Immortality Chapter 320 The might of Ninth Grade ominous blade
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 320 ความร้ายกาจของดาบปิศาจขั้นที่ 9
Chapter 320 The might of Ninth Grade ominous blade
九品凶刀的威力
ความร้ายกาจของดาบปิศาจขั้นที่ 9
30 คน,ตอนนี้ถูกกักเอาไว้ในม่านสีแดง,ทว่ายังบางคนก็สามารถเคลื่อนที่ได้,ทว่าเป็นไปด้วยความยากลำบาก.
ตรงตำแหน่งทิศตะวันตกตอนนี้มังกรทองขนาดใหญ่,ที่เลื้อยไปมาด้านนอก,ร่างกายที่ปะทุพลังสีทองออกมา,ปราณสีทองมีพลังที่น่าเกรงขามไม่น้อย..
ทว่าปราณสีทองกับไม่สามารถผ่านร่างสีโลหิตลงมาได้.
มังกรทองยักษ์ก็คือจื้อจุ้นมังกรสวรรค์นั่นเอง,ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,กระแทกไปยังทะเลโลหิต,เวลานี้ทะเลโลหิตกำลังควบแน่นตัวเองกลายเป็นรูปร่างขึ้นมา,ร่างๆหนึ่งมีมีขนาดรัศมีร้อยเมตร,ท้ายที่สุดก็กลายเป็นศีรษะขนาดใหญ่ขึ้น,เป็นศีรษะที่เชื่อมกับทะเลโลหิต,พร้อมกับค่อยๆปรากฏเป็นเส้นโลหิตกระจายตัวไปรอบๆ,ดูน่าเกียจน่ากลัวเป็นอย่างมาก.
"โฮกกกกก!"
ร่างโลหิตที่คำรามเลียนแบบตามจื่อจุ้นมังกรสวรรค์.
"โฮกกกกก!"
ร่างโลหิตกำลังศึกษาการคำรามอยู่.
เหมือนกันเป็นอย่างมาก,กับการคำรามของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์,ร่างโลหิตที่ทำการเลียนแบบเขาในทุกๆท่วงท่า.
จื่อจุ้นมังกรสวรรค์นั้นคือมังกรที่สูงศักดิ์,ส่วนอสุรกายปิศาจที่มีแต่ศีรษะ,ดังนั้นการโจมตีของร่างอสุรกายโลหิตจึงไม่ได้ผล,ทว่ามันได้คลื่นพลังการคำรามกับพุ่งโจมตีไปยังกลุ่มของผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้คนอื่นๆแทน.
ด้วยการเลียนแบบการคำรามของมังกร,สร้างการโจมตีด้วยเคลื่อนเสียงยิงออกไปยังกลุ่มผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,เดิมทีก็ยากที่จะป้องกันอยู่แล้ว,ทว่ามันได้เพิ่มพลังโจมตีอีกหลายเท่า,เพียงแค่คลื่นเสียงของมันที่ปล่อยออกไปก็เกิดเรื่องสยองขวัญขึ้นมาในทันที,ร่างของผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่บิดเบี้ยวระเบิดออกมาในทันที.
การโจมตีของร่างโลหิตนั้น,รุนแรงเป็นอย่างมาก.
ผู้ฝึกตนคนดังกล่าวถูกสูบโลหิตออกมาอย่างรวดเร็ว,จากนั้นวิญญาณเทวะของพวกเขาที่พยายามหนี,ทว่าหลังจากที่ร่างโลหิตปล่อยเคลื่อนโลหิตออกไปอีกรอบ,ดวงวิญญาณเทวะก็ถูกร่างโลหิตทำลายไปในทันทีเช่นกัน.
ทุกคนที่หวาดผวา,กำจัดอสุรกายปิศาจอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้นอกเหนือจากจื่อจุ้นมังกรสวรรค์,ใครที่จะกล้าคิดสังหารอสุรกายปิศาจล่ะ?
น่าหวาดกลัวนัก,อสุรกายปิศาจ,เติบโตเร็วเกินไปแล้ว,พลังของมันเพิ่มขึ้นเร็วจนเกินระดับ,เหนือกว่าระดับจักรพรรดิแท้,มันไม่ได้หวาดกลัวระดับจักรพรรดิแท้แล้ว,ทั้งที่ผ่านมาแค่ครึ่งปีเท่านั้น,ใต้หล้าแห่งนี้ใครจะเป็นคู่มือมันได้กัน?
เวลานี้มันมีพลังที่ต่อต้านสวรรค์แล้วไม่ใช่รึ?
ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ถูกมันสังหารได้อย่างง่ายดาย,เวลานี้ภายในใจของทุกคนที่หนักอึ้ง,มีเพียงแค่จงซาน,ที่รู้สึกเสียดาย.
ช่างน่าเสียดายนัก,เจ้าอสุรกายปิศาจเจ้าไม่ต้องการดูดซับดวงวิญญาณเทวะ,ทำไมเจ้าไม่มอบให้ข้า,เสียของชะมัด!
อย่างไรก็ตาม,การอยู่ที่ตรงนี้ก็ไม่ใช่แผนที่ดีนัก,แม้ว่าคำกล่าวที่จินฉานกล่าว่าจีวรไหมม่วงนั้นจะใช้การได้ดี,ทว่าจงซานเองก็ไม่ได้เชื่อใจจินฉานมากมายนัก! อสุรกายตนนี้อาจจะมีวิธีโจมตีเขาก็ได้,หรือบางทีเขาจะปลอดภัย,ทว่าอาต้าและจื่อเห่าล่ะ?
เขาจะต้องหาทางออกในเรื่องนี้.
ทำอย่างไรดี?
จงซานที่ชำเลืองมองออกไป,พลังจิตที่หน้าผากที่แผ่พุ่งไปยังดวงตาในทันที.
พร้อมกับนำดาบยักษ์ออกมา.
อาต้าและจื่อเห่า,แม้ว่าจะกระวนกระวานใจ,ทว่าเห็นจงซานที่นำดาบวิเศษระดับสามออกมา,ก็ทำให้ประหลาดใจเช่นกัน.
ดวงตาของจงซาน,ที่มองกฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพี,ฉีกกระชากโชคชะตาจ้องมองหาร่องรอย,กฎเกณฑ์ที่ปรากฏขึ้นและหายไปเป็นระยะๆ.
ที่ทิศทางหนึ่งปราณดาบขนาด 30
เมตรก็พุ่งออกไป,อย่างหนักหน่วงรุนแรง.
ยกเว้นจื่อจุ้นมังกรสวรรค์,คนอื่นๆที่ยังอยู่ในม่านพลัง,ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นประกายแสงปราณดาบของจงซานได้.
ทุกคนที่มองเห็นจงซาน,ปล่อยปราณดาบขนาดสามสิบเมตรออกมา,ทุกคนต่างเบ้ปากให้,กำลังคิดอะไรอยู่....,ต้องการจะแสดงอะไร?
ไม่มีใครให้ค่าจงซานแม้แต่น้อย.
บัญญัติสวรรค์!
วายุเฉือน!
ภายใต้คมดาบ,กระแสลมที่ปิดกั้นต่างเปิดออก,ม่านโลหิตที่แตกสลายกลายเป็นผงไปตามสายลม.
อาต้าและจื่อเห่าที่เผยสีหน้าตื่นตะลึง,ด้วยการที่จงซานเปิดช่องขึ้น.
พวกเขาสามารถเคลื่อนที่ไปตามช่องที่เปิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว.
เกิดเป็นช่องว่างขึ้น! ทุกคนที่ตะลึงงันสั่นไปถึงจิตวิญญาณ.
หลายๆคนที่เห็นสถานการณ์ดังกล่าว,พวกเขาที่ตกใจที่จงซานสามารถเคลื่อนที่ไปด้านหน้าได้อีก.
ทะเลโลหิตที่กักขังพวกเขา,แม้แต่เหล่าผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ยังเคลื่อนที่ไปด้านหน้าอย่างยากลำบาก,ทว่าหลังจากที่จงซานปล่อยปราณดาบออกมา,ทำให้อาต้าและจื่อเห่าสามารถเคลื่อนที่ไปด้านหน้าได้อย่างรวดเร็ว.
หลังจากที่อสุรกายปิศาจและจื่อจุ้นมกังกสวรรค์ที่ต่างก็คำรามเข้าปะทะกัน,ตอนนี้ต่างก็หยุดนิ่ง,ที่ด้านหน้าของอาต้า,มีการโจมตีทางพลังวิญญาณอยู่!
"โฮกกกกก!"
ในเวลาต่อมา,คนทั้งคู่ที่คำรามออกมาพร้อมๆกัน.
จื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่ระเบิดประกายสีสีทอง,หางมังกรที่สะบัดอย่างรุนแรง,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างโคลนของมังกรสวรรค์ปรากฏขึ้นมาสิบร่าง,กงเล็บมังกรเริ่มพุ่งฉีกร่างโลหิตของอสุรกายปิศาจ.
ทว่าร่างโลหิตนั้นไม่มีรูปร่างที่แท้จริง,แม้ว่าจะถูกฉีกกระชากก็กลับคืนดังเดิมอยู่ดี,แต่แล้วร่างโคลนทั้งสิบก็ระเบิดตัวเอง,ม้วนกวาดไปยังร่างโลหิต,ฉีกกระชากร่างระเหิดร่างของอสุรกายโลหิตไปเล็กน้อย..
"ซี่ๆๆๆๆ"
พลังที่แข็งแกร่งของร่างโลหิตจำลองที่แยกออกมา,พริบตาเดียวนั้นระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.
ร่างแยกโลหิตที่แตกสลายระเหิดไป,อสุรกายปิศาจกลายเป็นโกรธเกรี้ยว,มันได้กระจายโลหิตออกไปทุกทิศทุกทาง,เหล่าผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ที่ซุ่มอยู่ถูกโจมตีไปในทันที.
ที่มุมหนึ่งนั้นเองก็ปรากฏร่างโลหิตเกิดขึ้น,ซึ่งม่านพลังของอาต้าและจื่อเห่าตอนนี้กำลังสั่นไหวไปมา,คนทั้งคู่รู้สึกเมื่อยล้า,อย่างไรก็ตาม,อสุรกายปิศาจตนนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,แม้ว่าจะเป็นเพียงพลังบางส่วนของมันก็ยังคงแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.
สองผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,ทำไมไม่รู้,พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจงซาน,ที่ระดับแกนทอง,กลับสามารถทนอยู่ได้,เป็นเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่จ้องมองไปด้านหน้า,ร่างโลหิตที่ดูลึกล้ำซับซ้อน.
หลังจากที่ทะเลโลหิตเข้าโจมตีเขา,จงซานก็พบโอกาส.
ดาบของเขาที่ยกขึ้น,เตรียมที่จะฟันออกไป.
กายาเทพอสูร!
ระดับสี่!
บัญญัติสวรรค์!
คลื่นตัด!
จงซานที่ใช้พลังเต็มที่,ใช้พลังสายฟ้าทั้งหมดที่มีปลดปล่อยออกไป.
"หอบๆๆ."
ราวกับผืนผ้าที่ถูกฉีก,เกิดร่องรอยบนทะเลโลหิตที่ถูกกรีดยาวออกไปในทันที,พุ่งตรงไปด้านหน้าไกลออกไปอย่างบ้าคลั่ง.
ก่อนที่จะไปหยุดที่ร่างโลหิตของอสุรกายปิศาจที่กำลังต่อสู้กับจื่อจุ้นมังกรสวรรค์อยู่.
ร่างโลหิตขนาดใหญ่ที่หยุดนิ่งไปในทันที.
"โฮ่กกกกก"
อสุรกายปิศาจตัวเล็กที่ระเบิดเสียงเจ็บปวดทรมาน.
ร่างของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ก็กำลังคำรามลั่งโจมตีออกมาด้วยเช่นกัน
,ทุกคนต่างก็จ้องมองออกไปยังรอยแยกซึ่งเห็นแสงตะวันที่ส่องลงมา.
อาต้าและจื่อเห่านำจงซานพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
เหล่าผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ที่อยู่ด้านใน,ขณะที่เห็นแสงตะวันส่องลงมา,พวกเขาที่ตื่นเต้น,เร่งรีบโจมตีสร้างช่องว่าง,ก่อนที่จะพุ่งทะลวงออกมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน.
จงซานออกมาด้านนอกแล้ว,ผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้หลายคนเองด้วยเช่นกัน,ส่วนร่างหลักของอสุรกายปิศาจ,เป็นของเหลว!
บาดเจ็บเช่นนี้ไม่มีอะไรเลย,ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของมัน,แทบจะไม่มีผลอะไรนัก.
ยังมีผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้อีกหลายคนเช่นกันที่ยังออกมาไม่ทัน,ด้วยร่างของอสุรกายปิศาจแยกออกมาพริบตาเดียวเท่านั้น,แต่แล้วก็ฟื้นฟูกลับเช่นเดิม,ตอนนี้ยากที่จะมีความหวังแล้ว,ไม่มีความหวังเหลืออยู่แล้ว?
จื่อจุ้นมังกรสวรรค์ยังคงเข้าโจมตีร่างของอสุรกายปิศาจไม่หยุดเช่นเดิม.
จงซานออกมาแล้ว,ที่ด้านหลังมีผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้
4 คนที่ออกมาได้ด้วย.
สายตาทุกคู่ในเวลานี้รอบๆพื้นที่ที่เห็นมีคนออกมาจากร่างของอสุรกายปิศาจได้,รู้สึกสงสัยอยู่เล็กน้อยเช่นกัน.
"โชคดีจริงๆ,ไม่คิดเลยว่าจะโชคดีได้ขนาดนี้!"ที่ไกลออกไปยังหุบเขาแห่งหนึ่ง,เสี่ยวหวังถึงกับต้องอุทานออกมา.
ไป๋เย่ในโรงเตี้ยมร้าง,ตอนนี้ยังคงนั่งดื่มสุราคนเดียว,ไม่มีทีท่าว่าจะออกมา,ยังคงรอคอยอยู่อย่างเงียบๆ.
หลังจากออกมาได้,อาต้าและจื่อเห่าที่นำจงซานบินตรงมายังยอดเขาแห่งหนึ่ง,จงซานที่กวาดตามองไปยังดาบของเขา,ค่อนข้างอันตรายทีเดียว,เขาได้โจมตีออกไปเต็มที่,เกือบทำให้ดาบของเขาหักซะแล้ว,คุณภาพของดาบตอนนี้,นับว่าอ่อนแอเกินไป.
จงซานที่เก็บดาบ,ดึงพลังจิตที่ดวงตากลับคืนหน้าผาก,จงซานที่สูดหายใจยาว,กับสี่จักรพรรดิแท้ที่หนีออกมาได้พร้อมจงซาน,พวกเขาที่บินหนีออกไปคนละทิศคนละทาง,หนีไปไกล,มันเป็นเรื่องที่หวาดกลัว,ทว่าเตรียมที่จะจัดการอสุรหายปิศาจอย่างงั้นรึ?
แท้จริงมาให้มันสังหารต่างหาก.
"เซียนเซิง,เมื่อสักครู่นับว่าโชคดีจริงๆ!"อาต้าที่รู้สึกขอบคุณ,แววตาที่รู้สึกประหลาดใจไปด้วยเช่นกัน.
เพราะว่าดาบที่จงซานโจมตีออกไปนั้น,มีระดับก่อตั้งวิญญาณเท่านั้น,ทว่าทำไมกัน?
ทั้งที่กระบี่ระดับจักรพรรดิแท้ไม่สามารถตัดขาดแท้ๆ,ทำไมจงซานสามารถตัดได้ล่ะ?
ไม่ได้การ,หรือมว่าเพราะอสุรกายมีรูปร่างเป็นน้ำอย่างงั้นรึ?
"อืม."จงซานพยักหน้า,ไม่ได้กล่าวอะไรต่อไปยังคงมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
เขาสามารถตัดผ่านได้อย่างไร,แน่นอนว่าคมดาบของจงซานนั้นแตกต่างออกไป,เพลงดาบบัญญัติสวรรค์นั้น,จับสัมผัสค้นหาจุดอ่อน,ฟาดฟันกฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพีนั่นเอง.
ร่างโลหิตของอสุรกายปิศาจเอง,ก็มีขนาดใหญ่มาก,อย่างต่ำร่างของมันน่าจะมีรัศมีถึง
100,000 เมตร.
ร่างที่เกลียกกลิ้งไปมาราวกับเจลลี่,สั่นไปมาเล็กน้อย,ไม่ขยับไปใหน.
ร่างที่เกลือกกลิ้งของอสุรกาจปิศาจนั้น,ใครกล้าที่จะต่อกับมัน?
ทุกๆคนต่างรู้ดี,หากไม่มีจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่ยังคงต่อสู้อยู่เวลานี้,ไม่เช่นนั้นอสุรกายปิศาจคงจะมุ่งตรงไปยังเมืองเยว่หมิงหรือเมืองเยว่ซีแล้ว.
ทุกๆคนต่างก็ยังคงรอผล.
ผ่านไประยะเวลาหนึ่ง,จวนเจียนจะมืด.
ไม่มีใครกล้าไปใหนด้วยเช่นกัน,เพราะว่าหากชนะอสุรกายปิศาจตนนี้,ไม่ต้องบอกเลยว่าอสุรกายตนนี้มีกรรมวาสนาขนาดใหน,แม้ไม่เทียบเท่ากับระดับราชวงศ์สวรรค์,ทว่าก็ใกล้เคียงกับราชวงศ์ราชันย์แน่,หากมีใครสามารถล้มอสุรกายปิศาจนี้ได้,อย่างน้อยกรรมวาสนา,ถึงไม่ได้กินเนื้อก็ขอให้ได้กินน้ำซุปก็ยังดี!
ขณะที่ทุกคนรอคอยอย่างอดทน,บนอากาศที่ไกลออกไป,ปรากฏชายในชุดสีทอง,ถือดาบสีดำทมิฬขนาดใหญ่,ค่อยๆบินตรงมายังอสุรกายปิศาจ.
"เซียนเซิง,นั่นไป๋เย่!"อาต้าที่เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว.
เป็นไป๋เย่,ไป๋เย่ที่ค่อยๆบินตรงมายังอสุรกายปิศาจ.
หลายๆคนไม่มีใครรู้จักไป๋เย่,ไม่รู้ว่าเขาผู้นี้เป็นใคร,ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ,แส่หาความตายอย่างงั้นรึ?
ไป๋เย่ที่มาลอยตัวไม่ไกลออกไปบนอากาศ,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ทว่าอสุรกายปิศาจนั้นกับสัมผัสถึงความเป็นปฏิปักษ์ได้,ทันใดนั้นมันได้สร้างศีรษะโลหิตขึ้น,ร่างโลหิตที่พุ่งออกไป,คำรามลั่นใส่ไป๋เย่.
"โฮกกกกกก"
ร่างโลหิตที่คำรามลั่น,ต้องการให้ไป๋เย่ถอยห่างออกไป!
ใบหน้าของไป๋เย่เต็มไปด้วยความเย็นชา,มือขวาที่กุมดาบยัก,ก่อนที่ที่จะสะบัด,ฟันออกไปยังร่างของอสุรกายปิศาจเสียงดังสนั่น.
ไร้ซึ่งปราณดาบ,ไม่เห็นแม้แต่กลิ่นอายดาบ,ไม่มีปราณดาบที่แผ่ออกมา,จากตำแหน่งจงซาน,เห็นแค่เพียงใบดาบที่พุ่งออกไป.
การฟันออกไปหนึ่งดาบ,ราวกับว่าสวรรค์และปฐพีถูกเฉือนออกจากกัน,พลังของสวรรค์ที่ตัดผ่าน,แยกร่างของอสุรกายปิศาจออกเป็นสองส่วน.
ทรงพลัง,น่าหวั่นเกรงจนน่าประหลาดใจ,นี่คือพลังของสวรรค์,ที่ตัดแบ่งผืนโลกได้.
หรือว่านี่คือความสามารถของดาบปิศาจระดับเก้ากัน?
ทุกคนที่อยู่รอบๆ,ต่างสูดหายใจลึก,นี่คือพลังที่ไร้ผู้ต้านทาน,เป็นความแข็งแกร่งยากจะมีใครเทียบได้.
สายตาของทุกคนที่รับรู้ได้ถึงความลึกลับ,และพลังที่ยิ่งใหญ่ได้.
ก่อนหน้านี้ทุกคนที่แสดงท่าทางเหยียดหยันไป๋เย่,ทว่าตอนนี้ถึงกับต้องอ้าปากค้าง,พูดอะไรไม่ออก.
นี่คือการโจมตีที่น่าเกรงขาม,สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคนที่เห็น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น