Immortality Chapter 133 Hot rebirth
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 133 เกิดใหม่ในเปลวเพลิง.
บทที่ 133 เกิดใหม่ในเปลวเพลิง.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่แผ่พลังสีเขียวเข้ามาในร่างของหลิงเอ๋อ,จากนั้นก็หายตัวไปทันที.
ทว่าพลังสีเขียวนั่น,ดูเหมือนว่าจะทำให้เทียนหลิงเอ๋อขยับได้บ้างเล็กน้อย,จงซานเองก็แผ่ปราณแท้ออกไปไม่หยุด,เขาที่แผ่พุ่งพลังออกไปเต็มทีเพื่อช่วยเทียนหลิงเอ๋อ,ตราบเท่าที่รักษานางได้,เขาสามารถมอบให้ได้แม้แต่ชีวิต.
"พรึด,จงซาน..พรึด"เทียนหลิงเอ๋อที่พ่นโลหิตออกมา,ใบหน้าที่ยิ้มอ่อนๆออกมา,ใบหน้างามที่ดูซีดขาว.
"ข้า,อยู่นี่แล้ว."จงซานที่กอดนางด้วยน้ำตานองหน้า,แกนแท้ที่แผ่ออกไปไม่หยุดหย่อน,เพื่อประครองชีวิตของนางเอาไว้.
"วันนี้ข้าสวยไหม?"เทียนหลิงเอ่อที่พูดอย่างยากลำบาก,รอยยิ้มที่ดูอ่อนแอ,พร้อมที่จะจากไปทุกเมื่อ.
"สวย,เจ้าสวยมาก,หลิงเอ๋ออย่าเพิ่งพูดเลย,อาจารย์กำลังมาแล้ว,เจ้าจะต้องปลอดภัย."หัวใจของจงซานที่แทบไหม้กลายเป็นเถ้าแล้ว.
"หลิงเอ๋อเหมาะจะเป็นคนรักของเจ้าได้รึยัง,ถึงพี่กุยเอ๋อไม่อยู่แล้วก็ยังมีพี่เป่าเอ๋อ,ส่วนหลิงเอ๋อได้ตายเพื่อเจ้าได้,หลิงเอ๋อมีความสุขมาก."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวเสียงสั่น.
"อย่าพูดเลย,เจ้า,เหมาะสมแน่นอน."จงซานที่กอดเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้,ร่างกายที่สั่นสะท้าน.
"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาของท่านแล้วใช่ใหม?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก,แต่คำพูดดังกล่าวนั้นกับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม,เต็มไปด้วยความคาดหวัง,ถึงแม้ว่านางกำลังจะตายก็ขอได้รับคำตอบก่อน.
"เจ้าเป็น,เจ้าเป็นแน่นอน,สวรรค์เป็นพยาน,นับจากวันนี้,จงซานและเทียนหลิงเอ๋อคือสามีภรรยา,นับจากนี้ไปจะมีชีวิตเพื่อกันและกัน,ไม่แยกจากกันไป,"จงซานที่กุมมือของเทียนหลิงเอ๋อไว้แน่น,นิ้วทั้งสิบที่ผสานกุมมือกันและกันอย่างนุ่มนวล.
จ้องมองไปยังมือซ้ายที่จงซานกุมเอาไว้แน่น,รอยยิ้มที่มีความสุข,ถึงแม้จะอ่อนแรงแต่ก็ดูงดงาม.
"ข้าเป็นภรรยาของจงซานแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่เสียงแผ่วๆ,ดวงตาที่กำลังจะปิด,ราวกับความปรารถนาของนางได้สำเร็จแล้ว,ทุกอย่างมันเพียงพอแล้ว
ในเวลาเดียวกัน,ด้านข้างของจงซานก็ปรากฏคนขึ้นอีกหลายคน.
เทียนซวินจื่อ,เนี่ยชิงชิง,กู่ซ่างจื่อ,เสวียนซวินจื่อ,ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนัก.
"อาจารย์,อาจารย์,ช่วยหลิงเอ๋อด้วย,ช่วยหลิงเอ๋อเร็วข้า,ได้โปรดช่วยหลิงเอ๋อ."จงซานที่เต็มไปด้วยความร้อนรน.
เพราะว่าจงซานที่แผ่แกนแท้เข้าไปในร่างของเทียนหลิงเอ๋อยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้นางยิ่งอ่อนแอ,และดูเหมือนว่าจะแย่ลงเรื่อยๆด้วย.
เทียนซวินจื่อที่วิ่งมาไปด้านหน้าในทันที,ทว่ากับเป็นเนี่ยชิงชิงที่เร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง,ฝ่ามือของนางที่ยืนออกไป,แผ่พุ่งพลังสีเขียวออกไปไม่หยุด,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล.
เทียนซวินจื่อที่ต้องการเข้าไปช่วย,ทว่าเห็นเนี่ยชิงชิงลงมือแล้ว,ทำให้เขาถอยออกมาเล็กน้อย,แม้ว่าเขาจะเป็นกังวลอย่างที่สุด,ทว่าต้องรู้ว่า,ตราบเท่าที่เนี่ยชิงชิงช่วยได้,ก็เป็นเรื่องดีแล้ว.
เนี่ยชิงชิงที่แผ่พุ่งพลังหลอมรวมเข้าในร่างของเทียนหลิงเอ๋อ,พร้อมกับนำเม็ดยาใส่เข้าไปในปากของนางด้วย.
ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่ซีดขาวก่อนหน้านี้ค่อยๆกลับมีสีโลหิตกลับคืนมาบ้าง,จงซานที่ยิ้มออกๆ,น้ำตาที่อาบแก้มค่อยๆหายไป,เพราะว่าหากหลิงเอ๋อจากไป,เขาคงไม่สามารถทนอยู่ได้แน่.
จงซานที่ทั้งร้องไห้และยิ้มออกมาพร้อมๆกัน,ไม่ต่างจากเด็กๆ,ทว่าไม่มีใครหัวเราะเยาะเขาได้,ทุกๆคนต่างก็เป็นห่วงเทียนหลิงเอ๋อมากกว่า,อีกทั้งคำพูดที่จงซานและเทียนหลิงเอ๋อกล่าวออกมานั้น,พวกเขาต่างก็ได้ยินเช่นกัน.
"หลิงเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนซวินจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"เส้นปรานถูกทำลายทั้งหมด,จุดชีพจรเสียหาย,หากเป็นระดับแกนทองทั่วไป,คงตายไปแล้ว."เนี่ยชิงชิงที่ถอนหายใจยาว.
"อาวุโส,อาวุโส,ช่วยหลิงเอ๋อด้วย,"จงซานที่ร้อนรน,จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง.
"ช่วยได้หรือไม่?"เทียนซวินจื่อเองกล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวลเช่นกัน.
ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงด้วยความคาดหวัง,รอคอยให้นางกล่าวว่า"ได้"
"มีวิธี,แต่ว่า..."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาพร้อมกับจ้องมองไปยังจงซาน.
"อาวุโส,ขอเพียงช่วยเหลือหลิงเอ๋อได้,ข้ายอมรับทุกอย่าง,"จงซานที่กล่าวออกมาทันที,ในเวลานี้,เขาไม่แม้แต่ฟังข้อเสนอ,นางคือภรรยาของเขา,ตราบเท่าที่นางมีชีวิตอยู่,ทุกๆอย่างเขาพร้อมที่จะยอมรับ.
ทุกคนที่จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงด้วยความคาดหวัง.
"หลิงเอ๋อมีร่างสถิตอัคคี,การจะช่วยเหลือหลิงเอ๋อ,จะต้องไปยังตำหนักหงส์เพลิง,สระนิพพาน, ด้วยวิธีเกิดใหม่ในเปลวเพลิง,แต่ว่า,เจ้าขะไม่สามารถพบนางได้."เนี่ยชิงชิงจ้องมองไปยังจงซาน.
"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาข้า."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ได้ยินคำพูดของจงซานเนี่ยชิงชิงที่ขมวดคิ้วไปมา,"ข้าจะพาหลิงเอ๋อไป,เจ้า....,มันคงยากสำหรับเจ้า,หากว่าเจ้าสามารถทะลวงไปยังระดับก่อตั้งวิญญาณได้,ก็ไปหาข้า,ในเวลานั้นข้าจะให้หลิงเอ๋อพบเจ้า,ไม่เช่นนั้น,เจ้าไม่มีวันได้พบกับหลิงเอ๋อ."
"ได้,ตราบเท่าที่สามารถช่วยหลิงเอ๋อได้,ตราบเท่าที่หลิงเอ๋อมีชีวิต."จงซานที่ตอบรับในทันที.
แน่นอน,หากจงซานสงบใจซักนิด,เขาจะต้องรู้,ถึงแม้ว่าเขาไม่รับปาก,เนี่ยชิงชิงยังไงก็ต้องช่วยหลิงเอ๋อ,ทว่าจงซานก็ไม่ขัดขืนในเวลานี้,ตราบเท่าที่นางมีชีวิต,นางสามารถคืนชีพได้,อะไรก็ไม่สำคัญ,เรื่องสำคัญคือช่วยหลิงเอ๋อ,ช่วยภรรยาของเขา.
เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางพอใจ,ก่อนที่จะสะบัดมือนำบอลสีแดงขนาดยักษ์,เป็นบอลทรงกลมขนาดหนึ่งจั้ง,ทว่าดูโปร่งใส,สามารถมองเข้าไปด้านในได้,ด้านในมีเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ตลอดเวลา,ทว่ากลับเป็นเพลิงที่ดีแปลกประหลาด.
"ปล่อยนางได้แล้ว."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวต่อจงซาน.
จงซานที่ไม่ต่อต้านอีกต่อไป,เขาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อในอ้อมกอด,พร้อมกับจูบไปที่หน้าผากของนางเบาๆ,พร้อมกับยอมให้นำเทียนหลิงเอ๋อใส่เข้าไปในบอลเพลิง,ทว่าบอลเพลิงนั่นแปลกประหลาดลึกลับมากมันสามารถโอบอุ้มร่างของหลิงเอ๋อเอาไว้ได้.
หลิงเอ๋อที่นอนอยู่ในบอลเพลิง,ดวงตาที่ปิดสนิทเหมือนกับกำลังนอนอยู่,ใบหน้าที่ซีดขาวนั่นเผยรอยยิ้มออกมา,ร่างกายของนางที่มีเปลวเพลิงมากมายลุกไหม้,ทว่าก็ไม่ใช่เผาร่างของนางแต่อย่างใด.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ในบอลเพลิงแล้ว,จงซานที่ยังคงยื่นมือออกไป,ราวกับว่าไม่ต้องการที่จะลาจาก.
"ชิงชิง,"เทียนซวินจื่อที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชิง.
เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ,พร้อมกล่าวออกมาว่า,"เทียนซวินจื่อ,หลิงเอ๋อข้าจะพาไปเอง,อยู่กับเจ้า,มีแต่ความซวย."
"โอ้ว."
เทียนซวินจื่อที่ถอนหายใจยาว,เขาที่แสดงท่าทางเหนื่อยหน่ายใจ,หลิงเอ๋อถูกส่งไปยังตำหนักหงส์เพลิงเพื่อช่วยชีวิตนาง,ทว่าเมื่อเนี่ยได้ชิงชิงนำไปแล้วนางก็จะเป็นคนของตำหนักหงสายากที่จะออกมาได้,แต่ตราบเท่าที่ช่วยชีวิตนางได้ก็พอแล้ว.
"ชิงเอ๋อ!!"เนี่ยชิงชิงที่ตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"กวีกกก!"
บนท้องฟ้าเสียงแหลมฉีกอากาศ,แทบจะในทันที,หงส์มรกตขนาดมหึมาบินอยู่บนท้องฟ้า,ตะวัดปีกพุ่งตรงเข้ามาในหุบเขาแห่งหนึ่ง,พริบตาเดียวก็มาอยู่ต่อหน้าคนทุกคน.
เนี่ยชิงชิงที่นำหลิงเอ๋อที่อยู่ในบอลเพลิงกระโดดขึ้นไปบนหลังของมัน.
"ไป,กลับตำหนักหงสา."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมา.
"กวี๊กก!"
เสียงของหงส์มรกตดังลั่น,ทะยานขึ้นบนฟ้า,นำเนี่ยชิงชิงตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ,หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่จ้องมองเทียนหลิงเอ๋อที่หายลับตาไป,มือสองข้างที่ยืนออกไปเอง,ราวกับว่าต้องการจะโผบินขึ้นไปคว้านางไว้,ไม่ต้องการจะจากนางไป.
"อาจารย์,หลิงเอ๋อจะปลอดภัยใช่ใหม."จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ.
เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับหายใจเบาๆ,"อยู่ในไข่หงสา,หลิงเอ๋อย่อมปลอดภัยแน่นอน,ตราบท่าที่นางชำระร่างเกิดไหม่,นางก็จะหายเป็นปรกติเหมือนเช่นดังเดิม.หรืออาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ,อย่าได้เป็นห่วงเลย.
"ครับ,อาจารย์"จงซานที่ได้รับคำตอบจากเทียนซวินจื่อก็ถอนหายใจยาว,พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่แห้งเกราะกรังบนใบหน้า.
"มันเป็นใคร?"ดวงตาของเทียนซวินจื่อที่เผยท่าทางเป็นปฏิปักษ์,จ้องมองสอบถามจงซาน.
จงซานที่คุกเข่าต่อหน้าเทียนซวินจื่อ,หมัดของเขาที่กำแน่น,บนศีรษะของเขานั้นบวมปูดด้วยเส้นโลหิต.
"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาข้าแล้ว,เรื่องในครั้งนี้เกิดจากข้า,มันเป็นศัตรูที่พบกับพวกเราที่หุบเขาบุฟผาอสนี,มันจะต้องชดใช้เรื่องที่เกิดขึ้น,ข้าจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ,และสังหารมันให้ตกตายไปเก้าชั่วโคตร,อาจารย์,รอฟังข่าวจากข้าได้เลย."จงซานที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ดวงตาแดงซ่าน,ท่าทางเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ต่อต้านขัดขืนสวรรค์.
สังหารเก้าชั่วโคตรรึ?
ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับสูดหายใจยาว,ด้วยความสามารถของเขา,ที่จะสังหารฝ่ายตรงข้ามนั้น,นับว่าเป็นเรื่องที่บ้าคลั่งสำหรับจงซานมาก,ถึงกับเอ่ยปากจะสังหารเก้าชั่วโคตรเลยรึ?
เทียนซวินจื่อที่สูดหายใจยาว,พร้อมกับพยักหน้า."ดี,งั้นเจ้าก็ไปแก้แค้นเทนหลิงเอ๋อซะ."
เทียนซวินจื่อที่รับปาก,ยอมรับคำขอของจงซาน,ดูเหมือนว่าเขาไม่ประมาณพลังฝึกตนของจงซานเลย.
คนอื่นๆต่างก็จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ,ราวกับว่าท่าทางของเทียนซวินจื่อนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาโกรธเกรี้ยว,ทำให้ไม่มีคนกล้าไปกระตุ้น,ในเมื่อเทียนซวินจื่อมั่นใจในความสามารถของจงซาน,เช่นนั้นก็ควรที่จะปล่อยเขาไป.
"ขอบคุณอาจารย์."จงซานที่คุกเข่าโขกศีรษะลงในทันที.
"ยังเรียกข้าว่าอาจารย์อีกรึ?"เทียนซวินจื่อกล่าว.
เห็นเทียนซวินจื่อกล่าวเช่นนั้น,จงซานก็เอ่ยออกมาทันที,"ขอบคุณ,เยวี่ยฟู่"
岳父 (yuèfù/เยวี่ยฟู่) พ่อตา(พ่อของภรรยา)
"อืม,เมื่อเจ้าสามารถสังหารมันได้แล้ว,ข้าจะพาเจ้าไปคารวะหลุมศพเยวี่ยมู่."เทียนซวินจื่อกล่าว.
岳母yuèmǔ “แม่ยาย”
"ครับ."จงซานที่ตอบรับในทันที.
เทียนซวินจื่อที่หันหน้ากลับมา,เล็บทั้งสี่ที่ราวกับเจาะเข้าไปในฝ่ามือ,"เลาะกระดูกมันออกมา,เจ้าควรจะรู้ว่าควรทำอย่างไร,อย่าให้มันได้ตายดี."
ท่าทางของเทียนซวินจื่อนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา,ส่งผ่านความเย็นเยือบออกไปรอบๆ,เห็นได้อย่างชัดเจน,ว่าเขาเองก็หาได้ใช่คนมีเมตตา,โดยเฉพาะใครก็ตามที่ได้ล่วงเกินคนในตระกูล,เขาจะไม่มีปราณีเลยแม้แต่น้อย.
ทว่าความหนาวเย็นน่าหวาดกลัวนั่น,พริบตาเดียวก็ถูกเป่าออกไป,ก่อนที่จะกลับมาปกติ.
"ครับ,อาจารย์."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง,ด้วยคำว่าเยวี่ยฟู่นั้นเป็นคำเรียกอย่างเป็นทางการ,อย่างไรก็ตามเทียนซวินจื่อก็เป็นอาจารย์ของเขา.
เลาะเนื้อเฉือนกระดูก,ดวงตาของจงซานที่เอ่อล้นไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.
"ลุกขึ้น."เทียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ."จงซานที่ลุกขึ้น.
"เป่ยชิงซือไปแล้วอย่างงั้นรึ?"เทียนซวินจื่อที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.
"นางได้เดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว,ศิษย์เองก็ได้พบกับหนีปู่ซ่าด้วยแล้ว,แต่ไม่รู้ว่าเขาเดินทางมาหรือยัง?"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"หนีปูซ่าอยู่ในสำนักไคหยาง,เจ้าไปจัดการเรื่องของเจ้าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้า."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมา.
"ครับ,เช่นนั้นศิษย์ขอตัว."จงซานกล่าวกับทุกคน.
ทุกคนที่พยักหน้าให้,จงซานที่จ้องมองไปยังทุกคนอีกครั้ง,เขาที่ย้อนกลับไปยังทิศที่เขาจากมา.
ทว่าหลังจากนั้น,ผู้พิทักษ์ขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนักก็หายไปเช่นกัน,เหลือแค่เทียนซวินจื่อ,กู่ซ่างจื่อและเสวียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซานที่กำลังจากไป.
"ศิษย์พี่,พวกเรากลับไปก่อนเถอะ."กู่ซ่างจื่อที่กล่าวออกมาทันที.
"อืม."เทียนซวินจื่อพยักหน้า,จากนั้นทั้งหมดก็กลับสำนักไคหยาง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น