Immortality Chapter 138 Comment
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 138 คำวิจารณ์
บทที่ 138 คำวิจารณ์
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,จงซานกลับถึงสำนักไคหยางได้สิบวันแล้ว,เขาไม่เห็นอาจารย์เลย,จนวันที่สิบ,จงซานก็ถูกอาจารย์เรียกเข้าไปพบ.
ในห้องโถงไคหยาง,จงซานที่แสดงความเคารพต่อเทียนซวินจื่อ.
"เหล่ยติงตายแล้วรึ?"เทียนซวินจื่อสอบถาม.
"ครับ."จงซานพยักหน้ารับ,ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องที่หลิงเอ๋อเอาตัวเข้าบังเขา,มันทำให้เขาเจ็บปวดทุกๆครั้ง.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,และถอนหายใจเบาๆ,พยักหน้าให้,และกล่าว่า"ข้าเชื่อเจ้า,หลิงเอ๋อมีเจ้าอยู่ก็พอแล้ว."
"ครับ,อาจารย์."จงซานพยักหน้า.
"ข้าจะพาเจ้า,ไปคารวะป้ายศพของซือมู่(ภรรยาอาจารย์)."เทียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ"จงซานที่พยักหน้ารับในทันที.
จากนั้นเทียนซวินจื่อก็สร้างเมฆสีขาวพาจงซานออกไปจากห้องโถงไคหยาง,ตรงไปยังยอดเขาทิศเหนืออย่างรวดเร็ว.
ผ่านภูเขามาหลายลูกลึกเข้ามาในขุนแห่งหนึ่งเข้ามาตรงกลางภูเขา.
ดูเหมือนว่าที่บนภูเขาจะมีบ้านอยู่สองหลัง,ที่ยังไหม่และอีกหลังหนึ่งที่ดูเหมือนว่าสร้างมามากกว่าหนึ่งปีแล้ว.
ด้านซ้ายเป็นกอไผ่,ด้านขวาเป็นสระน้ำ,บ้านสองหลังที่คั่นกลางด้วยสระน้ำอยู่ติดกับป่าไผ่เช่นกัน.
ทว่าตรงกลางนั้น,เป็นหลุมฝังศพที่ดูสะอาดสะอ้านจริงๆ.
หลุมศพสีขาวบริสุทธิ์,รอบๆหลุมศพเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สดไหม่,ที่วางไว้อยู่บนแท่นและมีป้ายหลุมศพที่สลักเอาไว้ว่า.
สุสานภรรยารักอู๋โหยว!
อักขระเจ็ดตัว,ที่เทียนซวินจื่อสลักเอาไว้แทนความรู้สึกของเขาที่มีต่อภรรยา.
เทียนซวินจื่อที่ลงมาจากเมฆ,จับจ้องมองไปยังศิลาเกาะสลัก,ทุกคำพูดแทนใจของเขาที่มีต่ออู๋โหยว,มันได้กลั่นทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจากใจของเขา.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหลังของเทียนซวินจื่อ,ใบหน้าที่แสดงความเคารพ.
"จงซาน,คารวะเยวี่ยมู่ซะ."เทียนซวินจื่อที่ถอนหายใจยาว.
"ครับ."จงซานที่พยักหน้าในทันที.
จากนั้นก็เดินออกไปอยู่ด้านหน้าป้ายหลุมศพ,พร้อมกับคุกเข่าแสดงความเคารพ,คำนับสามครั้งต่อหน้าหลุมศพ.
"อู๋โหยว,นี่คือนวี่ซวี่ของพวกเรา,หลิงเอ๋อได้ยอมรับเขาแล้ว,เจ้าโปรดสบายใจเถอะ."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาช้าๆ."
女婿(nǚxù/นวี่ซวี่) ลูกเขย
"จงซานคำนับเยวี่ยมู่."จงซานที่กล่าวต่อป้ายหลุมศพ.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,ทว่าในรอยยิ้มนั่นแฝงไปด้วยความเศร้า,ดวงตาที่เปียกชื้นขึ้นมาเล็กน้อย.
"อู๋โหยว,หลิงเอ๋อมีที่พักพิงแล้ว,เขาเป็นคนที่สามารถปกป้องหลิงเอ๋อได้,ข้าสามารถเบาใจได้,รอคอยให้ข้าสังหารศัตรูที่สังหารเจ้าได้,ข้าจะไปพบกับเจ้า."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาช้าๆ.
กับคำพูดของเทียนซวินจื่อ,หัวใจของจงซานที่บีบรัด,เพราะว่าคำพูดเหล่านั้น,เหมือนกับคนปลงตกพร้อมที่จะตาย,ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า,หลายปีมานี้ใช้ชีวิตที่อาบไปด้วยความเสียใจ.
"แอ๊ด,แอ๊ด,แอด...."
กระท่อมไม้ข้างๆกับก่อไผ่,เสียงประตูเปิดและคนก้าวออกมา,จงซานที่หันหน้าไปมอง,ก่อนที่จะพบเห็นชายในชุดผ้าป่าน.
หนี่ปู่ซา,เป็นหนี่ปู่ซานั่นเอง!
เขาอาศัยอยู่บ้านไม้หลังใหม่อย่างงั้นรึ?เขาที่มาอยู่อาศัยอยู่ข้างๆหลุมศพรึอย่างไร?ส่วนบ้านไม้อีกหลังถัดไปจากสระน้ำ,เป็นไปได้ว่านั่นคือที่อยู่อาศัยของอาจารย์อย่างงั้นรึ?
เทียนซวินจื่อที่ไม่มองหนี่ปูซ่า,และหนี่ปู่ซาเองก็ไม่มองเทียนซวินจื่อ,หนี่ปู่ซาที่เดินออกมา,พร้อมกับช่อดอกไม้ที่มีดอกไม้หลากสีที่เขากำลังถือออกมา,พร้อมกับนำมันมาวางไว้ที่ด้านหน้าป้ายหลุมศพ,ใบหน้าของเขาที่จ้องมองอย่างโดดเดี่ยวไปยังป้ายหลุมศพ.
คนทั้งสองต่างยืนอยู่คนละข้าง,จ้องนิ่งไปยังหลุมศพ,จงซานที่ถอนออกมาอยู่ด้านหลังคนทั้งสอง.
"กระบี่ของนักฆ่าที่สังหารอู๋โหยว,เจ้านำมาด้วยหรือไม่?"หนี่ปูซ่าที่เอ่ยออกมาช้าๆ,สายตาที่ยังมองไปยังป้ายหลุมศพ,ไม่หันมามองเทียนซวินจื่อเลยแม้แต่น้อย.
"ท้ายที่สุดเจ้าก็ยอมเอ่ยปากแล้วรึ?"เทียนซวินจื่อมองไปยังหนี่ปู่ชาช้าๆ,พร้อมกับถอนหายใจ.
"นำมันมา."หนี่ปู่ซากล่าวอกมาเบาๆ.
เทียนซวินจื่อที่สะบัดมือเบาๆ,ก่อนที่จะปรากฏกระบี่สีดำขึ้นในมือ,กระบี่สีดำไม่มีด้ามจับ,ปลดปล่อยกลิ่นอายลวงตาออกมา,เป็นกระบี่นำที่ราวกับว่าไม่ได้มีตัวตนอยู่จริงๆ.
หนี่ปูซาที่หันหน้ากลับมา,จ้องมองไปยังกระบี่สีดำ,แววตาที่ดูจริงจัง,สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ถอยออกไป."หนี่ปู่ซากล่าว.
จงซานและเทียนซวินจื่อถอนออกไปอย่างรวดเร็ว,ออกไปยืนดูอยู่ห่างๆ.
หนี่ปู่ซาที่สะบัดมืออีกครั้ง.
"คลืนนนน"
เสียงดังสนั่น,ก่อนที่จะปรากฏเข็มทิศทรงกลมลูกโลกขนาดสองเมตรปรากฏขึ้นมา,ครึ่งหนึ่งของทรงกลมที่ทะลวงลงไปยังพื้นดิน,อีกครึ่งหนึ่ง,หนึ่งเมตรโผล่ขึ้นมาบนดิน.
"แค๊กๆๆ."
เข็มทิศ,ที่หมุนไปมาช้าๆ,พร้อมกับส่งเสียงออกมาเป็นระยะ,พร้อมกับปลดปล่อยพลังที่ลึกลับกระจายไปทุกทิศทุกทาง,จากแปดตำแหน่งด้านล่างและด้านบน,หมุนวนส่งพลังออกไปรอบทิศ,แปดทิศสร้างผังสวรรค์ขึ้นมา,พื้นที่ทั้งแปดทิศปรากฏหมอกกระจายไปทั่ว,ซัดกลิ้งไปมา,ก่อนที่จอค่อยๆหยุลง,แต่ละตำแหน่งด้านล่างของเข็มทิศราวกับว่าได้เชื่อมต่อเข้ากับผืนปฐพี,และตำแหน่งด้านบนของเข็มทิศที่เชื่อมต่อกับผืนฟ้า.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังเข็มทิศด้วยความคาดหวัง,ส่วนจงซานเองก็เต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าหนีปู่ซาเวลานี้หลับตาลงข้างหนึ่งพร้อมกับสูดหายใจยาว.
"ส่งมันมา."หนี่ปู่ซาเอ่ย.
เทียนซวินจื่อที่ส่งกระบี่ดำให้กับหนี่ปู่ซา.
หลังจากที่คว้าไปยังกระบี่ดำ,หนี่ปู่ซามีท่าทางขมขืน,นิ้วของเขาที่คีบไปยังใบกระบี่,ก่อนที่จะนำมันส่งลงไปในพื้นที่ผังสวรรค์
หมอกที่ปกคลุมกระบี่สีดำทันที,จนไม่สามารถมองเห็นได้.
" ท้องฟ้าสีดำ ผืนแผ่นดินสีเหลือง
กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา จักรวาลกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต,..."
หนี่ปู่ซาที่ท่องอาคมที่ค่อนข้างยาว,อักขระมากมายทีไหลออกมาจากปากของเขา,แผนผังสวรรค์ตอนนี้,มีหมอกปกคลุมหนาขึ้นเรื่อย,ทว่าเข็มของมันยังคงหมุนไปเรื่อยๆ,ในเวลาเดียวกัน,เข็มทิศลูกโลกเองก็เริ่มหมุนวนอย่างรวดเร็วโคจรตามวิธีสวรรค์.
เข็มทิศที่หมุนรอบทิศ,ประกายแสงสีทองที่ถูกฉายออกไปนับหมื่นจั้งในทันที,ประกายแสงที่เจิดจ้า,แม้แต่ศิษย์ของสำนักไคหยางรอบนอกยังสามารถมองเห็นได้,ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเข้ามา,เพราะว่าสถานที่แห่งนี้คือพื้นที่หวงห้ามของสำนักไคหยางนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองอยู่ข้างๆอย่างสนใจ,กับเข็มทิศที่โคจร,ภายในความคิดที่ดื่มด่ำลึกลับกับความลึกล้ำนี้,รู้สึกราวกับว่าเป็นสวรรค์และปฐพีที่หมุนวนขึ้นลงแตกดับไปมามากมายนับไม่ถ้วน.
เขาที่ยับยั้งความสนใจเอาไว้,จงซานที่จับจ้องมองไปยังหนีปู่ซา,ในเวลานี้,ใบหน้าของเขาที่มีเหงื่อเม็ดโตไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ,ตอนนี้มันเริ่มลามไปทั่วร่าง.
เทียนซวินจื่อยังคงมองอย่างจริงจัง.
หลังจากผ่านไปหนึ่งธูปไหม้.
"แค๊ก."
เข็มทิศเข็มแรกที่หยุดลง,เข็มอื่นๆที่ค่อยๆช้าลงเรื่อยๆ.
"แค๊ก แคก แคก แคก แคก."
เข็มอื่นๆตอนนี้กำลังเริ่มหยุดตามๆกัน,ก่อนที่จะหยุดไปทั้งหมด,แสงสีทองที่หายไป,ทิศทั้งแปดของผังสวรรค์ปรากฏหมอกขึ้นมาแปดทิศที่ย้อมไปด้วยสีดำทมิฬ,ก่อนที่หมอกสีดำทั้งหมดจะค่อยๆรวมตัวกันกลายเป็นอักษรขนาดเล็กสี่แถวขึ้นที่ด้านบนของแปลนสวรรค์.
อาคมอสูรลึกล้ำเริ่มต้น,วิชาหมื่นเงาสวรรค์,พันวันเสด็จสู่โลกหล้า,ไล่ล่าสังหารไท่ตาน.
คนทั้งสามที่จับจ้องประโยคที่ปรากฏขึ้นทั้งสี่แถว,สายตาจ้องเขม็ง,พิจารณาความหมายของมัน.
"เป็นสำนักไท่ตาน,หนึ่งในห้าสำนักเซียนขนาดใหญ่ในเกาะหมาป่าสวรรค์อย่างงั้นรึ?"เทียนซวินจื่อที่จ้องมองอย่างเย็นชา,หมัดที่กำแน่น,สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นปฏิปักษ์อย่างรุนแรง.
"ไม่ใช่,หลังจากนี้พันวัน,อสูรที่สังหารอู๋โหยว,จะไปเยือนสำนักไท่ตาน,ไล่ล่าสังหารคนในสำนักไท่ตาน."หนี่ปู่ซาที่เอ่ยปาก,ดวงตาของเขาเองก็เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม.
ได้ยินคำพูดของหนี่ปู่ซากล่าว,เทียนซวินจื่อก็ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับเอ่ยปากออกมาว่า"เช่นนั้น,อีกพันวันข้างหน้า,อสูรตนนั้นจะไปสังหารคนในสำนักไท่ตาน."
ในความคิดของเทียนซวินจื่อน้นไม่ได้ต้องการช่วยสำนักไท่ตานแน่นอน,หนำซ้ำเขายังคาดหวังให้เจ้าอสูรนั่นปรากฏตัวขึ้นที่สำนักไท่ตาน,ส่วนจงซานเข้าใจดีว่าไม่มีใครที่สนใจกับความเป็นอยู่ของสำนักอื่น,เมื่อไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันเลย,คงไม่มีใครเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อคุณธรรม,นอกจากนี้การล่มสลายของสำนักดังกล่าวยังช่วยตัวเองได้อีกด้วย.
"ถูกต้อง."หนี่ปู่ซาพยักหน้า.
เห็นได้ชัดเจนว่า,พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ต้องการแก้แค้นให้กับอู๋โหยว,แววตาของหนีปู่ซาเองก็เต็มไปด้วยความชั่วร้าย.
จงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ต้องไม่ลืมว่า,นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น.
หนี่ปู่ซาที่สะบัดมืออีกครั้ง,เข็มทิศขนาดใหญ่ค่อยๆย่อขนาดลงมา,ถูกเก็บเขาไป,ที่ด้านหน้าเป็นหลุมขนาดใหญ่,ก่อนที่เทียนซวินจื่อจะสะบัดมือตาม,หลุมดังกล่าวก็ค่อยๆหายไป.
ในเวลาเดียวกัน,หลังจากที่หนี่ปู่ซารวบรวมลมหายใจให้คงทีได้แล้ว,ทันใดนั้นเขาก็จ้องมองไปยังจงซาน,สายตาของเขาที่ค่อยข้างประหลาดใจ.
เห็นสายตาของหนี่ปู่ซาที่จ้องมองมาแล้ว,ภายในใจของจงซานถึงกับบีบรัด.
"ศิษย์ของเจ้าอย่างงั้นรึ?"หนี่ปูซาที่สอบถามเทียนซวินจื่อ.
"อืม."เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน,สายตาของเขาที่มีท่าทางพึงพอใจ.
"กลิ่นอายจักรพรรดิมนุษย์,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีกลิ่นอายจักรพรรดิมนุษย์,หากข้าไม่ใช้ลั่วผาน(เข็มทิศจีน)ดูดซับกลิ่นอายสวรรค์และปฐพีล่ะก็,ข้าคงมองไม่เห็น,ว่าศิษย์เจ้านั้นไม่ใช่คนธรรมดา."หนี่ปู่ซากล่าวออกมาในทันที.
"กลิ่นอาจจักรพรรดิมนุษย์อย่างงั้นรึ?"ทันใดนั้นเทียนซวินจื่อก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ.
เมื่อได้ยินหนี่ปู่ซากล่าวเช่นนั้น,จงซานก็รู้แล้วว่าไม่สามารถปิดบังความจริงได้,จงซานที่กล่าวต่อเทียนซวินจื่อในทันที,"เรียนอาจารย์,ความจริงศิษย์ได้สนับสนุนหุ่นเชิดสร้างราชวงศ์วาสนาขึ้นที่โลกปุถุชน,โดยมีชื่อว่า,ต้าเจิ้ง."
"อย่างงั้นรึ?"แววตาของเทียนซวินจื่อที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,จากนั้นเขาก็จ้องมองไปยังจงซานอีกหลายครั้ง,พร้อมกับแสดงท่าทางพึงพอใจ.
"ไม่แปลกใจเลยว่าพรสวรรค์ของเจ้าไม่ค่อยดี,ทว่ากับฝึกฝนพลังฝึกตนได้อย่างราบรื่น,เป็นเพราะได้วาสนาจากประเทศนี่เอง,ดังนั้นจึงก้าวไปถึงระดับแปดเซียนเทียนแล้ว."เทียนซวินจื่อที่ถอนหายใจเบาๆ.
"นอกจากนี้,ดูเหมือนว่าจะได้การยอมรับจากตี้เสวียนชา,นับว่าเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ,"หนีปูซาจ้องมองไปยังจงซาน,ดวงตาที่สาดประกายด้วยความตื่นตะลึง.
"ตี้เสวียนชา?จือจุ้นเผ่าหมาป่า?"เรื่องนี้ทำให้เทียนซวินจื่อตื่นตกใจอย่างหนัก,สนับสนุนราชาหุ่นเชิด,นี่เป็นสิ่งที่เทียนซวิตจื่อพอยอมรับได้,ทว่านี่ได้รับการยอมรับจากจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าอีก,เรื่องนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย.
เทียนซวินจื่อที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่ารอคำตอบจากเขาอยู่.
จงซานที่สูดหายใจเข้าลึก,จงซานในเวลานี้รับรู้แล้วว่าหนีปู่ซานั้นน่าเกรงขามนัก,เป็นพลังที่ลึกล้ำ,เขารับรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?
"ครับ,ช่วงระยะเวลาที่ข้าได้เข้าไปในดินแดนหมาป่า,ศิษย์ได้รับการยอมรับแบ่งปันวาสนากับตี้เสวียนชา,และก่อตั้งอาณาจักรหมาป่าคู่บารมี,และด้วยเหตุนี้จึงทำให้สามารถล้อมกรอบสังหารเหล่ยติงได้,ซึ่งข้ามีวิชาอัญเชิญหมาป่าออกมาได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคารพ,ในเวลาเดียวกันเขาที่จ้องมองไปรอบๆ,ดวงตาที่เปล่งประกายกระพริบรอฟังความเห็นของหนีปู่ซา.
"อืม,ดีแล้ว,การที่ข้ามอบหลิงเอ๋อให้กับเจ้าได้,ข้ารู้สึกวางใจได้แล้ว."เทียนซวินจื่อที่รู้สึกมีความสุข,ตราบเท่าที่หลิงเอ๋ออยู่ในการดูแลของเขา,ทุกอย่างก็พอแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น