Immortality Chapter 126 little wolf suffers a natural disaster
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 126 หมาป่าน้อยประสบภัยพิบัติ.
บทที่ 126 หมาป่าน้อยประสบภัยพิบัติ.
ที่ทางเข้าหุบเขาแห่งหนึ่ง,หมาป่ายักษ์ที่หยุด,พร้อมกับนำหมาป่าตัวเล็กลงพื้นเบาๆ.
หมาป่าน้อยที่วิ่งไปด้านหน้า,พร้อมกับร้องเรียกให้จงซานตามมา.
หมาป่าตัวน้อยที่ร้องออกมาอีกสองที,หมาป่ายักษ์ก็พยักหน้าให้กับหมาป่าน้อย,ก่อนที่จะเดินจากไปเช่นกัน.
ตอนนี้เหลือแค่เพียงจงซานและหมาป่าน้อย.
แม้ว่าจะมืดแล้วก็ตาม,แต่ถึงกระนั้นหมาป่าน้อยกับยังกระปี้กระเป่าไม่มีท่าทีที่จะกลับ,และพาจงซานวิ่งไปด้านหน้า,เขาที่นำจงซานออกไปราวกับว่าพาไปหาสมบัติหายาก.
ก่อนหน้านี้เหมือนกับความฝันเลยก็ว่าได้,กับกองทัพหมาป่า,จงซานรับรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ท่ามกลางกองทัพหมาป่า,โดยที่มีหมาป่าน้อยเป็นผู้บัญชาการ.
หมาป่าน้อย,ที่พาเขาเข้ามาในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ที่ใจกลางแห่งนี้,เป็นหุบเขาที่เรืองแสงได้,ที่แห่งนี้มีอะไรผิดปรกติอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้หมาป่านับหมื่นที่ช่วยกันพ่นเพลิง,ทำให้ท้องฟ้าที่เงียบเหงากลายเป็นสว่างสะไว,ดูอลังการเป็นอย่างมาก.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,หวงตี้ราชวงศ์หยิงเยว่,เซียนเซิงซือและเหล่ยติงพร้อมคนอื่นๆ,ต่างก็ขมวดคิ้วจ้องมองไปบนฟ้าดูดอกไม้ไฟ.
สายตาของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
"องค์เหนือหัว,เหล่านี้,มัน..."แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก.
"เรื่องของตระกูลหมาป่า,ไม่ใช่ธุระของพวกเรา."หวงตี้ที่กล่าวออกมาทันที.
ไม่ว่าจะเป็นคนที่มองดู,กับภาพฉากที่งดงามเช่นนี้,ย่อมรู้สึกตื่นตะลึงอย่างแน่นอน.
"เหนือหัว,ชิงอวิ๋นหลางเจียง,ยังไม่กลับมาซักที,ข้าขอไปดูได้หรือไม่."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นกำลังทำภารกิจสำคัญอยู่,นอกจากนี้ชิงอวิ๋นหลางเจียงห้ามเข้าไปในเขตแดนทิศเหนือ."หวงตี้ที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
"เหนือหัว,ไม่ต้องเป็นห่วง,ชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นบอกเพียงแค่ว่าห้ามไปวุ่นวายกับเส้าจื่อตระกูลหมาป่า,เพราะเกรงว่าพวกเราจะไปรบกวนเขา,ข้าจะเดินทางอย่างระมัดระวัง,หากว่าเห็นทุกอย่างแล้ว,จะรีบกลับมา."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น.
หวงตี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,สถานที่ดังกล่าวที่ไกลออกไปนั้นดูงดงามเป็นอย่างมาก,ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการไปดูวิชาของเหล่าหมาป่าอย่างงั้นรึ?
"เหนือหัว,ข้าจะไปเป็นเพื่อนเหล่ยติงเอง,และจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด."องค์รักษ์อีกคนที่กล่าวออกมา.
"เหนือหัว,ข้าเองก็อยากไปดู."องค์รักษ์อีกคนกล่าวออกมา.
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น,ต้องการเข้าไปดูใกล้ๆ.
หวงตี้ที่จ้องมองไปยังทุกคน,ขมวดคิ้วไปมา,"ไม่ได้,ทุกคนต้องรอชิงอวิ๋นหลางเจียงที่นี่,เอาล่ะ,เหล่ยติง,เจ้าไปคนเดียวแล้วกัน,ระวังตัวด้วย,อย่าได้ไปล่วงเกินตระกูลหมาป่าเข้า."
"ขอรับ"เหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ทว่าคนอื่นๆ,ก็เต็มไปด้วยความอิจฉา,อย่างไรก็ตามหวงตี้ได้ตัดสินใจแล้ว,พวกเขาย่อมไม่สามารถพูดอะไรได้.
แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,บินขึ้น,พร้อมกับตรงไปยังเขตแดนทางเหนือ.
จงซานเวลานี้โดยการนำโดยหมาป่าน้อย,ก้าวเข้ามาในหุบเขาส่องแสง.
เมื่อเข้ามาในหุบเขาแห่งนี้,จงซานสามารถที่จะมองเห็นแสงที่สองประกายระยิบระยับ.
ดูเหมือนว่าหุบเขาแห่งนี้,เต็มไปด้วยบ่อน้ำเป็นส่วนใหญ่,ทว่าส่วนที่เรืองแสงออกมานั้นเกิดจากดอกไม้รอบๆที่เกิดขึ้นรอบพื้นที่แห่งนี้นี้ที่ส่องประกายแสง,ดอกไม้ที่สามารถเรืองแสง,แม้แต่พืชใต้น้ำยังเลืองแสง,ทำให้ภาพฉากภายในหุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยความงามน่าดึงดูด.
หุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยสีสัน,ส่วนใหญ่แล้วยังเป็นประกายแสงที่ดูไม่ธรรมดาเลย,ทุกหนทุกแห่งส่องประกายวับวาว,กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้หัวใจของจงซานเต้นไปมาทีเดียว,ดูเหมือนว่ากลิ่นของมันนั้น,จะทำให้เขาสบายตัวเป็นอย่างมาก.
ดอกไม้เรืองแสง,พร้อมกับบ่อน้ำที่ช่วยเสริมประกายแสง,สถานที่แห่งนี้ดูราวกับ,ดินแดนสวรรค์,และยังเห็นกลีบดอกแดนดิไลอนที่ส่องประกายแสงวับวาวลอยไปในอากาศ,ดูเป็นภาพฉากที่น่าพิศวงนัก.
ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรต่อหมาป่าน้อย,จงซานเวลานี้เต็มไปด้วยความสุขเป็นอย่างมาก.
แม้ว่าภาพฉากที่ดูงดงามชวนให้หลงไหลทีเดียว,ทว่าเหล่าดอกไม้เรืองแสงเหล่านี้ล้วนแล้วแต่หายาก,เป็นเหมือนดั่งของวิเศษที่ถูกบันทึกไว้ในหอตำราหายาก,ดอกไม้ในหุบเขาแห่งนี้,เติบโตได้แต่ในพื้นที่เฉพาะเท่านั้น.
นี่น่าจะเรียกว่า,"ปุพผาร้อยแสงน้ำค้าง,"
เป็นสุดยอดวัตถุดิบระดับห้า,และยังมีมูลค่าเหนือกว่าผลอัคคีซะอีก.
บุพผาร้อยแสงน้ำค้าง,ดูเหมือนว่าลำต้นของมันทั้งหมด,ด้วยแสงหลากสีของนำค้างทำให้ดูเหมือนว่ามีดอกไม้นับร้อยชนิด.,ในเวลากลางวันจะทำการดูดซับแสงอาทิตย์,พอถึงตอนกลางคืนก็จะส่องสว่าง.
นอกจาก,น้ำค้างที่ได้จากบุพผาร้อยแสงนั้น,ยังเป็นน้ำค้างที่พิเศษเป็นอย่างมาก.
ที่ใจกลางของดอกไม้เรืองแสงนั่น,ที่เหง้าของบุพผาร้อยแสงน้ำค้างจะดูดซับไอฟ้าดิน,ดูเหมือนว่าจะดูคล้ายเมื่อถูกดูดซับเต็มที่จะกลายเป็นใสและเรืองแสงอุ้มน้ำค้างเอาไว้จนทำให้เกิดประกายแสงระยิบระยับ.
น้ำค้างที่ได้จากบุพผาร้อยแสงนั้น,ดูเหมือนว่าจะมีผลลัพธ์ที่ลึกลับมาก,สามารถที่จะใช้รักษาร่างกายได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด.
เป็นสิ่งที่หายากมากๆ,ตราบเท่าที่สภาพอากาศเป็นใจ,จะสามารถเก็บเกี่ยวน้ำค้างเหล่านี้ได้ทุกวันเลยทีเดียว.
จงซานที่เข้ามายังหุบเขาแห่งนี้,เขาก็พบดอกเรืองแสงเหล่านี้,อยู่ทุกมุมของสถานที่แห่งนี้ทีเดียว.
หมาป่าน้อยที่เดินนำหน้าเขา,ที่ด้านบนบ่อน้ำนั่น.มีแง่งไม้ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสะพานข้ามไปอีกฝั่ง,หมาป่าน้อยที่นำจงซานไป,เดินผ่านสะพานดังกล่าวไปช้าๆ,น่าจะเรียกว่าเป็นไม้ที่พาดไปอีกฝังมากกว่า,เขาสามารถที่จะมองลงไปใต้บ่อที่มีดอกไม้เรืองแสงได้,หุบเขาแห่งนี้งดงามมาก,ไม่แปลกใจเลยที่หมาป่าน้อยจะมีสิทธิพิเศษ,มันที่แม้แต่เป็นผู้ควบคุมหมาป่านับหมื่นให้พ่นเปลวเพลิงสร้างดอกไม้ไฟได้.
หมาป่าน้อยที่เต้นไปมา,กระโดดมายังด้านหน้าเขา,พร้อมกับสีร่างไปมากับจงซาน,เหมือนจะแสดงให้เห็นว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่า,ไม่มีใครกล้าเข้ามา,ที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว.
อย่างไรก็ตาม,บางทีด้วยความแข็งแกร่งของจงซานนั้นไม่ได้มากมากนัก,ทำให้จงซานโซเซไปเหมือนกัน,ก่อนที่หมาป่าน้อยจะเข้าไปรับตัวเขาไว้.
"วูด ซูม " "พรึด
กระเซ้น"
หนึ่งคนหนึ่งหมาป่าที่ตกลงมาในสระที่งดงามเหนือล้ำเกินจินตนาการ.
น้ำในสระที่แตกกระเซ็น,หมาป่าน้อยกับแสดงท่าทางสนุกสนาน,ว่ายน้ำไปมาในสระ,ปากของมันที่ส่งเสียงฮึมฮึมออกมา.
เห็นหมาป่าน้อยที่แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจ,จงซานที่กวาดน้ำใส่ร่างหมาป่าน้อยเพื่อหยอกล้อ,และมันเองก็ใช้ขาหน้าสาดน้ำใส่จงซานเช่นเดียวกัน.
หนึ่งคนหนึ่งหมาป่า,ที่กำลังสาดน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่บินมาถึงแต่ดูเหมือนว่าหมาป่านับหมื่นตอนนี้ได้เริ่มแยกย้ายกันแล้ว,พวกมันไม่ได้พ่นเปลวเพลิงสร้างดอกไม้ไฟแล้ว,ภายในใจของเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย,ทว่าเห็นหมาป่านับหมื่นที่รวมตัวกันเป็นเหมือนกับกองทัพก็ทำให้ตื่นตกใจเหมือนกัน.
ขณะที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆนั้น,ทันใดนั้น,หมาป่าสีแดงตนหนึ่งที่จ้องมองมายังเขาพร้อมกับจับจ้องตาเขม็งไปยังเหล่ยติงที่ลอยอยู่บนอากาศ.
"ฮึม โฮกกก."
หมาป่าที่คำรามออกมา,เป็นการข่มขู่แม่ทัพเหล่ยติงว่าที่นี่ไม่ได้ต้อนรับเขา.
แม่ทัพเหล่ยติงที่พยักหน้า,เขาที่ไม่กล้าที่จะรบกวนพวกมัน,แม่ทัพเหล่ยติงที่ไม่ต้องการที่จะขัดขืนอย่างแน่นอน,ต้องไม่ลืมว่า,ที่แห่งนี้,มีหมาป่าระดับก่อตั้งวิญญาณมากมาย,แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถบินได้ก็ตาม,แต่ก็ยังสามารถที่จะโจมตีเขาได้,หากพวกมันโจมตีเข้าแล้วล่ะก็,แม้แต่เหนือหัวของเขาก็ยังไม่สามารถช่วยได้.
จากนั้นแม่ทัพเหล่ยติงเตรียมถอนกลับไปในทันที.
ขณะที่เขาลอยออกมาห่างจากพื้นที่ดังกล่าวไม่ไกลนัก.
ทันใดนั้น,เขาก็สามารถมองเห็นพื้นที่แห่งหนึ่งที่ส่องประกายแสงวับวาว,เป็นหุบเขาที่เรืองแสงได้อย่างงั้นรึ?
ดวงตาของแม้ทัพเหล่ยติงที่เป็นประกาย,มันคืออะไรกัน?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น,ทำให้แม่ทัพเหล่ยติงแอบบินไปยังหุบเขาดังกล่าวในทันที.
เขาที่ลอบมองเข้าไปในภูเขาด้านใน,แม่ทัพเหล่ยติงที่มองเห็นแหล่งกำเนิดแสงเหล่านั้น.
ดอกไม้เหล่านี้,เป็นดอกไม้เรืองแสง,ที่เกิดในหุบเขาแห่งนี้,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะส่องประกายแสงวับวาวขนาดนี้?
มันคือดอกอะไรกัน?
"ฮ่าฮ่า
อ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า."ที่ในหุบเขานั้นมีแสดงหัวเราะดังออกมา.
"ฮึม
ฮึม."หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาด้วยท่าทางสนุกสนาน.
ได้ยินเสียงหมาป่าน้อย,แม่ทัพเหล่ยติงไม่สนใจแน่นอน,ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของจงซานที่หัวเราะออกมานั้น,ทำให้ดวงตาของแม่ทัพเหล่ยติงหรี่เล็กลง,ราวกับว่าเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก.
เจ้าแมลงชั้นต่ำอย่างงั้นรึ? ข้าตะเวนหาเจ้าไปทั่ว,จะเจอก็เจอง่ายๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ที่นี่.
สัมผัสเทวะของเขาที่กวาดออกไป,ซึ่งพบจงซานและหมาป่าน้อยระดับเซียนเทียนกำลังเล่นน้ำกันอยู่.
ก่อหน้านี้ที่พบกันดูใจเย็นสุขุมราวกับคนมีอายุ,ตอนนี้สมองกับไม่ต่างจากเด็กอย่างงั้นรึ?
เจ้าสวะมันเกินจะรับไหวจริงๆ,คาดไม่ถึงจะเป็นเจ้าสารเลวนั่นจริงๆ?
อย่างไรก็ตามด้วยการตรวจสอบพื้นที่รอบๆดูเหมือนว่าจะไม่มีอันตรายใดๆ.
ร่างกายของเขาที่ค่อยๆเหินลงพื้นช้าๆ.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าแมลงชั้นต่ำ,พบกันอีกแล้ว."แม่ทัพเหล่ยติงที่ลอยขนานพื้นพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความดีใจ.
ได้ยินเสียงดังกล่าวนั่น,จงซานและหมาป่าน้อยที่ขยับทันที,จงซานที่นำดาบฝันร้อยออกมา,พร้อมกับอุ้มหมาป่าน้อยพร้อมกับบินขึ้นจากสระน้ำ.
เพราะว่าเสียงที่จงซานได้ยินนั้น.
ทำให้เขาเป็นกังวลอุ้มหมาป่าน้อยไว้,พร้อมกับเตรียมที่จะบินหนีออกจากหุบเขาดังกล่าว.
"ชิ!"
เหล่ยติงที่แค่นเสียง,ด้วยพลังกดดันวิญญาณระดับก่อตั้งวิญญาณที่ปะทุออกมานั้น,ได้ปกคลุมปิดบังท้องฟ้าเอาไว้ทั้งหมด,กดทับมายังร่างของจงซานและหมาป่าน้อยทันที.
”~~~”
ด้วยแรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่กดลงมาทำให้ดาบเหินของเขาล่วงหล่นลงที่ชายฝั่ง,จงซานที่กระโดดพลิกตัวพร้อมกับอุ้มหมาป่าน้อยไว้,ด้วยเกรงว่ามันจะได้รับบาดเจ็บ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ข้าจะดูว่าวันนี้เจ้าจะหนีไปไหนได้."แม่ทัพเหล่ยติงหัวเราะออกมาเสียงดังราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว,พร้อมแสดงท่าทางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
"โฮกกก"
หมาป่าน้อยที่รู้สึกเป็นปฏิปักษ์กลับแม่ทัพเหล่ยติงเป็นอย่างมาก,มันที่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว,จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังแม่ทัพเหล่ยติง,แสดงท่าทางไม่หวาดกลัวคำขู่ของแม่ทัพเหล่ยติงแม้ว่ามันจะตัวเล็กและอ่อนแอกว่า.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าหมาน้อยคิดจะขวางข้าอย่างงั้นรึ?"แม่ทัพเหล่ยติงที่กอดอกสบายใจ,จ้องมองไปยังหมาป่าน้อยที่กำลังจ้องมองมายังเขาอย่างดุร้ายก็รู้สึกขบขันเป็นอย่างมาก.
เขาที่สะบัดมือ,พร้อมกับสร้างสายฟ้าในมือ,ก่อนที่จะชูขึ้นฟาดโจมตีไปยังหมาป่าน้อย.
เห็นเช่นนั้นจงซานที่เร่งรีบกระโดดออกไป,พร้อมกับผลักหมาป่าน้อยออกไป.
"ปัง!!!"
สายฟ้ากลุ่มหนึ่งที่ฟาดลงมายังร่างของจงซานเสียงดังสนั่น,สายฟ้ามากมายที่แล่นไปทั่วร่างของเขา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น