Immortality Chapter 129 Wolf Clan Supreme
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 129 จือจุ้นเผ่าหมาป่า.
บทที่ 129 จือจุ้นเผ่าหมาป่า.
"ผู้น้อยสมควรตายหมื่นๆครั้ง."แม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเขาบนพื้นด้วยความอับอาย,ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกโกรธเกลียดจงซานเป็นอย่างมาก,หากไม่เพราะมัน,เขาจะทำเรื่องผิดพลาดเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
เพราะมัน,เป็นเพราะมันคนเดียว.
หลิวเต๋าที่ได้แต่ถอนหายใจ,เขาที่หันหน้าไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเขาอยู่,มีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายอยู่ภายในนั้น,หากไม่เพราะเหล่ยติ,แผนการของเขาคงไม่เละเป็นซุปเช่นนี้?
จุดเชื่อมต่อของชีวิต,การเปลี่ยนแปลงที่จะยกระดับอำนาจ,เรื่องในครานี้พลาดไปแล้ว,โอกาสในครั้งหน้าไม่รู้เลยว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่.
เป็นท่าทางของเหล่ยติงแล้ว,หวงตี้ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้วเขาที่กลืนความหดหู่เอาไว้ในอก.
"คงโทษแต่เจ้าฝ่ายเดียวไม่ได้,หากข้าไม่ให้เจ้าไปทางทิศเหนือ,เรื่องนี้คงจะไม่เกิดขึ้น."หวงตี้ที่กล่าวเรียกขวัญทุกคนคืนมา.
"หากจะโทษละก็ต้องโทษชายคนนั้น,เขาที่รอดมาได้จากหุบเขาแมงป่องอสนี,ทำให้ครั้งนี้เหล่ยติงถึงได้ทำความผิดพลาดคลั่งใหญ่,เขาที่เป็นต้นเหตุแห่งสำคัญที่ทำให้งานใหญ่ของฝ่าบาทต้องเสียหาย?"ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของหวงตี้หลิวเต๋า.
"ใช่แล้ว,มันนั่นเอง,เป็นมันที่สมควรตาย."หลายๆคนที่ตอบรับพร้อมกับเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาเข้าข้างแม่ทัพเหล่ยติง.
หวงตี้ที่ถอนหายใจลึกเข้ามา,จ้องมองไปยังคนอื่นๆ,ก่อนที่จะไปหยุดที่เหล่ยติงที่คุกเข่าอยู่,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความหดหู่ใจ.
"เหล่ยติง."หวงตี้ที่เอ่ยออกมาทันที.
"ขอรับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่ตอบรับทันที.
"คนผู้นี้สำควรตายที่สุดแล้ว,ความล้มเหลวในครั้งนี้,เป็นเพราะการคงอยู่ของเขา,เจ้าจะต้องไล่ล่าคนผู้นี้,สังหารเขาเพื่อชดเชยความผิดของเจ้า,หากคนผู้นี้ไม่ตาย,ห้ามเจ้ากลับมา."หวงตี้ที่สังการออกไปในทันที.
ถึงแม้ว่าจงซานจะไม่ใช่ต้นเหตุที่แท้จริงก็ตาม,แต่การกำจัดเขาไปก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่จะทำให้สามารถระบายความโกรธของเขาได้.
"ครับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่ตอบรับในทันที,ที่จริงเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,เกินกว่าที่เขาจะทนได้เช่นกัน.
เซียนเซิงซือจ้องมองอย่างเงียบๆเมื่อได้ยินหวงตี้ต้องการให้แม่ทัพเหล่ยติงไล่ล่าจงซาน,เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว,การไล่ล่าจงซานในครั้งนี้,เขาที่สามารถแอบลุ้นตั้งตารอว่าจงซานจะสามารถเปลี่ยนอันตรายให้ปลอดภัยได้อย่างไร.
"กลับได้."หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ขอรับ."ทุกคนที่ตอบรับ.
หลังจากนั้น,มีเพียงแค่แม่ทัพเหล่ยติงที่เหลืออยู่คนเดียว,ส่วนคนอื่นๆนั้นต่างก็บินมุ่งตรงไปยังทิศเหนือ,กลับตำหนักของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่นั่นเอง.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังทิศทางของหวงตี้ที่จากไปแล้ว,เขายังคงกำหมัดแน่น,ใบหน้าที่บูดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธ,จากนั้นก็หันหน้าไปมองทิศตะวันออก,เขาจะต้องสังหารจงซานให้ได้,เพื่อตอบแทนบุญคุณของเหนือหัว.
อย่างไรก็ตามเขตแดนหมาป่าทางตะวันออกตอนนี้,เหล่ยติงไม่กล้าเข้าไปแล้ว,เขาจะกล้าแส่ไปหาความตายอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตามด้วยสถานะของจงซาน,แม่ทัพเหล่ยติงพอจะคาดเดาความคิดเขาได้,ก่อนหน้านี้ที่เขาได้เห็น,สำนักนักไคหยาง,เขาคงเป็นศิษย์ไคหยาง?
ดูเหมือนว่ามาซ่อนตัวในเขตแดนหมาป่า,คิดจะซ่อนตัวที่นั้นโดยไม่ออกมาตลอดชีวิตเลยรึ?ฮึ!
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่วิ่งกลับมายังหุบเขาเดิม.
ด้วยความเร็วสูง,พุ่งตรงไปยังหุบเขาที่มีประกายแสง,พื้นที่รอบๆนั้น,ยังมีหมาป่านับหมื่นยังไม่ถอยหนีกระจายตัวกันไป,หนำซ้ำยังเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ.
หมาป่ามากมาย,กระจายไปทั่วพื้นที่,พร้อมกับแสดงท่าทางเคารพ,เห็นท่าทางหมาป่าที่กำลังคุกเข่าอยู่รอบๆแล้ว,ชิงอวิ๋นก็รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในทันที.
จือจุ้นมา.
ชิงอวิ๋นที่สะบัดร่างกาย,พร้อมกับเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์แบบมนุษย์,ก่อนที่จะบินเข้าไปในหุบเขาดังกล่าว.
เหล่าหมาป่าจำนวนมากต่างก็หมอบร่างอยู่ด้านนอกหุบเขา,ซึ่งด้านในนั้นมีหมาป่ายักษ์ที่มีหมาป่าตัวน้อยอยู่บนหัว,ซึ่งมันกำลังหมอบอยู่บนพื้นเช่นกัน.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เคลื่อนกายเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว.
ที่ด้านในหุบเขานั้น,นอกเหนือจากหมาป่าน้อยยังมีจงซานและบุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวนี้,หากเป็นโลกปุถุชนเขามีรูปร่างหน้าตาคนที่มีอายุราวๆ
50
ปี,ผมสีขาว,เต็มไปด้วยกลิ่นอายของคนที่มีเชาว์ปัญญา,ซึ่งแตกต่างจากเป่ยชิงซือที่คิ้วของเขานั้นมีสีดำ.
ชายผู้นี้,ดูราวกับว่าไม่สามารถสัมผัสถึงการคงอยู่ได้,ความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างถึงที่สุด,ราวกับคนผู้นี้ได้ผสานเข้ากับธรรมชาติรอบๆ,ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ,ดูราวกับไม่สามารถที่จะวางตาจากไปได้เลย,หากว่าพวกเขาหันหน้าไปอีกทาง,เมื่อหันกลับมาคงไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีกแล้ว.
หมาป่าน้อยเวลานี้ที่ก้าวลงมา,ไม่ได้เข้าไปหาจงซาน,ทว่าก้าวตรงไปยังชายคนดังกล่าว,พร้อมกับถูไถไปยังขากางเกงของชายผู้นั้นด้วยศีรษะเล็กๆของมันไปมา.
ชายคนดังกล่าวจ้องมองมายังจงซานอย่างจริงจัง,แขนทั้งสองข้างที่ไขว้ไปด้านหลัง,ราวกับว่ากำลังตรวจสอบตัวจงซานอยู่.
จงซานที่ไม่สามารถขยับได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนผู้นี้.
จงซานไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้,ที่จริงเข้าแทบไม่สามารถอ้าปากได้ด้วยซ้ำ,เวลานี้กลิ่นอายที่หนักหน่วงแม้ว่าจะถูกปล่อยออกมาเล็กน้อย,ด้วยการจ้องมองของชายผู้นี้,จงซานราวกับรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาถึงกับสั่นสะท้าน,ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับทะเลสาบ,ได้ยึดครองจิตวิญญาณของเขาไป,เขารู้สึกเหมือนกับถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่ลึกมากๆ,ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูปชายคนดังกล่าวจึงได้ถอนสายตาของเขากลับไป.
เพียงแค่จ้องมอง,จงซานแทบไม่สามารถประครองสติได้,จิตใจ,ร่างกายที่แข็งไปชั่วขณะ,ดวงตาคู่นั้น,ราวกับจะหยุดความเป็นไปของฟ้าดินได้เลย.
เมื่อสายตาของเขาเปลี่ยนไปมองหมาป่าตัวน้อยที่สีขาของเขาอยู่,จงซานถึงกับต้องถอนหายใจยาว.
ชายคนดังกล่าวได้หันกลับมาหาจงซานอีกครั้ง,ที่มุมปากเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,"เด็กน้อย,เจ้าได้รับโชคที่มีขนาดใหญ่มาก!"
"อาวุโสยกยอเกินไปแล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมาทันทีไม่กล้าที่จะมองชายคนดังกล่าว.
"เจ้ารู้รึว่าข้าเป็นใคร?"ชายคนดังกล่าวที่สอบถามไปยังจงซาน,ดวงตาเป็นประกาย,ราวกับเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับจงซาน.
"อาวุโสก็คือผู้ปกครองเผ่าหมาป่า."จงซานที่คาดเดาตามสิ่งที่เขาคิดออกมาในทันที,ในเวลานี้,จงซานไม่กล้าที่จะปกปิดเลยแม้แต่น้อย.
รอยยิ้มที่นุ่มนวลของชายผู้นี้ที่แสดงท่าทางชื่นชม,"พันธะสัญญากับเผ่าหมาป่านั้น,ไม่เคยมีใครสามารถทำได้,เจ้ารู้หรือไม่?"
"ผู้เยาว์ไม่รู้."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"โอ้ว?"สายตาของบุรุษผู้นี้ส่องประกาย,นี่เป็นอุบัติเหตุอย่างงั้นเหรอ?
จงซานที่ขมวดคิ้วแสดงท่าทางสงสัย.
เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน,เขารู้ว่าชายผู้นี้ไม่ได้โกหก,เขาที่ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง,"เจตจำนงที่ไม่ได้แสวงหา,เส้นทางที่ไม่อาจรู้,เซียนเซียนทำพันธะสัญญาก่อเกิด,เข้าไปในร่างกายของเจ้าอย่างคาดไม่ถึง,เป็นเจตจำนงสวรรค์."
"อาวุโส,อะไรคือพันธะสัญญาเผ่าหมาป่า?
และอะไรคือพันธะสัญญาก่อเกิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยความเคารพ.
เห็นท่าทางของจงซาน,ที่ได้รับโชควาสนาก้อนใหญ่,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย.
"หากว่าเจ้าสามารถพอ,สามารถสำเร็จระดับก่อตั้งวิญญาณในเวลา
300 ปีล่ะก็,เมื่อเจ้าก่อตั้งราวงศ์วาสนาจะมีตระกูลหมาป่าเป็นรากฐานของประเทศ,และร่วมแบ่งปันโชควาสนาฟ้าดินร่วมกันได้."ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมา.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,แม้ว่าจงซานจะไม่รู้เรื่องทั้งหมด,ทว่ากับเรื่องที่ได้ยินเท่านั้นก็ทำให้เขาอ้าปากครั้งไปเลย,นี่คือโชคลาภก้อนใหญ่,เป็นเหมือนกับขุมทรัพย์ก้อนมหึมา,ที่หล่นลงมากลางกบาลโดยที่เขาไม่รู้ตัว.
"อาวุโสโปรดวางใจผู้เยาว์ได้ก่อตั้งราชวงศ์วาสนาขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว,แม้ว่าจะเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นานก็ตาม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"โอ้ว?"บุรุษในชุดขาวประหลาดใจเล็กน้อย,ชำเลืองมองไปยังจงซาน,จากนั้นเขาเริ่มสอบถามต่อ,"เจ้าใช้สิ่งใดในการสร้างประเทศรึ?
โองการสวรรค์ของเจ้า? หากเป็นสิ่งที่เหมาะสม,มันจะทำให้เจ้ามีพลังฝึกตนของเจ้าพัฒนาไปอย่างยอดเยี่ยม,สร้างประเทศเป็นปึกแผ่น,และทำให้ประเทศมั่นคง."
ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้าไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นได้เริ่มคาดหวังกับจงซานแล้ว.
"อาวุโส,ผู้เยาว์ได้สร้างประเทศ
ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง
และได้ใช้จี้หยกเก้ามังกรสวรรค์,มีตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์,และตำราเทวะ,สร้างขึ้นมาจากหนอนไหมมังกรเก้าสี,สร้างโองการฟ้า."จงซานกล่าวออกมาทันที.
เพราะว่าโชคลาภก้อนใหญ่ที่จงซานได้รับในครานี้,หากว่าเขาไม่มีกระเพาะที่ใหญ่โตพอที่จะรองรับอาจะท้องแตกตายไปได้,ถึงแม้ว่าจะยังหิวก็ตามที,ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะกินลงไปได้,ถึงอยากจะกินเข้าไปเพิ่มก็ตาม.
"โอ้ว."บุรุษชุดขาวที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความตื่นตะลึงอีกครั้ง,แววตาครานี้รู้สึกประหลาดใจจริงๆ.
สมบัติวิเศษทั้งสอง,ไม่ใช่ธรรมดาๆเลย,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีทั้งสองสิ่งเลยรึ?
"เจ้าพูดจริงอย่างงั้นรึ?"ชายชุดขาวที่สอบถามออกไปอีกครั้ง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเต็มไปด้วยความสงสัย,กับคนที่ดูธรรมดาๆคนนี้.
"ผู้เยาว์ไม่กล้าโกหกแน่นอน,ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งนั้น,อยู่ในเกาะหมาป่าสวรรค์แห่งนี้."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
เขาที่เพ่งพิศจ้องมองมายังจงซาน,ทว่าจงซานที่ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่.
"ฮึมๆๆ."ที่ด้านข้างของเขาหมาป่าน้อยที่ถูไปที่ขาเขาไปมาไม่หยุด,ราวกับว่ากำลังมีความสุข.
ทว่าอีกฝั่งหนึ่ง,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เหินเข้ามาในหุบเขา,พร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้นทันที.
"จือจุ้น."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าลงพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
ชายในชุดขาวหันหน้าไปมาชิงอวิ๋นหลางเจียง,พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย."คนเหล่านั้นจากไปแล้วรึ?"
"ขอรับ,ผู้น้อยรู้สึกผิดยิ่งนัก,ขอให้จือจุ้นลงโทษด้วย."
อย่างไรก็ตาม,ชายในชุดขาวหาได้สนใจชิงอวิ๋นหลางเจียง,ทว่าจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร?"จื่อจุ้นเผ่าหมาป่าที่ชี้ไปยังหมาป่าน้อยที่กำลังไถขาเขาไปมาอยู่.
หมาป่าน้อยที่จื่อจุ้นเอ่ยถึงตัวเอง,ก็ยืดอกนั่งอย่างภาคภูมิทันที.
"เส้าจื่อเผ่าหมาป่า."จงซานพยักหน้าขณะพูด.
"เจ้ารู้ไหมว่าทำไมหมาป่านับหมื่นถึงได้เชื่อฟังเขา?"จือจิ้นที่สอบถามออกไป.
"นั่นเป็นเพราะอาวุโส."จงซานที่ตอบกลับมาทันที.
"ไม่,ถึงไม่มีข้า,หมาป่านับหมื่นก็ต้องเชื่อฟังเขา."จื่อจุ้นที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองจื่อจุ้นด้วยความสงสัย.
"เพราะว่านอกจากข้าแล้ว,คนที่สองที่มีต้นกำเนิดสายโลหิตหมาป่า,เป็นต้นกำเนิดสายโลหิตที่ไม่สามารถลบทิ้งได้,เป็นสายโลหิตที่เข้มข้นไม่มีวันจาง,ภายในเผ่าหมาป่า,นอกจากข้า,มีแค่เขาที่สามารถสร้างพันธะสัญญาเผ่าหมาป่าได้,ประมุขของเหล่าหมาป่านับหมื่น."จื่อจุ้นกล่าว.
จงซานที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย,ความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,กับการได้เจอหมาป่าน้อย,ทำให้เขาได้โชคลาภที่ยิ่งใหญ่,พร้อมกับทำพันธะสัญญาโดยอัตโนมัติอย่างงั้นรึ?
คงเป็นเพราะพันธะสัญญาณนี้,ที่ทำให้เผ่าหมาป่าไม่เข้ามาโจมตีข้าอย่างงั้นรึ?
"เอาล่ะ,พาข้าไป,เดินทางไปยังราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของเจ้า,หากว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวเป็นความจริงทั้งหมด,ข้าจะมอบต้นกำเนิดพันธะสัญญาของเซียนเซียนให้กับเจ้า,นับจากนี้ไปเจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า,เพื่อใช้งานได้."จื่อจุ้นที่เอ่ยปากออกมา.
นับจากนี้เจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า,เพื่อใช้งานอย่างงั้นรึ?
นับจากนี้เจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า,เพื่อใช้งานอย่างงั้นรึ?
กับคำพูดดังกล่าวที่ดังก้องอยู่ในจิตใจของจงซาน,ในเวลานี้เขาดีใจจนแทบลมจับ,สามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า?
สามารถอัญเชิญกองทัพหมาป่าได้เลยหรือไม่?
"ครับ."จงซานที่ตอบรับด้วยความตื่นเต้น.
เพียงแค่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,ที่ใต้เท้าของพวกเขาก็ปรากฏเมฆสีขาวขึ้นมา,ยกจงซาน,จือจุ้นและหมาป่าน้อยขึ้น,และด้านหน้าที่มีชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าอยู่.
"อยู่ตรงทิศดังกล่าวนี้สินะ."จื่อจุ้นกล่าวออกมา.
"ครับ."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที,พร้อมกับชี้ไปยังทิศทางดังกล่าวทันที.
เมฆสีขาวที่นำคนทั้งหมดลอยขึ้นไป,จากนั้นดวงตาของจงซานถึงกับเป็นประกาย,พวกเขาไม่ได้บินไป,ราวกับว่าอึดใจเดียวก็หายไปปรากฏในที่ไกลออกไป,จนทำให้จงซานงงงวย,นี่ไม่การบิน,แต่เคลื่อนที่ได้อย่างไร?
"บอกทางให้กับข้า."จือจุ้นที่กล่าวออกครั้ง.
"ครับ."จงซานที่ชี้ไปยังทิศทางดังกล่าวอีกครั้งและก็อีกครั้งนำทางจื่อจุ้นเคลื่อนที่ไป.
จงซานรับรู้ว่าตัวเองได้รับโชคใหญ่แล้ว,เขาจะต้องคว้าเอาไว้ให้มั่น,ทว่าชิงอวิ๋นหลางเจียงตอนนี้ยังไม่ได้ลุกขึ้นมาแต่อย่างใด,ทว่าหมาป่าน้อย,ดูเหมือนว่าจะเต้นไปมา,ราวกับว่ารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น,หัวของหมาป่าน้อยยังคงๆไถไปมาที่จือจิ้น,ก่อนที่จะเคลื่อนที่มาไถจงซานด้วยเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น