Immortality Chapter 145 Pure Snow Lotus
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 145 บัวหิมะพิสุทธิ์
บทที่ 145 บัวหิมะพิสุทธิ์
"ศิษย์พี่,พวกเรากลับก่อนเถอะ,ไว้ค่อยคุยกันที่สำนักไคหยาง,"กู่ซ่างจื่อที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าจ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังทุกคน,ก่อนที่จะมองไปยังสิ่งของขนาดใหญ่บนทะเลเถ้าถ่าน,"เตาเผาจักรวาล,เป็นสมบัติของสำนักไท่ตาน,อีกไม่นาน,สำนักไท่ตานจะต้องสงคนมาอย่างแน่นอน."
"อืม."ทุกคนพยักหน้า.
จากนั้น,เมฆสีขาวก็พาทุกคนบินตรงกลับสำนักไคหยาง.
ทว่าเมื่อเทียนซวินจื่อนำทุกคนจากไปแล้ว,ที่ห่างออกไปไม่ไกลจากสำนักโหยวหยินที่ล่มสลาย.ปรากฏหมาป่าขนาดสิบเมตร,ที่บนหัวของหมาป่านั้นมีร่างของชายคนหนึ่งในชุดที่หรูหราโอ่อ่า.
จงซาน,เป็นจงซานนั่นเอง,หรือก็คือร่างแยกเงาจงซานซึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านนอกของสำนักโหยวหยิง,และในเวลาเดียวกัน,ที่ด้านหลังจงซาน,มีหมาป่ากว่าหนึ่งร้อยตน,ซึ่งแต่ละตนมีคนยืนประจำอยู่บนศีรษะของพวกมัน,เป็นนักรบหมาป่าของราชวงศ์ต้าเจิ้งนั่นเอง.
จงซานที่ชี้นิ้วไปด้านหน้า,สั่งการให้หมาป่ายักษ์นำเขาไปยังเตาเผายักษ์,ซึ่งอยู่บนทะเลเถ้าถ่าน,ซึ่งมีความสูงสิบจั้ง,เป็นหม้อที่มีขนาดใหญ่มากดูเหมือนว่ามันไม่มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย.
เหล่านักรบหมาป่าพร้อมกับหมาป่าจำนวนมากได้รับการฝึกฝนมาอย่างพิเศษ,พวกเขาทำการใช้กล่องขนาดใหญ่คลุมหม้อยักษ์อย่างรวดเร็ว.
"ไปได้."จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
พวกเขาที่ใช้เชือกมัดกล่องยักษ์อย่างแน่นหนา,พร้อมกับผูกยึดกับหมาป่ายักษ์ยี่สิบตัว,พร้อมกับยกขึ้นขนออกไปอย่างรวดเร็ว.
หลังจากที่กลุ่มของจงซานจากไป,ก็มีกลุ่มคนบนกระบี่เหินร่อนลงมา,ทุกคนต่างก็รู้ว่าสถานที่แห่งนี้เดิมทีคือสำนักโหยวหยิงซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นทุ่งขี้เถ้าไปแล้ว,ทุกคนที่หายใจลึก,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตาเห็น.
ที่นี่มีสำนักเซียน,สำนักเซียน,กลายเป็นเถ้าเพียงแค่พริบตาเดียวอย่างงั้นรึ?เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?ก่อนหน้านี้มันเกิดสิ่งใดขึ้นกัน?
เหล่าผู้ฝึกตนแต่ละคนรู้สึกหวดกลัวขึ้นมาทันที,น่าเกรงขามเกินไปแล้ว,มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
เหล่าผู้ฝึกตนที่มารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ,ซึ่งทุกคนต่างก็แสดงท่าทางหวาดกลัวขึ้นมาไม่ต่างกัน,และมีคนหนึ่งในนั้นเอ่ยปากออกมาทันที,นี่คือค่ายกลกระบวยใหญ่,ทุกคนถึงกับหายใจที่เย็นเยือบเข้าไปพร้อมๆกันเลยทีเดียว.
สำนักไคหยาง,นี่เป็นฝีมือของสำนักไคหยางงั้นรึ?
แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? สามารถทำลายสำนักเซียน,สำนักอื่นได้อย่างราบคาบ,นอกจากนี้ยังใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ,แม้แต่สำนักเซียนที่มีความแข็งแกร่ง,ไม่คิดเลยว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับพวกเขา,หากเป็นสำนักเล็กๆล่ะ,ทุกคนที่หายใจติดขัด,แม้แต่ภูเขายังกลายเป็นเถ้าถ่าน?นี่คือเพลิงดาราอย่างงั้นรึ?
สามารถที่จะเผาไหม้ทุกอย่างให้หายไปแทบจะในทันที,กับสำนักเซียนที่มีประวัติยาวนานเช่นพวกเขา,ยากที่จะมีใครสามารถเทียบเคียงได้เลยจริงๆ.
สำนักไคหยาง,ด้านหน้าหลุมศพของอู๋โหยว.
ด้านหลังของเทียนซวินจื่อมีคนอยู่มากมาย,แม้แต่ผู้ผู้ทักษ์แห่งขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนักทั้งสองด้วย.
ใบหน้าของเทียนซวินจื่อที่จ้องมองหลุมศพของอู๋โหยวด้วยความอ่อนโยน,เขาที่เอ่ยปากออกมาเบาๆ,"จงซาน,ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว?"
"อาจารย์ตอนนี้,ยามซวี"แววตาของจงซานที่อาบไปด้วยความโศกเศร้า.
ยามซวี (戌时) คือเวลา 19.00
น. – 21.00 น.
"ข้ายังมีเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนที่จะไปพบอู๋โหยว."เทียนซวินจื่อที่เผยยิ้มออกมาด้วยใบหน้าแห่งความคาดหวัง.
กับรอยยิ้มของเทียนซวินจื่อ,ทว่าคนอื่นๆนั้นกับไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความเศร้า,เพราะว่าเทียนซวินจื่อนั้นได้ใช้อายุไขของตัวเองทั้งหมดเพื่อถวายแต่ค่ายกลกระบวยใหญ่,ทำให้เขามีชีวิตอยู่หลังจากจบยามซวีนี้เท่านั้น,ซึ่งก็เหลือแค่สองชั่วโมง,ใครยังจะยิ้มได้อีกงั้นรึ?(1
ชั่วยามจีนเท่ากับ 2 ชม.)
"ศิษย์น้อง."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาต่อเสวียนซวินจื่อ.
"ศิษย์พี่."ใบหน้าของเสวียนซวินจื่อที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
แม้ว่าเขาจะไม่ได้โศกเศร้าเลยที่จะตายไป,ทว่าเห็นคนอื่นๆที่เป็นห่วงเป็นใยเขา,ก็ทำให้เขาใจหายไปด้วยเช่นกัน.
ด้วยการสะบัดมือหนึ่งครั้ง,เทียนซวินจื่อได้นำกระบวยใหญ่ออกมา.
"ศาลาเจ็ดดาว,สัญลักษณ์ประมุขของสำนักไคหยาง,กระบวยสงคราม,วันนี้ข้าได้ส่งมันให้เจ้าแล้ว,นับจากวันนี้,เจ้าคือประมุขของสำนักไคหยาง,เป็นผู้นำของศิษย์ทั้งหมด,ให้อาวุโสทั้งสอง,แต่งตั้งและจัดการเรื่องทุกอย่างให้เป็นทางการ."เทียนซวินจื่อได้กล่าวออกมา.
"ศิษย์พี่."ดวงตาของเสวียนซวินจื่อที่เปียกชื้นขึ้นมาทันที.
เทียนซวินจื่อที่ได้ส่งกระบวยสงครามให้กับเสวียนซวินจื่อ,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองกู่ซ่างจื่อ,"ศิษย์น้องหญิง,หลังจากนี้เจ้าต้องช่วยเหลือศิษย์น้องให้ดี,ก่อนหน้านี้เจ้ามักเคร่งครัดในการฝึกฝนมากจนเกินไป,ชีวิตควรที่จะมีการยืดหยุ่น,อย่าให้ตัวเสียใจเช่นข้า,ข้านั้นไม่ต้องการก้าวต่อไปด้านหน้า,มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ,การใช้เวลาเพื่อการบำเพ็ญทั้งหมดนั้นมีแต่เสียเวลาเปล่า,อย่าให้ก่อนที่จะรู้สึกตัวมันก็สายเกินกว่าที่จะเสียใจได้."
กู่ซ่างจื่อที่อัดอั้นไม่สามารถที่เอ่ยออกมาได้,ดวงตาของนางที่มีน้ำตาไหลออกมา.
เทียนซวินจื่อที่หันหน้าไปทางผู้พิทักษ์สำนัก,"ต้องรบกวนท่านเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,เรียกศิษย์ทั้งหมดกลับมา,เดินทางไปยังศาลาเจ็ดดาวเพื่อเชิญอาวุโสระดับสูงทั้งสองของสำนักไคหยางกลับมาด้วย,จะต้องทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้นในเวลาสี่ปี."
"เป็นหน้าที่ข้าเอง."ผู้พิทักษ์สำนักที่รับคำสั่งเทียนซวินจื่อด้วยความเคารพ,จากนั้นร่างกายของเขาก็หายไปในทันที.
"หนีปู่ซา,เจ้ามีแผนการจะทำอะไรต่อไปรึ?"เทียนซวินจื่อที่จ้องมองสอบถามหนีปู่ซา.
"หลังจากฝังเจ้าแล้ว,ข้าจะเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความเศร้า,ข้าจะไม่กลับมาหลังจากนี้."หนี่ปูซากล่าว.
หลังจากที่หนี่ปู่ซากล่าวออกมา,เหล่าศิษย์ต่างก็จ้องมองไปยังเขา,หลังจากฝังเจ้าแล้ว?เป็นคำพูดที่ควรพูดอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตามเทียนซวินจื่อก็ไม่ได้โกรธแต่อย่างใด,ความเป็นจริง,ในเวลานี้เขาก็ยังเหลือเวลาแค่สองชั่วโมงก่อนสิ้นอายุไขไป.
"ศิษย์น้อง,เจ้าพาศิษย์กลับไปยังตำหนักไคหยางก่อน,ข้าและจงซานมีเรื่องที่จะคุยกันก่อน."เทียนซวินจื่อที่กล่าวต่อเสวียนซวินจื่อ.
"ครับ,ศิษย์พี่,"เสวียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาพร้อมน้ำตา.
หลังจากนั้น,ก็เหลืองเพียงแค่จงซาน,ส่วนคนอื่นๆต่างก็จากไปแล้ว.
จงซานที่มองไปที่เทียนซวินจื่อ,แววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอ้างว้าง,อาจารย์ของเขา,กำลังจากไปแล้วอย่างงั้นรึ?
"จงซาน."เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"อาจารย์."จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ.
"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ามีอนาคตไกล,สามารถที่จะก้าวข้ามข้าได้,ในอีกไม่กี่ร้อยปี,หลิงเอ๋ออยู่กับเจ้า,ไม่มีทางผิดหวังแน่นอน,หลังจากนี้ข้าของฝากหลิงเอ๋อเอาไว้กับเจ้าด้วย."ใบหน้าของเทียนซวินจื่อที่ได้แต่ทอดถอนใจ.
"อาจารย์โปรดวางใจหลิงเอ๋อคือภรรยาข้า,เมื่อข้าก้าวไปถึงระดับก่อตั้งวิญญาณ,ข้าจะไปหานาง,และทำให้นางเต็มไปด้วยความสุข."จงซานที่กล่าวหนักแน่น.
"เฮ้เฮ้,เจ้ารู้รึว่าหลิงเอ๋ออยู่ที่ใหน?"เทียนซวินจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ศิษย์รู้เพียงแค่ว่าตำหนักหงสา,หากเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,แน่นอนว่าจะต้องพบตำหนักหงสา,เมื่อนั้นก็จะพบหลิงเอ๋อได้."ใบหน้าของจงซานที่เต็มไปท่าทางหนักแน่น.
"ตำหนักหงสา?
ฮ่าฮ่า,การจะพบหลิงเอ๋อนั้นไม่ง่ายเลย,ก็เหมือนดั่งที่เจ้าได้รับการยอมรับจากเผ่าหมาป่า,ตระกูลเนี่ยเองก็ได้รับการยอมรับจากเผ่าหงสาเช่นกัน,หงส์มรกตที่เนี่ยชิงชิงนำมาวันนั้น,ก็เป็นหนึ่งในสัตว์อัญเชิญของตำหนักหงสา,ตระกูลเนี่ยนั้น,ลึกล้ำเกินจะหยั่ง,ในเวลานี้เจ้าไม่สามารถติดต่อกับพวกเขาได้."เทียนซวินจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ตระกูลเนี่ย?อาจารย์โปรดวางใจ,ไม่ว่าจะที่ใหนก็ตาม,ตราบเท่าที่จงซานยังหายใจอยู่,จะต้องนำหลิงเอ๋อกลับมาอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
เทียนซวินจื่อที่เผยยิ้มออกมา,"ทวีปศักดิ์สิทธิ์นั้นมีราชวงศ์สวรรค์สามราชวงศ์,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่และราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ตระกูลเนี่ยนั้น,เป็นผู้ปกครองของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่,เพราะว่าหลิงเอ๋อนั้นมีร่างสถิตในตำนาน,มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นกงจูของราชวงศ์ต้าหลี่,เจ้าคิดว่าสามารถอย่างงั้นรึ?."
"อาจารย์โปรดเชื่อมั่นจงซานจะต้องทำให้ได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ดี."เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความคาดหวัง.
เทียนซวินจื่อสะบัดมือครั้งหนึ่ง,ก่อนที่จะปรากฏดอกบัวสีขาวที่ที่ฝ่ามือขนาดเท่ากับกำปั้น,ไม่,น่าจะเรียกว่าช่อหนึ่งซะมากกว่า.
เทียนซวินจื่อที่ถอนหายใจยาว,จ้องมองไปยังดอกบัวสีขาวนั่น,"หลิงเอ๋อแต่งกับเจ้า,ข้าและอู๋โหยว,ได้รับของวิเศษมา,จึงมอบของชิ้นนี้ให้เจ้าเป็นของขวัญแต่งงาน,ตอนนี้เจ้ายังไม่มีพลังเพียงพอ,จึงไม่สามารถใช้ได้,เมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับแกนทองขั้นสุดท้าย,ค่อยนำมันมาใช้,จำไว้ให้ดี,สิ่งนี้เรียกว่า,บัวหิมะพิสุทธิ์,
มันเป็นของที่มีคุณภาพอย่างแน่นอน,อย่าได้ให้คนอื่นรู้,จนกว่าเจ้าจะมีพลังที่จะปกป้องมัน."
บัวหิมะพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ?
จากบันทึกในหอตำราหายาก,จงซานรู้เกี่ยวกับบัวหิมะ,ทว่าไม่รู้ว่าบัวหิมะพิสุทธิ์ที่ได้มาจากเทียนซวินจื่อนั้นคืออะไร,ทว่าจากน้ำเสียงของเทียนซวินจื่อแล้ว,จงซานรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นของล้ำค่าเป็นอย่างมาก.
"ขอบคุณเยวี่ยฟู่."จงซานที่แสดงท่าทางเคารพก่อนที่จะรับบัวหิมะพิสุทธิ์มา.
เพียงแค่สัมผัสบัวหิมะพิสุทธิ์,จงซานก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเย็น,ก่อนที่จะเก็บเข้าไว้ในกำไลเก็บของ,หลังจากนี้ค่อยตรวจสอบอีกครั้ง.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล."ก่อนหน้านี้,แม้แต่หนีปู่ซาเองก็เห็นว่าพรสวรรค์ทางร่างกายของเจ้านับว่าย่ำแย่,ทว่าชะตะของเจ้านั้นกับยอดเยี่ยม,แม้ว่าเขาจะบำเพ็ญฮวงจุ้ย,ทว่าเขาก็สามารถมองเห็นสิ่งที่เจ้ามีได้,ด้วยการได้รับการยอมรับจากตี้เสวียนชา,ชะตาชีวิตของเจ้าไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน,วาสนาที่ยิ่งใหญ่,หากพยายามย่อมสามารถยืนอยู่เหนือลิขิตได้."
"ครับ."จงซานที่พยักหน้ารับ.
"หนีปู่ซานั้น,เป็นคนที่น่ากลัวผูกใจเจ็บ,วันนี้เจ้าได้สังหารหยิงอู๋เซี่ย,เขาย่อมไม่ลงมือกับเจ้า,ทว่าวันหนึ่งเขาจะต้องมาหาเจ้าอย่างแน่นอน,เจ้าต้องรับมือเขาอย่างระมัดระวัง."เทียนซวินจื่อกล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา.
"หนีปุ่ซาเขาจะมาหาข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เขาต้องการทำลายกระจกที่เจ้าเพิ่งได้รับมา,เคล็ดวิชาหมื่นเงาสวรรค์."เทียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ,ศิษย์จะระวังให้ดี."จงซานพยักหน้าในทันที.
"หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว,ให้ฝังข้าและอู๋โหยวเอาไว้ด้วยกัน."เทียนซวินจื่อกล่าวออกมาเป็นครั้งสุดท้าย.
"ครับ."จงซานจ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ,ถอนหายใจเบาๆ,แววตาเป็นไปด้วยความเศร้าห่อเหี่ยวใจปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง.
"เอาล่ะ,ไปยังตำหนักไคหยางกับข้า,ข้ายังมีสิ่งที่ต้องสะสางก่อนที่จะจากไป."
ชายฝั่งทะเลทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะหมาป่าสวรรค์.
เชวียนเป่าเอ๋อในชุดที่ดูโอ่อ่า,ด้านหลังมีอาวุโสสำนักไท่ตานสามคนคุ้มกัน,ท้ายที่สุดพวกเขาก็จากมาจากทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว.
บนภูเขาสูงชายฝั่งของเกาะหมาป่าสวรรค์,เป่าเอ๋อที่โลหิตสูบฉีด,จ้องมองไปยังแผ่นดินที่กว้างใหญ่,ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
"เหล่าเยว่,เป่าเอ๋อกลับมาแล้ว."เชวียนเป่าเอ๋อที่พึมพำออกมาเบาๆ.
"ท่านประมุข,ได้เวลากลับสำนักแล้ว."อาวุโสเหย้ายวีกล่าวออกมาทันที.
"อืม."เป่าเอ๋อพยักหน้า,สามอาวุโสที่ควบคุมเมฆให้ลอยลึกเข้าไปในดินแดนเกาะหมาป่าสวรรค์.
ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง.
ร่างแยกเงาจงซานที่นำนักรบหมาป่าเดินทางไปยังสำนักโหยวหยิง,ก่อนที่จะนำเตาจักรวารกลับมาด้วย,หลังจากที่ชิงอวิ๋นประจำอยู่ในวิหารหมาป่าเห็นถึงกับจ้องมองดวงตาเบิกกว้างเลยทีเดียว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจที่เห็นหมาป่าตัวใหญ่แบกสิ่งของนี้กลับมา.
"คลืนนนนน"
กล่องขนาดใหญ่ที่บรรจุเตาจักรวาลถูกวางลงบนจัตุรัสขนาดใหญ่.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าจงซานในทันที.
"เตาจักรวาลอย่างงั้นรึ?เจ้าเอามันมาได้อย่างไร?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตื่นตะลึงไปเลยทีเดียว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น