Immortality Chapter 200 The city of sky

Immortality Chapter 200  The city of sky

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 200   เมืองเทียนกง.

天空之城

  เมืองเทียนกง.

หุบเขาแห่งหนึ่ง,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี.

แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่คุ้มกันกลุ่มของกงจูเฉียนโหยวตรงไปยังเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,เมืองเทียนกง.

ในเวลานี้พวกเขาหยุดพักตั้งกระโจมที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,ระหว่างเดินทาง.

ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,กระโจมกลุ่มของกงจูเฉียนโหยวตั้งอยู่ตรงกลาง,ซึ่งมีเหล่าขุนพลของแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยคอยอารักขาและเฝ้าระวังภัยตลอดเวลา.

ภายในกระโจม.

"เฉียนโหยว,พวกเราจะไปถึงเมืองเทียนกงตอนใหน."กู่หลินที่สอบถามออกมา.

"เร็วๆนี้,นี่เป็นการพักครั้งสุดท้าย,ครั้งหน้า,พวกเราจะไปถึงเมืองเทียนกง."กงจูเฉียนโหยวตอบ.

"ทว่า,พวกเราไม่ถูกลอบโจมตีเลยอย่างงั้นเหรอ?."กู่หลินที่ขมวดคิ้วและสอบถามออกมา.

"มี,หากแต่พวกเขาเห็นกองกำลังราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีแล้ว,ต่างก็ถอนกำลังไป."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.

"ใครกัน,สุ่ยจิงเจ้ารู้ใหมว่าใคร?"กู่หลินที่จ้องมองไปยังสุ่ยจิง.

"เป็นราชวงศ์ราชันย์อื่นๆที่คาดหวังที่จะให้ต้าโหลวและต้ายวีก่อสงครามกัน,หรือเหล่าราชวงศ์ราชันย์อื่นๆที่กำลังรบกับพวกเราอยู่,แน่นอนว่ามีอีกหลายราชวงศ์ราชันย์ต่างก็หวังเช่นนั้น."เซียนเซิงสุ่ยจิงพยักหน้า.

"อืม."กู่หลินที่ขมวดคิ้วไปมา.

"กงจู,ทราบหรือไม่ว่าอี้เหยี่ยน,อุปราชราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีมีสถานะใด?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.

"อี้เหยียน?ได้รับเสนาธิการลำดับหนึ่ง,ได้รับการแต่งตั้งจากตาตี้คนแรกของต้ายวี."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"ต้าตี้คนแรก? ไม่ใช่น่าหลานเพียวเสวี๋ยหรอกรึที่ก่อตั้งราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ไม่ใช่,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้น,มีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามรุ่น,น่าเหลียนเพียวเสวี๋ยนั้นเพิ่งขึ้นครองราชย์เมื่อร้อยปีก่อนนี้,บิดาของเขาน่าหลานเจิ้งเต๋อเหมือนกับปู่ของเขา,ที่ต้องตายไปก่อนเวลาอันควรเพราะไม่สามารถยกระดับพลังฝึกตนได้,ทำให้สิ้นอายุไขไปก่อน,ดังนั้นจึงได้มอบตำแหน่งให้กับน่าหลานเพียวเสวี๋ย,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้น,แม้ว่าจะมีเพียงแค่สามรุ่น,ทว่าก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมากที่เขามีพลังฝึกตนที่เหนือล้ำเกินบิดาและปู่ของเขา."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"อี้เหยี่ยนนั้นได้รับบรรดาศักดิ์จากราชันย์องค์แรกอย่างงั้นรึ?ราชันย์องค์แรกไม่ไช่ว่าด้อยกว่าน่าหลานเพียวเสวี๋ยหรอกรึ?"จงซานพยามที่จะจับความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"ไม่แน่นอน,แม้ว่าน่าหลานเพียวเสวี๋ยนั้นจะมีพลังฝึกตนที่เหนือล้ำกว่าคนรุ่นก่อนๆมาก,ทว่าบางทีก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับบิดาของเขาเลย,ผ่านมาหลายร้อยปีนี้ไม่สามารถที่จะก้าวเหนือบิดาของเขาได้,ทว่าอย่างไรก็ตาม,บิดาของเขานั้นก็ยังคงเหลือคนที่มีพรสวรรค์ที่ลำเลิศเอาไว้ให้ นั่นก็คืออี้เหยี่ยนนั่นเอง."กงจูเฉียนโหยวที่ตอบ.

"พรสวรรค์ที่ล้ำเลิศ? ข้าจำได้ว่าเขามีพรสวรรค์เพียงแค่ระดับก่อตั้งวิญญาณอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.

"มีเพียงระดับก่อตั้งวิญญาณ,นอกจากนี้,ยังเจ็บป่วยเป็นอย่างมาก,แต่ก็แทบจะไม่มีใครสามารถเทียบเขาได้,เซียนเซิงเองก็น่าจะรู้,ว่าท่านมีเพียงแค่ระดับแกนทอง,ทว่ากับมีภูมิปัญญาที่ต่อต้านสวรรค์เช่นกัน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"กงจูชื่นชมเกินไปแล้ว."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานไม่ได้กล่าวชมเขาต่อ,ทว่าก็เล่าต่อว่า"ร้อยปีก่อน,น่าหลานเจิ้งเต๋อได้สิ้นอายุไข,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีที่ถูกรุมเร้าด้วยปัญหารอบด้าน,อยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมมาก,ราชาแปดคนในปกครองทรยศ,ห้าตระกูลใหญ่ที่สั่งสมกองกำลังเป็นของตัวเอง,ที่ด้านนอกยังมีราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,และราชวงศ์จักรพรรดิต้าเหยี่ยนที่รวมมือกับกับอีกสี่ราชวงศ์จักรพรรดิ,สามกลุ่มเข้าโจมตีพวกเขาหวังจะกำจัดให้สิ้นซาก,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีควรที่จะสิ้นสุดในครั้งนั้นแล้ว,ทว่าก่อนที่น่าหลานเจิ้งเต๋อจะตายนั้นได้มอบตราพยัคฆ์แต่งตั้งอี้เหยี่ยนเป็นอุปราช,คนผู้นี้ใช้เวลาเพียงแค่ 3-4 ปีเท่านั้น,ทั้งที่เขาอ่อนแอพร้อมที่จะล้มได้ทุกเมื่อ,ทว่ากับสามารถต้านทัพทั้งสาม,และทำให้การเมืองในประเทศกับมามั่นคงได้,กล่าวได้ว่าเขาสามารถสร้างสิ่งที่ต่อต้านสวรรค์,จนทุกคนทั่วหล้าต้องยอมศิโลราบ,เขาที่นำพาให้ราชวงศ์จักรพรรดิต้ายวีกลับมายืนได้อีกครั้ง."

"เพียงแค่คนเดียวอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สูดหายใจยาว.

"อืม,เพียงคนเดียวกับทรงพลัง,สามารถทำให้ต้ายวีกลับมาเป็นปึกแผ่น,ปราบปรามทั่วทุกสารทิศ,กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น,ทำให้นามอี้เหยี่ยนนั้นขจรขจายไปทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์,คนผู้นี้นับว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก,แม้แต่เหล่าศัตรูยังต้องให้ความเคารพเขา,เขาเพียงคนเดียวที่สามารถนำราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีกลับมายิ่งใหญ่,กล่าวได้ว่าตัวเขาในราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้น,ยกเว้นน่าหลานเพียวเสวี๋ย,เขาคือคนที่มีอำนาจมากที่สุด."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.

กับสิ่งที่กงจูเฉียนโหยวเล่ามาทำให้จงซานตื่นตะลึงเลยทีเดียว,จงซานที่นึกถึงคนผู้นี้,ก่อนหน้านี้ที่เห็นเขาเมื่อครั้งประชมขุนเขา,เพียงแค่เขาก้าวออกมาจากเกี้ยว,แม่ทัพลำดับหนึ่งเถี่ยเสวี๋ยยังต้องโค้งคำนับให้.

"เช่นนั้นหากเทียบอำนาจของน่าหลานเพียวเสวี๋ยและอี้เหยี่ยนละใครเหนือกว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามกงจูเฉียนโหยว.

"อย่างที่เซียนเซิงเห็น,ต้องเป็นราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,น่าหลานเพียวเสวี๋ยเป็นผู้มีอำนาจสุด,อาจจะกล่าวเช่นนั้นได้,น่าหลานเพียงเสวี๋ยจำเป็นต้องพึ่งอี้เหยี่ยน,ทว่าเพื่อที่จะรักษาสมดุลอำนาจกับอี้เหยี่ยนแล้ว,เขายังมีญาติห่างๆของตระกูลน่าหลาน,อี้เหยี่ยนนั้นเจ็บป่วยค่อนข้างหนัก,ดังนั้นจึงไม่ได้ค่อนเข้ามาจัดการด้านการเมืองมากนัก,การบริหารเมือง,อี้เหยี่ยนจึงไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าว.

"ญาติห่างของตระกูลน่าหลาน,เขามีสถานะสูงในราชวงศ์ต้ายวีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมา.

"อืม,อ๋องจวีลู่ของราชวงศ์ต้ายวีนั้น,มีสถานะรองเพียงแค่น่าหลานเพียวเสวี๋ยเช่นกัน."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.

"อ๋องจวีลู่เขาเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

"เขาเป็นคนที่ถูกใช้เป็นคนรักษาสมดุลกับอี้เหยี่ยน,เซียนเซิงคิดว่าคนผู้นี้เป็นอย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามโดยไม่ได้ตอบเขา.

จงซานที่พยักหน้าให้พอจะเข้าใจเรื่องดังกล่าว.

 .....

สามวันหลังจากนั้น,กลุ่มของจงซานก็ได้รับการคุ้มกัน,ไปถึงเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,เมืองเทียนกง.

แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่นำกลุ่มของจงซานบินตรงไปยังด้านหน้า,ทว่าเหล่าทหารอีก 8 พันคน,ได้บินไปยังอีกพื้นที่หนึ่ง.

บนเมฆขาว,จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนเมืองเทียนกง,พลางทอดถอนใจ.

เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้า,เมืองขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสองกิโลเมตร,เมืองที่มีสีทองอร่าม,ส่องประกายแสงวับวาวตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้า,เป็นเมืองที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าอย่างแท้จริง.

วาสนา,ราชวงศ์วาสนาราชันย์,เป็นกรรมวาสนาเป็นจำนวนมากที่พัดปลิวขึ้นบนไปท้องฟ้าจนสามารถมองเห็นสถานที่ดังกล่าวเป็นสีทอง,เป็นดินแดนที่อุดมไปด้วยกรรมวาสนาที่อุดมสมบูรณ์,จนแม้แต่จงซานยังสามารถมองเห็นได้.

สีทองที่เขาเห็นนั้นคือมังกรทองที่เป็นกรรมวาสนานั่นเอง,มันมีขนาดใหญ่มาก,กำลังหมุนวนไปรอบๆเมือง,เพียงแค่หลับตาทั้งสองข้าง,สูดหายใจเข้าช้าๆ,ก็จะสัมผัสได้ถึงกรรมวาสนานี้ได้,ราวกับว่าเป็นชะตาฟ้า.

เมืองเทียนกงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า,มีมังกรยักษ์กำลังโคจรไปรอบๆเมือง.

ราชันย์มังกรที่แท้จริง? กรรมวาสนา? นี่คือเมืองของราชันย์?

จงซานที่สูดหายใจ,แววตาค่อนข้างตื่นตะลึง,ถึงแม้ว่านี่จะเพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์,แล้วราชวงศ์สวรรค์ล่ะเป็นเช่นไร? ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของเขาเวลานี้เทียบได้กับหมู่บ้านเล็กๆเท่านั้น.

ที่ไกลออกไปนั้น,ประตูทิศเหนือของเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์,เหนือประตูนั้น,มีอักษรขนาดใหญ่,"เมืองเทียนกง"

天空之城  Tiānkōng zhī chéng  เมืองแห่งท้องฟ้า.

ที่ประตูทิศเหนือเวลานี้,มีเหล่าขุนพลมากมาย,มาคอยต้อนรับ,ประตูทางเข้าในเวลานี้ถูกปิดไม่ให้คนทั่วไปสัญจร,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขากำลังรอต้อนรับกลุ่มของกงจูเฉียนโหยวอยู่.

แม้จะอยู่ไกลออกไป,ทว่าจงซานสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนผู้นำของเหล่าขุนพลในเวลานี้.

อุปราช,อี้เหยี่ยน?

อี้เหยี่ยนออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยรึ? ทุกคนต่างก็ขมวดคิ้วแน่น.

จากนั้นเมฆสีขาวที่ลอยไม่ห่างจากประตูเมือง,แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ถอยห่างออกไป,ปล่อยให้กลุ่มของกงจูเฉียนโหยวก้าวเข้าไป.

"คณะราชวงศ์สวรรค์,หากอี้เหยี่ยนต้อนรับบกพร่อง,โปรดขออภัยด้วย,"อี้เหยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านหน้ายกมือขึ้นคารวะ,และทักทายไปพร้อมๆกัน.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนอย่าได้เกรงใจ,ตั้งแต่ส่งคนไปต้อนรับที่เมืองป้าหวง,ก็รู้สึกขอบคุณเซียนเซิงมากแล้ว."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"สองปีที่แล้วการประชมขุนเขา,กงจูช่างดูสง่างามเหมือนเมื่อครั้งก่อน,ซือจื่อที่เข้าร่วมด้วยครั้งนี้,ต้ายวีรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนช่างน่าสรรเสริญยิ่งนัก,ท่านทำงานเพื่อต้ายวี,ถือว่าเป็นแบบอย่างสำหรับข้าและคนอื่นๆทีเดียว."เฉียนโหยวที่ตอบกลับ.

"ที่ด้านหลังซือจื่อนั่นคือเซียนเซิงสุ่ยจิงอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังสุ่ยจิงในทันที.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงยืนอยู่,แน่นอนว่าอี้เหยี่ยนจงใจที่จะสอบถามออกไปอย่างแน่นอน.

"คารวะเซียนเซิงอี้เหยี่ยน."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เซียนเซิงสุ่ยจิง,นามนี้ขจรขจายไปทั่ว,วันนี้อี้เหยี่ยนได้เห็นเซียนเซิงสุ่ยจิง,ที่เดินทางมายังต้ายวีของข้า,คงจะเป็นการดี,หากได้พูดคุยกับท่าน."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เป็นเกียรติอย่างยิ่ง."เซียนเซิงสุ่ยจิงพยักหน้า,ดวงตาเองก็มีแววตาคาดหวัง.

"ทุกๆท่านเชิญ."อี้เหยี่ยนกล่าวพร้อมผายมือเชิญ.

"เชิญ."กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าให้.

จากนั้น,อี้เหยี่ยนและคณะได้นำเหล่าคณะขึ้นไปบนเมฆสีขาว,บินตรงข้าไปในเมือง,กงจูเฉียนโหยวและพรรคพวกก็ยืนบนเมฆสีขาวบินตามพวกเขาเข้าไปเช่นกัน.

ทันทีที่เขามาในเมือง,จงซานที่กวาดตาจ้องมอง,เมืองเทียนกงแห่งนี้,นับว่ามีพลังวิญญาณที่หนาแน่นยิ่งกว่าเมืองอู๋ซวังซะอีก,มีภูเขามากมายที่มีความสูงเป็นอย่างมาก,รอบๆปลายขุนเขามีเมฆมากมาย,มีภูเขาอยู่เต็มไปหมด,และพื้นที่หลายแห่ง,จากด้านในสามารถมองเห็นมังกรที่โคจรไปรอบเหมืองได้.

ทำให้บางขุนเขามีประกายแสงสีทองแผ่เข้ามาในเมืองได้,ไม่สามารถมองเห็นภูเขาที่มีแสงสีทองแผ่เข้ามาได้ชัดเจนนัก.

เมืองเทียนกงนั้น,มีเกาะลอยฟ้ามากมาย,มีม่านสีแดงและสีนำเงินปกคลุมด้วยเช่นกัน,ถนนหนทางขนาดใหญ่,มีแม่น้ำที่ตัดผ่านเมือง.

ด้วยการนำของอี้เหยี่ยนนั้น,เขาได้พาทุกคนมายังพื้นที่แห่งหนึ่งที่มีม่านแสงสีแดง,เป็นพื้นที่ส่วนตัว,มีเหล่าองค์รักษ์มากมายคอยคุ้มกัน,ที่ด้านในนั้นมีสิ่งก่อสร้างที่งดงาม,นับว่าเป็นหนึ่งเกาะลอยฟ้าที่ดูหรูหรามาก.

ขณะที่ยืนอยู่บนเมฆลอยฟ้านั้น,อี้เหยี่ยนที่ไอออกมาเป็นระยะๆ.

"แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ"

เขาที่ไอไปมาไม่หยุด,เหล่าขุนพลต่างก็จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,กงจูเฉียนโหยวและคนอื่นๆที่แสดงท่าทางเป็นกังวล,ทว่าก็ทำได้แค่รอคอยให้อี้เหยี่ยนไอเสร็จ.

เขาที่นำผ้าเช็ดหน้าไหมออกมาเช็ดปาก,อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อกงจูเฉียนโหยวว่า"ต้องขออภัยด้วย,ดูเหมือนว่าปัญหาเดิมจะรุนแรงกว่าเดิม."

"อย่าได้เกรงใจ,เซียนเซิงอี้เหยี่ยนที่ทำงานเพื่อต้ายวีอย่างจริงจัง,เป็นโชคของต้ายวีแล้ว,กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าและกล่าวออกมา.

"กงจูกล่าวหนักไปแล้ว,แปดเดือนที่แล้วเหนือหัวของพวกเราได้เก็บตัวเพื่อรับมือกับการต่อสู้กับจื่อจิ้นเทพมังกรสวรรค์,ดังนั้นตอนนี้จึงยังไม่ออกมา,ทำให้ไม่สามารถออกมาต้อนรับทุกท่านด้วยตัวเอง,นอกจากนี้,ในวันนี้ยังมีซือจื่อหานจิวของราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงได้เดินทางมาถึงเมืองเทียนกงด้วย,ตอนนี้อ๋องจวีลู่ได้เดินทางไปตอนรับที่ประตูทิศใต้,จึงเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องมารับกงจูด้วยตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย."อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อกงจูเฉียนโหยว.

"แม้เซียนเซิงไม่ได้ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง,แต่การได้เดินทางมายังที่แห่งนี้ก็ถือว่าเป็นเกียรติแล้ว."กงจูที่กล่าวออกมาในทันที.

"แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆๆ"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาไม่หยุด.

"สถานที่แห่งนี้เป็นตำหนักสวนตะวันตก,ซึ่งได้เตรียมไว้ให้กับกงจู,พร้อมกับคณะทูตของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,หากว่ามีสิ่งใดต้องการกงจูสามารถบอกับองค์รักษ์ได้เลย,กับการเดินทางไกล,กงจูคงเหนือล้า,อี้เหยี่ยนคงไม่รบกวนแล้ว,เชิญกงจูและซือจือเข้าตำหนักได้เลย."อี้เหยี่ยนกล่าว.

"ขอบคุณ,รบกวนท่านแล้ว."กงจูเฉียนกล่าวรับ.

อี้เหยี่ยนพยักหน้าให้,จากนั้นก็นำเหล่าขุนพลและคณะบินจากไปอย่างรวดเร็ว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.