Immortality Chapter 119 Transformation of Qingsi
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 119 การเปลี่ยนแปลงของชิงซือ.
บทที่ 119 การเปลี่ยนแปลงของชิงซือ.
จงซานที่เดินเข้ามาในถ้ำ,บรรยากาศที่ค่อนข้างสลัวๆ,เป่ยชิงซือยังคงนอนอยู่ที่เดิม.
ด้วยลมหายใจที่สูดลึกเข้าไป,จงซานที่เดินมายังด้านหน้าเป่ยชิงซือ,ก่อนที่จะค่อยๆนั่งอยู่ข้างกายนาง,จากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมของนางออก,พร้อมเลื่อนเสื้อซีกซ้ายของนางตรงหน้าอกออก,เปิดมันออกมาเบาๆ.
หลังจากที่เลือนผ้าออกแล้ว,มือของเขาที่วางไปยังตำแหน่งดังกล่าว,ซึ่งทำให้อกด้านซ้ายของนางดีดเด้งออกมา,พร้อมกับสั่นเบาๆอย่างนุ่มนวลกับอากาศ,ถึงแม้ว่าจงซานจะเห็นเป็นปรกติในทุกวัน,ทว่าวันนี้มันกับดูเต่งตึงสมบูรณ์แบบกว่าทุกวัน.
เขาที่หายใจเข้าลึก,พยามที่จะสะกดใจไม่ให้หวั่นไหว,จงซานที่วางมือขวาลงบนหน้าอกของนางอย่างนุ่มนวล,ร่างของนางสั่นเล็กน้อย,ทว่าดวงตาของนางยังปิดแน่น,ทำให้เขาใจไขว้เขวอยู่เหมือนกัน,มือขวาของเขาที่สัมผัสลงไปนั้น,รู้สึกสับสนวุ่นวายอยู่ในใจเช่นกัน.
แต่จงซานก็ยังมีจิตใจที่มั่นคง,เขายังคงสุขุมอยู่,ก่อนที่จะเริ่มปล่อยแก่นแท้ของเขาเข้าไปในร่างของเป่ยชิงซือ.
อย่างไรก็ตาม,ทำไมไม่รู้วันนี้,แกนแท้ของเป่ยชิงซือดูจะตอบสนองรวดเร็วกว่าปกติ,ทันทีที่แกนแท้ของจงซานผ่านเข้าไป,แกนแท้ของเป่ยชิงซือก็ออกมาต้านอย่างรวดเร็ว,แม้ว่าจะยังต้านแกนแท้ของเขาอยู่ก็ตาม,จงซานก็ยังไม่ยอมแพ้,มือของเขาที่สั่นไหวอยู่เล็กน้อย,พยายามที่จะทำลายปราณที่แปลกประหลาดที่ยังเหลืออยู่ให้ได้.
แต่ถึงกระนั้นหลังจากที่แกนแท้ของทั้งคู่ผลักดันกันไปมาระยะหนึ่ง,อยู่ๆปราณแท้ของเป่ยชิงซือก็หยุดต่อต้านไปอย่างคาดไม่ถึง,จงซานไม่เข้าใจเรื่องดังกล่าวแม้แต่น้อย,ทว่าก็เป็นเรื่องดี,แกนแท้ของเขาวิ่งไปยังตำแหน่งบาดแผลบนร่างกายของนางอย่างรวดเร็ว,ท้ายที่สุดก็สามารถทะลวงขับไล่ปราณประหลาดที่อยู่ในร่างของนางออกไปจนหมด.
"หอบๆ"
จงซานที่หายใจเข้ายาวเสียงดัง,จากนั้นก็รู้สึกเบาใจ,เขาที่นำฝ่ามือออกจากหน้าอกของเป่ยชิงซือเบาๆ,ทว่าขณะที่ถอนมือออกมานั้นร่างกายของนางจะสั่นไหวเล็กน้อย,ทว่าจงซานก็ไม่ได้ใส่ใจนัก,หลังจากนั้นเขาก็จดจ้องไปยังบาดแผลของนาง.
อย่างไรก็ตาม,จงซานที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย,มือของเขาที่ประทับลงอีกครั้ง,หลังจากนั้นก็ทำการตรวจสอบผิวที่เป็นรอยของนาง,ตรวจสอบบาดแผลของนางอย่างระมัดระวัง,และทำการขัดเกลาบาดแผลของนาง,ทำให้มันกลับมาอ่อนนุ่มไม่ให้เหลือรอยแผลเป็น,จากนั้นเขาก็รู้สึกวางใจและถอนมือออกไปช้าๆ.
จากนั้นเขาก็ติดกระดุมกลับไปดังเดิม.
ด้านในถ้ำนั้นยังคงมืดสลัวอยู่,ทำให้จงซานไม่สามารถพบเห็นความผิดปรกติของเป่ยชิงซือได้,ที่จริงขณะที่เขากำลังขับปราณประหลาดของศรปราณทะลวงนั้น,ผิวของนางนั้นกลับมีสีมีน้ำมีนวลและอุณหภูมิทั่วร่างของนางที่สูงขึ้นกว่าปรกติ.
ในความเป็นจริงแล้ว,ขณะที่จงซานเข้ามาในถ้ำ,เป่ยชิงซือก็เริ่มรู้สึกตัวแล้ว.
บางทีด้วยสายโลหิตที่พิเศษของนาง,ทำให้นางไม่จำเป็นต้องหลับไปถึงร้อยวัน,เพียงแค่เดือนเดียวนางก็สามารถต้านทานฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์แล้ว.
ทันทีที่นางรู้สึกตัว,เป่ยชิงซือที่คิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว,เพียงแค่ไม่ถึงนาทีหลังจากที่โดมน้ำแข็งระเบิดออกมา,จากนั้นนางก็หลับไป.
ยังไม่ตายอย่างงั้นรึ?ในเวลานั้นนางถูกศรปราณทะลวงยิงเข้าที่หน้าอก,นางที่จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,และยังมีผู้ฝึกตนแกนทองที่ล้อมรอบนางอยู่,ซึ่งเหลือเพียงจงซานที่มีระดับเซียนเทียน,จะสามารถหนีออกมาได้อย่างไร?
ทว่า,เป่ยชิงซือกลับรุ้สึกว่านางยังมีชีวิตนี้,เป็นชีวิตจริงๆรึ?
นางมีชีวิตจริงหรือไม่? ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วรึไม่?
เป่ยชิงซือที่คาดหวังว่านางยังไม่ตาย,ทว่าด้วยหวาดกลัวว่านางจะตายไปแล้ว,ดังนั้นด้วยความกลัวเล็กๆนั่น,นางจึงไม่กล้าลืมตาขึ้นมา,กลัวว่านางลืมตาขึ้นมา,จะพบว่าตัวเองได้ตายแล้ว,นั่นจะทำให้นางเสียใจ.
ดังนั้นขณะหลับตานั้นนางจึงใช้สัมผัสเทวะของนางตรวจสอบร่างกายตัวเอง.
สัมผัสเทวะที่ตรวจสอบร่างกายของนาง,นางรู้สึกไม่อยากเชื่อขึ้นมาในทันที,ศรปราณนั้นไม่เหลืออยู่แล้ว,และนางยังฟื้นฟูใกล้จะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว,แม้แต่แผลเป็นเล็กน้อยก็ไม่มี,และอีกเพียงแค่นิดเดียวมันก็จะหายไป,เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ,เกิดอะไรขึ้น,ก่อนหน้านี้นางแค่ฝันไปอย่างงั้นรึ?,ไม่ใช่ว่านางบาดเจ็บหรอกรึ?
ไม่ใช่,นี่คือเรื่องจริง,มีใครบางคนที่ช่วยพวกนาง,ใครกันล่ะ?
อย่างไรก็ตามถัดมาหลังจากนั้น,เป่ยชิงซือก็พบเรื่องที่ทำให้นางตะลึงงันไปอีกครั้ง,เสื้อผ้าของนาง,ถูกเปลี่ยนไป,เปลี่ยนไปทั้งหมด,แม้แต่ชุดชั้นใน,กางเกง,ไม่มีอีกต่อไปแล้ว,ตอนนี้เสื้อผ้าถูกแทนที่ด้วยชุดของบุรุษ,ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าปรกติ.
ทว่าในเวลานั้น,จงซานก็เดินเข้ามาในถ้ำ.
ด้วยสัมผัสเทวะของนาง,พบว่าเขาคือจงซาน?เขายังไม่ตาย?เกิดอะไรขึ้นกัน?
เขาช่วยนางเอาไว้อย่างงั้นรึ?อย่างไรก็ตามนางที่คิดไปมา หัวแทบระเบิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น,และทันใดนั้นเขาก็พบว่าชุดที่นางสวมใส่นั่น,เป็นชุดของจงซานรึ?
เช่นนั้น,ใครกันที่เป็นคนช่วยเปลี่ยนชุดให้นางกัน?
เป่ยชิงซือที่คิดถึงความเป็นไปได้,ทว่า,นางไม่อยากจะยอมรับเลยแม้แต่น้อย.
ขณะที่เป่ยชิงซือรุ้สึกราวกับสายฟ้าฟาดอยู่นั้น,จงซานก็เข้ามาใกล้ๆนาง,พร้อมกับเริ่มปลดกระดุมของนางออก,ร่างกายของนางถึงกับหดเกรงเลยทีเดียว.
ในเวลานั้น,ด้วยสัญชาติญาณนางจะต้องขัดขืนกระแทกจงซานออกไปแล้ว,ทว่าคิดถึงเรื่องที่เขาเปลี่ยนชุดให้นาง,ทำให้นางอดทน,ภายในใจที่บังเกิดความรู้แปลกประหลาด.
จงซานต้องการทำอะไรกัน? ไม่นะ....
เขาที่ประทับมือลงบนหน้าอกของนาง,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะวางมือลงบนเนินศักดิ์สิทธิ์ของนาง,ขณะที่เป่ยชิงซือจะลืมตาพร้อมกับแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมา.
ฝ่ามือของจงซานที่ดูแปลกไปคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะปล่อยแก่นแท้ออกมา,แก่นแท้ของเขาที่วิ่งเข้ามาในร่างของนาง,เขาต้องการทำอะไร?เป่ยชิงซือที่ขมวดคิ้ว,แกนแท้ของนางที่ออกไปต้านอัตโนมัติ,นางที่เข้าต้านแกนแท้ของเขาเอาไว้,ทว่าในเวลาเดียวกันนางก็พบกลิ่นอายที่แปลกประหลาดอยู่ในร่างของนาง,มันคือกลิ่นอายของศรปราณทะลวง.
จงซานต้องการขับกลิ่นอายของศรปราณทะลวงหรอกรึ?
เป็นความจริง,เป่ยชิงซือสามารถเข้าใจได้ในทันทีทำให้นางระงับการต่อต้านไป,ซึ่งแก่นแท้ของจงซานก็ทำการขับกลิ่นอายของศรธนูออกไปอย่างสมบูรณ์.
ในเวลานั้น,มีความรู้สึกมากมายท่วมท้นผิดปรกติ,บางครั้งก็อยากร้องไห้,นี่เป็นการกระทำของจงซานทั้งหมดรึ?ทำไม,ร่างกายของนาง,เขาคงเห็นหมดแล้ว,อาการบาดเจ็บ...,ทว่าจงซานเป็นคนช่วยนางจริง,เขาที่สัมผัสหน้าอกของนางนางจะต้องโกรธสิ,แต่ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้,
เรื่องนี้?
และหลังจากนั้นฝ่ามือของจงซานก็ยกออกจากเนินสงวนของเป่ยชิงซือช้าๆ,ความรู้สึกของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสน,ทว่าในเวลาต่อมา,จงซานก็วางมือของเขาลงมาอีกครั้ง.
ความรู้สึกของเป่ยชิงซือที่กำลังสับสนอีกครั้ง,ได้อย่างไร?กลิ่นอายของศรปราณทะลวงถูกขับออกไปแล้ว,จงซานต้องการทำอะไรอย่างงั้นรึ?,เป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยความสงสัยในตัวของจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะวางฝ่ามือลงบนร่างของนางอีกครั้ง,ทว่าหลังจากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะทำการรักษารอยแผลเป็นของนางด้วย,เขาที่ลบรอยดำออกจากร่างของนางไป.
ร่างกายของเป่ยชิงซือที่เกร็งแน่น,ไม่เข้าใจชัดเจนว่าจงซานจะทำอะไรจนนิ้วของเขาไปหยุดที่รอดแผลของนาง,เป่ยชิงซือถึงเข้าใจได้ชัดเจนว่า,จงซานทำการตรวจสอบบาดแผลของนาง,ภายในใจของนางที่เปลี่ยนจากสงสัยกลายเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่แปลกประหลาดขึ้นมาในทันที.
จงซานมีเจตนาบริสุทธิ์,ทว่าเป็นเป่ยชิงซือที่คิดไม่ดีเอง,ทว่าที่จริงแล้วนางกลับไม่สามารถลืมได้เลยกับสัมผัสที่อ่อนโยนของจงซานที่สัมผัสร่างของนาง.
จนกระทั่งเขาติดกระดุมให้กับนางโดยสมบูรณ์,เป่ยชิงซือที่รู้สึกสมองของนางที่ดังลั่นไปหมด,ในเวลานี้เป่ยชิงซือไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเลย,หัวใจของนางที่ว้าวุ่น.
ตอนแรก,เป่ยชิงซือที่คิดว่าทุกอย่างคงจบแล้ว,ทว่า,จงซานกลับยังนั่งข้างๆนางไม่ไปใหน,เขาที่ประครองนางขึ้นพร้อมกับฉีกโสมเป็นชิ้นเล็กๆออกมา.
จงซานที่รู้สึกว่าปากของเป่ยชิงซือวันนี้ปิดแน่นกว่าปกติ,และดูเหมือนว่าจะมีน้ำลายมากว่าเดิมด้วย,นิ้วของเขาที่สัมผัสริมฝีปากของนาง,พร้อมกับเปิดออกมา,เมื่ออ้าปากของนางออก,ก่อนที่จะใช้นิ้วดันโสมเข้าไปด้านใน.
"พรึด!"
ภายในปากของเป่ยชิงซือ,ราวกับว่าได้ยินเสียงพรึดขึ้นในทันที.
สมองของเป่ยชิงซือราวกับเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,กับคำว่าพรึด?
ทำอย่างไรดี?
"เอ๊ะ?"
เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่,ทว่าเป่ยชิงซือในเวลานี้,รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก,แต่ก็ไม่กล้าลืมตา,ใบหน้าที่แดงซ่านลามไปจนถึงหูของนาง.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,จงซานที่ใช้ผ้าเช็ดปากของนางจนสะอาด,จากนั้นก็นำน้ำซุปที่เขาเพิ่งปรุงเสร็จ,ก่อนที่จะค่อยๆป้อนเข้าไปในปากของเป่ยชิซือ,ทว่าเขาค่อยๆใส่มันเข้าไปในปากของนางทีละน้อยๆ.
ความเขินอายที่หนักหน่วงและความรู้สึกคลุมเคลือก่อนหน้า,ตอนนี้มันถูกเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นโดยสมบูรณ์,นี่คือความอบอุ่นที่นางต้องการ,หลายปีแล้ว,หลายต่อหลายปี,นางไม่เคยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน,เป็นความรู้สึกที่เป่ยชิงซือใฝ่ฝันคะนึงหา,เป็นความอบอุ่นอย่างที่สุดที่นางไม่สามารถละทิ้งได้.
เขาที่ประครองให้นางนอนอีกครั้งและ ท้ายที่สุดจงซานก็ออกไป,จับปลาในบ่อ,ทำความสะอาด,พร้อมกับเตรียมอาหารสำหรับมือเย็น,เมื่อจัดการทุกอย่าง,ปลาที่ถูกใส่ลงในหม้อ,ขณะที่รออาหารสุข,จงซานก็นั่งอยู่ข้างๆ,หลับตาและเริ่มนั่งสมาธิควบคุมลมหายใจ.
จงซานที่ขยันขันแข็งในการบำเพ็ญเพียรไม่เคยขาด,แม้แต่ยามทำอาหารก็ตาม,เขาไม่ปล่อยให้เสียเวลาเลยแม้แต่น้อย,เพราะว่าจงซานเชื่อมาตลอดว่า,ในเมื่อพรสวรรค์ด้านร่างกายของเขาต่ำเตี้ย,เขาจะต้องฝึกฝนให้หนักกว่าคนอื่นๆ,เมื่อขาดแคลนพรสวรรค์,ก็ต้องใช้ความพยายามร้อยเท่าเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งที่ขาดไป,เขาจะไม่ยอมปล่อยให้พลังฝึกตนของเขาถูกคนอื่นทิ้งห่างโดยเด็ดขาด.
เป่ยชิงซือที่อยู่ในถ้ำหลังจากที่จงซานออกไปแล้วสองชั่วโมง,นางก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ,จ้องมองไปยังโขดหินที่นางนอนอยู่,ดวงตาที่งดงามของนางที่กระพริบเบาๆ,ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น