Immortality Chapter 115 Astonishment of Wolf Commander

Immortality Chapter 115  Astonishment of Wolf Commander

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 115 ความอัศจรรย์ใจของหลางเจียง

บทที่ 115 ความอัศจรรย์ใจของหลางเจียง

ต้าหลางเจียง,มีพลังฝึกตนที่น่าเกรงขาม,เพราะว่าเขามีพลังฝึกตนสูง,ดังนั้นเขาจึงมีเหตุผล,ไม่ได้เข้าสังหารคนทั้งสามตั้งแต่ต้น.

"ข้าและคนอื่นๆนั้น,ได้รับคำสั่งจากท่านประมุขสำนักไคหยาง,ให้เดินทางมายังเขตแดนหมาป่าเพื่อค้นหาอาวุโสคนหนึ่ง,ขอให้หลางเจียงได้อนุญาตด้วย."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

สถานที่แห่งนี้คือดินแดนหมาป่า,จำต้องระมัดระวัง,ด้วยพลังฝึกตนที่มากล้นของหลางเจียง,ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่มนุษย์,ทว่าด้วยความแข็งแกร่งที่มีก็ควรค่าที่จะต้องให้ความเคารพแล้ว.

"ประมุขสำนักไคหยางอย่างงั้นรึ? พวกเจ้าไม่ใช่ประมุขซักหน่อย,หากต้องการเข้าไปล่ะก็,จะต้องถูกหมาป่าสังหารอย่างแน่นอน,เว้นแต่เจ้าจะมีตราหมาป่า."หลางเจียงที่ราวกับเป็นผู้ดูแล,ไม่ต้องการที่จะให้สิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาสร้างปัญหา.

เห็นได้อย่างชัดเจน,หลางเจียงที่ไม่ต้องการส่งพวกเขาเข้าไปสร้างปัญหา,นี่ถือว่าเป็นการเตือน,ขวางกั้นไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด.

แน่นอน,ในคือเขตแดนของเขา,เขาย่อมมีสิทธิ์,หากว่านี่เป็นประมุขของสำนักไคหยาง,หลางเจียงย่อมไม่เคร่งครัดขนาดนี้.

ที่จริงหลางเจียงต้องการไล่คนทั้งสามออกไป,ดังนั้นเป่ยชิงซือจึงได้สะบัดมือหนึ่งครั้งนำตราศีรษะหมาป่าออกมา,ซึ่งเป็นสิ่งของที่นางได้ขอมาจากเทียนซวินจื่อก่อนหน้านี้,ซึ่งตอนนี้ได้ปรากฏที่ฝ่ามือของนางแล้ว.

"มีอย่างงั้นรึ?"หลางเจียงที่ตื่นตกใจ,พวกเขาได้เตรียมมาอย่างงั้นรึ?

"นี่เป็นตราหมาป่าที่ท่านประมุขมอบมาให้,ขอให้หลางเจียงโปรดตรวจสอบ."เป่ยชิงซือที่กล่าวอกมาในทันที.

ท่าทางของหลางเจียงที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง,ทว่าก็กล่าวออกมาว่า"อืม,นำมาให้ข้าดู."

เป่ยชิงซือที่เหยียบบนกระบี่เหินตรงไปในทันที,ก่อนที่จะถือตราหมาป่าชูขึ้น.

"ฟุดฟิด,..ฟุดฟุด..ฟุดฟิต."

หลางเจียงที่ใช้จมูกดมกลิ่น,ดูเหมือนว่าจะเป็นของจริง,เขาที่จดจ้องไปยังเป่ยชิงซือ,ซึ่งนางมีตราหมาป่า,ทว่า,หากปล่อยให้คนทั้งสามผ่านเข้าไป,เขาไม่ต้องเสียหน้าหรอกรึ?

"อืม,ดี,เป็นตราหมาป่าจริง,ทว่าตราหมาป่านี้,สามารถอนุญาตให้เข้าไปได้คนเดียว,พวกเจ้าสองคนกลับไปซะ."หลางเจียงที่กวาดตามองอย่างไม่แยแส,กันเทียนชาและจงซานออกไป.

"อาจารย์ได้กำชับมา,ให้ข้าและคนอื่นๆเข้าไปหาอาวุโส,ทว่าขอให้หลางเจียงอย่าได้ห้ามเลย,ปล่อยพวกเราเข้าไปเถอะ."เทียนชาที่กล่าวออกมาทันที,ต้องไม่ลืมว่าเทียนซวินจื่อได้กล่าวมาก่อนแล้ว,ว่าต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ.

"ข้าบอกว่าให้เจ้ากลับไป,ที่นี่คือดินแดนหมาป่าที่เจ้าไม่สามารถที่จะมาเดินยุ่มยามได้,ไปให้พ้น."หลางเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"พวกเราที่ต้องการเข้าไปด้านใน,มันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย,ขอให้หลางเจียงโปรดเห็นใจปล่อยข้าและคนอื่นๆเข้าไปด้วยเถอะ."เทียนชายังคงกล่าวออกมาอีกครั้ง.

ได้ยินคำพูดของเทียนชาที่ขัดขืน,หลางเจียงที่หรี่ตาเล็กลง,สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาจ้องมองไปยังเทียนชา,"หึ,ข้าบอกว่าเข้าไม่ได้คือเข้าไม่ได้,ข้าไม่ให้เข้าไปคือไม่ให้เข้าไป,ไสหัวไป!"

"ศิษย์พี่ใหญ่,ข้าจะเข้าไปก่อน,เมื่อออกมาแล้ว,ค่อยมอบตราหมาป่า,ให้ท่านเข้าไปอีกครั้งก็ได้."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาพลางขมวดคิ้ว.

"เดี๋ยวก่อน!"ต้าหลางเจียงที่กล่าวออกมาทันที,หยุดการสนทนาของพวกเขา.

ทั้งสามที่หันหน้ามาจ้องมองไปยังหลางเจียง,ทว่าหลางเจียงเวลานี้ถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโตจ้องมองไปยังจงซาน,นี่มัน,ดวงตาที่จ้องเขม็งผิดปรกติ.

หลางเจียงที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,จงซานที่ใบหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน,ทว่าเป่ยชิงซือที่เข้ามาใกล้จงซาน,เทียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางแปลกประหลาด,ก่อนที่จะมองไปที่หลางเจียง.

"ไอ้หนู!,มานี้ซิ!"หลางเจียงที่เอ่ยเรียกจงซานออกมาในทันที.

ไอ้หนูเหรอ? จงซานถึงกับพูดไม่ออก,ต่อหน้าใครๆเขาที่เป็นชายแก่,ตอนนี้อยู่กับเจ้าหยาบคายนี้,กลายเป็นไอ้หนูไปแล้วรึ?

ทว่า,ด้วยสถานการณ์ตอนนี้เขาไม่สามารถขัดขืนได้,จงซานทำได้แค่บินลอยเข้าไปหาหลางเจียง.

"ฟุตฟิต,ฟูตฟุด,ฟุตฟิต."

หลางเจียงที่ดมกลิ่นอีกครั้ง,ปากของมันที่อ้าค้างเล็กน้อย,ดวงตาที่เผยแววตาไม่อยากเชื่อ,จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังจงซาน,ก่อนที่จะรับรู้และเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าจงซานเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ,ดวงตาของมันที่นิ่งงัน,มีประกายแสงคาดไม่ถึงเป็นอย่างมากปรากฏขึ้น,ความสงสัยและความกลัดกลุ้มเต็มไปทั่วใบหน้าของมัน.

เห็นปากขนาดใหญ่ของหมาป่ายักษ์อ้าปากหว๋อ,จงซานที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวลถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงช้าๆ,ทว่ากลับท่าทางและแววตาของมันแสดงท่าทางกลัดกลุ้มขนาดนั้นคืออะไรกัน?

"หลางเจียง."จงซานที่เอ่ยออกมาทันที.

หลังจากที่ได้ยินเสียงของจงซาน,หลางเจียงที่กลัดกลุ้มสงสัยอย่างหนักก็ค่อยๆได้สติกลับมา,ทันใดนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ."อืม,เจ้าเองก็เข้าไปได้."

"เข้าไปได้?"คนทั้งสามถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน,หมายความว่าอย่างไร?จงซานเข้าไปได้?

"ขอบคุณหลางเจียง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างสุภาพในทันที.

ประกายแสงของเป่ยชิงซือที่อาบไปด้วยความสงสัย,ทว่าภายในดวงตาของเทียนชาเต็มไปด้วยความอัดอั้น,นี่มันอะไรกัน?ทำไมจงซานสามารถเข้าไปได้?

"หลางเจียง,ทำไมเขาได้เข้าไป,เขาไม่ได้มีตราหมาป่าซะหน่อย."เทียนชาที่เอ่ยถามออกมาในทันที.

เป่ยชิงซือและจงซานก็จ้องมองไปยังหลางเจียงเช่นกัน,ถูกแล้ว,จงซานไม่ได้มีตราหมาป่า.

หลางเจียงจ้องมองไปยังเทียนชา,ดวงตาที่จับจ้องเขม็ง."ข้าบอกว่าเขาสามารถเข้าไปได้,คือเข้าไปได้,มีปัญหาอะไร? เจ้าไม่พอใจอย่างงั้นรึ?"

"ผู้น้อยไม่กล้า."ใบหน้าของเทียนชาที่เต็มไปด้วยความหดหู่.

"ตราหมาป่า,จงซานไม่มีตราหมาป่า,ถ้าเข้าไปด้านใน,เขาไม่พบอันตรายหรอกรึ?"เป่ยชิงซือที่เป็นกังวลจ้องมองมายังหลางเจียง.

"ตราหมาป่า? ใครบอกว่าเขาไม่มีตราหมาป่ากัน?"หลางเจียงที่กล่าวออกมาในทันที.

"หืม?"คนทั้งสามที่งงงวย,จงซานมีตราหมาป่าอย่างงั้นรึ?ตราหมาป่าเขาได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?

"ศิษย์พี่ใหญ่,ภารกิจของอาจารย์นั้น,ข้าจะเป็นคนจัดการเอง,ข้าจะต้องขอร้องอาวุธโส,ให้กลับไปยังสำนักไคหยางให้ได้,ขอให้รอฟังข่าวดีได้เลย."จงซานที่หันหน้าไปพูดกับเทียนชา.

สายตาที่หดหู่เป็นอย่างมาก,เทียนชาทำได้แต่พยักหน้าอย่างเจ็บปวด.

"ศิษย์พี่ใหญ่,โปรดระวังตัว."เป่ยชิงซือที่กล่าวต่อเทียนชาในทันที.

เห็นคนทั้งสองที่กล่าวลา,ภายในดวงตาของเทียนชาเต็มไปด้วยความข่มขื่นซ่อนเอาไว้อย่างลึกล้ำ,ความหดหู่อย่างรุนแรง,ทำให้เขาทำได้แค่พยักหน้า,หายใจลึกก่อนที่จะขึ้นกระบี่เหินและจากไป.

เห็นเทียนชาจากไปแล้ว,จงซานก็ถอนหายใจเข้า,ก่อนที่จะก้าวออกมา,จ้องมองไปยังหลางเจียงอีกครั้ง,พร้อมกับกล่าวว่า"เช่นนั้น,อาวุโส,ข้าขอลา."

จากนั้น,จงซานและเป่ยชิงซือ,ก็บินตรงไปยังทิศตะวันออก.

หลางเจียงที่ยืนอยู่บนยอดเขา,จ้องมองไปยังทิศที่จงซานจากไป,ภายในสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,มีความกลัดกลุ้มหดหู่แฝงอยู่ด้วย.

"ไม่คิดเลยว่าจือจุ้นจะชอบพอไอ้หนูนี้อย่างงั้นรึ? พลังฝึกตนที่กระจอกงอกง่อย,ไม่เหมาะสมกับเส้าจู่เลย,ไม่คิดเลยว่าเส้าจู่จะเลือกทำพันธะสัญญากับเขา?ไม่ได้การแล้ว,จะต้องไปถามเส้าจู่เรื่องนี้ให้ชัดเจน."หลางเจียงที่บ่นพึมพำกับตัวเอง,จากนั้นก็กลับหลังหันพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว.

至尊 (zhì zūn)ผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุด , 少主Shǎo zhǔ เจ้านายน้อย.

หลางเจียงเคลื่อนที่รวดเร็วมาก,จากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดเขาหนึ่ง,ด้วยความเร็วสูงสุด,กับความเร็วของเขานั้นเพียงแค่เสี้ยวอึดใจก็หายลับไปกับเส้นขอบฟ้าแล้ว.

ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่ทิศตะวันตกห่างจากพื้นที่ของหลางเจียงอยู่,ปรากฏคนที่สวมชุดสีแดงชาด,เขาจ้องมองไปยังทิศทางของหลางเจียงจากไป,ก่อนที่จะมองไปยังทิศทางของเทียนชาที่จากไปเช่นกัน,ก่อนที่จะเร่งรีบตามไปยังทิศทางที่จงซานและเป่ยชิงซือกำลังเดินทางไป,เข้าไปในเขตแดนอาณาจักรหมาป่า.

ที่ไกลออกไป,จงซานและเป่ยชิงซือที่กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก,เป่ยชิงซือนั้นรู้เส้นทางเป็นอย่างดี,นางที่มุ่งหน้าไปยังทิศทางดังกล่าว,จงซานเองก็ตามไปและกวาดตามองพื้นที่รอบๆไปด้วย.

"ชิงซือ."จงซานที่ลอยตามนางอยู่นั้น,เขาได้กล่าวอะไรออกมา.

"อะไรอย่างงันรึ?"นางที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความสงสัย,แววตาที่ดูประหลาดใจ,เพราะว่าท่าทางของจงซานค่อนข้างขึงขัง,เหมือนว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะพูด.

เขาที่บินเข้าไปใกล้ๆเป่ยชิงซือ,ก่อนที่จะมองใบหน้าที่งดงามอ่อนโยนของนาง,เอ่ยปากออกมาอย่างนุ่มนวล,"ต่อไปเมื่อพบกับศิษย์พี่ใหญ่,ระวังตัวด้วย."

"หืม?"ใบหน้าของชิงซือที่ดูงงงวย,จากนั้นราวกับคิดอะไรได้,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว.

"อืม,ข้ารู้!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่นุ่มนวล.

เป่ยชิงซือเป็นคนที่ฉลาดเฉลียว,จงซานไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรมากจึงพยักหน้าและไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป.

สองวันมานี้,พวกเขาที่ได้หยุดพักและจ้องมองสำรวจไปยังภูเขาลูกต่างๆ,ส่วนใหญ่ที่ต้องพักเพราะว่าจงซาน,เขาต้องหยุดกินอะไรและนอนพักบ้าง,ในวันที่สองในตอนเช้าตรู,จงซานที่ลืมตาขึ้น,ที่จริงก็พบว่าเป่ยชิงซือไม่อยู่อย่างงั้นรึ?

จงซานที่ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว,จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนยอดเขา,จ้องมองหาเป่ยชิงซือ.

เป่ยชิงซือที่อยู่ใกล้ๆชายหาดแห่งหนึ่ง,ดูเหมือนว่านางจะเปียกไปทั่วร่าง,เส้นผมของนางดูกระเซอะกระเซิง,กระบี่ยาวของนางที่เสียบอยู่บนศพๆหนึ่ง.

จงซานที่บินตรงไปยังทิศทางของเป่ยชิงซือ.

ก่อนที่จงซานจะไปถึง,เป่ยชิงซือก็เก็บกระบี่ของนางแล้ว,พร้อมกับหันหน้ามามองจงซาน.

ที่ด้านหน้าของเป่ยชิงซือ,ศพดังกล่าวถูกแช่แข็ง,รอบๆศพนั้นเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งหนาแช่ไปทั้งหมด,เสื้อผ้าของศพสีแดงที่ขาดวิ่น,ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน,อย่างไรก็ตามเขาสามารถคาดเดาได้อย่างถูกต้องว่าคนผู้นี้ถูกสังหารไปด้วยมือของเป่ยชิงซือ.

"เขาเป็นใครกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เป็นลิ่วล่อของผู้ทรยศ."เป่ยชิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ตำแหน่งของพวกเราถูกเปิดเผยแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"อืม,พวกเรารีบไปกันเถอะ,อีกไม่นานเหล่ากลุ่มผู้ทรยศจะต้องตามมาอย่างแน่นอน."เป่ยชิงซือกล่าว.

"อืม,ไปกันเถอะ."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.

...

ในเวลาเดียวกัน,ที่เขตแดนหมาป่า,บนภูเขาลูกหนึ่ง.

หวงตี้ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,เป็นกลุ่มคนที่เคยปรากฏตัวขึ้นที่ค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง,ทุกคนพักอยู่ด้วยกัน.

แม่ทัพเหล่ยติงที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าหวงตี้.

"มีปัญหาอะไร? ไม่ได้เจตจำนงหอกกลับมาอย่างงั้นรึ?"หวงตี้กล่าว.

"ขอรับ,เฉียนอู๋ตี้นั้นร้ายกาจมาก,พวกเรา...."ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความละอายใจ.

"งั้นเหรอ,ไม่ได้มาสินะ"หวงตี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.

หวงตี้ที่จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่แสดงท่าทางละอายใจ,ทำให้เขาถอนหายใจเบาๆ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจตจำนงหอกนั้นเป็นสิ่งที่มีค่าเป็นอย่างมาทีเดียว.

"คือว่า,องค์เหนือหัว."แม่ทัพเหล่ยติงที่ราวกับว่ากำลังพูดตะกุกตะกัก,เหมือนมีอะไรจะพูด.

"มีปัญหาอะไรอีกรึ?"หวงตี้ที่กล่าวต่อแม่ทัพเหล่ยติง.

"มีเรื่องสำคัญ,เป็นเรื่องก่อนหน้า,คนผู้หนึ่ง,ที่น่าจะตายไปแล้วจากเงื้อมมือของพวกเรา,"แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาในทันที.

"ใครกัน?"

"ท่านจำได้ใหม มดแมลงที่หนีจากพวกเราเมื่อครั้งไปเก็บบุฟผาอสนี,เขาอยู่ในระดับเซียนเทียน."แม่ทัพเหล่ยติงกล่าว.

"อะไร? ยังไม่ตายอย่างงั้นรึ?"หวงตี้ที่รู้สึกประหลาดใจ.

ทว่าเซียนเซิงซือที่อยู่ด้านข้าง,หรี่ตาเล็กลง,สายตาของเขาที่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น,เป็นไปตามที่เขาคาด.

"ขอรับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่พยักหน้าและกล่าวเรื่องที่พบกับจงซานตั้งแต่ต้นจนจบออกไป.

ได้ยินคำพูดของเหล่ยติงแล้ว,หวงตี้ได้แต่เงียบ,ขมวดคิ้วไปมา,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะไม่ธรรมดา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนระดับก่อตั้งวิญญาณสองคนปกป้องเขา,ดูเหมือนว่าพวกเราจะกลายเป็นศัตรูคู่แค้นกับเขาไปแล้ว,เหล่ยติง,เรื่องนี้เจ้าจงจัดการให้เรียบร้อย,หากมีโอกาสสังหารเขาไปซะ."

"ครับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่รับคำสั่งในทันที.

"อย่าลังเลให้ใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อจัดการเขาไป."หวงตี้ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.