,ทำให้เขาหดหู่เป็นอย่างมาก.

จะไม่ให้เขาหดหู่เศร้าใจได้อย่างไร?เพราะว่าการรบในครั้งนี้,เขาที่เร่งรีบ,ทหารของเถี่ยเสวี๋ยถูกทหารของหลินเซียวสะกดเอาไว้ทุกครั้ง,เมื่ออยู่ในสนามรบ,ทหารของเขาที่ถูกสะกดเอาไว้ไม่ให้ขยับ,ทหารที่เหลืออยู่,ต่างก็ตายหมด,ทุกๆครั้งในสนามรบทหารของหลินเซี่ยวจะมีชีวิตรอดเสมอ!

เหล่าทหารที่รอดชีวิตนั้น,สามารถที่จะนำธงไปปัก,เพื่อยึดครองเมืองในทุกครั้ง,เรื่องนี้จะไม่ให้เขาเศร้าเสียใจได้อย่างไร.

ในทุกๆครั้ง,หลังจากที่เข้าประทะกัน,เขาที่เหลือทหาร 1-2 คน,หลินเซียวจะเหลือทหาร 3-5 นาย,ในมุมมองของเขาเห็นการรบนี่ดูสูสีก้ำกึ่งในตลอดทุกครั้ง,เถี่ยเสวี๋ยจะไม่เศร้าใจได้อย่างไรกัน?

"ข้าขอลองอีกครั้ง!"เถี่ยเสวี๋ยที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคร้ายในทุกครั้ง.

ครั้งที่สาม,ใช้เวลาที่น้อยกว่าเดิมขึ้นมาอีก,สุดท้ายแล้วทหารของหลินเซี่ยวที่เหลือมากยิ่งกว่าเดิมอีกครั้ง,และสามารถยึดเมืองของเถี่ยเสวี๋ยได้ในที่สุด,เถี่ยเสวี๋ยที่รู้สึกหดหู่ใจอย่างที่สุด.

เถี่ยเสวี๋ยไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะโชคร้ายถึงเพียงนี้,ทว่าในครั้งนี้คงต้องเชื่อแล้วว่าตัวเองไม่มีโชคเลย.

สายตาของหยิงหลานที่ไม่ได้สนใจในสนามรบเลย,นางที่กุมแขนของจงซานไปมา,ใบหน้าเผยยิ้มด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด.

อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังสนามรบ,ฝืนยิ้มออกมา,ต้องการที่จะเตือนเถี่ยเสวี๋ยไม่ให้ทำอะไรขายหน้าไปกว่านี้,ทว่าเมื่อเห็นจงซานแล้ว,จึงไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

"ขออีกครั้ง,ครั้งสุดท้าย,ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะโชคดีอีก!"เถี่ยเสวี๋ยที่เอ่ยออกมาด้วยความจริงจัง.

หลินเซียวที่จ้องมองมายังจงซาน.

"ต่อสู้ตัดสินใจในการรบให้เร็วที่สุด!"จงซานออกคำสั่ง.

"ครับ!"หลินเซียวที่เอ่ยออกมาในทันที.

ครั้งที่สี่เริ่มแล้ว,จากต้นจนจบ,เถี่ยเสวี๋ยที่ใบหน้าขมวดไปมาเป็นระยะ,ส่วนหลินเซียวนั้นยังคงสุขุมไม่เปลี่ยนแปลง.

ทันใดนั้น,เถี่ยเสวี๋ยที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.

"หมายความว่าอย่างไร?ที่นี่มีภูเขาไฟ,ไม่,ที่นี่มีภูเขาไฟได้อย่างไร,ทว่าครั้งนี้มันปะทุได้อย่างไร?ไม่ใช่แล้ว,มันไม่ควรเป็นเช่นนี้,ทหารของข้าจะถูกระเบิดได้อย่างไร,เจ้าโกงข้าอย่างงั้นรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่ไม่อยากเชื่อกล่าวโหวกเหวกโวยวาย.

"ยอดเยี่ยม!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"อุปราช,เขาโกง..."เถี่ยเสวี๋ยที่โกรธเกรี้ยวชี้ไปยังหลินเซียว.

"หลังจากนี้เรียกข้าว่าแม่ทัพพิทักษ์แดน."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"แต่ว่า..."เถี่ยเสวี๋ยที่โอดครวญ.

"แม่ทัพหลิน,ทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ!อี้เหยี่ยนขอชื่นชม!"อี้เหยี่ยนกล่าว.

"แม่ทัพอี้สุภาพไปแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวไม่สุภาพและไม่ยะโสออกมาพร้อมๆกัน.

"ทั้งหมดนี้...แม่ทัพพิทักษ์แดน,เขา,เขาโกง..."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.

"โกงรึ? เฮ้ เอ้,เป็นเจ้าเองที่ไม่รู้จักตรวจสอบไม่ดูสภาพแวดล้อมตั้งแต่ต้นจนจบ,แม่ทัพหลินที่ต่อสู้ด้วยกองทัพ 1 ล้านคนด้วยซ้ำส่วนเจ้าใช้กองกำลัง 3 ล้านคนไม่ใช่รึ? กับสิ่งที่เกิดขึ้น,ครั้งแรกแม่ทัพหลินและเจ้าต่อสู้กัน,เจ้าที่ไล่ล่าสังหาร,แม่ทัพหลินสูญเสียคน 300,000 คน,เทียบกับเจ้าที่เสียหายเป็นสิบเท่า,ส่วนครั้งที่สองเจ้าที่ถูกสังหารไปทั้งหมด,แม่ทัพหลินมีคนตายเพียง 80,000 คน! เทียบกับเจ้าเป็น 37 เท่า,ส่วนครั้งที่สามเจ้าถูกสังหารหมด,แม่ทัพหลินมีคนตายเพียง 50,000 คน,ห่างจากเจ้า 60 เท่า,ทว่าเจ้ากับมองไม่เห็น,ว่าแม่ทัพหลินเพียงแค่เล่นกับเจ้าเท่านั้น,เจ้าที่ต้องการยึดเมืองเพียงอย่างเดียวไม่คิดถึงกองกำลังตัวเองเลยรึ? ล่าสุด,ที่เกิดภูเขา,ไฟระเบิดนั่น,มันไม่ใช่ความบังเอิญแม้แต่น้อย,แต่เป็นการกระทำของแม่ทัพหลิน,แม่ทัพหลินมีทหารตายไปแค่ 3000 คน,ซึ่งได้ทำให้ภูเขาทั้งสิบปะทุขึ้นที่ใจกลางทัพของเจ้า,ภูเขาไฟระเบิดในครั้งนี้,ทัพของเจ้าถูกสังหารหมด,การรบครั้งนี้แตกต่างกันถึง 1000 เท่า! มีสิ่งใดที่เรียกว่าโกงกัน?"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากพลางถอนหายใจ.

"ข้าไม่เชื่อ!"เถี่ยเสวี๋ยที่ได้ยินเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้อย่างราบคาบเช่นนี้ได้.

จากนั้นขันทีที่นำหยกบันทึกการเคลื่อนทัพของหลินเซียวมาให้พวกเขาดู!

"แม่ทัพหลินนั้นเข้าใจในสนามรบ,แต่เจ้านั้นไม่พยายามเข้าใจสนามรบนี้เลย,หลายต่อหลายครั้ง,ที่เขาใช้สภาพแวดล้อมเข้าจัดการกับเจ้า,ส่วนเจ้านั้นเคลื่อนทัพโดยที่ไม่ได้สนใจว่าจะมีภูเขาไฟหรือสภาพแวดล้อมรอบๆเป็นเช่นไร!"อี้เหยี่ยนที่สายหน้าไปมา.

จ้องมองดูข้อมูลอย่างรวดเร็ว,ภายในใจของเถี่ยเสวี๋ยที่หดเกร็ง! นี่เขาพ่ายแพ้ถึงขนาดนี้เลยรึ? นี่ไม่เพียงการรบเท่านั้น,แต่ยังได้ทำให้ตัวเองขายหน้าเป็นอย่างมาก! นี่คือหลินเซียว,แม่ทัพลำดับหนึ่งของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?

เขาที่จ้องมองหลินเซียวที่มีระดับแกนทองเท่านั้น,ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ,ใบหน้าท่าทางของเขาก็ยังสุขุมตลอดเวลา,ท้ายที่สุดเถี่ยเสวี๋ยก็ต้องโน้มศีรษะให้.

"เถี่ยเสวี๋ยชื่นชมนัก!"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยอย่าได้เกรงใจ!"หลินเซียวที่เผยยิ้มออกมา.

"ทว่า,แม่ทัพหลินเซี่ยวไม่จำเป็นต้องเห็นใจข้า,เป็นข้าเอง,ที่แสดงหาความอัปยศให้กับตัวเองการนำทัพของข้ากลายเป็นเรื่องน่าขันเลยไม่ใช่รึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวตามจริง,ในเมื่อรับรู้ว่าตัวเองด้อยกว่าหลินเซี่ยว,แน่นอนว่าเขาไม่ควรที่จะดันทุกรัง,กับคนที่มีความสามารถแล้ว,คู่ควรที่จะได้รับความชื่นชม.

"การนำทัพกลายเป็นเรื่องน่าขันอย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่า,แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยอย่าได้เป็นกังวล,ไม่มีใครสามารถหัวเราะเยาะท่านได้,ทว่านับว่าเป็นโชคดีแล้วที่ท่านเลือกข้า."หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หืม?"เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมองออกไป.

"หากว่าท่านเลือกแม่ทัพหยิงหลานแล้วล่ะก็,ข้ามันใจเลยว่าท่านจะถูกทำลายย่อยยับยิ่งกว่าข้าซะอีก,ข้าเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,พร้อมกับกล่าวยอมรับเถี่ยเสวี๋ยด้วย.

"เหยี่ยเยี่ยหลิน,ท่านล้อข้าแล้ว!"หยิงหลานกล่าวออกมาทันที.

"ฮ่าฮ่า,ข้าไม่ได้ล้อเจ้า,ข้าเพียงแค่กล่าวเตือนแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ย,ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะถูกเจ้าคิดบัญชีทบต้นทบดอกเป็นแน่!"หลินเซี่ยวที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.

หยิงหลานที่กระทืบพื้นเล็กน้อย,เห็นได้ชัดเจนนางไม่ได้คิดเช่นนั้น,อย่างไรก็ตาม,จงซานที่อยุ่ที่นี่,หยิงหลานย่อมไม่กล้าโต้เถียงอะไรออกมา.

"เอาล่ะ,ข้าขอประกาศอีกครั้งตอนนี้อี้เหยี่ยนคือแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนกองกำลังที่สาม,ส่วนเถี่ยเสวี๋ย,เจ้าสามารถสังกัดกองกำลังที่สาม,ช่วยอี้เหยี่ยนบัญชาทัพ!"จงซานที่กล่าวอีกครั้ง.

"เฉินน้อมรับบัญชา!"เถี่ยเสวี๋ยและอี้เหยี่ยนที่กล่าวตอบรับพร้อมๆกัน.

ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งนั้น,แตกต่างจากราชวงศ์กษัตริย์ทั่วไปเป็นอย่างมาก! แม้ว่าจะเป็นราชวงศ์กษัตริย์ก็เต็มไปด้วยพยัคฆ์ซ่อนมังกรหลับ,มีอนาคตไร้ที่สิ้นสุด.

ทวีปศักดิ์สิทธิ์!

ผ่านมาสามเดือนครึ่งแล้ว,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,เหล่าคนที่ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง,ต่างก็ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว,ตอนนี้,ไม่มีราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีอีกต่อไป,ตอนนี้มีเพียงแค่ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเท่านั้น!

ตอนนี้ 140 เมือง,ได้สังกัดราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

จงซานเองก็ก้าวไปถึงระดับเก้าแกนทองอย่างราบรื่นแล้วเช่นกัน.

เมืองเทียนกง!จงซานในตำหนักแห่งหนึ่ง!

จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,เหล่าขุนพลตลอดจนสุ่ยอู๋เหินและหลิวอู๋ซ่าง,ส่วนเหล่าแม่ทัพอื่นๆนั้นไม่ได้อยู่ในนี้.

กงจูเฉียนโหยวที่นั่งถัดออกไป,จ้องมองไปยังจงซาน!

"น่าหลานเพียวเสวี๋ย,เป็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆ!"จงซานกล่าวทอดถอนใจ.

"ใช่แล้ว,ต้าเสวียนอ๋องและหยินซาเทียนที่อยู่ด้วยกัน,ยังไม่สามารถจัดการกับน่าหลานเพียวเสวี่ยได้,ท้ายที่สุด,ต้าเสวียนถึงกับต้องใช้ค่ายดาราเทวะต้าโหลว,ถึงจะสามารถกำราบเขาได้!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

"ค่ายกลดาราเทวะต้าโหลวอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.