Immortality Chapter 128 Spatial

Immortality Chapter 128  Spatial

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 128   มลายหายไปหมด.

บทที่ 128   มลายหายไปหมด.

Chapter 128  Spatial

一场空

  มลายหายไปหมด.

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่มาถึงอย่างรวดเร็ว,ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น.

หมาป่าที่ขอความช่วยเหลือ,คาดไม่ถึงเลยว่าหม่าตนนั้นก็คือเส้าจื่อนั่นเอง,ทั่วทั้งเผ่าหมาป่า,ยกเว้นจือจุ้น,คนที่มีเกรียรติที่สุดก็คือเส้าจื่อ,เขามาทำร้ายเส้าจื่อ?นอกจากนี้ยังต้องการสังหารเส้าจื่ออีกรึ? เป็นคนที่กล้ามากๆ,หนำซ้ำยังทำร้ายเส้าจื่อในดินแดนหมาป่าอีกรึ?

กล้ามาทำร้ายเส้าจื่อ,มีเพียงตายเท่านั้นนั้น,ภายใต้โลกใบนี้,ไม่เคยมีใครเลยที่จะหาญกล้าเข้ามาท้าทายกระทำเรื่องร้ายแรงในดินแดนหมาป่าเช่นนี้,คิดจะจัดการเส้าจื่ออย่างงั้นรึ? แม้แค่ขนเส้นเดียว,ก็ต้องตายแล้ว.

ทั่วทุกพื้นที่รอบๆตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงครางของหมาป่า,พร้อมกับเริ่มสร้างบอลเพลิงขึ้นมาแล้ว.

ชิงอวิ๋นหลางจริงที่เดินทางมาถึงได้อย่างรวดเร็ว,ทำให้พวกมันรั้งรอเอาไว้,ตอนนี้ไม่เพียงแต่เห็นน้ำตาที่แห้งเป็นคราบของเส้าจื่อ,ที่ขายังมีรอยไหม้อีกด้วย.

คนที่ทำลายเส้าจู่,หลางเจียงเห็นแล้ว,ถึงกับสะอึกเลยทีเดียว,เป็นเขา,คนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่อย่างงั้นรึ?

หมาป่าน้อยที่เอ่ยออกมาด้วยภาษาหมาป่า,"ฆ่าเขา,ฆ่าเขาให้ข้า,เขาจะฆ่าเซียนเซียน.

ทันทีที่หมาป่าน้อยออกคำสั่ง,หมาป่ายักษ์มามายที่รวบรวมเตรียมปล่อยบอลพลังงานจากปากของมันในทันที.

"เดียวก่อน."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ร้องออกมาทันที.

เหล่าหมาป่ามากมายที่ชะงักไปในทันที,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นมีสถานะที่สูงมากในเผ่าหมาป่า.

ภาษาหมาป่า,"สูสุชิงอวิ๋น,เขาจะฆ่าเซียนเซียน,ฆ่าเขาให้ข้า,ฆ่าเขาให้ข้า,ฮึมๆ,เซียนเซียนเกือบจะตายแล้ว."

叔叔 อ่านว่า สูสุ (shūshu) แปลว่า อา (ผู้ชาย).

 หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาอีกครั้ง,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เปลี่ยนร่าง,กลับกลายมาเป็นร่างของชายชุดสีเขียวอีกครั้ง,เขาที่ลอยออกไปหาหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว,จ้องมองไปยังขาของหมาป่าน้อยที่ถูกเผาไหม้ด้วยสายฟ้า,สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ.

ทว่าในเวลาเดียวกัน,จงซานที่ถือดอกไม้ต้นหนึ่ง,พร้อมกับวิ่งไปบนหลังของหมาป่ายักษ์,เข้าไปหาหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว.

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังจงซาน,ทำให้เขาขมวดคิ้วไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจงซานนั้นค่อนข้างพิเศษ.

"ดื่มมันสิ."จงซานที่นำบุพผาร้อยแสงน้ำค้าง,ที่ถูกสะสมน้ำค้างจนใบมันตอนนี้โปร่งแสงแล้ว.

หมาป่าน้อยที่จ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะอ้าปากกินมันในทันที,เห็นได้ชัดเจนว่ามันก็รู้เช่นกันว่าสิ่งนี้คืออะไร.

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ส่งแสงสีเขียวออกไป,พร้อมกับทำการรักษาผิวที่ไหม้เป็นสีดำของหมาป่าน้อยในทันที.

เวลาไม่นาน,บาดแผลของหมาป่าน้อย,ที่ไหม้ลามไปถึงเนื้อนั้น,เวลานี้กำลังฟื้นฟูกลับมาจนเหมือนเดิม,ทว่าขนที่ขาดหายไปนั้นยังจำเป็นต้องใช้เวลางอกขึ้นใหม่.

หลังจากที่หมาป่าน้อยฟื้นฟู,มันก็จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่อยู่ไม่ไกลออกไป.

ในเวลานี้,แม่ทัพเหล่ยติงรับรู้ได้แล้ว่าเขาได้สร้างหายนะครั้งใหญ่ขึ้นแล้ว,เป็นภัยพิบัติ,ถึงแม้ว่าเขาจะถูกสังหาร,ภัยพิบัตินี้ก็ไม่สามารถแก้ไขได้.

"พรึบๆ,พรึบ..."

หมาป่าที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ,ในเวลานี้มีอยู่มากกว่าหนึ่งหมื่นตนที่มารวมตัวกันในที่แห่งนี้,แต่ละตัวต่างก็จ้องมองอย่างเป็นปฏิปักษ์ออกมา.

ทว่าหวงตี้ราชวงศ์หยินเยว่ที่นำคนของเขาตามมา,พวกเราที่บินตามหลางเจียง,ตรงไปยังตรงกลางที่มีชิงอวิ๋นหลางเจียงยืนอยู่.

หวงตี้ที่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างถึงที่สุด,ได้แต่คาดหวังว่าจะไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้น,บางทีด้วยพวกเขามาพร้อมกับชิงอวิ๋นหลางเจียง,ทำให้หมาป่ามากมายปล่อยพวกเขาไป,กลุ่มคนของพวกเขาที่ลอยเข้าไปด้านใน,หัวใจของเขาที่เต้นไปมา,ก่อนที่จะถูกแช่แข็งไปในทันที.

ความหนาวเย็นที่แทบหยุดหายใจ,ก่อนที่หวงตี้จะรู้สึกเต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมา,ความโกรธที่รุนแรง,เหล่ยติง? เจ้าสร้างปัญหาขึ้นอย่างงั้นรึ?

หมาป่านับหมื่น,ที่จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังเหล่ยติง,เรื่องที่เหล่ยติงทำ,ถึงกับทำให้หมาป่ามากมายมารวมตัวกันอย่างงั้นรึ? กลับการกระทำครั้งนี้,ไม่ต่างกับการสร้างภัยพิบัติเลย?

"ฮึมๆ" ไม่ไกลออกไปนั้นบนหัวของหมาป่ายักษ์,หมาป่าน้อยที่ยังคงส่งเสียงบอกกล่าวต่อชิงอวิ๋นหลางเจียง.

ภาษาหมาป่า."สูสุ ชิงอวิ๋น,เขาจะฆ่าเซียนเซียน,เซียนเซียนเกือบตายแล้ว."

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่หันหน้าออกไป,จ้องมองไปยังเหล่ยติง,ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ,หมาป่ามากมายที่เตรียมตัว,พร้อมที่จะเข้ามาบดขยี้เหล่ยติงในทุกเวลา.

หวงตี้ที่ร่อนลงด้านหน้าของเหล่ยติงช้าๆ,จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.

"หลิวเต๋า,คนของเจ้าต้องการสังหารเส้าจู่ของพวกเรา,เป็นอาชญากรรมที่ไม่สามารถอภัยได้."ชิงหยุนหลางเจียงที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ

ได้ยินคำพูดของชิงหยุนหลางเจียง,หวงตี้ถึงกับขนลุกเลยทีเดียว,แม่ทัพเหล่ยติงที่กระทำการที่ร้ายแรงเกินที่จะให้อภัยได้.

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"หวงตี้หลิวเต๋าที่สอบถามเหล่ยติงในทันที.

"เหนือหัว,ข้าต้องการสังหารมัน,เลยพลาดไปสร้างบาดแผลให้กับหมาป่าตัวน้อย."เหล่ยติงที่ชี้ตรงไปยังจงซานที่ยืนอยู่บนหัวของหมาป่าในทันที.

นิ้วของเขาที่ชี้ออกไป,สายตาทุกคู่ที่จ้องมองไปยังจงซาน,แสดงท่าทางไม่เป็นมิตร,เพราะว่าด้วยคำพูดของแม่ทัพเหล่ยติง,ภัยพิบัติของเส้าจู่นั้น,ที่จริงมาจากจงซาน.

หมาป่าที่จงซานยืนอยู่กำลังแปลเป็นภาษาหมาป่าที่เหล่ยติงกล่าวออกมา.

หมาป่าน้อยที่ได้ยิน,ก็เต็มไปด้วยความกระวนกระวายและกล่าวออกมาทันที.

ภาษาหมาป่า,"เขาไม่ใช่คนเลว,เขาเป็นคนดี,ช่วยข้า,ข้าเกือบถูกมันสังหารแล้ว,เจ้าคนไม่ดีนั่นโกหก,เขาคือคนชั่ว,ฆ่าเขา,ข้าเจ้าคนเลวนั่น."

สายตาที่เป็นปฏิปักษ์ต่อจงซนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,ที่จริงเขาคือคนที่ช่วยเส้าจู่นั่นเอง,ไม่เช่นนั้นเส้าจู่คงตายไปแล้ว,แทบจะในทันที,สายตาของเหล่าหมาป่าตอนนี้กำลังจับจ้องไปยังแม่ทัพเหล่ยติงกันทั้งหมด.

ต้องการสังหารเส้าจู่หมาป่าในดินแดนหมาป่าอย่างงั้นรึ?ตายไป 10,000 ครั้งก็ยังไม่เพียงพอ.

"เส้าจู่บอกว่าเขาเป็นคนที่ช่วยเหลือเส้าจู่,ไม่เช่นนั้นเส้าจู่คงจะตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่แค่นเสียงเย็นชาออกไป.

"เหนือหัว,ข้าไม่แก้ตัว,ข้าเพียงต้องการสังหารคนผู้นั้น.ข้าได้รับคำสั่งจากท่าน,ให้สังหารมัน."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นกลัว.

เส้าจุ่?คาดไม่ถึงเลยว่านั่นคือเส้าจู่เผ่าหมาป่า? ในเวลานี้,แม่ทัพเหล่ยติงโง่เง่าอย่างที่สุด,รู้อยู่ว่าตัวเองอยู่ในรังผึ้ง,ยังเข้าไปกัดเจ้าของรังผึ้งอีก.

"ชิงหยุนหลางเจียง,เหล่ยติงเป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,ข้าจะเป็นคนจัดการเขาเอง."หวงตี้หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง,ใบหน้าที่แสดงท่าทางอักอ่วนช่วยไม่ได้.

ได้ยินคำพูดของหลิวเต๋าที่กล่าวว่าจะนำตัวแม่ทัพเหล่ยติงจากไป,หลางเจียงแทบไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,สายตาของเขาที่ตื่นตระหนกและละอายใจ,เขาควรจะรู้อยู่แล้ว่าตัวเองเดินทางมายังเขตแดนหมาป่าเพื่ออะไร,ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะช่วยคนของตัวเอง?หนำซ้ำยังเป็นคนออกคำสั่งออกมาด้วยตัวเอง,แล้วยังต้องการความช่วยเหลืออย่างงั้นรึ?

กับคนแค่เหล่ยติงที่เป็นนายทหาร,ไม่คิดเลยว่าหลิวเต๋าจะยอมสละพลังอำนาจ,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะนำลูกน้องกลับไป,ในเวลานี้ดูเหมือนว่าเหล่ยติงหัวใจสั่นไหว.

ทว่าคนอื่นๆของหวงตี้หลิวเต๋า,ต่างก็จ้องมองไปเป็นสายตาเดียวกัน,แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและเคารพ,การตัดสินใจของหวงตี้ในเวลานี้,ถือว่าได้หัวใจของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคน.

สำหรับหวงตี้นั้น,การตัดสินใจครั้งนี้,นับว่าเป็นเรื่องทีใหญ่มาก,หากเขายอมแพ้เรื่องแม่ทัพเหล่ยติง,ย่อมจะสูญเสียความเชื่อใจต่อเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา,ทว่าเรื่องของจือจุ้นเผ่าหมาป่า,หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปได้,เขาก็แอบหวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สามารถเริ่มใหม่ได้.

ส่วนเซียนเซิงซือที่อยู่ข้างๆนั้น,เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน,สายตาที่หรี่เล็กลง,ภายในแววตาของเขานั้นมีประกายแสงความชื่นชม,ประหลาดใจอยู่เหมือนกัน,ว่าเขาจะสามารถชนะคนของหวงตี้ได้,แน่นอน,เรื่องนี้เซียนเซิงซือไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก.

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังหลิวเต๋า,สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา.

"ไปซะ,พวกเจ้าไปให้เร็วที่สุด!"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมา.

ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียงแล้ว,เหล่ามาป่ามากมายที่เข้าใจภาษา,ต่างก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวจ้องมองมายังชิงอวิ๋นหลางเจียงด้วยเช่นกัน.

หมาป่ายักษ์ที่จงซานยืนอยู่บนร่างของมันที่ส่งเสียงฮือ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันกำลังแปลภาษาของชิงอวิ๋นหลางเจียงให้กับหมาป่าน้อยได้ฟัง.

หมาป่าน้อยที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว,เต้นไปมาพร้อมกับร้องออกมาทันที.

ภาษาหมาป่า,"สูสุชิงอวิ๋น,เขาทำร้ายเซียนเซียน,ท่านต้องฆ่ามันแก้แค้นให้เซียนเซียน.

ชิงอวิ๋นหลางจื่อที่หันหน้ากลับไป,พลางกับครางงึมงำกับหมาป่าน้อย.

ภาษาหมาป่า,"เซียนเซียน,ครั้งนี้,สูสุชิงอวิ๋นนั้นติดหนี้บุญคุณคนเหล่านี้,ข้าต้องปล่อยพวกเขาไปก่อน,ครั้งนี้,ยอมให้สูสุชิงอวิ๋น,เขาที่ทำล้ายเจ้า,เจ้ามาเผาขนของสูสุชิงอวิ๋นแทนก็แล้วกัน,สูสุจะยอมให้เจ้าเผาโดยไม่ปริปากเลย."

ภาษาหมาป่า,"ไม่ต้องการ,ข้าไม่ต้องการ,สูสุชิงอวิ๋นไม่รักเซียนเซียนแล้ว,พวกมันจะฆ่าเซียนเซียน,เซียนเซียนเกือบจะตายไปแล้ว.

หมาป่าน้อยที่เต้นไปมาไม่หยุด,ราวกับกำลังเจ็บปวดกับความไม่ยุติธรรม.

เหล่าหมาป่าที่ได้ยินเสียงร้องของหมาป่าน้อย,ต่างก็ครางเสียงฮึมๆออกมาไม่หยุด.

"ฮึมม!" "ฮึมม!" "ฮึมม!" ...

เหล่าหมาป่ามากมายที่จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังกลุ่มคนดังกล่าว.

"ไปได้แล้ว."

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตะโกนเสียงดัง,ก่อนที่จะนำคนของราชวงศ์หยินเยว่ออกไป,หวงตี้หลิวเต๋าที่นำคนของเขาตามไป,แม่ทัพเหล่ยติงที่ใบหน้าแดงกล่ำ,เต็มไปด้วยความอับอายอย่างที่สุด.

หมาป่าน้อยที่ยืนอยู่บนศีรษะของหมาป่ายักษ์,เต้นไปมาด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างมาก,ด้วยความความโกรธเกรี้ยวนี้ก็ทำให้หมาป่ามากมายเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุดเช่นกัน,พวกมันที่ไล่ตามไป,แต่ถึงกระนั้นด้วยมีชิงอวิ๋นหลางเจียงคอยคุ้มครอง,ทำให้เหล่าหมาป่ามากมายไม่สามารถเข้าโจมตีได้.

เส้าจู่ถูกทำร้ายด้วยคนกลุ่มหนึ่ง,แล้วยังปล่อยให้คนกลุ่มนี้หนีออกไปได้อย่างงั้นรึ?

หากไม่เพราะว่ามีชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ปกป้องอยู่รอบๆ,เหล่าหมาป่ามากมายคงจะพุ่งเข้าโจมตีพวกเขาแล้ว.

ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุดเช่นกัน,นำพากคนกลุ่มนี้บินตรงไปยังทิศตะวันตก.

หมาป่ามากมายที่ค่อยๆลดน้อยลงเรื่อยๆ,จนพวกเขาบินออกมาไกลมากพอ,จนทำให้ไม่มีหมาป่าใดๆตามมา.

ตลอดเส้นทางนั้น,ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา,แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอาย,เอ่อล้นกักเก็บความเสียใจเต็มอยู่ในอกของเขา.

เมื่อออกมาจากดินแดนหมาป่า,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ชำเลืองมองไปยังหวงตี้หลิวเต๋าในทันที.

หลิวเต๋าที่ถอนหายใจยาวพร้อมกับขมวดคิ้วไป."ชิงอวิ๋น,ครั้งนี้ข้าต้องขออภัย,แล้วเรื่องเข้าพบจือจุ้น.....?"

"เข้าพบจือจุ้น? เจ้ายังคิด,ครั้งนี้เจ้าได้ล่วงเกินเส้าจู่,การจะเลื่อนขั้นเป็นเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์นั้น,ล้มเลิกซะว่าจะได้รับคำยินยอมจากจือจุ้น,จือจุ้นไม่ถามหาปัญหาที่เกิดขึ้น,เรื่องนี้น่าจะเป็นความกรุณาที่ยิ่งใหญ่แล้ว,ข้าได้เตือนพวกเจ้าแล้วว่าไม่ให้ไปยังเขตแดนทิศเหนือ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ฟังคำพูดของข้า,วันนี้ข้าได้นำพวกเจ้าออกไปไม่ให้ถูกกำจัดไป,การช่วยเหลือพวกเจ้าครั้งนี้ถือว่าบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตข้าหายกัน,หลังจากนี้,ข้าไม่เคยติดหนี้พวกเจ้าอีกต่อไป."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ.

圣上“เซิ่งซ่าง”หมายความว่าพระเจ้าอยู่หัว

จากนั้น,ชิงอวิ๋นหลางเจียงก็เปลี่ยนเป็นหมาป่ายักษ์ห้าสิบเมตร,ก่อนที่จะพุ่งออกไป,วิ่งตรงไปยังทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว.

หวงตี้หลิวเต๋าที่ยืนมือออกไปเล็กน้อย,จ้องมองชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จากไป,เขาที่ไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะกล่าวหยุดหลางเจียงเอาไว้ได้,หัวใจที่สั่นไหวเต้นไปมา,การเดินทางมายังดินแดนหมาป่าในครั้งนี้,สำเร็จในเวลาสั้นๆเท่านั้น,มันเล็กน้อยจนแทบไม่มีอะไรเลย,มันเกิดขึ้นมานิดเดียว,ท้ายที่สุดก็ถูกทำลาย,ถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์เลย.

ทำไม,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ?

ที่ห่างออกไปนั้นแม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเข่าลงกับพื้น,กล่าวออกมาด้วยความอับอายเกินจะพรรณนา,"เหนือหัว,กระหม่อมสมควรตายหมื่นๆครั้ง."

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.