Immortality Chapter 677 Is this bureau?
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 677 นี่คือแผนการรึไม่?
Chapter 677 Is this bureau?
ระหว่างทางนั้น,จงซานที่ปลอบใจเนี่ยชิงชิง,ทำให้นางดีขึ้นช้าๆ,นางที่จดจ้องมองจงซานซึ่งเขาได้กุมมือของนางเอาไว้แน่น,ใบหน้าของเนี่ยชิงชิงที่เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ,ไม่ขัดขืน,ซ้ำยังลอบมองเขาเรื่อยๆอีกด้วย.
ทว่าระหว่างนี้จงซานที่กำลังอยู่ในโลกแห่งความคิด,ครุ่นคิดถึงเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นหลายอย่าง,แม้นว่ามันจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ทว่าก็ยังทำให้จงซานรู้สึกสงสัยในหลายๆเรื่องเช่นกัน.
จงซานที่รู้สึกแปลกประหลาด,ตั้งแต่ที่เนี่ชิงชิงเดินทางไปหาเขาที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว,ราวกับพวกเขารับรู้อยู่แล้วว่า,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหรี่จะล่มสลาย,เนี่ยฟ่ายเฉินตกตายแล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานที่พยายามครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด.
นี่คือแผนการ!
ยังมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่อย่างไม่ธรรมดาแน่นอน,ทว่า,นี่คือแผนการจริงๆรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด,หากว่านี้เป็นแผนการแล้วล่ะก็,นับว่าเป็นแผนการที่ไม่ธรรมดาเลย! นอกจากนี้,ตัวเขาเองก็ยังถูกลากเข้ามาในแผนการนี้ด้วยรึ?
จงซานที่ไม่สามารถอธิบายเหตุผลทั้งหมดได้,จำเป็นต้องมีข้อมูลมากกว่านี้,ฟังจากหงส์เพลิงแล้ว,ยังมีหลายเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล,ดูเหมือนว่าจะต้องสอบถามจื่อจุ้นหงส์เพลิงอู๋จิวเทียนอย่างเดียวแล้ว!
หลังจากครุ่นคิดนานสองนาน,จงซานก็สูดหายใจลึก.
ในเวลาเดียวกัน,จงซานที่กุมมือของเนี่ยชิงชิงเอาไว้ตลอด,เพื่อปลอบนาง,ขณะที่ก้มหน้าลง,ตอนนี้นางดีขึ้นแล้ว,เห็นนางที่ใบหน้าแดงระเรื่อ,จงซานที่ปล่อยมือทันที.
"ดีขึ้นแล้วรึยัง?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"อืม!"เนี่ยชิงชิงพยักหน้า.
ทว่าอย่างไรก็ตามกลับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเมืองหลี่โห่วเซิ่งนั่น,ก็ทำให้เนี่ยชิงชิงใบหน้าซีดเซียวไปเลยทีเดียว.
"ไว้ช่วยเหลืออู๋จิวเทียนได้ค่อยพูดกันอีกครั้งเถอะ!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
20 วันหลังจากนั้น,จงซานก็ได้มาหยุดยังเกาะแห่งหนึ่ง,เกาะแห่งนี้เป็นป่าทึบที่กว้างใหญ่ไพศาล,มีเหล่าอีกามากมายกระจายไปทั่วบนฟ้าและในป่า,อีกาทมิฬ,อีกาเพลิง,อีกาเหมันตร์,ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าอีกานั่นเอง.
"สถานที่แห่งนี้คืออูเฉา(รังอีกา)
ก่อนหน้านี้เป็นรังใหญ่ของเผ่าอีกา,ทว่าหลังจากที่เผ่าอีกานั้นได้เป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าสุ่ยแล้ว,พวกเขาส่วนมากก็ย้ายออกไป,ทว่าที่นี่ก็ยังนับเป็นอีกที่อยู่ของพวกเขา.
"ฝ่าบาท,ท่านกำลังจะบอกว่าอู๋หวน,กุยโซวและลู่กุยเทียนได้มาที่นี่เพื่อรักษาตัวก่อนระหว่างทางอย่างงั้นรึ?"หวังคูกล่าวถาม.
"อืม,พวกเขาได้รับบาดเจ็บหนัก,จำเป็นต้องฟื้นฟูก่อนกลับ,ไม่เช่นนั้นอาจจะพบกับอันตรายที่คาดไม่ถึง! ทว่าที่นี่,คือรังของพวกเขา!
ด้วยเชาว์ปัญญาของพวกเขา,มีเพียงแค่ที่นี่ที่พวกเขาพอจะวางใจได้!"จงซานแค่นเสียง.
เห็นจากท่าทางของจงซานแล้ว,หวังคูที่เห็นจงซานแสดงท่าทางดูแคลนสามระดับสวรรค์แท้เป็นอย่างมาก,ทว่าหวังคูไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด.
"อู๋โหลว,เจ้าอยู่ที่นี่ปกป้องเนี่ยชิงชิงให้ดี,หวังคู,ตามข้ามา!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"อ๋องหงส์เพลิงอู๋โหลวที่ตอบรับในทันที.
"ระวังด้วย!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"อืม!โปรดวางใจ!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,จงซานก็นำหวังคูพุ่งตรงเข้าไปในด้านทันที.
ลึกเข้าไปในป่าทิศ,มีภูเขาไฟขนาดใหญ่,ภายในภูเขาไฟนั้นมีอีกามากมายปกคลุมบินไปรอบๆ,ที่ด้านในนั้นมีสิ่งก่อสร้างมากมาย,อสูรอีกาที่สามารถเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้,ดูเหมือนว่าจะอาศัยอยู่ในปากภูเขาไฟ,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเคารพ.
ในปล่องภูเขาไฟนั้นมีลาวาที่เอ่อล้นเดือดปุดๆ,ทว่าที่ใจกลางลาวานั้นมีเกาะแห่งหนึ่งลอยอยู่,เป็นเกาะที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,มันไม่หลอมละลายไปด้วยความร้อนของลาวา.
บนเกาะนั้นมีปราสาทขนาดใหญ่ตั้งอยู่,และที่ด้านหน้านั้นมีป้ายศิลาขนาดใหญ่.
และมีอักษรลอยอยู่,"ตำหนักอู๋หวง"
ภายในตำหนักอู๋หวงนั้น,ในเวลานี้มีคนสี่คนนั่งอยู่.
อู๋หวน,กุยโซวและลู่กุยเทียน,คนทั้งสามที่นั่งอยู่คนล่ะมุม,พร้อมกับบำเพ็ญควบคุมลมหายใจ,ทั่วร่างกายของพวกเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผล,เวลานี้กำลังฟื้นฟูอยู่.
ทว่าที่ตรงกลางพวกเขานั้นก็คืออู๋จิวเทียน.
อย่างไรก็ตาม,อู๋จิวเทียนในเวลานี้อยู่ในกรงขนาดใหญ่สีทอง,กรงสีทองที่ปลดปล่อยแสงสีทองแผ่ออกมา,อากาศที่หนาแน่นรวมตัวกัน,กักกันไม่ให้อู๋จิวเทียนสามารถขยับได้.
ผมของอู๋จิวเทียนที่กระเซอะกระเซิง,ท่าทางอิดโรย,บนใบหน้าของนางมีบาดแผลด้วย,ในเวลานี้ไม่สามารถฟื้นฟูได้,อู๋จิวเทียนที่นั่งสมาธิ,พยายามควบคุมหายใจ,ดูเหมือนว่ากำลังต่อต้านการกักขังนี้อยู่,บนหน้าผากของนางมีอักษรสีม่วง,เป็นอักขระเหยาส่องประกายแสงออกมาเป็นรยะ.
ใบหน้าของอู๋จิวเทียน,ถูกผนึกด้วยอักษรเหยาบนหน้าผากนั่นเอง,อักษรเหยาที่ราวกับว่าสะกดนางเอาไว้,แม้นว่านางจะพยายามขับมันออกมา,หากแต่ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย.
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่อู๋จิวเทียนพยายามขับอักษรเหยาออกจากร่าง,ทว่ากลับไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย.
ในเวลานี้,อู๋จิวเทียนที่ลืมตาขึ้นมา,ขณะที่อูหวนกำลังจดจ้องอู๋จิวเทียน,สายตาของเขาที่หื่นกระหาย,เต็มไปด้วยความใคร่,ก่อนที่จะหันหน้าขึ้นไปมองบนหน้าผากของอู๋จิวเทียน,ที่มีอักษร
เหยาผนึกอยู่.
"ลู่กุยเทียน,ไท่จื่อของเจ้า,ไท่จื่อเหล่ยเทียน,เป็นใครมาจากใหนกัน?"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ลู่กุยเทียนที่อยู่ไม่ไกลที่ลืมตาขึ้นมา,ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"
"คิดว่าอย่างไรรึ?
ข้าเห็นว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนนับว่าเป็นอสุกายความสามารถ! เขายังซ่อนอะไรเอาไว้อีกกัน? ครั้งนี้หากไม่ไช่เพราะเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเสนอชื่อเขา,ข้าคงไม่รู้ว่าเขาจะร้ายกาจขนาดนี้,ในกลุ่มของพวกเรา,เขากลับเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,ต้องรู้ด้วยว่าแม้แต่เต๋าจวินเซิ่งหย๋ายังได้รับบาดเจ็บ,แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลยอย่างงั้นรึ?"อูหวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ในเวลานั้น,กุยโซวที่ลืมตาขึ้นมา,พร้อมกับกล่าวออกมว่า,"เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ,เพราะว่าเนี่ยฟ่านเฉิงนั้นตั้งใจเล็งไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่ได้สนใจคนอื่นด้วยซ้ำ!"
"ทว่าพวกเรากับได้รับบาดเจ็บ,ทว่าเขาไม่เป็นไรเลยรึ?
แม้แต่,ยังสามารถจับตัวอู๋จิวเทียนได้ด้วยซ้ำ,หากไม่เพราะเขา,ใช้อักขระพิเศษสะกดอู๋จิวเทียนไว้,จนทำให้นางไม่สามารถขยับได้,ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถจับนางมาได้!"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อู๋หวน,ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าได้คิดจะทำอะไรกับอู๋จิวเทียนดีกว่า!"กุยโซวที่จับจ้องมองไปยังอู๋หวน.
อู๋หวนที่ไม่สนใจกุยโซวแม้แต่น้อย,ทว่าจับจ้องมองไปยังอู๋จิวเทียน,ใบหน้าของเขาที่หื่นกระหายเผยออกมาปิดไม่มิดแม้แต่น้อย,"ไท่จื่อเหล่ยเทียนจับอู๋จิวเทียนใส่กงเพื่อจะให้ไปเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างงั้นรึ?
ช่างน่าเสียดาย,ทำไมข้าไม่มีโชคขนาดนั้น!"
"พลังกักกันของเหล่ยเทียนนั้นเจ้าไม่สามารถคลายมันได้!"ลู่กุยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"จริงรึ?
แล้วกับขังอู๋จิวเทียนเอาไว้ทำไมกัน?"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าคิดว่าการที่เขาเดินทางไปยังเกาะหงเพลิงนั้น,บางที่เพราะต้องการกำราบหงส์เพลิงทั้งหมด!"กุยโซวที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เป็นไปไม่ได้,เผ่าหงเพลิงเป็นเผ่าพันธ์ที่หัวรั้น,ยกเว้นจื่อจุ้นหงเพลิง,พวกเขาไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน!"ลู่กุยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"เพราะเรื่องดังกล่าวเขาจึงได้จับจื่อจุ้นหงเพลิงมาอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าเขากำลังจะทำให้จื่อจุ้นหงเพลิงเป็นทาสหรอกรึ? เช่นนั้นเหล่าหงเพลิงมีรึที่จะไม่เชื่อฟัง?"อู๋หวนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"แต่ว่า,ข้าคิดว่าเรื่องมันไม่น่าจะง่ายดายขนาดนั้น! มีอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดอยู่."ลู่กุยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ง่ายดาย?
ตรงใหนที่เรียกว่าง่ายดาย?"กุยโซวที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน.
"เนี่ยฟ่านเฉิน,ตายง่ายดายขนาดนั้นเลยรึ?!"ลู่กุยเทียนที่กำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดไปมา.
"ทว่าเขาก็ตายไปจริงๆ,ถูกทำลายทั้งร่างและวิญญาณ,เจ้าเองก็เห็นด้วยตัวเอง,ว่าเขาแตกสลายไปต่อหน้าพวกเรา,หายไปจากอากาศ! นอกจากนี้ยังสร้างบาดแผลหนักให้กับเต๋าจวินเซิ่งหย๋าอีก!"กุยโซวที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้รับบาดเจ็บหนักจริงๆรึ?
บางทีนะ!"ลู่กุยเทียนที่ถอนหายใจเบาๆ.
ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,ทันใดนั้น,คนทั้งสามต้องขมวดคิ้วหดเกร็งขึ้นมาทันที,จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
บนท้องฟ้าในเวลานี้,กลายเป็นความมืดมิด,เมฆดำทมิฬที่ปกคลุมพื้นที่รอบๆหนาแน่นไปหมด.
เหล่าภูติผีมากมายที่กำลังล่องลอยบนท้องฟ้า,ท้องฟ้าที่กลายเป็นความมืดมิดน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
"หวังคู?"กุยโซวที่ขมวดคิ้วจดจำพลังดังกล่าวนี้ได้ทันที.
ร่างของคนทั้งสามที่เคลื่อน
อีกามากมายที่กำลังส่งเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่ง,ท้องฟ้าในเวลานี้ปรากฏพลังสองสายที่กำลังเข้าปะทะกัน.
เป็นจงซานและหวังคูนั่นเอง,จงซานที่ยังไม่ลงมือ,ทว่าปล่อยให้หวังคูลงมือ,หวังคูที่ใช้ทักษะเทียน,ทำให้ฟ้าดินรอบๆเต็มไปด้วยความมืดมิด,ปราณหยินที่กระจายไปทั่วเกาะแห่งนี้.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก!"
บนพื้นดินในเวลานี้,ปรากฏเสียงของผืนปฐพีที่แยกออกจากกัน,ก่อนที่จะปรากฏโครงกระดูกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมามากมายผุดขึ้นมาจากพื้น.
เหล่าโครงกระดูกอีกามากมาย,และยังมีโครงกระดูกรูปมนุษย์ด้วย,ปราณหยินที่อบอวลไปทุกทิศ,ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใดก็เต็มไปด้วยความมืดมิดดำมืด.
เหล่าอีกามากมายที่เห็นคราแรก,พวกมันเต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
เหล่าโครงกระดูกที่ผุดขึ้นมาจากพื้นดินนั้น,ต่างก็เป็นบรรพชนรุ่นเก่าๆของมันที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหวังคูปลุกขึ้นมาได้.
หวังคูคือราชาโครงกระดูก,แน่นอนว่าการควบคุมโครงกระดูกย่อมแข็งแกร่งกว่าเซียนเซิงซือ! ด้วยพลังของเขา,ทำให้โครงกระดูกมากมายที่ผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดิน.
อีกกาโครงกระดูดที่สะบัดปีก,บินขึ้นมาบนท้องฟ้าได้อย่างคาดไม่ถึง.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,อีกาไร้ขนหากแต่บินได้,เป็นเรื่องที่น่าหวาดผวาเป็นอย่างมาก.
"ค้นให้ทั่ว!"จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
"ครับ!"หวังคูที่พยักหน้ารับ.
อีกาโครงกระดูกมากมายที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
อีกาเพลิงกลุ่มหนึ่งที่ออกมาโจมตีโครงกระดูก,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวบนท้องฟ้า,อีกาโครงกระดูกไม่น้อยที่ถูกทำลายไป.
พื้นที่แห่งนี้,แม้นว่าอีกาเป็นจะมีมากมาย,ทว่าอีกาโครงกระดูกที่ถูกฝังอยู่ก็มีมากเช่นกัน,อู๋เฉามีบรรพชนของเหล่าอีกามากมายฝังอยู่,ต้องบอกเลยว่ามากมายนับไถ้วนทีเดียว,ในเวลานี้มันถูกเรียกออกมาไม่หยุด,แม้นว่าจะถูกทำลายไปชุดแล้วชุดเล่าก็ตามที,อีกาโครงกระดูกเองก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงแม้แต่น้อย.
เกาะแห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยปราณแห่งความตาย.
ในเวลาเดียวกัน,กุยโซว,ลู่กุยเทียนและอู๋หวนที่ปรากฏตัวออกมา,ลอยอยู่บนอากาศที่ไกลออกไป,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังหวังคูและจงซาน.
"จงซาน,เจ้าหาญกล้ามาก!"ลู่กุยเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ข้ามาทำไม,เจ้าไม่รู้รึอย่างไร!"จงซานแค่นเสียงเย้ยลู่กุยเทียน.
พื้นที่รอบๆเกาะเวลานี้,เหล่าอีกาเป็นและเหล่าอีกาโครงกระดูกที่กำลังต่อสู้กัน,ส่วนจงซาน,หวังคู,กุยโซว,อู๋หวนและลู่กุยเทียนหาได้สนใจ,พวกเขาทั้งหมดที่กำลังจับจ้องมองกันอย่างจริงจัง.
Chapter 677 Is this bureau?
这是个局?
นี่คือแผนการรึไม่?
ระหว่างทางนั้น,จงซานที่ปลอบใจเนี่ยชิงชิง,ทำให้นางดีขึ้นช้าๆ,นางที่จดจ้องมองจงซานซึ่งเขาได้กุมมือของนางเอาไว้แน่น,ใบหน้าของเนี่ยชิงชิงที่เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ,ไม่ขัดขืน,ซ้ำยังลอบมองเขาเรื่อยๆอีกด้วย.
ทว่าระหว่างนี้จงซานที่กำลังอยู่ในโลกแห่งความคิด,ครุ่นคิดถึงเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นหลายอย่าง,แม้นว่ามันจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ทว่าก็ยังทำให้จงซานรู้สึกสงสัยในหลายๆเรื่องเช่นกัน.
จงซานที่รู้สึกแปลกประหลาด,ตั้งแต่ที่เนี่ชิงชิงเดินทางไปหาเขาที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว,ราวกับพวกเขารับรู้อยู่แล้วว่า,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหรี่จะล่มสลาย,เนี่ยฟ่ายเฉินตกตายแล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานที่พยายามครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด.
นี่คือแผนการ!
ยังมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่อย่างไม่ธรรมดาแน่นอน,ทว่า,นี่คือแผนการจริงๆรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด,หากว่านี้เป็นแผนการแล้วล่ะก็,นับว่าเป็นแผนการที่ไม่ธรรมดาเลย! นอกจากนี้,ตัวเขาเองก็ยังถูกลากเข้ามาในแผนการนี้ด้วยรึ?
จงซานที่ไม่สามารถอธิบายเหตุผลทั้งหมดได้,จำเป็นต้องมีข้อมูลมากกว่านี้,ฟังจากหงส์เพลิงแล้ว,ยังมีหลายเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล,ดูเหมือนว่าจะต้องสอบถามจื่อจุ้นหงส์เพลิงอู๋จิวเทียนอย่างเดียวแล้ว!
หลังจากครุ่นคิดนานสองนาน,จงซานก็สูดหายใจลึก.
ในเวลาเดียวกัน,จงซานที่กุมมือของเนี่ยชิงชิงเอาไว้ตลอด,เพื่อปลอบนาง,ขณะที่ก้มหน้าลง,ตอนนี้นางดีขึ้นแล้ว,เห็นนางที่ใบหน้าแดงระเรื่อ,จงซานที่ปล่อยมือทันที.
"ดีขึ้นแล้วรึยัง?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"อืม!"เนี่ยชิงชิงพยักหน้า.
ทว่าอย่างไรก็ตามกลับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเมืองหลี่โห่วเซิ่งนั่น,ก็ทำให้เนี่ยชิงชิงใบหน้าซีดเซียวไปเลยทีเดียว.
"ไว้ช่วยเหลืออู๋จิวเทียนได้ค่อยพูดกันอีกครั้งเถอะ!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
20 วันหลังจากนั้น,จงซานก็ได้มาหยุดยังเกาะแห่งหนึ่ง,เกาะแห่งนี้เป็นป่าทึบที่กว้างใหญ่ไพศาล,มีเหล่าอีกามากมายกระจายไปทั่วบนฟ้าและในป่า,อีกาทมิฬ,อีกาเพลิง,อีกาเหมันตร์,ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าอีกานั่นเอง.
"สถานที่แห่งนี้คืออูเฉา(รังอีกา)
ก่อนหน้านี้เป็นรังใหญ่ของเผ่าอีกา,ทว่าหลังจากที่เผ่าอีกานั้นได้เป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าสุ่ยแล้ว,พวกเขาส่วนมากก็ย้ายออกไป,ทว่าที่นี่ก็ยังนับเป็นอีกที่อยู่ของพวกเขา.
"ฝ่าบาท,ท่านกำลังจะบอกว่าอู๋หวน,กุยโซวและลู่กุยเทียนได้มาที่นี่เพื่อรักษาตัวก่อนระหว่างทางอย่างงั้นรึ?"หวังคูกล่าวถาม.
"อืม,พวกเขาได้รับบาดเจ็บหนัก,จำเป็นต้องฟื้นฟูก่อนกลับ,ไม่เช่นนั้นอาจจะพบกับอันตรายที่คาดไม่ถึง! ทว่าที่นี่,คือรังของพวกเขา!
ด้วยเชาว์ปัญญาของพวกเขา,มีเพียงแค่ที่นี่ที่พวกเขาพอจะวางใจได้!"จงซานแค่นเสียง.
เห็นจากท่าทางของจงซานแล้ว,หวังคูที่เห็นจงซานแสดงท่าทางดูแคลนสามระดับสวรรค์แท้เป็นอย่างมาก,ทว่าหวังคูไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด.
"อู๋โหลว,เจ้าอยู่ที่นี่ปกป้องเนี่ยชิงชิงให้ดี,หวังคู,ตามข้ามา!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"อ๋องหงส์เพลิงอู๋โหลวที่ตอบรับในทันที.
"ระวังด้วย!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"อืม!โปรดวางใจ!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,จงซานก็นำหวังคูพุ่งตรงเข้าไปในด้านทันที.
ลึกเข้าไปในป่าทิศ,มีภูเขาไฟขนาดใหญ่,ภายในภูเขาไฟนั้นมีอีกามากมายปกคลุมบินไปรอบๆ,ที่ด้านในนั้นมีสิ่งก่อสร้างมากมาย,อสูรอีกาที่สามารถเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้,ดูเหมือนว่าจะอาศัยอยู่ในปากภูเขาไฟ,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเคารพ.
ในปล่องภูเขาไฟนั้นมีลาวาที่เอ่อล้นเดือดปุดๆ,ทว่าที่ใจกลางลาวานั้นมีเกาะแห่งหนึ่งลอยอยู่,เป็นเกาะที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,มันไม่หลอมละลายไปด้วยความร้อนของลาวา.
บนเกาะนั้นมีปราสาทขนาดใหญ่ตั้งอยู่,และที่ด้านหน้านั้นมีป้ายศิลาขนาดใหญ่.
และมีอักษรลอยอยู่,"ตำหนักอู๋หวง"
ภายในตำหนักอู๋หวงนั้น,ในเวลานี้มีคนสี่คนนั่งอยู่.
อู๋หวน,กุยโซวและลู่กุยเทียน,คนทั้งสามที่นั่งอยู่คนล่ะมุม,พร้อมกับบำเพ็ญควบคุมลมหายใจ,ทั่วร่างกายของพวกเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผล,เวลานี้กำลังฟื้นฟูอยู่.
ทว่าที่ตรงกลางพวกเขานั้นก็คืออู๋จิวเทียน.
อย่างไรก็ตาม,อู๋จิวเทียนในเวลานี้อยู่ในกรงขนาดใหญ่สีทอง,กรงสีทองที่ปลดปล่อยแสงสีทองแผ่ออกมา,อากาศที่หนาแน่นรวมตัวกัน,กักกันไม่ให้อู๋จิวเทียนสามารถขยับได้.
ผมของอู๋จิวเทียนที่กระเซอะกระเซิง,ท่าทางอิดโรย,บนใบหน้าของนางมีบาดแผลด้วย,ในเวลานี้ไม่สามารถฟื้นฟูได้,อู๋จิวเทียนที่นั่งสมาธิ,พยายามควบคุมหายใจ,ดูเหมือนว่ากำลังต่อต้านการกักขังนี้อยู่,บนหน้าผากของนางมีอักษรสีม่วง,เป็นอักขระเหยาส่องประกายแสงออกมาเป็นรยะ.
ใบหน้าของอู๋จิวเทียน,ถูกผนึกด้วยอักษรเหยาบนหน้าผากนั่นเอง,อักษรเหยาที่ราวกับว่าสะกดนางเอาไว้,แม้นว่านางจะพยายามขับมันออกมา,หากแต่ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย.
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่อู๋จิวเทียนพยายามขับอักษรเหยาออกจากร่าง,ทว่ากลับไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย.
ในเวลานี้,อู๋จิวเทียนที่ลืมตาขึ้นมา,ขณะที่อูหวนกำลังจดจ้องอู๋จิวเทียน,สายตาของเขาที่หื่นกระหาย,เต็มไปด้วยความใคร่,ก่อนที่จะหันหน้าขึ้นไปมองบนหน้าผากของอู๋จิวเทียน,ที่มีอักษร
เหยาผนึกอยู่.
"ลู่กุยเทียน,ไท่จื่อของเจ้า,ไท่จื่อเหล่ยเทียน,เป็นใครมาจากใหนกัน?"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ลู่กุยเทียนที่อยู่ไม่ไกลที่ลืมตาขึ้นมา,ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"
"คิดว่าอย่างไรรึ?
ข้าเห็นว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนนับว่าเป็นอสุกายความสามารถ! เขายังซ่อนอะไรเอาไว้อีกกัน? ครั้งนี้หากไม่ไช่เพราะเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเสนอชื่อเขา,ข้าคงไม่รู้ว่าเขาจะร้ายกาจขนาดนี้,ในกลุ่มของพวกเรา,เขากลับเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,ต้องรู้ด้วยว่าแม้แต่เต๋าจวินเซิ่งหย๋ายังได้รับบาดเจ็บ,แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลยอย่างงั้นรึ?"อูหวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ในเวลานั้น,กุยโซวที่ลืมตาขึ้นมา,พร้อมกับกล่าวออกมว่า,"เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ,เพราะว่าเนี่ยฟ่านเฉิงนั้นตั้งใจเล็งไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่ได้สนใจคนอื่นด้วยซ้ำ!"
"ทว่าพวกเรากับได้รับบาดเจ็บ,ทว่าเขาไม่เป็นไรเลยรึ?
แม้แต่,ยังสามารถจับตัวอู๋จิวเทียนได้ด้วยซ้ำ,หากไม่เพราะเขา,ใช้อักขระพิเศษสะกดอู๋จิวเทียนไว้,จนทำให้นางไม่สามารถขยับได้,ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถจับนางมาได้!"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อู๋หวน,ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าได้คิดจะทำอะไรกับอู๋จิวเทียนดีกว่า!"กุยโซวที่จับจ้องมองไปยังอู๋หวน.
อู๋หวนที่ไม่สนใจกุยโซวแม้แต่น้อย,ทว่าจับจ้องมองไปยังอู๋จิวเทียน,ใบหน้าของเขาที่หื่นกระหายเผยออกมาปิดไม่มิดแม้แต่น้อย,"ไท่จื่อเหล่ยเทียนจับอู๋จิวเทียนใส่กงเพื่อจะให้ไปเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างงั้นรึ?
ช่างน่าเสียดาย,ทำไมข้าไม่มีโชคขนาดนั้น!"
"พลังกักกันของเหล่ยเทียนนั้นเจ้าไม่สามารถคลายมันได้!"ลู่กุยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"จริงรึ?
แล้วกับขังอู๋จิวเทียนเอาไว้ทำไมกัน?"อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าคิดว่าการที่เขาเดินทางไปยังเกาะหงเพลิงนั้น,บางที่เพราะต้องการกำราบหงส์เพลิงทั้งหมด!"กุยโซวที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เป็นไปไม่ได้,เผ่าหงเพลิงเป็นเผ่าพันธ์ที่หัวรั้น,ยกเว้นจื่อจุ้นหงเพลิง,พวกเขาไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน!"ลู่กุยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"เพราะเรื่องดังกล่าวเขาจึงได้จับจื่อจุ้นหงเพลิงมาอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าเขากำลังจะทำให้จื่อจุ้นหงเพลิงเป็นทาสหรอกรึ? เช่นนั้นเหล่าหงเพลิงมีรึที่จะไม่เชื่อฟัง?"อู๋หวนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"แต่ว่า,ข้าคิดว่าเรื่องมันไม่น่าจะง่ายดายขนาดนั้น! มีอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดอยู่."ลู่กุยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ง่ายดาย?
ตรงใหนที่เรียกว่าง่ายดาย?"กุยโซวที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน.
"เนี่ยฟ่านเฉิน,ตายง่ายดายขนาดนั้นเลยรึ?!"ลู่กุยเทียนที่กำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดไปมา.
"ทว่าเขาก็ตายไปจริงๆ,ถูกทำลายทั้งร่างและวิญญาณ,เจ้าเองก็เห็นด้วยตัวเอง,ว่าเขาแตกสลายไปต่อหน้าพวกเรา,หายไปจากอากาศ! นอกจากนี้ยังสร้างบาดแผลหนักให้กับเต๋าจวินเซิ่งหย๋าอีก!"กุยโซวที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้รับบาดเจ็บหนักจริงๆรึ?
บางทีนะ!"ลู่กุยเทียนที่ถอนหายใจเบาๆ.
ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,ทันใดนั้น,คนทั้งสามต้องขมวดคิ้วหดเกร็งขึ้นมาทันที,จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
บนท้องฟ้าในเวลานี้,กลายเป็นความมืดมิด,เมฆดำทมิฬที่ปกคลุมพื้นที่รอบๆหนาแน่นไปหมด.
เหล่าภูติผีมากมายที่กำลังล่องลอยบนท้องฟ้า,ท้องฟ้าที่กลายเป็นความมืดมิดน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
"หวังคู?"กุยโซวที่ขมวดคิ้วจดจำพลังดังกล่าวนี้ได้ทันที.
ร่างของคนทั้งสามที่เคลื่อน
”~~!”
อีกามากมายที่กำลังส่งเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่ง,ท้องฟ้าในเวลานี้ปรากฏพลังสองสายที่กำลังเข้าปะทะกัน.
เป็นจงซานและหวังคูนั่นเอง,จงซานที่ยังไม่ลงมือ,ทว่าปล่อยให้หวังคูลงมือ,หวังคูที่ใช้ทักษะเทียน,ทำให้ฟ้าดินรอบๆเต็มไปด้วยความมืดมิด,ปราณหยินที่กระจายไปทั่วเกาะแห่งนี้.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก!"
บนพื้นดินในเวลานี้,ปรากฏเสียงของผืนปฐพีที่แยกออกจากกัน,ก่อนที่จะปรากฏโครงกระดูกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมามากมายผุดขึ้นมาจากพื้น.
เหล่าโครงกระดูกอีกามากมาย,และยังมีโครงกระดูกรูปมนุษย์ด้วย,ปราณหยินที่อบอวลไปทุกทิศ,ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใดก็เต็มไปด้วยความมืดมิดดำมืด.
”~~~!”
เหล่าอีกามากมายที่เห็นคราแรก,พวกมันเต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
เหล่าโครงกระดูกที่ผุดขึ้นมาจากพื้นดินนั้น,ต่างก็เป็นบรรพชนรุ่นเก่าๆของมันที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหวังคูปลุกขึ้นมาได้.
หวังคูคือราชาโครงกระดูก,แน่นอนว่าการควบคุมโครงกระดูกย่อมแข็งแกร่งกว่าเซียนเซิงซือ! ด้วยพลังของเขา,ทำให้โครงกระดูกมากมายที่ผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดิน.
อีกกาโครงกระดูดที่สะบัดปีก,บินขึ้นมาบนท้องฟ้าได้อย่างคาดไม่ถึง.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,อีกาไร้ขนหากแต่บินได้,เป็นเรื่องที่น่าหวาดผวาเป็นอย่างมาก.
"ค้นให้ทั่ว!"จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
"ครับ!"หวังคูที่พยักหน้ารับ.
อีกาโครงกระดูกมากมายที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
”~~!”
อีกาเพลิงกลุ่มหนึ่งที่ออกมาโจมตีโครงกระดูก,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวบนท้องฟ้า,อีกาโครงกระดูกไม่น้อยที่ถูกทำลายไป.
พื้นที่แห่งนี้,แม้นว่าอีกาเป็นจะมีมากมาย,ทว่าอีกาโครงกระดูกที่ถูกฝังอยู่ก็มีมากเช่นกัน,อู๋เฉามีบรรพชนของเหล่าอีกามากมายฝังอยู่,ต้องบอกเลยว่ามากมายนับไถ้วนทีเดียว,ในเวลานี้มันถูกเรียกออกมาไม่หยุด,แม้นว่าจะถูกทำลายไปชุดแล้วชุดเล่าก็ตามที,อีกาโครงกระดูกเองก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงแม้แต่น้อย.
เกาะแห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยปราณแห่งความตาย.
ในเวลาเดียวกัน,กุยโซว,ลู่กุยเทียนและอู๋หวนที่ปรากฏตัวออกมา,ลอยอยู่บนอากาศที่ไกลออกไป,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังหวังคูและจงซาน.
"จงซาน,เจ้าหาญกล้ามาก!"ลู่กุยเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ข้ามาทำไม,เจ้าไม่รู้รึอย่างไร!"จงซานแค่นเสียงเย้ยลู่กุยเทียน.
พื้นที่รอบๆเกาะเวลานี้,เหล่าอีกาเป็นและเหล่าอีกาโครงกระดูกที่กำลังต่อสู้กัน,ส่วนจงซาน,หวังคู,กุยโซว,อู๋หวนและลู่กุยเทียนหาได้สนใจ,พวกเขาทั้งหมดที่กำลังจับจ้องมองกันอย่างจริงจัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น