Immortality Chapter 98 Attacks a city forcefully
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 98 ล้อมเมือง.
บทที่ 98 ล้อมเมือง.
กลับคำพูดของซูเหลียนเซียนที่กล่าวออกมานั้น,ทุกคนในที่ประชุมเปลี่ยนเป็นเงียบงัน,สีหน้าของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
หากทุกอย่างเป็นจงซานกระทำจริงๆ,เขาก็เป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว,ภายในเวลาไม่กี่วัน,เขาสามารถบิดฟ้าดินได้,เปลี่ยนกลับสภาพการณ์ที่ยากลำบากให้กลับกลายเป็นได้เปรียบ.
แทบจะในทันที,เหตุการณ์ทุกอย่างก็พลิกข้าง,พวกเขาที่ปิดล้อมเมืองเพื่อไม่ให้ด้านในมีอาหาร,แต่มันกลับกลายเป็นว่าทหารทั้ง
800,000 คนในเวลานี้กำลังนั่งรอที่จะอดตายแทนอย่างงั้นรึ?
ขวัญกำลังใจที่พลังทลายหายไป,และมันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆด้วย.
แม้แต่บรรพชนตระกูลซูยังไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อยกับข้อมูลของทหารสองคนที่นำมา,หลายปีมาแล้วที่เขาเข้าสู่เส้นทางผู้ฝึกตน,จนเขาได้ลืมเกี่ยวกับความโหดร้ายของสังคมในโลกปุถุชนไปแล้ว.
จงซานในครั้งนี้,เขาสามารถบิดฟ้าดิน,พลิกสวรรค์ได้จริงๆเหรอ!
กับคำพูดของซูเหลียนเซียนก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น,ทุกคนได้แต่ถอนหายใจ,หากพวกเขารับฟังซูเหลียนเซียนตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว.
"ท่านพ่อ"ใบหน้าของซูเจิ้งเต๋อที่มองซูเหลียนเซียนด้วยความละอาย,เพราะการตัดสินใจที่พลาดพลั้งของเขา,เป็นเหตุให้เหล่าญาติๆแม้แต่ไท่จื่อ,สายโลหิตตระกูลซูทั้งหมดถูกทำลาย,ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว,เขาในเวลานี้ไม่กล้าที่จะตัดสินใจอะไรเลย.
บรรพชนซูเองก็ถอนหายใจยาวจ้องมองไปยังซูเหลียนเซียนพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เหลียนเซียน,ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว."
ซูเหลียนเซียนไม่ต้องการที่จะรับหน้าที่นี้เลยแม้แต่น้อย,แต่ในเวลานี้,มันกลับอยู่ในวิกฤติเกินกว่าที่เขาจะปฏิเสธได้.
"อืม,ขั้นแรกจะต้องปิดกั้นข่าวทั้งสองนี้ก่อน,เพื่อป้องกันขวัญกำลังใจของทหาร."ซูเหลียนเซียนกล่าว.
"ท่านพ่อโปรดวางใจเรื่องนั้น."ซูเจิ้งเต๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
"จากนั้นให้จัดตั้งกองกำลังห้าหมื่นเคลื่อนที่หน้าไม้แปดแรงวัวมายังที่นี่,ให้นำมายังประตูทิศใต้ทั้งหมด,เตรียมเข้าโจมตีจุดเดียวพร้อมกัน.
"นำหน้าไม้แปดแรงวัวมาอยู่ที่เดียวกันอย่างงั้นรึ?"ซูเจิ้งเต๋อที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ถูกแล้ว,เมืองเสวียนนั้นเต็มไปด้วยคูน้ำ,ขณะที่โจมตีเมืองนั้น,ที่กำแพงเมืองย่อมมีมือธนูมากมาย,และยังมีเหล่าคนทั่วไปที่ขว้างปาก้อนหิน,การเข้าโจมตีไม่ง่ายเลย,ทว่าพวกเราจะต้องใช้กำลังทั้งหมดทุ่มไปที่จุดเดียว,เล็งไปที่ประตูเมือง,การก่อสร้างกำแพงเมืองนั้นข้าเคยเห็นมาก่อน,แต่หลายปีมานี้จงซานต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่,ที่ด้านบนกำแพงมีน้ำมันร้อนที่สามารถเทลงมาหน้าประตูเมือง,เป็นเครื่องมือที่ใช้ป้องการการโจมตีประตูเมือง,พวกเราไม่สามารถที่จะเข้าไปทะลวงมันตรงๆได้,จำเป็นต้องใช้หน้าไม้แปดแรงวัวอย่างเดียว,ใช้หอกธนูขนาดใหญ่ยิงออกไป,สักหลายพันลูก,ยิงออกไปพร้อมๆกัน,แน่นอนว่าจะสามารถทะลวงประตูได้อย่างรวดเร็ว."ซูเหลียนเซียนกล่าว.
"ครับ,ข้าจะไปเตรียมการในทันที."ซูเจิ้งเต๋อกล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"เตรียมการให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้,ยิ่งพวกเราโจมตีได้เร็วขึ้นก็จะยิ่งได้เปรียบเท่านั้น."ซูหลียนเซียนกล่าว.
"อืม."ซูเจ้งเต๋อที่รับคำสั่งในทันที.
หลังจากผ่านไปหกชั่วโมง,ค่ายของเมืองเสวียนทิศใต้,กองกำลังสองแสนก็เปลี่ยนเป็นสามแสนห้าหมื่นในทันที,ก่อนหน้านี้พวกเขาที่ได้บำรุงขวัญกำลังใจ,พวกเขาด้วยสุราอาหาร,ทำให้กองกำลังพวกเขามีความพร้อม,ขุนพลอาวุโสที่ได้ทำการจัดทัพตั้งขบวนรอเพียงคำสั่งการให้โจมตีเท่านั้น.
ภายในกระโจมส่วนตัว,มีคนสองคนที่ยืนอยู่.
ไท่ซ่างหวง ซูเหลียนเซียนและหวงตี้
ซูเจิ้งเต๋อ.
"ท่านพ่อ,กองกำลังเตรียมพร้อมแล้ว,ท่านต้องการให้ข้าทำอะไรต่ออีกรึ?"ซูเจิ้งเต๋อ,ที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
เขาจ้องมองไปยังผู้ที่สืบทอดบัลลังก์ของเขาซูเจิ้งเต๋อ,ซูเหลียนเซียนที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"ข้าให้เจ้าเข้ามาหา,เพียงแค่พูดคุยไม่ได้รึ?"
ซูเจิ้งเต๋อที่เปลี่ยนเป็นเงียบไปในทันที.
"ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ฟังคำพูดของข้าจนทำให้สถานการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้,ตอนนี้แม้ว่าพวกเราจะบุกกระหน่ำโจมตีเมืองเสวียน,การบุกครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะสำเร็จ,เจ้าควรจะอยู่ทัพหลัง."ซูเหลียนเซียนที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ท่านพ่อ,เมื่อพวกเราเปิดการโจมตีเต็มกำลัง,จะต้องสามารถยึดเมืองเสวียนมาได้แน่,ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ยากลำบากขนาดนั้น,ตราบเท่าที่พวกเรายึดเมืองเสวียนได้,ปัญหาทุกอย่างก็ง่ายที่จะจัดการ,ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะเป็นกังวลมากเกินไปหรือไม่?"ซูเจิ้งเต๋อที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,ข้ารู้จักจงซานดีจนเกินไป,เขาคืออัจฉริยะที่ยากจะมีคู่เปรียบ,หลายปีมานี้,ข้าพยายามที่จะเชื่อมสัมพันธ์กับเขา,เขาเป็นคนที่ไม่สามารถดูแคลนได้,จงซานนั้นมีไพ่ในมือมากมาย,พวกเราไม่สามารถแพ้ได้,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้า,บางที,ตระกูลซูของพวกเรามีเพียงแค่เจ้าเท่านั้น."ซูเหลียนเซียนที่จ้องมองไปยังซูเจิ้งเต๋อ.
"ท่านพ่อ,พวกเราจะแพ้อย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของซูเจิ้งเต๋อที่ไม่อยากเชื่อ.
"จงซานได้ทำลายสายโลหิตของพวกเราไป,ตอนนี้มีเพียงแค่พวกเรา,ข้าตายได้,บรรพชนตายได้,ทว่าเจ้าตายไม่ได้,เพราะว่าเจ้าเป็นเพียงแค่คนเดียวที่เหลืออยู่,ที่พอจะสืบสายโลหิตของตระกูลซู,เจ้าคือความหวังของพวกเรา,หากครั้งนี้โชคร้าย,ตราบเท่าที่อยู่รอด,แม้พวกเราถูกจงซานยึดอำนาจไปในครั้งนี้ก็ตาม,ถึงแม้ว่าเขาจะมีบารมีมากกว่า,แต่อาณาจักรต้าคุน,เป็นของตระกูลซู,เจ้าคือหวงตี้,ตราบเท่าที่เจ้ามีชีวิต,ก็ยังมีโอกาสยึดครองมันกลับคืนมาได้,ทว่าอายุไขของข้ามันไม่เพียงพอ,บรรพชนเองก็มีอายุ
160 ปีแล้ว,การจะทะลวงผ่านไปยังขั้นแกนทองแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย,สำหรับตระกูลซูจึงมีเพียงเจ้าแล้ว."ซูเหรียนเซียนที่จ้องมองไปยังเขา.
ได้ยินคำพูดของซูเหลียนเซียนแล้วหัวใจของซูเจ้งเต๋อถึงกับบีบรัดแน่น,ที่จริงท่านพ่อก็ไม่มั่นใจเลยทว่าก็ซ่อนความจริงดังกล่าวนี้จากบรรพชน.
"สงครามในครั้งนี้เพียงแค่ข้าและบรรพชนกับผู้ฝึกตนคนอื่นๆก็เพียงพอ,ไม่มีเหตุผลให้เจ้าต้องเข้าร่วมศึกในครั้งนี้,ข้าที่หาเหตุผลเพื่อที่จะให้เจ้าออกมาจากสนามรบ,ในเวลาเดียวกันก็สั่งให้เหว่ยเทียนจงคอยคุ้มครองเจ้า,เขาที่ดูแลตำหนักมาหลายสิบปี,เลี้ยงดูเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก,จะต้องคุ้มครองเจ้าได้แน่,จำเอาไว้,ต้องมีชีวิต,เจ้าคือสายโลหิตสุดท้ายของตระกูลซูแล้ว."ซูเหลียนเซียนกล่าว.
"ครับ,ท่านพ่อ."ดวงตาของซูเจิ้งเต๋อที่แดงระเรื่อ.
"เอาล่ะ,บางทีมันอาจจะไม่แย่ขนาดนั้นก็ได้,สงครามครั้งนี้พวกเราอาจจะชนะและสังหารจงซานได้."ซูเหลียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครับ,ท่านพ่อ,บุตร,ในเมื่อเป็นหวงตี้,ก็จะแสดงความภาคภูมิใจ,ไม่ทำให้ท่านพ่อผิดหวังอย่างเด็ดขาด."
ซูเหลียนเซียนที่เผยยิ้มออกมาพร้อมกับตบเบาๆไปที่ไหล่ของเขา,การเตรียมการของเขาแค่นี้คงจะพอแล้ว.
ที่ด้านนอกกระโจม,ขันทีเหว่ยที่แสดงความเคารพขณะที่เขาเดินออกมา.
"ไท่จง,ถึงข้าได้สละบัลลังก์ไปแล้ว,แต่เจ้าก็ยังอยู่รับใช้ตำหนัก,ข้าเชื่อใจเจ้า,เจิ้งเต๋อประมาทจนเกินไป,หากมีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้,หลังจากนี้ข้าต้องฝากฝั่งเจ้าแล้ว,"ซูเหลียนเซียนที่เอ่ยปากกล่าวออกมา.
เห็นท่าทางของซูเหลียนเซียนแล้ว,เหว่ยไท่จงพยักหน้ารับคำ."รับด้วยเกล้า."
ได้รับการฝากฝังจากซูเหลียนเซียนก่อนที่จะนำทัพออกศึก,ทว่าหลังจากที่ซูเหลียนเซียนจากไปแล้ว,ที่มุมปากของขันทีเหว่ยไท่จงนั้นยกขึ้นมาที่มุมปากด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
ที่ด้านหน้ากองทัพนั้น,บรรพชนซูได้นำเหล่าผู้ฝึกตนจากสี่ตระกูลใหญ่,ขี่ม้าศึกพร้อมออกรบแล้ว,พวกเขาเพียงแค่รอซูเหลียนเซียนเท่านั้น.
ซูเหลียนเซียนที่ขี่ม้าศึกออกมาช้าๆ.
บรรพชนซูที่ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวว่า"เจิ้งเต๋อและขันทีเหว่ยล่ะ?"
"บรรพชน,สงครามในครั้งนี้แค่ข้าและคนอื่นก็เพียงพอที่จะชนะแล้ว,ข้าได้ให้เจิ้งเต๋อนำทหารหนึ่งแสนนาย,ประจำการอยู่ที่นี่,เพื่อป้องกันพวกศัตรูหลบหนีมา,และคอยเฝ้ามองภาพรวมของสงครามด้วย,การที่เขาอยู่ที่นี่นับว่าเป็นเรื่องดีแล้ว,ต้องไม่ลืมว่าเขาคือหวงตี้ของอาณาจักรต้าคุน,จำเป็นต้องอยู่บำรุงขวัญกองทัพ."ซูเจิ้งเต๋อกล่าว.
คำตอบของเขาดูไม่สมเหตุสมผลนัก,ทว่าบรรพชนตระกูลซูเองก็ไม่ได้ซักถามอะไรออกไป,จากนั้นก็พยักหน้าให้.
"เคลื่อนทัพ."ซูเหลียนเซียนที่คำรามเสียงดัง.
"คลืนๆๆ."
กองกำลัง 250,000
คำรามเสียงดัง,พร้อมกับเคลื่อนทัพตรงไปยังเมืองเสวียน,นำโดยผู้ฝึกตนเซียนเทียนสิบคน,พวกเขาที่ควบม้าศึกไปด้านหน้า,วันนี้จะต้องยึดเมืองเสวียนให้ได้.
กองกำลังหลักนั้นได้พุ่งตรงไปยังประตูเมืองทิศใต้เมืองเสวียน,ทว่าในเวลานี้,ซูเจิ้งเต๋อที่อยู่ศูนย์บัญชาการ,พร้อมกับอยู่ลั่นกองรบด้วยตัวเองเพื่อส่งกองทัพที่กำลังออกรบ.
ภายใต้การกระทำของเขา,ขันทีเหว่ยจ้องมองอย่างเย็นชา,ที่มุมข้างๆของศูนย์บัญชาการ.
เมืองเสวียน,จงซานที่อยู่บนหอคอย,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจจดจ้องมองไปยังกองกำลังมากมายที่กำลังรวมตัวอยู่ที่ด้านหน้าประตูทิศใต้.
ในเมืองนั้นได้มีการเตรียมการมากมายเอาไว้แล้ว,สงครามในครั้งนี้จงซานมั่นใจว่าจะต้องได้รับชัยชนะ,ถึงแม้ว่าเขาจะมีนักรบ
30,000 และทหารอีก 8
พัน,แต่จงซานก็มั่นใจว่าเพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว,ทั่วเมืองเสวียนนั้น,หลายสิบปี,ได้ทำการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงมากมาย,แตกต่างจากเมืองธรรมดาทั่วไปเป็นอย่างมาก.
กองกำลังที่เคลื่อนทัพมานั้น,ตอนนี้ได้ประจำการอยู่ด้านนอกคูน้ำแล้ว.
สิบผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,ที่ควบม้าศึกมาหยุดในทันที,ซึ่งห่างออกไป
40
เมตรจากคูน้ำ,คูน้ำนั้นมีความสูงราวๆห้าเมตรห่างออกไปจากำแพงเมือง,และที่บนกำแพงเมืองนั้นมีธนูไฟที่พร้อมยิงออกมา,หากพวกเขาเข้าใกล้คูน้ำ,จะต้องถูกยิงด้วยธนูไฟอย่างแน่นอน,และบนกำแพงเมืองยังมือมือธนูอีกมากมายประจำการอยู่,ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้,ทว่าหากเข้าใกล้กำแพงเมืองก็สามารถสร้างความเสียหายได้ไม่น้อยเลย.
นอกจากนี้ที่ด้านหน้าประตูเมืองนั้นเดิมทีมีสะพานพาด,ตอนนี้ถูกชักขึ้นด้วยคำสั่งของจงซาน,แล้วพวกเขาจะผ่านเข้าไปอย่างไร?
หน้าไม้แปดแรงวัวที่มีติดตั้งที่ฝั่งตรงข้าม,สามารถใช้งานได้ทุกเมื่อ.
เหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนเมื่อจ้องมองภาพเหตุการณ์ที่อยู่ด้านหน้า,ภายในหัวใจรู้สึกโกรธเกลียดขึ้นมาทันที,คาดไม่ถึงเลยว่าการป้องกันเมืองเสวียนนั้นจะหนาแน่นแข็งแกร่งขนาดนี้.
"ซูเหลียนเซียน,ในที่สุดก็ตัดสินใจได้แล้วซินะว่าจะเข้าตีเมือง?"ที่บนหอคอยประตูเมืองนั้น,จงซานที่แค่นเสียงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
เหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนทั้งหมดต่างก็จ้องมองไปยังซูเหลียนเซียน,เพราะว่าผู้บัญชาการทัพทั้งหมดคือซูเหลียนเซียนแล้ว,ก่อนหน้านี้เขาก็เคยนำทัพสู่สนามรบด้วยตัวเองอยู่เป็นประจำ.
ซูเหลียนเซียนไม่ได้สนใจคำพูดของจงซาน,ทว่าจ้องมองไปยังประตูเมืองที่มีขนาดใหญ่ด้านหน้า.
"สร้างสะพาน!"
ซูเหลียนเซียนที่คำรามออกมาเสียงดัง,ในเวลานี้,เขาไม่ลังเลเลยที่จะใช้ทุกอย่างที่มี.
เหล่าทหารมากมายที่ลงมือตามคำสั่งของซูเหลียนเซียน.
"เฮ้!"
เสียงเฮโลของคนจำนวนมาก,กองกำลังกลุ่มแรกที่ยกท่อนไม้ออกมาสร้างแพบนคูน้ำ,พวกเขาทำงานอย่างรวดเร็ว,ทหารกลุ่มสองก็เร่งรีบโยนแพน้ำต่อไปอย่างรวดเร็ว,สร้างเป็นที่เหยียบเชื่อมต่อคูน้ำเพื่อให้กองกำลังพวกเขาเคลื่อนที่ไปได้.
"สหายเหลียนเซียนเจ้าร้ายกาจจริงๆ,ก่อนหน้านี้ข้าก็สงสัยอยู่ว่านำแพไม้มาทำไม,ไม่รู้เลยว่านำมาใช้เช่นนี้,ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว."ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ด้วยแพไม้มากมาย,ทำให้ทุกคนตื่นเต้น,ตราบเท่าที่ติดตั้งแพไม้บนคู่น้ำเสร็จ,สิ่งกีดขวางเช่นนี้ก็จะไร้ความหมาย.
"เพื่อใช้งานในวันนี้,แพไม้เหล่านี้ข้าได้เตรียมการมา
20
ปีแล้ว,"ซูเหลียนเซียนที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง,ใบหน้าท่าทางที่ยังไม่พอใจนัก,แทนที่จะเป็นการกระทำที่ดูยอดเยี่ยม.
20 ปี,เตรียมการที่จะบุกเมืองเสวียนมายี่สิบปีแล้วรึ?
นอกจากนี้ยังได้ทำการสร้างอุปกรณ์ต่างๆเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว?
แม้ว่าเหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนจะรู้สึกพึงพอใจ,ทว่าที่ไกลออกไป,จงซานที่อยู่บนกำแพงเมือง,กลับดูเหมือนว่าทั้งหมดเขาได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว,ที่มุมปากของเขาเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยจนยากที่ใครจะสามารถมองเห็นได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น