Immortality Chapter 92 thing
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 92 ความขัดแย้งในตระกูล.
บทที่ 92 ความขัดแย้งในตระกูล.
"เหลียนเซียน,เช่นนั้นเจ้าคิดว่าควรจะทำอย่างไร?"บรรพชนอีกคนที่สอบถามออกมา.
"พวกเราล้อมกรอบเมืองนับตั้งแต่วันนี้,ก็นับเป็นแผนการที่ดีแล้ว! เมืองเสวียนมีแค่น้ำ,พวกเราได้หยุดการขนส่งอาหาร,คอยดูพวกเขาจะป้องกันอย่างไร,กับความเหนื่อยล้าและฝูงชนที่สาบแช่ง,เหล่าทหารจะยังมีปัญญายิงหน้าไม้ได้อีกใหม,พวกเขามีกองกำลังอยู่ราวๆหนึ่งหมื่นคน,เมื่อความวุ่นวายทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ,เข้าเชื่อมั่นว่า,พวกเขาต้องยอมจำนน,ยิ่งความวุ่นวายมากขึ้นกับเหล่าประชาชนในเมืองที่ปลุกเร้าด้วยแล้ว,ไม่น่าจะนานเกินรอ!"เหลียนเซียนที่กล่าวออกมา.
"ดี,ยอดเยี่ยม,ความรู้สึกของฝูงชนที่ผลักดัน,พวกเราแค่ล้อมรอบไม่จำเป็นต้องบุกด้วยซ้ำ,ถึงแม้ว่าคฤหาสน์จงจะไม่เคลื่อนไหว,ประชาชนทั่วไปก็ยากจะทนได้,เมื่อพวกเขาไม่สามารถทนได้,ก็ย่อมก่อความวุ่นวาย,เมื่อเหล่าประชาชนบุกหนีออกมานอกเมือง,ด้วยความหิวโหย,ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่โจมตีคฤหาสน์จง,ประตูเมืองก็พังทลายแล้ว,เมื่อประตูเมืองเสวียนพัง,ในเวลานั้น,กองกำลังทั้ง
800,000
ก็จะบุกเข้าไป,ควบคุมสถานการณ์และจับตัวจงซาน."บรรพชนอีกคนที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย,ทว่าขันทีเหว่ยของตระกูลซู,กลับดวงตาหรี่เล็กลงด้วยท่าทางไม่มั่นใจ,แต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยในที่สุด.
ที่นอกเมืองนั้นกำลังมีกองกำลังขนาดใหญ่ยกเข้ามาประชิด,ทว่าในคฤหาสน์จงในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งภายในเกิดขึ้น.
ลานที่พักซึ่งจงซานยังคงปิดตัวอยู่ด้านใน,โดยพื้นที่ตรงนี้หยิงหลานและมือธนูยังคงปิดกั้นไม่ให้ใครเข้าไป,สายตาที่โกรธเกรี้ยวกำลังจ้องมองไปยังคนทั้งยี่สิบคนที่ต้องการเข้ามา.
คนทั้งยี่สิบต่างก็แต่งตัวดีโออ่ากันทุกคน,ทว่าทุกคนต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ซึ่งถูกหยิงหลายข่มขู่ไม่ให้เข้ามา,แน่นอนว่ากลุ่มคนเหล่านี้รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,แต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้มากนัก.
"หยิงหลาน,เจ้ามาขวางทางพวกเราเอาไว้ทำไม?
เจ้าเป็นแค่เพียงกู่ซุนหนี่ของฟู่อี้เท่านั้น,พวกเราต่างก็เป็นโป๋โปะและสูสุของเจ้า,แต่เจ้ากำลังทำอะไร?"ชายอ้วนที่เป็นผู้นำกำลังกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
伯伯 อ่านว่า โป๋โปะ (bóbo) แปลว่า
ลุง ,叔叔 อ่านว่า สูสุ (shūshu) แปลว่า
อา (ผู้ชาย)
"ตอนนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน,คนที่กลับมาได้มีเพียงแค่พวกเราเท่านั้น,พี่น้องคนอื่นๆต่างก็ตายไปหมดแล้ว,เจ้าต้องการรอจนกระทั่งศัตรูยกกองทัพทะลวงเข้ามาแล้วรึไง?"ชายอ้วนอีกคนที่กล่าวเสริมด้วยความโกรธเช่นกัน.
"โป๋โปะ,สูสุทุกท่าน,ข้าบอกพวกท่านแล้ว,กู่เหยี่ยเยี่ยกำลังปิดตัวอยู่,ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งทุกคนอย่างชัดเจนว่าห้ามใครรบกวน,พวกท่านทุกคนกล้าที่จะขัดขืนคำสั่งอย่างงั้นรึ?พวกท่านทุกคน,ควรจะรู้ดีว่าพื้นที่แห่งนี้ยกเว้นกู่เหยี่ยเยี่ยอนุญาต,ห้ามให้ใครก้าวเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าว,หรือว่าพวกท่านจะขัดคำสั่งของกู่เหยี่ยเยี่ยกัน?"หยิงหลานที่ชำเลืองมองไปกลุ่มคนเหล่านี้พร้อมกับโต้เถียงกลับไป.
"เจ้าตาบอดอยู่รึไง,กองทัพขนาดใหญ่กำลังยกเข้ามาล้อมกรอบพวกเราแล้ว,ความเป็นตายของคฤหาสน์จง,ยังจะมาพูดถึงกฎเกณฑ์ได้อย่างไร?ฟูอี้ไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้,ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องออกมาแล้ว,เจ้าอย่าได้หูหนวกตาบอดอย่างไร้เหตุผล,หากล่าช้าแจ้งต่อฟูอี้แล้วล่ะก็,พวกเราจะต้องตายกันทั้งหมด."ชายอ้วนที่โกรธเกรี้ยวคำรามออกมาอีกครั้ง.
"ชิ,ต่อต้านอย่างหูหนวกตาบอดอย่างงั้นรึ?คิดว่ากู่เหยี่ยเยี่ยหูหนวกตาบอดรึไง,ข้าจะบอกอีกครั้ง,หากใครกล้าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว,อย่าหาว่าข้าไม่เตือนและไม่เกรงใจ."ดวงตาของหยิงหลานที่ทอประกายแสงท่าทางเป็นปฏิปักษ์ออกมา.
"ไม่เกรงใจเหรอ?นางผู้หญิงโง่,ข้าดูแลเจ้ามาตั้งแต่เด็ก,แล้วอย่างไร,คิดว่าได้รับความเอ็นดูจากฟูอี้มากกว่าคนอื่น,แล้วจะยโสโอหังได้อย่างงั้นรึ?"ชายอ้วนที่คำรามอีกครั้ง.
"มือธนูเตรียมตัว,ใครก้าวเข้ามา,สังหารมันได้เลย,"น้ำเสียงที่มั่นคงของหยิงหลานที่กล่าวออกมาอย่างดุร้าย,ถึงแม้ว่าจะเป็นบุตรบุญธรรมของกู่เหยี่ยเยี่ยก็ตาม,หยิงหลานก็ไม่มีคำว่าปราณี,เพื่อกู่เหยี่ยเยี่ยแล้ว,ถึงแม้ว่าจะต้องสังหารเหล่าโป๋โปะ,สูสุ
นางก็ไม่ลังเล.
"ข้าจะดูซิว่าใครมันหาญกล้า?พ่อบ้าน,เจ้ากำลังยืนทำอะไรอยู่?"ชายอ้วนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
พ่อบ้านที่ส่ายหน้าไปมา,จ้องมองชายอ้วนด้วยท่าทางละเหี่ยใจ,"เส้าเหยีย,โปรดเชื่อฟังท่านหญิงเถอะ,เหล่าเยว่ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวนจริงๆ."
少爷(shàoyé/เส้าเหยีย) คุณชาย
"ชิ,พวกเจ้าไม่คิดที่จะแจ้งฟูอี้เลยเหรอ,ตอนนี้มีกองกำลังเข้ามาคุกคาม,พวกเจ้าไม่รู้จักแยกแยะ,ฟูอี้จะต้องรับรู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาปิดตัวฝึกฝน,ข้าจะเข้าไปแจ้ง,ข้าจะดูว่าใครมันกล้ายิงข้า."ชายอ้วนที่ยังคงคำรามเสียงดัง.
ขณะที่เข้าก้าวข้ามเส้นเข้ามา,ทว่ามือธนูเวลานี้ต่างก็รู้สึกอึดอัดใจ,ไม่รู้ว่าควรจะยิงหรือไม่ยิงดี.
เห็นเหล่ามือธนูที่ลังเล,ชายอ้วนได้ใจ,เร่งรีบผ่านเขตแดนเข้ามา,ขณะที่เขากำลังจะก้าวข้ามเขตมานั้น,เหล่ามือธนูที่ไม่กล้ายิงออกไป.
หยิงหลานที่เห็นโป๋โปะข้ามพื้นที่ต้องห้ามเข้ามา,สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ,เหล่ามือธนูเองก็ไม่กล้าลงมือ.
"วิ้ง!"
หยิงหลานที่ชักกระบี่ออกมาอย่างรวดเร็ว,ขวางกั้นคนเหล่านั้นเข้าไปในลานที่พัก.
"ห้ามใครเข้าไปด้านใน."หยิงหลานที่คำรามเสียงดัง.
"วิ้ง,วิ้ง,วิ้ง"
นอกจากชายอ้วนแล้ว,ยังมีชายอีกสองคนชักกระบี่ออกมา,พร้อมกับชี้ไปยังหยิงหลาน.
"หยิงหลาน,หลบไป,นี่เป็นความเป็นตายของคฤหาสน์จง,ไม่ใช่ที่เด็กๆจะมาเล่น,หลบไปให้พ้น,ไม่เช่นนั้น,อย่าหาว่าข้าใจร้าย,"ชายอ้วนกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"หยิงหลาน,พวกเราเสียงดังขนาดนี้,ฟูอี้ควรจะได้ยินแล้ว,ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับฟูอี้แน่นอน,ทำไมฟูอี้ไม่ออกมา,วันนี้พวกเราจะต้องเข้าไป."
"ข้ามศพข้าไปก่อน,ไม่เช่นนั้นห้ามใครเข้าไป."หยิงหลานคำรามเสียงดัง,กระบี่ของนางที่ชี้ไปด้านหน้า,ชำเลืองมองไปยังโป๋โป๊ะและสูสุ.
กระบี่ที่วาดไปมา,เตรียมพร้อมที่จะเข้าปะทะกันแล้ว,ที่ด้านหน้าลานที่พักของจงซานนั้น,สถานการณ์ที่ดูตึงเครียดเป็นอย่างมาก,หยิงหลานที่จ้องมองไปยังคนกลุ่มหนึ่งอย่างไม่หวาดกลัว,กระบี่ของนางที่ยกขึ้น,ตราบเท่าที่ใครก้าวเข้ามา,นางพร้อมที่จะปลิดชีวิตฝ่ายตรงข้ามในทันที.
ขณะที่เหตุการณ์หนักอึ้งตรึงเครียดเป็นอย่างมากนั้น!
"ต้าเส้าเหยีย,ต้าเส้าเหยียกลับมาแล้ว!"ที่ไกลออกไปนั้น,ทันทีที่ได้ยินเสียงดังกล่าว,ดูเหมือนว่าทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความโล่งอกขึ้นมาในทันที.
ต้าเส้าเหยีย?ใครคือต้าเส้าเหยีย?
หยิงหลานเป็นคนแรก,ที่เผยสีหน้าดีใจเป็นอย่างมาก.
ทว่าเหล่าบุตรบุญธรรม,แม้แต่ชายอ้วนถึงกับใบหน้าซีดขาว,เส้าเหยียคนอื่นๆก็ไม่ต่างกัน.
ต้าเส้าเหยีย?
ต้าเส้าเหยียจงเทียนนั่นเอง,ก่อหน้านี้หนึ่งปี,ต้าเส้าเหยียจงเทียนเป็นคนที่ดูแลทุกอย่างแทนจงซานทั้งหมด,เป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในบรรดาบุตรบุญธรรม,เขาคือบุตรบุญธรรมคนโต,จงเทียน.
จงเทียนที่กลับมายังเมืองเสวียนได้เห็นกองกำลังกว่า
800,000 คน,สามารถบอกได้เลยว่าคฤหาสน์จงนั้นกำลังเกิดเรื่อง.
เขาไม่ลังเลเลย,เร่งรีบตรงมายังคฤหาสน์จงในทันที,เมื่อกลับมาถึงก็ได้เห็นเหล่าทหารยามประจำการกันอย่างหน้แน่น,ทำให้เขารับรู้ที่นี่มีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย.
พ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า,เมื่อเห็นจงเทียนปรากฏตัวซึ่งมีรูปร่างหนุ่มขึ้นกว่าเดิมมาก,ทว่าพ่อบ้านก็จำได้ในทันที.
"ต้าเส้าเหยีย."พ่อบ้านที่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ,เหล่าทหารยามแน่นอนว่าไม่กล้าขวางทางเขาอย่างแน่นอน.
"เกิดอะไรขึ้นในตระกูล?"จงเทียนขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เร็วเข้า,ท่านหญิงหยิงหลานขวางทางเหล่าเส้าเหยียไม่ให้เข้าไปในลานบ้านเหล่าเย่ว,ตอนนี้กำลังปะทะกันแล้ว."พ่อบ้านกล่าวออกมาในทันที.
"เกิดอะไรขึ้นกัน?"จงเทียน,ที่เร่งรีบตรงไปยังสถานที่ดังกล่าวในทันที.
พ่อบ้านไม่กล้าปิดบังอะไรไว้เลยแม้แต่น้อย,ได้กล่าวเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในทันที.
ก่อนที่จงเทียนจะมาถึงนั้น,ทุกคนต่างก็เร่งรีบเก็บกระบี่ลง,พ่อบ้านที่ตะโกนออกมาทำให้ทุกคนต่างชะงักหยุด.
"เจ้าพวกบัดซบ,พวกเจ้ากำลังทำอะไร?"จงเทียนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ดวงตาของจงเทียนเบิกกว้าง,จ้องมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า.
"ต้าเกอ" "ต้าเกอ" .....
เหล่าเส้าเหยียทันใดนั้นเปลี่ยนเป็นขลาดเขลาและสั่นสะท้านไปในทันที,เห็นได้อย่างชัดเจน,ยกเว้นจงซาน,ไม่มีใครที่มีอำนาจเทียบจงเทียนได้,ไม่เว้นแม้แต่หยิงหลาน.
"พวกเจ้าไม่รู้รึไงที่นี่คือที่ใหน?
ใครมันหาญกล้าแหกกฏบุกรุกสถานที่แห่งนี้กัน?"จงเทียนที่ชำเลืองมองด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ต้าโป๋,ท่านกลับมาแล้ว."หยิงหลานที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงเทียนที่หันหน้าไปหาหยิงหลาน,เขาที่คิดอยู่ชั่วขณะ,ก่อนที่จะยืนยันได้ว่านางคือหยิงหลาน,ต้องไม่ลืมว่านางจากไปตั้งแต่ยังเด็ก,ตอนนี้เติบโตขึ้นมากแล้ว.
"เจ้าคือหยิงหลานอย่างงั้นรึ?ดีแล้ว,ครั้งนี้,เจ้าทำได้ดีมาก."จงเทียนที่เอ่ยออกมา.
"อืม."หยิงหลานพยักหน้า,เต็มไปด้วยความดีใจอย่างที่สุด,ต้องไม่ลืมว่ากู่เหยี่ยเยี่ย,ได้กำชับไม่ให้ใครเข้าไปด้านใน.
"ต้าเกอ,ตอนนี้คฤหาสน์จงกำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ,ฟูอี้ยังไม่ออกมา,พวกเราไม่มีทางเลือก."ชายอ้วนเร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่มีทางเลือก,ชิ!,ฟูอี้ได้บอกมาตั้งแต่แรกแล้วต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายก็ห้ามเข้าเขตหวงห้ามนี้ไม่ใช่รึ?
ข้าจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง,หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง,ให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องโถงกล้วยไม้."จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ครับ,ต้าเกอ."เหล่าเส้าเหยียต่างก็ตอบรับคำทั้งหมด.
หลังจากที่ทุกคนไปแล้ว,จงเทียนที่จ้องมองไปยังหยิงหลาน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"ไม่เห็นเจ้าหลายปีแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นสาวงามเต็มตัวแล้ว,หากว่าเจ้าไม่ทักข้า,คงไม่สามารถจำเจ้าได้แล้ว."
"ถึงอายุหยิงหลานจะเติบโตขึ้นมา,แต่ต้าโป๋และกู่เหยี่ยเยี่ยตอนนี้กลับหนุ่มขึ้นมากเลย."หยิงหลานที่เผยยิ้มออกมาทันที,ที่จริงจงเทียนก็เอ็นดูนางมาตั้งแต่เด็กแล้ว.
"ตอนนี้ฟู่อี้เป็นอย่างไรบ้าง?"จงเทียนที่จ้องมองไปยังลานที่อยู่ด้านหลังหยิงหลาน.
"กู่เหยี่ยเยี่ยได้รับบาดเจ็บกลับมา,ตอนนี้อยู่ระหว่างรักษาตัว,ก่อนหน้านี้ได้สั่งการไม่ให้ใครเข้ามารบกวน."หยิงหลานเอ่ย.
"อืม,เจ้าทำถูกแล้ว,ตอนนี้ไปยังห้องโถงกล้วยไม้กับข้า,ตอนนี้ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง,ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล."จงเทียนที่เอ่ยออกมา.
"อืม."หยิงหลานตอบรับ.
จงเทียนพยักหน้า,ก่อนที่จะหันหน้าไปยังมองเหล่ามือธนู,"พวกเจ้าจงจำเอาไว้,สถานที่แห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ห้ามเข้า,แม้แต่ข้า,ตราบเท่าที่ใครบุกเข้ามา,ให้ยิงได้แล้ว,ไม่มีใครตำหนิพวกเจ้า,แต่หากว่าพวกเจ้าไม่ขวางทางให้คนอื่นเข้ามาในเขตหวงห้ามล่ะก็,พวกเจ้าถือว่าละเลยต่อหน้าที่,ขัดต่อกฏของคฤหาสน์จง,จำเอาไว้."
"ขอรับ"เหล่ามือธนูทุกคนที่ตอบรับ.
ตอนนี้,พวกเขาได้รับคำสั่งจากต้าเส้าเหยียแล้ว,พวกเขาไม่มีทางลังเลอีกต่อไปอย่างแน่นอน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น