Immortality Chapter 96 Your big courage
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 96 เจ้ากล้ามาก
บทที่ 96 เจ้ากล้ามาก
"ตระหนักได้ถึงผลประโยชน์?"หยิงหลานที่จำได้ถึงคำนี้ที่จงซานเคยพูดตั้งแต่นางยังเด็ก.
"ตระหนักได้ในผลประโยชน์?
ฮ่าฮ่า,นั่นสินะ."จงซานที่หัวเราะออกมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย,ทว่าไม่ว่าหยิงหลานจะเคยเป็นแม่ทัพก็ตาม,ก็ยังมีเรื่องอีกมากที่นางยังไม่รู้.
ทว่าที่ด้านหลังจงเทียนและจงเจิ้ง,ต่างก็เผยยิ้มออกมา.
"เอาล่ะ,ไปกันได้แล้ว,พวกเราต้องไปเตรียมตัวทำสงครามระหว่างรัฐขึ้นมาแล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมา.
สงครามใหญ่,สงครามระหว่างรัฐอย่างงั้นรึ? ราวกับว่าจงซานมองไปยังสงครามข้างหน้าแล้ว,คำพูดของฟูอี้ราวกับว่าพวกเราเป็นรัฐๆหนึ่งแล้วรึ?
ตอนนี้กำลังต่อกรกับอาณาจักรต้าคุน,มันเหมือนกว่าฟู่อี้นั้นได้เตรียมการเช่นนี้มาก่อนแล้ว,เป็นแผนการที่จะสร้างชาติขึ้นมาจริงๆรึ?
เมื่อทุกคนอยู่ในห้องโถงกล้วยไม้แล้ว,ทุกคนก็เริ่มหารือกันอีกครั้ง,ทุกอย่างราวกับอยู่ในการคาดการณ์ของจงซาน,ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามเอง,ก็มีปัญหาภายในเช่นกัน,ตลอดจนการรุกรานจากรัฐอื่น,ตอนนี่จงซานได้วางแผนหลายอย่าง,ราวกับว่าเขาก็มีแผนการในใจแล้ว,เขาที่ต้องการที่จะใช้เมืองเสวียนแห่งนี้,เผยให้เห็นความแข็งแกร่งของเขา.
"จงเทียน,เจ้ากลับมาในครั้งนี้มีอะไรหรือไม่?"จงซานที่นั่งอยู่บนบังลังก์,จ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมคนโต.จงเทียน.
"ความจริงลูกกลับมาในครั้งนี้ก็เพื่อที่จะกล่าวลาฟู่อี้."จงเทียนที่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกมา.
"อย่างงั้นรึ?"จงซานจ้องมองไปยังจงเทียน.
"หลายวันก่อนข้าได้สำเร็จก้าวไปยังระดับเซียนเทียน,อาจารย์บอกกับข้าว่าพรสวรรค์ที่หมื่นปีถึงจะพบสักครั้ง,เขาจึงต้องการนำข้าไปยังดินแดนแห่งหนึ่งที่เรียกว่า"ทวีปศักดิ์สิทธิ์"
ซึ่งที่นั่นมีสำนักหลักตั้งอยู่,ข้าต้องไปฝึกฝนที่นั่นไม่สามารถบอกได้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่,เช่นนั้นข้าจึงได้ขออาจารย์,กลับมาลาฟู่อี้ที่นี่ก่อน."จงเทียนที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
"ดีแล้ว."จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น.
"แต่ว่า..."จงเทียนที่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่างออกมา.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องห่วงข้า,ในเมื่อข้าเองก็อยู่ในระดับเซียนเทียนแล้ว,ก็เหมือนกับปลาที่ว่ายในท้องทะเล,เจ้าจงไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,ฝึกฝนให้ดีเถอะ,ด้วยอิทธิพลของข้า,ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องก้าวไปถึงทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้,เมื่อถึงเวลานั้น,เมื่อเจ้าทรงพลังเพียงพอก็สามารถกลับมาช่วยข้าได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ครับ."จงเทียนที่หายใจยาว,ด้วยความวางใจ,ในเมื่อฟู่อี้บอกว่าเขาแข็งแกร่งพอ,ก็ทำให้เขาวางใจได้.
จงซานที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง"ทวีปศักดิ์สิทธิ์,อาจารย์ของเจ้าบอกว่าจะพาเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,สถานที่เรียกว่าทวีปศักดิ์สิทธิ์เป็นแบบใหนกัน,เช่นนั้นสถานที่พวกเราอยู่นี่,พวกเขาเรียกว่าอะไรอย่างงั้นรึ?"
"อาจารย์ของข้าเองก็ไม่ได้เอ่ยถึงเช่นกัน
ทว่าดินแดนที่พวกเราอยู่นี้,ถูกเรียกว่า,เกาะหมาป่าสวรรค์."จงเทียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
เกาะหมาป่าสวรรค์?เป็นเกาะอย่างงั้นรึ?
เป็นเกาะขนาดใหญ่มาก?คาดไม่ถึงเลยว่าที่แห่งนี้เป็นเกาะขนาดใหญ่?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาก,จากนั้นก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องภายในต่อ.
"หยิงหลาน,ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นผู้บัญชาการทหารของเมืองเสวียน."จงซานกล่าว,
"ค่ะ."หยิงหลานที่พยักหน้าตอบรับด้วยท่าทางตื่นเต้น.
"จงเจิ้ง."จงซานที่จ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมของเขา.
"ครับ,จงเจิ้งที่เร่งรีบตอบรับคำในทันที.
"บางทีเจ้าอาจจะยังไม่รู้,ทว่าต้องรู้ด้วยว่าฟู่อี้ของเจ้านั้นได้ให้เจ้าศึกษาทักษะในการบริหาร,และศึกษาความเป็นไปได้ต่างๆ,หลายปีมานี้,ข้าให้เจ้ารับผิดชอบเกี่ยวกับการค้า,ให้เจ้าเข้าใจเกี่ยวกับสินค้า,รู้จักบริหารสินค้าและบริหารคน,หลังจากนี้ข้าจะทำการสร้างชาติขึ้นมา,และก่อตั้งราชวงศ์ผู้ปกครอง,เจ้าเตรียมพร้อมแล้วรึยัง?"จงซานที่จ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมพร้อมกับรอยยิ้ม.
บางที,ยกเว้นหยิงหลาน,จงเทียนและจงเจิ้งอาจจะได้ยินคำตอบที่ชัดเจนจากเขาเป็นครั้งแรก,เกี่ยวกับการสร้างชาติ.
"ครับ,ตั้งแต่เด็กแล้วข้าก็รอคอยวันนี้มาตลอด."จงเจิ้งกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ดีเช่นนั้นจะต้องเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของผู้คน,หยิงหลานจะรับผิดชอบดูแลกองทัพ,ทว่าเจ้าจะต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับประชาชนทั่วไปในเมือง,รักษาความสงบดูแลความปลอดภัยของคนในเมือง,แผนการขึ้นอยู่กับเจ้า,ที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกปลอดภัย,สอดส่องดูแลความเป็นไปในเมืองทั้งหมด,เจ้าจะต้องเป็นผู้ดูแลกองปราบ,ตัดสินและลงโทษพวกเรา."จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"ครับ."จงเจิ้งที่รับคำสั่งมา.
"ส่วนเจ้าจงเทียน."จงซานที่จ้องมองไปยังจงเทียน.
"บุตรพร้อมแล้ว."จงเทียนที่กล่าวออกมาทันที.
จงซานที่นำศิลาหยินและศิลาหยางออกมาจากแหวนเก็บของพร้อมกับยื่นให้กับจงเทียนและกล่าวว่า"เจ้าเองเพิ่งก้าวไปถึงระดับเซียนเทียน,ในตอนนี้,จงเร่งรีบบำเพ็ญ,ให้ก้าวไปอีกระดับให้พร้อมที่จะรับมือกับเหล่าศัตรู."
"ครับ"จงเทียนที่รับมาในทันที,แม้เขาค่อนข้างประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เขาได้รับศิลาวิญญาณทั้งสองชนิดมา.
"อืม,พวกเจ้าออกไปได้แล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ."คนทั้งสามรับคำและจากไปในทันที.
ขณะที่ทุกคนจากไปแล้ว,จงซานที่เอ่ยออกไปเบาๆ,"อันหวง,เข้ามา."
"ขอรับ,จู่เหริน."ปรากฏเงามืดขึ้นที่มุมๆหนึ่ง,ก่อนที่เขาจะก้าวออกมาช้าๆในชุดคลุมสีดำ.
"นั่ง."จงซานที่กล่าวต่ออันหวง.
"ครับ."อันหวงพยักหน้า,พร้อมกับนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ถัดมาจากจงซาน.
"หลายวันมานี่,ข้าคิดว่าอันเย่ตังถูกส่งออกมาหมดแล้ว,พวกเจ้าคงจะประจำการอยู่นอกเมือง?"จงซานสอบถาม.
"ครับ,อันเย่ตังของพวกเราได้รวบรวมนักฆ่าเป็นจำนวนมากผสมรวมเข้ากับกองทัพแล้ว,พวกเราได้แฝงตัวอยู่ในกองทัพได้อย่างสมบูรณ์ตราบเท่าที่จูเหรินสั่งการ,พวกเราไม่ลังเลเลยถ้าจะเด็ดหัวเหล่าขุนพลของศัตรู,ทว่าพวกเขาได้ร่วมมือกับตระกูลใหญ่และตระกูลราชวงศ์ซึ่งมีผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนขั้นสูง,บางทีอาจจะไม่ใช่งานง่ายนัก."อันหวงที่คิดครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกมา.
" 12
ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนอย่างงั้นรึ?
นับว่ามีไม่น้อย,แต่ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับคนพวกนี้,ผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนเทียนเอง,ก็ยากที่จะรอดพ้นจากหน้าไม้เพลิงหลายพันได้,ทว่าผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียนระดับสูงนั้น,จำเป็นต้องใช้หน้าไม้แปดแรงวัวเท่านั้น,พวกเขาย่อมไม่กล้าที่จะเข้ามารุกรานโดยไร้ซึ่งแผนการ,ส่วนเหล่าขุนพลคนอื่นๆ,ข้าต้องการข้อมูลและรายชื่อพวกเขา,ตลอดจนที่ตั้งตำแหน่งต่างๆของค่าย,หากเสร็จแล้วให้ถอนตัวออกมาในทันที."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ."อันหวงพยักหน้า.
สองวันหลังจากนั้น,เมืองเสวียนทิศใต้,ภายในค่ายทหาร,
12 ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนประชุมกันอีกครั้ง.
บรรพชนตระกูลซูเป็นคนเอ่ยปากกล่าวออกมาคนแรก,"ผ่านมาหกวันแล้ว,เหลียนเซียน,เจ้าบอกว่าภายในเมืองจะเกิดโกลาหล,และเมืองเสวียนจะพังทลายด้วยตัวเอง,ตอนนี้ไม่เห็นมีวี่แววจะเกิดขึ้นเลย,นอกจากนี้,ที่เหนือกำแพงเมือง,คนทั่วไปยังช่วยกันสร้างเครื่องป้องกันมากขึ้นและก็มากขึ้นอีกด้วย."
ไทซ่างหวงตี้
ซูเหลียนเซียนขมวดคิ้วไปมา,ภายในดวงตามีความกังวลแฝงอยู่,"บางทีข่าวที่ได้มาจากบุตรบุญธรรมของจงซาน,อาจเป็นข้อมูลที่ผิดพลาด,เพื่อรบกวนการตัดสินใจขอพวกเรา."
太上皇Tàishànghuáng หวงตี้ที่สละราชสมบัติ.
"ไม่น่าจะใช่เช่นนั้น.ฟู่หวง."หวงตี้ซูเจิ้งเต๋อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ทำไมอย่างงั้นรึ?"ทุกคนที่จ้องมองไปยังซูเจิ้งเต๋อ.
"บางที,จงซานอาจจะไม่ได้บาดเจ็บหนักจริงๆ,ตอนนี้เหล่าคนทั่วไปเข้ามาช่วยเหลือการป้องกัน,อาจจะเป็นเพราะกระทำตามคำสั่งจงซาน,เพราะว่า,แม้ว่าประชาชนเมืองเสวียนนั้นจะไม่ได้ซาบซึ้งในบุญคุณของรัฐต้าคุน,ทว่าก็ไม่กล้าที่จะก่อกบฏ,ตอนนี้กลับตัดสินใจที่จะกบฏ,มีเพียงแค่เหตุผลเดียว,คือจงซานออกมาแล้ว."ซูเจิ้งเต๋อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
กับคำพูดของซูเจิ้งเต๋อนั้น,ทุกคนต่างก็เห็นด้วย,หากว่านี้เป็นการกระทำของจงซาน,ก็ดูสมเหตุผล,การที่ไม่เกิดจลาจล,เนื่องด้วยมีศูนย์รวมจิตใจ,หากปรกติทั่วไปประชาชนย่อมไม่กล้าที่จะก่อกบฏแน่นอน.
ท้ายที่สุดทุกคนต่างก็เห็นตรงกัน,ไท่ซ่างหวง
ซูเหลียนเซียนที่เอ่ยปากออกมา,"พรุ่งนี้,ข้าจะนำกองกำลังไปท้าทายประตูทิศใต้,เพื่อดูว่าจงซานออกมาจริงหรือไม่?"
"อืม."ทุกคนต่างก็พยักหน้า.
เช้าวันถัดมา,กองกำลัง 200,000
ได้ยกเข้ามาเตรียมเข้าโจมตีที่ประตูทิศใต้,นำมาโดย 12 ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,ทุกคนต่างนั่งอยู่บนม้าศึก,จ้องมองออกไปยังประตูเมืองที่สูงตระหง่านอย่างไม่แยแส.
เหนือขึ้นไปบนป้อมปราการกำแพงเมือง,หยิงหลานที่กุมกระบี่ยืนอยู่,จ้องมองอย่างไม่แยแส,พื้นที่รอบๆกำแพงเมืองนั้น,ได้มีการติดตั้งเครื่องยิงหน้าไม้เอาไว้หมดแล้ว,หยิงหลานที่ไม่ตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย,เพราะว่าที่ด้านนอกกำแพงเองก็เต็มไปด้วยคูน้ำ,แม้ว่าจะไม่ได้กว้างขวางนัก,ทว่าก็ยากที่กองกำลังม้าศึกจะข้ามาได้,และกองกำลังด้านหน้าตอนนี้ได้ทำการล้อมประตูเมืองทิศใต้อยู่เพียง
200,000 นายไม่ใช่กองกำลังทั้งหมด.
12 ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,และมีชายอีกหนึ่งคนที่มีอายุราวๆ
40 ปี,ซูเหลียนเซียน,ที่นั่งอยู่บนม้าศึกเป็นผู้นำทัพมาในครั้งนี้.
"จงซาน,เจ้าอยู่ใหน?"ซูเหลียนเซียนที่ตะโกนคำรามออกไปยังกำแพงเมืองที่อยู่ด้านหน้า.
ด้วยการตะโกนของผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนนั้น,สามารถได้ยินกว่าสิบลี้,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า,คนทั่วทั้งเมืองต่างก็ได้ยินเสียงคำรามที่ทรงพลังนี้ทั้งหมด.
ในเมืองเสวียน,ในเวลาเดียวกัน,จงซานก็เคลื่อนไหว,เดินทางมายังประตูเมืองทางทิศใต้ด้วยเช่นกัน.
ภายใต้การควบคุมสถานการณ์ภายในเมืองโดยจงเจิ้งโดยเฉพาะ,ประชาชนทั่วไปส่วนมากจะอยู่ในบ้าน,หรือโรงแรม,ไม่ได้มาวุ่นวายอยู่รอบๆถนน,จงซานที่ผ่านถนน,มีประชาชนมากมายหลากหลายต่างก็เผยสีหน้าที่ชื่นชม,เทิดทูนเขาเป็นอย่างมาก.
ทุกคนรอบทิศทางมีจำนวนไม่น้อย,ที่อยู่ตามร้านค้า,พ่อค้าและคนงานต่างก็ยืนให้ความเคารพเขาอย่างที่สุด,ขณะที่จงซานกำลังเดินทางไปยังหอคอยประตูเมืองทิศใต้.
"เซียนเซิงจง."
"ประมุขจง."
เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญจงซาน,ดังก้องไปรอบๆ.
สภาพภูมิประเทศของเมืองเสวียนนั้นไม่ธรรมดา,คูน้ำรอบๆเมืองเสวียนนั้น,ทำให้ที่ด้านในเมืองเป็นคูน้ำสูงขึ้นไปเป็นธรรมดา,จงซานที่ก้าวขึ้นไปบนประตูเมือง,โดยมีทหารผู้คุ้มกันอยู่รอบๆด้วย.
เมื่อจงซานเดินทางมาถึงป้อมปราการประตูเมืองทิศใต้,ขณะที่เข้ายื่นอยู่บนป้อมปราการก็สามารถที่จะมองเห็นกองกำลังทั้งหมด.
หยิงหลานที่เห็นจงซานเดินทางมา,ทันใดนั้นก็กุมกระบี่ประจำการเตรียมพร้อมเอาไว้.
"จงซาน,เจ้ายังจำข้าได้อยู่รึ?"ซูเหลียนเซียนที่นั่งอยู่บนม้าศึกจ้องมองขึ้นไปบนป้อมปราการ.
และคนอื่นๆตอนนี้ต่างก็เห็นจงซานก้าวออกมาแล้วเช่นกัน,
สายตาที่เย็นชาจ้องมองอย่างเย็นชา,กวาดตามองเหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,ก่อนที่สายตาสุดท้ายจะจับจ้องไปที่ซูเหลียนเซียน.
"ซูเหลียนเซียน."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"จงซานเจ้ายังจำข้าได้อยู่รึ?เจ้าไม่รู้สึกละอายใจบ้างรึไงที่ได้กระทำอาชญากรรม,ซ่องสุมกองกำลังทหาร,และต่อต้านการปกครองของอาณาจักรต้าคุน,เวลานี้ข้าและคนอื่นๆได้เตรียมการกำจัดเจ้าที่บังอาจเป็นโจรกบฏแล้ว,เจ้ายังมีอะไรจะแก้ตัวอีก."ซูเหลียนเซียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ซูเหลียนเซียนไม่เพียงตะโกนให้จงซานได้ยินเท่านั้น,เขายังจงใจให้เหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังได้ยินด้วย,แม้ว่าจงซานจะเป็นพ่อค้า,ทว่าเขากลับมีอิทธิพลเป็นอย่างมากในอาณาจักรต้าคุน,เขามีเงินมากมายที่สุด,และยังกระทำการสนับสนุนการกุศลนับไม่ถ้วน,คนทั่วทั้งรัฐหนึ่งในห้าของประชาชนทั่วไป,ต่างก็ได้รับการช่วยเหลือจากเขา,และแน่นอนว่าภายในกองทัพนั้นก็ยังมีคนไม่น้อยที่ยังคงจงรักภักดีต่อจงซาน,การที่เคลื่อนทัพออกมาจัดการจงซานเช่นนี้,แน่นอนว่ามีโอกาสที่จะนำความพินาศและความอับอายมาสู่ตัวเองสูงเช่นกัน.
สายตาของจงซานที่จับจ้องมองไปยังซูเหลียนเซียน.
"ซูเหลียนเซียน,เจ้าคือไท่ซางหวงตี้ของอาณาจักรต้าคุน,ในอดีตนั้นเจ้าเคยพูดคุยกับข้าที่ห้องโถงกล้วยไม้,เจ้าได้ดื่มสุราสาบานและให้คำมั่นกับข้าว่า,ตราบเท่าที่ตระกูลซูไม่เข้าโจมตีข้า,จงซาน,ข้าจงซานก็จะไม่มีวันทรยศอาณาจักรต้าคุน,และข้าเองก็ไม่เคยก่อกบฏเลยแม้แต่น้อย,ข้าเป็นเพียงตระกูลพ่อค้า,ไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้เจ้าจะตะบัดสัตย์,นำกองกำลังกว่า
800,000 คนเข้ามาสังหารข้า."จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
กับคำพูดของจงซาน,ก่อนที่ซูเหลียนเซียนจะได้กล่าวอะไรออกไป,จงซานก็ได้กล่าวว่าซูเหลียนเซียนนั้น,ว่าเป็นคนละเมิดสัญญาก่อน,แล้วเช่นนี้จะให้เขาทำเช่นไร?
"ในความเห็นของข้า,เจ้าเดินทางมาหาข้า,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะส่งมือสังหารมา,พร้อมกับสังหารบุตรบุญธรรมของข้าไป,
เจ้ากล้ามาก!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดังชัดเจน.
เจ้ากล้ามาก!
ทุกคนถึงกับหยุดชงัก,กับคำพูด"เจ้ากล้ามาก"คำพูดเช่นนี้เป็นคำพูดที่จงซานนั้นยืนอยู่เหนือหวงตี้,การที่เขากล่าวออกมาเช่นนี้ต่อซูเหลียนเซียน,เป็นหนึ่งในอุบายที่จะใช้โค่นบัลลังก์อย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น