Immortality Chapter 206 The slaves later were your person
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 206 ทาสเจ้าเป็นใคร.
เหล่าขุนนางมากมายต่างนิ่งงัน,จับจ้องมองไปยังจงซานเป็นสายตาเดียวกัน,น้ำที่ลุกไหม้?แม้แต่ระเบิดตำหนักจวีลู?
พวกเขาตอนนี้กำลังนึกถึงวิธีการที่จงซานได้บอกก่อนหน้านี้,เป็นเรื่องง่ายมาก,เพียงแค่ระดับก่อตั้งวิญญาณต่างก็ทำได้กันทุกคน,ไม่ๆ,แม้แต่ระดับแกนทองที่มีพลังฝึกตนเกี่ยวกับสายฟ้าก็จะยังทำได้,จุดน้ำด้วยเปลวเพลิง?
เรื่องที่ลึกลับนี้,คงมีเพียงแค่จงซานเท่านั้นที่รู้,ทุกคนตอนนี้กำลังตื่นตะลึง,กับท่าทางของเขาราวกับว่า
ไม่ว่าใครก็ทำได้,ทั้งที่สิ่งเหล่านี้,ไม่ใช่ว่าเป็นกฏสวรรค์ที่ยากจะทำลายล้างหรอกรึ?
ซือจื่อหานจิวเวลานี้เลิกสนใจเนียนโหยวโหยวไปในทันที,แม้ว่าความงามของนางจะยากที่จะละสายตาได้,กับเขาที่เป็นซือจื่อเพียงแค่สาวงามนั้น,เขามีความสามารถที่จะหาได้มากมาย,เขาที่มีคุณสมบัติที่จะเป็นราชันย์ของต้ากวง,การจะหาสาวงามนั้น,ไม่ใช่เรื่องที่ยากเลยแม้แต่น้อย,ในเวลานี้เขาที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,ที่มุมปากของเขานั้นยกยิ้มขึ้นมาด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก.
อาต้าและอาเอ้อนั้นชื่นชมจงซานเป็นอย่างมาก,จงซานเวลานี้เผาตำหนักจวีลู่เสียหายไปเกือบหมด,ภาพของจงซานในใจของพวกเขานั้นอยู่สูงเป็นอย่างมาก.
กงจูเฉียนโหยวดวงตาของนางเปล่งประกายวับวาว,เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เซียนเซิงช่างลึกลับ,เป็นคนที่ลึกลับจริงๆ.
อ๋องจวีลูที่นั่งอยู่บนบัลลังหัวโต๊ะ,จ้องมองไปยังหลังคาที่หายไปครึ่งหนึ่ง,สายตาของเขาที่มีความโกรธแฝงอยู่ด้วย,เขาหันหน้าจ้องมองไปยังจงซานที่กำลังกินตับมังกรไม่สนใจใคร,แววตาเย็นชาที่อาบไปทั่วดวงตา.
"กงจูเฉียนโหยว,เซียนเซิงจงซานของท่าน,ช่างมีความรู้กว้างขวางจริงๆ!"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวต่อกงจูเฉียนโหยว.
ภายใจของอ๋องจวีลู่เวลานี้รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก,เขาพยายามที่จะคิดว่าจงซานที่รับรู้วิธีดังกล่าวนี้มาจากที่ใหนสักแห่ง,เขาที่หวังว่าเขาคงไม่ได้คิดมันขึ้นมาเองได้.
เห็นท่าทางของอ๋องจวีลู,กงจูเฉียนโหยวราวกับว่ารับรู้ได้จึงได้พยักหน้าและเผยยิ้มออกมา."ถูกแล้ว,เซียนเซิงจงซานครั้งหนึ่งเคยอ่านตำราโบราณมา,คาดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้ใช้."
"ตำราโบราณ?
ไม่น่าแปลกใจ."อ๋องจวีลูที่พยักหน้าหรี่ตาลง,เห็นได้ชัดเจนว่าเขารู้สึกโกรธ,แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้.
เนียนโหยวโหยวที่ยืนอยู่กลางห้อง,ชำเลืองมองตาโตจ้องไปยังภาพวาดที่กำลังไหม้,ดวงตาของนางประหลาดใจเป็นอย่างมาก,น้ำไหม้ไฟได้จริงๆรึ?
ไม่ๆ,มันลึกลับเกินไปแล้ว,หลังจากที่มันไหม้,มันได้เปลี่ยนเป็นน้ำก่อนครั้งหนึ่ง,ก่อนที่จะไหม้?น้ำไหม้ไฟ,น้ำและไฟที่ผสมกันอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง?
จงซานที่ต้องการรู้จุดมุ่งหมายของเนียนโหยวโหยว,เขาที่ทำให้นางตื่นตะลึง,หลังจากที่ออกซิเจนและไฮโดรเจนเผาไหม้,ความเป็นจริงมันยังเหลือน้ำอยู่,ทว่ามันมีจำนวนไม่มากนัก,เห็นชัดเจนว่าสุดท้ายมันก็ยังเหลือน้ำอยู่,ถึงมันก็เป็นจำนวนเล็กน้อย,เขามั่นใจว่าเนียนโหยวโหยวนั้นเห็นมันอย่างแน่นอน,นางต้องการอะไร?
นางมีพลังฝึกตนเท่าไหร่? นางย่อมเห็นกระบวนการทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดแจ้ง.
กับสิ่งที่นางได้กล่าวก่อนหน้านี้,เนียนโหยวโหยวกับไม่เอ่ยถึงเกี่ยวกับรูปภาพดั่งกล่าวนั้นอีกเลย,ทว่าตอนนี้นางที่หันมาทางจงซานและเดินมาอยู่ด้านหน้าจงซานด้วยสายตาที่ทุกคนต้องอิจฉา.
"จู่เหริน,ตอนนี้ข้าเป็นทาสของท่านแล้ว!"เนียนโหยวโหยวที่แสดงความเคารพต่อจงซานเล็กน้อย,จากนั้นก็ก้าวไปอยู่ด้านหลังจงซาน,แสดงท่าทางเหมือนกับสาวใช้ทั่วๆไป.
主人Zhǔrén
owner นายท่าน,ผู้เป็นเจ้าของ.
จู่เหริน? ถึงแม้ว่าเนียนโหยวโหยวจะเป็นคนพูดเอง,แต่ความแข็งแกร่งและความงามของนางนั้นไม่ธรรมดา,ทำให้เหล่าขุนนางมากมายต่างก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยสายตาที่ประหลาดใจ,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นอิจฉา,และกลายเป็นความเกลียดชังขึ้นมาในทันที!
เห็นรอยยิ้มและท่าทางของนางแล้ว,จงซานที่รับรู้ได้ในทันที,เนียนโหยวโหยวผู้นี้จงใจอย่างแน่นอน.
ห้องโถงตำหนักของเขาที่ถูกทำลาย,อ๋องจวีลู่ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ถึงกับลุกขึ้นยืนเลยทีเดียว,จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวที่เรียกขานจงซาน,ดวงตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความริษยา.
"ท่านอ๋อง!"ในเวลาเดียวกันองค์รักษ์หลวงได้เข้ามาในห้องโถงงานเลี้ยงในทันที.
"มีอะไร?"ท่าทางของอ๋องจวีลู่ในเวลานี้เต็มไปด้วยความโกรธ.
"ก่อนหน้านี้มีคนมารายงานว่า,ที่ตำหนักหลักจวีลู่มีขโมยบุกรุกเข้ามา!" องค์รักษ์หลวงที่กล่าวออกมาเสียงเบา.
"อะไรนะ?"ใบหน้าของอ๋องจวีลู่นั้นใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที.
ราวกับว่าเกิดเรื่องสำคัญเกิดขึ้นในทันทีทันใด,อ๋องจวีลูที่หันหน้าไปยังกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อหานจิว,"กงจูเฉียนโหยว,ซือจื่อหานจิว,ช่วยรอสักครู่,ข้าขอไปดูที่เกิดเหตุก่อน."
"อืม."กงจูเฉียนโหยวและซือจื่อหานจิวที่พยักหน้าให้.
จากนั้น,อ๋องจวีลูก็เร่งรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
ตอนนี้,ภายในห้องโถงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย,เหล่าขุนนางสีหน้าดูไม่ดีนัก,และยังต้องอยู่กับซือจื่อหานจิวและกงจูเฉียนโหยว.
"พวกเราไปยังลานจตุรัสก็แล้วกัน,ห้องโถงแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ไหวแล้ว."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"คงเป็นเช่นนั้น."ซือจื่อหานจิวพยักหน้า.
จากนั้น,กงจูเฉียนโหยวก็พาทุกคนออกไป,จากห้องโถงงานเลี้ยงแห่งนี้,เนียนโหยวโหยวที่ตามติดจงซานไป,ตัวติดกับเขา,เกาะชายเสื้อของจงซานไปไหนไม่ห่าง,เหล่าขุนนาง
มากมายที่เห็นรู้สึกเศร้าใจอย่างสุดซึ้ง,ทุกคนเต็มไปด้วยความอิจฉา,จ้องมองดอกไม้งานประดับบนคอกหมู.
ซือจื่อหานจิวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,เขาที่เป็นถึงซือจื่อย่อมมีจิตใจที่เหนือกว่าคนทั่วไป,เขาสามารถปล่อยวางได้,มีเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,เซียนเซิงโจวและเซียนเซิงโหยวที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความอิจฉา.
กงจูเฉียนโหยวและซือจื่อหานจิวที่นำทุกคนออกมาจากตำหนักจวีลู่,ออกมายังลานจัตุรัสด้านหน้าอย่างรวดเร็ว.
กงจูเฉียนโหยวที่นำอาต้า,อาเอ้อมายังขอบด้านหนึ่งของเกาะลอยฟ้า,จ้องมองลงไปด้านล่าง,กวาดตามองภาพทิวทัศน์ต่างๆของหลากหลายสถานที่,จงซานพบว่าสายตาของอาเอ้อในเวลานี้,แม้ว่าจะมองไปด้านล่างแต่ก็จับจ้องไปยังพื้นที่รอบๆของตำหนักแห่งนี้เป็นระยะๆ.
ระหว่างที่รอนั้น,เนียนโหยวโหยวที่กำลังร้องห่มร้องไห้ซาบซึ้งจ้องมองมายังจงซาน,เหล่าขุนนางที่รอคอยอยู่ต่างก็ต้องการเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง,ทว่าจงซานนั้นกำลังแสดงท่าทางไม่สนใจและไม่เห็นอะไรเลย.
หลังจากผ่านไปชั่วขณะ,อ๋องจวีลู่ก็บินกับมาจากตำหนักอีกแล้ว,พร้อมกับรอยยิ้มแสดงท่าทางเบาใจ.
"กงจูเฉียนโหยว,ซือจื่อหานจิว,วันนี้ต้องขออภัยด้วยที่งานเลี้ยงต้องกลายมาเป็นเรื่องแย่ๆเช่นนี้"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาทันที.
"ข้าคิดว่าสนุกดี!"กงจูเฉียนโหยวส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เลย,ข้าคิดว่าวันนี้นับว่าสนุกเลยทีเดียว."ซือจื่อหานจิวที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
"การต้อนรับครั้งนี้อาจจะไม่ดีนัก,ไว้จะเชิญทั้งสองท่านใหม่ก็แล้วกัน."อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาในทันที,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคำพูดของเขานั้นยังมีความนัยน์อยู่.
"ยินดี!"ซือจื่อหานจิวที่พยักหน้าในทันที.
"อ๋องจวีลู,เฉียนโหยวมีเรื่องที่ต้องร้องขอ."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาทันที.
"โอ้ว?"อ๋องจวีลูจ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.
"ในเมืองเทียนกงนี้,ในคุกเทียนกง,ได้มีโจรกบฏร้ายแรงของต้าโหลวอยู่ด้วย,เฉียนโหยวจึงต้องการไปตรวจสอบว่าจริงหรือไม่.หวังว่าอ๋องจวีลู่จะอำนวยความสะดวกให้."กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังอ๋องจวีลู.
อ๋องจวีลู่ที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,พร้อมกับเผยรอยยิ้มอย่างนุ่มนวลออกมา,"ได้,ข้าจะแจ้งต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าให้."
"ขอบคุณ."กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้า.
จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา.
จากนั้น,อ๋องจวีลู่ก็ได้ส่งคนสองคน,เพื่อที่จะส่งกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อหานจิวกลับ,เมื่อทั้งสองกลุ่มจากไปไกลแล้ว,ใบหน้าของอ๋องจวีลู่ที่เผยรอยยิ้มที่เย็นชาออกมา,สะบัดแขนเสื้อเสียงดัง,พร้อมกับเข้าตำหนักหลัก.
ระหว่างเดินทางกลับนั้นจงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใด,ทุกคนตอนนี้ได้กลับมายังตำหนักสวนตะวันตกแล้ว,เฉียนโหยวที่เผยยิ้มให้กับจงซาน,"เซียนเซิง,ยินดีด้วย,ได้รับสาวงามกลับมา!"
ในเวลาเดียวกัน,เนียนโหยวโหยวที่ก้มหน้าลงต่ำ,แสดงท่าทางขวยเขิน,ท่าทางชมดชม้อย,แสดงท่าทางน่ารักน่าสงสาร.
จงซานยังคงปกปิดเจตนาของตัวเองเอาไว้,เขาที่เดินไปด้านหลังกงจู,ใบหน้าที่เผยยิ้มออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อาต้า,อาเอ้อ,จับตัวไว้!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
กับคำสั่งของจงซาน,พวกเขาทั้งคู่ที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,ความหมายคือให้จับตัวเนียนโหยวโหยวอย่างงั้นรึ?
แววตาของพวกเขาที่แสดงท่าทางตื่นตะหนกไม่อยากเชื่อ,อาต้า,และอาเอ้อที่จ้องมองกันและกัน,จับตัว?จับใคร?
จับตัวเนียนโหยวโหยวเอาไว้รึ? เซียนเซิงต้องการทำอะไร?
"ยังไม่ไปอีก?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ครับ."อาต้าและอาเอ้อ,รับคำสั่งในทันที.
จากนั้น,ทั้งคู่ก็เคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว,พุ่งตรงไปยังร่างของเนียนโหยวโหยวพร้อมกัน.
"คลืน!"
"คลืน."
ร่างของเนียนโหยวโหยวที่กลายเป็นทรายในทันที.
"จู่เหริน,ท่านช่างใจร้ายจริงๆ!"ร่างของเนียนโหยวโหยวที่ไปปรากฏตัวขึ้นที่กลางอากาศ,ใบหน้าที่แสดงท่าทางขมขื่นเอาไว้.
"เนียนโหยวโหยว,เจ้าเป็นใคร?
ทำไมถึงได้รู้จักข้า?"จงซานที่แค่นเสียงกล่าวต่อเนียนโหยวโหยวที่ลอยอยู่บนอากาศ.
"กี่
กี่,จงซาน,เจ้านี่ช่างน่าสนใจจริงๆ,ตอนแรกเป็นแค่คนธรรมดา,น่าสนใจ,น่าสนใจจริงๆ!"ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไป,ใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานชมดชม้อยหายไปในทันที,ตอนนี้กลายเป็นคนที่จองหองอวดดีเป็นอย่างมาก.
นิสัยท่าทางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,จากหน้ามือเป็นหลังมือ,คนผู้นี้เป็นใครกัน,ท่าทางของนางที่เปลี่ยนไปเช่นนี้,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย.
อาต้าและอาเอ้อพุ่งตรงขึ้นไป,จับนางบนอากาศ,ร่างกายของนางที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,ทันใดนั้นก็เปลี่ยนร่างเป็นเนียนโหยวโหยวสองร่างในทันที.
เนียนโหยวโหยวสองคน?อาต้าและอาเอ้อถึงกับชงักงัน,จากนั้นอีกคนหนึ่งก็พุ่งมา.
"ตูมมม" "ตูมมม"
ทรายสีทองที่ระเบิดออกมาทันที,ร่างของเนียนโหยวโหยวก็หายไปเช่นกัน.
"ฮี่
ฮี่,จงซาน,ไว้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่แล้วกัน!"เสียงหัวเราะที่ก้องกังวานไปทั่วทั้งท้องฟ้าก่อนที่จะหายไปในทันที.
ไกลออกไปที่ขอบฟ้าไกล,ทรายสีทองที่บินตรงออกไปยังพื้นที่ไกลออกไปด้วยความเร็วสูง.
อาต้าและอาเอ้อที่กำลังจะไล่ตามไป.
"ไม่จำเป็นต้องตาม."กงจูเฉียนโฆยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
อาต้าและอาเอ้อที่เหินลงมาอยู่ด้านหน้าของกงจูเฉียนโหยว.
"กงจู."คนทั้งสองที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าไม่สามารถไล่ตามนางได้ทัน,นางคือลูกหลานเซียน,นี่คือวิชาสืบทอดสายโลหิต,"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ"อาต้าและอ้าเอ้อ,พยักหน้ารับคำ.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองยังพื้นที่ไกลออกไป,เนียนโหยวโหยว?เนียนโหยวโหยว?
ใครกัน?
"เซียนเซิง,ท่านรู้จักหญิงสาวคนดังกล่าวอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้าไม่รู้เลย,ทว่าสามารถยืนยันได้ว่านางไม่ใช่จิตวิญญาณเจิ้นเหรินในรูปภาพ,สายโลหิตตกทอด,ลูกหลานเซียน?"จงซานที่คิดไปมาด้วยความสงสัย.
"ไม่รู้,แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนั้นจะแสดงท่าทางไม่พอใจอะไรเซียนเซิงอยู่นะ,ทว่าก็ไม่ได้ถึงกับเกลียดชังอะไร."กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังทรายสีทองที่ได้หายไปที่ขอบฟ้าแล้ว.
"อืม."จงซานพยักหน้า,ภายในใจของเขาก็แสดงท่าทางสงสัยอยู่เช่นกัน,เขาที่เพิ่งเดินทางมายังทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,ทำไมมีคนบางคนที่รู้จักตัวตนของเขาแล้วล่ะ?
"เซียนเซิง,ที่จริงการเดินทางมายังเมืองเทียนกงนั้น,เหนือหัวได้ส่งข้ามามีคำสั่งลับด้วย."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวต่อจงซานในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,แม้ว่าภายในใจเขาจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว,ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา."อะไรรึ?"
"เฮ้เอ้,ข้าคิดว่าเซียนเซิงเองก็ควรจะรู้,เพราะว่าคำสั่งลับนี้พิเศษเป็นอย่างมาก,ดังนั้นจึงมีเพียงอาต้า,อาเอ้อที่รู้,เซียนเซิงสุ่ยจิงและกู่หลินยังไม่รุ้เลย."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าก่อนหน้านี้ที่เมืองอู๋ซวัง,ความภัคดีของจงซานในใจกงจู่เฉียนโหยวยังไม่สามารถเทียบได้กับอาต้าและอาเอ้อ.
"กงจูที่กล่าวในเวลานี้...?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าต้องการหารือกับเซียนเซิง,หวังว่าเซียนเซิงจะช่วยข้าอีกแรงหนึ่ง,ซึ่งตอนนี้จำเป็นต้องหารือกับกู่หลินและเซียนเซิงสุ่ยจิงด้วย."กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมา.
"เช่นนั้นคงต้องรอพวกเขากลับมาก่อนสินะ."จงซานที่พยักหน้ารับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น