Immortality Chapter 101 Long live

Immortality Chapter 101  Long live

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 101 ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี

บทที่ 101 ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี

"ย๊ากกก!" ดวงตาของบรรพชนซูที่เต็มไปด้วยสีแดงโลหิต,คำรามลั่น,พร้อมกับพุ่งตรงมายังจงซาน.

สายโลหิตคนสุดท้ายของเขา,ได้ถูกทำลายไปแล้วรึ?

และเป็นฝีมือของจงซาน.

กระบี่ในมือที่ร่ายรำพุ่งออกไป,เพลงกระบี่ของบรรชนซูนับว่ารายกาจทีเดียว,จงซานที่เห็น,ก็ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับชักกระบี่นิรันดร์เข้าต้าน,พร้อมกับถอยห่างออกมาด้วยเช่นกัน,เป็นการสู้พลางถอยพลางไปเรื่อยๆ.

จงซานที่ถอนห่างออกมาจากกลุ่มคน,เพราะว่าไม่ต้องการให้ใครได้รับผลจากคมกระบี่ของพวกเขา,บรรพชนซูตอนนี้ กำลังบ้าคลั่ง,เขาที่คิดแต่จะสังหารจงซาน,ส่วนจงซานที่รับมือพร้อมกับถอนตัวออกมา,บรรพชนซูเองก็ไล่ล่าตามกระชั้นชิด,เหล่ามือธนูเองก็ไม่กล้ายิงแต่อย่างใด,เพราะกลัวว่าจะพลาดไปถูกประมุขจง,พวกเขาจะกล้าปล่อยลูกศรได้อย่างไร?

เหล่าผู้ฝึกตนเซียนเทียนก่อนหน้านี้ต่างก็ถูกจัดการด้วยลูกศรไปแล้ว,ตอนนี้เหลือเพียงบรรพชนซูคนเดียวที่กำลังเผชิญหน้ากับจงซาน.

ทั้งคู่ที่วิ่งขึ้นไปบนหลังคา,จงซานที่หลบหนีอย่างไม่แยแส,เมื่อครั้งที่เขามีระดับเซียนเทียนระดับสี่,ทว่าร่างแยกเงานั้นก็มีความเร็วกว่าเจียงซือทองแดงแล้ว,ทว่าตอนนี้ก้าวไปถึงระดับห้าแล้ว,ความเร็วยิ่งมากมายกว่าแน่นอน.

อย่างช้าๆ,ใบหน้าของบรรพชนซูที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วง.

"หอกธนูมีพิษ!"บรรพชนซูที่ร้องออกมาในทันที.

จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล."ถูกแล้ว,ยิ่งเจ้าเคลื่อนที่เร็ว,พิษก็ยิ่งลามออกไปอย่างรวดเร็ว."

"สารเลว."บรรพชนซูที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ,กระบี่ของเขากวัดแกว่งฟันไปยังทิศทางของจงซานอย่างดุร้าย,ปราณกระบี่ขนาดใหญ่ที่พุ่งออกไป,พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.

จงซานที่เห็นกระบี่ที่ตวัดออกมา,ก็เคลื่อนที่หลบแล้ว,แทบจะในทันทีที่ปราณกระบี่จะมาถึงร่าง จงซานก็เบี่ยงตัวหลบปราณกระบี่ในทันที,ปราณกระบี่พลาดหลุดออกไป.

เห็นภาพที่เกิดขึ้น,บรรพชนซูไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,จะเป็นไปได้อย่างไร? เขาสามารถหลบปราณกระบี่เพียงแค่เหวี่ยงตัวหลบได้อย่างไรกัน?

จงซานไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร,เขาที่จ้องมองไปยังบรรพชนซูที่อยุ่ด้านหน้าเขาได้รับบาดเจ็บหนัก,และพิษลุกลามไปทั่วร่าง.

อย่างช้าๆ,จงซานที่พาบรรพชนซูวิ่งวนไปทั่วเมืองเสวียน,ความเร็วของบรรพชนซูที่รวดเร็วเป็นอย่างมากในตอนแรก,ตอนนี้ความเร็วของเขาลดลงเป็นอย่างมาก.

"พรึด!"

ใบหน้าของบรรพชนซูพ่นโลหิตสีดำออกมาเป็นจำนวนมาก,ใบหน้าเองก็กลายเป็นสีดำไปแล้วเช่นกัน.

"ตูมมมมม!"

ทันใดนั้น,ที่ลานทิศตะวันตก,หอกธนูแปดแรงวัวจำนวนสามสิบแท่งก็พุ่งมา,ด้วยความเร็วสูง,ด้วยความเร็วการเคลื่อนที่ของมัน,บรรพชนซูที่ได้แต่ชำเลืองมองเท่านั้น,แทบจะทันทีก็ตรึงร่างของเขาเข้ากับกำแพงที่อยู่ไกลออกไป.

ร่างแยกเงาจงซานที่ยืนอยู่อย่างเย็นชา,จ้องมองไปยังบรรพชนซูอย่างเฉยเมย.ดูเหมือนว่าที่ลานของเมืองเสวียนหลายแห่งได้มีการจัดเตรียมการเอาไว้อย่างดี,รอคอยให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดพวกเขาจึงได้ปล่อยหอกธนูออกมา.

จงซานจ้องมองการทำงานของพวกเขาอย่างพึงพอใจ,ก่อนที่จะกลับไปยังเส้นทางเดิม,ที่ด้านหน้าของคูน้ำทิศใต้อย่างรวดเร็ว.

เปลวเพลิงยังคงเผาไหม้อยู่,ทว่า,เหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนนั้นถูกสังหารไปหมดแล้ว.

จงซานที่ก้าวออกมา,ทุกคนที่อยู่ด้านใน,ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความชื่นชมเทิดทูนเขา,แม้ว่าจะมีหยิงหลานและคนอื่นๆช่วย,กับสิบผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน,ไม่ว่าใครย่อมต้องรักตัวกลัวตายจนต้องซ่อนตัวอยุ่ในกลองทัพ,ทว่าจงซานกลับมีแผนการลวงล่อต่างๆด้วยตัวเขาเองจนสามารถสังหารคนทั้งหมดไปได้.

เหล่าทหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเวลานี้,พวกเขาที่อยู่ในกับดักเปลวเพลิง,เผยสีหน้าแววตาแห่งความหวาดกลัว,สิ้นหวัง,ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำได้แล้ว.

จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่าทหารฝ่ายตรงข้าม,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขึงขัง."จงยอมจำนนซะ,แล้วเรื่องในวันนี้,ข้าจะไม่ตำหนิเรื่องความผิดที่มีในอดีต."

จงซานที่กล่าวต่อเหล่าทหารที่อยู่ตรงข้ามที่กำลังนิ่งงันยืนทึมทื่ออยู่.

ส่วนเหล่าทหารด้านใน,ตอนนี้พวกเขาได้วางอาวุธทุกอย่างลงพื้นพร้อมกับเร่งรีบกล่าวออกมาเสียงดังในทันที,"ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!"

กับคำพูดที่เหมือนกับกบฏ,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะตะโกนสรรเสริญจงซานดังลั่นขนาดนี้,แต่ตอนนี้จะให้ทำเช่นใดได้?ผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียนสิบคนถูกสังหารไป,หวงตี้ตายไป,แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ข่าวที่เกิดขึ้นที่เมืองหลวงก็ตาม,ทว่าพวกเขารู้แล้วว่า,ตระกูลซูตอนนี้ได้พ่ายแพ้เรียบร้อยแล้ว.

" ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!"

เหล่าทหารฝั่งตรงข้ามเองต่างก็เริ่มตะโกนออกมาเสียงดังเช่นกัน.

หยิงหลาน,จงเทียนและจงเจิ้งต่างก็คุกเข่าและเริ่มตะโกนออกมาด้วยเช่นกัน.

" ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!"

เป็นเหมือนกันปฏิกิริยาลูกโซ่,เหล่าขุนพลคุ้มกันเมืองเสวียน,พ่อค้าเมืองเสวียน,ไปจนถึงคนธรรมดา,ต่างก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว.

" ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!"

เพียงแค่กลุ่มๆเดียวก่อนที่จะลุกลามดังสนั่นไปรอบๆ.

ทุกๆคนต่างก็กล่าวทรงพระเจริญ,ดังลั่นเพื่อแซ่ซ้องจงซาน.

เหล่าทหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเวลานี้เริ่มคุกเข่าลงมากขึ้นและก็มากขึ้น.

ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!

เหล่าทหารฝั่งตรงข้ามไปจนถึงด้านนอกคู่คลอง,ทุกคนต่างก็คุกเข่าลงในทันที.

ในเวลาตอนนี้ราวกับว่าทุกคนต่างพร้อมเพรียงคุกเข่าลง.

ทว่ายังมีคนที่ยังไม่ได้คุกเข่า,นั่นเป็นเพราะยังไม่รุ้ว่าคนของราชวงศ์ต้าคุนได้สิ้นไปแล้วนั่นเอง.

"เมืองหลวงตอนนี้ถูกแม่ทัพหลินเซียวยึดเอาไว้แล้ว,ตระกูลราชวงศ์ซูทั้งหมดได้สิ้นเรียบร้อยแล้ว,"ด้านนอกของคู่น้ำ,มีเสียงตะโกนดังลั่นผ่านเข้ามา.

ทว่ากับคำพูดดังกล่าวนั่นได้บดขยี้ความรู้สึกขุนพลและนายทหารทุกคนไปในทันที.

ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!

เสียงของคนแซ่ซ้องสรรเสริญทรงเจริญก็ดังขึ้นมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,แน่นอนว่าอีกด้านหนึ่งคือพวกเขาถูกกดดัน,ส่วนอีกด้านหนึ่ง,หลายต่อหลายคนก็เทิดทูนบูชาจงซานมาก่อนแล้ว.

เปลวเพลิงที่เผาไหม้แม่น้ำ?ความร้อนที่พวยพุ่ง,เป็นเพลิงสวรรค์ที่สามารถเผาทุกอย่างได้? น้ำถูกไฟเผา? เป็นสิ่งที่ฝืนกฏธรรมชาติ,ราวกับเป็นการอำนวยพรของสวรรค์ที่มีต่อจงซาน.

ในเวลานี้แม้แต่ฟ้ายังอนุญาตให้ฝืนลิขิตสวรรค์ได้.

ทว่าหลังจากนั้น,เปลวเพลิงทั้งหมดก็ค่อยๆลดลงช้าๆ,จงซานรู้ดีว่า เปลวเพลิงนั้นเผาไหม้เพราะน้ำมัน,หากว่าซูเหลียนเซียนรู้ว่ามีน้ำมันแล้วล่ะก็,เขาย่อมไม่เอาชีวิตมาเสียงแน่,ผลแพ้ชนะเองก็ยากที่จะตัดสินได้,ทว่าซูเหลียนเซียนไม่รู้นั่นเองทำให้เขาต้องได้รับความพ่ายแพ้.

เช่นเดียวกัน,ทหารทุกคน คงจะไม่รู้,หลังจากที่พวกเขาตะโกนคำว่าทรงพระเจริญ,ก็ดูเหมือนว่าเปลวเพลิงจะค่อยๆแผ่วลงอย่างคาดไม่ถึง?ราวกับว่านี้เป็นการกระทำของสวรรค์,เป็นความโกรธเกรี้ยวของฟ้าดินทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย.

สุดท้ายแล้วจงซานไม่ได้รับการอวยพรจากฟ้าดินอย่างงั้นรึ?

ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!

ทหารหลายคนที่ขัดขื่นแต่ท้ายที่สุดต่อมาก็ยินยอมจำนน.

ทั่วทั้งเขตแดนประตูทิศใต้,ทุกคนต่างก็คุกเข่า,พร้อมกับกล่าวทรงพระเจริญต่อจงซาน.

ในเวลาเดียวกัน,จงซานก็ก้าวออกไปก้าวแรกและกล่าวออกมาว่า.

"ลุกขึ้น,ขุนพลทุกคนตรวจสอบทหารในสังกัด,นับจำนวนผู้เสียชีวิตมา."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดัง.

"รับด้วยเกล้า"ทหารทั้งหมดที่รับคำสั่ง,พวกเขาที่ยินดีที่จะทำตามคำสั่งของจงซาน.

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,เหว่ยไท่จงที่อยู่อีกฝั่ง,พร้อมกับถือแส้หางม้าเดินตรงมาช้าๆ.

จงซานที่จ้องมองไปยังศพเหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน.

ขณะที่เข้าจับจ้องมองไปยังศพของซูเหลียนเซียน,ดวงตาที่เปล่งประกายพลางทอดถอนใจ,ซูเหลียนเซียนคนที่เคยเป็นคู่แข็งที่ร้ายกาจกับเขาในอดีต,เขาที่ควรจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข,แต่ท้ายที่สุดเขาก็ต้องตายไป.

"จัดงานศพให้สมเกียรติ."จงซานที่ชี้ไปยังศพของซูเหลียนเซียน.

"รับด้วยเกล้า."ขุนพลคนหนึ่งที่โค้งรับคำสั่งในทันที.

"รอสักครู่."เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นมาในทันที.

เหว่ยไท่จงที่เดินมาอยู่ด้านหน้าซูเหลียนเซียน,ก่อนที่จะกวาดตามองไปยังธนูทั้งสิบห้าดอกที่ปักไปทั่วร่างของเขา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความดุร้ายรังเกียจอย่างที่สุด,เป็นความเกลียดชังที่มีมากมายมหาศาล.

"มอบศพนี้ให้ข้าเถอะ."เหว่ยไท่จงที่จ้องมองอย่างรังเกียจไปยังศพดังกล่าว.

"สามหาว,เจ้าเป็นใครกัน."หยิงหลานที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว,นับจากนี้ไปจงซานก็คือกษัตริย์,คนผู้นี้จะกระทำการล่วงเกินได้อย่างไรกัน?กับคำพูดของจงซานคือบัญชาสวรรค์,ไม่สามารถมีใครโต้แย้งได้.

ได้ยินคำพูดของหยิงหลานแล้วดวงตาของเหว่ยไทจงเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ชำเลืองมองไปยังหยิงหลานด้วยสายตาที่ดุร้าย,เต็มไปด้วยความกระหายโลหิต.

"หยิงหลาน.เงียบได้แล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.

กับคำพูดของจงซาน,ดวงตาที่เย็นชา,และความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้าก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจจับจ้องมองไปยังหยิงหลาน,ความดุร้ายกระหายเลือดที่มีได้เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,เต็มไปด้วยความเอ็นดู.

หยิงหลาน?นางคือหยิงหลานอย่างงั้นรึ?

"หยิงหลาน,อย่าได้เสียมารยาท,เขามีนามว่าเหว่ยไท่จง,เป็น...."

เมื่อจงซานจงกำลังจะบอกสถานะของเขา,เหว่ยไทจงก็เปลี่ยนไปในทันที,ทันใดนั้นก็เอ่ยออกมาว่า"องค์เหนือหัว,ไท่จงหยาบคายแล้ว,กับคำพูดของแม่ทัพหยิงหลานขอให้เหนือหัวอย่าได้โกรธกริ้ว."

จงซานที่พยักหน้า,พร้อมกับจ้องมองไปยังเหว่ยไท่จงพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,ไม่ได้กล่าวอะไรเกี่ยวกับสถานะของเหว่ยไท่จง,พร้อมกับกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลว่า"ศพดังกล่าวนี้,ให้เจ้าเป็นคนจัดการงานศพก็แล้วกัน."

เห็นใบหน้าสายตาที่โกรธเกรี้ยวของหยิงหลาน,เหว่ยไท่จงไม่ได้รู้สึกโกรธหรือขุ่นเคืองใจเลยแม้แต่น้อย,เขาที่คุกเข่าลงกล่าวอย่างเคารพ,"รับบัญชา,องค์เหนือหัว."

เหว่ยไท่จงรู้เจตนาของจงซานดี,ในเมื่อเขากล่าวว่าให้เขาเป็นคนจัดงานศพ,ในเมื่อเขาเป็นคนจัดการ,ก็เหมือนว่าศพของซูเหลียนเซียน,ขึ้นอยู่กับเขานั่นเอง.

ทว่าหยิงหลานจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังเหว่ยไท่จง,ไม่รู้ว่าเขานั้นมีสถานะใดกัน.

"หยิงหลาน."จงซานที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.

"อยู่ที่นี่แล้ว."หยิงหลานที่กล่าวออกมาในทันที.

"รวบรวมกองกำลังทหารทั้งหมดในประตูทิศใต้และควบคุมกองกำลังทั้งหมด,พร้อมกับแบ่งออกเป็นสามกองทัพ."จงซานออกคำสั่ง.

"รับด้วยเกล้า."หยิงหลานที่ตอบรับในทันที.

"เหว่ยไท่จง."จงซานเอ่ย.

"อยู่นี่แล้ว."เหว่ยไท่จงรับคำสั่งในทันที.

"เจ้าเป็นผู้ช่วยแม่ทัพหยิงหลาน,เป็นองค์รักษ์ส่วนตัวดูแลความปลอดภัยให้กับนาง."จงซานออกคำสั่ง.

ได้ยินคำสั่งของจงซาน,ใบหน้าของเหว่ยไท่จงเผยสีหน้าดีใจเป็นอย่างมาก,พร้อมกับตอบรับในทันที,"ขอบพระทัยฝ่าบาท."

อย่างไรก็ตามหยิงหลานที่เห็นเหว่ยไท่จงกลายเป็นผู้ติดตามนาง,นางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก,ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนก็ตาม,เป็นเพราะว่าจงซานให้เขามาดูแลความปลอดภัยของนางทำให้นางไม่สามารถขัดได้,เขาเป็นใครกัน,ขันทีแก่ของหวงตี้,ทว่าเกี่ยวข้องอะไรกันกับกู่เหยี่ยเยี่ยกัน.

หยิงหลานที่ชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา,ทว่าเหว่ยไท่จงกับปรากฏความดีใจอย่างที่สุด,ไม่มีความโกรธเลยแม้แต่น้อย,เขาที่เข้าไปจัดการศพของซูเหลียนเซียน,ก่อนที่จะตามหยิงหลานไปจัดแจงกองทัพ.

"จงเจิ้ง."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

"อยู่ที่นี่แล้ว."จงเจิ้งที่ตอบรับในทันที.

"เจ้าคือ จ๋ง หลี่,จงไปตรวจความเสียหายทั้งหมดของเมืองนี้,และซ่อมแซมช่วยเหลือคนที่ได้รับผลกระทบ,พร้อมกับร่วมมือกับหยิงหลานอย่างสุดความสามารถ."

总理 [zǒng lǐ] นายกรัฐมนตรี

"รับด้วยเกล้า."จงเจิ้งที่รับคำสั่งในทันที.

"อืม."จงซานที่พยักหน้า,จากนั้นจงซานก็กลับคฤหาสน์จง,เหล่าประชาชนทั่วไปที่เห็นเขาต่างก็คุกเข่าให้เขากันทั้งนั้น,สถานะของเขาเวลานี้ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเรียบร้อยแล้ว.

เหล่าตระกูลใหญ่ทั้งหมดของเมืองสวียน,กับเรื่องที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว,ก็ทำให้พวกเขาตื่นตะลึงไปตามๆกัน.

คฤหาสน์จง,ที่ลานพัก,จงซานที่กล่าวกับจงเทียน,"เทียนเอ๋อ,ปกป้องลานพักเอาไว้,ห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนข้าโดยเด็ดขาด.

"บุตรทราบแล้ว."จงเทียนที่ตอบรับในทันที.

หลังจากเข้ามาด้านในลานบ้าน,จงซานก็สั่งการอีกครั้ง,"อันหวง,ห้ามให้ใครเข้ามารบกวนข้าเด็ดขาด."

"ขอรับ."ที่มุมๆหนึ่งได้ยินเสียงตอบรับคำสั่ง.

ที่ด้านในห้องพัก,จงซานทำการตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างระมัดระวัง,ก่อนที่จะตรงลงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง,เป็นห้องลับใต้ดิน,เขาที่ปิดประตูห้องลับ,พร้อมกับจุดเทียนให้แสง,ทำให้ภายในห้องสามารถมองเห็นได้ชัดเจน,ที่กลางห้องนั้นมีเบาะรอง,ที่ด้านหน้าเบาะรอง,มีโต๊ะน้ำชา.

จงซานที่นั่งอยู่บนเบาะรอง,ด้านหน้าโต๊ะน้ำชานั้น,มีวัตถุสองชิ้นวางอยู่.

หนึ่งคือจี้หยกเก้ามังกรสวรรค์!

และหนอนไหมมังกรเก้าสี!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.