Immortality Chapter 136 Bang! Bang! Bang!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 136 ตูมม! ตูมม! ตูมม!
บทที่ 136 ตูมม! ตูมม! ตูมม!
จงซานที่เป็นผู้นำ,โดยมีหยิงหลาน,หลินเซียวและจงเจิ้งที่ควบหมาป่าขนาดสิบเมตรตามหลัง,จากนั้นก็มีกองกำลังหมาป่ากว่าพันคนที่ไล่ตามมาด้วย.
ชิงอวิ๋นที่ก้าวกระโดดตามมา,ปรากฏตัวอยู่ข้างๆจงซาน,ยืนอยู่บนหัวของหมาป่าขนแดงยักษ์ด้วยกันกับเขา.
เห็นชิงอวิ๋นที่เหินขึ้นมาอยู่ข้างๆ,จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ไม่ว่าจะพูดอะไรตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์,ไว้หลังจากนี้,ไว้พลังฝึกตนของข้าสูงขึ้นเมื่อไหร่,ใครจะกล้ามายืนข้างข้าหากข้าไม่เห็นด้วย?
"หมาป่าขนแดงสามารถช่วยเจ้าได้,ทว่า,เจ้าควรจะรู้ว่าตอนนี้เหล่ยติงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด,หากประจันหน้าด้วยสภาพเช่นนี้เจ้าคงต้องตาย,ยอมแพ้ที่จะให้หมาป่าขนแดงช่วยเจ้าดีกว่า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เอ่ยปากออกมา.
ทว่าหมาป่าขนแดงที่เขายืนอยู่ด้วยครางฮึมๆ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันก็เห็นด้วยกับชิงอวิ๋น.
"รอดูไปก่อน."จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,ไม่ได้กล่าวอะไรยังคงมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองหงอวิ๋น.
หลังจากที่เหล่ยติงเข้าไปลึกในถ้ำแล้ว,ทันใดนั้น,ก็พบว่าถ้ำแห่งนี้มันลึกอย่างที่สุด,นอกจากนี้มันยังยืดยาวลึกเข้าไปอย่างคาดไม่ถึง,มีช่องมากมาย,กับเส้นทางที่มากมายเช่นนี้,เจ้าแมลงสาบนั่นแยกไปเส้นทางใดกัน?
"จุดระเบิด!"
ที่ไกลออกไปนั้น,ได้ยินเสียงของเหว่ยไท่จงที่ตะโกนออกไปในทัน.
"ตูมมม!"
เส้นทางในอุโมงค์ของเมืองหงอวิ๋นระเบิดเสียงดังสนั่น,แม่ทัพเหล่ยติงที่ก้าวเข้าไปด้านในนั้น,พื้นที่ปิดเส้นทาง,ถูกผืนปฐพีทับถมไล่หลังให้พุ่งลึกเข้าไปยิ่งกว่าเดิม.
เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,ชิงอวิ๋นที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,เกิดอะไรขึ้นกัน?นี่เป็นวิชาอะไรกันเขาไม่สามารถสัมผัสพลังได้เลยก่อนหน้านี้?
"ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!"
ลึกลงไปที่เมืองหงอวิ๋นนั้น,พื้นดินที่เสียงดังสนั่นเลือนลั่นสนั่นปฐพี,ราวกับฟ้าถล่ม,เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไม่หยุด,หลังจากระเบิดแล้ว,แผ่นดินก็แยก,กลายเป็นแผ่นดินเลือนบิดตัวยกขึ้น.
"ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!"
เมืองหงอวิ๋นในเวลานี้กำลังพังทลายแตกเป็นเสี่ยงๆ,บ้านหลายหลังที่ถูกดีดกระเด็นลอยขึ้นไปบนฟ้า,ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,เสียงดังก้องติดๆต่อกันเป็นเสียงที่ดังมาก,แม้แต่ไกลออกไปยังได้ยิน,ผืนปฐพีในเวลานี้กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
พื้นดินที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,ราวกับเกิดแผนดินเลื่อนครั้งใหญ่,สั่นไหวลูกแล้วลูกเล่า,เสียงระเบิดดังลั่นราวกับสายฟ้ากำลังถล่มผืนปฐพี,ทุกคนแทบไม่สามารถคงตัวอยู่ได้เลย.
เมืองหงอวิ๋น,เพียงแค่ไม่นาน,เปลี่ยนเป็นซากปรักหักพัง,พื้นที่รอบๆที่สั่นไม่หยุด,เกิดเป็นแผ่นดินแตกออกขนาดใหญ่,ต้นไม้ใบหญ้าบ้านเรือนถูกสูบลงด้านล่าง.
ที่ไกลออกไปนั้น,ภายในใจของเหล่ากองทหารถึงกับหวาดผวา,เสียงของอาชาที่แตกตื่นกันไปทั้งหมด,มีเพียงแค่หมาป่ายักษ์ที่ยังคงวิ่งไปด้านหน้า,และฝูงกองกำลังหมาป่าที่กำลังวิ่งตาม.
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง,หลังจากที่ผืนปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง,ชิงอวิ๋นที่ปลดปล่อยสัมผัสเทวะออกไป,ทำการตรวจสอบด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
ที่ด้านล่างของผืนปฐพีนั้น,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ขึ้นมาทุกทิศทุกทาง,ตราบเท่าที่ใหนมีเปลวเพลิง,ก็จะจุดผงสีดำเกิดประกายแสง,หลังจากนั้นก็จะระเบิดเสียงดังสนั่น,ผงสีดำทมิฬนั้นระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ,ยิ่งมีปริมาณมากเท่าไหร่,แรงระเบิดก็จะยิ่งมากเท่านั้น,ดูเหมือนว่าใต้ผืนปฐพีนั้นได้มีการฝังผงสีดำนี้เอาไว้เต็มไปหมด,เหตุผลที่จงซานล่อเขามายังที่นี่และแยกตัวออกมา,เป็นเพราะว่าได้เตรียมการระเบิดเอาไว้แล้ว,เสียงระเบิดดังติดต่อกัน,ใต้ผืนแผ่นดินเสียงดังหนักหน่วง,ที่ด้านล่างนั้นเต็มไปด้วยเศษเหล็กเศษหินที่ระเบิดปลิวว่อน,และยังมีเศษส่วนของกระบี่และตะปูที่พุ่งกระจายไปทุกทิศทุกทาง.
แม้ว่าเหล่ยติงจะเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ,ทว่าดูเหมือนอยู่ใต้การกักขังของผืนปฐพี,พร้อมกับระเบิดต่อเนื่องกันเช่นนี้,คงจะอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากสุดๆไปแล้ว.
การระเบิดก่อนหน้านี้,ไม่เพียงแต่อยู่ภายในเมืองหงอวิ๋นเท่านั้น,ยังปกคลุมพื้นที่ไปหลายร้อยปี,แผ่นดินที่สั่นไหวอย่างรุนแรง,จนมองอะไรไม่เห็น,ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผงมืดครึ้มไปหมด.
เหล่าทหารและขุนพลทุกคนต่างหวาดผวาเป็นอย่างมาก,ที่แห่งนั่น?ที่จริงเกิดอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นรึ?
"มันคืออะไรกัน?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้สอบถามไปยังจงซาน.
"ดินปืน,ในโลกปถุชน,ใช้ในการจุดเพลิงและยิงปืนใหญ่,ข้าได้ให้คนสกัดกลั่นขึ้นมาเป็นพิเศษ."จงซานที่กล่าวออกมา.
"หืม?"ดวงตาของชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
สองชั่วโมง,สองชั่วโมงเต็มเลยทีเดียว,เกิดระเบิดต่อเนื่องถึงสองชั่วโมง,ผืนปฐพีที่สั่นอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดตลอดสองชั่วโมงทีเดียว,จากนั้นก็ค่อยๆกลับคืนสู่ปกติ.
"คลืนๆๆๆๆ"
ที่ทิศเหนือของเมืองหงอวิ๋นเดิมทีเป็นภูเขาไฟขนาดใหญ่ที่มอดไปแล้ว,ทันใดนั้นก็ระเบิดเสียงดังสนั่นออกมาทันที,ประกายแสงสีแดงที่พุ่งทะยาน,ลาวาพุ่งขึ้นไปบนอากาศ,ทันใดนั้นประกายแสงสีแดง,ฝุ่นลาวาที่ส่องแสงวับวาวตัดอากาศอยู่บนท้องฟ้า.
การปุทะของลาวานั้น,สาดกระจายไปทุกทิศทุกทาง,บนภูเขาที่เปลวเพลิงลุกไหม้ไปรอบๆ,ลาวาพุ่งขึ้นราวกับปฐพีพิโรจน์.
ทว่าแทบจะในทันทีที่ภูเขาไฟปะทุ,และลาวาพุ่งทะยานออกมา,ก็มีร่างๆหนึ่งที่อยู่ในสภาพสะบักสบอมโผล่ขึ้นมา.
แม่ทัพเหล่ยติง!
เสื้อผ้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่ขาดวิ่นไปรอบๆร่างกาย,ใบหน้าที่ไหม้เป็นสีดำ,ผมที่ยุ่งเหยิงหยิกหยอย,ที่มุมปากมีโลหิตไหลออกมาไม่หยุด,เขาที่ต้องรับแรงระเบิดกว่าสองชั่วโมง,ร่างกายทั่วร่างถูกโจมตีอยากหนักหน่วง.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส,นอกจากนี้แผลในครานี้,ยังไม่ได้เกิดจากคู่ต่อสู้,เขาไม่มีความสามารถที่จะหลบหลีกไปใหนได้เลย,หากว่าอยู่บนพื้นดิน,แม่ทัพเหล่ยติงยังสามารถหลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว,อย่างไรก็ตามใต้พื้นดิน,ไม่มีทางหลบ,ไม่มีเส้นทางที่ใหนให้เขาหลีกหนีได้เลย,หนำซ้ำยังระเบิดต่อเนื่องกันไม่หยุด.
เกิดเปลวเพลิงที่รุนแรงเผาไหม้ใต้พื้นดิน,หลังจากการระเบิดยังเกิดเป็นเส้นทางของลาวาด้านล่างที่ผลักดันขึ้นมาบนพื้นดินอีก.
เขาที่ต้องรับพลังทำลายเช่นนั้นตลอดสองชั่วโมง,กับความกดดันพลังที่รุนแรงทำให้แม่ทัพเหล่ยติงต้องร้องโหยหวน,กับความไม่ยุติธรรมนี้,มันแทบอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย,กับอาการบาดเจ็บที่ได้จากการกระทำที่ไร้ค่า.
"ไป,เหล่ยติงได้รับบาดเจ็บหนัก,พวกเราตามไป."จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดังขณะอยู่บนหมาป่าขนแดง.
"บู๋!"
เสียงคำรามของหมาป่าขนแดง,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังด้านหน้า,ตรงไปยังทิศที่ลาวาปะทุอย่างรวดเร็ว.
บนศีรษะของหมาป่ายักษ์,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ถอนหายใจ."เจ้าโชคดีจริงๆ,หากไม่เพราะว่าเขาต้องการหลบหนีไปยังทิศของภูเขาไฟ,เขาคงจะไม่ได้ผลกระทบจากการปะทุของลาว,คงไม่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้."
"โชครึ? ฮึ,ข้าคงโชคดี!
เพราะด้วยดินปืนของข้าที่ระเบิดออกมา,กระจายไปทั่วทุกทิศจนทำให้ภูเขาไฟปะทุ,เขาหนีไปตามเส้นทางที่ข้าเตรียมไว้ให้,ซึ่งมีแค่เพียงตำแหน่งภูเขาไฟเท่านั้น,"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
ชิงอวิ๋นที่ได้ยินคำพูดของจงซานถึงกับหัวใจเย็นเยือบทีเดียว,แม้ว่าเขาจะมีพลังฝึกตนระดับเซียนเทียน,ทว่า,สติปัญญาของเขานั้นเหนือล้ำจนทำให้ชิงอวิ๋นยังต้องหวั่นเกรง.
ควบคุม?ใช่แล้ว,ด้วยการควบคุมโดยแรงระเบิด,ทำให้เหล่ยติงหนีไปยังเส้นทางที่เขากำหนดรึ?
นี่มัน,กลยุทธ์ทางทหารที่น่าเกรงขามมาก,ทุกอย่างเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนกำหนดด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?จะเป็นไปได้อย่างไร?นี่มัน,เป็นเรื่องที่ไม่อยากเชื่อเลย.
ชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมถอนหายใจยาว,ในเวลานี้,ท้ายที่สุดเขาก็ตระหนักได้ถึงความหมายที่ลึกล้ำของจื่อจุ้น,ทว่าจงซานที่ได้รับเลือกนั้น,เขาที่คิดเพียงแค่ว่าเพราะเส้าจื่อของเขาโปรดจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าพลังฝึกตนตองเขาที่ทำพันธะสัญญานั้นต่ำมากๆ,นอกจากนี้พรสวรรค์ยังย่ำแย่,ทว่าจื่อจุ้นก็ยังเลือกเขาอีกรึ?นอกจากนี้ท่าทางของจื่อจุ้น,ยังคาดหวังชายคนนี้เป็นอย่างมาก,หรือว่านี้คือเหตุผลทั้งหมด.
ชิงอวิ๋นที่ต้องการตรวจสอบจงซาน,ก่อนหน้านี้ที่เขายอมรับมาปกป้องต้าเจิ้งด้วยคำสั่งของจื่อจุ้น,ทว่าตอนนี้มันกำลังทำให้ชิงอวิ๋นเต็มไปด้วยความอยากรู้,เขาอยากเห็นว่าจงซานนั้นมีของวิเศษอะไร.
ผืนปฐพีที่สั่นไม่หยุดก่อนหน้า,ทำให้พื้นดินรอบๆขุขระเป็นเส้นทางที่ยากลำบาก,อาชาทั่วไปยากที่จะกล้ำกรายเข้ามาได้,ศิลายักษ์ที่ผุดขึ้นมา,มีเพียงหมาป่าที่สามารถก้าวข้ามผ่านเข้ามายังดินแดนที่ยับเยินเช่นนี้ได้.
หมาป่ายักษ์ที่พาจงซานและชิงอวิ๋นมุ่งตรงเข้าไปยังทิศทางของภูเขาไฟ.
ลาวาที่ปะทุขึ้นมา,พาเศษหินเศษดินที่ลอยฟุ้งไปในอากาศ,ทว่าหมาป่ายักษ์กลับมีสัมผัสที่แหลมคม,สามารถที่จะหลบเศษของเหล่าลาวาได้.
หมาป่ายักษ์ที่อ้าปากกว้าง,พร้อมกับปล่อยบอลเพลิง,ยิงออกไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่ได้รับบาดเจ็บ.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก,จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้,เขาที่สามารถมองเห็นหมาป่ายักษ์ที่วิ่งเข้ามาหา,แม่ทัพเหล่ยติงที่ดวงตาหดเล็กลง,รู้สึกมีลางสังหารใจไม่ดีขึ้นมาทันที.
เจ้าแมลงสาบนั่น,อยู่บนหัวของหมาป่ายักษ์ได้อย่างไร?
เป็นไปได้รึ?ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในเขตแดนหมาป่า,เหนือหัวของเขาที่ไม่ได้รับการยอมรับจากเผ่าหมาป่า,แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าคนผู้นี้ได้รับพลังมาอย่างนั้นรึ?
ไม่ใช่,ที่บนหัวหมาป่ายังมีคนอีกคนหนึ่ง,ชิงอวิ๋นหลางเจียง,เป็นเขา?
ชิงอวิ๋นหลางเจียงกับเจ้าแมงสาบนั่นอยู่ที่เดียวกัน?ชิงอวิ๋นหลางเจียงเป็นไปไม่ได้ที่จะต้องการกำจัดเขา,แม้ว่าเขาจะทำร้ายเส้าจื่อเผ่าหมาป่าก็ตาม,ทว่าชิงอวิ๋นที่สำนึกในบุญคุณช่วยชีวิต,พร้อมกับปล่อยพวกเขามา,ไม่เช่นนั้นแล้ว,เขาคงสังหารทุกคนไปในดินแดนหมาป่าแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้เขาไม่อยู่ในสภาพที่ดีนัก,ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก,จะต้องหาสถานที่หลบภัยรักษาตัวก่อน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่ต้องการหนี,ทันใดนั้น,บอลเพลิงยักษ์ก็ถูกยิงออกมา.
ขณะที่บอลเพลิงถูกยิงออกไป,จงซานที่ยกดาบยักษ์ขึ้น.
วิชากายาเทพอสูร,ระดับสอง.
หมอกหงหลวนเทียน.
ปราณดาบสีแดงขนาดสิบจั้ง,ด้านในถูกอัดไปด้วยพลังงานสีสดใสกว่าปกติ,พร้อมกับพุ่งตรงตามติดบอลเพลิงไป,พุ่งตรงไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
เห็นจงซานลงมือ,ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงถึงกับเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ถึงแม้ว่าเขาจะยังได้รับบาดเจ็บหนัก,ใบหน้าที่เหี้ยมเกรียมดุร้าย,มือของเขาที่ยื่นออกไปคว้าไปยังบอลเพลิง,ฝ่ามือของเขาที่ปลดปล่อยสายฟ้าออกมาขวาง,ก่อนที่บอลสายฟ้าของเขาจะถูกปล่อยปล่อย,ซึ่งอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมาก.
"ตูมมม!"
ระเบิดเสียงดังสนั่น,บอลเพลิงที่สลายไปที่ด้านหน้าของแม่ทัพเหล่ยติง,ทว่าคลื่นความร้อนแผ่กระจายๆไปรอบๆ,เดิมทีร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยรอยดำไหม้แทบจะทนไม่ได้อยู่แล้ว,กลับถูกความร้อนของเปลวเพลิงอาบทั่วร่างอีกครั้ง.
ดวงตาของแม่ทัพเหล่ยติงที่ชำเลืองจ้องมองเขม็ง,ในวันที่เขาสมบูรณ์,ไม่เป็นเช่นนี้แน่นอน,เขาไม่มีทางที่จะถูกข่มเหงเช่นนี้.
เขาที่สูดหายใจเข้าลึกๆ,แม่ทัพเหล่ยติงยืนอยุ่บนศิลาก้อนใหญ่ไม่ไกลออกไปจากหมาป่ายักษ์.
กับท่าทางของแม่ทัพเหล่ยติง,จงซานที่เผยยิ้มอย่างเย็นชาให้กับเขา.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียง,ทำไมต้องมาขวางข้า?"แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวถามออกมาทันที.
"ข้าเป็นแค่เพียงผู้ชม,ไม่ได้ทำอะไรเลย."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล,จากนั้นเขาก็กระโดดออกไปจากหัวของหมาป่าขนแดง,ลอยอยู่บนอากาศ.
ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋น,แม่ทัพเหล่ยติงที่ยิ้มอย่างเย็นชาให้กับจงซาน.
ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บหนัก,แม่ทัพเหล่ยติงก็คิดว่ามันเหลือเฟือที่จะจัดการจงซานได้.
สายตาของจงซานที่จ้องออกไปนั้น,เต็มไปด้วยความเกลียดชังถึงกับกัดฟันเสียงดังกรอดๆ.พร้อมกับนำสิ่งหนึ่งออกมา,"ตะปูทองอาคมเทวะ"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น