钟山vs四帝
จงซาน ปะทะ สี่ราชันย์
บนเกาะลอยฟ้าบรรพชนหมาป่า.
รอบเกาะลอยฟ้าดังกล่าวมีเกาะลอยฟ้าของราชันย์เขียว,เกาะลอยฟ้าของราชันย์แดง,เกาะลอยฟ้าของราชันย์ขาว,เกาะลอยฟ้าของราชันย์ดำ.
สี่ราชันย์ที่ยืนอยู่บนเกาะของตัวเอง,ขณะจดจ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้าของบรรพชนจิ้งจอก.
ปราณทมิฬที่พลุ้งพล่าน,ส่งกลิ่นอายที่น่าเกรงขามแช่แข็งห้วงอากาศรอบๆไปในทันที.
"ควรค่าแล้วที่ร่างโคตรหยินหมื่นปิศาจ,มีพลังหยินที่ไร้เทียมทาน,หากอยู่ในมือใคร,สามารถกระตุ้นใช้งาน,หรือหลอมเป็นของวิเศษชั้นยอดได้,ราชันย์เหลือเป็นคนที่มีความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ!"ราชันย์แดงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
แม้นว่าสี่ราชันย์จะแยกอยู่กันคนละทาง,ทว่าการจะใช้พลังจิตติดต่อสื่อสารกันนั้นก็เป็นเรื่องง่ายดายเป็นอย่างมาก.
"คงเพราะตำราชีวิตและความตายและตำราแห่งการทำลายล้าง!"ราชันย์ขาวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ว่าอย่างไร,ความแข็งแกร่งนี้ก็ทรงพลังอย่างแท้จริง,ไม่สงสัยเลยว่าในตำนานนั้นมันสามารถทะลวงโซ่ตรวนของเทียนชูได้."ราชันย์แดงที่ส่ายหน้าไปมา.
เหล่าอดีตเทียนตี้ที่เผยท่าทางถอนหายใจ,ปราณทมิฬที่เพิ่มพูนระเบิดออกมานับสิบเท่า,เกาะลอยฟ้าบรรพชนจิ้งจอกที่เวลานี้ที่คล้ายว่าถูกปกคลุมด้วยหลุมดำเอาไว้ก็ไม่ปาน.
"เป็นคำสาปที่ทรงพลังแข็งแกร่งมาก!"ราชันย์ขาวที่สูดหายใจลึกเช่นกัน.
ทว่า,ขณะอารมณ์ของเห่าเม่ยลี่ไม่มั่นคงด้วยความเศร้าและขุ่นเคืองอยู่นั้น.
"จงซานเขาจะไม่มา,ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะมา!"เห่าเม่ยลี่ที่คร่ำครวญโหยหวน.
ขณะที่อารมณ์ของเห่าเม่ยลี่ที่กำลังจมห่อเหี่ยวขั้นสูด,เสียงที่ร่าเริงที่ดังขึ้นมาด้านหลังในทันที.
"ข้าต้องผ่านพันภูผาหมื่นวารี,หมื่นอุปสรรค์เพื่อมาช่วยเจ้า,เจ้าจะไม่เชื่อได้อย่างไร?"
เสียงที่เฉิดฉาย,คุ้นเคย,ที่เอ่ยขึ้นมา, คำว่าข้าไม่เชื่อในใจที่หนาแน่น,โหยหาเสียงดังกล่าวยิ่งนัก,มันได้ทำลายความเศร้าขุ่นข้องหมองใจของเห่าเม่ยลี่ให้สลายหายไปทันที.
ราวกับมีมือที่ใหญ่ได้ปิดปากของเห่าเม่ยลี่เอาไว้,ทำให้ความขุ่นเคืองพยาบาทนั้นหยุดลงไปในทันที.
หากเป็นคนอื่นกับความขุ่นเคืองพยาบาทนี้,อาจจะยิ่งทวีความรุนแรงแน่นอน,ด้วยความรุนแรงของอารมณ์,คงยากจะหยุดได้,ทว่าคำพูดของจงซานนั้นเต็มไปด้วยกระแสของความอบอุ่น,ที่ทำให้น้ำตาของเห่าเม่ยลี่สลายหายไป,ความขุ่นเคืองพยาบาทที่หายไปอย่างรวดเร็ว.
จงซาน? เป็นจงซาน?
นี่คือเสียงของจงซาน,ความอบอุ่นในหัวใจ,นางที่คัดจมูกขึ้นมาทันที.
"จงซาน,เป็นจงซานจริงๆ,ท้ายที่สุดก็มา!"เสี่ยวจินที่ร้องออกมาด้วยความดีใจในทันที.
"เม่ยลี่,จงซานมาแล้ว,เจ้าไม่ต้องกลัวแล้ว,จงซานมาแล้ว!"เสี่ยวจินที่ร้องออกมาหลายครั้งด้วยความดีใจ.
"แค๊กๆ!"เพราะตื่นเต้นเกินเหตุ,กับอาการบาดเจ็บที่มี,ทำให้มังกรทองเสี่ยวจินต้องไอออกมาด้วยความเจ็บปวด.
……
"ครืนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดเสียงดังสนั่น,ความพยาบาทที่สั่นสะเทือน,เห่าเม่ยลี่และเสี่ยวจินที่ถูกคลาย,สามารถขยับได้แล้ว.
"ขยับได้แล้ว,จงซานเจ้าร้ายกาจจริงๆ,พวกเรารอเจ้ามานานแล้ว,ข้าขยับได้เพียงเล็กน้อย!"เสี่ยวจินที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
"อ้าปาก!"จงซานเอ่ย.
เสี่ยวจินที่อ้าปากอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่ส่งเม็ดยาเซียนเข้าไปในมังกรทองเสี่ยวจินทันที.
"เจ้าบาดเจ็บ,ต้องรักษาตัวก่อน!"จงซานเอ่ย.
"งั่มๆ!"เสี่ยวจินที่กลืนเม็ดยาพร้อมกับพยักหน้าด้วยความดีใจ.
มังกรทองเสี่ยวจินนั้นมีร่างกายที่พิเศษมาก,จงซานจึงไม่กังวลเกี่ยวกับผลของยาที่รุนแรง.
ทันใดนั้น,รอบๆร่างมังกรทองเสี่ยวจินที่มีประกายแสงสิบสามสีอาบล้อมร่าง,พลังของยานั้นเข้มข้นมา,และรักษาร่างกายของมังกรเสี่ยวจินอย่างต่อเนื่อง.
ทว่าในเวลานั้น,จงซานพบว่าเห่าเม่ยลี่ที่เงียบเป็นอย่างมาก,เวลานี้นางไม่เอ่ยสิ่งใดสักคำ.
……
"เม่ยลี่,ดีแล้ว,ที่เจ้าไม่เป็นไร!"จงซานที่กล่าวอย่างอ่อนโยน,ก่อนที่จะใช้มือเช็ดน้ำตาให้กับนาง.
ฝ่ามือของนางที่สัมผัสที่แก้มของเห่าเม่ยลี่,เห่าเม่ยลี่ที่สั่นเล็กน้อย,ขณะที่จงซานเช็ดน้ำตา.
เห่าเม่ยลี่ที่ขยับ,กุมแขนของจงซานเอาไว้,พร้อมกับกัดมันลงไป.
นางที่กัดไปที่แขนของจงซาน,ราวกับจะฝังเขี้ยวลงไปบนเนื้อบนแขน,น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง,จมูกที่แสบสะอื้น.
จงซานที่ยกมืออีกข้างเชยผมของเห่าเม่ยลี่,ไม่ได้นำแขนอีกข้างออกแต่อย่างใด.
แม้นว่านางจะกัดลงอย่างแรก,ทว่าก็ไม่ได้ใช้พลังวิเศษ,ดังนั้นจึงไม่ได้สร้างอาการบาดเจ็บต่อจงซาน,ซึ่งจงซานก็ไม่ได้เอ่ยห้ามแต่อย่างใด.
"เรื่องร้ายๆ,ผ่านไปแล้ว!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"ฮือ!"
นางที่กัดอยู่ราวๆสามสิบลมหายใจ,จากนั้นก็คลายออก,ทิ้งรอยฟันสองแถวเอาไว้.
”~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่เห่าเม่ยลี่ร้องไห้ออกมาเสียงดังมาก,จากนั้นก็พุ่งเข้าอ้อมกอดของจงซาน.
”~~~~~~~~~~~~~~!”
”~~~~~~~~~~~~~~!”
เห่าเม่ยลี่ที่ร้องไห้โฮเสียงดง,ราวกับว่าสวรรค์กำลังถล่มแผ่นดินกำลังทลาย,นางที่ราวกับเด็กที่ยังไม่โต,สองพันปีที่นางแทบไม่เคยร้องไห้เต็มกำลังเช่นนี้,นางที่ยังคงรักษาภาพของสตรีผู้ชั่วร้ายแสบสัน,ทว่าภายในใจของนางนั้นบริสุทธิ์,ไม่มีอะไรแอบแฝง,อารมณ์ของนางที่นางเผยออกมา,ไม่ปิดซ่อน,เห่าเม่ยลี่ที่พบอ้อมกอดที่ให้นางสามารถซับหน้าร้องไห้ระบายความรู้สึกที่นางต้องแบกรับเอาไว้ให้สามารถระบายออกมาได้.
ภายในอ้อมกอดของจงซาน,ที่ราวกับว่าให้ความอบอุ่น,ทำลายความขุ่นข้องหมองใจ,ความพยาบาท,ปราณฉีที่มากมายเวลานี้กำลังค่อยๆจางสงบลงอย่างรวดเร็ว.
ปราณทมิฬมากมายที่ปกคลุมเกาะบรรพชนจิ้งจอก,เสียงโหยหวนที่ค่อยๆสลายหายไป,ความรุนแรงที่ค่อยๆจางลงมาขึ้นและก็มากขึ้น.
"เอ๊ะ?"ที่ไกลออกไปราชันย์แดงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ผิดปรกติ,ความพยายบาทลดลงอย่างงั้นรึ?"ราชันย์เขียวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"มีคนเข้าไปด้านในอย่างงั้นรึ?"ราชันย์ขาวที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้,พวกเราทุกคนล้อมอยู่,เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนเข้าไป,แน่นอนต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเห่าเม่ยลี่."ราชันย์ดำที่ส่ายหน้าไปมา.
ราชันย์ขาวที่ไม่เอ่ยอะไรให้เสียเวลา,เขาที่สะบัดแขนเสื้อออกไปทันที.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
แขนเสื้อที่สะบัดออกไปเกิดพยุขึ้น,พายุที่ปัดเป่าทุกอย่างบนเกาะบรรพชนจิ้งจอก,พัดพาปราณพยาบาทที่เหลืออยู่ออกไป.
……
ปราณพยาบาทที่หายไป,เผยให้เห็นภาพด้านในเกาะบรรพชนจิ้งจอก.
"จะเป็นไปได้อย่างไร?"ราชันย์ดำที่ดวงตาส่ายไปมา.
ขณะที่เขาเพิ่งบอกว่าไม่มีใครเข้าไปได้,แล้วใครกันที่กอดเห่าเม่ยลี่?
ราชันย์,ราชันย์ขาว,ราชันย์เขียว,ราชันย์แดง,ดวงตาหดเกร็งหรี่เล็กจ้องเขม็ง.
"จงซาน!"ราชันย์เขียวที่จำได้ในทันที.
ในอดีตงานวันเกิดของจงซาน,ราชันย์เขียวและเทพแห่งภัยพิบัติได้ไปชิงศพของราชันย์หยก,เขาที่เห็นจงซาน,เขามาปรากฏที่นี่ได้อย่างไร?
จงซานที่กอดเห่าเม่ยลี่ที่ร้องไห้โฮ,พร้อมกับปลอบนางด้วย,ทันใดนั้นอากาศพายุที่พัดอย่างรุนแรง,ทำให้ปราณพยาบาทหายไปทั้งหมด,จงซานที่จดจ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังราชันย์ขาว.
……
ไม่จำเป็นต้องเอ่ยกล่าวคนทั้งสี่นับตั้งแต่เริ่มจับตัวเห่าเม่ยลี่,ก็นับว่าเป็นศัตรูของจงซานแล้ว.
จับตัวเห่าเม่ยลี่ในทัที,นอกจากนี้,ภายในโลกจิ้งจอกนี้,คาดไม่ถึงว่าการกระทำของพวกเขายังเกี่ยวพันกับหงจวิน,จี่กงหนี่,มารดาแห่งหงส์และคนอื่นออกมากมาย,พวกเขาที่สร้างศัตรูขึ้นมาพร้อมๆกัน.
” ............!”
เห่าเม่ยลี่ที่ร้องไห้เสียงดัง,เวลานี้นางยังคงสะอื้น,นางที่ได้กลิ่นของจงซาน,ในเวลานี้ใบหน้าของนางที่เป็นสีแดง.
"เป็นจงซานอย่างงั้นรึ?"ราชันย์ขาวที่จ้องมองจงซาน,ด้วยแววตาเย็นชา.
"เม่ยลี่,เจ้าไปภพหยินก่อน!"จงซานทีเอ่ยกล่าวบอกเห่าเม่ยลี่เบาๆ.
ขณะที่กล่าวนั้น,จงซานที่นำผังจักรพรรดิออกมา,พร้อมกับส่งมังกรเสี่ยวจินและเห่าเม่ยลี่เข้าไป.
"อืม!"เห่าเม่ยลี่ที่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง.
"หืม!"เสี่ยวจินที่เข้าไปในผังจักรพรรดิ.
ทว่าเห่าเม่ยลี่ที่ไม่สามารถเข้าไปได้,ราวกับว่ามีพลังอะไรบางอย่างขัดขวางเอาไว้,ไม่ใช้นางเข้าไป?
"เอ๊ะ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
ไม่สามารถเข้าไปได้อย่างงั้นรึ?
หมายความว่าอย่างไร? ก่อนหน้านี้ไม่มีปัญหา.
"หืม!"
มังกรทองเสี่ยวจินเองยังสามารถเข้าไปได้เลย,ก่อนที่จะส่งออกมา.
……
ผสานเข้ากับโลกจิ้งจอก? เสี่ยวจินที่จำได้ก่อนหน้านี้ห้าราชันย์ที่ลงมือพร้อมกับปล่อยพลังบางอย่างใส่เห่าเม่ยลี่,และกระตุ้นให้นางสร้างปราณพยาบาทขึ้น,เพื่อให้นางข้องเกี่ยวผู้ติดกับโลกจิ้งจอก.
"ไม่สามารถเข้าไปได้?"ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม.
ทั้งส่งผ่านไปภพหยิน,โลกเทวะ,จงซานเองก็ลองแล้ว,แต่ก็ไม่สามารถทำได้.
วิชาของห้าราชันย์ที่ลงมือพร้อมกัน,แน่นอนว่าจงซานไม่สามารถแก้ได้.
กลายเป็นงานยากซะแล้ว.
"จงซาน,ทำอะไร!"เสี่ยวจินที่เผยท่าทางกระวนกระวายใจ.
จงซานที่เก็บผังจักรพรรดิ,ขณะจ้องมองไปยังราชันย์ขาว,และจดจ้องมองไปยังอีกสามราชันย์.
"เม่ยลี่,ดูเหมือนว่าจะแย่กว่าที่คิด!"มังกรทองเสี่ยวจินเอ่ยด้วยใบหน้าอัปลักษณ์.
"ไม่เป็นไร!"เห่าเม่ยลี่ที่หยุดสะอื้น,ขณะเผยยิ้มด้วยความยินดี.
"ไม่เป็นไร?"มังกรทองเสี่ยวจินถึงกับพูดไม่ออก,มั่นใจขนาดนั้นเลย,ตอนนี้กับก่อนหน้าต่างกันลิบลับ.
"ราชันย์ขาว? ราชันย์เขียว? ราชันย์ดำ?
ราชันย์แดง?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดี,นับว่ามีความรู้!"ราชันย์ขาวที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
จงซานที่กวาดตามองไปรอบๆจ้องมองไปยังสนามพลังของผ่านกู๋,และจ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้าของราชันย์เหลืองที่ลอยอยู่ห่างๆ.
"ห้าขี้ข้าทรยศนาย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ห้าขี้ข้าทรยศนาย?ดวงตาของราชันย์ขาวที่หรี่เล็ก,สายแสงเย็นชา,ราชันย์เขียว,ราชันย์ดำที่เผยใบหน้าเคร่งขรึม,ราวกับต้องการตำหนิคำพูดของจงซาน,ส่วนราชันย์แดง,ที่จริงที่ใบหน้าที่ดูปั้นยาก,ทว่าก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา.
"เทือกเขาชิงอยู่ที่นี่,ข้าไม่ต้องการทำอะไรให้มันซับซ้อน,ข้าไม่ต้องการให้เจ้ารู้อะไร,ส่งเห่าเม่ยลี่มา,และไสหัวไปให้พ้นจากโลกจิ้งจอก."ราชันย์ขาวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็ฯชา.
จงซานที่จ้องมองไปยังราชันย์ขาว,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."หากข้าไม่ยอมล่ะ?"
"ที่นี่ก็จะเป็นสถานที่ฝังศพของเจ้า!"ราชันย์ขาวที่เอ่ยกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,หากแต่อาบไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.
และอีกสามราชันย์เองก็เผยจิตสังหารออกมาเช่นกัน.
จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังราชันย์ขาวด้วยเสียงเย็นชา."เรื่องนี้,ข้าได้ยินมาไม่รู้กี่กครั้งแล้ว,เจ้าควรจะรู้ว่าคนที่พูดเช่นนี้กับข้า,สุดท้ายแล้วมีชะตาเช่นไร?"
ราชันย์ขาวที่จ้องมองจงซานที่ด้วยเย็นชา.
"พวกเจ้าทุกคนจะร่วมมือกันสังหารข้าเลยรึ?!"จงซานที่จดจ้อง,เผยจิตสังหารไปยังราชันย์ขาว.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"ราชันย์ขาวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"มันนานเท่าไหร่แล้ว,หากแต่คนทั่วหล้านี้กลับเต็มไปด้วยคนที่ยโสโอหังมากขึ้นเรื่อยๆ,เทียนตี้?
ก็แค่เทียนตี้ที่เพิ่งยกระดับ? ชิ!"ราชันย์กล่าวที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
จงซานที่จ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังราชันย์ขาว.
สถานการณ์เวลานี้ค่อนข้างซับซ้อน,จงซานกับสี่อดีตเทียนตี้,จิตสังหารของแต่ละคน,ที่ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวไปมา!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น