Immortality Chapter 127 innumerable wolves rushes
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 127 หมาป่ามากมายที่ล้อมกรอบ.
บทที่ 127 หมาป่ามากมายที่ล้อมกรอบ.
แม่ทัพเหล่ยติงเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ.ถึงจะเป็นสายฟ้าทั่วไป,แต่ก็ทรงพลังเป็นอย่างมาก,แม้ว่าพลังไฟฟ้าส่วนใหญ่จะเป็นจงซานใช้หลังตัวเองต้านไว้,ทว่ากระแสไฟฟ้ามากมาย,ที่ไหลอาบไปทั่วร่างของเขา.
ทำให้สายฟ้าเหล่านั้น,แฉลบไหลผ่านออกไปสร้างอาการบาดเจ็บที่ขาของหมาป่าน้อยด้วย.
"โฮ่!!!"
หลังจากสายฟ้าที่ฟาดออกไป,เสื้อผ้าของจงซานที่ไหม้ดำไปทั่วร่าง,ด้วยพลังฝึกตนของเขาที่สูงขึ้นและมีประสบการต้านสายฟ้ามาก่อน,ดูเหมือนว่าเขาจะมีภูมิคุ้มกันสายฟ้า,ทว่าหมาป่าน้อยนั่นไม่ใช่,ถึงแม้ว่าสายฟ้าส่วนใหญ่จงซานจะขวางกั้นเอาไว้,ทว่าก็พลาดมาถูกขาของมันเช่นกัน.
ขาของมัน,ที่เปิดออกกลายเป็นบาดแผลไหม้,ขนของมันที่กลายเป็นสีดำ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า."
แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง,กับมดแมลงเช่นนี้,มันง่ายซะเหลือเกินที่จะบดบี้,มันจะง่ายเกินไปแล้ว.
"ใกล้จะตายอยู่แล้ว,ยังมีอารมณ์มาปกป้องสัตว์เลี้ยงตัวเองอยู่รึ?
อุตส่าเพิ่งหนีรอดมาได้?
ฮ่าฮ่า,พลังฝึกตนกระจอกๆเช่นเจ้า,คิดว่าจะปกป้องหมาน้อยนี้ได้เหรอ,ฮ่าฮ่าฮ่า."แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"ฮู้ๆๆ"
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาด้วยเสียงที่ขมขื่นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า,เสียงของมันที่ดังก้องกังวานไปรอบๆ,ทะลวงผ่านหมู่มวลเมฆา,กวาดไปทั่วทั้งหุบเขา,แผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง.
เห็นหมาป่าน้อยที่กำลังโหยหวนอย่างน่าเอน็จอนาถแล้ว,แม่ทัพเหล่ยติงยิ่งตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม.
"ไร้ประโยชน์เจ้าหมาน้อย,เจ้าเองก็จะเป็นเหมือนมัน,กลายเป็นเถ้าถ่านเหมือนกัน,ร้องเข้าไป,ฮ่าฮ่าฮ่า."แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะอย่างถูกใจ.
ทว่าเสียงร้องตะโกนของหมาป่าน้อยนั่นไม่หยุดยังคงร้องออกไปเรื่อยๆ.
เกือบทั่วทุกพื้นที่ที่อยู่ไกลออกไป,หุบเขาที่อยู่รอบๆ,หมาป่ามากมายที่กำลังพักผ่อน,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหมาป่าน้อย,ดวงตาของพวกมันที่ลืมขึ้นในทันที,ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่จะขยับ,พุ่งตรงมายังตำแหน่งของหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว.
หมาป่ามากมายนับไม่ถ้วนที่วิ่งพล่าน,กระโจนเต็มกำลังที่พวกมันมีอยู่.
"คลืนๆๆ"
วิ่ง,หมาป่าหลายตัวก็ตะโกน,หลายที่ที่ดังสนั่นก้องกังวาน,ตอบรับกันและกัน,หมาป่าเกือบทุกพื้นที่,ไม่ว่าก่อนหน้านี้พวกมันกำลังทำอะไรอยู่,ตราบเท่าที่ได้ยินเสียง,พวกมันจะหยุดกิจกรรมและวิ่งตรงมายังหุบเขาที่หมาป่าน้อยอยู่ในทันที.
ด้วยความเร็วสูงสุด,หมาป่าหลายหมื่นตัวก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นมา,เทือกเขาแต่ละแห่งต่างก็เกิดเป็นฝุ่นขโมงด้วยการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจากภูเขาลูกหนึ่งไปยังอีกลูกหนึ่ง,ด้วยเสียงที่เหมือนกับสายฟ้าฟาด,เหล่าหมาป่าต่างก็พุ่งตรงมายังทิศทางของหมาป่าน้อยอย่างบ้าคลั่ง.
แน่นอนว่าเหล่ยติงไม่รู้สถานการณ์ภายนอก,เขาที่คิดว่าหมาป่าน้อยหวาดกลัว,ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดุร้ายเป็นอย่างมาก.
อีกฝั่งหนึ่ง,หวงตี้ของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ที่อยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงกลับมาแล้ว.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"หวงตี้ที่จ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียงด้วยความตื่นเต้น.
"นับว่าโชคดีมากที่ภารกิจครั้งนี้ไม่ล้มเหลว,ยินดีด้วย,จือจุ้นเห็นด้วยกับเจ้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยรอยยิ้มออกมา.
"ขอบคุณจริงๆ."หวงตี้ที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,มันเป็นสิ่งที่เขารอคอยมานานแล้วจะให้เขาสงบใจได้อย่างไร,ขณะที่เขาได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียง,เขาที่ตื่นเต้นจนตัวสั่น,กำหมัดแน่นเลยทีเดียว.
เหล่ากลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังหวงตี้,ยกเว้นเซียนเซิงซือ,ต่างก็เผยรอยยิ้มดีใจ,ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างราชวงศ์หยินเยว่แล้ว.
"เอาล่ะ,พวกเจ้าเตรียมตัว,ข้าจะพาไปพบกับจือจุ้น."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
"อืม,รอเหล่ยติงกลับมาก่อน,พวกเราจะได้ไปพร้อมกัน."หวงตี้ที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"เหล่ยติง?
คนก่อนหน้านี้?แล้วเขาไปใหนล่ะ?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"โหว๋!"
ที่หุบเขาด้านเหนือ,เสียงร้องโหยหวนของเหล่าหมาป่าดังขึ้นในทันที,และหมาป่ามากมายที่ตอบรับพร้อมกับพุ่งตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าวอย่างบ้าคลั่ง.
”~~~”
”~~~”
กับเสียงหมาป่าที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย,ที่อยู่ใกล้ออกไป,หวงตี้ที่เห็นเหล่าเผ่าหมาป่าที่เร่งรีบพุ่งตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าว,อะไรกัน?เกิดอะไรขึ้นกัน?
"ไม่ได้การแล้ว!"
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตื่นตระหนกตกใจในทันที,จากนั้นเขาก็เปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าห้าสิบเมตร,ไม่สนใจเหล่าคนราชวงศ์หยินเยว่อีกต่อไป,เขาที่กระโดดเคลื่อนที่ตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าวทันที,สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด.
หวงตี้ที่หัวใจบีบรัด,จ้องมองไปยังทิศทางดังกล่าว,รู้สึกสังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
จะเป็นไปได้อย่างไร!
หวงตี้ที่เร่งรีบตามไป,รวมทั้งกลุ่มคนของเขาที่ตามหลางเจียงไปอย่างรวดเร็ว.
ที่ภายในหุบเขาบุพผาร้อยแสงน้ำค้าง,แม่ทัพเหล่ยติงที่ยกมือขวาขึ้น,ที่บนฝ่ามือนั้นมีบอลสายฟ้าขนาดใหญ่,เป็นไฟฟ้าที่อัดแน่น,ลั่นแปบๆ,ดูน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก.
หมาป่าน้อยที่มีน้ำตาไหลออกมาพร้อมกับแสดงท่าทางเจ็บปวด,สายตาของมันที่จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงอย่างขมขื่น,แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง.
ทว่าจงซาน,ในเวลานี้ยังคงยืนอยู่ด้านหน้าหมาป่าน้อย,แม้ว่าร่างกายของเขาจะดำไปทั่วร่างเสื้อผ้าที่ไหม้ไปหมด,ทว่าเขาก็ยังยกดาบชี้ไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้านายกับสัตว์เลี้ยงรักใคร่กันจริงๆ,ถึงเวลาแล้ว,จงรับบอลพายุสายฟ้าของข้าไปซะ,เซียนเทียนระดับเจ็ด,ด้วยพรสวรรค์เช่นเจ้าการที่จะมาได้ถึงขนาดนี้คงไม่ง่าย,อย่างไรก็ตาม,เจ้าบังอาจล่วงเกินข้า,มันไม่มีทางจบ,ทั้งคนและหมา,ตายไปด้วยกันซะ!"แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
สายฟ้าในมือขวาของเขาที่พุ่งตรงมายังทิศทางของจงซานและหมาป่าน้อย.
"โบว!!!"
หมาป่าน้อยที่อยู่ด้านหลังจงซานยังคงเปล่งเสียงหอนยาวอีกครั้ง.
ทว่าเสียงดังยาวของมันในครั้งนี้,บอลเพลิงมากมายต่างก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วจากทุกทิศทุกทาง.
"ตูมมมมมม!"
บอลสายฟ้าระเบิดเสียงดังสนั่น,ถูกบอลเพลิงกระแทกสลายหายไปในทันที.
แม่ทัพเหล่ยติงที่ตื่นตกใจอย่างรุนแรง,ทุกทิศทุกทางที่ถูกยิงบอลเพลิงลอยมา.
ที่ไกลออกไปใน,บนยอดเขา,หมาป่าขนาดสามสิบเมตรวิ่งตรงลงมาอย่างรวดเร็ว,ตอนนี้ยืนตระหง่านอยู่บนก้อนหิน,ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวอย่างที่สุดจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
"ตูมมมมมม!"
เสียงดังสนั่น,หมาป่ายักษ์ที่กระโดดออกมาอยู่ด้านหน้าแม่ทัพเหล่ยติง,,แม่ทัพเหล่ยติงที่ถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง,ที่เห็นหมาป่ายักษ์เคลื่อนที่ลงมา.
หมาป่ายักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าระหว่างจงซานและแม่ทัพเหล่ยติง,ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะทำให้จงซานถอนหายใจออกมาได้.
"โบว๋!"
"หมาป่ายักษ์ที่แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามออกมาเสียงดัง,ด้วยเสียงคำรามดังกล่าวนี้,ดังก้องกังวานออกไปนับหลายพันลี้,เป็นเสียงที่กระจายไปทุกทิศทุกทาง,ปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า.
"คลืน.."
ตัวแล้วตัวเล่า,ทุกทิศทุกทาง,หมาป่ามากมายต่างก็ขานรับกันและกัน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์,สายตาของเขาที่ตื่นตะลึงอย่างถึงที่สุด,หัวใจที่หดเกร็ง,รู้สึกหวาดผวาขึ้นมาในทันที,ลางสังหารที่ไม่ดีกำลังเอ่อล้นอาบไปทั่วร่าง,ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญาณ,แต่ขนทั่วร่างก็ตั้งชันขึ้นมาเลยทีเดียว.
"ฮึดๆ..."
สายตาที่ดุร้ายโกรธเกรี้ยวของหมาป่ายักษ์จ้องมองไปยังเหล่ยติง,พวกมันไม่ยอมรับการกระทำของแม่ทัพเหล่ยติงได้.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาได้,ตอนนี้คิดได้อย่างเดียว,หนี,ต้องหนี.
อย่างไรก็ตาม,ขณะที่เขากำลังจะบินหนีไปนั้น.
ทันใดนั้น.
"คลืนนนน"
"คลืนนนน"
แทบจะในทันที,พื้นที่รอบๆหุบเขาแห่งนี้,มีหมาป่ายักษ์มากมาย,ตอนนี้พวกมันกำลังมารวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ในเวลานี้,รอบๆพื้นที่มีหมาป่ากว่าห้าร้อยตนปิดล้อมเอาไว้,มีขนาด
30 เมตร,มีจำนวนถึงห้าสิบตน.
ห้าสิบหมาป่ายักษ์ระดับก่อตั้งวิญญาณอย่างงั้นรึ?
เหล่ยติงที่แข็งค้างหัวใจหดลีบเมื่อเห็นกองทัพที่ทรงพลังขนาดนี้.
หมาป่ามากมายที่มาชุมนุมกัน,สายตาที่ดุร้ายกับจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
เพียงแค่เขาจะบินเท่านั้น.
"ตูมมมม,ตูมมมม..."
หมาป่ายักษ์สิบตนที่ปล่อยบอลเพลิงยักษ์ออกไป,โจมตีไปยังเหล่ยติงทันที.
บอลเพลิงสว่างจ้า,โจมตีออกมาพร้อมกัน,แม่ทัพเหล่ยติงที่ปกป้องตัวเองในทันที,ทว่าทั่วทั้งร่างของเขาก็ไหม้ไปหมดเช่นกัน.
เหล่าหมาป่ามากมายที่ดูเหมือนว่านี่คือการเตือนเท่านั้น,ไม่สามารถที่จะปล่อยให้เหล่ยติงหนีไปได้,แต่ละตัวที่แยกเขี้ยวยิงฟันจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
ในเวลานี้,หมาป่าน้อย,ที่ปีนขึ้นไปบนศีรษะของหมาป่ายักษ์ตนหนึ่งด้วยท่าทางกระโผลกกระเผลก.
เห็นหมาป่าน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ,หมาป่ามากมายต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหมาป่าน้อยที่อยู่ในเขตแดนหมาป่า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเข้ามาทำร้าย,การทำร้ายหมาป่าน้อย,เป็นอาชญากรรมที่ไม่สามารถอภัยได้,ตายหมื่นครั้งก็ยังไม่เพียงพอ,กับการกระทำต่อหมาป่าน้อยในครั้งนี้,หมาป่ามากมายที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อแม่ทัพเหล่ยติง.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองเห็นหมาป่าน้อยขึ้นไปอยู่บนหมาป่ายักษ์,สายตาของเขาตอนนี้กำลังเศร้าโศกอย่างอธิบายออกมาไม่ได้,เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหมาป่าน้อยตัวนี้สำคัญขนาดนั้น?หากรู้ว่าหมาป่าน้อยตนนี้มีความสำคัญกับหมาป่าจำนวนมาก,ถึงฆ่าเขาก็ไม่กล้าที่จะทำมันบาดเจ็บ.
คาบน้ำตาที่ยังแห้งอยู่บนใบหน้าของหมาป่าน้อย,มันจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงด้วยความโกรธเกลียดอย่างที่สุด,ความโกรธเกรี้ยวที่จะฝังไปถึงกระดูกและเลือดเนื้อ.
"ตูมมมมมม!"
หลางเจียงขนาดห้าสิบเมตรที่มาถึง,เป็นชิงอวิ๋นหลางเจียงนั่นเองที่ปรากฏตัวขึ้นมา.
เหล่าหมาป่ามากมายที่เปิดทางให้,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลางเจียงชิงอวิ๋นนั้น,มีสถานะที่สูงเป็นอย่างมากในเผ่าหมาป่า.
เหล่าหมาป่ามากมายที่ถอยห่างไปอยู่ข้างๆหมาป่าน้อย,ซึ่งมีชิงอวิ๋นหลางเจียงอยู่ด้านหน้าแม่ทัพเหล่ยติง,ทว่าหมาป่าทั้งหมดต่างก็จดจ้องไปยังแม่ทัพเหล่ยติง,จ้องมองอย่างดุร้ายโกรธเคืองไปยังเขา.
"ฮึมๆๆ."หมาป่าน้อยที่ร้องออกไปพลางจับจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงอย่างโหดร้าย.
ด้วยภาษาหมาป่า."ฆ่าเขา,ฆ่าเขาให้ข้า,เขาต้องการฆ่าเซียนเซียน.
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมา,เหล่าหมาป่าตนอื่นๆที่ครวญครางออกมา,พร้อมกับปลดปล่อยพลังพร้อมที่จะพุ่งตรงไปยังแม่ทัพเหล่ยติงได้ทุกเมื่อ.
เห็นความโกรธเกรี้ยวของเหล่าหมาป่ามากมายแล้ว,แม่ทัพเหล่ยติงถึงกับตัวสั่นเทิ้ม,ร่างกายของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังของชิงอวิ๋นหลางเจียง,ต้องไม่ลืมว่า,หลางเจียงนั้นเป็นคนที่เขารู้จัก.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น