Immortality Chapter 132 Intrepid Mountain Guardian
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 132 พลังของผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา.
บทที่ 132 พลังของผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา.
สิบวันหลังจากนั้น,ร่างหลักจงซาน,ได้เดินทางออกจากราชวงศ์ต้าเจิ้งอีกครั้ง,เดินทางกลับสำนักไคหยาง.
ด้วยพันธะสัญญาหมาป่า,จงซานมีอีกหลายแผนการในการรักษาชีวิตของเขา,ตอนแรกในการเขียนพันธะสัญญาณนั้น,จงซานที่ใช้โลหิตของตัวเอง,ผสมกับร่างแยกเงา,ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน,แม้ว่าพันธะสัญญาจะเป็นของร่างหลัก,ทว่าร่างแยกเงาเองก็ได้รับผลประโยชน์,เพื่อกันความผิดพลาด,ในวันหนึ่ง,ร่างแยกเงาก็ทดสอบอัญเชิญด้วยเช่นกัน,ซึ่งสามารถทำได้สำเร็จ,ไม่มีผลข้างเคียงใดๆ.
แม้ว่าเขาจะสามารถอัญเชิญหมาป่ายักษ์เพื่อพาเขากลับได้,ทว่าเขาก็ยังคงใช้ดาบยักษ์ของเขาบินกลับไปยังสำนักไคหยาง.
ที่ด้านนอกสำนักไคหยาง,เทียนชาที่จ้องมองไปยังด้านหลังของเทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ไกลออกไป,ความความหวังในใบหน้าของเขา,เทียนชาที่รู้สึกบีบรัด,ตอนแรกเขาคิดว่า,ตราบเท่าที่เขาหาเวลามาอยู่กับเทียนหลิงเอ๋อ,ก็จะสามารถยึดครองหัวใจของนางได้,ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นความคิดที่ผิด,หัวใจของนางในเวลานี้,ถูกอัดแน่นไปด้วยจงซานแล้ว.
บทสนทนาของเขากับนางเวลานี้,นับวันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ.
ไม่มีอีกแล้ว,ความชื่นชมเทิดทูนของหลิงเอ๋อ,ตอนนี้ทุกอย่างถูกยึดครองไปโดยจงซาน,เจ้าแมลงชั้นต่ำนั่น,ขโมยทุกอย่างของเขาไป.
เทียนชาที่กำหมัดแน่น,อัดอั้นอยู่ภายในอก,ก่อนที่จะกลับเข้าไปในค่ายกลสำนักไคหยาง.
เทียนหลิงเอ๋อที่เหินออกไปยังภูเขาสูง,นางที่รออย่างคาดหวังราวกับภรรยารอสามีกลับบ้าน,ไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย,ยังคงเฝ้ารอ,แม้ยามฝนตก,เทียนหลิงเอ๋อก็จะกุมร่มยืนรอเขาอยู่บนยอดเขา.
ท้ายที่สุด,นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้,ในวันหนึ่ง,สายตาของเทียนหลิงเอ๋อ,ที่เห็นจุดๆหนึ่งที่ขอบฟ้าไกล,เป็นจุดเล็กของใครบางคนที่กำลังบินมุ่งตรงมายังทิศทางของสำนักไคหยาง.
จงซาน,เป็นจงซาน!
เทียนหลิงเอ๋อรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,ที่อยู่ไกลออกไปนั้น,เป็นจงซานที่กำลังเดินทางกลับมา,ผ้าแพรไหมแดงของนางที่ลอยขึ้นไป,ยืนอยู่บนอากาศ,เฝ้ามองเขาที่กำลังกลับมา,มือของนางที่โบกไปมา,ใบหน้างานที่ยิ้มแย้ม,เส้นผมสลวยร่ายรำกับอากาศ,หัวใจที่เต้นโคมคราม,พร้อมกับกำชับผ้าแพรไหมแดงให้ลอยออกไป.
ต้องรู้ด้วยว่า,เทียนหลิงเอ๋อรอเขามานานหลายวัน,ไม่ว่าจะเป็นฝนตกแดดออกนางก็มารอเขา,ในเวลานี้,กับความปรารถนาอย่างที่สุด,ว่าจะเป็นคนแรกที่ได้พบเจอเขา.
นางที่นำผ้าแพรไหมแดง,พุ่งทะยานออกไปรับจงซาน.
บนใบหน้าของนางที่อาบไปด้วยรอยยิ้ม,เต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้,นางที่พยายามเคร่งขรึม,ทว่าภายในใจของนางกับเต้นระส่ำ,ยิ้มออกมาอย่างเฉิดฉายแก้มปริ.
ในเวลาเดียวกันอีกมุมหนึ่งขณะที่จงซานบินตรงไปยังสำนักไคหยาง,ในหุบเขาที่อยู่ไกลอยู่นั้น,ก็ปรากฏเงาของคนผู้หนึ่ง,เป็นแม่ทัพเหล่ยติงที่รอคอยเฝ้าอยู่นั่นเอง.
ที่มุมปากของแม่ทัพเหล่ยติงยกขึ้นแสดงท่าทางเหยียดหยัน,เขารอคอยมานานแล้ว,ท้ายที่สุดก็ปรากฏตัวสักที,เหล่ยติงที่ลอยออกมาช้าๆ.
จงซานที่กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า,มุ่งตรงไปยังสำนักไคหยางซึ่งยังอยู่อีกไม่ไกล.
เขาที่หายใจลึก,ทันใดนั้นที่ขอบฟ้า,เขาเห็นใครบางคนกำลังลอยมาหาเขา.
ใครรึ?
เทียนหลิงเอ๋อรึ?
นางที่ยืนอยู่บนผ้าแพรไหมซึ่งในสำนักไคหยางมีคนเดียว,เทียนหลิงเอ๋อ?นางก้าวข้ามไปยังระดับแกนทอง,ออกมาแล้วรึ?
เขาที่เพิ่มความเร็ว,พุ่งออกไป,สามารถมองเห็นรอยยิ้มของนางที่งดงามเหมือนกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิได้,นางที่เห็นจงซาน,แทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย,เร่งรีบพุ่งตรงเข้ามาหาให้เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น.
"จงซานนน!!!"
เทียนหลิงเอ๋ออดไม่ได้เลยทีต้องตะโกนออกมาเสียงดัง.
ได้ยินเสียงเรียกของเทียนหลิงเอ๋อ,ภายในใจของจงซานเองก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมายเช่นกัน,หัวใจที่ด้านชา,ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันที,กลับการที่เทียนหลิงเอ๋อมารอเขา?ทำไมจงซานจะไม่เข้าใจ,นางต้องการที่จะพบเขาเป็นคนแรก,ดูเหมือนว่านางจะมารอเขาที่หน้าประตู,นานแล้วอย่างแน่นอน.
นางที่รอคอยเขาทุกวันเลยรึ?
คอยเชง้อมอง,แม้ว่ามันจะดูน่าเบื่อ,ทว่านางกลับรู้สึกอบอุ่น,กับความรู้สึกที่จริงใจเช่นนี้,จะให้เขาปฏิเสธได้อย่างไร?
แม้ว่าจงซานจะมีอายุแปดสิบปีแล้ว,ด้วยประสบการที่ผ่านมา,ทำให้เขาถูกกระตุ้นให้ไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง,และเพราะว่าด้วยเหตุนี้,เขาย่อมเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นๆได้,เขาย่อมรู้ดีอะไรที่ควรค่าที่จะให้เรียกว่าสมบัติชีวิต.
ในเวลานี้,ตอนนี้นี่ควรจะเรียกว่าสมบัติล้ำค่า.
เขาเข้าใจทุกอยางได้,ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นนี้,หัวใจที่เขากลับมาเต้นอีกครั้ง,มีความตื่นเต้นดีใจ,เร่งรีบบินตรงไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
เทียนหลิงเอ่อที่ลอยอยู่บนผ้าแพรไหมแดง,เต็มไปด้วยความตื่นต้นเมื่อบินเข้ามาใกล้จงซาน,ในที่สุดจงซาน,บุรุษที่นางรอ,ร่างของนางที่ตอบสนองไปเอง,พุ่งตรงเข้าหาจงซานอย่างรวดเร็ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่ยิ่งเข้าใกล้จงซานมากเท่าไหร่,ใบหน้าของนางก็ยิ่งยิ้มเฉิดฉายเท่านั้น,นางที่จ้องมองจงซานตาโต,เอ๊ะ!,มีใครที่ไล่หลังจงซานมา.
ใครคนหนึ่ง,ที่บินไล่เขามา,ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ?
ไม่,นั่นมันแม่ทัพเหล่ยติงที่ที่เคยพบก่อนหน้านี้.
แม่ทัพเหล่ยติงที่บินออกมาจากหุบเขาแห่งหนึ่ง,บินตรงไล่หลังจงซานมา,ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย,ในมือทั้งสองข้างกำลังสร้างบอลสายฟ้าขึ้นมา.
บอลสายฟ้า?
เขาต้องการสังหารจงซาน?
บอลสายฟ้าที่เพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ,หากว่าโจมตีออกมา,จงซานจะต้องตายอย่างแน่นอน.
เห็นเหตุการณ์เช่นนั้น,ความรู้สึกของเทียนหลิงเอ๋อที่แข็งค้าง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์.
"จงซานนน!"
เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาอีกครั้ง,ความรู้สึกหวาดผวา,จงซานที่คิดแค่เพียงว่าเทียหลิงเอ๋อกำลังตื่นเต้นอยู่,ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปฉับพลันของนาง,ทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ.
เขาที่หันหลังกลับไป,ไม่มีเวลาแล้ว,บอลสายฟ้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่พุ่งตรงมายังจงซาน,บอลสายฟ้าขนาดใหญ่,มีขนาดมากกว่าปรกติสิบเท่า,พร้อมกับพุ่งตรงมายังร่างของจงซานอย่างรวดเร็ว.
แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียนระดับสิบก็คงต้องตายด้วยบอลสายฟ้านี้อย่างไม่ต้องสงสัย,ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย.
"จงซานน!!"
ดวงตาของหลิงเอ๋อที่ปิ่มด้วยน้ำตา,เร่งความเร็วออกไปอย่างบ้าคลั่ง.
จงซานกำลังจะตาย?เขากำลังจะตาย?ไม่?จงซานต้องไม่ตาย,จะตายไม่ได้.
หังใจของเทียนหลิงเอ๋อที่หล่นวูบ,เร่งความเร็วมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น,บอลสายฟ้าก็มาอยู่ด้านหน้าของจงซานแล้ว,กำลังจะกระแทกเข้าไปยังร่างของเขา.
เพียงแค่อึดใจ,ที่จงซานหันกลับไปก็เห็นบอลสายฟ้าพุ่งเขามาแล้ว,ไร้ซึ่งเวลาต่อต้าน,ไม่มีเวลาเหลือให้เขา,เขากำลังจะตายแล้ว.
ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น,จงซานที่รู้สึกราวกับว่าโลกใบนี้ช่างไม่ยุติธรรม,กลับเรื่องราวหลายอย่างที่เขายังทำไม่สำเร็จ,เขาต้องตายรึ?เป็นความตายที่ยากจะยอมรับได้.
แทบจะในทันทีเช่นกัน,ก็ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้น,เทียนหลิงเอ๋อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่คว้าจับไปยังจงซาน,ปราณพลังที่ปลดปล่อยออกมาคุ้มกันร่างบริเวณด้านหลัง,ดวงตาของนางที่จ้องมองไปยังจงซาน.
ในเวลานี้,แววตาของนางไม่มีความหวาดกลัว,ความรู้สึกอ่อนโยนที่ราวกับสลักลงไปถึงกระดูก
ฝังแน่นลึกลงไปในหัวใจ,สายใยที่สามารถหล่อหลอมเจตจำนงสวรรค์ได้.
รอยยิ้มของเทียนหลิงเอ๋อ,ราวกับว่าเป็นวาระสุดท้าย,รอยยิ้มที่อ่อนโยนที่มอบให้กับจงซาน.
จงซานที่มองไปยังนางอย่างนิ่งงัน,ก่อนที่จะเกิดเสียงดังสนั่นดังขึ้นในหัว,ความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นจนถึงสุดขีด,แม้แต่ความตายก็ไม่สามารถบรรเทาได้.
"ไม่!!!!"
เสียงคำรามดังลั่น,ดวงตาที่กลายเป็นสีเลือด,ร่างที่ถูกกระแทกอย่างรุนแรง,เทียนหลิงเอ๋อที่ใช้ร่างของนางบังเขาเอาไว้.
บางที,มันเป็นความเร็วที่ไม่มีแม้แต่เวลาอธิบายออกมาได้.
"ตูมมมมมม!"
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อและจงซานที่ลอยหล่นลงมาในหุบเขา.
"พรึด!!"
โลหิตที่พุ่งออกจากปากของเทียนหลิงเอ๋อ สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของจงซาน.,จงซานที่ไม่กระพริบตาด้วยซ้ำ,ปล่อยให้โลหิตอาบไปทั่วไปหน้า,พวกเขาทั้งคู่ที่ร่วงหล่นจากอากาศพร้อมๆกัน.
สมองของจงซานที่เจ็บปวด,ภาพฉากที่ถูกย้อมไปด้วยโลหิต,หัวใจของเขาราวกับว่าแตกสลายดังโพละแตกสนั่นดังสาดกระจาย,ความรู้สึกที่ปะทุออกมาจากภายในอก.
ทำไม,ทำไมล่ะหลิงเอ๋อ,ทำไม?
ในเวลานี้,จงซานไม่สามารถอดทนได้อีกแล้ว,น้ำตาของบุรุษที่ไม่เคยหลั่งไหลออกมาง่าย,นอกจากกุยเอ๋อแล้ว,นี่เป็นเพียงครั้งที่สองที่เขาต้องสูญเสียน้ำตาให้กับสตรี.
บุรุษไม่เคยมีน้ำตา,ทว่าเมื่อต้องพบกับเหตุการณ์ที่เศร้าสุดขีด,กับสถานการณ์เช่นนี้,ความโกรธเกลียดตัวเอง,จนทำให้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้,ทำไมไม่เป็นเขาแทน.
"หลิงเอ๋อ!"
เสียงครวญครางโหยหวงระทมทุกกอดเทียนหลิงเอ๋อไว้ในอก,บนหุบเขาแห่งหนึ่งที่พวกเขาล่วงหล่นลงมา.
"คลืนนนน!"
จงซานที่กอดเทียนหลิงเอ๋อไว้,พร้อมกับกระแทกก้อนหินก้อนหนึ่ง,แตกสลาย,แต่เขากับไร้ซึ่งความรู้สึก,เขายังคงกอดหลิงเอ๋อไว้แน่น,ที่มีลมหายใจหอบๆ.
แม้ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังจงซานที่ยังรอดอยู่,หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,บอลสายฟ้าอีกลูกที่ถูกสร้างขึ้นมา.
"ปิ๊ง!"
ท้องฟ้ามืดลง,ทันใดนั้น,แม่ทัพเหล่ยติงถึงกับขวัญผวา,เกิดเป็นฝ่ามือสีเขียวขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นในอากาศ.
ฝ่ามือขนาดสิบจ้าง,ที่รวมตัวกันขึ้นในพริบตา,พุ่งตรงเข้าหาแม่ทัพเหล่ยติง.
ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงถึงกับเปลี่ยนสี,เขาที่ปล่อยบอลสายฟ้าไปยังยังฝ่ามือดังกล่าว.
"ตูมมมมม!"
บอลสายฟ้าที่สลายไปในทันทีเมื่อถูกชนด้วยฝ่ามือสีเขียว,ฝ่ามือขนาดใหญ่ยังตรงออกไปกระแทกแม่ทัพเหล่ยติง.
"อ๊ากก!"
แม่ทัพเหล่ยติงที่ตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด,ล่วงหล่น,โลหิตพ่นกระจาย,กลายเป็นสภาพเดียวกับของจงซานที่ได้ประสบมา,ฝ่ามือสีเขียวสลายไป,แม่ทัพเหล่ยติงไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย,แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเร่งรีบบินหนีไปในทันที.
"หลิงเอ๋อ!"
"หลิงเอ๋อ!"
จงซานที่ทำการแผ่พุ่งแกนแท้ลงไปในร่างของนางเพื่อช่วยนาง,เพื่อให้เทียนหลิงเอ๋อยังคงมีชีวิตอยู่,เทียนหลิงเอ๋อที่หายใจหอบๆ,ด้านหลังของนางที่ไหม้เป็นสีดำ,ดวงตาที่ดูเลือนลาง,สติกำลังหลุดหายเหมือนว่านางกำลังจะตาย,ที่มุมปากของนางที่ยิ้มแหยๆ.
ชีพจรของเทียนหลิงเอ๋อที่เสียหายไป,ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก,เวลานี้,การจะรอดชีวิตได้นั้นนับว่ายากลำบากมาก.
จงซานที่ยังคงกอดหลิงเอ๋อตะโกนออกมาเสียงดัง,ทว่าที่ด้านหน้าของพวกเขาก็ปรากฏชายชราคนหนึ่งขึ้นมา,ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่จับไปยังข้อมือของหลิงเอ๋อ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เขาที่แผ่พลังเขาไปในร่างของนาง,โอบอุ้มคนทั้งสอง,จากนั้นในพริบตาเดียว,ร่างกายของพวกเขาก็หายไปในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น