Immortality Chapter 93 Screening

Immortality Chapter 93  Screening

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 93   กรอง.

บทที่ 93   กรอง.

หลังจากผ่านมาครึ่งชั่วโมง,ห้องโถงกล้วยไม้,คฤหาสน์จง.

ห้องโถงกล้วยไม้นั้นเป็นห้องต้อนรับ,มีการจัดตกแต่งแทบไม่ต่างจากห้องโถงราชสำนัก,มีแถวเก้าอี้แยกออกไปสองทางลู่ไปด้านหน้ามีบัลลังก์อยู่ตรงกลาง.

ยกเว้นจงเทียน,เหล่าเส้าเหยียทุกคนต่างก็เข้ามารอที่ด้านในแล้ว,หลังจากที่ทุกคนเข้าประจำยังเก้าอี้ด้านข้างหมดแล้ว,แน่นอนว่ายังเหลือที่นั่งสองที่อยู่หัวแถวด้านบนว่างเอาไว้.

เหล่าเส้าเหยียที่พุดคุยกันเสียงดัง,กล่าวเกี่ยวกับสถานการณ์ดังกล่าวอย่างจริงจัง,พวกเขาที่คิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น,ต่างก็ทอดถอนใจ,พวกเขาแสดงความคิดเห็นอย่างออกรส,โต้กันไปมาเสียงดังเลยทีเดียว.

ในเวลาเดียวกันนั้น,จงเทียนและหยิงหลานก็เดินเข้ามาภายในห้องโถง,ทุกคนต่างก็ยืนขึ้นในทันที.

"ต้าเกอ!" "ต้าเกอ!"........

ทุกคนต่างก็กล่าวออกมาเสียงดัง.

จงเทียนเดินเข้ามาอย่างไม่รีบเร่งเข้าประจำตำแหน่งของเขาเอง.

บัลลังก์ด้านซ้ายยังคงว่างอยู่,ส่วนจงเทียนเข้าไปนั่งบัลลังก์ทางด้านขวาที่ต่ำลงมานิดหน่อย.

เพราะตำแหน่งบัลลังก์ด้านบนข้างซ้ายนั่นเป็นที่นั่งของจงซานนั่นเอง,มีเพียงแค่จงซานเท่านั้นที่นั่งได้,บัลลังก์ดังกล่าวนั่นไม่มีใครกล้านั่งอย่างแน่นอน,แม้แต่บุตรบุญธรรมคนโต,จงเทียน.

"ต้าเกอ,ตอนนี้มีกองกำลังบุกเข้ามาประชิด,พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"

"ใช่แล้ว,พวกเราเป็นเพียงตระกูลพ่อค้าเท่านั้น,ด้วยกองกำลังขนาดใหญ่,จะสามารถต้านทานได้อย่างไร?"

จงเทียนที่จ้องมองไปยังเหล่าเส้าเหยีย,หากเป็นสองปีก่อนนี้,เข้าคงจะแนะนำวิธีพวกเขาอย่างแน่นอน,ทว่าก่อนหน้านี้หนึ่งปี,หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ชุมนุมประตูมังกร,จงเทียนก็เข้าใจได้ในที่สุด,คนเหล่านี้ซาบซึ้งในธุรกิจของฟู่อี้,แต่ไม่ได้ซาบซึ้งในตัวของฟู่อี้เลย,พวกเขาหวังแต่ผลประโยชน์เท่านั้น,หากอันตรายมาถึงพวกเขาก็พร้อมที่จะเนรคุณสละเรือในทันที.

เหมือนดั่งที่หยิงหลานได้แจ้งไปยังเส้าเหยียทุกคนให้กลับมา,ทว่ากองกำลังของราชวงศ์ก็ได้เข้ามาประชิดแล้ว,เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,ว่ากองกำลังของตระกูลราชวงศ์จะกระทำการณ์รวดเร็วเช่นนี้.

จงเทียนในเวลานี้,จ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมแต่ละคน,เขารู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร,หากว่าฟูอี้อยู่,ก็คงจะมีความคิดเหมือนๆกัน!

"เงียบ,นั่งลงแล้วพูดทีละคน."จงเทียนกล่าวออกมาอย่างขึงขัง.

ด้วยคำพูดของจงเทียนที่กล่าวออกมา,ทำให้ทุกคนเงียบไปในทันที,ก่อนที่จะนั่ง,แน่นอน,ตอนแรกพวกเขาก็นั่งโต้เถียงกันอยู่ก่อนแล้ว.

หยิงหลานเองก็เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่ปรึกษาด้วยเช่นกัน.

ในเวลาเดียวกันนั้น,ชายอ้วน,ก็เอ่ยปากออกมาก่อนในทันที,"ต้าเกอ,เวลานี้เมืองเสวียนมีทหารเพียงแค่ 8,000 รักษาการณ์,ส่วนกองกำลังต้าคุนนั้นมีถึง 800,000 ,พวกเขาได้ล้อมกรอบพวกเราไปทั้งหมดแล้ว,ตอนนี้พวกเขารอคอยให้อาหารสะสมของพวกเราหมดไป,จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ที่ประชาชนเมืองเสวียนจะทนได้? คฤหาสน์จงของพวกเราจะต้านได้นานเท่าไหร่กัน."

"ใช่แล้ว,ต้าเกอ,พวกเราจะทำอย่างไรดี?พวกเราจะรอคอยความตายอย่างงี้รึ?"อีกคนที่กล่าวออกมาอย่างร้อนรน.

"สถานการณ์ต่างๆตอนนี้ที่จริง,ข้าได้ยินจากหยิงหลานแล้ว,นางได้ปิดเรื่องหลายอย่างจากพวกเจ้า,ทว่าไม่ใช่ข้า."จงซานที่ได้เอ่ยปากออกมา.

จงเทียนที่กล่าวต่อเหล่าเส้าเหยีย,ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังเขา,นี่คือต้าเกอที่พวกเขารู้จักอย่างงั้นเหรอ,อย่างไรก็ตามหยิงหลานได้ซ่อนอะไรเอาไว้.

จงเทียนที่จ้องมองไปยังพวกเขาที่กำลังแสดงท่าทางงงงวย.

"อย่างแรก,ฟูอี้ได้รับบาดเจ็บหนัก,กำลังรักษาตัวอยู่,ดังนั้นแม้ว่าจะได้ยินเสียงดัง,ก็ไม่สามารถออกมาได้."จงเทียนที่บอกกล่าวต่อทุกคน.

ได้ยินคำพูดของจงเทียน,พวกเขาถึงกับหน้าเปลี่ยนสี,เต็มไปด้วยความกังวลปรากฏขึ้นมา,ดูเหมือนว่านี่จะเป็นข่าวที่ไม่ธรรมดาเลย.

"อีกข้อ,ฝ่ายตรงข้ามของพวกเรา,เป็นตระกูลราชวงศ์ซู,และสี่ตระกูลใหญ่,ซึ่งพวกเขาได้ร่วมมือกัน,ตอนนี้มีผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน 12 คน,หนึ่งในนั้นเป็นบรรพชนตระกูลซู,ผู้ฝึกตนเซียนเทียนระดับสูงสุด."จงเทียนกล่าว.

หยิงหลานที่อยู่ใกล้ๆนั้นไม่ได้กล่าวอะไรออกมา,เพราะว่าก่อนหน้านี้จงเทียนได้บอกกับนางเอาไว้,เนื่องจากกู่เหยี่ยเยี่ยนั้นจำเป็นต้องค้นหาคนที่ควรค่ากับเขา,หัวใจมนุษย์นั้นยากที่จะหยั่งถึงได้,อนาคตเขาต้องการที่จะสร้างชาติ,ไม่สามารถบอกได้ว่าใครมีแผนร้ายกับเขาหรือไม่,ใครที่เป็นเหล่าคนที่ไม่คู่ควรที่จะเก็บเอาไว้,ในบรรดาบุตรบุญธรรมของเขา,เป็นใครที่ไม่มีความจริงใจกับฟู่อี้จงซาน.

"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"

" 12 ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน?"

"ก่อนหน้านี้,ประมุขสี่คนและบรรพชนสี่คน,ไม่ใช่ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนเทียนแปดคนหรอกรึ?นอกจากนี้ยังมีสี่คนอยู่ในระดับสูงสุดเซียนเทียน,และฟู่อี้ก็จัดการได้ไม่ใช่รึ?"ชายอ้วนที่กล่าวออกมาในทันที.

"ข้าเองก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวจากหยิงหลานเช่นกัน,ในครั้งนั้นฟูอี้มีคนนอกสองคนที่แข็งแกร่งคอยช่วย,นอกจากนี้ยังมีหน้าไม้แปดแรงวัวที่ซ่อนเอาไว้,จึงได้ชัยชนะ,ตอนนี้ไม่มีผู้ช่วยแล้ว,ฟู่อี้ก็ได้รับบาดเจ็บหนัก,ตอนนี้มีเพียงพวกเรา,ไม่เพียงแต่ผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียน 12 คนเท่านั้น,ตอนนี้ยังมีกองกำลังอีก 800,000 นาย,"จงเทียนที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.

"แล้วหากเป็นเช่นนี้?หากฟูอี้ไม่สามารถรักษาตัวเองได้ทัน,พวกเราจะทำอย่างไรกันดี,พวกเราจะต้องตายอ่างงั้นรึ? หากเป็นเช่นนั้น,พวกเราก็มีแต่รอคอยความตาย,หากฟูอี้ไม่บาดเจ็บ,พวกเรายังสามารถยอมแพ้ได้."เส้าเหยียคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดผวา.

ด้วยความหวาดกลัวของเขา,เป็นตัวกระตุ้นให้เส้าเหยียคนอื่นๆหวาดกลัวไปด้วย.

"จงจิน."จงเทียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวจ้องมองไปยังกลุ่มพวกเขา.

ด้วยการจ้องมองของจงเทียน,ร่างของจงจินที่สั่นไม่หยุด.

จงเทียนที่จ้องมองไปยังทุกคน,สายตากวาดไปทั่วห้องและกล่าวออกมาช้าๆ."จงจินและคนอื่นๆ,พวกเจ้าจงฟังข้า,ก่อนหน้านี้พวกเจ้าต่างก็เป็นขอทานข้างถนน,หากไม่ใช่ขอทานมาก่อนก็เป็นพวกบ้านแตกสาแหรกขาดที่นั่งนอนอยู่บนถนน,ชีวิตที่แขวนอยู่บนความตาย,ฟู่อี้เป็นคนยื่นอาหารให้กับพวกเรา,เขาที่สอนความรู้มากมายให้,ให้เสื้อให้ข้าวและเกียรติยศ,ทำให้พวกเราทุกคนมีช่วงเวลาที่ดี,ชีวิตของพวกเจ้าล้วนแล้วแต่เป็นฟูอี้มอบให้,พวกเจ้าควรจะจะจำเรื่องสำคัญเรื่องนี้เอาไว้."

ด้วยสายตาของจงเทียนที่จับจ้อง,ทำให้เหล่าเส้าเหยียต่างก็เงียบไป,เป็นการกล่าวสร้างผลกระทบด้านจิตใจ,ให้พวกเขาจดจำนึกถึงเรื่องที่เคยยากลำบาก.

"ทีด้านนอกมีกองกำลัง 800,000 อย่างแน่นอน,พวกเขาจะต้องทำลายล้างพวกเราจนตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่าพวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกัน,ฟูอี้ชุบเลี้ยงพวกเรามากหลายสิบปี,นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย,พวกเจ้าไม่ต้องการที่จะแบ่งปันความยากลำบากกับฟู่อี้อย่างงั้นรึ?"

"ประมุขและบรรพชนของพวกเขาตายไปด้วยฝีมือของฟู่อี้,พวกเขาไม่มีทางยกโทษให้พวกเราและจะต้องแก้แค้นแน่นอน,ไม่มีทางที่พวกเขาจะยินดีให้พวกเรายอมแพ้ได้,ดังนั้น,มีแต่ต้องต่อสู้,และต่อต้านสุดกำลัง,ต่อสู้จนตายเท่านั้น."จงเทียนที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

ได้ยินคำพูดของจงเทียน,หลายๆคนที่ขมวดคิ้วไปมา,ทว่าก็พยายาปกปิดสีหน้าเอาไว้,ไม่เผยมันออกมา.

จ้องมองไปยังทุกคนแล้ว,จงเทียนที่ราวกับจะสามารถมองเห็นความคิดของทุกคนได้.

"แน่นอน,ข้าเองไม่ชอบฝืนใจทุกคน,กับภัยพิบัติที่ต้องเผชิญในครั้งนี้,คนที่รักตัวกลัวตายย่อมมีเป็นธรรมดา,ฟูอี้เองก็ยังปิดตัวรักษาอาการบาดเจ็บอยู่,ตอนนี้ข้าคือตัวแทนของฟู่อี้,ซึ่งไม่ต้องการฝืนใจใคร,หากใครตัดสินใจที่จะหนีไป,ก็ไปได้เลย,แต่ห้ามกลับมาอีกเด็ดขาด,ประตูเมืองเสวียนเองก็จะไม่ขวางทางพวกเจ้า,ถ้าหากมีใครต้องการจากไป."จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างสุขุม.

ได้ยินคำพูดของจงเทียน,เหล่าเส้าเหยียรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.

"ต้าเกอ,ท่านพูดจริงอย่างงั้นรึ?"นอกจากจงจินแล้วยังมีอีกหลายคนที่เอ่ยถามออกมาทันที.

"ใช่แล้ว,ข้าจงเทียนพูดคำใหนคำนั้น,พวกเจ้าน่าจะรู้ตัวดี,ในเมื่อข้าเอ่ยปาก,บอกไม่ขวางพวกเจ้าก็เป็นไปตามนั้น,ทว่าหลังจากพวกเจ้าออกไปแล้ว,หวังว่าคงจะไม่มีใครทรยศนำข้อมูลอะไรของคฤหาสน์จงไปป่าวประกาศ,"จงเทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.

เหล่าบุตรบุญธรรมทุกคนต่างก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที,ไม่มีใครสงสัยในตัวจงเทียน,เพราะทุกคนต่างก็รู้จักจงเทียนดี,ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว,ย่อมเป็นไปตามนั้น,เมื่อเขารับปาก,ย่อมไม่คืนคำอย่างแน่นอน.

"พวกเจ้ามีเวลาหนึ่งก้านธูปเพื่อตัดสินใจว่าจะจากไปหรือไม่,หากหมดเวลาแล้ว,ใครต้องการจะไป,ข้าจะคุ้มกันพวกเจ้าออกไปจนถึงประตูเมืองเอง,นี่เป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว,พวกเจ้าจงตัดสินใจด้วยตัวเอง,หากใครตัดสินใจในภายหลังต้องการหนีไปล่ะก็,ข้าคงต้องสังหารมันเพื่อคุณธรรม."จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.

หลังจากนั้น,จงซานก็หลับตา,รอคอยให้เวลาจำนวนหนึ่งก้านธูปมาถึง.

กองกำลังได้เข้ามาประชิดแล้ว,พร้อมที่จะทะลวงมาทุกเมื่อ,เพียงแค่พวกเขาปิดล้อม,เมืองเสวียนก็ล่มสลายแล้ว,กองกำลังกว่า 800,000 นายหากเข้ามาในเมืองได้,ก็สามารถทำลาย,เข้าล้อมกรอบคฤหาสน์จงในทันที,เมื่อถึงตอนนั้น,ทุกคนในคฤหาสน์จงจะต้องถูกสังหารทั้งหมด,นอกจากนี้ฟูอี้ยังได้รับบาดเจ็บหนัก,พวกเขายังจะสามารถต้านทานได้อย่างงั้นรึ?

เหล่าเส้าเหยียต่างก็ปรึกษาหารือกัน,หลายๆคนที่เกิดขลาดเขลาต้องการจากไป,ทว่าหากจากไปแล้ว,พวกเรายังจะมีที่พักพิงอีกรึ?หวงตี้นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังพวกเขาบางทีถึงแม้ว่าจะยอมแพ้,คงไม่ไว้ชีวิตเป็นแน่,จะอย่างไรก็ตาม,ใต้ผืนฟ้าก็ไม่ได้มีเพียงรัฐต้าคุน,พวกเขาอาจเดินทางไปรัฐต้าสงหรือที่อื่นๆ,ด้วยความรู้ที่ฟูอี้ให้มา,น่าจะใช้ชีวิตไปจนถึงแก่ตายได้,หากยังอยู่,ก็มีเพียงแค่ความตายที่รออยู่เท่านั้น.

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป.

"ว่าอย่างไร?"จงเทียนที่กล่าวออกไปอย่างจริงจัง.

"ต้าเกอ,พวกเราตัดสินใจที่จะไป,เมื่อพวกเราจากไปแล้ว,พวกเราจะไม่บอกกล่าวเรื่องต่างๆกับศัตรูโดยเด็ดขาด."เป็นจงจินที่กล่าวออกมานั่นเอง.

ทว่าดูเหมือนว่ากลุ่มคนด้านหลัง,กลุ่มหนึ่งจะเชื่อและยึดมั่นตามคำพูดของจงจินไปด้วย.

จงเทียนหรี่ตาลง,จ้องมองไปยังจงจิน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ก็ได้,ข้าไม่จำเป็นต้องผูกมัดพวกเจ้าเอาไว้,พวกเจ้าสามารถจากไปได้ในทันที,ต่อไปพวกเจ้าไม่ใช่คนตระกูลจงแล้ว,นับจากนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป,และห้ามใช้แซ่ จงด้วย."

พวกเขาที่ตัดสินใจจะออกไป,แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะต้องออกไปในทันทีตอนนี้.

"หยิงหลาน,เจ้าคุ้มกันคนเหล่านี้ออกไปจากคฤหาสน์จง,ส่งพวกเขาออกจากประตูเมืองเสวียน,คนเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลจงอีกต่อไป."จงเทียนที่กล่าวออกมา.

"ได้."หยิงหลานพยักหน้า.

"ไป,ไปกันได้แล้ว."

มีคนยี่สิบคน,ที่ตามจงจินออกไป,โดยมีคนกลุ่มหนึ่งพร้อมกับหยิงหลาน,ที่นำพวกเขาออกไปจากคฤหาสน์จง,มุ่งตรงไปยังประตูเมืองทิศใต้.

ภายในห้องโถง,ยังมีเส้าเหยียสามคน,หนึ่งในนั้นเป็นชายอ้วนและอีกสองคน,เป็นชายที่มีอายุ 40 ปีและอีกคนมีอายุ 30 ปี,เป็นเส้าเหยียที่มีอายุน้อยที่สุด.

จ้องมองไปยังคนทั้งสาม,จงเทียนที่ถอนหายใจยาว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.