Immortality Chapter 94 Zhong Shan wakes up
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 94 จงซานฟื้น.
บทที่ 94 จงซานฟื้น.
"จงยี,จงเซอะ,จงเจิ้ง.ข้าเหลือเพียงพวกเจ้าสามคนเป็นพี่น้อง!"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความดีใจ.
"ต้าเกอ,พวกเราอยู่ข้างท่าน,ข้าและต้าเกอต่างก็เป็นพี่น้องกัน,ฟูอี้ที่ดูแล้วพวกเราเป็นอย่างดี,มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ก็ย่อมร่วมแบ่งปัน,ความยากลำบากที่ผ่านมาและความทุกข์,พวกเราก็จะต้องผ่านไปด้วยกัน,ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็คือพี่น้องกัน."ชายอ้วนที่กล่าวออกมาในทันที.
"เหมือนที่จงยีกล่าว,หากว่าไม่มีฟูอี้แล้ว,ก็คงไม่มีข้าจงเซอะในวันนี้,"ชายวัยกลางคนพยักหน้า.
และสุดท้าย,ชายอายุสามสิบ,ที่มีอายุน้อยที่สุดจงเจิ้ง,กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"ในอดีตนั้น,เมื่อข้ามีอายุหกปี,แม้ว่าจะจำมันได้อย่างเลือนลาง,ทว่าข้ารู้ดีวันที่พ่อแท้ๆของข้าตายไป,แม่ของข้าถูกจับไปเป็นทาสที่เรือนค้าทาส,แม่ที่ไม่ยอมพวกมันถูกลงโทษจนตายไปในโรงค้าทาส,และข้าเองก็ถูกจับไปเป็นทาสใช้แรงงานด้วยเช่นกัน,เป็นฟูอี้ที่ช่วยข้าไว้,ด้วยความโกรธเกรี้ยวของฟู่อี้,เขาได้ปลดปล่อยทาสทั้งหมดและไล่ล่าสังหารพ่อค้าทาสทุกคน,เขาได้ฝังศพพ่อและแม่ของข้าเอาไว้ด้วยกัน,ในเวลานั้น,ชีวิตของข้าก็เป็นของฟู่อี้แล้ว,ข้าคือคนตระกูลจง,ตายไปก็เป็นคนตระกูลจง."
ไม่ต้องบอกว่าจงเจิ้งนั้นซาบซึ้งในตัวจงซานขนาดใหน,ไม่จำเป็นต้องอธิบายใดๆออกมา,จงเทียนที่พยักหน้าให้.
"พวกเจ้ากลับไปพักก่อน,ศัตรูยังไม่โจมตีเมืองในตอนนี้,ไม่จำเป็นต้องกังวลไว้ให้ฟูอี้ได้สติเมื่อไหร่,ค่อยหารือกันอีกครั้ง."จงเทียนที่เอ่ยปาก.
"อืม."คนทั้งสามพยักหน้า,ก่อนที่จะเดินออกไป.
พี่น้องทั้งสามคนที่เดินออกไปนั้น,สายตาของจงเทียนที่เพ่งพิศ,แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฉลาดเท่ากับจงซาน,แต่ก็สามารถบอกได้ว่า,มีใครบางคนในกลุ่มที่เหลือกำลังโกหก.
เย็นวันหนึ่ง,ในเมืองเสวียน,มีลูกธนูมากมายที่ถูกยิงเข้ามา,และมีข้อความผูกติดมาด้วย,ซึ่งกระจายไปทุกทิศทุกทาง.
แม้แต่ในห้องโถงกล้วยไม้ก็มีด้วย,มีผ้าที่สลักข้อความถูกปักเอาไว้บนโต๊ะ.
ซึ่งเป็นข้อความเขียนด้วยลายมือว่า"ด้วยความเมตตาของฟ้า,คำสั่งหวงตี้ผู้ปกครองต้าคุน,จงซาน,ที่ปกครองเมืองเสวียน,ได้สร้างความเป็นปฏิปักษ์ต่อตระกูลราชวงศ์,สร้างทหารเพื่อสนับสนุนการปกครองด้วยตัวเอง,สถาปนาตัวเองขึ้นเป็นผู้ปกครอง,แม้ว่าได้รับการตักเตือนไปแล้วหลายครั้ง,ยังปฏิเสธที่จะปฏิบัติตาม,แม้จะให้เวลาแล้วก็ตาม,ดินแดนแห่งนี้ไม่ใช่ดินแดนในปกครองของของโจรชั่วจงซาน,เพื่อให้ทุกพื้นที่อยู่ในระเบียบวินัย,ไม่มีโจรร้ายต่อต้าน,และเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดี,เช่นนั้นข้าจึงได้นำกองกำลัง
800,000
นาย,เพื่อเข้ายึดดินแดนในปกครองของจงซาน,ขุดรากถอนโคลน,อาศัยอำนาจของสวรรค์เพื่อพิทักษ์ดินแดน,อย่างไรก็ตาม,ภายในเมืองเสวียนนั้นมีคนทั่วไป,ซึ่งเป็นประชาชนของรัฐต้าคุน,ข้าเกรงว่าทุกคนจะได้รับคมดาบจากเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง,เพื่อไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ต้องได้รับเคราะห์,พวกเราจะทำการปิดล้อมไม่เข้าโจมตี,และอนุญาตให้กับคนทั่วไปออกมาในเมืองได้,ทว่าหากยังไม่ยินดียอมแพ้และออกมา,กองกำลังทั้ง
800,000 นายจะบุกเข้ายึดเมืองเสวียน,โดยจะไม่คำนึงถึงมนุษย์ธรรมอีกต่อไป,ทุกชีวิตจะต้องถูกลงโทษ,และขอประกาศว่าหากใครก็ตามสามารถนำศีรษะของจงซานออกมาได้,จะได้รับเงินตอบแทนและแต่งตั้งให้เป็นหวังหูโหว.และใครก็ตามสนับสนุนจงซาน,จะถูกลงโทษในฐานะกบฏ."
หลังจากที่ได้อ่านลูกศรข้อความที่ถูกยิงเข้ามาในเมืองแล้ว,จงเทียนแค่นเสียง,"ดี,ทำได้ดี,เขียนได้ดี."
"ต้าโป๋."ที่ด้านนอกห้องโถงนั้น,หยิงหลานที่เร่งรีบเข้ามา,บนใบหน้าที่แสดงท่าทางกระวนกระวาย,ท่าทางไม่ค่อยดีนัก.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงเทียนที่วางลูกศรข้อความในมือของเขาลงและจ้องมองด้วยความสงสัย.
"อืม,เหมือนที่พวกเราได้คุยกัน,โป๋โป๊ะที่พวกเราได้คาดเดานั้น,จะต้องมีใครที่เป็นผู้ทรยศอยู่ในพวกเขาจริงๆ,ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่จงจินออกไป,คนทั้งเมืองก็รับรู้ในทันทีว่ามีเหล่าบุตรบุญธรรมของกู่เหยี่ยเยี่ย,จากไปจากคฤหาสน์จง,มีคนมากมายที่ต้องการออกนอกเมืองเพื่อยอมแพ้,พวกเขาได้มาอยู่ที่หน้าประตู,ข้าขวางทางพวกเขาไว้แล้ว,และก่อนหน้านี้ข้าได้ไปสืบข้อมูลมาก่อนแล้วด้วย"หยิงหลานที่แสดงท่าทางตื่นตระหนกอยู่เหมือนกัน.
"ได้ความว่าอย่างไร?"จงเทียนที่ถามออกมาในทันที.
"ตามข้อมูลที่ข้าได้,แน่นอนว่าไม่ผิดแน่,คาดไม่ถึง,เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ,จงจินนั้นเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉียน,ตระกูลเฉียนที่ได้วางแผนตั้งแต่เขายังสี่ขวบ,ต้องการที่จะให้เขาเข้ามาสร้างความวุ่นวายในคฤหาสน์จง,ดูเหมือนจะเป็นแผนการที่ต้องการโค่นล้มกู่เหยียเยียตั้งนานแล้ว,ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะอดทนได้ถึงขนาดนี้."หยิงหลานที่ถอนหายใจ.
ได้ยินคำพูดของหยิงหลานจงเทียนที่พยักหน้า,นั่นเป็นเหตุผลที่จงจินโวยวายเสียงดัง,กล่าวหาเรื่องจากไป.
"คือ."หยิงหลานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ยังมีอะไรอีกรึ?"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เกี่ยวกับข่าวที่ข้าได้มา,จงยีนั้นเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเจา,ดูเหมือนว่าเขาก็เป็นคนที่แทรกซึมเข้ามาในคฤหาสน์จงเช่นกัน."หยิงหลานกล่าว.
ได้ยินคำพูดของหยิงหลานแล้ว,จงเทียนที่ค่อยๆยกชาขึ้นจิบข้าๆ,เงียบงันอยู่,จนถึงตอนนี้จงยียังคงอดทนรออยู่อย่างงั้นรึ?
"พ่อบ้าน,เรียกจงยี,จงเซอะและจงเจิ้ง
มา."จงเทียนที่วางถ้วยน้ำชาลง,มีความโกรธในน้ำเสียง.
"ครับ."พ่อบ้านที่ตอบรับคำ.
"ช้าก่อน."จงเทียนที่คิดอะไรได้กล่าวหยุดพ่อบ้านในทันที.
เขาที่เดินออกไปช้าๆก่อนที่จะหยุดที่หน้าห้องโถง.
เขาที่ครุ่นคิดไปมา,จงเทียนกล่าวต่อว่า,"ไม่ต้องแจ้งพวกเขา,เจ้าจงไปปล่อยข่าวกับบ่าวรับใช้ของพวกเขา,เปิดเผยออกมาว่าหยิงหลานได้ข้อมูลเกี่ยวกับข่าวของจงจิน,เปิดเผยให้พวกเขาได้รู้ว่าที่ข้าปล่อยจงจินไปนั้น,เพราะได้รับปากกับเขาเพราะเขาได้ให้ข้อมูลสำคัญอะไรบางอย่างออกมาว่ามีคนทรยศอยู่ภายใน,บอกว่าตอนนี้ข้ากำลังสืบสวยอย่างเต็มทีและกำลังจะจัดการพวกเขา,และจะไม่ปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน."
"รับทราบ."พ่อบ้านที่รับคำสั่งในทันที.
"ต้าโป๋ว,ท่านต้องการให้คนทรยศเผยหางออกมาเองอย่างงั้นรึ?"หยิงหลายสอบถามออกมา.
"ใช่แล้ว,ข้าไม่มีเวลาที่จะหาหลักฐานมาตัดสินพวกเขา,ข้าต้องการจะดูว่า,พวกเขาจะทำอย่างไรต่อ?
ข้าไม่ต้องการให้มีพวกทรยศยังแฝงตัวอยู่."จงเทียนที่ส่ายหน้าไปมาพลางทอดถอนใจ.
พวกเขาทั้งสาม,จะต้องมีคนเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน.
ในคืนนั้น,จงเทียนและหยิงหลานที่อยู่ปรึกษากันในห้องโถงกล้วยไม้.
ท้ายที่สุด,เมื่อถึงตอนเจ้า,พ่อบ้านก็เข้ามารายงาน.
"ต้าเส้าเหยียและท่านหญิง,กับข่าวจงจินที่ได้ปล่อยออกไปนั้น,เมื่อเช้านี้,เส้าเหยียจงยีและเส้าเหยียจงเซอะ,เขาได้ลอบแอบออกนอกเมืองไปแล้ว."พ่อบ้านกล่าวอย่างเคารพ.
จงเทียนที่เงียบไปชั่วครู่,พลางถอนหายใจเบาๆ,"จำไว้,คนที่ออกไปจากเนืองนั้น,ไม่ใช่เส้าเหยียของคฤหาสน์จงอีกต่อไป,ในคฤหาสน์จงนับจากนี้ไปมีเพียงข้าและจงเจิ้งเท่านั้น."
"ขอรับ."พ่อบ้านพยักหน้า.
"ไปเรียกจงเจิ้งเข้ามา,ปรึกษาเกี่ยวกับเหตุในเมืองและต้านศัตรู."จงเทียนกล่าว.
"ครับ."พ่อบ้านพยักหน้าและเดินออกไป.
.........
เมืองเสวียนทิศใต้,กระโจมค่ายทหาร.
ในเวลานี้,คนของคฤหาสน์จง,เหล่าบุตรบุญธรรมของจงซาน,ต่างก็อยู่ในกระโจมขนาดใหญ่นี้แล้ว,มีด้วยกันทั้งหมด
18 คน,และยังมีอีกสี่คน,รวมจงจิน,จงยีและจงเชอะ,พวกเขาที่อยู่ในกระโจมของตระกูลของพวกเขาเอง,ต้องไม่ลืมว่าพวกนั้นเป็นคนที่ถูกส่งเข้าไปแทรกซึมโดยตระกูลใหญ่.
พวกเขาอยู่กันครบหน้า,ยกเว้นบรรพชนตระกูลซู,ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนต่างก็อยู่ด้านในทุกคน.
พวกเขาที่จ้องมองไปยังคนทั้ง 18
ที่ยืนก้มหน้าก้มตา.
"แม้แต่บิดาตัวเองยังทรยศ,ไม่ต้องบอกเลยว่าในอนาคต,พวกเขาก็จะทรยศพวกเรา?นอกจากนี้,บางทีอาจจะเป็นแผนการของจงซานที่เตรียมมาก็ได้."หวงตี้ซูเจิ้งเต๋อขมวดคิ้วไปมา.
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย.
"เหนือหัว,พวกเราเป็นคนบริสุทธิ์,ทำไมต้องกล่าวถึงเรื่องเมื่อก่อนด้วยล่ะ,ตอนนี้พวกเรายินดีที่จะยอมแพ้,เรื่องอดีตพวกเราได้ทิ้งไปแล้ว."
"เหนือหัว,โปรดอภัยแก่พวกเรา,ตอนนี้พวกเราไม่เกี่ยวข้องกับจงซานอีกต่อไปแล้ว.
"เหนือหัว,พวกเราแต่ละคนยังมีความสามารถหลายอย่าง,สามารถที่จะรับใช้อาณาจักรต้าคุนได้."
ซูเจิ้งเต๋อที่จ้องมองคนกลุ่มนี้อย่างไม่แยแส,ที่มุมปากแสดงท่าทางเหยียดหยันด้วยซ้ำ.
ซูเจิ้งเต๋อที่กำลังจะกล่าวอะไร,ขันทีที่อยู่ข้างๆ,ก็กล่าวออกมาในทันที."เหนือหัว."
เขาที่หันหน้าไปหาขันที่เฒ่า,ซูเจิ้งเต๋อที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,บนใบหน้าที่ไร้อารมณ์."ขันทีเหว่ยมีอะไรอย่างงั้นรึ?"
ขันทีเหว่ยนั้น,เดิมทีเขามีนามว่าเหว่ยไท่จง,ตอนนี้เป็นผู้ดูแลตำหนักราชวงศ์ทั้งหมด,ทว่าที่จริงเขาเป็นผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,นอกจากนี้เขายังเป็นคนดูแลซูเจิ้งเต๋อตั้งแต่ยังเด็ก,ดังนั้นซูเจิ้งเต๋อค่อนข้างเคารพเขาทีเดียว.
"ข้าเคยเอ่ยกับฝ่าบาทมาก่อนแล้ว,ตั้งแต่ที่ข้าเข้ามาในตำหนัก,ข้ากับจงซานเป็นศัตรูที่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้,ตอนนี้เมื่อเหล่าบุตรบุญธรรมเขาออกมาเอง,หวังว่าฝ่าบาทจะมอบให้ข้าเป็นคนจัดการ,"ขันทีเหว่ยที่โค้งคำนับด้วยความเคารพ.
เขาที่จ้องมองไปยังเหว่ยไท่จง,ซูเจิ้งเต๋อก็พยักหน้า,และมองไปยังคนอื่นๆ,ซึ่งก็ไม่มีใครค้านด้วยเช่นกัน.
"ดี,มอบคนเหล่านี้ให้เจ้า."ซูเจิ้งเต๋อพยักหน้า.
"ขอบพระทัยฝ่าบาท."เหว่ยไท่ส่งที่กล่าวอย่างไร้อารมณ์.
"อืม,เอาล่ะ,ให้พวกเขาออกไปได้แล้ว,พวกเราเรากำลังจะหารือเกี่ยวกับข่าวที่ได้รับมา."ซูเจิ้งเต๋อกล่าว.
"ดี."ทุกคนที่พยักหน้า,กับข่าวล่าสุด,ดูเหมือนว่ามันจะช่วยให้พวกเขายึดเมืองเสวียนได้ง่ายขึ้น.
เมื่อทุกคนออกมาได้แล้ว,ขันทีเหว่ยไท่จง,หรี่ตาจ้องมองไปยังพวกเขา,เขาที่โบกมือออกไปในทันที,ไม่มีโอกาสให้ได้ร้องออกมาด้วยซ้ำ,ทั้ง
18 คนก็ถูกสังหารไปในทันที.
เขาที่นำผ้าเช็ดหน้าออกมา,พร้อมกับเช็ดโลหิตที่เปื้อน,ใบหน้าท่าทางของเขาที่เปลี่ยนเป็นโหดร้ายเป็นอย่างมาก,ก่อนที่จะทอดถอนหายใจออกมา,พร้อมกับคิดอยู่ในใจ,"บุตรบุญธรรมของเจ้าอย่างงั้นรึ?ถึงจะออกมาจากคฤหาสน์จงแล้ว,ถึงจะไม่ใช่คนตระกูลจง,เป็นเพียงแค่พวกทรยศ,ทว่าข้าก็ต้องฆ่าพวกคนชั่วพวกนี้ให้หมดไป."
ภายในคฤหาสน์จง,ห้องลับที่ร่างแยกเงาฝึกฝนอยู่นั้น,ทุกอย่างข้างในนี้เต็มไปด้วยความมืดมิด.
สามวันผ่านมาแล้ว,ที่จงซานหมดสติ,ร่างแยกเงาก็กลายเป็นเพียงฝุ่นผง,เป็นเหมือนกับฝุ่นที่ลอยไปมาในอากาศ,ทว่าตอนนี้ร่างเขากำลังรวมตัวกันขึ้นอย่างช้าๆ,และปรากฏเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอีกครั้ง.
ร่างแยกเงาจงซานที่รวมตัวเป็นรูปเป็นร่างนั้น,ก็นั่งสมาธิหลับตา,บำเพ็ญโคจรพลังในทันที.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่สำนักไคหยาง,ติงสุ่ยเซี่ยที่พักของเขา,จงซานที่นอนอยู่บนเตียง.
ร่างหลักจงซานที่ค่อยๆได้สติกลับมา,เขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ.
ภาพที่ดูเลือนๆ,ปรากฏคนห้าคน,อยู่ภายในห้องของเขา,ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่ขาวซีดนั่งอยู่ข้างๆ,เทียนซวินจื่อ,กู่ซ่างจื่อและยังมีเสวียนซวินจื่อที่อยู่ด้านหลังเทียนหลิงเอ๋อ,ทว่ายังมีหญิงสาวที่งดงามอีกคน,จงซานไม่เคยเห็น,ทว่าท่าทางสายตาของนางดูไม่เป็นมิตรนัก.
"ฟื้นแล้ว,เขาฟื้นแล้ว,จงซานฟื้นแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น,ดวงตาของนางที่บวมปูดเต็มไปด้วยน้ำตา.
จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,เห็นใบหน้าที่ซูบผอมของนาง,หัวใจที่แห้งแล้งมาหลายปี,ถึงกับสั่นสะท้านทีเดียว.
หลังจากที่เทียนหลิงเอ๋อตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นางก็หลับตาและฟุบลงเช่นกัน.
"หลิงเอ๋อ."หญิงสาวชุดดำที่เร่งรีบพุ่งเข้ามา,พร้อมกับประครองหลิงเอ๋อไว้ในทันที.
จงซานที่ต้องการจะยกมือรับเทียนหลิงเอ๋อ,ทว่าร่างกายของเขากับเจ็บปวดไปทั่วร่าง,ไม่สามารถขยับได้เลย,ทว่าเทียนหลิงเอ๋อก็มีหญิงสาวในชุดสีดำประครองเอาไว้แล้ว.
"หลิงเอ๋อเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ,จำเป็นต้องได้รับการฟื้นฟู,ข้าจะนำนางกลับไปเอง,"เนี่ยชิงชิงกล่าว,พร้อมกับเร่งรีบนำนางออกไปในทันที.
จงซานที่เห็นเทียนซวินจื่อไม่ได้ขวางเอาไว้,และยังถอนหายใจเบาๆ,ในเมื่อเทียนซวินจื่อยังวางใจ,เทียนหลิงเอ๋อย่อมไม่มีอันตรายใดๆ.
เสวียนซวินจื่อและกู่ซ่างจื่อ,ดูเหมือนว่าพวกเขาเองก็เป็นห่วงเทียนหลิงเอ๋อ,หลังจากที่เนี่ยชิงชิงอุ้มเทียนหลิงเอ๋อออกไป,พวกเขาก็ออกจากห้องของจงซานด้วยเช่นกัน,ซึ่งเหลือเพียงแค่เทียนซวินจื่อคนเดียวที่ยังอยู่ข้างๆจงซาน.
"ท่านประมุข,ศิษย์ทำภารกิจล้มเหลว."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก.
"ไม่,เทียนหลิงเอ๋อได้บอกข้าทุกอย่างแล้ว,เจ้าทำได้ดี,ข้าต้องขอบใจเจ้าที่เดินทางไปกับหลิงเอ๋อ,หากไม่มีเจ้า,หลิงเอ๋อไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร,ขอบใจเจ้ามาก."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
สามวันมานี้,เทียนหลิงเอ๋อที่ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่นางได้ประสบมา,ทั้งเรื่องที่นางได้ไปเจอชายชราที่น่ากลัวในพิษเหมันตร์ที่ไม่ตาย,และยังมีคนชั่วเมียวเซียนเหริน,ผู้ควบคุมศพเซียนเซิงซือ,แม่ทัพเหล่ยติง,หวงตี้ที่น่าสะพรึงกลัว,การผจญภัยในค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง,ไข่ของแมงป่องอสนี,และยังมีอีกหลายๆเรื่อง,ไม่คาดคิดว่าจงซานจะผ่านมาได้,เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ได้รับอันตราย,ทั้งที่แต่ละเรื่องแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะปลอดภัย,อีกอย่างจงซานก็มีพลังฝึกตนที่ไม่สูง,เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ.
เทียนซวินจื่อต้องขอบคุณจงซานอย่างแท้จริง,หากว่าไม่มีจงซานแล้วล่ะก็,ครั้งนี้เทียนหลิงเอ๋ออาจจะไม่ได้กลับมา.
"ศิษย์ล้มเหลว."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"ไม่,จะบอกตามจริง,ครั้งนี้สายฟ้าได้ทำการชำระล้างร่างกายของเจ้า,แม้ว่าเจ้าจะได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส,แต่มันก็ทำให้ร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งขึ้น,แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้พรสวรรค์ของเจ้าเพิ่มขึ้น,ทว่ามันก็ไม่ได้เสียเปล่า,มันช่วยทำให้เจ้าฝึกฝนได้ดีขึ้น,เมื่อไหร่ที่เจ้าฟื้นฟูหายดีแล้ว,ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ."เทียนซวินจื่อที่กล่าวอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำมั่นที่เทียนซวินจื่อให้มา,ภายในใจของจงซานรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก,เขาตื่นเต้นดีใจ,"ขอบคุณท่านประมุข,ไม่ๆ,ขอบคุณท่านอาจารย์."
ได้ยินจงซานกล่าวเทียนซวินจื่อก็พยักหน้าให้.
"เจ้าพักผ่อนเถอะ,ข้าจะไปดูหลิงเอ๋อ."เทียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ"จงซานที่กล่าวตอบรับในทันที.
หลังจากที่เทียนซวินจื่อเร่งรีบไปแล้ว,เรื่องของหลิงเอ๋อก็ไม่จำเป็นต้องกังวล,จงซานที่สูดหายใจเข้าลึกๆ,ก่อนที่จะตะเกียกตะกายพยายามลุกขึ้นมา,พร้อมกับนั่งสมาธิ,แม้ว่าร่างกายของเขาจะเจ็บปวดไปทั่วร่าง,ทว่าด้วยเคยชินกับผลกระทบของวิชากายาเทพอสูร,ทำให้เขาสามารถทนได้.
เขาที่โคจรพลังไปทั่วร่าง,ดูเหมือนว่าปราณแท้ของเขาจะเหลืออยู่แค่หนึ่งในสิบเท่านั้น,ทว่ามันบริสุทธิ์มาก,สภาพของมันที่ดูเหมือนกับหมอกไปเลยทีเดียว.
เซียนเทียนระดับห้ารึ? ทะลวงผ่านระดับ? จงซานที่ค่อนข้างประหลาดใจกับปราณแท้ที่เปลี่ยนไป,ระดับห้า,และยังเป็นระดับห้าเซียนเทียนขั้นปลายอีกด้วย,ด้วยการอดทนความเจ็บปวดมาแปดวัน,ปราณแท้ก็ถูกกลั่นด้วยสายฟ้าอย่างไม่คาดคิด.
อีกเพียงแค่หนึ่งขั้น,เขาก็จะสามารถสร้างแกนแท้ได้แล้ว,เมื่อถึงเวลานั้นพลังของเขาก็จะก้าวกระโดด,นอกจากนี้,จงซานสัมผัสได้,ปราณแท้ของเขานั้นมีกลิ่นอายของสายฟ้าปนอยู่ภายในอย่างไม่คาดคิด.
สุขซุกซ่อนโศก
โศกพึ่งพิงสุข,สุขท่ามกลางความทุกข์ ทุกข์ท่ามกลางความสุข,คำกล่าวนี้กล่าวไม่ผิด,แม้ว่าเขาจะไม่ได้บุพผาอสนี,ทว่าในตอนนี้เขาก็สามารถเก็บเกี่ยวไม่ได้ด้อยไปกว่าบุพผาอสนีเลย.
ด้วยการรักษาบาดแผลช้าๆ,ทำให้ปราณแท้ของเขากำลังเพิ่มขึ้น.
เมื่อร่างหลักฟื้น,ร่างแยกเงาก็ฟื้นฟูเสร็จสิ้นด้วยเช่นกัน,ด้วยปราณแท้ที่บริสุทธิ์คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะสามารถยกระดับเขาได้,หลังจากที่รวบรวมทำให้ปราณแท้มั่นคงก็ทำให้เขานั้นก้าวไปถึงเซียนเทียนระดับห้าขั้นปลายได้.
ร่างแยกเงาเองที่เผยยิ้มออกมาอย่างไร้ทุกข์,ก่อนที่จะยืนขึ้นและเปิดประตู,และเดินออกมาช้าๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น