Immortality Chapter 120 Immortal descendant
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 120 ลูกหลานเซียน.
บทที่ 120 ลูกหลานเซียน.
เป่ยชิงซือยังคงนอนอยู่บนผ้าห่ม,นางที่ถูร่างไปมาบนผ้าห่มเบาๆพร้อมกับยกมันขึ้นมาปิดหน้าของนาง,แววตาของนางเวลานี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก,ทว่านางยังคงไม่ลุกไปใหน,ยังคงนอนอยู่เช่นนั้น,ภายในใจที่คิดอะไรมากมาย,นึกถึงความรู้สึกอบอุ่นก่อนหน้านี้,ใบหน้างามที่กำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเอง.
ในตอนเย็น,เป่ยชิงซือพบว่าจงซานไม่กลับเข้ามาในถ้ำที่พัก,แม้ว่าจะถึงเทียงคืนแล้ว,ทว่าด้วยการตรวจสอบด้วยสัมผัสของนาง,นางบอกได้ว่าเขากำลังนั่นบำเพ็ญอยู่ด้านนอก.
ด้วยสัมผัสเทวะของนาง,เป่ยชิงซือที่ดูดโสมที่อยู่ในปากของนาง,สายตาของนางที่ขยับไปมา,ที่มุมปากนั้นเผยอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน.
เป่ยชิงซือที่รู้ว่าจงซานนั้นไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงเห็นนางเปลือยกาย,ต้องไม่ลืมว่าจงซานเองก็เคยเห็นมาก่อนแล้ว,แต่ถึงอย่างนั้น,จงซานก็ยังไม่เคยที่จะคิดเอาเปรียบนางอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่เข้ามาในถ้ำเพราะเขาต้องการฝึกฝนบำเพ็ญพลัง,และอาจจะเกรงว่าจะรบกวนนาง,ด้วยขณะโคจรพลังนั้นอาจจะเกิดเสียง,ด้วยการพยายามทะลวงชีพจรตัวเอง,และจงซานยังเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของนางด้วย.
ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน,ทำให้นางรู้สึกนอนหลับสบาย,ทว่าเอาเข้าจริง,นางกับนอนไปได้ไม่ได้นาน,หลังจากผ่านเที่ยงคืน,เป่ยชิงซือที่ลุกขึ้นนั่ง.
ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น,เป่ยชิงซือก็รู้สึกตัวว่านางยังสวมชุดจงซานอยู่,ใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงระเรื่อ,จากนั้นจึงจ้องมองไปยังเสื้อผ้าของนางที่อยู่ในกำไลเก็บของ,ก่อนที่จะเปลี่ยนชุดเป็นชุดของนางในชุดสีขาวล้วน.
นางที่ม้วนพับเสื้อผ้าของจงซาน,จ้องมองพร้อมกับนึกคิดว่านางได้สวมชุดนี้มาหนึ่งเดือนแล้ว,ภายในแววตาที่รู้สึกไม่อยากทิ้งมันไป,นางที่จับจ้องมองไปยังเสื้อผ้าของเขาเม้มริมฝีปากแน่น,คิดใครครวญไปมาก่อนที่จะนำมันใส่เข้าไปในกำไลเก็บของของนาง.
จากนั้น,เป่ยชิงซือที่เริ่มนั่งสมาธิบำเพ็ญควบคุมลมหายใจตัวเอง,ที่รอบๆร่างกายของนางนั้นมีศิลาวิญญาณมากมาย,เป่ยชิงซือเองไม่ต้องการถามเช่นกันว่าทำไมจงซานถึงได้มีศิลาวิญญาณมากมายขนาดนี้,เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรขนาดนั้น.
ที่ด้านนอก,จงซานที่เสร็จสิ้นจาการบำเพ็ญ,เขาได้ไปยังทะเลสาบขนาดเล็กเพื่อล้างหน้าล้างตาและเตรียมปลาเพื่อทำอาหารในตอนเช้า,จากนั้นเขาได้จุดไฟ,ตั้งหม้อปรุงรส,พร้อมกับทำอาหารให้สุก,ขณะที่ทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาที่เดินทางกลับไปยังถ้ำ.
ขณะที่จงซานกำลังจะกลับเข้าไปข้างในนั้น,เข้าก็พบว่า,เป่ยชิงซือที่ยืนเด่นเป็นสง่าที่หน้าปากถ้ำดังกล่าวแล้ว.
"ชิงซือ,เจ้าตื่นแล้วรึ?"สายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ดีใจ.
"อืม."เป่ยชิงซือพยักหน้า,สายตาของนางที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน.
"เจ้าฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่รึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอีกครั้งในทันที.
แน่นอนว่า,จงซานถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น,ทว่าเมื่อเป่ยชิงซือได้ยิน,กลับทำให้นางใบหน้าแดงซ่าน,ตื่นเมื่อไหร่รึ?
เขาถามทำไมล่ะ?
"เพิ่งตื่น,ขอบคุณ."เป่ยชิงซือที่ตอบกลับมาในทันที.
"เฮ้
เฮ้,เจ้าตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว,เจ้าบอกก่อนหน้านี้ว่าจะต้องหลับร้อยวัน,ดูมันจะเกินจริงไปหน่อย,นี่แค่เพียงหนึ่งเดือน,เจ้าก็ตื่นแล้ว,จึงทำให้ข้าประหลาดใจ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้มอย่างนุ่มนวล.
"ไม่
ไม่,เมาร้อยวันนั่นไม่ได้เกินจริงเลย,หากเป็นคนทั่วไปย่อมต้องหลับไปหนึ่งร้อยวันจริงๆ,แต่นั่นเพราะว่าข้ามีสายโลหิตพิเศษ,เช่นนั้นข้าจึงตื่นขึ้นก่อนเวลายังไงล่ะ,เจ้าเองไม่เป็นไรอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"อืม?
เข้าไปข้างในก่อนเถอะ."จงซานซึ่งถือหม้อซุปเดินเข้าไปด้านใน.
ด้วยเหตุผลที่พิเศษ,บางทีคงเป็นเพลิงหงหลวนจากเคล็ดวิชาหงหลวนเทียน,ทว่ามันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถเปิดเผยได้,ดังนั้นจึงไม่อยากจะกล่าวออกมาในตอนนี้.
"อืม."เป่ยชิงซือที่พยักหน้าอย่างนุ่มนวล,พร้อมกับเดินตามเขาเข้าไป.
จงซานที่วางหม้อซุปไว้ด้านหน้า,ซึ่งเป็นโขดหินยาวที่ดูเหมือนกับโต๊ะ,เป่ยชิงซือเองก็นั่งอยู่อีกข้างเช่นกัน,จงซานที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง,ก่อนที่จะทำการตักซุป,ออกมาใส่ถ้วย,ขณะที่พูดคุยกับนาง.
"สายโลหิตพิเศษ,ทุกคนมีสายโลหิตสืบทอดกันหมดเลยรึ?
หรือว่าเพียงแค่เพียงแค่ความสามารถยังไม่ตื่น?"จงซานที่สอบถามออกมาทันที.
เพราะว่าสายโลหิตตกทอดของนางนั้น,จงซานสามารถบอกได้ว่าทรงพลังมาก,หากว่าทุกคนต่างก็ได้รับการสืบทอด,หากว่าสามารถปลุกมันขึ้นมาได้ล่ะก็,อาจจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่รึ?
"ไม่ใช่อย่างงั้น,สายโลหิตตกทอดที่มีทักษะพิเศษนั้น,มีน้อยมาก,ข้าเองค่อนข้างพิเศษ,หรืออาจจะเรียกว่าตระกูลเป่ยนั้นค่อนข้างพิเศษมากกว่า."เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมาจ้องมองไปยังหม้อซุปที่อยู่ด้านหน้า.
"ทำไมล่ะ? ทำไมถึงได้มีเพียงแค่บางตระกูลที่มี?
แล้วมีสายโลหิตตกทอดมาได้อย่างไร?หรือเพราะว่าคนผู้นั้นจะต้องมีพรสวรรค์ที่ลึกล้ำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถามด้วยความสงสัย.
"ที่ข้ามีสายโลหิตตกทอดนั้น,นั่นเป็นเพราะว่าบรรพบุรุษของข้า,ครั้งหนึ่งเคยเป็นเซียนมาก่อน."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เซียนรึ?"จงซานที่ประหลาดใจตาโตเลยทีเดียว.
ก่อนหน้าที่ข้าจะเข้าสำนักไคหยาง,เคยคิดว่าเซียนนั้นมีอยู่มากมาย,ทว่าหลังจากที่เข้าสำนักไคหยางแล้ว,ก็รับรู้ว่า,ภายในโลกนี้การจะเป็นเซียนนั้นมีอยู่น้อยมากๆ,และแน่นอนว่าลูกหลานของเหล่าเซียนก็หาได้ยากเช่นกัน,เรื่องนี้จงซานเชื่อในคำพูดของเป่ยชิงซือแน่นอน,การที่นางมีทักษะพลังที่คนอื่นๆยากจะมีได้,มีเพียงแค่เหตุผลนี้เท่านั้นที่สามารถอธิบายเรื่องนี้.
"เช่นนั้น,ถ้าเป็นลูกหลานของเซียน,จะทำให้ได้สืบทอดวิชาบางอย่างจากสายโลหิตอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"อืม,เท่าที่ข้ารู้,คนที่เป็นลูกหลานเซียนนั้น,อาจจะไม่ได้รับสืบทอดทักษะบางอย่างทุกคนก็ได้,เพราะว่ามันจะตื่นคนมาในบางรุ่นเท่านั้น,ตระกูลของข้านั้นมีหลายรุ่นแล้วแต่ก็ไม่ได้รับทักษะใดมา,จวบจนมาถึงรุ่นของข้า."เป่ยชิงซือที่พยักหน้าและกล่าวตอบ.
"อืม."จงซานที่พยักหน้าและถอนหายใจยาว,แน่นอนว่าตัวเขาไม่มีโอกาสเช่นนั้นแน่นอน,เพราะเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไปที่ทำงานสอดคล้องกับความเป็นจริง.
"วันนั้นเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?พวกเราถูกใครช่วยมา?"เป่ยชิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"เรื่องนั้น..."จงซนที่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้นางได้รับฟัง.
เป็นเรื่องที่เขาสร้างประกายแสงสว่างจ้าและหนีมาได้,ทว่าเป่ยชิงซือที่ได้ยินก็สั่นสะท้านทีเดียว,เป็นเรื่องที่เสี่ยงมากๆ,แต่ก็นับว่าจงซานเป็นคนที่น่าชื่นชมเป็นอย่างมา,เขาที่มีระดับเซียนเทียน,กลับสามารถวิ่งหนีออกมาจากดงผู้ฝึกตนแกนทองร้อยคนได้อย่างคาดไม่ถึง,แม้กระทั้งนำนางหนีออกมาได้ด้วย.
"ขอบคุณ!"เป่ยชิงซือที่รู้สึกซาบซึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก.
"อืม,เรื่องมันผ่านไปแล้ว,นี่สำหรับเจ้า,เป็นซุปปลาที่ข้าทำเอง,เจ้าลองชิมดู,แม้ว่าเจ้าจะก้าวไปยังระดับแกนทองแล้ว,สามารถดูดซับพลังฟ้าดินปราณวิญญาณไม่จำเป็นต้องกินอาหารก็ตาม,ทว่าอย่างน้อยก็ควรที่จะลิ้มลองสัมผัสรสชาติของอาหารบ้าง."จงซานที่ส่งถ้วยซุปให้กับนาง.
"อืม."เป่ยชิงซือที่พยักหน้า,ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด.
ถ้วยซุปที่จงซานส่งให้นางนั้น,มีเนื้อปลาที่ถูกตัดแบ่งออกเป็นสามส่วน,ซึ่งส่วนที่มอบให้นางเป็นเนื้อชิ้นใหญ่ตรงกลาง,ส่งให้เป่ยชิงซือพร้อมกับตะเกียบคู่หนึ่ง.
กับการดูแลเอาใจใส่ของจงซานนั้น,ทำให้เป่ยชิงซือรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง,มือทั้งสองข้างที่ยื่นออกไปรับ,น้ำตาที่เอ่อล้นออกมา,ทว่าก่อนที่มันจะหยดออกมา,นางก็ใช้แก่นแท้ของนางสลายไป.
"กินสิ."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้มที่นุ่นนวล.
"อืม."เป่ยชิงซือพยักหน้า,นางที่ซดน้ำซุปเบาๆ,พร้อมกับใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาขึ้นมากิน,ขณะที่กำลังเคี้ยวอย่างระมัดระวังนั้น.
จงซานที่คิดว่าเป่ยชิงซือช่างเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก,แม้แต่ยามกิน,ใบหน้าของนางก็ยังดูงดงาม.
"เจ้าไม่กินอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาทันที.
"อืม,กินสิ!"จงซานที่เริ่มตักซุปใส่ถ้วยของตัวเอง,ก่อนที่จะเริ่มซดน้ำซุป.
จงซานที่กินอย่างรวดเร็ว,เพียงอึดใจเดียวก็กินหมดหนึ่งชามแล้ว.
เขาวางมันลงบนโต๊ะโขดหิน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือที่ที่กำลังขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับดื่มน้ำซุป,เห็นใบหน้าท่าทางของจงซาน,นางก็ถามออกมาด้วยความสงสัย,"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ชิงซือ,เจ้าอย่าเพิ่งแก้แค้นได้ไหม?
อย่างน้อยก็อย่าเพิ่งไปตอนนี้เลย."จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวมันออกมา.
ต้องไม่ลืมว่า,กลุ่มคนในชุดสีแดงนั้นร้ายกาจมากๆ,พวกเขาได้รับการฝึกฝันมาเป็นอย่างดี,หนำซ้ำยังเชี่ยวชาญในการโจมตีระยะไกล,เป็นศัตรูที่น่ากลัว,พวกเขามีพลังที่น่าเกรงขาม,หากเป่ยชิงซือไปในตอนนี้,ไม่ใช่ว่าเป็นการแส่ไปหาความตายหรอกรึ?
เห็นท่าทีเป็นห่วงของจงซานแล้ว,เป่ยชิงซือรู้สึกอาบไปด้วยความอบอุ่นในใจของนาง,นางที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน"อืม,เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง,ข้าจะต้องกลับไปล้างแค้นให้เร็วที่สุด,ที่จริงข้ายังมีนัดหมายกับใครคนหนึ่งที่อาจจะเดินทางร่วมกับข้า...."
นางที่กล่าวได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดในทันที.
"ใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามด้วยความสงสัย.
นางที่จ้องมองไปยังจงซาน,ต้องการจะเอ่ยออกมา,ทว่าในสายตาของนางนั้นเต็มไปด้วยความความลำบากใจที่จะกล่าวออกมา.
เห็นท่าทางที่เป่ยชิงซือรู้สึกยากลำบาก,จงซานที่พยักหน้าให้,"อืม,เช่นนั้น,เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี."
จงซานรู้ดีว่าไม่สามารถห้ามนางได้,ทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆ,ทว่าเป่ยชิงซือที่เห็นจงซานถอนหายใจเล็กน้อย,ภายในใจของนางที่รู้สึกบีบรัด,นางที่ต้องการบอกกับจงซานเป็นอย่างมาก,ทว่าด้วยคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้,ทำให้ไม่สามารถเอ่ยปากออกมาได้,ภายในแววตาของนางในเวลานี้,รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก.
นางที่จับจ้องมองไปยังจงซานที่กำลังเริ่มเก็บโต๊ะอาหารแล้ว,เป่ยชิงซือที่กัดริมฝีปากแน่น,ขณะที่เขากำลังทำความสะอาดเช็ดโต๊ะหิน,เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาทันที,"พวกเราจะต้องรออีกสักพักก่อนที่จะออกไปอย่างงั้นรึ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังเป่ยชิงซือพลางพยักหน้า,"คนเหล่านั้น,แน่นอนว่าจะต้องรอพวกเราอยู่รอบๆทุกทิศทุกทาง,พวกเราจะต้องรอก่อน,อย่างน้อยก็ต้องเลยหนึ่งร้อยวันไปซะก่อน,ภายในหนึ่งร้อยวันนี้คนเหล่านั้นต้องรอคอยพวกเราอยู่อย่างแน่นอน.จากนั้นก็ค่อยหาโอกาสออกไป"
เมื่อจงซานตัดสินใจแล้ว,ดวงตาของนางที่เปล่งประกายพร้อมกับพยักหน้าให้.
"เอาล่ะ,หลายวันมานี้,ข้าได้เตรียมบางอย่างเพื่อช่วยเหลือเจ้า."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"อะไรรึ?"เป่ยชิงซือสอบถามด้วยความสงสัย.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ไปที่ทะเลสาบกันเถอะ,ข้าจะทำอะไรให้เจ้าดู,และจะสอนเจ้าทุกขั้นตอน."
"หืม?"เป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่านางก็ตามเขาออกไป,ตรงไปยังทะเลสาบขนาดเล็กกับจงซาน.
เขาที่พาเป่ยชิงซือมานั่งอยู่บนโขดหินแห่งหนึ่ง,จงซานที่นำพืชบางอย่างออกมา,ซึ่งดูแล้วเป็นวัตถุดิบธรรมชาติทั่วไป,วัตถุดิบเหล่านี้ไม่มีพลังวิญญาณแต่อย่างใด,ทุกชนิดนั้นสามารถหาได้ทั่วไป,ไม่รู้ว่าจงซานต้องการใช้วัตถุดิบเหล่านี้ทำอะไร.
"เจ้าจงดูและจดจำวัตถุดิบเหล่านี้เอาไว้ให้ดี,แม้ว่ามันจะไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนัก,ทว่าบางครั้งก็สามารถใช้ประโยชน์บางอย่างได้,พืชเหล่านี้,เจ้ารู้จักใช่ใหม?"จงซานที่จ้องมองไปยังจงซาน.
เป่ยชิงซือที่กวาดตามอง,พร้อมกับพยักหน้า."ข้ารู้จัก,แม้ว่าบางอย่างข้าจะไม่รู้จักชื่อแต่ว่าก็เคยเห็นมันมาก่อน."
"ดีแล้ว."จงซานพยักหน้าพร้อมกับเผยยิ้มให้กับนาง.
"ข้าจะเริ่มแล้ว."จงซานกล่าว.
ต่อจากนั้น,จงซานก็ทำการสกัดวัตถุดิบเหล่านั้นให้เหลือแต่น้ำ,ด้วยการกลั่นวัตถุดิบจากพืชทุกอย่างออกมา,จากนั้นก็เริ่มผสมมันเข้ากัน,ผสมลงไปฝยชามใบใหญ่,ซึ่งตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นของเหลวหนืดสีดำ.
เห็นของเหลวในชามดังกล่าวแล้ว,เป่ยชิงซือขมวดคิ้วไปมา,ไม่รู้ว่าจงซานต้องการทำอะไร.
ทว่าหลังจากนั้นเขาก็หยิบแผ่นรองออกมา,ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเป่ยชิงซือ.
"อย่าขยับ."จงซานกล่าว.
จากนั้นเขาก็ใช้แผ่นรอบปะไปรอบๆหน้าผากและรอบคอของนาง.
เป่ยชิงซือที่ไม่ขยับ,ทว่า,ก็เต็มไปด้วยความสงสัย,ไม่รู้ว่าจงซานต้องการทำอะไร.
"จะทำอะไรอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่ถามด้วยเสียงอ่อนโยน.
จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,พร้อมกับเตรียมแปรงหลายขนาดออกมา,"ข้าจะสอนเจ้าย้อมผม."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น