Immortality Chapter 131 Di Xuansha
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 131 ตี้เสวียนชา.
บทที่ 131 ตี้เสวียนชา.
"
อัญเชิญ,สัญลักษณ์ฟ้าดิน."
จงซานที่คำรามเสียงดัง,แกนแท้ภายในร่างราวกับว่าสูญเสียการควบคุม,มันวิ่งผ่านไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งเข้ามาผสานกับโลหิตของเขา,แกนแท้ที่ไหลออกมาราวกับน้ำหลาก,ไหลออกมาอย่างรวดเร็วในคราเดียวในทันที,หลอมรวมเข้ากับอาคมที่ร่าย,ตามที่จื่อจุ้นได้แนะนำมา.
แกนแท้และโลหิตที่หลอมรวมกันอย่างรวดเร็ว,หมุนวน,ก่อนที่จะเผยร่างของควันหมาป่าทมิฬเก้าตน,พุ่งตรงกระจายออกไปทุกทิศทาง.
ดูเหมือนว่าหมาป่าทมิฬทั้งเก้านี้จะออกมาจากฝ่ามือของจงซาน.
จงซานบอกได้เพียงว่าที่ใต้ฝ่ามือของเขานั้นเกิดมิติที่บิดเบี้ยวขึ้น.
นับจากนั้น,เขาที่ถูมือไปมาฝ่ามือของเขาไปมา,ควันหมาป่าที่เริ่มมีขนงอกมา,รางที่เด่นชัดขึ้น,ปรากฏจากควันค่อยๆกลายเป็นมีเลือดเนื้อขึ้นมา.
เป็นร่างหมาป่าเก้าตนที่มีควันปกคลุมอยู่และค่อนๆถูกเป่าออกไปอย่างรวดเร็ว.
ทว่าในเวลานี้,ภายในห้องโถงแห่งนี้,ปรากฏหมาป่าสีแดงขนาดใหญ่สามเมตร.
หมาป่าที่ผ่านปรากฏออกมาจากอากาศ,กลายเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา.
หมาป่าแดงที่เต็มไปด้วยท่าทางงงวยเล็กน้อย,จ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,เมื่อมองเห็นจือจุ้น,มันที่ก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว,แสดงท่าทางเคารพอย่างถึงที่สุด.
ในเวลานี้,จงซานที่สามารถสัมผัสได้ว่าแกนแท้ของตัวเองหายไปถึงหนึ่งในสาม.
อย่างไรก็ตาม,ด้วยแกนแท้หนึ่งในสาม,แลกเปลี่ยนกับพลังความแข็งแกร่งที่คาดไม่ถึงเช่นนี้,นับว่าคุ้มค่า.
จือจุ้นจ้องมองไปยังเหล่าหมาป่าแดงที่ถูกเรียกมา,เผยยิ้มออกอย่างน้ำนวล,"ด้วยพลังที่มีของเจ้าในวันนี้,หนึ่งในสามของแกนแท้,สามารถเรียกหมาป่าที่ไมมีความแข็งแกร่งไม่มากนัก,เมือหมาป่าถูกเรียกมา,ตราบเท่าที่เจ้ายังไม่ตาย,มันจะช่วยเจ้า,หากแกนแท้เจ้าอยู่ในระดับที่สูงกว่านี้,ก็จะสามารถเรียกหมาป่าที่แข็งแกร่งมากกว่านี้ได้,ยกตัวอย่างเจ้าที่มีระดับเซียนเทียนระดับเจ็ด,ก็ย่อมสามารถอัญเชิญหมาป่าแกนทองระดับเจ็ดออกมาได้,แต่หากว่าเจ้าใช้อายุไขของเจ้าในการอัญเชิญ,ย่อมสามารถเรียกหมาป่าที่มีความแข็งแกร่งมากกว่าถึงสองระดับ."
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมาจ้องมองไปยังหมาป่าขนาดสามเมตรที่อยู่ด้านหน้า,ภายในแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"และแน่นอน,ในเวลาความเป็นความตาย,ก็ยิ่งต้องแลกเปลี่ยนกับค่าอัญเชิญของหมาป่ามากขึ้นเท่านั้น,มันขึ้นกับความรู้สึกของเจ้าในแต่ละครั้ง,ในการอัญเชิญหมาป่าแต่ละครั้งเผ่าหมาป่าของพวกเราย่อมรับรู้ได้,ตราบเท่าที่มีการอัญเชิญ,ในทุกๆครั้ง,ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด,สามารถข้ามผ่านมิติไปอยู่ข้างๆเจ้าในพริบตาเดียว."จื่อจุ้นที่เอ่ยปากพูดออกมา.
"หากข้ามีค่าแลกเปลี่ยนที่เพียงพอที่จะเชิญชิงอวิ๋นหลางเจียง,ข้าก็สามารถอัญเชิญเขามาได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.
"โอ้ว,เจ้าคงไม่คิดที่จะใช้อายุไขของเจ้าเพื่อเรียกเผ่าหมาป่าที่อยู่สูงกว่าสองระดับด้วยหรอกนะ?"จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ความจริง,ท่ามกลางความเป็นความตาย,จะทำอะไรได้?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อจุ้น.
"ฮ่าฮ่า,เจ้าเด็กน้อย,เจ้าเป็นคนที่โลภมากจริงๆ,ดี,หวงตี้เผ่ามนุษย์ควรจะเป็นเช่นนี้,เจ้าสามารถอันเชิญเผ่าหมาป่าที่ร้ายกาจมากๆออกมาได้,แม้แต่ข้าก็ตามที,ตราบเท่าที่เจ้ามีค่าผ่านทางที่เพียงพอ,ทว่าในเวลาเดียวกัน,หากมันไม่เพียงพอ,แม้ว่าเจ้ากำลังจะตาย,พวกเขาก็หาได้สนใจเจ้าไม่,เพียงแค่พลังหนึ่งในสามก็น่าจะเกินพอสำหรับเจ้าแล้วไม่ใช่รึ?"จื่อจุ้นที่จ้องไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ."จงซานทีเอ่ยออมมาด้วยความเคารพ.
ความเป็นจริง,เพียงเท่านี้,ก็เกินพอมากมายแล้ว.
"เผ่าหมาป่า,ในเมื่ออาณาจักรต้าเจิ้งเป็นประเทศสรรพสัตว์แล้ว,เช่นนั้นในทุกๆปี,เผ่าหมาป่าจะต้องนำกองกำลังหมาป่ามาสนับสนุนกองกำลังอาณาจักรเจิ้งด้วย,หากว่าคนของเจ้าสามารถโน้มน้าวหมาป่าได้,ภายใต้ผืนปฐพีแห่งนี้หมาป่าย่อมพร้อมที่จะเดินทางไปพร้อมกับเขาในทุกๆพื้นที่."จื่อจุ้นกล่าว.
จากคำพูดของจื่อจุ้นนั้นราวกับส้มหล่นลงกลางกบาลของจงซาน,เห็นได้อย่างชัดเจนไม่ใช่ว่าเขาสามารถสร้างกองกำลังเคลื่อนที่เร็วหมาป่าได้อย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นกองทัพหนึ่งในสามสามารถที่จะขี่หมาป่าบุกตะลุยไปทั่วฟ้า,บุกเบิกไปทุกพื้นที่ไม่ใช่รึ?
"อืม,ปกติแล้ว,พันธะสัญญาณ 10% ,ลูกหลานของเจ้าสิบรุ่นก็จะสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่าได้,ทว่าจากที่ข้าเห็นนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่มีลูกหลานทางสายโลหิตเลย,เจ้ามีเวลาสามร้อยปีสำหรับโอกาสของเจ้า,หวังว่าเจ้าจะทำมันได้อย่างยอดเยี่ยม."จื่อจุ้นที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"ครับ."จงซานที่ตอบกลับออกมาในทันที.
จงซานรับรู้ได้ว่าเหตุผลที่ไม่มีทายาทนั้น,เป็นเพราะร่างเงาของเขา,ทำให้เขามีทายาทไม่ได้,ทว่าจงซานเชื่อว่าปัญหานี้,จะสามารถแก้ไขได้ในคราหลัง.
"พันธะสัญญา 10% ,เผ่าพันธุ์หมาป่าแบ่งปันราชวงศ์วาสนากับเจ้า,ต่อไปวาสนะของราชวงศ์ของเจ้าจะทรงพลังมากขึ้น."จื่อจุ้นกล่าว.
"ขอบคุณ,อาวุโส."จงซานที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ฮึมๆๆ"หมาป่าน้อยที่อยู่ข้างๆเอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"ไม่ได้,เจ้าจะต้องกลับไปยังดินแดนหมาป่า,เว้นแต่เจ้าก้าวไปถึงระดับแกนทองได้."จื่อจุ้นที่กล่าวกับหมาป่าน้อย.
แม้ว่าจะเป็นภาษาหมาป่าที่จื่อจุ้นกล่าวออกไป,ทว่า,ดูเหมือนว่าเขาพอจะเข้าใจมันได้.
หมาป่าน้อยที่เต้นไปมา,ด้วยท่าทางขัดใจ.
จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อยครั้งหนึ่ง,ก่อนที่จะหันหน้ามามองจงซาน,"ไม่สามารถอัญเชิญเซียนๆได้,เว้นแต่เซียนเซียนไปถึงระดับแกนทองแล้ว."
แม้ว่า,จงซานจะสนใจในตัวหมาป่าน้อย,เขาที่คิดก่อนหน้านี้,หากสามารถอัญเชิญหมาป่าน้อยได้,ไม่ใช่ว่าสามารถสั่งการหมาป่าทั่วหล้าได้หรอกรึ?
อย่างไรก็ตามเมื่อได้ยินคำพูดของจื่อจุ้นทำให้เขาทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น.
หมาป่าน้อยที่เต้นโหยงๆอยู่ข้างๆ,แสดงท่าทางเอาแต่ใจออกมา.
"ก็ได้ๆ,งั้นเจ้าก็รีบกลับไปฝึกฝนตัวเองซะ,เจ้ายังไปไม่ถึงระดับแกนทองเลย?ตราบเท่าที่เจ้าไปถึงระดับแกนทอง,ภายใต้หล้าแห่งนี้,ทุกครั้งที่จงซานอัญเชิญเจ้าก็ย่อมรับรู้ได้?ในเวลานั้นเจ้าก็จะสามารถออกมาได้."จื่อจุ้นที่กล่าวต่อหมาป่าน้อย,ดูเหมือนว่านี่น่าจะเป็นคำพูดโน้มน้าวหมาป่าน้อยที่ดีที่สุด.
หมาป่าน้อยที่โต้แย้งไปมา,แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร,ท้ายที่สุดทำได้แค่ก้มหน้าก้มตา,แสดงท่าทางไม่มีความสุขออกมา.
ในเวลานี้,จื่อจุ้นที่หันหน้าไปมองชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าอยู่.
"ชิงอวิ๋น,เจ้ากล้ามากเลยนะ?ไม่รู้เหรอว่าเซียนเซียนสำคัญขนาดใหน?"จื่อจุ้นที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"จื่อจุ้น,ผู้น้อยสมควรตาย,ก่อนหน้านี้ที่จื่อจุ้นปรารถนาสิ่งของบางอย่าง,ในช่วงระยะความเป็นตายนั้นหลิวเต๋าได้ช่วยข้าไว้,ทำให้ผู้น้อยต้องช่วยเขา."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความละอายใจ.
ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียง,จื่อจุ้นที่ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับเอ่ยปากอีกครั้ง,"ในช่วงเวลาเป็นตายอย่างงั้นรึ?เรื่องนี้เจ้าเสียเปรียบมาก,ถึงกับยอมให้พวกเขาข่มเหงเผ่าพันธ์หมาป่าอย่างงั้นรึ?
คิดว่ามันคุ้มค่าแล้วรึ?"
"จื่อจุ้น,ผู้น้อยได้ทำการชดใช้หลิวเต๋าไปแล้ว,หากหลิวเต๋ายังคิดทำร้ายเผ่าหมาป่าอีกครั้ง,ผู้น้อยจะสังหารเขาไปด้วยตัวเอง."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าลง.
จื่อจุ้นที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง,"ก่อนหน้านี้ที่เจ้าสามารถได้รับสิ่งของดังกล่าวมา,เพื่อเผ่าหมาป่า,ครั้งนี้ข้าจะปล่อยพวกเขา,ถือว่าเป็นการตอบแทนพวกเขา,จากนี้ไป,ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเซียนเซียน,แม้แต่เส้นขนเส้นเดียว,กล้าคุกครามเผ่าหมาป่า,จะต้องสังหารอย่าให้เหลือ."
"ครับ."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตอบรับ.
"แต่ว่าโทษของเจ้าไม่สามารถเว้นได้,ข้าจะลงโทษเจ้าให้ปกป้องอาณาจักรต้าเจิ้ง,ประจำวิหารหมาป่า,ช่วยเหลือจงซานสร้างประเทศ."จื่อจุ้นกล่าว.
"รับประสงค์."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ถอนหายใจยาว,นี่คือโทษที่เขาสมควรได้รับ.
"เอาล่ะ,เซียนเซียน,พวกเราไปได้แล้ว."จื่อจุ้นที่กล่าวต่อหมาป่าน้อย.
หมาป่าน้อยที่ดูอาลัยอาวรณ์จงซาน,มันวิ่งเข้ามาหาจงซาน,พร้อมกับใช้หัวของมันถูไถไปที่ต้นข้าของเขา,ท่าทางเศร้าๆ.
มันถูไถไปมา,ก่อนที่จะวิ่งไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง,ครางๆฮึมๆ
กับเขา.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย,และจ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า"เซียนเซียนบอกว่า,"รอข้าก่อน,รอข้าก้าวไปถึงระดับแกนทองก่อน."
เห็นท่าทางของหมาป่าน้อย,จงซานที่พยักหน้าให้,พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน.
จือจุ้นที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย,จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
หมาป่าน้อยที่ดูฉลาดเฉลียววิ่งตามจื่อจุ้นไป.
"อาวุโส,รักษาตัวด้วย."จงซานที่เอ่ยปากออกมาทันที.
จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"ในเมื่อทำพันธะสัญญากับเผ่าหมาป่าแล้ว,หลังจากนี้ไม่ต้องเรียกข้าว่าอาวุโสอีก,ข้ามีนามว่า
ตี้เสวียนชา."
จากนั้น,จื่อจุ้นตี้เสวียนชา,ก็นำหมาป่าน้อย,หายไปจากตำหนัก,เฉิงซ่างในทันที.
เมื่อจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าจากไปแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจเบาๆจากนั้นก็หันหน้ามามองชิงอวิ๋นหลางเจียงในห้องโถง,พร้อมกับหมาป่าแดงที่เขาอัญเชิญมา.
ในเวลาเดียวกัน,ชิงอวิ๋นหลางเจียงและหมาป่ายักษ์สีแดงก็ลุกขึ้น,อย่างไรก็ตามหมาป่ายักษ์แดงต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพชิงอวิ๋นเป็นอย่างมากเช่นกัน.
"จื่อจุ้นให้ข้าช่วยเหลือเจ้าสร้างประเทศ,ตราบเท่าที่ไม่ละเมิดข้อตกลง,ข้าจะทำตามประสงค์ของเจ้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมาทันที.
จงซานที่ก้าวเข้าไปหาชิงอวิ๋นหลางเจียงในทันที.
"หลังจากนี้,ข้าควรเรียกท่าน
ชิงอวิ๋นอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยออกมา.
"แน่นอน,เจ้าสามารถเรียกชื่อจริงของจื่อจุ้นได้,ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงกล่าว.
จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,"เวลานี้ยังไม่มีอะไร,ท่านคงจะต้องอยู่ในตำหนักนี้ไปก่อน."
ได้ยินคำพูดของจงซานชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ขมวดคิ้ว,"ไม่ใช่ว่าเจ้าจำเป็นต้องสร้างกองทัพหมาป่าหรอกรึ?
ข้าสามารถเคลื่อนกำลังเผ่าหมาป่ามาได้."
"ยังไม่จำเป็นชั่วคราว,เมื่อข้าพร้อม,ข้าต้องรบกวนท่านแน่นอน."จงซานเอ่ย.
"ได้,ทว่า,เจ้าจะต้องหาสถานที่เหมาะสมให้ได้เร็วที่สุด,สร้างวิหารหมาป่าขึ้นมาแห่งหนึ่งเพื่อให้ข้าอาศัย,ซึ่งจะทำให้สามารถชุมนุมหมาป่าขึ้นมาในอาณาจักรเจิ้งของเจ้าได้."ชิงอวิ๋นหลางเจียงกล่าว.
"โปรดวางใจได้."จงซานพยักหน้า.
ชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"จะส่งพวกเขากลับอย่างไรรึ?"
"อืม,เหมือนก่อนหน้านี้,ทว่าข้าต้องกล่าวขัดขืน,พร้อมกับใช้แกนแท้หนึ่งในสามด้วย."จงซานพยักหน้า.
จากนั้นจงซานก็เดินไปยังด้านหน้าเหล่าหมาป่ายักษ์แดง,ที่ไม่ขยับ,แสดงท่าทางเคารพเขาเป็นอย่างมาก,จงซานที่หยดโลหิตที่ฝ่ามืออีกครั้ง.
"ขัดขืนฟ้าดิน,ส่งกลับ."
ฝ่ามือของจงซานที่ประทับลงยังพื้น,หมอกสีดำที่คลุมไปยังร่างของหมาป่าทั้งเก้าตน,บรรยากาศที่บิดเบี้ยว,เกิดเสียงคลืน,เหล่าหมาป่าทั้งกลุ่ม,ก็ถูกเคลื่อนย้ายกลับไป,เป็นเรื่องที่ลึกลับเป็นอย่างมาก..
ที่ด้านหน้าตำหนักเฉิงซ่าง,จงซานที่เอ่ยออกมา,"หยิงหลาน,เข้ามาได้แล้ว."
ด้วยพลังฝึกตนในระดับเซียนเทียนการจะส่งเสียงออกไปในระยะไกลนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย,หยิงหลานทันที่ได้รับข้อความก็เร่งรีบเปิดประตู,เข้ามาด้านในทันที.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตงลงที่จะอยู่ในตำหนัก,จงซานที่เรียกหยิงหลานเข้ามาเพียงลำพัง.
"กู่เหยี่ยเยีย,ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"หยิงหลานที่เอ่ยถามออกมาในทันที,ต้องไม่ลืมว่าท้องฟ้าที่ใสกระจ่าง,ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดเสียงดังคำราม,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก,บางทีด้วยสภาพภูมิอากาศที่เกิดขึ้นนี้,หยิงหลานเชื่อว่าเป็นฝีมือของกู่เหยียเยี่ยอย่างแน่นอน.
"เหตุการณ์พิเศษ,กองกำลังของพวกเราจะทรงพลังมากขึ้น,ในวันข้างหน้าพวกเราจะสร้างกองกำลังหมาป่าเคลื่อนที่เร็ว."จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"พิเศษ?
กองกำลังหมาป่า?"หยิงหลานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,เจ้าจะคัดเลือกค้นหาคนที่มีพรสวรรค์,ข้าจะทำการสร้างกองกำลังที่ทรงพลังขึ้น."จงซานที่เอ่ยอย่างจริงจัง.
"ค่ะ."หยิงหลานที่พยักหน้ารับ,แม้ว่านางจะไม่เข้าใจ,อะไรคือกองกำลังหมาป่า,ทว่ากับคำพูดของจงซานนางสามารถเข้าใจความหมายว่า,ให้คัดคนที่มีพรสวรรค์,เพื่อที่จะได้รับอุปกรณ์เครื่องมือที่ดีที่สุด.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น