Immortality Chapter 125 Invincible
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 125 ไร้เทียมทาน
บทที่ 125 ไร้เทียมทาน
จงซานที่กอดหมาป่าน้อย,ซึ่งตอนนี้มันค่อยๆสงบใจลง,และค่อยๆปล่อยจงซาน.
จงซานที่ลุกขึ้นนั่ง,ทว่าหมาป่าน้อยตนนี้ดูเหมือนกับเด็กขี้อ้อนที่กำลังใช้หัวของมันถูไถไปมาอยู่บนแขนของจงซาน,จงซานที่ลูบหัวของหมาป่าน้อยอย่างเอ็นดู,ขนของมันเองก็ดูนุ่มนวล,สัมผัสได้ถึงความสบาย,และหมาป่าน้อยเองก็ดูเหมือนว่าจะพอใจไม่น้อย.
ถัดจากนั้นไม่นานนัก,จิ้งจอกน้อยก็ขยับกาย,วิ่งไปข้างหน้า.
ขณะที่จงซานเต็มไปด้วยความสงสัย,จิ้งจอกน้อยก็หยุด,พร้อมกับร้อง
"ฮึมๆ "เรียกจงซาน.
เห็นเช่นนั้น,จงซานก็เข้าใจได้ในทันทีว่าหมาป่าน้อยต้องการให้เขาตามมันไป.
ภายในใจของจงซานแสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย,ภารกิจของเขาจบแล้ว,เรื่องทีอาจารย์มอบหมายก็ทำแล้ว,ชิงซือก็จากไปแล้ว,ตอนนี้เพื่อความปลอดภัย,เขาก็ควรจะไปกับหมาป่าน้อย.
หมาป่าน้อยที่เห็นจงซาน,ตามมันมา,เห็นชัดเจนว่าจงซานเข้าใจความคิดมัน,ก็ทำให้มันดีใจเป็นอย่างมาก.
จงซานเวลานี้เต็มไปด้วยความสงสัยอยู่เหมือนกัน,หมาป่าน้อยที่วิ่งนำหน้า,และเขาก็ก้าวตามไป.
เพียงไม่นาน,หมาป่าน้อยก็นำจงซานข้าผ่านภูเขาลูกหนึ่ง,ที่ด้านหน้านั้น,ถึงกับทำให้จงซานขมวดคิ้วทีเดียว,หากเขาเข้าใจไม่ผิดนี่คือดินแดนหมาป่าแห่งหนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยหมาป่ามากมายยึดครองอยู่,นอกจากนี้ยังมีพลังฝึกตนไม่ธรรมดาเลย.ซึ่งก่อนหน้านี้เขาและเป่ยชิงซือผ่านเส้นทางนี้มาก่อน.
”~~~”
หมาป่าตัวน้อยที่หอนออกมาครั้งหนึ่ง.
„” „” „”...
ทั่วทั้งดินแดนรอบๆหุบเขา,เมื่อได้ยินเสียงของหมาป่าน้อยซึ่งตอนนี้ยืนอยู่บนยอดเขา,ภายในหุบเขาที่มีหมอกปกคลุม,แม้แต่เงาของหมาป่าที่มองไม่เห็น,ก็ทำให้จงซานรู้สึกหวั่นกลัวอยู่เหมือนกัน,เสียงหมาป่าที่ตอบรับนั้นมีอยู่มากมายราวกับกองกำลังเรือนแสนของราชวงศ์กษัตริ์ต้าเจิง,ไม่สิ,กว่าสองแสน,เสียงหมาป่าที่ดังประสานกันกระจายไปทั่ว.
เสียงหมาป่านับหมื่นที่เปล่งเสียงรับ,ดูเหมือนว่ามันจะตอบรับกับเสียงของหมาป่าน้อย,และเริ่มเปิดทางออกไป,ด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"โห่
โห่ โห่ โห่...."
ที่ไกลออกไปนั้นมีกลุ่มหมาป่ากลุ่มหนึ่งที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,แต่ละตัวนั้นดูเหมือนว่าจะมีสีขาว,แม้ว่าจงซานจะมองเห็นเป็นหมอกมากมาย,ทว่าไม่ใช่,ไม่ใช่หมอก,มันเป็นหมาป่าที่อยู่รวมกันจะมองเห็นเป็นรูปร่างหมอกสีขาว.
เป็นภาพฉากหลายร้อยภาพ,หมาป่าสีขาวขนาดความสูงสามสิบเมตร,และยังมีขนาดต่างๆอีกมาย,พวกมันอยู่รวมกันเหมือนกันเป็นสำนักของมันเอง,หมาป่าแต่ละตัวมีความแข็งแกร่งต่ำสุดเทียบกับระดับแกนทอง,และยังมีระดับก่อตั้งวิญญาณด้วย,มีมากมายกว่าร้อยตัวเลยอย่างงั้นรึ?
เห็นท่าทางของหมาป่าน้อย,ที่ดูไม่รู้สึกหวั่นเกรงกับหมาป่าเหล่านั้นเลย,ทำให้จงซานได้แต่ถอนหายใจ,นับเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดที่เขาตัดสินใจช่วยหมาป่าน้อยตนนี้.
หมาป่าสีขาวหลายร้อยตนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ที่คำรามออกมาเสียงดัง,ราวกับว่ากำลังรอฟังคำสั่งของหมาป่าน้อยอยู่.
หมาป่าน้อยที่ถูจงซานไปมา,หลังจากที่ส่งเสียงออกไป.
"ฮึมๆ."เขาที่ได้ยินแต่เสียงหึ่งๆดูเหมือนว่ามันจะเป็นภาษาของเผ่าหมาป่า,ที่กำลังพูดคุยกันอยู่.
หลังจากที่เหล่าหมาป่าได้คุยกันเสร็จ,หมาป่าขนาดสามสิบเมตรที่จ้องมองมายังจงซาน,ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความประหลาดใจและหดหู่ไปด้วย,ต้องไม่ลืมว่า,หมาป่ายักษ์มีระดับก่อตั้งวิญญาณสามารถมองเห็นพลังฝึกตนของจงซานได้,แม้ว่าจงซานจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมาป่าน้อยมากนัก,ทว่าจากสายตาของพวกมันนั้น,จงซานสามารถคาดเดาได้ว่าเหล่าหมาป่ายักษ์กำลังรู้สึกเสียใจอยู่.
ทว่าหมาป่าน้อยไม่สนใจพวกมันแต่อย่างใด,พร้อมกับนำจงซานตรงไปยังภูเขาลูกต่อไป.
จงซานที่ดูร่างเร่ง,วิ่งตามหมาป่าน้อยไป,แม้ว่าจะมีฝูงหมาป่ามากมายเต็มไปหมด,ก็ไม่มีตัวใหนเข้ามาขวางเขาไว้.
ผ่านภูเขาเข้าไปเรื่อยๆ,ภายในสายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความครุ่นคิด,หมาป่าน้อยตนนี้เป็นใครกันแน่?ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
"ฟรึบ!"
หมาป่าน้อยที่กระโดดขึ้นไปบนหัวของหมาป่ายักษ์ตนหนึ่ง,ที่ยืนเด่นเป็นสง่า,พร้อมกับครางฮึมๆด้วยความตื่นเต้น,กงเล็บของมันที่กวัดแกว่งจับยึดขนของหมาป่าตัวยักษ์ที่มีพลังฝึกตนก่อตั้งวิญญาณ,แสดงท่าทางราวกับไม่แยแสอะไรเลย,หมาป่าตัวใหญ่ที่หยุดนิ่ง,ปล่อยให้หมาป่าน้อยตะเกียงตะกายเล่นบนหัวมัน,พร้อมทั้งหรี่ตาจ้องมองมายังจงซานอีกด้วย.
หมาป่าน้อยที่กลิ้งตัวไปมา,พร้อมกับครางฮึมๆเรียกจงซาน,เหมือนจะให้เขาขึ้นไปบนหัวของหมาป่ายักษ์ที่มีพลังฝึกตนก่อตั้งวิญญาณ.
เห็นเช่นนั้นจงซานเหมือนจะเข้าใจความต้องการของหมาป่าน้อยในทันที.เขาที่ก้าวออกไปด้านหน้า.
หมาป่ายักษ์ที่จ้องมองมายังจงซานด้วยสายตาที่ดุร้าย,ทำให้จงซานลังเล.
"ฮึม ฮึม."หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาสองทีราวกับสั่งหมาป่ายักษ์.
ทำให้หมาป่ายักษ์โน้มโต้ลงมา,ไม่สามารถขัดขืนมันได้.
ทรงอำนาจมาก!หมาป่าน้อยทรงอำนาจมากจริงๆ.
เห็นเช่นนี้,ก่อนหน้าจงซานที่ลังเลยเล็กน้อย,ตอนนี้เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น,แม้ว่าจะอย่างไรก็ตาม,สัมผัสของจงซานก็เปรียบเหมือนกับคนที่ต่ำต้อย,ด้วยคำสั่งของจิ้งจอกน้อย,จงซานจึงได้กระโดดขึ้นไปบนหัวของหมาป่ายักษ์.
หมาป่ายักษ์ที่แกว่งไปมา,แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน,ดูเหมือนว่าตอนนี้มันทำได้แค่กล้ำกลืนยอมรับชะตาของตัวเอง,ก่อนที่มันจะลุกขึ้นยืน.
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ก้าวขึ้นมาบนร่างของหมาป่ายักษ์,แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกดีใจ,กับตัวตนของหมาป่ายักษ์ที่มีพลังฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ,ไม่ว่าจะเป็นใครก็ทำให้ตื่นตะลึง,เขาที่ยืนอยู่บนศีรษะของหมาป่ายักษ์ได้อย่างมั่นคง,ดูเหมือนว่าด้วยพลังฝึกตนที่สูงส่งของหมาป่ายักษ์,จะไม่ทำให้เป็นปัญหาเลยที่จะแบกรับจงซาน?
”~~~”
หมาป่าน้อยที่อยู่ข้างๆ,ก่อนที่จะตะโกนออกไป,ให้หมาป่ายักษ์ตนอื่นๆออกไป.
"หึม,หึม."
หมาป่ายักษ์มากมายที่ร้องออกมา,ดูเหมือนว่ามันจะรับฟังคำสั่งของหมาป่าน้อยเป็นอย่างดี.
หมาป่าน้อยที่ออกคำสั่งให้หมาป่าใหญ่เดินหน้า,หมาป่ายักษ์,ที่พาพวกเขาพุ่งตรงไปด้านหน้า,ซึ่งมีจงซานเกาะอยู่ด้านบนนั่นเอง.
หมาป่ายักษ์ขนาด 30
เมตร,ที่ไม่ต่างจากป้อมปราการมหึมาเคลื่อนที่,ราวกับตึกสิบชั้น,ที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วขนานกับพื้นดิน,เป็นเหมือนกับรถถังประจำการรูปลักษณ์หมาป่า.
จงซานที่ได้แต่จินตนาการ,หากว่ามีหมาป่ายักษ์เช่นนี้ปรากฏขึ้นในราชวงศ์กษัตริย์ของเขา,จะทำให้น่าตื่นตะลึงขนาดใหน,กองกำลังของเขาจะทรงพลังขนาดใหนกัน?นอกจากนี้ด้วยพลังฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ,ด้วยคุณสมบัติและความแข็งแกร่งของหมาป่านั้นยังเป็นพลังที่แข็งแกร่งทางธรรมชาติ,ซึ่งไม่ต่างจากเครื่องบดเนื้อขนาดใหญ่หากว่าปรากฏขึ้นในสนามรบ?
ความเร็วของหมาป่ายักษ์นั้นน่าสะพรึงกลัวมาก,แทบจะผ่านภูเขาลูกเดียวแค่กระโดดไม่กี่ครั้ง,ด้วยพลังฝึกตนของมันที่เหนือกว่าหมาป่ายักษ์ขั้นแกนทองมามาย,ไม่เพียงแค่เคลื่อนที่ไปข้างหน้า,ยังเป็นความเร็วที่ยากจะพรรณนาได้.
หมาป่าน้อยที่นั่งอยู่ข้างเขาต่างก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น,มีหมาป่ามากมายนับไม่ถ้วนที่ฟังคำสั่งของมัน,นับว่าเป็นเรื่องที่ลึกลับมาก.
จงซานเองก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก,ด้วยความเร็วนี่,เทียบกับกระบี่เหินของเป่ยชิงซือที่ความเร็วสูงสุดแล้ว,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย.
มีหมาป่ามากมายที่กำลังวิ่งกันไปมาอย่างบ้าคลั่ง,จากหุบเขาแห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง,พลังของหมาป่าตัวอื่นๆแม้ว่าพลังฝึกตนจะเทียบกับตัวที่เขานั่งไม่ได้
แต่ความเร็วนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย,กับฝูงหมาป่าที่ทรงพลังขนาดนี้,นับว่าเป็นหนึ่งกองกำลังที่แข็งแกร่งเลยทีเดียว.
ยิ่งเห็นฝูงหมาป่าจำนวนนับไม่ถ้วน,ทำให้จงซานได้แต่ทอดถอนใจ,กับหมาป่าจำนวนมากที่ทรงพลังขนาดนี้,หากว่าสามารถนำมาใช้ในราชวงศ์ต้าเจิงของเขาได้ล่ะก็,เช่นนั้นราชวงศ์ต้าเจิ้งจะทรงพลังขนาดใหนกัน?
หากว่ากองทัพของเขา,มีหมาป่าเป็นสัตว์ขี่,กองกำลังเคลื่อนที่เร็ว,ที่ตะลุยไปในสนามรบจะต้องทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย.
ฝูงหมาป่านับหมื่นที่เคลื่อนที่จะพื้นที่หนึ่งไปยังอีกพื้นที่หนึ่งของดินแดนหมาป่า,ดินแดนหมาป่าสีขาว,ข้าไปยังดินแดนหมาป่าสีแดง,ดินแดนหมาป่าสีดำ,จากที่หนึ่งไปยังที่หนึ่ง,ซึ่งเหมือนกับเป็นการเล่นสนุกอย่างหนึ่งของหมาป่าน้อยก็ว่าได้.
หมาป่าน้อยที่อยู่บนหัวหมาป่ายักษ์รู้สึกสนุกสนานเป็นอย่างมาก,ดูเหมือนว่ามันจะปฏิบัติกับจงซานเป็นพิเศษ,ทุกสิ่งที่ทำราวกับว่าต้องการทำให้จงซานประหลาดใจ,แน่นอนว่าในสายตาของเขา
หมาป่าน้อยตนนี้แค่ตัวเดียวก็ทำให้เขาประหลาดใจแล้ว,ในสายตาของจงซาน,หมาป่าตัวน้อยตนนี้มีสถานะไม่ธรรมดาแน่,ภายในใจของจงซานรู้สึกเบิกบานเป็นอย่างมาก,ไม่เพียงแค่หมาป่าสีขาว,หมาป่าอื่นๆต่างก็เชื่อฟังมันทุกตนราวกับเป็นเรื่องปกติ.
ทว่า,เทียบพลังฝึกตนของหมาป่าน้อยแล้ว,พลังของมันก็ไม่ได้มากมายกว่าเขานัก.
จงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัยในใจ,สัมผัสได้ถึงหมาป่าหลายหมื่นตัวที่เชื่อฟังมันเป็นอย่างดี.
หมาป่าน้อยที่ร้องออกไป,สั่งการหมาป่ายักษ์กระโดดออกไป.
หมาป่ายักษ์ที่ดีดให้จงซานให้ลอยขึ้นไปบนอากาศ,ทว่าจงซานก็ไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด,เพราะเวลานี้จงซานเชื่อว่าหมาป่าน้อยไม่ทำอันตรายเขาอย่างแน่นอน.
เป็นความจริง,ที่หมาป่ายักษ์ที่กระโดดออกไปรับจงซานหลังจากนั้นได้อย่างแม่นยำ.
ด้วยพลังฝึกตนก่อตั้งวิญญาณไม่ใช่ปัญหาสำหรับมันอยู่แล้ว.
หมาป่าน้อยที่ถูกโยนขึ้นไปบนอากาศและลอยไปรอบๆ,ทำให้มันรู้สึกมีความสุข,ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
จงซานในเวลานี้ไม่ต่างจากเป็นเพื่อนเล่นของหมาป่าน้อย,ซึ่งตอนนี้หมาป่าน้อยสนุกสุดเหวี่ยงและยังมีหมาป่าอีกหลายหมื่นตนที่วิ่งตามหลัง,พร้อมกับคอยรับใช้มัน,บางทีหมาป่าน้อยคงเป็นเจ้านายของพวกมัน,เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ.
พวกเขาที่วิ่งเล่นไปมาจนค่ำ,โดยที่มีหมาป่าคอยอารักษ์ขากว่า
20,000 ตน.
เมื่อเริ่มมืดลง,หมาป่าน้อยที่สั่งการอีกครั้ง,หมาป่าทุกตัวก็หยุด,แม้ว่าจะเกิดเสียงดังโกลาหลเล็กน้อย,ทว่าต่อจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสงบ.
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมา,หมาป่าสีแดงก็พ่นเปลวเพลิงขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้นไปบนฟ้า,พุ่งทะยายราวกับเครื่องบินไอพ่น,ก่อนที่จะแตกกระจายออกมาเป็นราวกับดอกไม้ไฟ.
จากนั้นหมาป่าสีขาว,ก็พ่นบอลแสงสีน้ำเงินเหมือนกับก้อนน้ำแข็งออกไป,พร้อมกับกระแทกเข้ากับบอลเพลิงบนอากาศเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น.
หมาป่าสีม่วง,ที่สามารถพ่นหมอกเปลวเพลิงออกมาได้ด้วย,ซึ่งสามารถคบคุมบอลเพลิงให้ร่ายรำบนอากาศ,ทว่าหมาป่ายักษ์ที่มีพลังฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณเองก็สามารถพ่นเปลวเพลิงที่มีขนาดใหญ่ดูเหมือนกันต้นไม้ใหญ่เลยทีเดียว.
ในเวลานี้,จงซานที่หยุดนิ่งจ้องมอง,หมาป่าน้อยและฝูงหมาป่าที่แสดงความสามารถต่างๆออกมา,เหมือนกับว่ากำลังนั่งชมงานดอกไม้ไฟ?
กับการแสดงที่ผ่านไปสองชั่วโมง,หมาป่าน้อยที่พึงพอใจมาก,พร้อมกับจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่บนหัวหมาป่ายักษ์ด้วยกัน,พร้อมกับนำหัวของมันสีกับจงซาน,แสดงท่าทางน่ารักน่าชังเป็นอย่างมาก.
จงซานที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ,พร้อมกับลูบที่ที่ศีรษะของหมาป่าน้อย,สถานะของหมาป่าน้อยตนนี้,น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
หมาป่าน้อยที่เห็นจงซานมีความสุข,มันก็พึงพอใจถูไถร่างของจงซานไปมา.
หลังจากงานชุมนุมเสร็จแล้ว,หมาป่าน้อยที่คราง
ฮึมๆ,ร้องสั่งการเหล่าหมาป่ามากมาย.
ฝูงหมาป่าขนาดใหญ่ต่างก็แยกย้ายกันไป,ตอนนี้เหลือหมาป่ายักษ์สีแดงตนหนึ่งและหมาป่าที่จงซานนั่งอยู่และหมาป่าน้อย,ซึ่งตอนนี้ได้พาเขาพุ่งตรงไปยังหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขาแห่งนี้,สามารถที่จะมองเห็นประกายแสงวับวาว,ดูเหมือนว่าจะเป็นสถานที่ที่งดงามทีเดียว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น