Immortality Chapter 105 Ling'er rushed moves
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 105 ความในใจของหลิงเอ๋อ.
บทที่ 105 ความในใจของหลิงเอ๋อ.
ภายในหอสมบัติหายากมีชั้นตำราทั้งหมด 15 ชั้น,แต่ละชั้นนั้นมีตำรามากมายหลายชนิดอัดแน่นไปหมดจนถึงกับทำให้จงซานตื่นตะลึงไปเลยทีเดียว.
"หลิงเอ๋อ,ตำราพวกนี้,ทำไมไม่บันทึกใส่เอาไว้ในแผ่นริ้วหยกอย่างงั้นรึ?
บางทีหากว่าบันทึกในแผ่นริ้วหยกแล้วน่าจะทำให้มีจำนวนการเก็บน้อยกว่านี้ไม่ใช่รึ?"จงซานที่ตื่นตะลึงขณะที่อ่านตำราไปกว่าห้าสิบเล่มแล้ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางงงงวยกับคำถามของเขาเช่นกัน,ทว่าเมื่อนางจ้องมองหน้าเขาแล้วใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ.
"แผ่นริ้วหยกอาจจะสามารถบันทึกได้เป็นจำนวนมาก,เตี่ยของข้าบอกว่าหากใช้แผ่นริ้วหยกบันทึกข้อมูลเหล่านี้,มันก็ง่ายที่จะสูญหาย,ข้อมูลแต่ละอย่างที่มีอยู่ในนั้นเป็นบันทึกลับ,อาจจะเกิดความวุ่นวายหากว่ามันหายไป,ดังนั้น,ทางทีดีการบันทึกลงในตำราจึงเป็นเรื่องดีที่สุด."เทียนหลิงเอ๋อตอบ.
"อืม."จงซานพยักหน้า,ขณะที่เขากำลังอ่านข้อมูลต่างๆในตำรา.
ชั้นวางหนังสือ 15
แห่ง,แต่ละแห่งนั้นมีตำรานับพันเล่ม,แต่ละเล่มมีรายกายวัตถุดิบมากกว่า 10,000 ชนิด,ภายใต้โลกใบนี้มีของวิเศษมากมายขนาดนี้เลยอย่างงั้นรึ?
แน่นอน,สิ่งที่จงซานยังไม่เข้าใจนัก,ในแต่ละสำนัก,ต่างก็มีระดับจัดเก็บชื่อของของวิเศษที่แตกต่างกัน,ส่วนสำนักไคหยางน่าจะเป็นอีกสถานที่ที่มีการจัดเก็บเป็นพิเศษ.
จงซานที่ยังคงหยิบตำราออกมาอ่าน,ซึ่งตำราเล่มนี้ที่ด้านหน้าปกนั้น.
"บัวหิมะพันปี,ของวิเศษระดับสาม,มีกรีบดอกที่ค่อยข้างประณีต,มักจะเกิดขึ้นที่หุบเขาน้ำแข็ง,สามารถนำมาสกัดกลั่นยา..."
ดูเหมือนว่าจะมีการบันทึกเกี่ยวกับบัวหิมะพันปี,อย่างละเอียดเลยทีเดียว.
จงซานที่จ้องมองด้วยความรู้สึกประหลาดใจ,ค่อยๆอ่านอย่างระมัดระวัง,ในเวลาเดียวกัน,ร่างแยกเงาของเขาที่ดินแดนปุถุชน,ก็กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอักษร,ปากที่บนพึมพำไปมาและเริ่มบันทึกข้อความลงตำราด้วยความเร็วสูง,และจัดเก็บเป็นเล่มคัดลอกเช่นกัน.
ส่วนร่างหลักจงซาน,ก็เป็นคนเปิดหนังสืออ่านทีละหน้า.
เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ข้างๆกำลังจ้องมองอยู่,เหมือนว่านางมีความในใจยางอย่างต้องการจะถาม,นางที่คอยชำเลืองมองเขาด้วยความอยากรู้,จนท้ายที่สุดนางก็เอ่ยปากออกมา.
"จงซาน..,เจ้ามีภรรยาด้วยกันทั้งหมดกี่คนอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่เมิ้มริมฝีปาก,ใบหน้าที่แดงไปหมด.
ได้ยินคำถามของเทียนหลิงเอ๋อ,จงซนที่ค่อยๆเปิดตำราช้าลง,จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ทว่าดูเหมือนว่าหัวใจของเทียนหลิงเอ๋อตอนนี้จะเต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ,ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของจงซาน.
จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ภรรยาในนามแปดคน,ทว่ามันเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น,ส่วนภรรยาที่แท้จริงมีแค่สองคนเท่านั้น,ซึ่งก็คือสองคนที่ข้าสลักเป็นหุ่นไม้ที่เจ้าเคยเห็นเมื่อปีก่อน,กุยเอ๋อและเป่าเอ๋อ,เป็นพวกนาง,ที่ข้าแต่งด้วยจริงๆ."
"กุยเอ๋อและเป่อเอ๋อ,เจ้าแต่งกับนางแล้วอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความอยากรู้.
จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ราวกับว่าคิดถึงเรื่องราวในอดีตเล็กน้อย."อืม,หลังจากที่แต่งงานกับกุยเอ๋อ,ข้าก็สามารถเข้าใจถึงความรู้สึกที่แท้จริง,หลังจากที่กุยเอ๋อจากไปแล้ว,จากนั้นข้าก็พบกับเป่าเอ๋อ."
"แล้วเป่าเอ๋อล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกมาในทันที.
จงซานที่คิดถึงเรื่องดังดังกล่าวพลางถอนหายใจ."เป่าเอ๋อ?,เป่าเอ๋อเดินทางไปยังที่แห่งหนึ่ง,ทว่านางก็ยังไม่กลับมา."
เห็นท่าทางเศร้าของจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวปลอบใจเขาในทันที,"เป่าเอ๋อจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน."
"อืม."จงซานพยักหน้าอย่างนุ่มนวล.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนข้าก็ได้นะ,ข้าอาจต้องอ่านหนังสือเป็นเวลานาน,บางทีอาจจะหลายวัน."จงซานที่กล่าวขึ้นมา.
"ไม่,ไม่,ข้าไม่เป็นไร,หากว่าข้าเบื่อ,ข้าก็สามารถไปหาซานเหยี่ยเยี่ยและจงเหยี่ยเยี่ยได้,เจ้าไม่ต้องสนใจข้าหรอก."เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
เห็นสายตาของเทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมอง,จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ,ท้ายที่สุดก็พยักหน้า,เขายังคงกวาดตาอ่านตำรา,ซึ่งมีร่างแยกเงาคอยบันทึกอยู่อีกซีกหนึ่ง.
เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังตำราต่างๆ,แต่ภายในใจของนางนั้นมีแต่เรื่องของจงซานเท่านั้น.
ชั้นหนังสือ 15 ชั้น,มีเนื้อหามากมาย,จงซานไม่ได้ท่องจำ,เพียงแค่เปิดผ่านเท่านั้น,แต่ก็ต้องใช้เวลาถึง
15 วัน.
15
วันนี้,เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา,แม้ว่าจะเห็นเพียงแค่เขาอ่านตำรา,ทว่าภายในใจของนางกับรู้สึกตื่นเต้น,ไม่เบื่อหรือเศร้าเลย.
ขณะที่เขากำลังอ่านตำราชั้นสุดท้าย,ความรู้สึกของเทียนหลิงเอ๋อที่สะสมเอาไว้เวลานาน,ท้ายที่สุดนางก็เอ่ยออกมา,พร้อมกับจ้องมองไปยังจงซานด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ,พูดกับจงซานที่กำลังอ่านตำราอยู่."นี่..จงซาน."
จงซานที่สงสัยขณะที่วางตำราลง,จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ใบหน้าเล็กๆที่แดงกล่ำไปจนถึงลำคอ.
"อะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ดูเหมือนว่าท่าทางของนางจะดูตื่นเต้นเป็นอย่างมากและนางก็พยายามที่จะสะกดข่มให้มันเย็นลง.
ก่อนหน้านี้,เทียนหลิงเอ๋อไม่เคยเข้าใจเลย,ทว่าตอนนี้นางเข้าใจดี,ว่าสิ่งใดคือสมบัติล้ำค่าสำหรับนาง,หากมันหายไปล่ะก็,มันจะกลายเป็นความเจ็บปวดจนไม่มีสิ่งใดสามารถทดแทนได้เลย,นางที่พยายามที่จะใช้ความรู้สึกเหล่านั้นสะกดข่มความประหม่าของนางเอาไว้.
"จงซาน,ให้ข้าเป็นภรรยาคนที่สามของเจ้าได้ใหม?"ท้ายที่สุดนางก็สามารถรวบรวมความกล้ากล่าวออกมาได้,กับคำพูดดังกล่าวนี่เป็นคำพูดที่น่าเขินอายที่สุดในชีวิตนางเลย.
ใบหน้าท่าทางของนางเต็มไปด้วยคามหวัง,สายตาของนางที่จ้องมองไปยังจงซาน,ดูเหมือนว่าจะรอคอยคำตอบจากเขาอยู่,ทว่าระหว่างนี้หัวใจของนางก็เต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง,มือทั้งสองข้างที่กำแน่น,ราวกับว่าเล็บจะจิกเข้าไปในเนื้อของนางแล้ว.
จงซานที่วางตำราลง,เขาคาดไม่ถึงเลยว่าเทียนหลิงเอ๋อจะกล่าวออกมาเช่นนี้,จงซานที่จับจ้องมองไปยังนาง,ครุ่นคิดกับคำถามของนาง.
สมองของเทียนหลิงเอ๋อที่หมุนติ้วๆเบลอไปหมด,ราวกับว่าโลกทั้งโลกเป็นสีขาว,ขณะที่รอคอยคำตอบของจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังหลิงเอ๋อ,เขาเข้าใจดีในคำพูดของนาง,นับว่านางเป็นคนที่เปิดเผยตรงไปตรงมาเป็นอย่างมากทีเดียว,นี่อาจจะไม่ใช่แค่ความกล้าเท่านั้น,ระหว่างช่วงเวลาความเป็นความตาย,ดูเหมือนว่าเทียนหลิงเอ๋อจะรับรู้ความรู้สึกบางอย่างได้.
ขณะที่จงซานกำลังจะกล่าวอะไรออกมา.
"หลิงเอ๋อ!"
ที่ด้านนอกของหอตำราหายากนั้น,เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อถึงกับสะดุ้งโหยง,ความกล้าที่นางสะสมมาตั้งนานมลายหายไปทันที,นางที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,รู้สึกบ้าคลั่งและเขินอายเป็นอย่างมาก,คำพูดน่าอายเช่นนั้นนางยังกล้ากล่าวออกมาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ได้แค่อ้าปากค้าง,ก่อนที่จะเห็นเทียนหลิงเอ๋อวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,เขาที่เพ่งพิศอยู่ชั่วขณะ,ก่อนที่จะได้สติและหยิบตำราเล่มต่อไปขึ้นมา.
ที่ด้านนอกหอสมบัติหายากนั้น,ในเวลานี้บนอากาศมีคนสี่คนลอยอยู่,เทียนซวินจื่อ,กู่ซ่างจื่อ,เสวียนซวินจื่อและเนี่ยชิงชิง.ส่วนผู้พิทักษ์ขุนเขาและภูพิทักษ์สำนักตอนนี้ไม่อยุ่แล้ว
หายไปอย่างไร้ร่องรอย.
"เตี่ย."เทียนหลิงเอ๋อที่หน้าแดงซ่านวิ่งออกมาด้านนอก.
"ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้แล้ว,เจ้าจำไม่ได้เหรอว่าวันนี้คือวันอะไร?"เทียนซวินจื่อที่กล่าวตำหนินาง.
"หลิงเอ๋อก็แค่ลืม,อย่าได้ตำหนินางเลย,พวกเรารีบไปถ้ำกระแสวิญญาณกันเถอะ."กู่ซ่างจื่อที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เจ้ามาทำอะไรที่นี่อย่างงั้นึ?ถึงได้ลืม."เทียนซวินจื่อยังคงถามออกไป.
ทำอะไรที่นีเหรอ?ทันใดนั้นใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อยิ่งแดงกว่าเดิม,จะให้นางกล่าวได้อย่างไรล่ะ.
"อาจารย์,หลิงเอ๋อมาอ่านตำราเป็นเพื่อนข้า."จงซานที่ออกมาและกล่าวออกมาทันที.
"ใช่แล้ว,ข้ามาอ่านหนังสือ."เทียนหลิงเอ๋อที่โพล่งออกมาทันที.
"เจ้านะรึ?อ่านหนังสือ."เทียนซวินจื่อถึงกับพูดไม่ออก,ก่อนหน้านี้,นางไม่เคยที่จะศึกษาเล่าเรียนเลย,เห็นเช่นนี้ก็รับรู้ได้แล้วว่าคือข้อแก้ตัว.
เนี่ยชิงชิงที่อยู่ด้านข้าง,ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาของนางมีความเป็นปฏิปักษ์กับเขาอย่างรุนแรง.
"เอาล่ะๆ,ไปได้แล้ว,พวกเราจะต้องรีบไปยังถ้ำกระแสวิญญาณ."เทียนซวินจื่อกล่าวออกมาในทันที.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้าในทันที,ในเวลานี้นางไม่มีความกล้าพอที่จะจ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง,นอกจากนี้นางรู้สึกเขินอายจนเกินไปที่จะหันหน้าไปมองเขา.
เทียนซวินจื่อที่หันหน้าพร้อมกับสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ก็เกิดเมฆขึ้นที่ใต้เท้าของเทียนหลิงเอ๋อ,พร้อมกับพานางลอยออกไป,เทียนซวินจื่อและกู่ซ่างจื่อบินตามไป,มีเพียงแค่เนี่ยชิงชิงที่ยังคงอยู่.
เกี่ยวกับเนี่ยชิงชิงนั้น,จงซานรู้สึกนางจะไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก,ไม่เพียงแค่เขาแต่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนสำนักไคหยางทั้งหมด,นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเทียนซวินจื่อจะยังคงอดทนต่อนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า,เพราะไม่ว่าอย่างไรนางก็คือน้องสาวภรรยาของเขานั่นเอง.
จงซานที่ยกมือ คารวะต่อเนี่ยชิงชิง,ก่อนที่เขาจะก้าวเดินกลับเข้าไปในหอคอยตำราหายาก.
"หยุดตรงนั้น."เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาจ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงด้วยความสงสัย.
"อาวุโส,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาไร้ซึ่งอารมณ์.
"ชิ,จงซาน,เจ้ามีดีอะไร,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไร้ซึ่งพรสวรรค์,คาดไม่ถึงจริงๆว่าจะมีแผนสูง,ต้องการใช้หลิงเอ๋อเป็นเครื่องมืออย่างงั้นรึ?."สายตาของเนี่ยชิงชิงที่จ้องเขม็งมายังจงซาน.
จงซานไม่ได้โกรธแต่อย่างใด,ทว่ายังคงมองไปยังเนี่ยชิงชิง,จากนั้นก็เอ่ยปากออกมาว่า,"อาวุโสไม่รุ้ว่าท่านต้องการจะชี้แนะสิ่งใด."
เห็นท่าทางที่เฉยชาของจงซาน,ทำให้เนี่ยชิงชิงถึงกับลมออกหู,หายใจเขาออกฟึดฟัด,หัวใจบีบรัด.
"พูดอะไร?เชอะ!,พูดอะไรอย่างงั้นรึ?ข้ารู้นะว่าหลิงเอ๋อได้พูดอะไรออกมาก่อนหน้านั้น,แล้วเจ้าต้องการที่จะกล่าวสิ่งใดออกมา?"เนี่ยชิงชิงที่ชำเลืองจ้องมองมาอีกครั้ง.
เห็นเนี่ยชิงชิง,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,นี่นางแอบฟังเขากับหลิงเอ๋อพูดคุยกันอย่างงั้นรึ?
"อาวุโส,ท่านหมายความเช่นไรกัน,โปรดอธิบายให้กับผู้เยาว์ได้เข้าใจด้วยเถอะ."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
เห็นท่าทางของจงซานที่แกล้งโง่แล้ว,เนี่ยชิงชิงแทบคุมสติไม่ไหว,นางที่หายใจยาว,พยายามสกัดกั้นความโกรธให้ตัวเองให้ใจเย็นลง"ข้าหวังว่าเจ้าจะเลิกกับหลิงเอ๋อไปซะ."
เห็นท่าทางของเนี่ยชิงชิงแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล."อาวุโส,ข้าคิดว่าท่านอาจจะกำลังเข้าใจผิด...."
"ข้านี่นะเข้าใจผิด,เจ้าที่ช่วยชีวิตของหลิงเอ๋อเอาไว้,ก็หวังที่จะได้นางเป็นภรรยานะสิ,ข้ารุ้ข้าเห็นทั้งหมด,หัวใจของหลิงเอ๋อนั้นถูกเจ้าขโมยไปแล้ว,อย่างไรก็ตาม,ด้วยพรสวรรค์ของจ้า,ข้าคิดว่าเจ้าควรจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง.กับความสามารถเช่นนี้ได้,เขตแดนแกนทองคือขีดจำกัดของเจ้าแล้ว,อายุไขเพียง
400 ปี คือที่สุดของเจ้า,ทว่าหลิงเอ๋อนั้นแตกต่าง,นางมีร่างสถิตในตำนาน.ในอนาคตข้างหน้านางสามารถก้าวไปถึงระดับก่อตั้งวิญญาณ,ได้อย่างง่ายดาย,หลิงเอ๋อจะถูกฉุดรั้งเอาไว้,ข้าคิดว่าอีกสามร้อยปีหลังจากนั้นอีกสามร้อยปีให้หลัง,นางจะเต็มไปด้วยความเศร้าและเจ็บปวด,กับการตายของเจ้า."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวอย่างขึงขัง.
ได้ยินคำพูดของเนี่ยชิงชิงแล้ว,ทำให้จงซานถอนหายใจ,"ท่านคืออี้เหนียงของนาง,ข้าเคารพท่านที่เป็นอาวุโสเสมอ,เพราะท่านเป็นห่วงหลิงเอ๋อ,ข้าจึงไม่สามารถตำหนิท่านได้,ทว่าข้าคงต้องกล่าวออกไป,เรื่องของข้าและหลิงเอ๋อนั้น,ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถเข้ามาจัดการได้,ไม่คิดว่าคนอื่น,ควรที่จะเป็นกังวลเรื่องของพวกเรา."
"ชิ!"
เนี่ยชิงชิงที่แค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา,ทั่วร่างกายของนางปะทุกลิ่นอายที่ทรงพลัง,แรงกดดันวิญญาณที่หนักหน่วงพุ่งทะยานออกมา,เป็นคลื่นพลังที่มองไม่เห็นแต่ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก,ราวกับภูเขาลูกใหญ่กดทับลงมาบนพื้นดิน,ต้นไม้ใบหญ้าทั้งหมดถึงกับถูกบีบให้ติดกับพื้น,แรงกดดันที่ทำให้จงซานต้องนั่งคุกเขาด้วยพลังที่แข็งแกร่ง.
อย่างไรก็ตาม,แม้จงซานจะคุกเข่าลง,ทว่าสายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง,แม้ว่าร่างกายของเขาจะสั่นสะท้านด้วยแรงกดดันวิญญาณ,ทว่าถึงจะคุกเขาลงเขาก็ไม่ยอมก้มหัวให้กับนาง.
จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว,ดวงตาที่เปล่งประกาย,แขนทั้งสองข้างที่กำแน่น,ต้านทานแรงกดดันดังกล่าวอย่างถึงที่สุด.
"เจ้าไม่เชื่อเหรอว่าตอนนี้ข้ากำลังจะสังหารเจ้า."เนี่ยชิงชิงแค่นเสียงอย่างเย็นชาออกไป.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น